Mικρές ιστορίες από το Μπούλκες - Μέρος 2ο

H πρώτη επίσκεψη του Νίκου Ζαχαριάδη

"Ήρθε ο Ζαχαριάδης! Και οι 4000 Μπουλκιώτες, ακόμα και οι ανάπηροι που δεν μπορούσαν να περπατήσουν τραβάμε για το καλαμποκοχώραφο που είναι κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπούλκες. Το τραγούδι για το Ζαχαριάδη κυριαρχεί. Χιλιάδες άνθρωποι κλαίνε, γελάνε, φωνάζουν ή τραγουδάνε. Θα μας πει: Σε δύο-τρεις μήνες το πολύ θα είμαστε στην πατρίδα. Μας αποκαλεί: χρυσό απόθεμα του Κόμματος σε σοσιαλιστική τράπεζα. 

Αυτό αρέσει σε όλους. Ξεσπάνε σε ζητωκραυγές. Όταν έφυγε ο Ζαχαριάδης οι άνθρωποι καθόντουσαν ακόμα στο καλαμποκοχώραφο. Μόνο όταν κίνησαν για το σπίτι τους είδαν πως τρέχουν αίματα από τα πόδια τους, πως τα χέρια τους είναι ματωμένα και τα ρούχα τους σκισμένα. Καθόντουσαν πάνω στα κομμένα κοτσάνια που τους χαράζανε σαν ξυράφια και ούτε το πήραν χαμπάρι. 

Αργότερα, το Μπούλκες, σε απόφαση του Πολιτικού Γραφείου, θα αποτελέσει: "Εστία μόλυνσης". Όμως δεν ήταν ο κόσμος, δεν ήταν οι άξιοι αγωνιστές και άνθρωποι, οι διψασμένοι για ειρηνική δουλειά. Η μόλυνση ήταν αλλού: Σε μια μερίδα του γραφείου της ομάδας..."

Ο καπετάν Μαύρος

Στο Μπούλκες, από το 1945 ξεκίνησε να επικρατεί ένα εκτεταμένο κλίμα χαφιεδοφοβίας και υποψιών. Το κομματικό γραφείο έχει διαπιστώσει την ύπαρξη πρακτόρων εντός της οργάνωσης του Μπούλκες, όμως σε πολλές περιπτώσεις κατηγορούνται άνθρωποι απλώς και μόνο λόγω υποψιών. Αργότερα, θα αποκαλυφθεί ότι και μέλη του γραφείου είτε υπήρξαν όντως πράκτορες, είτε ενήργησαν ως τέτοιοι. Ένα γνωστό περιστατικό λανθασμένων κατηγοριών ήταν αυτό του καπετάν Μαύρου και ακόμα 93 αγωνιστών. Ασφαλώς, κανείς τους δεν "εξοντώθηκε" ή δεν εκτελέστηκε όπως πολλοί συγγραφείς διατείνονται, δέχθηκαν όμως τις αβάσιμες κατηγορίες και την περιφρόνια των συντρόφων τους. Γράφει σχετικά ο Δημήτρης Ραβανής - Ρεντής:

"Το γραφείο μας καλεί σε έκτακτη συγκέντρωση στην πλατεία, όπου είναι στημένη η σκηνή για τις καλοκαιρινές μας παραστάσεις. Τραβάμε όλοι με τις ΚΟΒες μας. Ξέρουμε τι τρέχει. Κάθε φορά που μας καλούν έκτακτα, έχουμε κάποιον ύποπτο, κάποιον που "έσπασε" ή κάποιον πράκτορα. Βέβαια υπάρχουν και τέτοιοι που τρύπωσαν στις γραμμές μας, τότε με το πλάτεμα του αγώνα και μας κάνανε ζημιές. Και δολοφονίες ακόμα κάνανε για να μας εκθέσουν. Μερικές φορές όμως, οι πράκτορες δεν είναι παρά άνθρωποι που διαφωνούν με το γραφείο. 

Ανεβαίνει ένα μέλος του γραφείου στη σκηνή και αναλύει τις πράξεις του ενόχου. Αυτή τη φορά οι ένοχοι δεν μπορούν να ανέβουν στη σκηνή. Είναι 94 και δεν χωράνε. Μαζεύονται κάτω από τη σκηνή. Σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας να δούμε. Δεν είναι όμως δυνατόν! Ο καπετάν Μαύρος! Κι άλλα ακόμα παλικάρια του ΕΛΑΣ. Τον καπετάν Μαύρο τον ξέρουμε όλοι μας. Από τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ. "Χρειάζεται νυστέρι" λέει ο πρώτος γραμματέας μας, ο Περικλής. Ο δεύτερος γραμματέας λέει: "Η ενότητα θα δυναμώσει με το ξεκαθάρισμα". Όλοι φωνάζουν: "Σπασμένοι! Προδότες!" "Χάσανε την πίστη τους στο Κόμμα και στο λαό" συμπληρώνει ο Περικλής. "Μερικοί από αυτούς προσπάθησαν να το σκάσουν και τους πιάσαμε"

Τους πάνε μπουλούκι στο σταθμό. Εμείς περιμένουμε οργανωμένοι από μπροστά τους. Γιουχάρουμε και φωνάζουμε. Μα είναι η πρώτη φορά που το γιουχάρισμα δεν ακούγεται δυνατό. Κάτι σπάει μέσα μας. Είναι το παρελθόν τους; Λεβέντες ΕΛΑΣίτες όλοι. Ο καπετάν Μαύρος, ο τρόμος κι ο φόβος του φασισμού. Αγαπητός από τα παλικάρια του και απ' όλους. 

Οι 94 ακίνητοι προσοχή. Φωνάζει ξαφνικά ο καπετάν Μαύρος: "Ψηλά το κεφάλι". Γυρνά προς εμάς και φωνάζει: "Σύντροφοι, αύριο θα καταλάβετε το λάθος σας. Δεν είμαστε κατά του Κόμματος. Είμαστε κατά του γραφείου." Τους ανεβάζουν το τραίνο και τους αφήνουν κάπου στα σύνορα. Ο καπετάν Μαύρος και οι 93 σχημάτισαν αμέσως ομάδες και ανέβηκαν στο βουνό. Μόνο 5-6 παραδόθηκαν στις αρχές και τους χωροφύλακες. Αργότερα μάθαμε τον καπετάν Μαύρο στον ΔΣΕ αξιωματικό. Το μάθαμε και τρωγόμασταν μέσα μας. Πότε θα τους βρούμε να τους ζητήσουμε συγγνώμη; Ήρθε κι αυτή η στιγμή. Στο βουνό πάλι. Ο καπετάν Μαύρος είπε: "Δεν πειράζει. Δύσκολοι καιροί."

Ο καπετάν Μαύρος στον ΕΛΑΣ.

Συνεχίζεται