Tα τραγικά γεγονότα της "Λαγκάδας" Ταυγέτου

Ταύγετος

Στις 15/03/1949, σε μια απόκρημνη σπηλιά της ανατολικής πλαγιάς της "Λαγκάδας" στο βόρειο Ταύγετο, στην οποία ήταν αδύνατο να φθάσει κανείς αν δεν γνώριζε το μονοπάτι, κρύβονταν τραυματίες, υπερήλικες, μικρά σε ηλικία παιδιά και μέλη των οικογενειών των ανταρτών ΔΣΕ Πελοποννήσου. 

Ανάμεσα στους κρυβόμενους βρίσκονταν οι Τούλα και Κατερίνα Κακλαμάνη, σπουδάστριες του "Λαϊκού Διδασκαλείου" που είχε δημιουργήσει ο ΔΣΕ Πελοποννήσου και οι Ελένη και Γιάννης Δασκαλόπουλος μαθητές του "Λαϊκού Γυμνασίου Τροπαίων". Η μοναδική πρόσβαση στη σπηλιά είχε δημιουργηθεί από τους αντάρτες οι οποίοι έσκαψαν και πάτησαν ένα πρόχειρο μονοπάτι. 

Η προστασία των αμάχων είχε ανατεθεί στον αντάρτη του ΔΣΠ Σταύρο Στρατηγεά από την Τρύπη, ο οποίος είχε και τη δική του οικογένεια μέσα στη σπηλιά. 

Στις 15/03/1949, μικτό απόσπασμα χωροφυλάκων και στρατιωτών της 9ης Μεραρχίας του Εθνικού Στρατού, περικύκλωσε τη σπηλιά κατόπιν υπόδειξης κάποιου χωρικού που γνώριζε την ύπαρξή της. Το απόσπασμα έβαλε φωτιά σε θάμνους και έκαψε θειάφι προκειμένου να προκαλέσει ασφυξία στους κρυβόμενους της σπηλιά και να τους αναγκάσει να βγουν έξω. Ο αντάρτης Στρατηγέας διαθέτοντας μόνο ένα μακρύκανο τουφέκι και μερικές σφαίρες προσπάθησε να προβάλλει κάποια αντίσταση, αλλά σύντομα αιχμαλωτίστηκε, όπως και όλοι οι άμαχοι της σπηλιάς. 

Οι χωροφύλακες και οι στρατιώτες ξεκίνησαν αμέσως να βασανίζουν με ότι μέσον διέθεταν τον Στρατηγέα ζητώντας να μάθουν τις κρύπτες όπου το Αρχηγείο Ταΰγετου είχε τοποθετήσει τα τρόφιμα του και το επιμελητειακό του υλικό. Ο ίδιος αν και ήταν μέλος της ομάδας απόκρυψης του Βορείου Ταΰγετου, τους απάντησε μόνο: "Εγώ δεν προδίδω τον στρατό που υπηρέτησα ούτε και τα ιδανικά για τα οποία αγωνίζομαι". Τελικά του έδωσαν τη χαριστική βολή και κρέμασαν το κορμί του από ένα ψηλό δέντρο. 

Οι υπόλοιποι άμαχοι μεταφέρθηκαν στη Σπάρτη για να δικαστούν. 

Πηγή: Αριστείδης Καμαρινός, Ο Εμφύλιος στην Πελοπόννησο, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2010, σ. 567