Βεβήλωση στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη η ομιλία Τσίπρα στην Αμαλιάδα

Oλοκληρώθηκαν σήμερα τα εγκαίνια του Μουσείου "Νίκος Μπελογιάννης" στη γενέτειρα του αγωνιστή Αμαλιάδα, με την παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και τη σύντομη ομιλία του εκεί, η οποία ωστόσο έβριθε ιστορικών αναθεωρητισμών, ιστορικο-πολιτικών κόψε- ράψε και βεβήλωσης της μνήμης του αγωνιστή, κατά τέτοιο τρόπο που προκαλεί. 

Ο Κόκκινος Φάκελος παρακολούθησε τη ζωντανή μετάδοσή της και απομονώνει τα σημεία που χρήζουν κριτικής, εκφράζοντας πάντα τη γνώμη των συντακτών του:

Αναφέρει ο πρωθυπουργός:

"Αίτημα όλου του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου ήταν να καταργηθούν τα στρατοδικεία και η θανατική ποινή για πολιτικά αδικήματα, όμως αυτή την απαίτηση αρνήθηκε να την ικανοποιήσει το παρακράτος γιατί ήθελε για τις δικές του επιδιώξεις να συντηρείται το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ώστε οι ξένες παρεμβάσεις να είναι αυτονόητες και η άμυνα να παραμένει φέουδο ξένων δυνάμεων."

Άραγε τι εννοούμε "δημοκρατικού κόσμου"; Από ότι θυμάμαι, και θυμάμαι καλά, τότε στην Ελλάδα υπήρχε δημοκρατία και μάλιστα αστική δημοκρατία. Άρα υπό αυτή την έννοια θέμα δικτατορίας δεν υπήρχε. Επίσης κανένα παρακράτος δεν απαίτησε την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Η αστική τάξη της χώρας το απαιτούσε και μάλιστα κυβέρνηση τότε ήταν η κεντρώα κυβέρνηση Πλαστήρα. Από τους διάφορους βουλευτές της τότε αστικής δημοκρατίας ούτε το Κέντρο, ούτε η Δεξιά, η κοινοβουλευτική Δεξιά, και το κοινοβουλευτικό Κέντρο, δεν άρθρωσαν λόγο αντίθεσης προς την εκτέλεση. Μόνον ένας βουλευτής του Κέντρου μίλησε κατά της εκτέλεσης.

"Για να σπάσει την ασπίδα δημοκρατίας που υψώθηκε για να προστατέψει το Μπελογιάννη, το παρακράτος ανέσυρε την κατηγορία για κατασκοπία και παράλληλα προέβη σε επικοινωνιακή εκστρατεία, που διέδιδε ότι εάν δεν εκτελεστεί θα δυσαρεστηθούν οι Αμερικάνοι και θα διακόψουν τη βοήθεια μέσω του σχεδίου Μάρσαλ."

Σημείωσε επίσης ότι: "ο Μπελογιάννης δεν αρνήθηκε την πολιτική του τοποθέτηση και την ιδεολογία του, αν και θα μπορούσε αυτό να του σώσει τη ζωή, αναφέρθηκε στην ιστορική του απολογία στους αγώνες για ψωμί και ελευθερία και διεκδίκησε το δικαίωμα να επιστρέψει ο τόπος στη δημοκρατική ομαλότητα."

Ποια λοιπόν ήταν η ασπίδα της Δημοκρατίας που δήθεν υψώθηκε για να προστατεύσει το Μπελογιάννη; Μήπως η αστική δημοκρατία που τότε εκ στόματος Ρέντη έλεγε: "Ο Μπελογιάννης έπρεπε να παραπεμφεί ο Μπελογιάννης με τους συναγωνιστές του στο τακτικό στρατοδικείο, (...) "θα είχον αναμφιβόλως σήμερον εκτελεστεί" ή με τις κανιβαλικές δηλώσεις του  Σακελλαρίου: "Σας δίνω το λόγο μου ότι θα εκτελεσθούν όλοι"; Μήπως ήταν το γεγονός ότι η αστική δημοκρατία δεν έδωσε ποτέ το λόγο στον κοινοβουλευτικό διάλογο σε κανένα βουλευτή της ΕΔΑ; Προφανώς κανείς από αυτούς; Μήπως ήταν οι ΗΠΑ που επέμεναν στην εκτέλεση; Όχι βέβαια. Αναπάντητο λοιπόν ερώτημα το τί εννοούσε ο πρωθυπουργός. 

Δεύτερον, σε ποια δημοκρατική ομαλοποίηση πίστευε ο Μπελογιάννης; Ο άνθρωπος που πολέμησε στο ΔΣΕ και εστάλη στην Ελλάδα να ανασυντάξει τις παράνομες κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ; Ο άνθρωπος που τάχθηκε αμετάκλητα στο ΚΚΕ της ταξικής σύγκρουσης και της ταξικής πάλης; Προφανώς ο Μπελογιάννης πίστευε στην ασίγαστη ταξική πάλη, πράγμα που φαίνεται και από το ημερολόγιό του:

«Πόσο δραματική καταντάει μερικές φορές η ζωή μας και σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεσαι! Αντλείς όμως πάντοτε απέραντες κι ανεξάντλητες δυνάμεις από την πίστη σου στο Κόμμα και στη νίκη.

Πήραμε επαφή μ' έναν ασυρματιστή της ΙΙης Μεραρχίας, τον Νικοτσάρα. Μίλησε μαζί του ο Χαρίλαος. Πήγε, μας είπε, και τους βρήκε ο ασυρματιστής του Μπέικου.

(...) 10/8 Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Πληροφορίες λένε ότι ο εχθρός ετοιμάζεται για το Βίτσι.

13/8 προς 14. Περάσαμε σχετικά καλά μέσω Σμόλικα. Το μεσημέρι σταματήσαμε πάνω από το Δίστρατο. Τα μεσάνυχτα ξεκινήσαμε.

20/9 Βρισκόμαστε μεταξύ Κασιδιάρη και Μουργκάνας. Δραματική μέρα και προπαντός δραματική νύχτα.

21/9 στην Αλβανία. 40 μέρες πορεία αδιάκοπος αγώνας και μάχες.

Από τις 25/9 - 15/10 με την πρώτη Μεραρχία στο στρατόπεδο του Ελβασάν. Μια ζωή μονότονη, πληκτική, χωρίς σοβαρό περιεχόμενο. Οαση η συνδιάσκεψη και η 6η Ολομέλεια. Ο καιρός περνάει με το διάβασμα και με την προσμονή να ριχτούμε από μέρα σε μέρα στη δουλειά και στη δράση.

16/10 Σήμερα μου είπαν ότι δεν θα είμαι στον κατάλογο αυτών που θα φύγουν για πάνω. Οπως φαίνεται θα γυρίσω στην Ελλάδα, σε καμιά μεγάλη πολιτεία. Χάρηκα πολύ. Τόσα χρόνια τώρα συνήθισα να ζω έντονη και τον περισσότερο καιρό δύσκολη είτε και δραματική ζωή, σε βαθμό που σήμερα η ζωή του στρατοπέδου δεν μου αρέσει καθόλου, οτιδήποτε υλικές ευκολίες κι αν έχεις στη διάθεσή σου. Χάρηκα ακόμα και γιατί η "μοίρα" μου εξακολουθεί. Από τότε που 'γινα μέλος του Κ. πάντοτε, όσο θυμάμαι, κάθε καινούργια δουλειά που μου αναθέτουν είναι ή εξαιρ. δύσκολη, ή μια οργάνωση ή τμήμα που δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ή μου αναθέτουν τη δημιουργία μιας καινούργιας. Αυτή είναι η "μοίρα" της κομματικής μου ζωής μέχρι σήμερα κι όταν κάθε φορά το αναλογίζομαι νιώθω μέσα μου μια ξεχωριστή περηφάνεια».

Εκτός λοιπόν από το ιδεολογικό ξέπλυμα της πολιτικής του, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί και μια εσκεμμένη στρέβλωση με την οποία επιχειρεί να συνδέσει το Μπελογιάννη με πασιφιστικές ιδεολογίες συμβιβασμού με την αστική τάξη, που οδήγησαν αργότερα στην ΕΔΑ, το ΚΚΕ Εσωτερικού, τον Συνασπισμό, το Μάαστριχτ και τελικά στο 3ο Μνημόνιο. Ιδεολογική συγγένεια λοιπόν, δεν έχουν όλοι αυτοί με τον κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη.

Τελικά η ομιλία κατέληξε στο απαράδεκτο: " Ο Μπελογιάννης ανήκει σε όλους τους Έλληνες"

Αλήθεια λοιπόν; Ανήκει και στους βιομηχάνους του ΣΕΒ; Ανήκει και στους τραπεζίτες; Ανήκει και στους εφοπλιστές; Ανήκε και στη Χρυσή Αυγή και τους νεοναζί; Φυσικά όχι, απλώς ο κύριος πρωθυπουργός επιχειρεί να καπηλευθεί και εδώ το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη και για να ξεχάσουμε το ζήτημα της σύγχρονης ταξικής πάλης που διαδραματίζεται στη χώρα μας, και που διαδραματιζόταν και τότε επί Μπελογιάννη. Ο Μπελογιάννης τυχαίνει να είχε επιλέξει στρατόπεδο υπερασπιζόμενος το προλεταριάτο, κι ο κύριος Τσίπρας έχει βέβαια επιλέξει το δικό του υπερασπιζόμενος την αστική τάξη. Έτσι, όπως ο κ. Τσίπρας δεν ανήκει σε όλους τους Έλληνες αφού ανήκει στην αστική τάξη, έτσι κι ο Μπελογιάννης δεν ανήκει σε όλους τους Έλληνες αλλά στην εργατική λαϊκή τάξη.

Τελικά επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγε κάποτε έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης: "Τιμούνε τους πεθαμένους για να θάψουνε τους ζωντανούς."