«Το χιόνι τη σκέπασε και μόνο η αρβύλα φαινόταν»

«Μια πραγματική ιστορία ... με τον Μπελογιάννη»

Από την Αρχειοθήκη του Τάκη 

Ευχαριστώ πάρα πολύ τη φίλη μου Αγνή Κόκκα που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας μια πτυχή της προσωπικότητας του Μπελογιάννη, από μια μαρτυρία της μητέρας της.

Όπως την ονομάζει η ίδια, είναι "μια πραγματική ιστορία για τον Μπελογιάννη", Πολιτικό Επίτροπο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (Δ.Σ.Ε.).

Οι πρωταγωνιστές: Νίκος Μπελογιάννης και Μαριάνθη Νούσια – Λιάκου.

Ο Νίκος Μπελογιάννης κατά την διάρκεια της συγκρότησης και δράσης του ΔΣΕ «χρεώθηκε» με πολλά και σημαντικά καθήκοντα. Ανάμεσα σ΄ αυτά και του Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε. που εκτός των άλλων φρόντιζε για την φυσική και ηθική κατάσταση των μαχητών. Στις πορείες που ήταν συνεχείς, οι Π.Ε. ανεβοκατέβαιναν την φάλαγγα για να εμψυχώσουν και να στηρίξουν κάθε αδύναμη περίπτωση που εμφανίζονταν.

Νίκος Μπελογιάννης

Η Μαριάνθη Νούσια – Λιάκου, γεννήθηκε στην Σμιξη Γρεβενών τον Νοέμβριο 1930. Όλη η οικογένειά της συμμετείχε στον αντιφασιστικό αγώνα μέσα από τις γραμμές της αντίστασης καισυγκεκριμένα του ΕΑΜ. Μετά την Απελευθέρωση αντί για ειρήνευση και ευημερία, βρίσκουν την οικογένεια να διώκεται για την δράση της στον καιρό της κατοχής. Τον Μάρτη του 1947, στα 16,5 χρόνια της, συλλαμβάνεται μαζί με τον πατέρα της στο χωριό και χάρη σε κάποιες συγκυρίες αφέθηκε ελεύθερη, ενώ ο πατέρας της φυλακίστηκε. Τα δυο της αδέλφια είναι ήδη αντάρτες. Ο ένας για να τη γλυτώσει μπόρεσε και την ανέβασε στο βουνό. Τελείωσε τη σχολή νοσοκόμων του ΔΣΕ. Πολέμησε πάντα στην πρώτη γραμμή. Για τη γενναιότητα που υπέδειξε στη μάχη της Φλώρινας πήρε μετάλλιο Ανδρείας. Στ συνέχεια ακολούθησε το δρόμο της Πολιτικής Προσφυγιάς (ΕΣΣΔ). Πέθανε αφού επαναπατρίσθηκε στην Ελλάδα, στις 2 Ιούλη 2014.

Μαριάνθη Νούσια – Λιάκου

Μαριάνθη Νούσια – Λιάκου με άλλους μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ.

«Σε μια απ’ τις πολλές εξαντλητικές και ατέλειωτες πορείες, που έφταναν τον άνθρωπο στα όριά του, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, βρέθηκε η νεαρή τότε – 18χρονη Μαριάνθη - χειμώνα καιρό και με το χιόνι να σφυροκοπά στα πρόσωπα και την παγωνιά να «απορουφάει» κάθε ικμάδα, ακόμα και από τα πιο σκληρά και μπαρουτοκαπνισμένα παλλικάρια, βρέθηκε η μικρή ανταρτοπούλα. Η νύχτα, πυκνή σαν πίσσα, η παγωνιά να αδρανοποιεί κάθε λειτουργία και η νύστα να σφραγίζει τα μάτια, συμπλήρωναν όλες τις προϋποθέσεις για να ξεκοπεί η φάλαγγα. Μια απ’ τις πρώτες συμβουλές που έδιναν στους αντάρτες ήταν ποτέ και κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες εξάντλησης να μη σταματήσουν για ξεκούραση όταν υπάρχει παγωνιά και χιονοθύελλα.        Πολλές άλλωστε ήταν οι περιπτώσεις που μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ που παραβίασαν αυτόν τον κανόνα και "έσβησαν" για πάντα …

 

Όσο και αν προσπάθησε ( η μάνα μου), πέφτει στο χιόνι για λίγο, για μια ανάσα.

Η κόπωση, η πείνα, η ταλαιπωρία και το χιόνι να πέφτει ασταμάτητα την αποκοίμιζε νοιώθοντας μια γλυκιά ζεστασιά να σκεπάζει το κορμί της. Έτσι αρχίζει να παγώνει κάποιος χωρίς να το καταλάβει.

Η φάλαγγα προχώρησε, δεν τη πρόσεξε κανείς. Όλοι βρίσκονταν σε μια παρόμοια, οριακή κατάσταση.

Το χιόνι την σκέπασε και μόνο η αρβύλα φαινόταν.

Άρχισε να χαράζει. Για μεγάλη της τύχη ακλουθούσε ο Μπελογιάννης με υπασπιστή και άλλους συντρόφους πάνω σε άλογα. Πάντα στο τέλος της φάλαγγας υπήρχαν αντάρτες για να συνδέουν την φάλαγγα αν ξεκόβονταν ή για να «μαζεύουν» τους ξεκομμένους. Βλέποντας την αρβύλα της μικρής μαχήτριας κατεβαίνει από το άλογο. Την ξυπνάει, προσπαθεί να τη συνεφέρει και την τρίβει με χιόνι για να ζεσταθεί. Βγάζει ένα ζευγάρι κάλτσες δικές του και τις φοράει στα παγωμένα πόδια του κοριτσιού. Τη ανεβάζει πάνω στο άλογο για να ανακτήσει δυνάμεις και μαζί φτάνουν τους υπόλοιπους.

Την έσωσε την μάνα μου ο Ν. Μπελογιάννης!

Η ίδια μετά ρώτησε και έμαθε ποιος ήταν ο Άνθρωπος που την έσωσε εκείνη τη κρύα νύχτα.

Αυτός ήταν ο Άνθρωπος Μπελογιάννης!»