Eυχές

Ο Κόκκινος Φάκελος σας εύχεται καλές γιορτές και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος. Θα επανέλθουμε στις 3/1, με περισσότερα άρθρα και αφιερώματα. 

1965-1966. Η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών στην Ινδονησία

Τον Οκτώβρη του 1965 άρχισε ένα απίστευτο πογκρόμ εναντίον των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδονησίας (ΚΚΙ) από τον πραξικοπηματία Σουχάρτο, το οποίο στηρίχτηκε ανοιχτά από τους Αμερικανούς και όλον σχεδόν τον δυτικό κόσμο. Μέσα σε δύο χρόνια δολοφονήθηκαν άγρια 1.000.000 κομμουνιστές και δημοκράτες. Οι διαστάσεις της μαζικής αυτής δολοφονίας ήταν τέτοιες που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως πολιτική γενοκτονία και νέο ολοκαύτωμα.

Η Ινδονησία, μια από τις πιο πολυπληθείς χώρες του κόσμου με 200 εκατ. κατοίκους ήταν αποικία της Ολλανδίας από τις αρχές του 17ου αιώνα Οι Ολλανδοί λεηλάτησαν συστηματικά τη χώρα μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε τους διαδέχτηκαν οι Ιάπωνες. Μετά την κατάρρευση της Ιαπωνίας ο εθνικιστής Σουκάρνο, αποκαλούμενος και «πατέρας του έθνους», ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ινδονησίας το 1945 και αναδείχθηκε πρόεδρός της. Τον Σεπτέμβρη του 1948 η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφράστηκε με μια μεγάλη εξέγερση στο Ματιούν, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, που όμως κατεστάλη άγρια από το στρατό. 30.000 κομμουνιστές σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και οι δύο βασικότεροι ηγέτες του ΚΚΙ, Στζαριφουντίν και Μούσο. 

Το νεοσύστατο ινδονησιακό κράτος και μετά από την εναλλαγή πολλών κυβερνήσεων παραχώρησε στις ΗΠΑ και την Αγγλία την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών της χώρας παρά την αντίθεση του λαού και την απαίτηση για εθνικοποιήσεις. 

Ο Σουκάρνο, εθνικιστής και εκφραστής της εθνικής αστικής τάξης της χώρας προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στο στρατιωτικό κατεστημένο που είχε άμεσες διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ, τους ισλαμιστές και τους κομμουνιστές. Μάλιστα το 1960 ανακήρυξε το «Nasakom» ως επίσημη ιδεολογία του κράτους. Η λέξη αποτελείται από τις πρώτες συλλαβές των ινδονησιακών λέξεων εθνικισμός, θρησκεία, κομμουνισμός. 

Οι στρατιωτικοί έκαναν πολλές απόπειρες πραξικοπήματος χωρίς επιτυχία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Σουκάρνο άρχισε να προσεγγίζει τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα στηρίζοντας, τουλάχιστον λεκτικά, το ΚΚΙ. Μάλιστα τον Ιανουάριο του 1965 έβγαλε τη χώρα από τον ΟΗΕ καταγγέλοντάς τον ως ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Ταυτόχρονα προχώρησε σε κάποιες εθνικοποιήσεις κυρίως Ολλανδικών επιχειρήσεων. 

Το ΚΚΙ ιδρύθηκε στα 1920. Είχε ηγηθεί σε δύο μεγάλες εξεγέρσεις στο πρώτο μισό του 20ου αι. μια φορά το 1926 και την άλλη το 1948. Ήταν το τρίτο μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα μετά το ΚΚΣΕ και το ΚΚ Κίνας. Στα 1965 έφτασε τα 3.000.000 μέλη περίπου και επηρέαζε περίπου το ένα τρίτο της ινδονησιακής κοινωνίας. Οι μαζικές του οργανώσεις (συνδικάτα, νεολαία, γυναίκες, αγρότες) υπολογίζονταν σε 20.000.000 σε όλη τη χώρα. Πρώτος Γραμματέας του ήταν ο Αϊντίτ. Μετά το 20ο συνέδριο του ’56 τάχθηκε με το μέρος του ΚΚ Κίνας. Λόγω της τεράστιας επιρροής στην κοινωνία της Ινδονησίας πολλοί εκτιμούσαν πως αν γίνονταν εκλογές πιθανώς να τις κέρδιζε. 

Τα γεγονότα του 1965

Στις 30 Σεπτέμβρη του 1965 πραγματοποιήθηκε κίνημα μέσα στο στρατό, γνωστό ως «Κίνημα της 30ης Σεπτέμβρη» ή G30S. Έξι στρατηγοί, ύποπτοι για απόπειρα πραξικοπήματος καθοδηγημένου από τη CIA εναντίον του Σουκάρνο, δολοφονήθηκαν. Ανάμεσα στους αρχηγούς του G30S ήταν και ο Ουντούνγκ μπιν Σιαμσούρι, συμπαθών του ΚΚΙ. Το πρόσχημα βρέθηκε. Η πατρότητα του κινήματος αποδόθηκε στο ΚΚΙ και ο υποστράτηγος Σουχάρτο πήρε τον έλεγχο του στρατού στα χέρια του. Παραμερίστηκε ο πρόεδρος της χώρας, ανέλαβε την εξουσία ο Σουχάρτο και από τότε ξεκίνησε ένα ανελέητο κυνηγητό μελών του ΚΚΙ αλλά και απλών πολιτών που θεωρήθηκαν φιλοκομμουνιστές ακόμα και πολίτες κινεζικής καταγωγής που δεν είχαν καμιά σχέση με το ΚΚΙ.

Η καταστολή ξεκίνησε με διαδηλώσεις «αγανακτισμένων πολιτών» που πυρπόλησαν τα γραφεία του ΚΚΙ στην Τζακάρτα και σε άλλες πόλεις της χώρας και συνεχίστηκε με την εξόντωση των μελών του.

Η ωμότητα του στρατού και των υποστηρικτών του Σουχάρτο (ακροδεξιών, παραστρατιωτικών και ισλαμιστών) ήταν απερίγραπτη. Άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί, οικογένειες ολόκληρες καήκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους, αποκεφαλισμοί, απαγχονισμοί, εκτελέσεις μετά από φριχτά βασανιστήρια, ακόμα και δημόσιοι διαμελισμοί ήταν στην ημερήσια διάταξη. 

Εκατοντάδες χιλιάδες φυλακίστηκαν ή κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέσα σε μόλις δύο χρόνια οι νεκροί έφτασαν το 1 εκατ. Το μεγαλύτερο μέρος των ενεργών μελών του ΚΚΙ είχε εξοντωθεί. Ο ίδιος ο Αϊντίτ, συνελήφθη και εκτελέστηκε το Νοέμβρη του 1965. Στην επαρχία οι μεγάλοι τσιφλικάδες βρήκαν την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν μια και καλή την κατάσταση με τους ηγέτες του αγροτικού κινήματος που το προηγούμενο διάστημα σημείωσε επιτυχίες. Ήταν η τρίτη φορά στην ιστορία του ΚΚΙ μετά το 1926 και το 1948 που δέχτηκε ένα τεράστιο πλήγμα. Η καταστολή συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Η Ινδονησία μετατράπηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με καθημερινά βασανιστήρια και εκτελέσεις. 

Το 1974 πραγματοποιηθήκαν μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις που χτυπήθηκαν άγρια από το καθεστώς του Σουχάρτο. Χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις έγιναν το 1978 με την ίδια κατάληξη. 

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο στρατός της Ινδονησίας κατάφερε το 1975 σχετικά εύκολα, με την υποστήριξη της Δύσης, να εισβάλει στο Ανατολικό Τιμόρ (πρώην πορτογαλική αποικία) και να διατηρήσει την κατοχή του για πολλά χρόνια. Η εισβολή συνοδεύτηκε με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες κατοίκων του νησιού και μάλιστα χωρίς ποτέ να αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ ως παράνομη η εισβολή και η προσάρτηση της χώρας.

Η εμπλοκή των ΗΠΑ

Η έρευνα έφερε στο φως της δημοσιότητας στοιχεία που αναμιγνύουν τη CIA στα γεγονότα. Στα 1962 συντάχθηκε υπόμνημα της CIA με το οποίο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κένεντι και ο Βρετανός πρωθυπουργός Μακμίλαν, συμφώνησαν να «απαλλαγούν από τον Πρόεδρο Σουκάρνο, ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης και με την πρώτη ευκαιρία». Από την πρώτη στιγμή της αιματηρής καταστολής η αμερικανική πρεσβεία στην Ινδονησία έδωσε στην ηγεσία του στρατού λίστα με 5.000 ονόματα κομμουνιστών, απαιτώντας την εκτέλεσή τους. Τις πρώτες κιόλας μέρες των σφαγών αμερικανικά έντυπα ενθάρρυναν το Σουχάρτο να συνεχίσει το πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών. Το περιοδικό Time στις 15-7-1966 αναφερόταν στα γεγονότα χαρακτηρίζοντάς τα ως «τα καλύτερα νέα της χρονιάς από την Ασία» ενώ την ίδια περίοδο η αμερικανική εφημερίδα US News and World Report έγραφε με πηχυαίους τίτλους: «Ινδονησία: ελπίδα, εκεί που δεν υπήρχε καμία». 

Οι σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ έγιναν πολύ στενές. Αμοιβαίες επισκέψεις των προέδρων τους πραγματοποιήθηκαν αρκετές φορές τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Η στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ ήταν γενναία. Και φυσικά με το αζημίωτο. Η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ινδονησίας αλλά και ο γεωστρατηγικός έλεγχος της ευρύτερης περιοχής ήταν το αντίτιμο που αποκόμισε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός από την πολύπαθη χώρα. 

Η ανατροπή του Σουχάρτο

Ο Σουχάρτο ανατράπηκε το 1998 μετά από τρεις δεκαετίες δικτατορίας. Η «κρίση της ρουπίας» στα ασιατικά χρηματιστήρια επιτάχυνε τις διαδικασίες εναλλαγής της εξουσίας στη χώρα μετά από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ και τις γενικευμένες ταραχές που ακολούθησαν κυρίως στην επαρχία και στα πανεπιστήμια μέσα στην ίδια την Τζακάρτα, λίγο πριν την παραίτηση του Σουχάρτο. 

Όμως η αντικομμουνιστική πολιτική παραμένει. Τα πραγματικά γεγονότα του 1965-66 αποκρύπτονται από την επίσημη ιστορία, τα βιβλία που αναφέρονται στη πρόσφατη ιστορία της χώρας προσπερνούν την περίοδο αυτή, δίνοντας ελάχιστη σημασία στο σύγχρονο ολοκαύτωμα, η νεολαία στα σχολεία τα διδάσκεται διαστρεβλωμένα, η κομμουνιστική ιδεολογία, ο μαρξισμός και ο αθεϊσμός είναι απαγορευμένα. 

Ακόμα όμως και από τα -κατά τα άλλα- «ευαίσθητα» δυτικά ΜΜΕ, ελάχιστη σημασία έχει δοθεί για το 1 εκατομμύριο των δολοφονημένων κομμουνιστών, τη στιγμή που με κάθε ευκαιρία αναμασούν την πιο αισχρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα, διανθισμένη με γκεμπελικού τύπου ψεύδη και διαστρεβλώσεις.

Φωτογραφίες 

Το χρονικό των κομμένων κεφαλών στην Πελοπόννησο

Έχουμε και στο παρελθόν δημοσιεύσει υλικό από τη Λευκή Τρομοκρατία στην Ελλάδα στην περίοδο 1945-1952. Η περίπτωση όμως της Πελοποννήσου δεν χωρά παρά μόνο ειδικής καταγραφής. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε την ειδική περίπτωση διαπόμπευσης νεκρών του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο. Θεωρείστε την συμπληρωματική του άρθρου μας "Το χρονικό των κομμένων κεφαλών"

1) Στη Νέα Κίο Αργολίδας, οι παρακρατικοί Μπαντανάς, Γιώργος Καρακάτης και Γιάννης Καραντουμάνης, εντόπισαν τους αγωνιστές του ΕΑΜ Αριστοτέλη Καραντουμάνη και Δημήτρη Δημάκη και τους σκότωσαν. Οι δύο αγωνιστές υποδείχτηκαν από την Τσακίραινα. Τα κορμιά τους μεταφέρθηκαν στην πλατεία και διαπομπεύτηκαν δημόσια, στις 9/10/1946.

2) Ο μαχητής των ελευθέρων σκοπευτών Γιάννης Κοφινιώτης σκοτώνεται σε συμπλοκή με τον Κώστα Τσετσέκο. Αξιωματικός του τμήματος του κυβερνητικού στρατού που μετείχε στην συμπλοκή, αλλά και ΜΑΥδες του έκοψαν το κεφάλι και το τοποθέτησαν στον Άγιο Πέτρο Άργους σε κοινή θέα, στις 17/1/1949.

3) Το κεφάλι του πεσόντα Χρίστου Κακούρου, ελευθέρου σκοπευτή του ΔΣΕ Αργοναυπλίας κρεμάστηκε στις 17/1/1949, μαζί με του Κώστα Τσετσέκου, στην εκκλησία Αγίου Πέτρου στο Άργος.

4) Το κεφάλι του Γιάννης Κων. Παπαδημητρίου, μαχητή του ΔΣΕ, που σκοτώθηκε το 1949, καρφώθηκε από ΜΑΥ και παρακρατικούς στο προαύλιο του Γυμνασίου Ακράτας. Ο μαχητής ανήκε στο Αρχηγείο Αργολιδοκορινθίας και διέμενε στο Ζευγολατειό. 

5) Η μαχήτρια του ΔΣΕ και αγωνίστρια της ΕΠΟΝ Ελένη Σταματοπούλου, αιχμαλωτίστηκε το 1949 από τις κυβερνητικές δυνάμεις και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Στη συνέχεια οι δολοφόνοι της, της έκοψαν το κεφάλι το οποίο πήγαν στον πατέρα της στο χωριό Κεφαλάρι-Ντούσια και το κρέμασαν στην πλατεία. 

6) Παναγιώτης Γκορίτσας. Υπεύθυνος του ΕΛΑΣ στο χωριό Μάτι (Γκιόζα) Κορινθίας και διοικητής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής Αιγιαλείας. Μετά τη Βάρκιζα επικηρύχτηκε με το ποσό των 40 εκατ. δραχμών. Κατά τον Εμφύλιο υπηρέτησε ως στέλεχος του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε στις 3/12/1948, ώρα 1:30 το βράδυ σε σύγκρουση του ΔΣΕ με τμήμα Χωροφυλακής. Οι χωροφύλακες του έκοψαν το κεφάλι και το διαπόμπευαν στο χωριό Αίγειρα.  

7) Σπήλιος Γκότσης. Μαχητής του ΔΣΕ και μέλος των ΚΠ Αργολιδοκορινθίας. Σκοτώθηκε από τον σύντροφό του Γιώργο Μπαλή ή Μπεκίραγα, ο οποίος απέκοψε το κεφάλι του και το πήγε στις αρχές της Τρίπολης. Το κεφάλι του Γκότση κρεμάστηκε σε πλατεία της πόλης. Τα περιστατικά έγιναν το 1949.

8) Σοφία Πανοπούλου. Οργανωμένη στο ΕΑΜ, μετά τη Βάρκιζα πέρασε στο ΔΣΕ για να γλιτώσει τις διώξεις. Εντάχθηκε στο Αρχηγείο Αργολιδοκορινθίας. Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με κυβερνητικές δυνάμεις στις 4/3/1949. Το κεφάλι της το εξέθεσαν στην παραλία Δερβενίου. 

9) Χαράλαμπος Γιαννίκος. Επικεφαλής των ΚΠ του χωριού Λουκάς της Μαντίνειας. Δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφό του Δημήτρη Παπαδόπουλο ή Χάρο το 18/1/1949. Το κεφάλι του εξετέθη στην Τρίπολη. 

10) Ανδρέας Γκότσης. Αλβανομάχος του 1940, μαχητής του ΕΛΑΣ και αξιωματικός της Πολιτοφυλακής του ΔΣΕ στην περιφέρεια Καλαβρύτων. Σκοτώθηκε στις 10/3/1949. Το κεφάλι του εξετέθη στο χωριό Μάτι-Γκιόζα Κορινθίας. 

11) Γιώτα Κωστοπούλου. Αρραβωνιαστικιά του Ανδρέα Γκότση και ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ. 10/3/1949. Το κεφάλι της εξετέθη στο χωριό Μάτι-Γκιόζα Κορινθίας. 

12) Γιώργος Χρυσανθάκης "Ντακούρας". Ελεύθερος σκοπευτής του ΔΣΕ. Τον Φλεβάρη του 1949 πλησίασε λεωφορείο για να ζητήσει βοήθεια. Τότε τον σκότωσε ο χίτης Βαγγέλης Τσεμετζής από το Μάτι - Γκιόζα Κορινθίας. Το σώμα του δέθηκε σε μουλάρι και διαπομπεύτηκε στο Λεβίδι.

13) Γιάννης Δημητρακόπουλος. Φοιτητής Νομικής στην Αθήνα. Στέλεχος του ΚΚΕ και δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία. Όταν επιστρέφει το 1947 στο χωριό του το Βαλτεσίνικο εντάσσεται αμέσως στο ΔΣΕ. Σκοτώθηκε το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 1947 στη Χωτούσα σε συμπλοκή με τη Χωροφυλακή. Το κεφάλι του το έκοψε ο αποσπασματάρχης Λ. Σπηλιώτης και το έστειλε για να κρεμαστεί στη Βυτίνα. 

14) Γιώργος Τσιουρής. Αντάρτης του ΕΛΑΣ στην Κατοχή και μετέπειτα σύνδεσμος της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε στο πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1949 από χίτες και ΜΑΥ στο Μοναστηράκι Κάπελης. Το κεφάλι του μεταφέρθηκε στην Πάτρα και τον Πύργο για έκθεση σε πλατείες. 

15) Τρίπολη 15/3/1949. Στην πλατεία του Άρεως εκτίθενται σε κοινή θέα τα κατακρεουργημένα κορμιά 19 ανταρτών και ανταρτισσών του ΔΣΕ που αιχμαλωτίστηκαν από την 9η Μεραρχία έξω από το Στενό Τριπόλεως. Τα κορμιά τους ήταν σε αποτροπιαστική κατάσταση και πιθανότητα δεν εκτελέστηκαν με πυρά αλλά με βασανιστήρια. Οι γνωστοί σε εμάς νεκροί αντάρτες ήταν:

• Δημήτριος Αργυρόπουλος του Αγγελή, μαχητής του ΔΣΕ στο λόχο του Τάκη Γεωργόπουλου.
• Αγγελική Κούκου του Παναγιώτη, μαχήτρια του ΔΣΕ στο λόχο του Τάκη Γεωργόπουλου.
• Ελένη Σπανού, μαχήτρια του ΔΣΕ στο λόχο του Τάκη Γεωργόπουλου.
• Νίκος Κασάκος. Μαχητής του ΔΣΕ μαχητής του ΔΣΕ στο λόχο του Τάκη Γεωργόπουλου.

16) Γιάννης Μουρούτσος ή Σταματόγιαννης. Μέλος του ΕΑΜ στο συνοικισμό Λαγκάδια Αρκαδίας. Μετά τη Βάρκιζα καλείται να υπηρετήσει στο στρατό. Το 1947 καλείται για δεύτερη φορά αλλά περνά στο ΔΣΕ. Κατατάσσεται στο Αρχηγείο Μαινάλου. Στις 24 Ιουλίου 1949 και ενώ ελίσσεται στην περιοχή Περδικονεριού χτυπά το πόδι του και παρακαλεί κάποιον γνωστό του να τον μεταφέρει με το υποζύγιό του στα Τρόπαια. Εκείνος τον παραδίδει στους χίτες. Εκείνοι τον δολοφονούν και ο χίτης Στάθης Τσιρίμπας κόβει το κεφάλι του και το κρεμά στην πλατεία των Λαγκαδιών. 

17) Νίκος Μπόκος. Μαχητής του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε στις 17/9/1949 στη θέση "Κρεβάτια" του Αγίου Βασιλείου, από παρακρατικούς. Ο πρώην ταγματασφαλίτης Μανώλης Σιούντας έκοψε το κεφάλι του και πήγε για "δώρο" στην αδελφή του θύματος. Αργότερα με το κεφάλι του Μπόκου, οι Σιούντας και Κώστας Γκουβούσης (Μπρούκλης) έπαιξαν μπάλα στην πλατεία του χωριού. 

18) Κώστας Μπούζας. Μαχητής του ΔΣΕ που σκοτώθηκε στις 5/6/1947 στο Λογγάκι της Σπάρτης σε ενέδρα των ανταρτών ενάντια στο 15ο Τάγμα Χωροφυλακής. Οι χωροφύλακες κρέμασαν το κεφάλι του στη Σπάρτη.

19) Δημήτρης Βουργιώτης. Μαχητής του ΔΣΕ. Προήχθη το 1948 σε ανθυπολοχαγό επ' ανδραγαθία. Αιχμαλωτίστηκε την άνοιξη του 1949 στην περιοχή Καλτετζών από χίτες και ΜΑΥ. Δολοφονήθηκε με μαρτυρικό τρόπο. Στη συνέχεια το κεφάλι του το περιέφεραν στο χωριό Αναβρυτός (Γαρδίκι).

20) Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Διμοιρίτης του Αρχηγείου Μαινάλου του ΔΣΕ και αντιστασιακός της ΕΠΟΝ κατά την Κατοχή. Στις 12/10/1949 χωροφύλακες από το Ίσαρι ειδοποιημένοι από τον συχωριανό του Παπακωνσταντίνου Κώστα Γαλάνη, πλησίασαν το σημείο που ο αντάρτης αναπαυόταν και τον σκότωσαν. Οι χωροφύλακες έκοψαν το κεφάλι του και το κρέμασαν στο καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού Ίσαρι. 

21) Κώστας Βουρδέρης (καπετάν Καρατζάς). Ηγετική μορφή του ΕΑΜ. Κατά τον Εμφύλιο εντάσσεται στο ΔΣΕ στο Αρχηγείο Αχαΐας και Ηλείας. Το 1948 διορίζεται νομάρχης της ΠΔΚ στο νομό Αχαΐας, στον τομέα της Υγείας και Πρόνοιας. Σκοτώθηκε στις 12 Μαρτίου 1949 από ΜΑΥδες και χίτες σε ενέδρα στο χωριό Κάλφας Τριταίας. Τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν στην πλατεία του χωριού. 

22) Στις 16 Ιανουαρίου 1947 ισχυρή δύναμη παρακρατικών και χωροφυλάκων στήνει μπλόκο στην τοποθεσία "Τρύπες" Γορτυνίας. Ακολουθεί μεγάλη συμπλοκή με τον ΔΣΕ. Σκοτώνονται οι Ανδρέας Σολωμός, Γιώργος Αλεξανδρόπουλος και Σωτήρης Ορφανός, μαχητές του ΔΣΕ. Τα κεφάλια τους μεταφέρονται στην πλατεία της Στρέζοβας (σημερινή Δάφνη Αχαΐας).

23) Νίκος Κουνάβης (Τσαϊπάς), Δημήτρης Αγγελόπουλος και Χρίστος Γραικιώτης. Ο πρώτος ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ και ο δεύτερος μαχητής του ΔΣΕ, σκοτώθηκαν τις 13/2/1949 από απόσπασμα χωροφυλάκων. Τα κεφάλια τους μεταφέρθηκαν στο Αίγιο.

24) Στις 7/3/1949, ομάδα τριών ανταρτών αποτελούμενη από τον Γιάννη Νικολάου, επιμελητή του ΔΣΕ, Φίλιππα Κοκκινάκη, ΠΕ του ΔΣΕ και τον Καπετάν Χαρίλη, σκοτώνεται από απόσπασμα Χωροφυλακής στη Βαλιμή Ακράτας. Τα κεφάλια τους καρφώνονται σε πασσάλους στο προαύλιο της εκκλησίας της παραπάνω κωμόπολης. 

25) Παναγιώτης Ρούσσος (Τσαλδάρης). Μέλος της ΕΠΟΝ και μετέπειτα του ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή. Έλαβε μέρος στο Δεμεβριανά του 1944 όπου και τραυματίστηκε. Στις 20/9/1948, τραυματίζεται σε συμπλοκή με τους άνδρες του Παυλάκου της ΕΑΟΚ και αιχμαλωτίζεται. Οι παρακρατικοί τον σκοτώνουν με μαρτυρικό τρόπο και κρεμούν το κεφάλι του στον προφυλακτήρα του τζιπ τους, το οποίο περιφέρουν στο χωριό Βλαχιώτης. 

26) Δημήτρης Στασινόπουλος (Μπούρας). Μαχητής του ΕΛΑΣ και στέλεχος του Αρχηγείου Μαινάλου του ΔΣΕ στον Εμφύλιο. Το 1947 τέθηκε επικεφαλής των ελεύθερων σκοπευτών. Σκοτώθηκε σε σύγκρουση με απόσπασμα χωροφυλάκων στο χωριό Ελληνικό τον Μάρτιο του 1949. Το κορμί του σύρθηκε πίσω από αυτοκίνητο στους δρόμους της Δημητσάνας. 

27) Φίλιππος Αναστόπουλος. Πρωτοπόρος του ΕΑΜ ως φοιτητής και μετέπειτα μαχητής του ΔΣΕ. Το 1948 τοποθετείται στη θέση του γενικού ΠΕ των Αρχηγείων Μαινάλου, Ταϋγέτου και Πάρνωνα. Το Φλεβάρη του 1949 καταφεύγει σε άθλια κατάσταση στο σπίτι μιας θείας του στην Άνω Κλειτορία. Ο άνδρας της τον καταδίδει στην Χωροφυλακή και εκτελείται άνευ δίκης έξω από το Καρνέσι. Το κορμί του μεταφέρθηκε στην πλατεία των Μαζέικων προς έκθεση. 

28) Σπήλιος Τεμπέλης, Δάσκαλος στο επάγγελμα, μέλος του ΚΚΕ και στέλεχος του ΕΑΜ στην περιοχή του Φενεού. Στο ΔΣΕ κατατάσεται ως ΠΕ και τον Οκτώβριο του 1948 διορίζεται νομάρχης της ΠΔΚ στην περιοχή Αργολιδοκορινθίας. Αυτοκτόνησε στις 1/4/1949 με το Γιάννη Κατσικόπουλο στις πηγές του Λάδωνα. Το κορμί του εξετέθη στην πλατεία των Μαζέικων. 

29) Άρης Παναγούλιας. Στέλεχος του ΚΚΕ κατά τη Μεταξική Δικτατορία και της Λαϊκής Πολιτοφυλακής κατά την Κατοχή, εντάσσεται στο ΔΣΕ μαζί με τον Γκιουζέλη. Στις 8/2/1948 ριπή αεροπλάνου τον σκότωσε μαζί με τον ομαδάρχη Καραφωτιά. Ο κυβερνητικός στρατός βρήκε τα σώματά τους και τα εξέθεσε στα Κάτω Σουδενά. 

30) Xρήστος Αθανασόπουλος. Απόφοιτος της Γεωργικής Σχολής. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ και μετά τη Βάρκιζα για να ξεφύγει των διώξεων οργανώθηκε στο ΔΣΕ. Τέθηκε επικεφαλής ομάδας ελεύθερων σκοπευτών που πραγματοποιούσε καταστροφές γεφυρών, τηλεφωνικών δικτύων και σιδηροδρομικών γραμμών. Στις 13/1/1949 η ομάδα του χτυπήθηκε από δύναμη 15 χωροφυλάκων και χιτών υπό τον ενωμοτάρχη Γιάννη Μπουλνταδάκη στην καλύβα του Όθωνα Κουφού κοντά στο χωριό Ρένεσι. Η σορός του μεταφέρθηκε με στρατιωτικό όχημα και ετέθη σε δημόσια θέση στη γωνία των οδών Φιλελλήνων και Σωκράτους έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αμαλιάδας. 

31) Δημήτρης Πετρόπουλος (καπετάν Ζαχαριάς). Αλβανομάχος, στέλεχος του ΚΚΕ και πολιτικός καπετάνιος του 2ου τάγματος ΕΛΑΣ Αχαΐας. Στον ΔΣΕ τοποθετήθηκε στο επιτελείο του Αρχηγείου Ταϋγέτου. Στις 9/2/1949 μετά από τραυματισμό του σε μάχη κοντά στο χωριό Καταρράχι αυτοκτόνησε. Το κεφάλι του εξετέθη σε πλατεία της Αμαλιάδας. 

32) Βλάσης Σταυρόπουλος και Νίκος Καράμπελας, μαχητές του ΔΣΕ. Σκοτώθηκαν από το απόσπασμα Χωροφυλακής του Ζάρα στη θέση "Κρεβάτες". Στις 30/4/1949 τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν στην πλατεία Κουρμαδά της Ανδρίτσαινας. 

33) Αριστείδης Παρασκευόπουλος. Μέλος της ΟΠΛΑ κατά την Κατοχή και κρατούμενος κατά τη Βάρκιζα στις φυλακές Κυπαρισσίας. Το 1946 πέρασε στο ΔΣΕ και σκοτώθηκε στις 2/1/1947 στην Αράχοβα Γορτυνίας μαζί με δύο ακόμα μαχητές του ΔΣΕ. Τα κεφάλια τους κρεμάστηκαν στη Δημητσάνα και την Τρίπολη.

34) Λευτέρης Μακρής. Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1935 και του ΚΚΕ από το 1942. Πέρασε το 1946 στον ΔΣΕ και εργάστηκε ως αξιωματικός της Επιμελητείας. Τον Μάρτιο του 1949 ελισσόταν στο συνοικισμό Παληοχώρι Ολυμπίας. Το κρυσφύγετό του προδόθηκε και οι χωροφύλακες τον συνέλαβαν τραυματισμένο στη γέφυρα του χωριού Μπαρακίτικα. Οι χωροφύλακες τον εκτέλεσαν αμέσως και χωρίς δίκη και κρέμασαν το κεφάλι του στην πλατεία της Καλλιθέας (Ζάχα). 

35) Γιώργος Καούκης. Στέλεχος του ΕΑΜ Ανδρίτσαινας. Σκοτώθηκε με το ΔΣΕ στις 10/12/1948 στην περιοχή "Καταρράχι της Σωτήρως" από το απόσπασμα του χωροφύλακα Ζάρα. Το κεφάλι του κρεμάστηκε στην πλατεία Κουρμαδά της Ανδρίτσαινας. 

36) Παναγιώτης Καρύγιαννης. ΠΕ διμοιρίας του ΔΣΕ. Σκότωσε το δήμιο του ελληνικού λαού Κατσαρέα το 1947. Συνελήφθη το 1949 στην τοποθεσία "Κολλινιάτικο" έξω από την Αράχοβα και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Το κορμί του μεταφέρθηκε στη Τρίπολη και εξετέθη σε πλατεία. 

37) Νίκος Κολλινιάτης. Μαχητής του ΔΣΕ σκοτώθηκε από χίτες και ΜΑΥ στις 1/7/1949 έξω από την Αράχοβα. Το κεφάλι του το μετέφεραν με χορούς και τραγούδια στην πλατεία της πόλης. 

38) Σωτήρης Γεωργούλης. Μέλος του ΕΑΜ και μαχητής του ΕΛΑΣ στο 8ο Σύνταγμα. Στο ΔΣΕ πέρασε το 1946. Τραυματίστηκε στη μάχη του Βρονταμά και πιάστηκε από τον Παυλάκο. Οι παρακρατικοί των σκότωσαν με μαρτυρικό τρόπο και μετέφεραν το κεφάλι του στη Σπάρτη. 

39) Θανάσης (Τάμης) Κανέλιας. Διμοιρίτης ομάδας ελευθέρων σκοπευτών του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με παρακρατικούς και ΜΑΥ στις 27/5/1949 έξω από το χωριό Σκούρα. Το κεφάλι του κρεμάστηκε στην πλατεία του χωριού. 

40) Παναγιώτης Στασινάκης. ΕΠΟΝίτης κατά την Κατοχή. Το 1947 προσχωρεί στο ΔΣΕ ως οπλοπολυβολητής. Σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1947 σε ενέδρα τμήματος της Χωροφυλακής κοντά στη Βλαχέρνα Μαντίνειας. Το πτώμα του μεταφέρθηκε στο Λεβίδι προς κοινή έκθεση. 

41) Παναγιώτης Γεωργόπουλος. Υπαξιωματικός στο αλβανικό μέτωπο, στέλεχος του ΕΛΑΣ και μετέπειτα αξιωματικός του Αρχηγείου Πάρνωνα του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του 1949 με μικρή ομάδα ανταρτών από απόσπασμα χωροφυλακής και παρακρατικούς. Το κεφάλι του εξετέθη στο Βλαχιώτη. 

42) Γιώργος Γκοβάτσος. Ραδιοτηλεγραφητής του Ναυτικού, μέλος του ΚΚΕ προπολεμικά και μαχητής του ΕΛΑΣ. Ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ και διοικητής λόχου μηχανημάτων της 55ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε τον Μάη του 1949 στο Μαίναλο από χωροφύλακες. Το κεφάλι του εξετέθη στην Τρίπολη. 

43) Στράτος Κατσιδήμας. Σύνδεσμος της ΕΠΟΝ και μέλος του ΚΚΕ στην Κατοχή. Επιτελής της 22ας Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε 7/3/1949 μαζί με τον διοικητή του Σαρρηγιάννη από απόσπασμα χωροφυλάκων κοντά στο χωριό Μιχόιο της Πάτρας. Το σώμα του μαζί με αυτό του Σαρρηγιάννη μεταφέρθηκε στον Πύργο και εξετέθη σε πλατεία. 

44) Γιώργος Δρίβας. Αλβανομάχος και μαχητής του ΕΛΑΣ. Πέρασε στο ΔΣΕ το 1947. Σκοτώθηκε το καλοκαίρι του ίδιου έτους μέσα σε καφενείο στο Κυπαρίσσι Λακωνίας. Το κεφάλι του εξετέθη στη Ρειχιά. 

45) Γιάννης Φριτζήλας. ΕΛΑΣίτης της Κατοχής και μαχητής του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε το 1948. Το κεφάλι του εξετέθη στο χωριό Συκιά Λακωνίας. 

46) Αγγελική Λεωτσάκου και Σωτήρης Λεωτσάκος (κόρη και πατέρας). Εργάζονταν στα υποδηματοποιεία του ΔΣΕ στο Διλάγκαδο. Το 1949 στις 1/5 αιχμαλωτίστηκαν από παρακρατικούς και αποκεφαλίστηκαν. Τα κεφάλια τους μεταφέρθηκαν στο χωριό Κότρωνα, όπου οι δολοφόνοι τους έπαιξαν μπάλα με αυτά. Αργότερα τα κεφάλι παλουκώθηκαν στο σχολείο του χωριού, του οποίου τους μαθητές οι παρακρατικοί κάλεσαν να "διδαχτούν από το θέαμα". 

47) Γιάννης Καρυδόγιαννης. Μαχητής του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε με την 5 μελή ομάδα του Σφακιανού από μικτή δύναμη χωροφυλάκων και παρακρατικών στις 26/4/1949 Τα κεφάλια των 6 εξετέθησαν στο Δρυαλί και σε πολλά άλλα χωριά. 

48) Νίκος Σταθόπουλος. Δάσκαλος και αγωνιστής του ΕΛΑΣ στην Κατοχή. Σκοτώθηκε με το ΔΣΕ από παρακρατικούς στις 8/4/1949. Το κεφάλι του εξετέθη στο χωριό Αλαγονία Μεσσηνίας.

49) Δημήτρης Νικολόπουλος. Αρχηγός της ΟΠΛΑ κατά την Κατοχή και της Αυτοάμυνας κατά τον Εμφύλιο στην περιοχή Μεσσηνίας. Σκοτώθηκε στις 20/4/1949 από ΜΕΑ και παρακρατικούς της Πολιανής. Το κεφάλι του το πήγαν στη μάνα του στο χωριό Παραλία και μετέπειτα το κρέμασαν στην πλατεία.

 

50) Γιάννης Καλογερόπουλος (Μπιτζάνης). Αντάρτης του ΕΛΑΣ και μαχητής του ΔΣΕ Ταϋγέτου. Σκοτώθηκε από απόσπασμα χωροφυλάκων κοντά στο Λιοντάρι. Το κεφάλι του μεταφέρθηκε τον Μάη του 1949 στη Μεγαλόπολη. 

51) Γιώργος Μπουντούνας (Λένιν). Υπεύθυνος Επιμελητείας του ΔΣΕ στο Αρχηγείο Μαινάλου. Σκοτώθηκε το 1948 από το απόσπασμα χωροφυλακής Ζάρα. Το κεφάλι του εξετέθη στο χωριό Πανόραμα Μεσσηνίας. 

52) Ελένη Μιχαλοπούλου. Πολίτης. Σκοτώθηκε από χίτες του Σταυρέα γιατί έδωσε στέγη στον αντάρτη Νίκο Μπούντο. Το κεφάλι της εξετέθη στο χωριό Σκάλα Μεσσηνίας. 

53) Νίκος Μπούντος. Εφεδροελασίτης της Κατοχής και μαχητής του ΔΣΕ από το 1947. Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με χίτες του Σταυρέα. στις 9/3/1949. Το κεφάλι του εξετέθη στο χωριό Σκάλα Μεσσηνίας. 

54) Παναγής Παπαχρονόπουλος.  Εφεδροελασίτης της Κατοχής και μαχητής του ΔΣΕ. Σκοτώθηκε με δύο συντρόφους του στο χωριό Μπάλα το 1949. Τα σώματά τους μεταφέρθηκαν από χωροφύλακες στο χωριό Τσουκαλέικα όπου και εξετέθησαν. 

55) Δήμος Αλεβίζος. Απόφοιτος νομικής και μαχητής του ΕΛΑΣ. Πέρασε το 1947 στο ΔΣΕ ως ΠΕ. Σκοτώθηκε στις 6/4/1949 μαζί με τον Γιώργο Ατζακλή και ακόμα 6 στελέχη του ΔΣΕ. Τα κεφάλια και το σώμα του Ατζακλή μεταφέρθηκαν στη Σπάρτη. 

56) Νίκος Καράμπελας και Βλάσης Σαυρόπουλος. Σκοτώθηκαν ως μαχητές του ΔΣΕ το 1948 από τμήμα χωροφυλάκων και παρακρατικών. Ο χωροφύλακας Θανάσης Τσόπελας από τη Λογκάστρα Σπάρτης, έκοψε τα κεφάλια τους και τα εξέθεσε στην Πλατεία Κουρμαδά της Ανδρίτσαινας.

Στατιστικές

Κατανομή περιστατικών ανά νομό

Περιστατικά ανά έτος.

Φαίνεται σαφώς πως οι δύο νομοί με τα περισσότερα περιστατικά τέτοιου τύπου υπήρξαν ο νομός Αχαΐας και ο νομός Λακωνίας. Παράλληλα το έτος με τα περισσότερα περιστατικά διαπόμπευσης νεκρών υπήρξε το 1949, έτος διάλυσης του ΔΣΕ Πελοποννήσου. Τότε η επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων και του παρακράτους ήταν σαφώς ευκολότερη, αφού είχαν πια να κυνηγήσουν έναν αποδυναμωμένο αντίπαλο. 

Ο χάρτης των γεγονότων

Το μέγεθος του κύκλου είναι αναλογικό του πλήθους τον περιστατικών ανά χωριό ή πόλη.

Mια σκοτεινή διήγηση του Εμφυλίου

Βρισκόμαστε το έτος 1948, στο χωριό Αλάμπεη Λακωνίας. Η Ελένη Θεοχαράκου βρισκόταν σπίτι της όταν στο σπίτι της ήρθε ο Λεωνίδας Κωνστανταράκος με μια ομάδα ανταρτών του ΔΣΕ. Η Ελένη γνωρίζοντας τον Κωνστανταράκο τον κάλεσε στο σπίτι της και του μαγείρεψε ένα πιάτο αυγά. Οι συμμορία του Παυλάκου που κρυβόταν έχοντας μάθει την έλευση των ανταρτών, πληροφορήθηκε αργότερα την κίνηση της Θεοχαράκου. Ο Παυλάκος τη συνέλαβε αμέσως και την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Συγχρόνως κάλεσε τον γιο της Άρη, ο οποίος ήταν μέλος κάποιας μικροσυμμορίας δεξιών και του ανακοίνωσε την πράξη της μάνας του. 

Στη συνέχεια του έδωσε ένα περίστροφο και του είπε να την σκοτώσει, επειδή αποτόλμησε να δώσει φαγητό σε αντάρτες και ειδικά στον "αρχισυμμορίτη Κωνστανταράκο". Ο Θεοχαράκος παρέλυσε μπροστά στον Παυλάκο και τις απαιτήσεις του. Εκείνος, βλέποντας τη διστακτικότητα του Θεοχαράκου τον απείλησε ότι αν δεν την σκοτώσει, θα εκτελέσει αυτός εκείνον, όπως και τις δύο αδελφές του. 

Λίγες μέρες αργότερα τον κάλεσε ξανά και τον έβγαλε μαζί με τη μάνα του σε έναν κήπο των Κροκεών. Έστησε τη μητέρα στα έξι βήματα απέναντι από το γιο και του έδωσε το περίστροφο. Η μητέρα ικέτευε τον γιο λέγοντάς του: "Μη παιδί μου! Είναι αδικία! Είναι αμαρτία Άρη μου!" Με προτεταμένο το πιστόλι ο Θεοχαράκος δίσταζε να πυροβολήσει. Κάποια στιγμή οι άντρες του Παυλάκου έπιασαν το χέρι του Θεοχαράκου. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η Ελένη Θεοχαράκου έπεσε νεκρή. Ποιος είχε πατήσει τη σκανδάλη δεν έγινε ποτέ γνωστό. 

Ο Άρης Θεοχαράκος έπεσε μετά το περιστατικό σε βαθιά κατάθλιψη που τον βασάνιζε μέχρι που πέθανε. 

Πηγή: Γιάννης Λέφας, Χιλιάδες τέσσερις σταυροί στο μαρτυρικό Μωριά, Αλφειός, Αθήνα 2007, σελ 262.

H κατάληψη της Παραμυθιάς από το ΔΣΕ

Τα τμήματα του ΔΣΕ στις 20-21 Μαΐου 1948 διενέργησαν μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις στην περιοχή της Ηπείρου με στόχο την κατάληψη της Παραμυθιάς. 

Στις 19/5 - 20/5 τα τμήματα Ηπείρου του ΔΣΕ ανέτρεψαν εχθρικές φρουρές αποτελούμενες από τμήματα της Χωροφυλακής και ΜΑΥ. Ο ΔΣΕ πέρασε στον ποταμό Καλαμά και στο δημόσιο δρόμο Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας και ελισσόμενες βαθιά στην περιοχή της Παραμυθιάς συγκρούστηκαν με το 65ο Τάγμα Εθνοφρουράς στα υψώματα Βίγλα, Σκάλα, Ελευθεροχωρίου και Σκάλας Παραμυθιάς. Η ορμητική έφοδος του ΔΣΕ ανάγκασε τις δυνάμεις να υποχωρήσουν άτακτα, αφήνοντας ανοικτή τη δίοδο για την πόλη της Παραμυθιάς.

Άλλα τμήματα του ΣΕ Ηπείρου στις 19/5 χτύπησαν τμήματα του κυβερνητικού στρατού στο Γρίμποβο, τη Γέφυρα Τυρίας και στον Αη-Γιώργη Βρουσίνας πάνω στο δημόσιο δρόμο. Κι εδώ ο ΔΣΕ απώθησε τις εχθρικές δυνάμεις. Πάρθηκαν 10.000 σφαίρες, 1 κιβώτιο χειροβομβίδες, 7 όπλα, βλήματα όλμου και ιματισμός. Παράλληλα, ανακαλύφθηκε αποθήκη τροφίμων και καταλήφθηκαν τρόφιμα, κουβέρτες, αντίσκηνα και άλλα υλικά. 

Τον ΔΣΕ εμπόδιζε τώρα η φρουρά μέσα και γύρω από την πόλη για να μπορέσει να την καταλάβει. Οι κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονταν στο Κάστρο Παραμυθιάς, στο ύψωμα Καρακόλι, μέσα στην Παραμυθιά, καθώς και στο παρακείμενο ύψωμα της Αγίας Κυριακής. 

Διενεργώντας εφόδους και κυκλωτικές κινήσεις, ο ΔΣΕ κατέλαβε τα υψώματα και το κάστρο και εισήλθε ορμητικά στην πόλη. Το κτίριο της Χωροφυλακής προέβαλλε ακόμα αντίσταση, η οποία σύντομα κάμφθηκε με τους χωροφύλακες να παραδίδονται μαζικά. Ο ΔΣΕ είχε καταλάβει τη πόλη. 

Ταυτόχρονα, τμήματα του ΔΣΕ διέλυσαν τις κυβερνητικές δυνάμεις στο ύψωμα της Αγίας Κυριακής και κατέλαβαν τα χωριά Αγία Κυριακή, Πετούσι και Παρδάλα γύρω από την Παραμυθιά, δημιουργώντας μια μεγάλη ελεύθερη ζώνη δράσης.

Ο λαός της Παραμυθιάς σύντομα βγήκε στους δρόμους και υποδέχτηκε το ΔΣΕ με ενθουσιασμό. 140 νέοι και νέες εντάχθηκαν εθελοντικά στα τμήματα του ΔΣΕ, ενώ από το σχολείο της πόλης που λειτουργούσε σαν φυλακή απελευθερώθηκαν 35 γυναίκες και παιδιά, που η Χωροφυλακή κρατούσε ως ομήρους. 

Οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν τις εξής απώλειες: 15 νεκρούς, 19 τραυματίες, 26 αιχμαλώτους και 8 αγνοούμενους.

Ο ΔΣΕ κατέλαβε 3 όλμους των 60 χιλιοστών με πολλά βλήματα, 2 οπλοπολυβόλα μπρεν, 2 τόμσον, 25 τυφέκια, 35.000 σφαίρες, 50 χειροβομβίδες μιλς, 4 πιστόλια φωτοβολίδων, 4 τηλέφωνα, 2 ραδιόφωνα, 3 γραφομηχανές, 100 στρατιωτικές στολές, 150 ζεύγη άρβυλα, πλούσιο φαρμακευτικό υλικό και ιματισμό. 

Παράλληλα, ανατινάχθηκε η γέφυρα Παραμυθιάς-Μενίνας, για να αποκοπή η πρόσβαση της πόλης σε τμήματα του στρατού. 

Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Μαΐου, οι αεροπορία ξεκίνησε να βομβαρδίζει αφειδώς και χωρίς στόχευση ολόκληρη την πόλη, σκοτώνοντας 13 πολίτες. Παράλληλα, το 629 τάγμα του Εθνικού Στρατού και το 66ο Τάγμα Εθνοφρουράς, ξεκίνησαν να επιτίθενται στα βορειοδυτικά υψώματα της πόλης. Παρά τις υπέρτερές τους δυνάμεις, δεν είχαν υπολογίσει την εκτενή δουλειά του τμήματος σαμποτέρ του ΔΣΕ και κατά την έφοδό τους πέρασαν μέσα από ναρκοπέδιο. Ο ΔΣΕ εκμεταλλεύτηκε τη σύγχυσή τους και έκανε έφοδο με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ανατροπή των κυβερνητικών.

Σε αυτή τη φάση, οι κυβερνητικέ δυνάμεις είχαν 13 νεκρούς, 15 τραυματίες, μεταξύ των οποίων και 2 αξιωματικούς. 

Σε όλες τις επιχειρήσεις, ο ΔΣΕ είχε 3 νεκρούς και 5 τραυματίες.

Ο ΔΣΕ κράτησε την Παραμυθά για 35 ώρες και το μεσημέρι της 22ας Μαΐου υποχώρησε στις βάσεις του. Κατά την επιστροφή, ο ΔΣΕ συγκρούστηκε με τμήμα Εθνοφυλακής κοντά στο Κεράσοβο, το οποίο και διέλυσε. Υπήρξαν 5 νεκροί εθνοφύλακες ενώ κάηκαν 4 αυτοκίνητα του στρατού.

Η αλήθεια πίσω από μια φωτογραφία και η προπαγάνδα από τα Lidl

Αφού προσπάθησαν να παραπληροφορήσουν με φωτογραφίες νοσοκομείων από άλλες χώρες και χοντροκομμένα ψέματα για την υποτιθέμενη αμύθητη περιουσία του Φιντέλ Κάστρο, ορισμένοι δημοσιογράφοι επιστρέφουν με μια από τις παλαιότερες ιστορίες που αναπαράγουν τα ακροδεξιά site σε όλο τον κόσμο.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παρουσίασε φωτογραφία του Κάστρο δίπλα στον δικτάτορα Πινοσέτ και χαρακτήρισε «αφελείς ελληνάρες» όσους μίλησαν θετικά για τον Κουβανό ηγέτη.

Βέβαια, η φωτογραφία τραβήχτηκε δυο χρόνια πριν από το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA για την ανατροπή και τη δολοφονία του προέδρου Αλιέντε στη Χιλή.

Ο Πινοσέτ ήταν τότε Γενικός Διοικητής της Φρουράς του Σαντιάγκο. Ο Κάστρο λοιπόν, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της κυβέρνησης της Χιλής, ήταν αναγκασμένος να τηρήσει το πρωτόκολλο και να φωτογραφηθεί με τους επισήμους.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παραλείπει να σημειώσει ότι δυο χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Αλιέντε προήγαγε τον Πινοσέτ σε αρχηγό γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής, μη γνωρίζοντας φυσικά ότι ο στρατηγός είχε ήδη έτοιμο το σχέδιο της ανατροπής και της δολοφονίας του.

Αν κατηγορήσουμε λοιπόν τον Κάστρο θα πρέπει να κατηγορήσουμε και τον Αλιέντε ότι φωτογραφιζόταν με τον υποψήφιο δολοφόνο του και άρα ήταν και αυτός δικτάτορας. Επιχείρημα για δημοσιογράφους και προπαγανδιστές από τα Lidl, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα για το πώς λειτουργεί το πρωτόκολλο των υπουργείων Εξωτερικών.

Αυτό επίσης που κανένας από τους επικριτές του Κάστρο δεν θέλει να θυμάται είναι ότι ο Πινοσέτ, όταν πλέον έγινε δικτάτορας και εφάρμοσε πειραματικά τον νεοφιλελευθερισμό, έγινε και προσωπικός φίλος της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Όταν η σιδηρά κυρία τον καλούσε στο Λονδίνο, ο Πινοσέτ είχε ήδη διατάξει να δολοφονήσουν χιλιάδες αντιφρονούντες και να τους θάψουν στην έρημο Ατακάμα. Είχε βασανίσει χιλιάδες άλλους πολίτες ενώ είχε διατάξει ακόμη και να σπάσουν τα δάχτυλα του Βίκτορ Χάρα πριν τον εκτελέσουν στο στάδιο του Σαντιάγκο.

Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος υμνούν σήμερα οι εχθροί του Φιντέλ Κάστρο γιατί τους έφερε το οικονομικό δόγμα που υπηρετούν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Άρης Χατζηστεφάνου

Σαν σήμερα: Το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους Αλβανομάχους

Συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των Ναζί κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, με ένα άγνωστο μέχρι τότε πογκρόμ ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα. Ορισμένοι εκτελέστηκαν πάνω στα κρεβάτια του νοσοκομείου ή στα σπίτια τους.

Είναι γνωστό το μίσος που έτρεφαν οι ναζί για τους ανάπηρους και τους ψυχικά ασθενείς.

Είναι ίσως επίσης γνωστό ότι περίπου 250.000 άτομα με αναπηρία και ψυχασθένειες εξοντώθηκαν από τους ναζί και γύρω στα 400.000 άτομα στειρώθηκαν υποχρεωτικά παρά τη θέλησή τους, επειδή έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή αναπηρίες που πιστεύονταν ότι ήταν κληρονομικές. 

Όλα αυτά στα πλαίσια της ευγονικής και στην θεωρία ότι τα άτομα αυτά αποτελούν κόστος για το κράτος. 

Το υπόβαθρο βέβαια της σφαγής των αναπήρων του αλβανικού σχετίζεται και με την αθρόα ένταξή τους στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Πιθανότατα στην επιχείρηση αυτή λειτούργησαν και τα αντεκδικητικά αντανακλαστικά των Γερμανών φασιστών, που έφεραν βαρέως τη γενναία αντίσταση του ελληνικού λαού στην Κρήτη, στο Ρούπελ και αλλού. 

Το παραπάνω περιστατικό αποδεικνύει το "σεβασμό" που οι νεοφασίστες ισχυρίζονται ότι οι Γερμανοί έτρεφαν για τους Αλβανομάχους. 

Το 1943 τα νοσοκομεία της Αθήνας περιέθαλπαν γύρω στους 15.000 ανάπηρους πολέμου από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.

Τα σοβαρά τραύματά τους απαιτούσαν μακροχρόνια νοσοκομειακή περίθαλψη με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία να μετατραπούν σχεδόν σε κύρια κατοικία.

Οι ανάπηροι Αλβανομάχοι, ήδη από το 1942 αρχίζουν να οργανώνουν την ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία συστήνοντας επιτροπές που διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Η ένταξη των επιτροπών αυτών στο ΕΑΜ έγινε σχεδόν από την ίδρυσή του. Αργότερα, και με τη συνδρομή του ΕΑΜ οι επιτροπές αναπήρων ανέλαβαν τη διαχείριση των τροφίμων και των φαρμάκων παραγκωνίζοντας τους διορισμένους μαυραγορίτες από αυτό το πόστο.

Οι ανάπηροι δεν περιόρισαν τους αγώνες τους μόνο στη βελτίωση της δικής τους διαβίωσης. Από το 1941 συμμετείχαν σε πολλές συγκεντρώσεις και πορείες, στο πλευρό του ΕΑΜ και της Εθνικής Αλληλεγγύης, οι οποίες συχνά καταστέλλονταν με πυροβολισμούς και γκλομπ. Πολλοί από αυτούς στάλθηκαν σε στρατόπεδα και φυλακές που διατηρούσαν τα στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα, κάποιοι στάλθηκαν στο Νταχάου, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που σκοτώθηκαν.

Με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, πολλοί Ιταλοί φαντάροι και αντιφασίστες ζητούν καταφύγιο στα νοσοκομεία. Οι ανάπηροι και οι επιτροπές τους συγκεντρώνουν πολλά από τα όπλα των Ιταλών που βρίσκονται στα νοσοκομεία και τα διοχετεύουν στον ΕΛΑΣ. 

Είναι αυτή την περίοδο που οργανώνεται και το πογκρόμ εναντίων τους από τις κατοχικές αρχές και τα Τάγματα Ασφαλείας. Ο άνθρωπος που σχεδίασε το πογκρόμ στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων, δεν ήταν άλλος από τον "σκιώδη" άνθρωπο της κυβέρνησης Ράλλη, Στυλιανό Γονατά. Ο Γονατάς, μάλιστα, είχε κυνικά δηλώσει σε μια επιτροπή αναπήρων: «Θα σας εξοντώσουμε όλους, γιατί είσαστε ΕΑΜίτες». Κι ο Ράλλης, από τη δική του μεριά τους αποκαλούσε "κηφήνες και αναρχικούς".

Στις 30 Νοέμβρη του 1943 στις 3 τη νύχτα, Γερμανοί και γερμανοντυμένοι έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Στην επιχείρηση υπολογίζεται ότι κινητοποιήθηκαν πάνω από 1.000 άτομα της αθηναϊκής γερμανικής φρουράς και των Ταγμάτων Ασφαλείας. 

Έσπαζαν τις πόρτες των νοσοκομείων, έσερναν τους ανάπηρους με κομμένα μέλη στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τους νοσοκόμους να τους βοηθήσουν και πολλοί εξ αυτών εκτελέστηκαν επί τόπου όταν προσπάθησαν να συγκρατήσουν τους εισβολείς. Ο χειρούργος Μανδράκης, στο νοσοκομείο "Σωτηρία" εκτελέστηκε καθώς διενεργούσε επέμβαση, όταν βγήκε από το χειρουργείο για να διαμαρτυρηθεί για το όργιο που συνέβαινε. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι Ταγματασφαλίτες άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο. 

Τα καμιόνια, αφού γέμιζαν με ανάπηρους, χωρίς τα ξύλινα μέλη τους, χωρίς τα γυάλινα μάτια τους, έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα και άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου.

Τη νύχτα εκείνη μόνο, έγιναν 283 εκτελέσεις αναπήρων και νοσηλευτικού προσωπικού.