Το ΚΚΕ αποκαθιστά κομματικά τρία του στελέχη

Για την ευρύτερη συζήτηση γύρω από την αποκατάσταση των Κλάρα, Γιαννούλη και Γεωργιάδη

Θα ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο λέγοντας καταρχήν ότι η αυτοκριτική και η ανασκόπηση της Ιστορίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί θεμιτή και αναγκαία διαδικασία για κάθε άνθρωπο και κάθε οντότητα, αρκεί να μην "υπολειτουργεί" δρώντας αυτοδικαιωτικά για αυτόν που την κάνει. Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ έχει μπει στη διαδικασία μιας αυτοκριτικής και αναλυτικής ανασκόπησης της ιστορίας του εκδίδοντας δύο δοκίμια ιστορίας μαζί με πλήθος πολιτικών και ιστορικών βιβλίων που φέρνουν στο φως πτυχές της ιστορίας του κόμματος και του κινήματος και ασκώντας γόνιμη και απολύτως αναγκαία κριτική. Την περίοδο αυτή, το ΚΚΕ βρίσκεται στη διαδικασία αναθεώρησης του πρώτου ιστορικού του δοκιμίου, προσθήκης σε αυτό σημαντικών ντοκουμέντων και ιστορικών τμημάτων και διαφοροποίησης του ύφους συγγραφής του σε πιο επιστημονικό και λιγότερο αφηγηματικό. 

Εντός αυτής της διαδικασίας, το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά ή/και κομματικά μέλη και στελέχη του που στη διάρκεια της όξυνσης της ταξικής πάλης και στον μεγάλο ταξικό αγώνα του 1946-1949, διαγράφηκαν άδικα, βάσει εσφαλμένων εκτιμήσεων και λανθασμένων πληροφοριών, ανάμεσά τους οι Νίκος Ζαχαριάδης (κομματική και πολιτική αποκατάσταση), Νίκος Βαβούδης (κομματική και πολιτική αποκατάσταση) και Αθανάσιος Κλάρας (πολιτική αποκατάσταση).

Εν όψει της έκδοσης του αναθεωρημένου πρώτου δοκιμίου, έργου που θα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια κάθε ιστορικού και κάθε εργαζομένου, το ΚΚΕ προχώρησε στην ανακοίνωση της κομματικής αποκατάστασης τριών ακόμα στελεχών του. Πρόκειται για τους Γιώργο Γεωργιάδη, Γιώργο Γιαννούλη και τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Αθανάσιο Κλάρα.

Με αφορμή τα παραπάνω, διάφοροι κονδυλοφόροι του αριστερού και δεξιού οπορτουνισμού, δημοσιογράφοι και ιστορικοί της πεντάρας έσπευσαν να "στηλιτεύσουν", απουσία άλλου πολιτικού επιχειρήματος, την επιλογή αυτή του ΚΚΕ, με δημοσιεύματα που κινούνται από τον κιτρινισμό μέχρι τη γελοιότητα. Απόψεις τύπου: "Τώρα είναι πολύ αργά", "Ακόμα το ΚΚΕ με αυτά ασχολείται", "Δεν έχει αξία η αποκατάσταση μετά θάνατο για αυτούς τους ανθρώπους" φιγουράρουν σε διάφορες εφημερίδες, περιοδικά και κυρίως στο διαδίκτυο, και ας είμαστε προετοιμασμένοι θα τις βλέπουμε να αναμασιούνται και να μηρυκάζονται για καιρό. 

Ας είμαστε όμως κι από τη μεριά μας αντικειμενικοί:

Πρώτον, είναι σίγουρα σαφές, ότι πολλοί από τους παραπάνω αναφερόμενους αγωνιστές του κόμματος και του κινήματος έφυγαν από τη ζωή πικραμένοι. Ορισμένοι εκτελέστηκαν με σαθρές κατηγορίες από στρατοδικεία του ΔΣΕ και τίποτε δεν μπορεί να αποκαταστήσει τον προσωπικό τους πόνο. Είναι όμως ακραία μεταφυσικό να συζητάμε 70 χρόνια μετά για τον προσωπικό πόνο και τη δικαίωση ανθρώπων που δεν βρίσκονται στη ζωή και να παρακάμπτουμε την πολιτική και ιστορική αναγκαιότητα που υπάρχει στην ανασκόπηση της κομματικής ιστορίας. Με άλλα λόγια: Κάθε κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου οφείλει να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος και με γενναιότητα και αποφασιστικότητα να προχωρά στην επίπονη και επίμονη κριτική προσέγγιση της ιστορίας του. Αν άλλωστε και τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα έπρατταν αναλόγως, σήμερα η πολιτική τους στρατηγική και τακτική θα ήταν ενδεχομένως αποτελεσματικότερη. 

Δεύτερον, η επανερμήνευση και επανεκτίμηση του παρελθόντος αποτελεί για τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά και για ολόκληρο το κίνημα μια αναγκαία συνθήκη για την ανάλυση του παρόντος και τη χάραξη στρατηγικής και τακτικής γραμμής. Αν άλλωστε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πρώτα σαν φάρσα και μετά σαν τραγωδία, τότε ούτε τα ίδια τα αστικά κράτη θα έμπαιναν στη διαδικασία επανασυγγραφής της Ιστορίας, διαμόρφωσης ιστορικής διδακτικής στα εκπαιδευτικά συστήματα και σύνθεσης των λεγόμενων μεγάλων αφηγημάτων, αλλά και των πιο πρόσφατων εκδοχών της αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας μέσα από τη Νέα Ιστορία. Δεν είναι λοιπόν δυνατό να ψέγεται το ΚΚΕ για μια διαδικασία την οποία κάθε κράτος από καταβολής της ανθρωπότητας χρησιμοποιεί, προκειμένου να προσδιορίζει τη γραμμή πλεύσης του για το μέλλον. Σαφώς, η λογική και η σκοπιμότητα δεν είναι ίδια ανάμεσα στα αστικά κράτη και τα κομμουνιστικά κόμματα, όμως η αναγκαιότητα για μια τέτοια διαδικασία παραμένει.

Τρίτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μακρά και επίπονη διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασης του αρχείου του ΚΚΕ, η οποία συνεχίζεται με μεγάλο κόπο έως και σήμερα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία συνεχίζεται η επανα-ανακάλυψη παλαιών εγγράφων, κομματικού τύπου και διαφόρων ντοκουμέντων που φωτίζουν πτυχές της δράσης του ΚΚΕ, των μελών και των στελεχών του. Από αυτή την μακρόχρονη διαδικασία αποκατάστασης προκύπτει εν μέρει και το γεγονός ότι η συγκρότηση μιας πλήρους εικόνας για τη δράση, το ήθος και τις συνθήκες διαγραφής ορισμένων μελών και στελεχών του ΚΚΕ και του ΔΣΕ καθυστέρησε αρκετά και αναλόγως λοιπόν, καθυστέρησε και η αποκατάστασή τους. 

Tέταρτο και τελευταίο: Για όσους από διάφορα πολιτικά πόστα του αριστερού οπορτουνισμού, αλλά και από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να γράψουν και να δηλώσουν χυδαιότητες και ανοησίες σχετικά με την υπόθεση της κομματικής αποκατάστασης των μελών του ΚΚΕ και ειδικά αυτή του Άρη Βελουχιώτη έχουμε να πούμε μόνο αυτό: Αιδώς Αργείοι ! Ας ασχοληθούν πρώτα με τα του οίκου τους. Ας ασκήσουν κριτική στο ρεβιζιονισμό δεκαετιών, τον λινκβινταρισμό των κομμάτων τους, την μεταπήδηση στελεχών τους, δίκην ποντικιών, στο μεγάλο βαπόρι του ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 "έπλεε" για την κυβέρνηση, ας μιλήσουν λίγο για την παντελή τους ανυπαρξία στο εργατικό κίνημα και μετά σχολιάζουν και την κομματική αποκατάσταση Βελουχιώτη. Όσο για τα μέλη της ΛΑΕ, που θα έπρεπε ταπεινά να σκύβουν το κεφάλι και να ερυθριούν μπροστά στον λαό, μετά το Μάαστριχτ, τη Gazprom και τα άλλα αίσχη επί κυβερνητικών τους ημερών, ας κοιταχτούν καλά μπροστά στον καθρέπτη πριν μιλήσουν για "Άρηδες" και το κόμμα των 100 χρόνων αδιάλλακτης ταξικής πάλης. 

Τέλος, σε ότι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσουμε την κριτική σας στο 4ο Μνημόνιο, τους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και στα άλλα αίσχη. Δεν αναγνωρίζουμε δικαίωμα γνώμης σε όσους δοκίμασαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, έβαλαν το κίνημα σε θέση άμυνας και εν ολίγοις εκπροσωπούν σήμερα, ως σύγχρονοι νενέκοι την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οι αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την την αποκατάσταση των Κλάρα, Γιαννούλη και Γεωργιάδη

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1916 στον Πόντο. Ήταν αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων. Πήρε μέρος στον ιταλο-ελληνικό πόλεμο, ενώ συμμετείχε στον ΕΛΑΣ, όπου αναδείχθηκε σε διοικητή τάγματος. Το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Πήρε μέρος και στις μάχες του Δεκέμβρη 1944. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πήγε στο Μπούλκες και το 1946 κατετάγη στον ΔΣΕ. Διετέλεσε επιτελάρχης του Αρχηγείου Ρούμελης και τον Αύγουστο του 1947 διευθυντής του 3ου Γραφείου του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας. Συνόδεψε τη μεγάλη «πορεία των χιλίων αόπλων» και το Φλεβάρη του 1948 πήγε στον Γράμμο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 14ης Ταξιαρχίας. Διακρίθηκε στη μεγάλη μάχη του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948, ενώ συνέβαλε στην επιτυχία του ελιγμού του ΔΣΕ προς το Βίτσι.

Στις 22 Δεκέμβρη 1948, ο ΔΣΕ πραγματοποίησε επιχείρηση για την κατάληψη της Εδεσσας, η οποία απέτυχε. Για την ευθύνη της αποτυχίας στην Έδεσσα ο Γεωργιάδης οδηγήθηκε το Φλεβάρη 1949 στο στρατοδικείο του ΔΣΕ, όπου κρίθηκε ένοχος για παραβίαση διαταγής της Μεραρχίας του και για παράλειψη καθήκοντος στο πεδίο της μάχης. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 24 Φλεβάρη 1949.

Το 1958, προετοιμάστηκε Σχέδιο Απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που εισηγούταν την αποκατάσταση του Γιώργου Γεωργιάδη. Το Σχέδιο ανέφερε:

«...η VΙΙΙ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ θεωρεί άδικη και προμελετημένη δολοφονία την παραπομπή σε στρατοδικείο, καταδίκη και εκτέλεση του τίμιου αγωνιστή και αξιωματικού του Δημοκρατικού Στρατού Γ. Γεωργιάδη με την ψεύτικη και συκοφαντική κατηγορία του ύποπτου και υπεύθυνου για την αποτυχία της επιχείρησης της Εδεσσας (...) Η VΙΙΙ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ καταδικάζει τις εγκληματικές αυτές ενέργειες, (...) αποκαθιστά την τιμή του Γιώργη Γεωργιάδη ως αφοσιωμένου στο λαό και στο ΚΚΕ αγωνιστού».

Στο Αρχείο του ΚΚΕ δεν έχει βρεθεί η σχετική Απόφαση. Ωστόσο, στην πράξη το ΚΚΕ έχει αποκαταστήσει εδώ και πολλά χρόνια τον Γιώργο Γεωργιάδη, ως τίμιο και γενναίο μέλος του. Η κατηγορία ότι ο Γεωργιάδης συνεργαζόταν με τον εχθρό δεν είχε καμιά βάση, επομένως ήταν άδικη.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποκαθιστά και επίσημα τον Γιώργο Γεωργιάδη ως άξιο κομμουνιστή.

23/06/2018

Ο Γιώργος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι Καστοριάς. Το 1935 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Το 1938, μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπηρέτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σύρο. Το 1940 πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και στην Κατοχή πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντάρτικων ομάδων στα χωριά της περιοχής του, όπου αναδείχθηκε σε διοικητή τάγματος του ΕΛΑΣ. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κατέφυγε στο Μπούλκες, όπου δούλεψε ως διευθυντής της εφημερίδας «Φωνή του Μπούλκες». Τον Ιούλη του 1946 ανέλαβε τη διοίκηση της πρώτης Ομάδας Δημοκρατικών Ενοπλων Καταδιωκόμενων (ΟΔΕΚ) στον Γράμμο, ενώ τελειώνοντας το καλοκαίρι ανέλαβε διοικητής του πρώτου Συγκροτήματος Ανταρτών Γράμμου. Διακρίθηκε για τις στρατιωτικές του ικανότητες και αναδείχθηκε σε διοικητή της 102 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ.

Μετά από τη μεγάλη μάχη του Γράμμου, κοινοποιήθηκε διαταγή με ημερομηνία 4 Σεπτέμβρη 1948 και με την υπογραφή του Μάρκου Βαφειάδη, όπου γνωστοποιούνταν η εκτέλεση του Γιώργου Γιαννούλη. Η διαταγή ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:

«(...) Στις 20 του Αυγούστου 1948, δικάστηκε από το Στρατοδικείο της 670 Μονάδας σε θάνατο και εκτελέστηκε ο πρώην Αντι/ρχης Πεζικού του Δ.Σ.Ε. Γεώργιος Γιαννούλης. Ο Γιαννούλης Γεώργιος είναι ο άμεσος Υπεύθυνος για τον αιφνιδιασμό και την απώλεια του Κάμενικ, για την απώλεια του Γκόλιο, επίσης και για την απώλεια της Μπάτρας (...) Ο ΔΣΕ πολλές φορές βοήθησε το Γιαννούλη για να διορθώσει τις αδυναμίες του, αυτός όμως συνέχισε τα λάθη του και έφτασε μέχρι τις παραπάνω πράξεις που αποτελούν πραγματική προδοσία. (...)».

Στον Γιαννούλη είχε γίνει αυστηρή κριτική, όταν ο κυβερνητικός στρατός πήρε το Κάμενικ, που υπερασπιζόταν η Ταξιαρχία του, ενώ υπήρχαν και υποψίες σε βάρος του για συνεργασία με τον εχθρό. Οι υπόνοιες αυτές, που έγιναν στην πράξη άτυπη κατηγορία, ήταν αβάσιμες και επομένως άδικες. Αδικη ήταν και η εκτέλεσή του, με δεδομένο και το αγωνιστικό του παρελθόν.

Στις 6 Νοέμβρη 1957, δόθηκε στο ΠΓ το «Πόρισμα για τον σ. Γιαννούλη Γιώργη του Κώστα», το οποίο απέρριπτε όλες τις κατηγορίες εναντίον του, ενώ ακύρωνε και την απόφαση της καθαίρεσής του από το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ.

Το Πόρισμα υπογράμμιζε ότι «ο σ. Γιαννούλης στην πολύχρονη πάλη του συνειδητά και με συνέπεια εκτέλεσε το καθήκον του μπροστά στο Κόμμα και το λαό».

Το 1958, ετοιμάστηκε Σχέδιο Απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στο οποίο περιλαμβανόταν η πρόταση για την αποκατάσταση του Γιαννούλη κ.ά.

Στο Αρχείο του ΚΚΕ δεν έχει βρεθεί τέτοια Απόφαση της ΚΕ.

Ο Γιώργος Γιαννούλης έχει αποκατασταθεί στην πράξη και στην κομματική συνείδηση εδώ και πολλά χρόνια, ως άξιο μέλος του ΚΚΕ. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει και την επίσημη αποκατάσταση του Γιώργου Γιαννούλη.

23/06/2018

Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (16 Ιούλη 2011) «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη», αναφερόταν μεταξύ άλλων:

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».

Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α' τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 - 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.

Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.

Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Αρης Βελουχιώτης.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του.

23/06/2018

Πώς το Μπέλφαστ θυμάται και ξεχνά - Μέρος 1ο

Εισαγωγή

Το Μπέλφαστ είναι η μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας και ανήκει στο Μεγάλο Βασίλειο. Διοικητικά ανήκει στο βρετανικό στέμμα. Στο Μπέλφαστ σήμερα, όπως και στο παρελθόν ζει μια μεγάλη μειονότητα Ιρλανδών προτεσταντών και μια εξίσου μεγάλη καθολικών. Μαζί οι δύο κοινότητες απαρτίζουν το 80% του πληθυσμού της πόλης.

Από ιστορικής πλευράς, το Μπέλφαστ ήταν έδρα της ιρλανδικής βιομηχανίας λινών (παίρνοντας έτσι και το παρατσούκλι "Linenopolis"), καπνοβιομηχανίας, μονάδας παραγωγής σχοινιών και ναυπηγείων: η κυριότερη ναυπηγική εταιρεία, η Harland and Wolff, η οποία κατασκεύασε το γνωστό σε όλους RMS Titanic, βοήθησε στις αρχές του 20ού αιώνα το Μπέλφαστ να κάνει την εμφάνισή του στην διεθνή σκηνή ως το μεγαλύτερο και παραγωγικότατο παγκοσμίως. Σήμερα, είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομικά πόλη της Ιρλανδίας, με ιδιαίτερα ανερχόμενη τη βιομηχανία του τουρισμού. 

Παρόλα αυτά, οι πληγές του Μπέλφαστ είναι πολλές και εξακολουθούν να μένουν ανοιχτές ακόμα και μετά την ειρήνευση του 1998.

Η ιστορική περίοδος που στην Ιρλανδία είναι γνωστή ως "Οι ταραχές" ξεκίνησε το 1960 και συνεχίστηκε έως το 1998, απαρτιζόμενη κυρίως από συγκρούσεις ανάμεσα στους ρεπουμπλικανούς καθολικούς, που επιθυμούσαν την ένωση με την Ιρλανδία και την προτεσταντική μειονότητα που υποστηριζόμενη από τον βρετανικό στρατό και την τοπική αστυνομία, στήριζε την ένωση με το Ηνωμένο Βασίλειο.

Τα βασικά διακυβεύματα ήταν το συνταγματικό καθεστώς της Βόρειας Ιρλανδίας και η σχέση μεταξύ των δύο κύριων κοινοτήτων. Ασφαλώς οι βρετανικές αστικές κυβερνήσεις στήριζαν έμπρακτα αλλά από τις σκιές την προτεσταντική μειονότητα, ενώ οι καθολικοί του Μπέλφαστ οργανώθηκαν μαζικά στον ΙΡΑ. Αφορμή των πρώτων συγκρούσεων υπήρξε το ζήτημα των ψήφων, που αναδείκνυαν και αναδεικνύουν αντιπροσώπους της Βόρειας Ιρλανδίας στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Συγκεκριμένα, οι καθολικές οικογένειας είχαν μια ψήφο, η οποία αποδιδόταν κυρίως στον πατέρα, ενώ οι προτεσταντικές αριθμούσαν συνήθως τόσες ψήφους όσες και τα ενήλικα μέλη της οικογένειας. Το παραπάνω αποτελούσε μια σαφή προσπάθεια των βρετανικών κυβερνήσεων να αποκόψουν την καθολική μειονότητα από την ανάδειξη φιλο-ρεπομπλικανικών κομμάτων στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. 

Οι συγκρούσεις

Σε όλη τη διάρκεια της περιόδου από το 1960 έως το 1998, οι συγκρούσεις στο Μπέλφαστ και στη Βόρεια Ιρλανδία έλαβαν το χαρακτήρα ενεδρών, δολοφονιών, βομβιστικών επιθέσεων και εκτεταμένων συγκρούσεων διαδηλωτών με την καθεστωτική αστυνομία. Ο ΙΡΑ οργάνωνε ισχυρούς παραστρατιωτικούς πυρήνες που χτυπούσαν κυρίως τις δυνάμεις του βρετανικού στρατού, την ντόπια αστυνομία και σπανίως στόχευαν πολίτες που ανήκαν στην προτεσταντική μειονότητα. 

Από την άλλη πλευρά, οι βρετανικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν, ιδιαίτερα επί Θάτσερ να στηρίζουν αφανώς την οργάνωση προτεσταντικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, όπως οι:

• Εθελοντική Δύναμη του Όλστερ (UVF).
• Ένωση Άμυνας του Όλστερ (UDA)

Οι οργανώσεις αυτές ξεκίνησαν κατά τη δεκαετία του 1980-1990 να στρατολογούν ευρέως από τα στρώματα του υποκόσμου, τα εξαθλιωμένα εργατικά στρώματα των προτεσταντών και τους νεοναζιστικούς πυρήνες των Σκίνχεντ. Στόχευαν κυρίως πολίτες, μέλη του ΙΡΑ ή πρόσωπα που υποπτεύονταν (πολλές φορές λανθασμένα) ως συμπαθούντες των καθολικών παραστρατιωτικών οργανώσεων και οργάνωναν βομβιστικές επιθέσεις ακόμα και στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Σαφώς, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις αυτές, συγκρούονταν ελάχιστα με τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις ή την τοπική αστυνομία, ενώ χαρακτηριστικά, κανένα από τα θύματα της βρετανικής αστυνομικής ή στρατιωτικής βίας δεν ήταν καθολικός. 

Το 1998, οι δύο πλευρές κατέληξαν σε μια κατάπαυση πυρός, με τη γνωστή  Συμφωνία της «Μεγάλης Παρασκευής» του Μπέλφαστ. Παρόλα αυτά, τόσο αποσχισθείσες ομάδες του ΙΡΑ και πυρήνες των UDA και UVF παραμένουν και σήμερα ενεργές, με τις πρώτες να τηρούν μικρή επιθετική δραστηριότητα κυρίως ενάντια σε εμπόρους ναρκωτικών και τη βρετανική αστυνομία και το στρατό και τις δεύτερες να εμπλέκονται με το τοπικό εμπόριο ναρκωτικών του Μπέλφαστ.

Στις συγκρούσεις της περιόδου 1960- 1998, έχασαν τη ζωή τους περίπου 3.500 πολίτες και 40.000 τραυματίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν.

H συνοικία των καθολικών

Αποβιβαστήκαμε στην πόλη του Μπέλφαστ μέσω ενός τουριστικού γραφείου οργάνωσης εκδρομών και πήραμε το τουριστικό τουρ "Black taxi political tour". Στο οποίο ένας ξεναγός με ένα μικρό ταξί σε ξεναγεί στην καθολική και την προτεσταντική συνοικία, που από το 1980 χωρίζονται ακόμα με ένα τοίχος. Πετύχαμε έναν σωματώδη καθολικό που μας συστήθηκε αμέσως ως πρώην μέλος του ΙΡΑ. Μάθαμε ότι αντίστοιχα στην προτεσταντική μεριά, οι οδηγοί ταξί που κάνουν την ίδια δουλειά είναι προτεστάντες, πολλοί πρώην μέλη των UDA και UVF. Οι οδηγοί-ξεναγοί εκατέρωθεν εργάζονται στην υπηρεσία αυτή, καθώς είναι όλοι πρώην οδηγοί ταξί, οι οποίοι έχοντας ποινικό μητρώο δεν μπορούσαν να βρουν διαφορετική δουλειά. 

Πρώτη στάση μας στην τοιχογραφία του Bobby Sands και των 11 απεργών πείνας, που βρίσκεται δίπλα στα γραφεία του Sinn Fein, του πολιτικού σκέλους του ΙΡΑ και κοινοβουλευτικού κόμματος της Βόρειας και της Νότιας Ιρλανδίας. Ο οδηγός, μας εξηγεί την ιστορία του Bobbie Sands και των υπόλοιπων απεργών πείνας, που το 1981, κρατούμενος στη Φυλακή Μέιζ της Βόρειας Ιρλανδίας, ως μαχητής του ΙΡΑ  ξεκίνησε μαζί τους συντρόφους του μια πολυήμερη απεργία πείνας εναντιωνόμενος στην αφαίρεση της ιδιότητας τους ως πολιτικών κρατουμένων. Κατά τη διάρκεια της απεργίας εκλέχθηκε ως βουλευτής στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ως υποψήφιος του Αντί Η Μπλοκ, δηλαδή τον συνδυασμό των υποστηρικτών των απεργών πείνας Ο θάνατος του Bobby Sands και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του ΙΡΑ. 

Η τοιχογραφία του Bobby Sands

H τοιχογραφία του πρώτου απεργού πείνας Sean McCaughey. Ως υποστράτηγος του ΙΡΑ το 1941, συνέλαβε τον στρατηγό του ΙΡΑ Stephen Hayes και τον ανέκρινε υποπτευόμενος ότι ο Hayes ήταν έμμισθος πράκτορας των Βρετανών. Καταδικάστηκε από στρατοδικείο του Δουβλίνου την ίδια χρονιά σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Αρνήθηκε επί πέντε χρόνια να φορά τη στολή της φυλακής υποστηρίζοντας ότι είναι πολιτικός κρατούμενος. Ξεκίνησε την απεργία πείνας το 1946, για να του αναγνωριστεί το δικαίωμα στην ιδιότητα του πολιτικού κρατουμένου. Πέθανε μετά από 23 μέρες. Δικαιώθηκε μετά το θάνατό του για τις υποψίες του για τον Hayes.

Στα γραφεία του Sinn Fein λίγο πιο πέρα δεσπόζουν αρκετές αφιερωματικές πλάκες. H μεγαλύτερη από αυτές αφιερώνεται στους Paddy Loughran, Pat Mcbride και Michael O'Dwyer, που δολοφονήθηκαν από παρακρατικούς του UDA στις 4 Φεβρουαρίου του 1992. Εκείνη την ημέρα, οι  Loughran και Mcbride βρίσκονταν στο γραφείο του ισογείου, ενώ ο Michael O'Dwyer έμπαινε στα γραφεία του Sinn Fein για κάποια προσωπική του δουλειά, ενώ ο ίδιος δεν ήταν μέλος του κόμματος. Εκείνη τη στιγμή ένα αυτοκίνητο επιβράδυνε στο δρόμο πίσω του και ένας μασκοφόρος με πολιτικά άνοιξε πυρ σκοτώνοντας και τους τρεις. 

Πιο δίπλα βρίσκεται η τιμητική πλακέτα της Máire Drumm, αντιπροέδρου του τοπικού τμήματος του Sinn Fein και επικεφαλής της γυναικείας παραστρατιωτικής οργάνωσης γυναικών Cumann na mBan, η οποία πρόσκεινταν στον ΙΡΑ. Η  Drumm δολοφονήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1976 από μέλη της ακροδεξιάς προτεσταντικής παραστρατιωτικής Red Hand Commando, όταν ανάρρωνε μετά από εγχείρηση καταρράκτη, στο τοπικό νοσοκομείο του Μπέλφαστ. Οι παρακρατικοί γνώριζαν μέσω γιατρού το δωμάτιό της και την ημερομηνία που θα εισαγόταν στο νοσοκομείο για την επέμβαση. 

Η επόμενη στάση μας είναι στον καθεδρικό ναό του αγίου Μαλάχι. Η εκκλησία βρίσκεται στην καρδία της καθολικής συνοικίας του Μπέλφαστ και αποτελεί κέντρο πίστης των καθολικών της περιοχής. Ο οδηγός μας προτείνει να δούμε τα βιτρό και τον διάκοσμο που όντως είναι εντυπωσιακά. 

Το ταξί ακολουθεί την ανηφορική πορεία στον κεντρικό κορμό της καθολικής συνοικίας. Τα σπίτια της είναι μικρά και φτωχικά, πολλά από αυτά χτισμένα ακριβώς δίπλα στο τοίχος που χωρίζει τη συνοικία από αυτή των προτεσταντών. "Βλέπετε πόσο κοντά στη δικά μας μεριά έχτισαν το τοίχος;", λέει ο οδηγός. "Όταν θα πάμε μετά από τη μεριά των πορτοκαλί ανθρώπων (έτσι αποκαλεί τους προτεστάντες) θα δείτε πως τα σπίτια τους είναι πιο μακριά από το τοίχος." Πολλά από τα σπίτια της καθολικής συνοικίας έχουν σιδερένια κάγκελα στις πίσω αυλές τους για να προστατευθούν από τις πέτρες και τις μολότοφ που πετούν οι προτεστάντες σε πορείες και γιορτές τους. 

Η συνοικία αυτή κάηκε σχεδόν ολοσχερώς το 1969. Mετά τις οδομαχίες στην πόλη Ντέρι, ένα μεγάλο πλήθος προτεσταντών έφθασε στο δρόμο Σάνκιλ που διασχίζει την καθολική συνοικία του Μπέλφαστ και ξεκίνησε να βανδαλίζει τα σπίτια. Σύντομα, μεγάλο μέρος της καθολικής συνοικίας παραδόθηκε στις φλόγες και δεκάδες οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους. Πολλοί ήταν επίσης οι νεκροί και οι τραυματίες. Με τον τρόπο αυτό, οι προτεστάντες επιχείρησαν να διώξουν μια για πάντα τους καθολικούς από τη συνοικία, όμως οι κάτοικοι επέστρεψαν στα ερείπια των σπιτιών τους και χωρίς καμιά βοήθεια από το βρετανικό κράτος τα έχτισαν ξανά.

Μετά την πυρκαγιά, όλοι σχεδόν στο δρόμο Σάνκιλ οργανώθηκαν στον ΙΡΑ.

Tα σπίτια δίπλα στο τοίχος με τις καγκελόφρακτες αυλές.

Tα σπίτια δίπλα στο τοίχος με τις καγκελόφρακτες αυλές

Λίγο πιο πάνω, στο δρόμο Σάνκιλ και στην κεντρική πλατεία της καθολικής συνοικίας δεσπόζει το μνημείο των νεκρών της καθολικής κοινότητας. Ανάμεσα στα σύμβολα του ΙΡΑ και τη σημαία της Ιρλανδίας, τα λουλούδια και τους τουρίστες, δεσπόζουν τα ονόματα 63 πολιτών που δολοφνήθηκαν στο διάστημα 1960-1980 είτε από την αστυνομία, είτε από το βρετανικό στρατό, είτε από τις παρακρατικές ομάδες των προτεσταντών. Ο μικρότερος νεκρός είναι 4 ετών και σκοτώθηκε ενώ διέσχιζε το δρόμο Σάνκιλ από εξοστρακισμένες σφαίρες Βρετανών στρατιωτών. Το πιο πρόσφατο θύμα, σκοτώθηκε το 2004 από πλαστική σφαίρα αστυνομικού, ο οποίος κατά τη διάρκεια διαδήλωσης τον στόχευσε απευθείας στο κεφάλι (οι πλαστικές σφαίρες απαγορεύονται σχεδόν σε όλα τα κράτη του κόσμου, πλην της Μεγάλης Βρετανίας. Έχουν το μήκος και το πάχος ενός χερουλιού μηχανής και αν δεν στοχευθούν στα πόδια είναι θανάσιμες). 

"Κανένας μπάτσος και κανένας Βρετανός στρατιώτης δεν δικάστηκε ποτέ για αυτούς τους νεκρούς, παρότι γνωρίζουμε πολλά από τα ονόματα των δολοφόνων", αναφέρει ο οδηγός. "Πολλές φορές οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες αντί για πλαστικές σφαίρες έβαζαν στους εκτοξευτές μεγάλες μπαταρίες για να είναι σίγουροι ότι θα σκοτώσουν". Βγάζει από την τσέπη δύο πλαστικές σφαίρες. "Αυτές τις μάζεψα στις διαδηλώσεις του 2004." Ζητάμε να τις φωτογραφίσουμε αλλά αρνείται ευγενικά. 

Ρωτάμε: 

- Τώρα πώς είναι τα πράγματα εδώ;

- Οι καθολικοί είμαστε φτωχοί, ενώ οι δίπλα πληρώνονται από το βρετανικό κράτος μόνο και μόνο γιατί μένουν κοντά μας. Έχουν πάντα τις καλύτερες δουλειές.

- Συγκρούσεις έχετε;

- Το 2017 ήταν η πιο ήσυχη χρονιά, αλλά τώρα με το Brexit περιμένουμε ταραχές.

- Γιατί;

- Γιατί, όταν η Μεγάλη Βρετανία φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα έχει πια λόγο να τηρεί τα προσχήματα.

- Δίπλα πως θα περάσουμε;

- Από μια από τις τρεις πύλες. Το βράδυ τις κλειδώνουν οι σεκιουριτάδες που τις φυλάνε, αλλά τώρα είναι ανοιχτές.

- Εσύ κινδυνεύεις εκεί;

- Όχι. Από το 1998 και μετά ο ΙΡΑ και οι καθολικές οργανώσεις συμφώνησαν ότι ο τουρισμός είναι 50-50 και όλοι θα έχουν πρόσβαση με ασφάλεια σε αυτόν.

- Συμφέρει αυτό τους βιομηχάνους του τουρισμού σωστά;

- Σωστά, όταν υπάρχει πόλεμος δεν βγαίνει χρήμα από τον τουρισμό.

- Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να συμφέρει τους εργοδότες σας ο διχασμός σας;

- Το ζήτημα είναι θρησκευτικό και πολιτικό, όχι οικονομικό.

Κάπου εκεί η συζήτηση τελείωσε. Ο οδηγός δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το μεγάλο συμφέρον που υπάρχει από την αμοιβαία εκμετάλλευση καθολικών και προτεσταντών εργαζομένων για το τουριστικό κεφάλαιο που αναπτύσσεται στο Μπέλφαστ. Και οι δύο ομάδες εργάζονται στις διάφορες ατραξιόν, στα κινηματογραφικά στούντιο "Titanic" που λειτουργούν στην πόλη και στο λιμάνι, και αφού η θρησκευτική και πολιτική σύρραξη έχει τελειώσει διχάζοντας τον εργατόκοσμο του Μπέλφαστ, κανείς δεν μιλά ή δεν σκέφτεται, εδώ το ένα και μεγαλύτερο ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ τους: Την κοινή ταξική τους καταβολή και ταυτότητα. 

Προχωράμε ξανά στο ταξί και από εκεί στην πύλη του τοίχους. Πίσω από μια "ουδέτερη ζώνη" μερικών μέτρων απλώνεται η προτεσταντική συνοικία.

Συνεχίζεται 

Στα βήματα της Ιστορίας- Δουβλίνο: Κτήριο ταχυδρομείου και γύρω δρόμοι

Ο Κόκκινος Φάκελος ταξίδεψε στην Ιρλανδία και φέρνει μαζί του μια σειρά φωτογραφιών ιστορικού χαρακτήρα, ξεκινώντας από το Δουβλίνο και το κτήριο του ταχυδρομείου στην οδό Ο' Κόνελ. Από το κτήριο αυτό, το Πάσχα του 1916 ξεκίνησε η αιματηρή εξέγερση εναντίον του βρετανικού στέμματος, με την οποία ο ιρλανδικός λαός διεκδίκησε την ανεξαρτησία του. Στο κτήριο του ταχυδρομείου, οι ηγέτες της επανάστασης Patrick Pearse, Thomas MacDonagh, Thomas Clarke, Joseph Plunkett, William Pearse, Edward Daly and Michael O'Hanrahan, John MacBride, Éamonn Ceannt, Michael Mallin, Seán Heuston, Con Colbert, James Connolly και Seán Mac Diarmada διακήρυξαν την ανεξαρτησία του κράτους της Ιρλανδίας και ανακήρυξαν την προσωρινή κυβέρνηση της χώρας. 

Παρά το γεγονός ότι η επανάσταση δεν είχε σαφές ταξικοανατρεπτικό πρόσημο, αλλά περισσότερο κινήθηκε στην εθνικοαπελευθερωτική γραμμή, μαζί της συστρατεύτηκαν συμπαγείς μάζες φτωχών εργατών και αγροτών. Παράλληλα, μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης της χώρας, αλλά και κατάλοιπα των αριστοκρατικών στρωμάτων της χώρας στράφηκαν αναφανδόν ενάντια της, παρά το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς ήταν Ιρλανδοί. H επανάσταση πνίγηκε στο αίμα από το βρετανικό στρατό, ενώ μέσα σε 5 ημέρες το Δουβλίνο βρισκόταν ξανά κάτω από τη βρετανική κυριαρχία. Ένα μεγάλο μέρος του κέντρου είχε πυρποληθεί. Σχεδόν όλοι οι ηγέτες των επαναστατών συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν για σύντομο χρονικό διάστημα. Δικάστηκαν χωρίς τη δυνατότητα υπεράσπισης, παρουσία μόνο στρατιωτικών δικαστών και εκτελέστηκαν συνοπτικά. Ο James Connolly βαριά τραυματισμένος από τις συγκρούσεις εκτελέστηκε μάλιστα δεμένος σε καρέκλα, καθώς δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Οι νεκροί της πενθήμερης αυτής εξέγερσης ήταν συνολικά 485, 260 από τους ήταν απλοί πολίτες.

Σήμερα, πολλές από τις πτυχές της σύγκρουσης σκιάζονται από τον καθολικισμό, την κρατική εκδοχή της σύγκρουσης που μιλά για ομοψυχία του ιρλανδικού έθνους και τον εθνικισμό που σταδιακά διείσδυσε στους ιρλανδικούς απελευθερωτικούς πυρήνες και στον ΙΡΑ. 

Στο Δουβλίνο σήμερα, το κτήριο του ταχυδρομείου παραμένει στη παλαιά του δόξα, πολλές παμπ και μαγαζιά έχουν στο διάκοσμό τους στοιχεία που παραπέμπουν στην εξέγερση του 1916, φωτογραφίες εποχής, ενώ η διακήρυξη της προσωρινής κυβέρνησης του 1916 τυπώνεται και σε καρτ ποστάλ. Παράλληλα, η ιστορία της εξέγερσης ταυτίζεται σχεδόν με την μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του ΙΡΑ και τις σύγχρονες συγκρούσεις.

Το ταχυδρομείο στην οδό Ο' Κόνελ.

Η διακήρυξη της προσωρινής κυβέρνησης του 1916.

H παμπ "Oval Bar" που υπάρχει στο Δουβλίνο από το 1820, σήμερα. 

H παμπ "Oval Bar" κατεστραμμένη από τις βρετανικές δυνάμεις το 1916.

Προτομές των ηγετών της εξέγερσης μέσα στην πάμπ.

Πορτραίτο του James Connolly στην παμπ "The Celt".

Ένας αξιοπερίεργος δίσκος στην παμπ "The Celt" με τίτλο "Όπλα και τραγούδια του ΙΡΑ".

Η «Αγία» Αθανασία του Αιγάλεω και η χρήση της από το εμφυλιακό κράτος

Η Αθανασία Σάμαρη, που αργότερα έγινε γνωστή ως «Αγία» Αθανασία του Αιγάλεω γεννήθηκε το 1928 στην Παλιά Μανωλάδα. Μικρή δεν ήταν παρά μια αγράμματη βοσκοπούλα. Το 1945 σε ηλικία 17 ετών, ισχυρίστηκε ότι είδε σε όραμα την Παναγία. Τα «οράματα» της άρχισαν να πληθαίνουν, τα νέα διαδόθηκαν και η κοπέλα κάποια στιγμή υποστήριξε ότι η Παναγία άρχισε να της στέλνει μηνύματα τα οποία αποτυπώνονταν στο στήθος της.... 

Ωστόσο δεν πίστεψαν όλοι την Αθανασία. Ιδιαίτερα δύσπιστοι στάθηκαν οι δικοί της άνθρωποι, καθώς αυτοί γνώριζαν ότι στην οικογένειά τους υπήρχε μια κληρονομική πάθηση, η δερμογραφία ή δερμογραφισμός, που ιατρικά ορίζεται ως «δερματική αντίδραση σε κάποιο μηχανικό ερέθισμα του δέρματος, που οφείλεται σε υπερευαισθησία του νευρικού συστήματος». Σε μια τέτοια περίπτωση, οι δερματολόγοι εξηγούν με απλά λόγια ότι κάποιος θα μπορούσε με ένα αντικείμενο να ασκήσει πίεση ή να γράψει πάνω στο δέρμα του ασθενούς και το «μήνυμα» να παραμείνει πάνω στο δέρμα για αρκετή ώρα, Αυτή όμως ήταν η επιστημονική άποψη, την οποία βέβαια δε συμμερίστηκαν, όλοι όσοι γνώριζαν την περίπτωση της Αθανασίας και των «οραμάτων» της. Εκείνο που εντυπωσίαζε και διαμόρφωνε τη γνώμη των απλών ανθρώπων της επαρχίας ήταν το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε μια αγράμματη κοπέλα, που δεν ήξερε να βάλει ούτε την υπογραφή της.... 

Το 1948 ο θείος Γεώργιος Κίντος την παίρνει μαζί του στην Αμαλιάδα για να τον βοηθάει στις δουλειές του καφενείου. Οι μέρες περνούσαν δύσκολα, καθώς η δουλειά ήταν απαιτητική και η κούραση άρχισε να δοκιμάζει σοβαρά τη νεαρή κοπέλα. Τότε ήταν που η Αθανασία διαλάλησε ότι για μια ακόμα φορά η παναγία επικοινώνησε μαζί της και ότι χάραξε και πάλι στο στήθος της το σύμβολο του σταυρού. (Βολική επικοινωνία γιατί δεν χρειάζεται να ξέρει και ορθογραφία) Μάλιστα, οι παλαιότεροι θυμούνται ότι από εκείνη την ημέρα άρχισε να δημιουργείται κοσμοσυρροή στο σπίτι του Κίντου. Οι πιστοί ήθελαν να δουν το «θαύμα».... 

Η μικρή κοινωνία της Αμαλιάδας είχε αρχίσει πλέον να αναστατώνεται για τα καλά. Τα σπουδαία νέα δε θα αργήσουν βέβαια να φτάσουν και στο μητροπολίτη Ηλείας, Γερμανό. Ο ιεράρχης σπεύδει στο σπίτι του θείου της Αθανασίας και συνομιλεί με την οραματίστρια για περίπου δέκα λεπτά. Όταν όμως βγαίνει από το δωμάτιο έχει την όψη πολύ συγκινημένοι ανθρώπου και απευθύνεται στο πλήθος που τον περιμένει με αυτά τα λόγια: «η Θεομήτωρ έχει κατ’ επανάληψιν εμφανιστεί σε ευσεβείς χριστιανούς και έχει παροτρύνει δι΄ ευχών τους ανθρώπους εις μετάνοιαν». Ο κύβος έχει ριφθεί και ο θεοσεβούμενος λαός, που περίμενε ανυπόμονα το πόρισμα του δεσπότη ανατριχιάζει με τις διαβεβαιώσεις. 

Ύστερα από τη μητροπολιτική επικύρωση του «θαύματος» διοργανώνεται λιτανεία στην Αμαλιάδα παρουσία του κλήρου και των αρχών της πόλης. Δήμαρχος, δημοτικό συμβούλιο, δικαστές, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, παπάδες και χωροφύλακες ακολουθούν με δέος την πρωτοφανή για τα ελληνικά χρονικά πομπή, ενώ όταν εμφανίζεται η Αθανασία, το πλήθος προσκυνά ευλαβικά, όλοι κάνουν συγκινημένοι το σταυρό τους και ανοίγουν διάδρομο για να περάσει ανάμεσά τους η «ευτυχής» κόρη.... 

Η «ανάσταση» της Αθανασίας 

Μια εβδομάδα μετά το «θαύμα» η Αμαλιάδα θα συγκλονιστεί ξανά, αλλά με μεγαλύτερη ένταση τώρα , αφού αυτή τη φορά πρόκειται για τον.. θάνατο της Αθανασίας! Ιερείς και αστυνομικές αρχές σπεύδουν και πάλι στο σπίτι του Κίντου, όπου ναι μεν η Αθανασία μπορεί να είχε «πεθάνει», αλλά η βεβαιότητα για ένα ακόμα θαύμα ήταν τόσο μεγάλη, που δεν άφηνε περιθώρια για πολλά θαύματα. Κλήρος και λαός περιμένουν εναγωνίως το χαρμόσυνο μήνυμα της ανάστασης… Έτσι και έγινε.... 

Η «οραματίστρια», αφού «αναστήθηκε», άρχισε να τους διηγείται την περιπέτειά της στον άλλο κόσμο, με τους φωτορεπόρτερ να καταγράφουν τη σκηνή και με την Αθανασία ολοζώντανη μέσα στο φέρετρό της να τους λέει ότι η Παναγία την είχε πάρει μαζί της μέχρι τα Καλάβρυτα, όπου από κοινού παρακολούθησαν σκηνές σφαγής αιχμαλωτισμένων ανταρτών. Σύμφωνα με το παραλήρημα της, η Μητέρα του Χριστού της είπε για τους κομμουνιστές: «Βλέπεις παιδί μου; Αυτά παθαίνουν όσοι δεν πιστεύουν…» 

Η «οραματίστρια» είχε ξεκινήσει για τα καλά την πορεία της την ώρα που ο εμφύλιος είχε φουντώσει και βρισκόταν στις πιο κρίσιμες στιγμές του, έχοντας συμπαραστάτες της την εκκλησιαστική ιεραρχία και τους τοπικούς κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι θεωρούσαν ιερό καθήκον τους να ευλογούνται με κάθε μέσο τα όπλα του Εθνικού Στρατού. 

Οι αριστεροί τότε αποκάλεσαν για πρώτη φορά την Αθανασία «αγία της δεξιάς». Οι άλλοι χαμογέλασαν με νόημα στην «οραματίστρια» και της έκλεισαν πονηρά το μάτι, καθώς οι καιροί ήταν εξαιρετικά δύσκολοι και τα θαύματα περιζήτητα.... 

Οι αυτόπτες μάρτυρες της «ανάστασης» της Αθανασίας ήταν επίλεκτα μέλη της τοπικής κοινωνίας: ο δεσπότης με δυο τρεις έμπιστους παπάδες, ο διοικητής χωροφυλακής Πύργου και ένας μοίραρχος που υπηρετούσε στην Αμαλιάδα. Σύμφωνα με όσα δήλωσαν και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Πατρίς του Πύργου, «όταν επανήλθε η ψυχή της Αθανασίας στο σώμα της, σείστηκαν τα θεμέλια του σπιτιού». Τότε η Παναγία της ζήτησε ένα ποτήρι νερό, είπαν και όταν της το έφερε ήπιε το μισό. Έβλεπαν μάλιστα το ποτήρι ψηλά στον αέρα και το νερό να λιγοστεύει χωρίς να χύνεται… Ο αγνός κόσμος της Αμαλιάδας είχε πλέον πειστεί ότι η αθώα βοσκοπούλα είχε άμεση επαφή με την Παναγία και ότι μπορεί, εξ ονόματός της να κάνει θαύματα, όπως να βρίσκει τα σημεία που υπήρχε νερό, κάτι πολύτιμο για τις αγροτικές καλλιέργειες της περιοχής. 

Ο ξάδελφος της Αθανασίας, Μιχάλης Σάμαρης χαρακτηριστικά θυμάται: «εβάρεσε νερό χίλια μέτρα μακριά από το Κουνουπέλι και είπε ότι το νερό θα βγει μονάχο του προτού το βαρέσουν. Και το βάρεσε στα 80 μέτρα και έτρεχε μοναχό του». Οι επικριτές της Αθανασίας όμως, υποστήριζαν από τότε ότι η «οραματίστρια» ήταν δημιούργημα του τότε μητροπολίτη και του διοικητή της χωροφυλακής.... 

Μετά τον Εμφύλιο

Η «Αγία» Αθανασία Απέκτησε σταδιακά πλήθος πιστών, με τις εισφορές και δωρεές των οποίων δημιούργησε ένα γηροκομείο στη Μάνδρα Αττικής («Παναγία Φανερωμένη»). Για να δεχτεί οποιονδήποτε ηλικιωμένο ως τρόφιμο, του έπαιρνε τη σύνταξή του και άλλα περιουσιακά στοιχεία.  συνθήκες διαμονής και διαβίωσης στο ίδρυμα ήταν τραγικές και οι επιθεωρητές του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών κατήγγειλαν ότι «πότιζαν με υπνωτικά τους γέρους και τις γριές, που δεν μπορούσαν να κουνηθούν από τα κρεβάτια τους. Ήταν ακίνητοι και σκελετωμένοι και περίμεναν τον θάνατο». Η κερδοφορία της επιχείρησής της επέτρεψε στην Αθανασία να αποκτήσει πολύ μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία.

Αρκετές φορές πέρασε από δικαστήρια λόγω των κατηγοριών που της απαγγέλθηκαν, αλλά ουδέποτε καταδικάσθηκε.

Τεράστιο πλήγμα στη φήμη της "αγίας" υπήρξε το 1980, μια σειρά εκπομπών των "Ρεπόρτερς" (Γιάννης Δημαράς, Γιώργος Λιάνης και Κώστας Χαρδαβέλλας) κατάφεραν να την παγιδεύσουν και να καταδείξουν τις απάτες της. Δεύτερο πλήγμα ήρθε από το Ριζοσπάστη που το 1980 δημοσίευσε ντοκουμέντα με λίστες των πολιτικών φύλων της Αθανασίας και την παρακάτω φωτογραφία.

Με τον Κ. Λάσκαρη, τότε υπουργό Εργασίας

Πηγή: εδώ

Ο Τίτο, ο Στάλιν και οι «μακεδονομάχοι»

Ένα εξαιρετικό ιστορικό και πολιτικό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου

Με αφορμή το Σκοπιανό, τις τελευταίες μέρες, δίπλα στον ριζοσπαστικό… ΝΑΤΟισμό του ΣΥΡΙΖΑ,  έχουμε και μια πλημμυρίδα εθνικιστικής υστερίας.

    Σε αυτήν πρωτοστατούν, φυσικά, τα ναζιστοσάιτ, οι φασιστοφυλάδες και τα χρυσαυγίτικα τρωκτικά του διαδικτύου. Μαθαίνουμε, δε, ότι η δεδομένη συμμετοχή της ΝΔ στα εμέσματα αυτού του συρφετού θα πάρει και πιο επίσημα χαρακτηριστικά με τη συμβολή μεγαλοστελεχών της. Ιδωμεν…

    Σε κάθε περίπτωση κοινός τόπος όλων αυτών των «πατριωτών» είναι η ανασκολόπιση της ιστορίας με κοινό παρονομαστή την εξής αντικομμουνιστική πυξίδα: Για ό,τι ζούμε περί το Σκοπιανό, την ευθύνη φέρει… το ΚΚΕ.

    Από το γεγονός, δηλαδή, ότι η υπογραφή της συμφωνίας με τα Σκόπια έγινε στις Πρέσπες μέχρι ότι η Γιουγκοσλαβία είχε στο εσωτερικό της μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία», το εθνικιστικό (τι άλλο θα ήταν;) ανάθεμα, πέφτει στον… Ζαχαριάδη, στον Στάλιν (μονίμως…), στους κομμουνιστές, στο ΚΚΕ. Αλλά κι όταν μιλούν για τον Τίτο, πάλι το ΚΚΕ φταίει. Γιατί; Διότι ο Τίτο ήταν κομμουνιστής… 

    Έτσι, κατά το προσφιλές στην υπόθεση του Σκοπιανού, για να σερβιριστεί το γλυκό της ιστορικής παραχάραξης και της πολιτικής αμορφωσιάς, ξεθάβετε η περίφημη 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ του Γενάρη του ‘49, με τρόπο αποσπασματικό, συνθηματολογικό, πρωτόγονα αντικομμουνιστικό.

    Μια συνοπτική παρουσίαση του θέματος της Ολομέλειας μπορεί ο αναγνώστης να βρει εδώ:

α) https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3630694,

β) https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3630872 .

    Γνωστά, άλλωστε, πράγματα για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται. Σε αυτούς δεν ανήκουν, φυσικά, οι τυμβωρύχοι.

    Οι δε τυμβωρύχοι, που ασκούν «κριτική» και ολοφύρονται για την τάχα έλλειψη «αυτοκριτικής» (από τους κομμουνιστές, φυσικά…) περί την 5η Ολομέλεια, τι δεν λένε; Ότι το μόνο κόμμα που έχει τοποθετηθεί ολοκληρωμένα για την 5η Ολομέλεια, αλλά και για την πολιτική προϊστορία εκείνης της θέσης, είναι το ίδιο το ΚΚΕ! Και μάλιστα εδώ και 70 ολόκληρα χρόνια!!!

    Τι δεν λένε; Ότι εκείνη η λαθεμένη θέση, δεν κράτησε ούτε δέκα μήνες.  Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την εγκατέλειψε στην αμέσως επόμενη, την 6η Ολομέλεια, τον Οκτώβρη του ‘49. Ότι ήταν το ίδιο το ΚΚΕ που την απέρριψε. Πότε; Εδώ και 70 χρόνια!

    Μα οι καλοί μας «λαθολόγοι», που ζητούν… εξηγήσεις από τους κομμουνιστές και τους επιτιμούν για «έλλειψη αυτοκριτικής» (για μια θέση που οι κομμουνιστές, όμως, την έχουν εξηγήσει και απορρίψει εδώ και 70 χρόνια), απορροφημένοι καθώς είναι με την αντικομμουνιστική σπέκουλα, αποφεύγουν – όπως ο διάολος το λιβάνι – να μας πουν ένα ακόμα: Κάποιο δείγμα δικής τους αυτοκριτικής, για όσα αυτοί διέπραξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της 70χρονης αντικομμουνιστικής «λαθολογίας» τους, υπάρχει;  Ένα τέτοιο δείγμα έχουν να μας παρουσιάσουν;

    Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι αυτοί έκαναν και τι «ξεχνούν»:

Πρώτο:  Θυμούνται ότι ο Τίτο ήταν κομμουνιστής. Τι «ξεχνούν»; «Ξεχνούν» ότι το 1948 η σύγκρουση μεταξύ Στάλιν – Τίτο οδηγεί στην αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ. «Ξεχνούν» ότι από εκεί και πέρα ο Τίτο γίνεται το αγαπημένο παιδί των Αμερικάνων.  Όσοι μιλούν για Τίτο σήμερα, ώστε να πέφτει το «τιτικό» ανάθεμα στον… κομμουνισμό, στον Στάλιν και πάντα στο ΚΚΕ, αυτό το «ξεχνούν». Τόση, μάλιστα, είναι η αγάπη των Αμερικάνων προς τη Γιουγκοσλαβία (που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της)  που οι τράπεζές τους αποδεσμεύουν τις ποσότητες του χρυσού της που κατακρατούν και τον Σεπτέμβρη του ’49 οι ΗΠΑ χορηγούν το πρώτο δάνειο στον Τίτο ύψους 20 εκ. δολαρίων.

    Δεύτερο:  Μαζί με την αγάπη τους προς τον Τίτο, οι Αμερικάνοι – την ίδια εποχή που ρίχνουν βόμβες ναπάλμ στην Ελλάδα –ζητούν επιμόνως από τις δουλικές ελληνικές κυβερνήσεις την πλήρη εξομάλυνση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων με στόχο τον περαιτέρω προσεταιρισμό της Γιουγκοσλαβίας στην αγκαλιά της Δύσης. Οι επιθυμίες των Αμερικάνων (παρότι η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αντιμετωπίζονται από το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα, όπως συνήθως: Ως προσταγή.

     Τρίτο: Στο πλαίσιο της ικανοποίησης των Αμερικανικών προσταγών – την προώθηση των οποίων έχει αναλάβει η βρετανική διπλωματία – ο Πιπινέλης (ήδη από τον Μάρτη του ’49) ενημερώνει τον Βρετανό πρέσβη για κινήσεις «συνεννόησης» μεταξύ Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας (https://www.rizospastis.gr/static.do?page=/history/dse/DSE_MEROS_68_23-01-97_10.jsp).

Μια στάση εδώ: Ο Πιπινέλης, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι, είναι ο από τον Ιούνιο του 1947 έως τον Νοέμβριο του 1948 ο μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών και αργότερα ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη το 1950, είναι από το 1952 ο μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας στο ΝΑΤΟ, είναι μετεμφυλιακά το στέλεχος του Ελληνικού  Συναγερμού του Παπάγου, είναι ο βουλευτής της ΕΡΕ και ο υπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Καραμανλή (1961-1963) και φυσικά είναι ο μόνιμος υπουργός Εξωτερικών της χούντας των συνταγματαρχών μέχρι το θάνατό του το 1970. Αυτός ο… πατριώταρος είχε αναλάβει την υπόθεση.

    Τέταρτο: Λίγες μέρες αργότερα από την ενημέρωση Πιπινέλη στον Βρετανό και «συγκεκριμένα στις 31 Μαρτίου η λονδρέζικη εφημερίδα «Daily Mail» δημοσίευσε μια συνέντευξη του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ντ. Τσαλδάρη, ο οποίος δήλωνε ότι ενδέχεται μέσα σ’ ένα χρόνο η Ελλάδα να είναι σύμμαχος του Τίτο» (βλ: ο.π). Έτσι παιζόταν το παιχνίδι, παρά τις διαψεύσεις που ακολούθησαν. Και ποιοι το έπαιζαν το παιχνίδι της ελληνογιουγκοσλαβικής σύμπλευσης, για την υπέρ Αμερικανών αξιοποίηση της σύγκρουσης μεταξύ του Στάλιν με τον Τίτο (σε μια περίοδο που η Γιουγκοσλαβία έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της);   

Άλλη μια στάση εδώ: Ποιος ήταν ο Ντίνος Τσαλδάρης; Μα ποιος άλλος από τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος, μέγας εθνικόφρων, διατελέσας άλλοτε πρωθυπουργός, άλλοτε αντιπρόεδρος και άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σε πλείστες όσες εμφυλιακές κυβερνήσεις.

    Πέμπτο: Ο,τι δεν ολοκληρώθηκε εν μέσω εμφυλίου ήρθε να ανατεθεί στον πρόθυμο Νικόλαο Πλαστήρα και στον ακόμα προθυμότερο αντιπρόεδρό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ετσι, μόλις 5 μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης, στις 20 Απρίλη 1950, ο Πλαστήρας στη συνάντησή του στην Αθήνα με τον S.Sehovic, τον επιτετραμμένο της Γιουγκοσλαβίας (σσ: της Γιουγκοσλαβίας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) δίνoυν τα χέρια για την πλήρη εξομάλυνση των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων (μεταξύ άλλων: Σ.Σφέτας, Η εξομάλυνση των ελληνο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων 1950/51, Βαλκανικά Σύμμεικτα 12-13 (2001- 2)).

    Έκτο: Με στρωμένο το έδαφος όλο το προηγούμενο διάστημα, τα πάντα ολοκληρώθηκαν μετά την ανάληψη από τον Σοφοκλή Βενιζέλο της δικής του διακυβέρνησης. Έτσι στις 28 Νοεμβρίου 1950, ο Βενιζέλος – με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργούς τους Ευάγγελο Αβέρωφ και Κωνσταντίνο Τσάτσο – διακηρύσσει  στη Βουλή την πλήρη αποκατάσταση των σχέσεων των δυο κρατών και σε λιγότερο από ένα μήνα γίνεται ανταλλαγή πρεσβευτών μεταξύ της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας (της χώρας, δηλαδή, που είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της)…

    Έβδομο: Κάπως έτσι φτάνουμε στα 1954. Κυβέρνηση ο Συναγερμός. Πρωθυπουργός ο Παπάγος. Μέλη της κυβέρνησης όλοι οι πρόγονοι των «η Μακεδονία είναι μια και ελληνική»: Από Καραμανλή και Ράλλη μέχρι Κανελλόπουλο και Στέφανο Στεφανόπουλο. Στο κείμενο του κοινού ανακοινωθέντος με τη Γιουγκοσλαβία (της χώρας που έχει ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της) αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής (Βήμα 6/6/1954 και Νίκος Μισολίδης «Οι ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις 1950 – 1954»):

    «Kατόπιν προσκλήσεως του Βασιλέως των Ελλήνων, ο Πρόεδρος Γιόσιπ Μπρος Τίτο αφίκετο δι’ επίσημον επίσκεψιν εις Αθήνας την 2αν Ιουνίου 1954. Ο κ. Κότσα Πόποβιτς, υπουργός Εξωτερικών, μετείχε της συνοδείας  του Προέδρου. Κατά τας συνομιλίας, αίτινες έλαβον χώραν και εις ας μετέσχον ο Στρατάρχης Τίτο, ο Στρατάρχης Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Αλέξανδρος Παπάγος, ο υπουργός των Εξωτερικών κ.Σ. Στεφανόπουλος, εξητάσθη επιμελώς η διεθνής κατάστασις υπό το φως των προσφάτων γεγονότων.

    Αι συνομιλίαι αύται, χαρακτηρισθείσαι υπό πλήρους εγκαρδιότητος, κατέδειξαν δια μίαν εισέτι φοράν, την στενήν φιλίαν, ήτις υφίσταται μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδος και επέτρεψαν να διαπιστωθή ταυτότης αντιλήψεων εφ’ όλων των ζητημάτων, άτινα απετέλεσαν αντικείμενον των εν λόγω συνομιλιών.

    Η εξέτασις  των ειδικών θεμάτων, άτινα ενδιαφέρουν τας δύο χώρας, απέδειξε την αρμονίαν των μεταξύ των σχέσεων και την θέλησιν προς σταθεροποίησιν αυτών. Εξεφράσθη η επιθυμία επεκτάσεως της εποικοδομητικής συνεργασίας των εφ΄όλων των πεδίων: πολιτικού, οικονομικού και μορφωτικού. Εις τον τομέα των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών διεπιστώθη ότι αι πραγματοποιηθείσαι μέχρι τούδε πρόοδοι υπήρξαν λίαν ικανοποιητικαί και ότι το πνεύμα ειλικρινούς και πλήρους συνεργασίας , εφ’ ου αι σχέσεις αύται βασίζονται, δικαιολογεί γόνιμον δια το μέλλον προοπτικήν».

    Και παρακάτω:

«(…) αι δύο Κυβερνήσεις, εν πλήρει συμφωνία μετά της Τουρκικής Κυβερνήσεως, συνεφώνησαν όπως συμπληρώσουν το Τριμερές Σύμφωνον, δια της συνάψεως επισήμου συμμαχίας, σταθεροποιούσαι αύτω την ειρήνην και την συλλογικήν ασφάλειαν εν τω πνεύματι του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών. Προς τον σκοπόν τούτον απεφάσισαν όπως η συμμαχία συσταθή (sera etablie) υπό του Συμβουλίου των Υπουργών των Εξωτερικών, κατά την προσεχή τούτου ετησίαν Σύνοδον εν Βελιγραδίω(…)».

    Αυτό ήταν το κλίμα των σχέσεων με την Γιουγκοσλαβία και στις κατοπινές συναντήσεις του Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Τίτο και το 1956 (δυο μάλιστα φορές, μια στην Ελλάδα, μία στο Βελιγράδι), σε αυτό το κλίμα είχαμε το Νομοθετικό Διάταγμα 4009, ΦΕΚ 238 της 5/11/1959 περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων Ελλάδας – Γιουγκοσλαβίας όπου στο άρθρο 7 γίνεται λόγος για το υπουργείο Δικαιοσύνης της Μακεδονίας κοκ.

    Έτσι διαμορφώθηκαν, με δυο λόγια,  οι σχέσεις με την Γιουγκοσλαβία καθ’ υπόδειξη των Αμερικάνων, πριν ακόμα λήξει ο εμφύλιος, μετά την σύγκρουση Στάλιν – Τίτο, και ενώ η Γιουγκοσλαβία είχε ήδη μια δημοκρατία με το όνομα «Μακεδονία» στο εσωτερικό της…

    Αυτή είναι η πολιτική προϊστορία των σημερινών μας «μακεδονομάχων». Που ψάχνουν την αιτία της εθνικιστικής τους ζαλάδας στο… ΚΚΕ. Ούτε στους Αμερικάνους και στις θωπείες τους προς τον Τίτο, ούτε στην δική τους αμερικανοφροσύνη. Στο ΚΚΕ…   

    Μόνο που όταν γίνονταν όλα τα προηγούμενα, κι εφόσον σήμερα τα θεωρούν «αποτρόπαια», να ενημερώσουμε τους Βουκεφάλες για μια σημαντική αποκάλυψη: Τότε, ξέρετε, δεν κυβερνούσε το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, για την ακρίβεια, ήταν εκτός νόμου. Κυβερνούσαν αυτοί. 

    Όπως αυτοί κυβερνούσαν – και πάλι – όταν έβαλαν την υπογραφή τους για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Και όταν πρόσφεραν την Ελλάδα ως ορμητήριο στον αγαπημένο τους ΝΑΤΟ, για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με αποτέλεσμα να πάρει το Σκοπιανό την μορφή που πήρε.

Πηγή: εδώ

Από τις τελευταίες στιγμές του ΔΣΕ Σάμου- Μέρος 3ο

Συνέχεια

"Από την άλλη μέρα ο Αρκάδης δε θα ξανάβλεπε τους άλλους της συντροφιάς του. Εκείνους τους πήγαν αλλού. Αυτόν τον ρίξανε σε ένα μπουντρούμι των Μεταγωγών του Βαθιού από όπου τον παραλάμβαναν οι στρατιωτικοί ανακριτές. Οι μέθοδες της ανάκρισης αλλάζανε κάθε φορά. Μα η πείνα, οι προπηλακισμοί και η ψυχολογική βία αποτελούσαν το τρίπτυχο της σατανικής μηχανής, που επί τρεις βδομάδες είχε βαλθεί να του σπάσει τα νεύρα, να του λυγίσει την ψυχική αντίσταση και να τον μεταβάλει σε ράκος.

Συχνά συρότανε σε έρημα μέρη έξω από την πόλη, όπου δουλεύανε γύρω του αυτόματα σε σκηνές εκτέλεσης και δεν ήξερε ποια από αυτές θα ήταν αληθινή. Κάποια νύχτα πήγανε και τον πήρανε τρεις ΕΣΑτζίδες. Και σε λίγο τον έριξαν σε ένα μπουντρούμι του παλιού τριώροφου κτηρίου της Στρατιωτικής Διοίκησης. 

- Αν δεν ξεράσεις θα αφήσεις εδώ μέσα τα κόκαλά σου.

του είπε με μια αργόσυρτη φωνή, ο επικεφαλής. Κι έκλεισε με πάταγο τη σιδερόπορτα. Τότε ο Νικήτας κατάλαβε ότι από αυτή τη στιγμή η δοκιμασία του έμπαινε σε πιο στυγνή φάση. Και βάλθηκε να προετοιμαστεί ψυχολογικά για οτιδήποτε θα συνέβαινε. Έτσι όλη εκείνη τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι, περιμένοντας να έρθουνε και να τον φωνάξουν. Όμως δεν ήρθαν. Αλλά δεν ήρθαν ούτε την επόμενη, ούτε τη μεθεπόμενη μέρα ή νύχτα. Κι οι ώρες του περνούσαν μαρτυρικά. Γιατί δεν του έλλειπε μόνο το φαγητό και το νερό. Του έλλειπαν τα πάντα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει...

Στο σκοτεινό κλουβί που ήταν κλεισμένος δεν υπήρχε παράθυρο για να έρθει το φως. Δεν έφτανε ο αέρας. Και κάθε τόσο, πέφτοντας κατάχαμα, έβαζε τα ρουθούνια του στο κενό που άφηνε η πόρτα με το δάπεδο για να πάρει λίγη ανάσα. Αλλά κάποτε άνοιξε η πόρτα. 

- Έβγα έξω ρε.

Ο Νικήτας επιχείρησε να σηκωθεί, αλλά ήταν τόση η εξάντληση του που δεν κατάφερε με το πρώτο να σταθεί στα πόδια του. Προχώρησε στην έξοδο τρικλίζοντας. Ακολουθώντας το φρουρό ανέβηκαν στο ισόγειο. Έπειτα πήραν ένα διάδρομο και βρέθηκαν μπροστά στο ισόγειο. Έπειτα πήραν έναν διάδρομο και βρέθηκαν μπροστά σε μια πόρτα που έγραφε: "Α2 Ανακριτικόν Τμήμα". Την άνοιξε ο ΕΣΑτζής και μπαίνοντας ο Νικήτας αντίκρισε καθισμένον σε ένα γραφείο τον ανακριτή. Φορούσε τη στολή του λοχαγού κι ήταν ψηλός και παχύς άντρας, που με το αλλόκοτο πρόσωπο και τα δασύτριχο κεφάλι του, έδινε την εντύπωση όρθιου γουρουνιού.

Ο ανακριτής δε βιάστηκε να μιλήσει. Άνοιξε πρώτα ένα φάκελο. Διάβασε κάτι χαρτιά. Βγήκε για λίγα λεπτά έξω. Ξαναγύρισε, κι όταν χτύπησε το τηλέφωνο είπε: 

-Μάλιστα κύριε ταξίαρχε, λοχαγός Δαμιανός.

- Μάλιστα, μάλιστα! Τον έχω μπροστά μου.

Ύστερα ακούμπησε το ακουστικό κι αφού κοίταξε ερευνητικά τον αιχμάλωτο είπε με ύφος προστάτη:

- Κρίμα! Είσαι και μορφωμένο παιδί και θα χαθείς τζάμπα.

- ...

- Κι όμως μπορείς να σωθείς και να φτιάξεις τη σταδιοδρομία σου. Φτάνει να φανείς έξυπνος.

- ...

- Από την έκθεση της ταξιαρχίας που σε έπιασε βλέπω ότι ήρθες από την Ικαρία. Έτσι δεν είναι;

- Μάλιστα.

- Σε κατηγορούν ότι έχεις λάβει μέρος σε πολλές μάχες και ότι ανέλαβες μυστικές αποστολές. Τι έχεις να πεις;

- Τίποτα.

- Ήσουν στη μάχη της Πλάκας, όπου εφονεύθησαν 16 οπλίτες και 2 αξιωματικοί;

-...

- Δεν άκουσες την ερώτηση;

- Μάλιστα.

- Γιατί δεν απαντάς;

- ...

- Ποιο πόστο κατέχεις;

- ...

- Άκου να σου πω, όταν σε ερωτώ να απαντάς γιατί αν χάσω την υπομονή μου θα μετανιώσεις.

- ...

- Τέλος πάντων. Τι έχεις να πεις;

- Έχω να σας πω αυτά που έχω ξαναπεί. Δραπέτευσα από την Ικαρία, ενώ με μετέφεραν για τα ιεροεξεταστήρια της Ασφάλειας της Αθήνας. Κι ύστερα πέρασα με βάρκα στα ελεύθερα βουνά της Σάμου. Τίποτα άλλο.

- Και δεν μετανοείς που συνέπραξες με τους προδότες της πατρίδας;

- Οι αντάρτες δεν είναι προδότες. Είναι τα καλύτερα παιδιά του λαού που αγαπάνε την πατρίδα και την ελευθερία.

- Ως εδώ κάθαρμα! 

είπε ο ανακριτής οργισμένα και στο λεπτό αρπάζοντας μια καρέκλα την εκσφενδόνισε στο κεφάλι του Νικήτα. Εκείνος έχασε τις αισθήσεις του κι έπεσε αιμόφυρτος στο πάτωμα. 

Κάποτε άρχισε να συνέρχεται. Και λίγο αργότερα κατάλαβε πως βρισκότανε στην αποθήκη κάποιου αγροτόσπιτου. Σύρθηκε προς την πόρτα. Κι από μια χαραμάδα διέκρινε σε κοντινή απόσταση έναν ένοπλο στρατιώτη που έκανε τη σκοπιά του. Ύστερα ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο και προσπάθησε να αυτοσυγκεντρωθεί. Μα του ήταν αδύνατο. Γιατί πονούσε όλο το σώμα του κι απ' τη δίψα είχαν κολλήσει τα σωθικά του. Περνούσε η ώρα και το λιγοστό φως της αποθήκης άρχισε να χάνεται. Αλλά ξαφνικά ακούστηκαν βήματα που όλο πλησίαζαν. Κάποια στιγμή σταμάτησαν. Άνοιξε η πόρτα και μπροστά του διαγράφηκε η σιλουέτα του φρουρού στρατιώτη.

- Πονάς; Σε έχουνε χτυπήσει πολύ;

- Πονάω...

- Θέλεις τίποτε;

- Που βρισκόμαστε;

- Σε ένα φυλάκιο, έξω από το Βαθύ. Λέγε θέλεις τίποτα;

- Νερό...νερό...

- Περίμενε, φτάνω αμέσως.

Σε λίγα λεπτά ο στρατιώτης έδινε στον κρατούμενο ένα παγούρι με νερό που το κατέβασε μονορούφι. Και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα:

- Σε ευχαριστώ φίλε. Θα σε θυμάμαι για πάντα.

- Λυπάμαι που είσαι σε αυτή τη δύσκολη θέση.

- Όλα αντιμετωπίζονται...

- Μα εσύ δε φαίνεσαι στρατιώτης.

- Είμαι από την Αθήνα.

- Α, τώρα ξέρω. Είσαι από τους δραπέτες της Ικαρίας.

- Ακριβώς

- Μήπως είσαι ο Αρκάδης;

- Ναι

- Είσαι τυχερός. Γιατί γράψανε οι εφημερίδες πως πιάστηκες κι είναι δύσκολο να σε εξαφανίσουν.

- Σε ευχαριστώ και πάλι για την καλοσύνη σου.

- Πάω να σου φέρω κάτι.

είπε ο στρατιώτης και ξανάκλεισε την πόρτα. Όταν ξαναγύρισε, έφερε στον Νικήτα ψωμί κι ένα κομμάτι κρέας λέγοντας:

- Είναι από το συσσίτιό μου.

Έπειτα έφυγε, αλλά σε κάμποση ώρα ξαναπήγε.

- Άσχημα νέα. Έχεις μπλέξει άσχημα με αυτόν τον Δαμιανό.

- Και ποιος είναι αυτός ο Δαμιανός;

- Ο ανακριτής του Α2, ο προϊστάμενος.

- Α τον ξέρω.

- Είναι αδίστακτος και τον τρέμουνε όλοι.

- Επειδή αυτό το όνομα μου θυμίζει κάτι, μήπως ξέρεις από που κατάγεται;

- Είναι Σαμιώτης.

Ο στρατιώτης εδώ καληνύχτισε γιατί τελείωνε τη βάρδιά του. Κι η νύχτα από τη στιγμή αυτή κύλαγε βαριά. Όμως ο Νικήτας είχε μια διάθεση που δεν μπορούσε να βρει που οφειλόταν. ίσως τον είχε τονώσει η ανθρωπιά του στρατιώτη. Ίσως γιατί στο πρόσωπο αυτού του νέου έβλεπε τον καινούργιο κόσμο για τον οποίο άξιζε να δώσει κανείς κι αυτή τη ζωή του. Έτσι όταν τον πήρανε και τον πήγανε στο φυλάκιο μπροστά στον ανακριτή "δεν του καιγότανε καρφί".

- Αρκάδη σου δίνω την τελευταία ευκαιρία για να γλιτώσεις. Αλλιώς θα σε φάει το σκοτάδι.

- ... 

- Σε ερωτώ: Που είναι κρυμμένο το αρχείο του αρχηγείου; Ποιοι είναι οι πληροφοριοδότες και οι οικονομικοί ενισχυτές των συμμοριτών; Που έχετε κρύψει τρόφιμα;

- Δεν ξέρω.

- Αν δεν απαντήσεις δε δύο μόνο λεπτά, θα σε παραδώσω σε αυτούς

είπε κι έδειξε τρεις-τέσσερις ΕΣΑτζήδες. 

- Δεν ξέρω!

απάντησε κοφτά ο Νικήτας. Τότε ο ανακριτής σηκώθηκε και άρχισε να σκούζει:

- Πάρτε τον από 'δω!

Κι αμέσως τον άρπαξαν οι λυκάνθρωποι και σηκωτό τον έβγαλαν έξω από το φυλάκιο. Βάδισαν καμιά πενηνταριά μέτρα και τον έστησαν στον τοίχο κάποιου ερειπωμένου καλυβιού. Ύστερα άναψαν τους προβολείς ενός τεράστιου καμιονιού. Και με προτεταμένα τα αυτόματα τον πλησίασαν. 

- Θα τα πεις ρε;

- Δεν ξέρω τίποτα.

Τότε άρχισαν τις ριπές που έκαναν να πέφτουν οι αδύνατοι τοίχοι και τα κεραμίδια του καλυβιού. Κι εκείνος έμενε ακίνητος. Κι όταν του έφυγε η πρώτη ζάλη από τις φωτιές και τις κλαγγές των όπλων κατάλαβε ότι είχε να κάνει με ακόμα μια εικονική εκτέλεση.

Κάποτε η εικονική εκτέλεση σταμάτησε. Και δρασκελίζοντας οι λυκάνθρωποι τον άρπαξαν βιαστικά και τον έριξαν στο καμιόνι που ξεκίνησε αμέσως. Σε λίγο σταμάτησε. Τον έβγαλαν, τον πέρασαν μπροστά από ένα φρουρό και τον πέταξαν σ ένα μπουντρούμι.

Το πρωί ένιωθε πιο δυνατός γιατί με όλους τους πόνους είχε ξεκλέψει κι ένα υπνάκι. Φάνηκε κι ένας σκοπός.

- Μπορώ να πάω στο αποχωρητήριο;

- Μπορείς

του απάντησε εκείνος κι αμέσως του άνοιξε την πόρτα. Ο Νικήτας βγήκε. Και μπόρεσε έπειτα από πολλές μέρες να ρίξει λίγο νερό στο παραμορφωμένο από το πηγμένο αίμα και τη σκόνη κεφάλι του. 

- Σε ευχαριστώ, είπε στο φρουρό αλλά αυτός δεν μίλησε. Αλλά όταν ξαναμπήκε στο κρατητήριο ο Νικήτας, άνοιξε το φινιστρίνι και τους είπε χαμηλόφωνα:

- Είσαι ο Αρκάδης;

- Ναι.

- Από ποια συνοικία;

- Από το Παγκράτι.

- Εγώ είμαι από του Γκύζη.

- Χαίρομαι γιατί κάποτε θα ξανανταμώσουμε.

- Κουράγιο, όταν φύγεις από εδώ μέσα θα τελειώσουν τα βάσανά σου.

Το φινιστρίνι ξανάκλεισε. Κι οι ώρες περνούσαν. Και μόνο από τους χτύπους του ρολογιού κάποιας κοντινής εκκλησίας κατάλαβε ότι είχε έρθει η νύχτα. Κάποτε το ρολόι χτύπησε έντεκα φορές. Ήταν έντεκα πριν τα μεσάνυχτα., όταν άκουσε το ποδοβολητό. Άνοιξε η σιδερόπορτα κι άκουσε να τον προστάζουν. 

- Σήκω απάνω ρε.

Αυτός σηκώθηκε και προχώρησε στο μισοσκότεινο διάδρομο. Ύστερα ακουμπώντας στον τοίχο ανέβηκε τη σκάλα. Στο ισόγειο τον παρέλαβαν δύο πανύψηλοι ΕΣΑτζήδες και "σηκωτό" τον ανέβασαν στην ταράτσα. 

- Τώρα θα δούμε αν είσαι παλικάρι, και ανοίγοντας μια πόρτα ένας τον έσπρωξε σε ένα τσιμεντένιο κελί δίχως παράθυρα.

- Τι λες, θα τα πεις ή θα σε σουβλίσω σαν τον κατσίκι, ακούστηκε μια φωνή μέσα στο κελί. Εκείνος δεν απάντησε. Και κοιτάζοντας γύρω του πρόσεξε τα .. σύνεργα που θα χρησιμοποιούσαν σε λίγο επάνω του. Ανάμεσά τους ήταν και μια γκαζιέρα που είχε κιόλας πάνω της πυρακτώσει δυο-τρία σουβλιά.

- Λέγε ρε θα μιλήσεις;

- Δεν ξέρω τίποτα.

Τότε οι υπάνθρωποι τον έδεσαν μισόγυμνο και ξυπόλυτο πάνω σε έναν πάγκο. Κι αμέσως άρχισαν τα μαρτύρια. Τον χτυπούσαν ουρλιάζοντας: "Μαρτύρα! Μαρτύρα!" Κι όταν δεν πήραν απάντηση βάλανε μπροστά τα μεγάλα μέσα... Άρπαξε κάποιος από τους κανίβαλους ένα πυρακτωμένο σουβλί και με σβελτάδα "ειδικού" το έμπηξε στη μέση της πατούσας του αριστερού ποδιού του Νικήτα. Εκείνος όμως δεν πρόλαβε να βγάλει ανάσα κι ούτε καν να πονέσει. Γιατί η φωτιά άναψε το αίμα του κι έχασε τις αισθήσεις του. Και μάταια οι δήμιοι απειλούσαν: "Μαρτύρα γιατί θα σε κάψουμε ολόκληρο". Έτσι καταϊδρωμένοι και απογοητευμένοι βάλανε τον αιχμάλωτο αντάρτη σε μια κουβέρτα και τον ξαναπήγανε στο μπουντρούμι που ήταν πριν λίγο. 

Λίγο αργότερα τον μεταφέρανε στο απομονωτήριο του τμήματος μεταγωγών."

Συνεχίζεται 

Το Βαθύ της Σάμου.

Αντάρτες του ΔΣΕ Σάμου.