KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ: Βιογραφικό αγωνιστή : Χαράλαμπος Γιαννόπουλος

Το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα του αγωνιστή Χαράλαμπου Γιαννόπουλου μας απεστάλη από φίλο αναγνώστη και συγγενή του. Το αναδημοσιεύουμε με επιφύλαξη των πνευματικών δικαιωμάτων. Όλο το φωτογραφικό υλικό που συνοδεύει το άρθρο ανήκει στην οικογένεια Γιαννόπουλου και η αναδημοσίευσή της δεν επιτρέπεται.

Ο παππούς μου, Χαράλαμπος Γιαννόπουλος του Παναγιώτη, γεννήθηκε γύρω στο 1920 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ο πατέρας του, Γιαννόπουλος Παναγιώτης του Χαραλάμπους, ήταν καθηγητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως. Μυήθηκε στον κομμουνισμό, (από έναν φωτογράφο στο επάγγελμα), στην Τρίπολη. Εντάχθηκε στην Ο.Κ.Ν.Ε. και παρέμεινε πιστός στην ιδεολογία του. Επί Μεταξά, πέρασε από πολλά βασανιστήρια στην ασφάλεια Τρίπολης και παράλληλα επειδή δεν υπέγραφε δήλωση, αποφάσισαν οι αρχές να τον στείλουν εξορία στην Ανάφη, λόγω υψηλής επικινδυνότητας. Όταν πήγε στην Ανάφη, ήταν μόλις 19 ετών. Οι υπόλοιποι εξόριστοι, του χάρισαν την παρακάτω ιστορική φωτογραφία, διότι ήταν ο μικρότερος σε ηλικία κρατούμενος. Η φωτογραφία είναι πρωτότυπη και ανέκδοτη.

Καρναβάλι εξορίστων στην Ανάφη. Η πινακίδα αναγράφει: Ζήτω η Ελευθερία, Αβυσινιακός Στρατός Στρίγκου

Από την Ανάφη θα αποδράσει, γύρω στα 1942 και θα φθάσει στον Πειραιά. Άμεσα, το ΚΚΕ θα τον κάνει καθοδηγητή του κόμματος, στην Δυτική Αθήνα. Το ψευδώνυμο του ήταν “Νίκος”. Μάλιστα, η γιαγιά μου θα μάθει το πραγματικό όνομά του, “Χαράλαμπος”, την ημέρα του γάμου της ! Επιπλέον, εμφανίζεται με τα ψευδώνυμα κόκκινος καβαλάρης και Μπριάς, (Λ.Ηλιάκης – Ο εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη).

Μετά την λήξη της κατοχής και πριν από τον εμφύλιο, θα παρουσιαστεί στο στρατό για να υπηρετήσει την θητεία του. Θα σταλεί αρχικά στην Κόρινθο και μετά θα σταλεί στο Α τάγμα σκαπανέων στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Εκεί, επικεφαλής των κρατουμένων θα προσπαθήσει αρχικά ανεπιτυχώς να οργανώσει απόδραση, αλλά δεν θα το προχωρήσει λόγω αρνητικής απάντησης που έλαβε από το κόμμα στο Ηράκλειο, (Λ.Ηλιάκης – Ο εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη).

Τελικά, τον Απρίλιο του 1947, θα πάρει την έγκριση και θα πραγματοποιηθεί η απόδραση. Στην συνέχεια, οι κρατούμενοι που απέδρασαν θα ενωθούν με την ομάδα του Ποδιά και θα σχηματίσουν τον Δημοκρατικό Στρατό της Ανατολικής Κρήτης.

Στο Δημοκρατικό Στρατό Ανατολικής Κρήτης, θα πολεμήσει δίπλα στον Καπετάν Ποδιά.

Ο Γιάννης Μανδαλάκης, (Κλέαρχος), που ήταν επίσης μαζί τους θα αναφέρει στην “Ηχώ της Βιάννου”, τον Οκτώβρη του 2012, (http://issuu.com/manouras/docs/oktobrios) : "Είμαστε συνολικά 51 αντάρτες. Πριν ξημερώσει, ο σκοπός Γιαννόπουλος Χαράλαμπος απ’ τον Πειραιά, ήρθε και είπε στον Ποδιά ότι του φάνηκαν κάποιες ύποπτες κινήσεις. Δεν εξακρίβωσε εάν ήταν άνθρωποι ή θάμνοι."

Κοιτάξαμε αλλά δεν είδαμε τίποτα, ήταν ακόμα νύχτα. Ο Ποδιάς με την κύρια δύναμη τότε πήγαν σε ένα άγριο τοπίο με πέτρες, θάμνους και ταμπουρώθηκαν. Ήταν βορειοδυτικά της βουνοκορφής που λέγεται “Χαλασοκεφάλα”. Ο Δημήτρης Παπάς μου είπε να πάω κοντά του με άλλους 5-6 αντάρτες. Πήραμε θέσεις αντίθετα απ’ την άλλη πλευρά. Μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε , είδαμε την κορυφογραμμή γεμάτη με κυβερνητικές δυνάμεις. Η μάχη που επακολούθησε ήταν σκληρή. Εμείς πέσαμε πάνω σε χωροφύλακες. Πήγαν να μας ρίξουν. Τότε ο Γιαννόπουλος φωνάζει στους χωροφύλακες και τους λέει : “Εμάς θα χτυπήσετε που είμαστε δικοί σας ; Οι αντάρτες είναι απέναντι”. Έτσι του δόθηκε ο χρόνος με μερικά άλματα να εξουδετερώσει τον πολυβολητή που άρχισε να ρίχνει στο μέρος μας και του πήρε το πολυβόλο. Πιάσαμε όλη την ομάδα των χωροφυλάκων. Αν θυμάμαι καλά ήταν 5 άτομα.

Κάναμε σήμα στους δικούς μας απέναντι, που δεν ήταν πολύ μακριά, να σταματήσουν να ρίχνουν, διότι ήμασταν πλέον ανάμεικτοι. Ήρθαν και πήραν τους ομήρους. Η ομάδα έμεινε στη θέση της. Εγώ, ήμουνα πίσω από ένα βράχο μαζί με τον Παπά. Απέναντι από εμάς, περίπου 15-20 μέτρα, σ’ έναν άλλο βράχο ήταν ταμπουρωμένος ένας χωροφύλακας. Μας έριχνε τακτικά με το όπλο του χωρίς επιτυχία, γιατί δεν έβγαζε το κεφάλι του από το βραχάκι, φαινόταν μόνο το όπλο. Του λέει ο Παπάς να παραδοθεί, αυτός αρνήθηκε. Ρίξε του, μου λέει ο Παπάς, στο τουφέκι, μόλις φανεί. Του έριξα δύο ή τρεις φορές χωρίς να τον πετύχω. Ο Παπάς, ήταν δεινός σκοπευτής. Μου λέει :“εγώ θα του ρίξω τώρα”. Μόλις φάνηκε το τουφέκι του, έριξε και βρήκε το κοντάκι, το αχρήστευσε, αλλά τον χτύπησε ελαφρά στο πρόσωπο και τον τραυμάτισε ελαφρά. Τότε παραδόθηκε.”

Aν και στο βιβλίο : ( Λ.Ηλιάκης – Ο εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη), αναφέρει τον Χαράλαμπο Γιαννόπουλο νεκρό, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία μου με τον Γιάννη Μανδαλάκη, (Κλέαρχο), μου ανέφερε ότι μαζί κατάφεραν και πέρασαν στην Δυτική Κρήτη και επέζησαν. Στην συνέχεια για λόγους ασφαλείας χωρίστηκαν. Έπειτα, θα τον δει ελάχιστα στην Μακρόνησο, (μία φορά – Άνοιξη / Καλοκαίρι του 1948). Έκτοτε είναι αγνοούμενος. Δυστυχώς, δεν έχουμε καμία πληροφόρηση για το τι έγινε μετέπειτα.

Το σίγουρο είναι ότι ήταν ιδιαίτερα “σκληρός” ιδεολογικά και δεν θα υπέγραφε ποτέ δήλωση.

Φωτογραφίες - Οικογενειακό αρχείο Γιαννόπουλου