«H "συνομωσία" του "Ρίζου"»

Μία από τις ανταποκρίσεις του εξόριστου στον Αη Στράτη συντάκτη του «Ριζοσπάστη» Τάκη Κόντου, που υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Στάρκος»

«Μέσα στην κολλεχτίβα του Αη Στράτη είμαστε εκατόν είκοσι απάνω κάτω πολιτικοί εξόριστοι. Δεν είμαστε όλοι κομμουνιστές. Εχουμε διάφορες δημοκρατικές πολιτικές πεποιθήσεις. Οι κομμουνιστές ανάμεσά μας όπως και έξω στον αγώνα είναι πάντα η αποφασιστική συνειδητή πρωτοπορία (...) δεχτήκαμε με ενθουσιασμό την απόφαση να γιορτάσουμε τα 18 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης, σαν μια γιορτή που ενδιαφέρει την παγκόσμια εργατιά και τους εργαζόμενους όλου του κόσμου (...) μαζευτήκαμε σχεδόν αυθόρμητα όλοι οι συντάχτες του "Ριζοσπάστη" σε μια γωνιά του κεντρικού θαλάμου και αρχίσαμε τη "συνωμοσία". Έπρεπε τη μέρα της Γιορτής να βγάλουμε μια έκτακτη έκδοση του "Ριζοσπάστη" ειδικά για τον Αη Στράτη. Όλες οι δυνάμεις μας βρισκόντουσαν σχεδόν στο νησί. Συμφωνήσαμε, αποφασίσαμε, καταστρώσαμε το πλάνο δουλειάς, κάναμε τον καταμερισμό και βάλαμε μπρος. Το σπουδαίο, όμως, ήταν να μην το μάθει κανείς ως την τελευταία στιγμή. Και το καταφέραμε.

Το "παράνομο τυπογραφείο" - χαρτιά, μελάνες, μπογές, χαρτόνια, πέννες κ.τ.λ., ένα μακρύ τραπέζι κλεμμένο απ' το μαγειρείο, μπάγκοι μαζύ με δυο - τρεις καλλιγράφους συντρόφους - εγκαταστάθηκε στο "σπίτι του δασκάλου" (έτσι λεγότανε ένας απ' τους θαλάμους μας).

Τη μέρα της Γιορτής, ο "Ρίζος" ήταν έτοιμος, ένας "Ρίζος" πέρα για πέρα όμοιος με κείνον που θα βγαινε στην Αθήνα, σε μέγεθος, εμφάνιση και περιεχόμενο, μονάχα που ήταν γραμμένος με το χέρι.

Το ποίημα του Κώστα Βάρναλη που πρωτοδημοσιεύτηκε στην έκτακτη έκδοση του «Ριζοσπάστη» που έβγαλαν οι ίδιοι οι εξόριστοι συντάκτες του στον Αη Στράτη, για να τιμήσουν τα 18 χρόνια απ' την Οχτωβριανή Επανάσταση

Το κύριο άρθρο, το άρθρο για τη Μέρα, ένα χαιρετιστήριο των συντακτών του "Ρίζου" εξωτερικό δελτίο, όλα στη θέση τους. Από τη δεύτερη σελίδα δεν έλειπε ούτε το χρονογράφημα ούτε τα θέατρα, ούτε η συνέχεια του "Ατσαλιού" τα σοβιετικά νέα, κι ούτε ακόμα τα αναπόφευκτα "γυρίσματα" απ' την πρώτη σελίδα. Στην τρίτη σελίδα είχε μια καλογραμμένη καμπάνια για τις ανάγκες της κολλεχτίβας και ιδιαίτερα για το μαγειρείο και το φούρνο, με συνεντεύξεις των "ειδικών" προεξαρχόντων του Στύλου για το μαγειρείο και του Καγιώργη για το φούρνο. Είχε χαιρετιστήρια των ρεφορμιστών εργατών της κολλεχτίβας, των αγροτών κ.τ.λ. 

Η τέταρτη σελίδα είχε τα τελευταία νέα. Απ' τον έκτακτο αυτό "Ρίζο" δεν έλειπαν και οι διαλεχτές συνεργασίες. Ο Βάρναλης είχε δώσει ένα τραγούδι που ταίριαζε τότε ειδικά. Ο Γληνός έδωσε μια επιφυλλίδα - πρώτες εντυπώσεις του από την εξορία. Οι γιατροί μας το ίδιο. Η σκιτσογράφηση ήταν θαυμάσια και ο δικηγόρος ο Χρήστος ο Αγγελόπουλος "επιστρατευθείς" παρουσίασε μια έκτακτη εξέλιξη σε σκίτσα.

Πρωί. Η αίθουσα του κεντρικού θαλάμου είναι διακοσμημένη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Μέρας (...) κατά τις 10 η αίθουσα είναι γεμάτη και η γιορτή αρχινά. Εκλέγεται το προεδρείο της ημέρας που παίρνει θέση μέσα στη σκηνή. Μέσα σε γενικό ενθουσιασμό μιλάν οι ομιλητές. Κι όταν τελειώνουν φωνάζοντας "έκτακτη έκδοση του «Ριζοσπάστη»", ένας εργάτης φέρνει τον "Ρίζο". Το τι έγινε, είναι απερίγραπτο. Παραλήρημα ενθουσιασμού και βουρκωμένης συγκίνησης. Εκεί είδαμε περισσότερο από άλλη φορά και πιο έντονα ποια σημασία έχει ο "Ρίζος" μέσα στις γραμμές και στην αντίληψη των αγωνιστών του λαού. Είδαμε παληούς αγωνιστές να βουρκώνουν. Ο δικηγόρος ο Κόντος διαβάζει τα κυριότερα κομμάτια. Ο κόσμος ζητά να διαβαστεί και το τραγούδι του Βάρναλη. Ο Βάρναλης είναι κατασυγκινημένος, τον συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός, σηκώνεται απ' τη θέση του και μέσα σε ενθουσιασμένα χειροκροτήματα απαγγέλει ο ίδιος το τραγούδι του...».

Φωτοαφιέρωμα στην Εθνική Αντίσταση της Κρήτης

Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το παρακάτω αφιέρωμα στην Κρήτη. Το νησί που κράτησε γενναία τον Γερμανό κατακτητή παρά την ανεπάρκεια των όπλων του. Που αντιστάθηκε ρωμαλέα στο φασισμό δίνοντάς του καίριο πλήγμα επί 12 μέρες, καθυστερώντας τον από το βασικό θέατρο των επιχειρήσεων στην ΕΣΣΔ. Οι Κρήτες, με πάνω από 40.000 οπλισμένους πολίτες, προκάλεσαν στον εχθρό πάνω από 4000 νεκρών και 220 αεροσκάφη της επίλεκτης γερμανικής αεροπορίας. 

Το αφιέρωμα αυτό δεν γίνεται τυχαία. Γίνεται με αφορμή το κύμα ιστορικού αναθεωρητισμού που εκτός από την θεωρία των δύο άκρων έθεσε στο στόχαστρό του και το ζήτημα της κρητικής αντίστασης, δια στόματος Ρίχτερ. Ο κύριος Ρίχτερ, που έγινε επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης κεκλεισμένων των θυρών, μετά τα όσα είπε, προχωρά ένα βήμα πέρα από τους "καλούς ναζί και τους κακούς Κρήτες" στο να πει ότι ήρθε πια η ώρα να αναγνωρίσουμε τους νεκρούς εισβολείς ως θύματα κτηνωδίας. 

Η Κρήτη της Κανδάνου, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΟΚ, της ανατίναξης του Καστελίου και της απαγωγής του στρατηγού Κράιπε, ενοχλεί. Ενοχλεί όσο το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, όσο ο ΔΣΕ και γενικά όλα τα λαϊκά αντιστασιακά κινήματα. Και ενοχλεί την αστική τάξη και τις αποικιοκρατικού τύπου αξιώσεις της. Ενοχλεί γιατί αποτελεί παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει ένας λαός οπλισμένος με δικράνια και πέτρες απέναντι σε όποιον επιβουλεύεται όχι μόνο τη χώρα και τα χώματά του, αλλά και την αξιοπρέπεια και τη ζωή του.

Κρήτες αντιστασιακοί με γερμανικό εξοπλισμό

Κρητικές όλων των ηλικιών κρατούν τουφέκια

Οκτώ από τα μέλη της ομάδας απαγωγής του Κράιπε, δεύτερος όρθιος Βρετανός αξιωματικός.

Καπετάν Αδάμης Κρασανάκης, επικεφαλής μάχιμου σώματος του ΕΑΜ

Η ανταρτοομάδα του οπλαρχηγού Γρηγοράκη ή Σατανά

Γιώργης Δραμουντάνης ή Στεφανογιώργης

Ο Ιωάννης Ποδιάς, ηγετικό στέλεχος του Ε.Λ.Α.Σ. Κρήτης

Ο 13χρονος Γιώργος Πατεράκης στο κέντρο με συναγωνιστές του

Ο Γιάννης Μπαντούρης, καπετάνιος του ΕΛΑΣ στα Σφακιά

Αντικομμουνιστική προπαγάνδα του Εμφυλίου

Το παρακάτω κείμενο μπορεί σήμερα να προκαλεί μειδιάματα, υπήρξε όμως μέρος της αστικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας του Εμφυλίου. Παρόμοιο με το γνωστό κόμικ στριπ του Τρίτου Ράιχ, "Πώς λειτουργεί ένας Εβραίος", το παρακάτω στριπ αναλύει τη μεθοδολογία του κομμουνισμού στο να διαλύει ένα κράτος. Δημοσιεύθηκες σητν εφημερίδα "Εμπρός" στις 3/7/48.

Μια σπάνια φωτογραφία

Η παρακάτω φωτογραφία χρονολογείται από τον Μάιο του 1933. Πρόκειται για παρέλαση της Λαϊκής Οργάνωσης Νέων Κερκύρας. Βλέπουμε καθαρά τον σημαιοφόρο να κρατά τη ναζιστική σημαία. Η φωτογραφία αυτή που ανήκει στο αρχείο Έντυ Καλογεροπούλου έχει προκαλέσει ευρείες συζητήσεις στο διαδίκτυο και έντονο προβληματισμό. Πρόκειται για "μόδα της εποχής"; 

Η άποψή μας είναι πως όχι. Ήδη από το 1928 παρατηρούνται στην Ελλάδα έντονες εθνικιστικές και ρατσιστικές (κυρίως ενάντια στους πρόσφυγες) τάσεις, που μπορούν να εξηγηθούν από την βαθιά οικονομική κρίση της χώρας αλλά και την ευρύτερη άνοδο των φασιστικών και εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη. Οι εικόνες δεν πρέπει να μας σοκάρουν. Ήδη από το 1927 ιδρύονται στην Ελλάδα οργανώσεις εθνικιστικού, φιλοβασιλικού, αντισημιτικού και αντικομμουνιστικού χαρακτήρα. Η περίπτωση της Κέρκυρας λοιπόν δεν είναι μοναδική. 

Το 1927 ιδρύεται στη βόρεια Ελλάδα η Εθνική Ένωσις Ελλάς (ΕΕΕ) με αντισημιτική και φασιστική ιδεολογική κατεύθυνση. Την οργάνωση στηρίζουν πρόσωπα όπως ο Στυλιανός Γονατάς και βενιζελικός Λεωνίδας Ιασωνίδης. Η ΕΕΕ φέρει μιλιταριστική περιβολή, υιοθετεί τον ναζιστικό χαιρετισμό και τα χαλύβδινα κράνη. Αργότερα η οργάνωση θα συνεργαστεί ανοιχτά με του Γερμανούς ναζί κατακτητές και θα διαλυθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από την ΟΠΛΑ. 

Η δικτατορία του Μεταξά, παιδί της αστικής τάξης της χώρας, έρχεται να επιβάλλει την εξουσία των αστών σε μια περίοδο σοβαρών οικονομικών και κοινωνικών τριγμών. Αν και αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και την Μ Βρετανία, η δικτατορία υιοθετεί πλήρως τα ιδεολογήματα του Ιταλικού και Γερμανικού φασισμού. Οργανώνεται η ΕΟΝ, κατά τα πρότυπα της ναζιστικής νεολαίας και "επιφανείς" προσωπικότητες του Τρίτου Ράιχ, όπως  ο Γιόζεφ Γκαίμπελς επισκέπτονται τη χώρα και βοηθούν στην οργάνωση της Αστυνομίας, της Ασφάλειας και τη Χωροφυλακή. Φυσικά, ο Μεταξάς δεν κατόρθωσε να αποκτήσει ποτέ σοβαρά πολιτικά ερείσματα ούτε στην Μ. Βρετανία, ούτε στη ναζιστική Γερμανία. 

Το φαινόμενο λοιπόν της φωτογραφίας της Κέρκυρας είναι και αυτό ένα σημείο των καιρών. Άλλωστε και άλλες οργανώσεις παρόμοιου τύπου έκαναν παρελάσεις με τον αγκυλωτό σταυρό, όπως η ναζιστική οργάνωση "Δύναμη δια της χαράς" που οργάνωσε παρελάσεις και εκδηλώσεις στο Ζάππειο Μέγαρο το 1936. Η φωτογραφία εγγράφεται σε μια γενική εικόνα. Η οικονομική κρίση της Ευρώπης και της Ελλάδας του 30, το ξέφτισμα του αστικού πολιτικού σκηνικού και η άνοδος των σοσιαλιστικών και συνδικαλιστικών κινημάτων, ανάγκασε την αστική τάξη να στραφεί σε πιο ακραία πολιτικά μορφώματα για να παραμείνει σε ισχύ. Στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Κροατία, τη Γαλλία, τις Σκανδιναβικές χώρες, ακόμα και τη Μ. Βρετανία, δρουν και προαλείφονται τέτοιες οργανώσεις για να χρησιμοποιηθούν αν και όπου χρειάζεται. 

Ας μην εκπλησσόμαστε λοιπόν. Ας αντλούμε εμπειρία από το παρελθόν για να ερμηνεύουμε το παρών και το μέλλον, όχι μόνο της Ελλάδας (Χρυσή Αυγή: 8%) αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

10 ημέρες από τα εγκαίνια του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης Καισαριανής

Δελτίο Τύπου

Από την πρώτη μέρα λειτουργίας του, το Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, υποδέχτηκε εκατοντάδες επισκέπτες απ’ όλες τις γειτονιές της Αθήνας και ακόμα παραπέρα, αποδεικνύοντας έμπρακτα την ορθότητα της επιλογής της Δημοτικής Αρχής να προχωρήσει χωρίς αναβολές στην υλοποίηση ενός ομόθυμου στόχου του Καισαριανιώτικου λαού και όχι μόνο.

Αποκτά έτσι στην πόλη μας μια μόνιμη στέγη η προσπάθεια να υπερασπιστούμε την ιστορική αλήθεια, να προβάλουμε τα διδάγματα από την ηρωική πάλη των λαών για μια κοινωνία χωρίς πια φασισμό και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, χωρίς πια φτώχια και ανεργία, κρίσεις και εκμετάλλευση. Μια στέγη που θα μπορεί να συσσωρεύσει τη μνήμη των παλαιότερων και  να αποτελέσει πηγή συμπερασμάτων για τους νεότερους, στον αγώνα για μια ζωή που ανταποκρίνεται στις σημερινές μας ανάγκες.

Μέσα στις λίγες αυτές μέρες ξεναγήθηκαν ομάδες από διάφορους φορείς, μεταξύ αυτών και ομάδα από το μαρτυρικό Δίστομο, ενώ εντυπωσιακή είναι η καθημερινή επίσκεψη νέων ανθρώπων. Δεν είναι λίγες οι στιγμές έντονης συγκίνησης που ακολουθούν τις επισκέψεις επιζώντων της ηρωικής γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, όπως του 99χρονου Καισαριανιώτη που λύγισε μπροστά στα εκθέματα.

Αξιοσημείωτη είναι και η ροή συγκέντρωσης πρωτότυπου υλικού και ντοκουμέντων της εποχής που συνεχίζεται και θα συμπληρώσει σύντομα το εκθεσιακό υλικό, απόδειξη της εμπιστοσύνης του κόσμου στο νέο Μουσείο της πόλης μας.

Η προσπάθεια αυτή δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την πολύπλευρη συμμετοχή δεκάδων συμπολιτών μας αλλά και λαϊκών φορέων, που μήνες τώρα, εθελοντικά και ακούραστα συνέβαλαν για να γίνει το Μουσείο πραγματικότητα.

Χάρη σε αυτή τη συμβολή, έγινε εφικτό να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες δυσκολίες που ενείχε αυτή η προσπάθεια, η οικονομική στενότητα του Δήμου, η απροθυμία των αρμόδιων κρατικών οργάνων να συμβάλουν ουσιαστικά μέχρι σήμερα, αλλά και κάποιες ισχνές μειοψηφίες που για αλλότριους σκοπούς θέλησαν να αμαυρώσουν, να υποτιμήσουν ή και να ακυρώσουν τα εγκαίνια του Μουσείου.

Ξεχωριστά θέτουμε σε γνώση του λαού της πόλης ότι όλο το διάστημα των εργασιών στο Μουσείο, τα συνεργεία των εργαζομένων και οι υπεύθυνοι Δημοτικοί Σύμβουλοι βρήκαν απέναντί τους ομάδες που έχουν μετατρέψει το χώρο του Σκοπευτηρίου σε χώρο διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Με επιθέσεις και προπηλακισμούς, επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν και να βάλουν εμπόδια, καθώς η λειτουργία του Μουσείου τους "χάλαγε τη δουλεία".

Σημειώνουμε επίσης ότι λίγες ώρες πριν τα εγκαίνια του Μουσείου στις 9 Μάη εκδηλώθηκε πυρκαγιά, η οποία ξεκίνησε και εξαπλώθηκε μέσα στο χώρο που χρησιμοποιεί για γραφεία της η Σκοπευτική Εταιρία. Για την κατάσβεσή της  κινητοποιήθηκε άμεσα όχημα της Εθελοντικής Δασοπροστασίας του Δήμου, καθώς και εργαζόμενοι στο χώρο του Μουσείου, πριν σπεύσει στο χώρο η  Πυροσβεστική Υπηρεσία. Από τις πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε μετά την κατάσβεση, διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα κτίριο, που δε βεβηλώνει μόνο με τη παρουσία του τον ιερό χώρο του Σκοπευτηρίου, αλλά αποτελεί χωρίς υπερβολή μπαρουταποθήκη, καθώς στο εσωτερικό του φυλάσσεται οπλισμός και στον ανοιχτό στόχο έχουν αφεθεί να αναπτυχθούν ψηλά ξερά χορτάρια. Διευρυμένα τμήματά του είναι εγκαταλελειμμένα, έχουν καταρρεύσει και αποτελούν εστία μόλυνσης. Μέσα στο χώρο αυτό δεν υπήρχε ούτε ένα μέσο πυρόσβεσης (πυροσβεστήρας, κρουνός κ.λπ.), ενώ ο φερόμενος ως φύλακας δεν φαινόταν να έχει οποιαδήποτε γνώση για την αντιμετώπιση αντίστοιχων περιστατικών.

Ως Δημοτική αρχή θεωρούμε ότι το περιστατικό δεν ήταν τυχαίο και άσχετο με τα εγκαίνια του Μουσείου και ζητήσαμε από την Πυροσβεστική και το Αστυνομικό Τμήμα να προχωρήσει σε προανακριτική έρευνα για τα αίτια του εμπρησμού.

Σε κάθε περίπτωση, καλούμε το λαό της πόλης να είναι σε επιφυλακή για την προάσπιση της λαϊκής περιουσίας και την περιφρούρηση του ιερού χώρου του Σκοπευτηρίου.

Και με αυτή την αφορμή αναδεικνύεται η ευθύνη που βαραίνει τη σημερινή Κυβέρνηση, όπως και όλες τις προηγούμενες, για την άμεση επίλυση του  προβλήματος με την οριστική απομάκρυνση της Σκοπευτικής Εταιρίας μέσα από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Ο λαός της Καισαριανής έχει αγωνιστεί για δεκαετίες για να μπορεί ο χώρος αυτός να αξιοποιηθεί για την ιστορική μνήμη και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών του αναγκών. Ως δημοτική αρχή είμαστε αποφασισμένοι να υπηρετήσουμε αυτή την ανάγκη και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να τον καταστρέφει ή να ασχημονεί πάνω του.

Dmitri Kessel: Μερικές ακόμα φωτογραφίες του

Ένα τεθωρακισμένο όχημα του Εθνικού Στρατού σέρνει πυροβόλο στο μέτωπο του Γράμμου. 1948.

Ασύρματος του Εθνικού Στρατού σε ξωκλήσι. 1948

1944: Η Τράπεζα Ελλάδος συλλέγει εκατοντάδες στοίβες κατοχικά χαρτονομίσματα για να τα καταστρέψει.

1944: Βρετανοί αλεξιπτωτιστές μεταφέρων τραυματία συνάδελφό τους στη βάση τους στην Ακρόπολη

Dominique Venner και εκδηλώσεις ναζιστικής μνήμης

Αξίζει καμιά φορά να ασχολείσαι με τα ιδεολογικά απεκκρίματα του ναζισμού για να απαντάς με το σωστό ιστορικό ντοκουμέντο το οποίο, σε αυτές τις ιδεολογικές ιδεοληψίες και τα άπειρα ψέματα χάνεται και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων. 

Η Χρυσή Αυγή λοιπόν ετοιμάζεται να τιμήσει τον αυτόχειρα Γάλλο εθνικιστή Dominique Venner για τη μεγάλη του θυσία (όντως η ανθρωπότητα είναι τώρα καλύτερη) και για το ευρύ ιδεολογικό του έργο. Ποιός είναι αυτός θα ρωτήσετε; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί.

Ο Dominique Venner γεννήθηκε το 1935 στη Γαλλία. Υπήρξε στο επάγγελμα δημοσιογράφος και έγραψε πολλά "ιστορικά" βιβλία και αρκετά δοκίμια κυρίως εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Αυτοκτόνησε το 2013 μέσα στον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ, αφήνοντας πίσω του ένα γράμμα με το οποίο οριοθετούσε αυτή την αυτοκτονία ως πολιτική πράξη αγανάκτησης.

Κατά τον πόλεμο Αλγερίας- Γαλλία, πόλεμο κατά τον οποίο η Αλγερία προσπαθούσε να αποτινάξει τον αποικιοκρατικό ζυγό της Γαλλίας με επικεφαλής το ΚΚΑ, ο Venner υπηρέτησε εθελοντικά στο πλευρό των Γάλλων. Με άλλα λόγια πολέμησε για να κρατήσει η χώρα του ένα άλλο έθνος υπόδουλο. Επιστρέφοντας, ο Venner εντάχθηκε στην οργάνωση Jeune Nation, μια οργάνωση που 4 μόλις χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που κόστισε στην πατρίδα του πάνω από 600.000 νεκρούς, δήλωνε ανοιχτά ότι ήταν νεο-ναζιστική. Υπό την έννοια αυτή ο Venner δεν πρέπει να ήταν πολύ καλός εθνικιστής. Το 1956, ο Venner θα συμμετάσχει στην επίθεση κατά των γραφείων του ΚΚ Γαλλίας, με αφορμή τα επεισόδια της λεγόμενης ""Ουγγρικής Επανάστασης". 

Αργότερα, ο Venner θα ακολουθήσει τη συνήθη φυσική εξέλιξη των νεο-ναζιστών και θα γίνει μέλος μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης με το όνομα Organisation de l'Armée Secrète (ΟΑS). H οργάνωση αυτή αξιοποιήθηκε άρτια από τη γαλλική αστική τάξη και τις βλέψεις της στην αποικία της Αλγερίας. Η ΟΑS χρησιμοποιήθηκε για την τρομοκρατία του κινήματος ανεξαρτησίας της Αλγερίας και σε δύο έτη δράσης της σκότωσε 2.000 ανθρώπους τόσο στην Αλγερία όσο και στη Γαλλία. Η "πατριωτική" κατά τα άλλα OAS αποπειράθηκε επίσης να δολοφονήσει και τον μεγάλο στοχαστή Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που τάσσονταν υπέρ της ανεξαρτησίας της Αλγερίας. Ο Venner θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί για τη δράση του. Απελευθερώθηκε το 1962. 

Ακολουθεί μια διαφορετική καριέρα μετά την ένοπλη παραστρατιωτική του δράση γράφοντας βιβλία και πολιτικά δοκίμια. Ας δούμε ορισμένα από αυτά:

Το 1974 εκδίδει το Baltikum: dans le Reich de la défaite, le combat des corps-francs, 1918-1923, βιβλίο βασισμένο στο έργο ενός άλλου παρακρατικού δολοφόνου, του Ernst Von Salomon, που υπηρετούσε στα Freikorps, παρακρατικό ένοπλο σώμα που δολοφονούσε κομμουνιστές και δημοκράτες της Γερμανίας, επί εποχών Βαϊμάρης. Προφανώς ο Venner με το Salomon μοιράζονταν κοινές "ευαισθησίες". 

Το 1995 εκδίδει το Histoire critique de la Résistance, βιβλίο στο οποίο επιχειρεί μάλλον αποτυχημένα να εξάρει τον ρόλο των Γάλλων εθνικιστών στην αντίσταση κατά των Γερμανών. Φυσικά παραβλέπει τη στάση του Πεταίν απέναντι στην αντίσταση γενικότερα, ή τα εγκλήματα του καθεστώτος Βισύ.

Το 2000 εκδίδει το Histoire de la Collaboration, βιβλίο που επιχειρεί να καταγράψει την ιστορία των Γάλλων εθνικιστών στο πλευρό των Ναζί, ως κινήματος που πίστευε στη Νέα Ευρώπη. Βιβλίο που ξεχνά βεβαίως τις σφαγές που διέπραξαν οι Γάλλοι δωσίλογοι με τα SS, ενάντια στον γαλλικό πληθυσμό στο Οραντούρ Συρ Γκλαντ, τους χιλιάδες Γάλλους αιχμαλώτους πολέμου που οι Ναζί καταδίκασαν σε καταναγκαστικά έργα στην Krupp και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γαλλία, όπως το Drancy, το Pithiviers και το Beaune-la-Rolande

Το 2002 εκδίδει το Histoire et tradition des Européens, βιβλίο που προσπαθεί με ένα σκιώδη φυλετισμό και ρητορικά σχήματα, βιάζοντας ιστορικά δεδομένα, να αποδείξει την κοινή παράδοση στους λαούς της Ευρώπης. Σχήμα που μυρίζει έντονα χιτλερικές θεωρίες περί αρίας φυλής και κοινωνικό δαρβινισμό.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι φυσικά το γεγονός ότι η αυτοκτονία του Venner προκάλεσε τα σχόλια του γαλλικού νεο-ναζιστικού κόμματος Εθνικού Μετώπου, το οποίο δια στόματος Μαρίν Λε Πεν, χαρακτήρισε την αυτοκτονία του Venner ως «πολιτική πράξη» με στόχο την «αφύπνιση του λαού της Γαλλίας».

Αυτόν λοιπόν, τον πρώην παρακρατικό, κρυφό υμνητή του ναζισμού και ιστορικό της παρα-ιστορίας, επιχειρούν να υμνήσουν οι δικοί μας νεοναζί σήμερα. 

Πιθανότατα αφού πια δεν μπορούν να εξυμνήσουν τον Χίτλερ και τον Ρούντολφ Ες. Όχι τουλάχιστον ανοιχτά.

Νεοφιλελέ επίσκεψη στη Μακρόνησο μέρος 2

Και συνεχίζω να γράφω σχετικά με το αίσχος του νεοφιλελέ πικ-νικ στη Μακρόνησο. Ξέρετε το θέμα με ενοχλεί και προσωπικά, μιας που τον τόπο αυτόν τον έχω επισκεφθεί 3-4 φορές, έχω γνωρίσει τους πρώην κρατουμένους και έχω βοηθήσει στον καθαρισμό του για την ετήσια επίσκεψη της ΠΕΚΑΜ...

1) Ποιος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου που διαφημίζονταν από τον εκδοτικό οίκο Free Thinking Zone; Για μαντέψτε; Ο Δημήτρης Φύσσας. Πρώην ΚΝίτης της Νομικής, δημοσιογράφoς της εφημερίδας Athens Voice. Ο άνθρωπος που κατηγορούσε το ΚΚΕ ότι κλείνει τα λιμάνια όποτε θέλει, την περιοδο των πρώτων μνημονίων που οι ναυτεργάτες απεργούσαν. Αυτός ο άνθρωπος που πέταξε τόνους λάσπης κατά το 19ο συνέδριο: http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_29.html

2) Οι κύριοι του Free Thinking Zone είχαν και το θράσσος να ανεβάσουν αυτή τη φωτογραφία:

Αγοράζουν και διαφημίζουν δηλαδή μέλι καταπατητών του νησιού-μουσείου, που με νόμο της Μερκούρη θεωρείται ιστορικός τόπος-μνήμης και απαγορεύεται κάθε αγροτική και κτηνοτροφική του εκμετάλλευση. Και εις ανώτερα τους ευχόμαστε! Έτσι τιμούν κι αυτοί κι ο κος Φύσσας τον ιστορικό αυτό τόπο και τους νεκρούς του

Το Free Thinkig Zone και ορισμένες λεπτομέρειες

Σε συνέχεια του άρθρου μας για την ατυχέστατη αν όχι απαράδεκτη εκδήλωση του εκδοτικού οίκου Free Thinkig Zone και τα νεοφιλελέ περί "εθνικού διχασμού, κρίνουμε απαραίτητο να κάνουμε και μια μικρή ακόμα διευκρίνηση: 

Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου για την εκδήλωση:

Φυσικά οι κύριοι στο Free Thinkig Zone δεν γνωρίζουν γιατί τόσο πολύ το ερεύνησαν, ότι ο "τελευταίος φύλακας" του νησιού κύριος Κωνσταντίνος που παράγει το "γλυκό θυμαρίσιο μέλι" είναι ένας από τους πολλούς καταπατητές του νησιού. Τους ανθρώπους που με την ανοχή της Νομαρχίας έστησαν τυροκομεία, μελίσσια, στάνες, νεκροταφεία αυτοκινήτων και σπίτια. Αμόλησαν κοπάδια γίδια στα ερείπια διαλύοντάς τα και γεμίζοντάς τα κοπριές. Ας γνωρίζουμε όλοι ότι με τον νόμο της Μερκούρη που ορίζει τη Μακρόνησο ως "τόπο ιστορικής μνήμης" ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ κάθε τέτοια δραστηριότητα στο νησί. 

Ας γνωρίζουν οι κύριοι επίσης ότι εκκρεμούν καταγγελίες, δίκες και εκθέσεις για αυτούς τους καταπατητές που έβαλαν ακόμα και δορυφορικά πιάτα και κεραίες στα οικήματα του ΑΕΤΟ,από την ΠΕΚΑΜ και το Μουσείο Μακρονήσου. 

Οι γυναίκες της Μακρονήσου - Μνήμες

Συνεχίζοντας στο πνεύμα του προηγούμενου άρθρου και θέλοντας να προσφέρουμε μερικά σπαράγματα μνήμης που σχετίζονται με τον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου, παραθέτουμε μέρος του βιογραφικού βιβλίου της Νίτσας Γαβριηλίδου, Μακρόνησος - Απόψε χτυπάνε τις γυναίκες, Αυτοέκδοση, Αθήνα 2004.

Στη Μακρόνησο πολλοί ήταν οι εγκέφαλοι που μελετούσαν και υπολόγιζαν τις ανθρώπινες δυνάμεις. Ζύγιζαν την κάθε λεπτομέρεια της αντοχής μας και προγραμματισμένα κατέστρωναν τα σχέδιά τους. Γιατί ποιο λόγο είχε το να μας βάζουν φορτωμένες σε μια σκηνή και, μόλις κατεβάζαμε τα πράγματά μας, σφυρίζανε την καινούρια τους διαταγή να βγούμε αμέσως από τις κάτω σκηνές και να πάμε φορτωμένες στις επάνω; Μήπως δεν κάνανε το ίδιο και με την αποβίβασή μας; Μας κράτησαν 24 ώρες πάνω στο κατάστρωμα, άυπνες, διαλυμένες από τη ναυτία μ' εκείνη τη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να εξαντληθούμε από την κούραση και το κρύο, ν' αηδιάσουμε από τις ακαθαρσίες που βρίσκονταν ανάμεσά μας. να αγχωθούμε από τις αιμοπτύσεις των αρρώστων συνεξορίστων μας και να μας σπάσουν. Να μας οδηγήσουν έτοιμε στα γραφεία του Α2 να τους κάνουμε τη "δήλωση". 

Μέσα σε εκείνον τον πανζουρλισμό και την απόγνωση ξεχώριζες ιδιαίτερα το κλάμα των μικρών παιδιών. Με το πήγαινε-έλα μερικά από αυτά είχαν χάσει τις μανάδες τους. Οι γυναίκες που είχαν παιδιά στην εξορία ήταν διπλά ηρωίδες. Αυτές δεν είχαν μόνο να νοιαστούν για τον εαυτό τους, όπως οι περισσότεροι από μας. Αυτές έπρεπε πρώτα να φροντίσουν για το παιδί τους, που θα το κοιμήσουνε και αν θα βρουν κάτι να του δώσουν να φάει. Το κράτος τις ψωροδεκάρες που χορηγούσε για τη συντήρησή μας, δηλαδή 3000 δρχ το μήνα ( σημερινές 3 δρχ) τις έδινε μόνο για όσες είχαν απόφαση εκτόπισης και όχι για τα παιδιά τους. 

Στη Μακρόνησο όλα ήταν προσχεδιασμένα. Με τα καψόνια τους αυτά η  απόγνωση έιχε φθάσει στο κορύφωμά της. Μες στην παραζάλη και τα κλάματα των παιδιών εντείνεται η αμηχανία μας. Δεν ξέρουμε αν θ πρέπει να κατεβάσουμε τα πράγματα από την πλάτη μας ή να περιμένουμε καμιά καινούρια διαταγή. Ακόμη δεν είχαμε πάρει την ανάσα μας και τα μεγάφωνα μετέδιδαν ήδη τους κανονισμούς της καινούριας μας ζωής: " Παραδίδονται τα ράντζα, τα βιβλία κ.λπ." Το καθημερινό μας πρόγραμμα εις το εξής θα είναι το ίδιο με αυτό των σκαπανέων. Εγερτήριο στις 6, τσάι στις 7, προσκλητήριο στις 7:30, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής στις 10-11, συσσίτιο στις 12, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής, στις 2:30, συσσίτιο στις 5:30, προσκλητήριο στις 7΅30 και σιωπητήριο στις 8. Μετά δε τις 8 αλίμονο σε όποια τολμήσει να μιλήσει ή να ανάψει φως. Οι Αλφαμίτες σκοποί επαγρυπνούσαν. 

Τελικά μας διατάζουν να μπούμε στις σκηνές 30 γυναίκες σε κάθε μία, χωρίς να αφήσουμε το παραμικρό αντικείμενο έξω. Μας ρίχνουν μέσα να ξαπλώσουμε καταγής μες στην παγωνιά και την υγρασία, αφού τα ράντσα μας τα έχουν απαγορέψει. Ούτε ζώα να ήμασταν. Έτσι αρχίζουμε όλες να ξεσκίζουμε τα χαρτόκουτα που μέσα είχαμε τα λίγα πράγματά μας και να τα στρώνουμε κάτω στο χώμα για να κοιμηθούμε. Εκείνη τη νύχτα τα μεγάφωνα δεν σταμάτησαν να μεταδίδουν γλυκές μελωδίες. Στη Μακρόνησο το κάθε τι που συνέβαινε είχε τη δική του σημασία, κι ο σκοπός τους ήταν να μας κάνυον ψυχολογικό πόλεμο, να μας θυμίσουν την έξω ζωή και να μας ξυπνήσουν κοιμισμένες αισθήσεις. Η πρώτη εκείνη νύχτα στη Μακρόνησο πέρασε γεμάτη εφιάλτες. 

Η Μακρόνησος επεφύλαξε και σε εμάς τις γυναίκες την ίδια υποδοχή που είχε ετοιμάσει και για τους άντρες. 

Την επομένη ακόμη από τα χαράματα μας ξυπνά απότομα η σάλπιγγα με το εγερτήριο. Είναι 6 η ώρα το πρωί κι εμείς θέλουμε ακόμη να κοιμηθούμε. Να ανακτήσουμε λίγες δυνάμεις. Τα μεγάφωνα μας πληροφορούν, πως μετά το ρόφημά μας όλες οι γυναίκες του ΕΣΑΓ θα πρέπει να συγκεντρωθούμε στο χώρο του θεάτρου. Είναι ένας αμφιθεατρικός χώρος χωρίς κερκίδες κοντά στη θάλασσα με μια εξέδρα από όπου γίνονταν οι ομιλίες. Εκεί θα μας μιλήσει ο Παπαγιαννόπουλος, λοχαγός του Α2. Θα γίνουν οι επίσημες γνωριμίες. Για την περίσταση έχει φορέσει ένα πέτσινο σακάκι και με τις κινήσεις του προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει. Μας λέει πως η διοίκηση του ανέθεσε το συγκρότημα των γυναικών και θα πρέπει να μάθουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε εις το εξής: 

" Πάει πια το Τρίκερι. Εδώ είναι Μακρόνησος και αυτό σημαίνει ότι υπάγεστε σε ένα λόχο με έναν διοικητή. Εδώ σας φέραμε για να ανοίξετε τα μάτια σας. Να καταλάβετε τα λάθη και τις πλάνες σας και να ανανήψετε. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος της Μακρονήσου και για για τον σκοπό αυτό έχουν παρθεί όλα τα ανάλογα μέτρα. Να μην έχετε αυταπάτες και να κοιτάξετε να ξεκαθαρίσετε τη θέση σας. Οίκτος δεν θα υπάρξει επειδή είσαστε γυναίκες. Στη Μακρόνησο δεν υπάρχουν εύνοιες και διακρίσεις. Σας περιμένει αυτό που πάθανε χιλιάδες άντρες. Στο χέρι σας είναι να διαλέξετε. 

Να ξέρετε πάντως: Εδώ είναι Μακρόνησος και όποις δεν υπογράφει πεθαίνει!"

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός πήγε ... Μακρόνησο

Το παρακάτω άρθρο ξεκίνησε να γράφεται με αφορμή μια είδηση που διαβάσαμε από το site Luben.

Έτσι λοιπόν φίλες και φίλοι εκπίπτουν σιγά-σιγά αξίες, ιστορικά ντοκουμέντα και σταδιακά με τα περί "καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται" καταλήγει κανείς σε απόψεις τύπου Μπογδάνου και τραγούδια τύπου "1944" της Γιουροβίζιον. Όταν κόβεις και ράβεις την ιστορική αλήθεια στα μέτρα σου. Όταν αποχρωματίζεις και φοράς φιόγκους και αρώματα εκεί που δεν χωρά παρά επίγνωση και μνήμη. Όταν ένας νεοφιλελεύθερος εκδοτικός οίκος (Free thinking zone) αποφασίζει να λανσάρει ένα politically correct βιβλίο με τίτλο "Μακρόνησος" και διοργανώνει επίσκεψη στο μαρτυρικό νησί. 

Στις 15/6/16 πραγματοποιήθηκε αυτή η επίσκεψη και ο εκδοτικός οίκος την παρουσίασε ως «μία συγκλονιστική εμπειρία ενάντια στη συλλογική λήθη του διχασμού που κάθε νεοέλληνας πρέπει να ζήσει για να ξέρει». Προσέξτε: Τη συλλογική λήθη του ΔΙΧΑΣΜΟΥ. 

Ποιοί λοιπόν κρατήθηκαν, μαρτύρησαν και δολοφονήθηκαν στη Μακρόνησο; Αριστεροί και Δεξιοί; Πρώην αντάρτες του ΕΛΑΣ και Ταγματασφαλίτες μαζί; Λαός και Κολωνάκι; 

Όχι κύριοι. Στη Μακρόνησο κρατήθηκαν κομμουνιστές, τροτσκιστές, δημοκράτες, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μαχητές του Αλβανικού Μετώπου και Μάρτυρες του Ιεχωβά (λόγω της άρνησης στράτευσης στον Εθνικό Στρατό). Δεν βασανίζονταν λοιπόν όλοι, ούτε ο ΔΣΕ είχε κι αυτός τη δική του Μακρόνησο. Η Μακρόνησος υπήρξε προϊόν της αμερικανικής επέμβασης στην Ελλάδα, "αναμορφωτικό" πείραμα και παιδί της αστικής τάξης της χώρας. Ακριβώς έτσι όπως και ευρύτερα ο Εμφύλιος δεν ήταν "περιστατικό βίας" που "και οι δύο μεριές έκαναν ακρότητες", αλλά κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, μαχητική απάντηση του λαού που οι κάθε λογής Μπουραντάδες, Σκαλούμπακες και πατεράδες των σημερινών Μιχαλολιάκων και Κασιδιαρέων, φακέλωναν, βασάνιζαν, βίαζαν και δολοφονούσαν, μετά την Εθνική Αντίσταση κατά την οποία αυτοί, ήταν συνεργάτες των Ναζί.

Άραγε ρώτησαν οι κύριοι εκδότες τον Στέλιο Κασιμάτη, εάν ένιωθε "διχασμένος εθνικά" όταν κόντεψε να τρελαθεί από τα μαρτύρια στα οποία τον υπέβαλλαν στη Μακρόνησο; 

Ρώτησαν τον Γρηγόρη Ριζόπουλο, αρχιτέκτονα και γλύπτη, πρόεδρο του Συλλόγου Μακρονισιωτών, τι γνώμη έχει για τα περί "εθνικού διχασμού"; 

Νιώθει σήμερα ο παλαίμαχος αγωνιστής Σωτήρης Κράνιας που έφαγε ξύλο για πέντε, ότι η Μακρόνησος ήταν αποτέλεσμα δύο πλευρών που διχάζονταν; 

Φαντάζομαι κανείς εκ των εκδοτών δεν ρώτησε, δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει και να νιώσει έστω και λίγο πάνω στο πετσί του το βλέμμα ενός ανθρώπου που πέρασε τη Μακρόνησο.

Τέλος, διαβάζουμε ότι ο εκδοτικός οίκος είχε το θράσος σε αυτόν τον ιστορικό τόπο- μουσείο να προσφέρει και γεύμα - τύπου εξορίας- παρασκευασμένο από γνωστή καφετέρια της Κηφισιάς, που να προσομοιάζει αυτό του Μακρονησιώτη εξόριστου. Ξέχασαν στο brunch να προσφέρουν τα μιγοχέσματα, τη σκόνη, το θαλασσινό νερό και τα σκουλίκια που ήταν βασικό συστατικό του Μακρονησιώτικου συσσιτίου, που οδήγησε εκατοντάδες εξορίστων στα νοσοκομεία με φυματίωση, έλκη στομάχου και εντερικές διαταραχές. 

Το "γεύμα του εξόριστου" όπως μοιράστηκε στους επισκέπτες από τον εκδοτικό οίκο Free thinking zone.
Πηγή: http://luben.tv/politix/79986

Έχουμε όμως και μια πρόταση για όλους εσάς που αισθάνεστε προσβεβλημένοι από αυτό το νεοφιλελέ αίσχος που πραγματοποιήθηκε στη Μακρόνησο: Ελάτε όλοι και όλες στην ετήσια επίσκεψη της ΠΕΚΑΜ στο νησί, στις 5/6. Ελάτε να γνωρίσετε τους ίδιους τους Μακρονησιώτες, να σας πάρουν μαζί τους και να περπατήσετε εκεί που ήταν ηλιακό πειθαρχείο, εκεί που γίνονταν η φάλαγγα κι εκεί που δολοφονήθηκαν οι 300 φαντάροι του ΑΕΤΟ.

Επικοινωνήστε με την ΠΕΚΑΜ για τα πούλμαν: 2103247820, Αγίων Ασωμάτων 31 Κεραμεικός.

ΥΓ: Ευχαριστούμε τα παιδιά του Luben για την ανάδειξη του θέματος 

Χρυσή Αυγή, Δωσίλογοι της Κατοχής και περίεργες συμπτώσεις

Μια ενδιαφέρουσα ιστορική σύνδεση για το σήμερα, αλλά και τον ιστορικό του αύριο θα μπορούσε να αποτελεί η ιδεολογική συνέχεια του ναζιστικού μορφώματος στην Ελλάδα. Δεν επιχειρούμε βέβαια να αναπτύξουμε σε αυτές τις λίγες γραμμές το θέμα μιας διατριβής, θα θέλαμε όμως να φωτίσουμε μερικές πιθανές "οικογενειακές παρακαταθήκες" ιδεολογικής φύσης που πιθανώς σχετίζονται με τους ηγέτες της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή. 

Ας γυρίσουμε λοιπόν το ρολόι της Ιστορίας πίσω στο 1944 και ας δούμε μια σειρά από περίεργες συμπτώσεις.

Σύμφωνα με το βιογραφικό της ιδίας, πατέρας της Ελένης Ζαρούλια υπήρξε κάποιος ονόματι Βασίλης Ζαρούλιας. Όλα καλά μέχρι εδώ. Τι έκανε όμως ο εν λόγω κύριος στην Κατοχή, εποχή που μια ξένη δύναμη εισέβαλε στη χώρα μας; Άγνωστο. Πρώτη περίεργη σύμπτωση: Διαβάζουμε στην εφημερίδα "Καθημερινά Νέα" στις 24/10/1944: "Επίσης συνελήφθησαν οι Β. Ζαρούλιας και Λ. Χριστοδήμος, υιός υπουργού του επισιτισμού επί κατοχής. (...) άπαντες κατηγορούνται δια κλοπάς, ληστείας και εκβιασμούς." Η κατοχική εφημερίδα δεν αφήνει περιθώριο παρεξηγήσεων. Ο τίτλος του άρθρου είναι: "Οι πράκτορες του εχθρού" και αναφέρεται προφανώς σε δωσιλόγους, ταγματασφαλίτες και τραμπούκους της Κατοχής που συνεργάστηκαν με τους Ναζί κατακτητές, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο συγκεκριμένος Βασίλειος Ζαρούλιας είχε κατηγορηθεί πως υποδείκνυε στις γερμανικές αρχές ευκατάστατους Αθηναίους, οι οποίοι συλλαμβάνονταν για να γίνει αμέσως μετά παζάρι με χρυσές λίρες, αν ήθελαν να απελευθερωθούν από τα κρατητήρια της Μέρλιν και της Κοραή. 

Πηγή: xyzcontagion.wordpress.com

Σύμφωνα με το δικό του βιογραφικό, ο Νίκος Μιχαλολιάκος είχε πατέρα κάποιον ονόματι Γεώργιο Μιχαλολιάκο. Σκαλίζοντας τα αρχεία του ΓΕΣ, μπορεί κανείς να εντοπίσει τη λίστα μελών της προδοτικής Οργάνωσης Χ που ο ίδιος ο Γρίβας κατέθεσε το 1950. Εκεί εμφανίζεται η δεύτερη περίεργη σύμπτωση: Όχι ένας αλλά τρεις Μιχαλολιάκοι μνημονεύονται ως μέλη της Χ:

ο Αστυφύλαξ Μιχαλολιάκος Παναγιώτης, που ήταν μέλος της «Χ» από το Νοέμβριο του 1941 έως και τον Δεκέμβριο του 1944,

ο Αστυφύλαξ Μιχαλολιάκος Αντώνιος, μέλος της Χ από τον Νοέμβριο του 1941 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1944,

και ο Μιχαλολιάκος Γεώργιος, σε παρένθεση «Δημήτριος», επίσης μέλος της Χ από το Νοέμβριο 1941 μέχρι το Μάρτιο 1944 οπότε και «εδολοφονήθη υπό της ΟΠΛΑ».

Η ταυτόχρονη στρατολογία των τριών Μιχαλολιάκων οδηγεί εύκολα τη σκέψη στο συμπέρασμα ότι πιθανών να ήταν συγγενείς που στρατολογήθηκαν όλοι μαζί την ίδια περίοδο.

Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ο Νίκος Μιχαλολιάκος τηρεί σιωπή για το παρελθόν του πατέρα του. Μια σιωπή που ίσως ταιριάζει γάντι με τις αποκαθηλωμένες σβάστικες από τα γραφεία και τα έντυπα της οργάνωσης. 

Μάνη της Κατοχής

Στη Μάνη και στην ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας, από τις πρώτες μέρες της Κατοχής και της σκλαβιάς, διαμορφώθηκε αυτόματα στους Λάκωνες μια παλλαϊκή συνείδηση εθνικοκοινωνικής ηθικής, ένα πνεύμα και μια σιωπηλή κοινή παραδοχή, κάτι σαν «βουβή έχθρα κατά του κατακτητή». Κάθε κάτοικος της περιοχής που άρχιζε φιλικά πάρε-δώσε με τον εχθρό, στιγματιζόταν σαν άτομο χωρίς υπόληψη, με φυσιολογικό επακόλουθο την περιφρόνηση, αν όχι και την αηδία από την πλευρά των συμπολιτών του.[Σ.Σ.: Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που αργότερα η συμπεριφορά των τ/αλητών ήταν εξαιρετικά βάρβαρη, πορωμένη, κακοποιός και εγκληματική· επειδή αυτό το πνεύμα κυριαρχούσε, προτού οπλιστούν, και στους ίδιους τους τ/αλήτες, όταν πήδηξαν τον φράχτη και πέρασαν στην συνεργασία, το πνεύμα αυτό τους καταδίωκε σαν Ερινύα, και η σιωπηλή παλλαϊκή κατακραυγή εναντίον τους έφτανε σε αυτούς και στην ένοχη συνείδησή τους σαν εφιαλτική ηχώ «Εχασες την τιμή σου!!! Είσαι προδότης!!!», συνεπώς αυτή η άσχημη και δυσβάστακτη ψυχολογική κατάσταση τους οδηγούσε στο να σκοτώνουν αδιακρίτως, νομίζοντας ίσως πως έτσι «έκλειναν στόματα»].Ετσι, ήταν απολύτως φυσιολογικό, το ΕΑΜ Λακωνίας, όπως και οι τρεις επαρχιακές επιτροπές του Λακεδαίμονος, Επιδαύρου-Λιμηράς και Γυθείου-Οιτύλου, να ήταν πολυσυλλεκτικά, με ανθρώπους αξιοσέβαστους από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο αδικοχαμένος γιατρός και κλινικάρχης Νίκος Καρβούνης, ο δεσπότης Λακεδαίμονος-Μονεμβασίας Διονύσιος Δάφνος, ο δεσπότης Γυθείου-Οιτύλου Χρύσανθος Δασκαλάκης, ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Αντώνιος Ζερβομπεάκος, ο πολιτευτής Γεώργιος Γιατράκος, καθώς και πολλοί δικηγόροι, έμποροι, συμβολαιογράφοι, δάσκαλοι, δικαστικοί, κτηματίες αλλά κυρίως πολλοί μόνιμοι αξιωματικοί, κάθε άλλο παρά κομμουνιστές. Αλλωστε, επικεφαλής του ΕΑΜ ολόκληρης της Πελοποννήσου ήταν ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος.

Στο -επίσης ευρύχωρο για όλες τις πολιτικές παρατάξεις- ΕΑΜ Γυθείου, πάλι, από την αρχή εντάχθηκαν επίσης πολλά και σημαντικά στελέχη της τοπικής κοινωνίας: Ολόκληρη η οικογένεια των μεγαλοκτηματιών Πετροπουλάκηδες, ο δικαστικός Κορίδης, πολλοί δικηγόροι, ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, πολλοί αξιωματικοί και χωροφύλακες, ο τραπεζικός υπάλληλος Ιωάννης Λειβάδης που εκλέχτηκε γραμματέας του Επαρχιακού Γραφείου ΕΑΜ Γυθείου, και τέλος, ο αρχιφύλακας … Γεώργιος Μιχαλολιάκος!!!

Είναι μάλλον περίεργο (αν όχι γκροτέσκο) το να βλέπει κανείς τις λέξεις «ΕΑΜ» και «Μιχαλολιάκος» στην ίδια πρόταση. Δεν είναι λιγότερο περίεργο το γεγονός, πως σύμφωνα με όλες τις πηγές, στις απαρχές του ΕΑΜ, χωρούσαν μέσα στην πατριωτική πολυσυλλεκτικότητά του όλες οι πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, ακόμα και οι φιλομοναρχικές. Είναι ακόμα πιο περίεργο, ίσως, πως σύμφωνα με την μαρτυρία του Κώστα Βουγιουκλάκη, στελέχους του ΕΑΜ, που έζησε τα γεγονότα από πρώτο χέρι, στον αρχιφύλακα Γεώργιο Μιχαλολιάκο, η οργάνωση του είχε εμπιστευτεί την αρμοδιότητα της Λαϊκής Διαφώτισης, κι έτσι ο ρόλος του στην ανάπτυξη του κινήματος ήταν να πηγαίνει από κωμόπολη σε κωμόπολη και από χωριό σε χωριό για να βγάζει λόγους υπέρ της εθνικής ενότητας, υπέρ της πατριωτικής αλληλεγγύης και υπέρ της ελέυθερης έκφρασης του ελληνικού λαού μετά την απελευθέρωση, χωρίς να κρύβει ότι είναι βασιλόφρονας. Ο ίδιος έλεγε πως «δεν είναι σωστό να γίνεται διαφώτιση του λαού μόνο από κομμουνιστές», και η οργάνωση το δεχόταν αυτό απολύτως και χωρίς καμιά αντίρρηση. Σημειωτέον, πως την ίδια ελευθερία κινήσεων και λόγου είχε την ίδια περίοδο και ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος που είχε εκλεγεί επιτελάρχης του ΕΛΑΣ Λακωνίας [5]. Βέβαια, αυτό δεν κράτησε πολύ και για όλο το διάστημα της Κατοχής. Λίγο αργότερα, αμφότεροι αποστάτησαν από την οργάνωση και πήγαν κοντά στους Γερμανούς και στο Τάγμα Ασφαλείας Γυθείου.

Στις αρχές Μαρτίου 1943, στο Γύθειο έγινε σύσκεψη μεταξύ των μονίμων αξιωματικών που ανήκαν στο ΕΑΜ και αποφάσισαν να θέσουν στο περιθώριο τους κομμουνιστές και να μειώσουν την επιρροή του ΚΚΕ. Αρχικά, η ηγεσία του ΕΑΜ συμφώνησε στις απαιτήσεις των αξιωματικών να αναλάβουν ανώτερα πόστα, και έτσι έγινε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, οι διαφωνίες μεγάλωναν, και με την εμπλοκή των Αγγλων συνδέσμων, στο τέλος η ρήξη ήταν αναπόφευκτη: Βοήθησαν και κάποιες οργανωμένες προβοκάτσιες, και έτσι άρχισαν να δημιουργούνται παράλληλες οργανώσεις από τους μοναρχικούς αξιωματικούς, άρχισαν οι συγκρούσεις, και λίγο αργότερα, με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και την εγκατάστασή τους εκεί τον Δεκέμβριο του 1943, ο διχασμός ήταν πλήρης -και πολύ αιματηρός.

(Πηγή: https://xyzcontagion.wordpress.com/2015/02/19/georgios-mix-drvda-father/)

Η τρίτη περίεργη σύμπτωση αφορά τον βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Κώστα Μπαρμπαρούση. Μια από τις ιδιομορφίες των αγροτικών περιοχών κατά την Κατοχή ήταν το γεγονός ότι η στράτευση με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο γίνονταν με τοπικιστικά και οικογενειακά κριτήρια. 

Το 1955, η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού με σχετικό γραπτό αίτημά της, καλούσε μια σειρά αξιωματικών, ηγετικών στελεχών των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής «να συντάξουν λεπτομερή έκθεσιν της δράσης τους, με βάση συγκεκριμένο υπόδειγμα, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επίσημη συγγραφή της ιστορίας Εθνικής Αντιστάσεως (sic) διά την χρονική περίοδον 1941-1944, με θέμα την συγκρότησιν των Ταγμάτων Ασφαλείας [και] τας διεξαχθείσας υπό τούτων επιχειρήσεις κατά των αναρχικών, βάσει εγκύρων και αδιαβλήτων στοιχείων». 

Πράγματι, αρκετοί αξιωματικοί κατέθεσαν τις σχετικές εκθέσεις με τις αφηγήσεις τους, αλλά και με το σκεπτικό τους και με την επιχειρηματολογία τους για την ένοπλη συνεργασία με τους Ναζί κατακτητές, συχνά με μια διάθεση «επιθετικά» απολογητική, και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε, από τη στιγμή που το αίτημα της ΔΙΣ ήταν έτσι διατυπωμένο (εκ προοιμίου «βάσει εγκύρων και αδιαβλήτων στοιχείων») ώστε να φαίνεται όχι μόνο ότι θα ελάμβαναν συγχωροχάρτι για την προδοτική τους συνεργασία με τον εχθρό, αλλά και ότι θα εντάσσονταν στο σχήμα «Εθνικής Αντιστάσεως», έτσι όπως το εννούσε η τότε ηγεσία του Στρατού (όποιος πολέμησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αυτός μόνο έκανε "Εθνική Αντίσταση").

Διαβάζουμε λοιπόν στα αρχεία του ΔΙΣ για κάποιον ανθυπασπιστή πεζικού, Δημοσθένη Μπαρμπαρούση που "υπηρέτησε" τους Ναζί κατακτητές μέσα από το 3ο Σύνταγμα Ευζώνων. Το 3ο Σύνταγμα Ευζώνων, για όσους δεν το γνωρίζουν ήταν σύνταγμα των Ταγμάτων Ασφαλείας με έδρα το Αγρίνιο και τομέα ευθύνης την περιοχή Ναυπάκτου- Αγρινίου. (Πηγή: https://xyzcontagion.wordpress.com/2012/07/29/mparmparousis/)΄

Τέταρτη περίεργη σύμπτωση: Αλέξανδρος Γιοσμάς. Πρόκειται εδώ επιβεβαιωμένα για τον γιό του συνεργάτη των Γερμανών Ναζί, Ξενοφώντα Γιοσμά, ηθικού αυτουργού της δολοφονίας Λαμπράκη.

Ο "Φον" Γιοσμάς (Ξενοφών Γιοσμάς, που ήθελε να τον φωνάζουν Φον), ήταν Μικρασιάτης ταγματασφαλίτης, από τους αγριότερους του είδους. Από τους πιο εκλεκτούς συνεργάτες των Γερμανών, είχε στο ενεργητικό του, σφαγές παιδιών, γυναικών, αντρών, ακόμα και βρεφών, κυρίως στην περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Το 1945, ο "Φον" Γιοσμάς καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Το 1947, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, γύρισε στην Ελλάδα και φυλακίστηκε. Το 1950, ο βασιλιάς Παύλος του απένειμε χάρη. Το 1963, συνελήφθη ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του βουλευτή της αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη. Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, πήρε σύνταξη ως αντιστασιακός. 

Ο γιος του, Αλέξανδρος Γιοσμάς, ήταν υποψήφιος του ΛΑ.Ο.Σ στις εκλογές του 2009. Τώρα είναι μέλος της Χρυσής Αυγής και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλός της στην Εκλογική Περιφέρεια Θεσσαλονίκης.

Το εύλογο ερώτημα είναι: Αν οι συγγενικές σχέσεις ισχύουν, μπορούμε να κατηγορήσουμε τα παιδιά για τους γονείς; Όχι, όμως αν οι συμπτώσεις δεν είναι συμπτώσεις, μια κάποια ιδεολογική σύνδεση δεν μπορούμε να την αποφύγουμε...

Ο Λοβέρδος, η Ευγονική και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Η ναζιστική ευγονική ήταν η πρακτική εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών της ναζιστικής Γερμανίας, που τοποθέτησαν στο κέντρο της ναζιστικής ιδεολογίας τη βελτίωση της Άρυας φυλής ή της γερμανικής "Ubermenschen" κυρίαρχης φυλής. Στοχοποιήθηκαν άνθρωποι, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν "ζωές ανάξιες της ζωής" (Γερμανικά: Lebensunwertes Leben), που περιλαμβάνουν, εκτός των άλλων, ποινικούς εγκληματίες, "εκφυλισμένους", αντιφρονούντες, αδύναμους διανοητικά ή σωματικά, ομοφυλόφιλους, αέργους, παράφρονες, φορείς αφροδισίων νοσημάτων, πόρνες κτλ, για να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας. 

Περισσότερα από 400.000 άτομα στειρώθηκαν παρά τη θέλησή τους, ενώ 275.000 θανατώθηκαν στο πλαίσιο του Προγράμματος T4, γνωστού προγράμματος ευθανασίας των "ανάξιων ζωής". Το πρόγραμμα Τ4 τερματίστηκε το 1941 λόγω της γενικευμένης διαμαρτυρίας από παράγοντες της υψηλής κοινωνίας της Γερμανίας και παράγοντες της Εκκλησίας. Η θανάτωση όμως αυτών των κατηγοριών ανθρώπων δεν σταμάτησε εκεί. Οι "ανάξιοι ζωής" μεταφέρονταν πια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να παράγουν μέχρι να εξαντληθούν και να καταλήξουν στους θαλάμους αερίων.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι πόρνες και οι φορείς αφροδισίων νοσημάτων κατατάσσονταν μαζί με τους ομοφυλόφιλους στην κατώτατη βαθμίδα του στρατοπέδου. Κάτω από τους Εβραίους και τους κομμουνιστές. Στον πάτο του ανθρώπινου βούρκου. 

Διαβάζουμε στο βιβλίο "Μιλένα από την Πράγα" της Μαργκαρέτε Μπούμπερ Νόυμαν για το στρατόπεδο Ράβενσμπρυκ: 

"Οι γυναίκες που έφεραν αφροδίσια νοσήματα ζούσαν στο απόλυτο περιθώριο της ανθρώπινης ζωής. Η φρουρά τους συμπεριφέρονταν σαν σκουπίδια και πολλές συγκρατούμενές τους τις θεωρούσαν βρώμικες και διεφθαρμένες."

Το πώς όμως μια γυναίκα μπορούσε εκείνη την εποχή να καταλήξει στην πορνεία δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Σε μια Γερμανία του Μεσοπολέμου, τις απόλυτης φτώχειας και της εξαθλίωσης, το πούλημα του έρωτα ήταν ένας συχνός τρόπος να ζήσει κανείς μια ακόμα ημέρα. 

Πώς όμως μια ιερόδουλη κατέληγε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; 

Η γερμανική Αστυνομία είτε αυτεπάγγελτα, είτε μέσω καταγγελιών διενεργούσε εφόδους σε οίκους ανοχής και συλλήψεις. Φυσικά, αυτά συνέβαιναν στα κατωτέρα κοινωνικά στρώματα και ποτέ στα πορνεία πολυτελείας που "εξυπηρετούσαν" υψηλόβαθμους αξιωματικούς της Wehrmacht και των SS. Η Αστυνομία εξέταζε στις φυλακές τις γυναίκες αυτές σωματικά, συνήθως κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και οι φορείς νοσημάτων έπαιρναν αμέσως τον δρόμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης ή εξόντωσης. Για τις υγιείς αποφάσιζε το δικαστήριο, αν και συχνά η κατάληξη και αυτών ήταν η ίδια.

Αυτές ήταν οι πρακτικές του Τρίτου Ράιχ

Ας κάνουμε λοιπόν έναν σύγχρονο παραλληλισμό.

Στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου, το 2012, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος είχε εκδώσει την κατάπτυστη υγειονομική διάταξη 39Α, η οποία βασιζόταν σε Αναγκαστικό Νόμο του 1940:

«Έχοντας υπόψη την ανάγκη λήψης μέτρων για να προστατευτεί η υγεία του πληθυσμού, αποφασίζουμε: Λοιμώδη νοσήματα επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία θεωρούνται τα νοσήματα που ορίζονται ρητώς από το ΚΕΕΛΠΝΟ. Ειδικά για το HIV, HBV, HCV θα υπάρχει ειδικός έλεγχος για τα άτομα που κάνουν χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών, καθώς και για τα εκδιδόμενα άτομα. Οι αστυνομικές αρχές παρέχουν κάθε νόμιμη συνδρομή. Οι παραβάτες των διατάξεων της παρούσας τιμωρούνται κατά τα οριζόμενα. Τώρα, αν κάποιος δεν δεχτεί τον έλεγχο, τον κάνουμε με το ζόρι».

Με βάση αυτόν τον κατάπτυστο νόμο που μετατρέπει αρρώστους ανθρώπους σε "παραβάτες του νόμου", ξεκινά ένα κυνήγι μαγισσών, με τα πρόσωπα δεκάδων εκδιδόμενων γυναικών και φορέων του HIV να εμφανίζονται καθημερινά στην τηλεόραση για λόγους... κοινωνικής και υγειονομικής ασφαλείας.

Πολλές γυναίκες κλείστηκαν στη φυλακή, άλλες πέθαναν στο δρόμο από τον ιό, άλλες από τα ναρκωτικά κυνηγημένες για την ασθένειά τους από μια κοινωνία που η ίδια, τις είχε ρίξει στο περιθώριο.

Γράφει μια από αυτές τις γυναίκες:

"Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε το 2012, μας υποχρέωσαν σε λήψη αίματος για τεστ HIV/AIDS, και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα έως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της "βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης" στους υποτιθέμενους πελάτες μας. Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχθηκε, και στη δίκη δύο από εμάς στις 4/4/2014 ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους …10 ευρώ την ημέρα. Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγάει αιώνια εμάς και τα παιδιά μας".


Χθές χάθηκε από τον ιό του HIV μια ακόμη από αυτές τις "ακάθαρτες" γυναίκες. Η Μαρία Κουλουριώτη που είχε διωχθεί με τον νόμο Λοβέρδου και διαπομπευθεί σε ηλικία μόλις 28 ετών.

Ας δούμε πως περιγράφει η μητέρα της τον Γολγοθά της κόρης της:

"Εξευτέλισαν το παιδί μου. ήρθαν στο χωριό και το ΚΕΕΛΠΝΟ εξέτασε το εγγόνι μου (το παιδί της οροθετικής Μαρίας Κουλουριώτη) μέσα στο σχολείο. Μας εκθέσανε όλους. Μας ξεφτίλισαν. Πήγαν τα κορίτσια στο υπόγειο της Γ΄ πτέρυγας του Κορυδαλλού αντί να τα φροντίσουν σε νοσοκομεία. Τους πέταγαν το φαγητό απ΄τα κάγκελα κι εκείνα την ίδια ώρα κατάπιναν μπαταρίες."

Έτσι συμπεριφέρθηκε το κράτος και ο Υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος στις γυναίκες αυτές. Τις καταδίκασε σε δημόσιο εξευτελισμό, όταν παράλληλα τα κανάλια- απόπατοι μετέδιδαν εικόνες των προσώπων τους και μετέπειτα έγκλειστες και ασθενείς τις άφησε να πεθάνουν.

Βλέπετε κάποια σχέση με το τότε;

Απάντηση της Δημοτικής Αρχής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Καισαριανής στις αθλιότητες της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ για το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης

Διαζύγιο με τις ανάγκες, την ιστορία και

τους πόθους του λαού της πόλης.

• Αυτές τις ημέρες που το λαϊκό κίνημα αγωνίζεται ενάντια στο νέο νόμο λαιμητόμο για την ασφάλιση και το φορολογικό, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει η διαπραγμάτευση Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΕΕ-ΔΝΤ.
• Αυτές τις ημέρες που η πόλη μας τιμά την επέτειο της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών της Πρωτομαγιάς του 1944 στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς.
• Αυτές τις μέρες που εκπληρώνεται ένας πόθος δεκαετιών για τους Καισαριανιώτες καιόχι μόνο, με τα εγκαίνια του μουσείου της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.
• Αυτές τις ημέρες πάλης αλλά και εορτασμού για τη συνοικία μας, ο εκπρόσωπος τη ς κυβέρνησης στην Καισαριανή, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ «Συνεργασία Πολιτών», αποδεικνύει με ανακοίνωση της για το νέο Μουσείο, ότι έχει πάρει διαζύγιο με τις ανάγκες, την ιστορία και τους πόθους του λαού της πόλης μας.

Στην ανακοίνωσή τους που θα καταγραφτεί ως πραγματικό μνημείο αθλιότητας,

αποκαλούν το Μουσείο «προσβολή» της Ιστορίας της πόλης.

Αυτή θα είναι απ’ ότι φαίνεται και η μοναδική τους "συμβολή" στην ολοκλήρωση του

Μουσείου, μιας και στην τιτάνια προσπάθεια που καταβλήθηκε ως σήμερα έλαμψαν με

την απουσία τους, παρά τις μεγαλοστομίες που εκτοξεύουν.

Αποδεικνύουν ότι έχουν χάσει για τα καλά κάθε μέτρο και σεμνότητα, δεν έχουν πλέον

ούτε ιερό ούτε όσιο. Οι ίδιοι προσβάλλουν:

• Την προσπάθεια δεκαετιών του λαού της Καισαριανής να διασώσει και να προβάλει την ιστορική του μνήμη, όπως την έζησε, παλεύοντας με θεριά.
• Την επιλογή του ηρωικού αυτού λαού, να αγωνιστεί και να δώσει το αίμα του στην πάλη ενάντια στο φασισμό μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ.
• Τη μαζική, συγκινητική και ανεκτίμητη προσφορά των κατοίκων της πόλης μας, που αγκάλιασαν την ολοκλήρωση του νέου Μουσείου, προσφέροντας γνήσιο εκθεσιακό υλικό, εθελοντική εργασία, υλική στήριξη.

Μιλάνε για απουσία επιστημονικού υπόβαθρου, παιδαγωγικού περιεχομένου, μελέτης

σκοπιμότητας και άλλα.

Οι ίδιοι βέβαια δεν έχουν μπει στον κόπο ούτε να περάσουν από τον χώρο του Μουσείου,

όπως κάνουν ήδη εκατοντάδες συμπολίτες μας όλες αυτές τις ημέρες.

Ως μέλη της συμβουλευτικής επιτροπής, είχαν στα χέρια τους τις εισηγήσεις και όλες τις

μελέτες που συνοδεύουν το στήσιμο του Μουσείου. Γνωρίζουν καλά τις ενέργειες που

έχουν γίνει και έχουν εξασφαλίσει για το επόμενο διάστημα την υλικοτεχνική του

συμπλήρωση.

Είναι επιλογή τους όμως, λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια του Μουσείου, να μεθοδεύουν το

σαμποτάρισμά του.

Δεν μας εκπλήσσει αυτή η τακτική.

Είναι συνεπείς στο ρόλο τους ως εκφραστές μιας κυβέρνησης που βάζει το ΝΑΤΟ

θεματοφύλακα του Αιγαίου, που ξαναγράφει την ιστορία με τους "συμμάχους" στην Ε.Ε.,

που εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα όπως και τότε έτσι και τώρα, στήνοντας το λαό στο

εκτελεστικό απόσπασμα. Άξιος ο μισθός τους!

Στην παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κοιμόνται και να ονειρεύονται την αρχή του Δήμου,

καλό θα ήταν να απαντήσουν:

• τί θα κάνει επιτέλους η κυβέρνησή τους για να δοθεί οριστική λύση στο ζήτημα του Σκοπευτηρίου και
• πότε θα επιστρέψουν ως παράταξη τη σημαία της ΕΠΟΝ που αφαίρεσαν από το γραφείο του Δημάρχου Παναγιώτη Μακρή και οφείλει να βρει τη θέση της στο χώρο του Μουσείου.

Παρά τις προσπάθειές της «Συνεργασίας Πολιτών», ο λαός της πόλης θα της γυρίσει για

άλλη μια φορά την πλάτη, συμμετέχοντας μαζικά στο τετραήμερο εκδηλώσεων με

κορύφωση τα εγκαίνια του Μουσείου και με τη συνεχή πολύμορφη συμβολή στη

συμπλήρωση και ολοκλήρωσή του.

Οι Καισαριανιώτες και οι Καισαριανιώτισσες, τα λαϊκά στρώματα της πόλης μας, οι

αγωνιστές κάθε ηλικίας, όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι που έχουν μνήμες από την

αντίσταση της πόλης μας, γνωρίζουν με ποίους θα πάνε και ποίους θα αφήσουν.

Μπορούν να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα για το ποιόν και τις πραγματικές έγνοιες

της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Δημοτική Αρχή της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Καισαριανής

Εγκαινιάστηκε το Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στην Καισαριανή

Μετά από δεκαετίες  αγώνων  του λαού τη Καισαριανής, μετά από μήνες προετοιμασιών, τη Δευτέρα 9/5/2016, ημέρα της Αντιφασιστικής  Νίκης των Λαών, εγκαινιάστηκε το Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης  εκπληρώνοντας ένα χρέος απέναντι στο λαϊκό κίνημα την κρίσιμη δεκαετία του 1940, σε εκείνους που έζησαν με ψηλά το κεφάλι και ανέδειξαν την Καισαριανή σε κάστρο πάλης ενάντια στους κατακτητές και τη ντόπια αστική αντίδραση.  Μέσα στο Σκοπευτήριο, λίγα μέτρα από το «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς», εκεί που εκατοντάδες  αγωνιστές ντουφεκίστηκαν, με μόνο κατηγορητήριο την πάλη τους ενάντια στο φασισμό και τον αγώνα τους για μια ελεύθερη πατρίδα, για μια Ελλάδα του λαού της. 

Πλήθος κόσμου από την Kαισαριανή, τις ανατολικές συνοικίες αλλά κι από όλη την  Αθήνα κατέφθασε από νωρίς στο χώρο του Μουσείου, για να παρευρεθεί  στα εγκαίνιά του. Ιδιαίτερο παρών έδωσαν επιζώντες αντιστασιακοί καθώς και παραρτήματα της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Παρευρέθηκε σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας, με επικεφαλής το Δήμαρχο, Ηλία Σταμέλο. Επίσης,  ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης ο κ. Παναγιώτης Σκούτας, Διευθυντής του Γραφείου του Υπουργού Επικρατείας, πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα Δημήτρη Κουτσούμπα και από την Ένωση Κεντρώων ο Βουλευτής Β' Αθηνών Γεώργιος Καρράς.

Τα εγκαίνια ξεκίνησαν με την ομιλία του Δημάρχου. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσημη ξενάγηση στο  χώρο του Μουσείου ανοίγοντας τις πύλες του για το κοινό. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τη θεατρική παράσταση «Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17».

9 Μάη

Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η 9η Μάη. Αυτή τη μέρα η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Σ' αυτήν τη νίκη, καθοριστικός ήταν ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης. Τη δική τους σημαντική συμβολή είχαν τα λαϊκά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών, με πρωτοπόρα τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Την 9η Μάη η ιμπεριαλιστική ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης». Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, τη συνείδηση λαού και νεολαίας, ότι η δύναμη των λαών είναι ανεξάντλητη και μπορούν να συντρίψουν το φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους. Δεν είναι τυχαίο. Γιατί το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, αφού η Σοβιετική Ενωση συνέβαλε στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία, που ακολούθησαν το δρόμο του σοσιαλισμού. Αυτό ο ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί.

Η αναθεώρηση της Ιστορίας

Γι' αυτό, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης άρχισε η πλαστογράφηση της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τέτοιος ήταν και ο Β' Παγκόσμιος, ξεπηδούν από την καρδιά του καπιταλισμού. Αντίθετα, η σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση δεν είχε κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα του κόσμου. Ακριβώς γι' αυτό, η ΕΣΣΔ ήταν το μόνο κράτος που διεξήγε δίκαιο πόλεμο. Κρύβουν ότι οι λεγόμενες «δημοκρατικές» δυνάμεις και τα μονοπώλιά τους στήριξαν τη Γερμανία για να τη στρέψουν κατά της ΕΣΣΔ.

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξαν και αυτά τα μη φασιστικά αστικά κράτη. Το μεγαλύτερο έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ. Χωρίς να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945). Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα ΗΠΑ - Βρετανίας ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Την ισοπέδωσαν, σκοτώνοντας πάνω από 120.000 ανθρώπους (13 προς 14 Φλεβάρη 1945), χωρίς να υπάρχει στρατιωτική σημασία. Ομως, τα εργοστάσια της Γερμανίας όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.
Τα αντικομμουνιστικά κέντρα «βαφτίζουν» την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν την παραδειγματική τιμωρία των «δοσίλογων» στην Ελλάδα ως σφαγές αμάχων. Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου Ταγμάτων Ασφαλείας και της συνεργασίας με τους κατακτητές την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!

Η ιμπεριαλιστική και η οπορτουνιστική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι ο λαός της ΕΣΣΔ πολέμησε και αντιστάθηκε λόγω της τρομοκρατίας που του ασκήθηκε από την ηγεσία και το κράτος! Αλλά η έκρηξη αυτενέργειας, ηρωισμού και θυσίας του σοβιετικού λαού θα μπορούσε να είναι και ήταν μόνο αποτέλεσμα της συνειδητής συμμετοχής και πειθαρχίας.
Απενοχοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Βρετανίας και ΗΠΑ στην Ελλάδα. Παράλληλα, ενοχοποιούν την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946 - 1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της πάλης το Δεκέμβρη 1944 και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), που είναι ορόσημα και κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Ονομάζουν κατοχή την εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και την απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ αποκαθιστούν και δικαιώνουν τους φασίστες στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία.
Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό. Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, προκειμένου να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα που στα κύτταρά του γεννιούνται και αναγεννιούνται οι αιτίες των πολέμων.

Προσήλωση στο στόχο της εργατικής εξουσίας

Ο φασισμός αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπερασπίζεται και αυτός την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση, που με τον ακραίο εθνικισμό ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων.

Αυτό γίνεται και στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή. Η εμφάνισή της και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όπου υποχώρησε ραγδαία η επιρροή των κομμάτων που ήταν για δεκαετίες «στυλοβάτες» του αστικού πολιτικού συστήματος, σε μια περίοδο που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ενισχύεται από τον αντικομμουνισμό και το μίσος που καλλιεργεί το σύστημα προς τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Το ΚΚΕ διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, από την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους. Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στο στόχο της εργατικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο, να οικοδομήσουμε τη μεγάλη λαϊκή αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία, που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων με την εργατική - λαϊκή νίκη, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!

Από το Ριζοσπάστη

"Κτερίσματα" ενός αγωνιστή

Γνωρίσαμε τον Πέτρο Φυραρίδη όταν ήμασταν παιδιά στο χωριό Γυαλισκάρι Ικαρίας. Ήταν ένας καλοσυνάτος παππούς που μας τάιζε στην ταβέρνα όταν δεν τρώγαμε το φαγητό μας. Έφτιαχνε τραπέζια από κέδρο που μοσχοβόλαγαν και διάφορα άλλα μικρά καλλιτεχνήματα, κομπολόγια από χαρούπια, μπρελόκ από νομίσματα και άλλα. Ήταν πάντα χαμογελαστός και φιλικός και οι Ικαριώτες τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Θυμάμαι ακόμα το σπίτι του στο λοφάκι του Γυαλισκαριού με τον περιποιημένο κήπο και την ξύλινη καρέκλα. 

Αυτό που μάθαμε όταν μεγαλώσαμε και ο Πέτρος είχε φύγει ήταν ότι ο Πέτρος Φυραρίδης υπήρξε από νωρίς μέλος του ΚΚΕ και αντάρτης του ΕΛΑΣ Πειραιά. Ναυτεργάτης στο επάγγελμα γνώρισε από κοντά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και πολέμησε τον κατακτητή. Υπήρξε ένας από τους μαχητές της μάχης της Ηλεκτρικής. Στη μάχη αυτή ο Πέτρος έπιασε και αφόπλισε τρεις Γερμανούς. Θα μπορούσε να τους έχει σκοτώσει, όμως έτσι καλός και ευγενικός άνθρωπος ήταν φαίνεται σε όλη του τη ζωή. Τους μετέφερε στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ, από όπου μερικούς μήνες μετά αφέθηκαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. 

Ο Πέτρος Φυραρίδης στη μάχη αυτή βρήκε και έναν γερμανικό φακό από βακελίτη. Η ημερομηνία κατασκευής του είναι 1937 και ακόμα λειτουργεί. Στο εσωτερικό του χάραξε: Π.Φ. 1944. 

Ο φακός αυτός έφθασε μέσω ενός εξαιρετικού φίλου από την Ικαρία στα χέρια μου και θυμήθηκα τον Πέτρο και την αγάπη που είχε για τους ανθρώπους. Μια αγάπη πηγαία και χωρίς φτιασιδώματα, αλλά και ασυμβίβαστη με ότι δεν αφήνει τον άνθρωπο να ευτυχίσει. 

Ο φακός θα δωριστεί στο Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ.

Ταγματάρχης Χωροφυλακής Αμβρόσιος Λενής: Μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη του παπα-Γιώργη Πυρουνάκη

Αναδημοσιεύουμε από το μπλογκ
https://xyzcontagion.wordpress.com/2016/04/21/amvrosios-lenis-pirounakis/

πάρχει ένα θολό μη διευκρινισμένο σημείο. Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος Λενής, σύμφωνα με τη Wikipedia, «υπηρέτησε ως ιερέας της Ελληνικής Αστυνομίας από το έτος 1963 μέχρι το 1974». Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας «επί μία δεκαετία υπηρέτησε ως Πρεσβύτερος στο Σώμα της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής, ως Ιεροκήρυκας του Σώματος». Και ο γνώστης των εκκλησιαστικών θεμάτων δημοσιογράφος Θωμάς Τσάτσης μας πληροφορεί:

«[…] Άλλωστε οφείλει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα στη θητεία του στη θρησκευτική υπηρεσία της χωροφυλακής, (ναι, ναι της χωροφυλακής!) στη διάρκεια της δικτατορίας. Παρέμεινε στη θέση αυτή από το 1968 έως το 1976. Είναι κάτι που καταγράφει και στο βιογραφικό του, χωρίς όμως να προσδιορίζει χρονικά την περίοδο που ήταν ‘προϊστάμενος’ της θρησκευτικής υπηρεσίας των χωροφυλάκων, υπηρεσία που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Θρησκευτική Υπηρεσία της Αστυνομίας. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο».

Από ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο, Γιάννης Γκίνης, ‘Ιεράρχες διάκονοι της χούντας‘, Α έκδοση 1978, Β’ έκδοση από τις εκδόσεις Βασδέκης, 1981, μαθαίνουμε τελικά ότι το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε γράψει τον Σεπτέμβριο του 1976, με αφορμή την χειροτονία του στην ανύπαρκτη Μητρόπολη Ταλαντίου, πως από ιεροκήρυξ είχε λάβει τον βαθμό του Μοιράρχου, και κατόπιν του Ταγματάρχου Χωροφυλακής:

Λόγω της επετείου της Εθνοσωτηρίου, μπορούμε να δούμε μερικά από όσα γράφει ο Γιάννης Γκίνης, πως λ.χ. συγκλονιζόταν ο τότε Αγιος Ταλαντίου, όχι από το πόσο είχαν υποφέρει τα θύματα των βασανιστηρίων της προσφιλούς του Χωροφυλακής, αλλά από τα «ατυχή συμβάντα εν τη ενασκήσει του υπερησιακών του καθήκοντος» που τους αμαύρωναν τον υπηρεσιακό τους φάκελο.

Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι, όμως, το γεγονός πως ο Αμβρόσιος, που στο μεταξύ έχει εκλεγεί Καλαβρύτων καί Αιγιαλείας, καταθέτει το 1979 σαν ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του σεμνού αγωνιστή παπά-Γιώργη Πυρουνάκη, τον οποίο κατηγορεί, όχι μόνο ότι «βλασφημεί κατά της Εκκλησίας», όχι μόνο ότι «είναι υβριστής Εκκλησίας και Επισκόπων», αλλά και ότι … «αιρετίζει» και ότι «διδάσκει αιρετικάς διδασκαλίας». Εδώ ολόκληρη η κατάθεση του χουντικού φίλου της ναζιστικής συμμορίας:

Πολλες φορές ο Αμβρόσιος βρήκε την ευκαιρία:

• Να υμνήσει τη Χρυσή Αυγή και τα πρωτοπαλίκαρά της.
• Να τους νουθετήσει, ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν σε «γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πια πολίτη» και «ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».
• Να ψέξει τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που στηλίτευσε την εγκληματική δράση των νοσταλγών του χιτλερισμού.
• Να μιλήσει για «προδοτικά ΜΜΕ».
• Είχε χαρακτηρίσει τότε «πρότυπο ζωής» τον δολοφόνο του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.

Δεν απαντά, όμως, ο δεσπότης ποιους από τους χιλιάδες δεσμώτες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας επισκέφθηκε τα χρόνια της δικτατορίας, όταν ήταν ιεροκήρυκας της Βασιλικής Χωροφυλακής. Ποιους από τους εκατοντάδες φρικτά βασανισμένους θέλησε να συναντήσει;

Μπορεί κάποιος να θεωρήσει (για μια μόνο στιγμή) παρελθόν τα όσα υπέστησαν αναρίθμητοι άνθρωποι του Θεού τα χρόνια της χούντας. Αλλά και σήμερα, ποιον από τους εκατοντάδες γρονθοκοπημένους ή μαχαιρωμένους μετανάστες παρηγόρησε;