Ας εξετάσουμε τώρα κομμάτι- κομμάτι το κατηγορητήριο του Νίκου Ζαχαριάδη
Καταρχήν, σε βιογραφικό σημείωμα που ο Νίκος Ζαχαριάδης κατέθεσε το 1945 στο ΚΚΕ για τη δράση του στο Νταχάου και τη Βιέννη, το ΠΓ του ΚΚΕ σχολίασε τότε τα εξής:
"Το Πολιτικό Γραφείο (...) άκουσε την έκθεση του σ. Νίκου Ζαχαριάδη για όλο το διάστημα της φυλάκισής του και ενέκρινε ομόφωνα τη δράση και τη στάση του σ. Ζαχαριάδη στα χρόνια αυτά."
Αυτό φυσικά, κανείς θα μπορούσε να το ερμηνεύσει ως πολιτικό σημείο των καιρών, όμως αποτελεί μια πρώτη ένδειξη.
Στην υπεράσπιση του ονόματός του κατά την 7η Ολομέλεια, ο Νίκος Ζαχαριάδης άκουσε την μαρτυρία του αυστριακού συντρόφου και πρότεινε να ρωτηθούν ως μάρτυρες για τη στάση του στη Γκεστάπο της Βιέννης και στο Νταχάου στελέχη και άλλων κομμάτων που υπήρξαν συγκρατούμενοί του. Ζήτησε την μαρτυρία του αυστριακού Γκέρμαν Μιτερέκερ και του Λάουσε Σεπ (Πέπι), των Τσέχων Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και Λάντισλας Κοπσίβα και του Γερμανού κομμουνιστή Όσκαρ Χίνκελ. Ζήτησε επίσης τη μαρτυρία του Γάλλου Ρόζενπλατ, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Γαλλίας.
Κανένας τους δεν αμφισβήτησε ποτέ τη στάση και τη δράση του.
Ο Φρανς Ζούπκα έγραψε σχετικά: "Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ήταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή από μόνη της να νικήσεις και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε σαν αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων."
Ο Λάντισλας Κοπσίβα αναφέρει στη μακροσκελή του έκθεση: "Από όσα εγώ ξέρω ο σύντροφος Ζαχαριάδης στο στρατόπεδο του Νταχάου σε όλο το διάστημα φέρθηκε σαν υπεύθυνο κομμουνιστικό στέλεχος και Έλληνας πατριώτης, αφοσιωμένο στην υπόθεση της εργατικής τάξης και τη νίκη του κομμουνισμού."
Ο Όσκαρ Χίνκελ είπε τα παρακάτω όπως τα αναφέρει η έκθεση του Ζήση Ζωγράφου: "Τον θεωρούσαμε αυθεντία. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν ο πιο ικανός. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαριστούν οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Τον γνώρισα προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον σεβόμουνα πολύ. Για αυτό έδωσα και το όνομά του στον γιο μου. Λέω ακόμα για μια φορά ότι για μένα τότε ήταν υπόδειγμα. (...)"
Ανάλογα στοιχεία παρουσιάζει και η μαρτυρία του Παναγιώτη Καραπιπέρη, μηχανικού που κρατήθηκε με τον Ζαχαριάδη στο Νταχάου (δόθηκε το 2014 στον δημοσιογράφο-συγγραφέα Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη για τη Μηχανή του χρόνου).
Λέει λοιπόν ο Καραπιπέρης για τη συνάντηση με τον Ζαχαριάδη που του έσωσε τη ζωή:
"Έπειτα με πήγαν στο λουτρό. Όταν γδυνόμουν, κάποιος Γερμανός με ερώτησε όταν άκουσε το όνομά μου αν γνώριζα έναν κομμουνιστή αρχηγό. Εγώ δεν ήξερα γερμανικά. Όταν όμως άκουσα το όνομα «Ζαχαριάδης Νίκος» κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Όταν λοιπόν βγήκα από το λουτρό βλέπω τον Νίκο Ζαχαριάδη. Με ρώτησε....
– Είσαι Έλληνας;
– Ναι του είπα. Βαδίζοντας με ρώτησε.
– Αρρώστιες πέρασες;
– Ναι, ελονοσία.
– Δεν θα πεις ελονοσία. Αν ακούσουν «ελονοσία», που στη γερμανική γλώσσα λέγεται «μαλάρια» τότε… Τις βλέπεις εκείνες τις παράγκες που είναι με συρματόπλεγμα, περιτυλιγμένες. Έχουν κλειστά παράθυρα, δηλαδή παντζούρια. Θα σε ρίξουν μέσα εκεί δίχως άλλη εξέταση. Αν θα πας εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ, θα γίνεις πειραματόζωο. Γι’ αυτό μην πεις ελονοσία.
– Να πω κρυολόγημα;
– Ναι ,κρυολόγημα.
– Αλήθεια, τι δουλειά έκανες πριν;
– Δούλευα σε συνεργείο αυτοκινήτων.
– Ωραία, θα πεις αούτο σλόσε…
– Όντως δήλωσα αυτό. Το θυμάμαι καλά..."
Κατά τις εργασίες της 7ης Ολομέλειας φυσικά δεν παρουσιάστηκε κανένα κείμενο που να στοιχειοθετεί επιστολή του Ζαχαριάδη στην ελληνική Ασφάλεια.
Επιστέγασμα των παραπάνω αποδεικτικών αποτελεί η ίδια η κατάθεση του Νίκου Ζαχαριάδη στην Γκεστάπο Βιέννης:
Προς τη Μυστική Κρατική Αστυνομία.
Βιέννη.
Κύριε ανακριτά.
Επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπον πού γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια κάνω τη δήλωση μου αυτή πού θεωρώ και μόνη έγκυρη.
ΙΙρώτ' απ' όλα διαμαρτύρομαι για τη μεταφορά μου στη Γερμανία, τη θεωρώ παράνομη και ζητώ την άμεση επιστροφή μου στην πατρίδα μου.
Στα ζητήματα πού μου θέσατε για πρόσωπα και οργανωτικά ζητήματα του ΚΚΕ, δεν έχω να απαντήσω τίποτε.
Σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ έχω να πω τα παρακάτω: βασικό και κύριο στοιχείο στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι ή απόλυτη και ασυμφιλίωτη αντίθεση και πάλη του ενάντια στη Φασιστική (εθνικοσοσιαλιστική) θεωρία, πολιτική και πράξη. Το ΚΚΕ τάχθηκε, πάλεψε και παλεύει ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική βία και κατάχτηση της Ελλάδας και για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας. Το ΚΚΕ πάλεψε πάντα ενάντια σε κάθε προσπάθεια υποδούλωσης είτε εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο σε οποιαδήποτε ξένη δύναμη και αν ανήκει. Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει καμιά εδαφική μεταβολή πού η γερμανική κατάχτηση πραγματοποίησε στην Ελλάδα, δεν θα αναγνωρίσει καμιά μελλοντική τέτοια μεταβολή και θα παλέψει με όλα τα μέσα για την ματαίωση της, για την απελευθέρωση της χώρας απ' την ξένη κατάχτηση και για την ακεραιότητα της. Το ΚΚΕ θεωρεί σαν βασικό στοιχείο της πολιτικής του την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης από κάθε ξενική απειλή, πού προβάλλει τελευταία άμεσα.
Παρακαλώ όπως στη μετάφραση της δήλωσης αυτής παρευρεθώ και εγώ.
Βιέννη Φυλακές Γκεστάπο 18.6.41.
Ν. Ζαχαριάδης Γραμματέας της Κ.Ε. και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ.
Σε συνέχεια, η ανάκριση του Ζαχαριάδη συνεχίστηκε ως εξής:
Ερώτ.: Ώστε εξακολουθείτε νάστε κομμουνιστής;
Απάντ.: Ούτε συζήτηση.
Ερώτ.: Αν σας αφήσουμε λεύτερο, θα συνεχίσετε την πάλη ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό;
Απάντ.: Αυτό είναι αυτονόητο.
Ας δούμε όμως και τα στοιχεία που φέρουν στο φως οι σύγχρονοι επικριτές του:
Σταύρος Αβδούλος: Ο προσεκτικός αναγνώστης ξεφυλλίζοντας τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και συγκεκριμένα τις 327-329 όπου παρατίθεται βιβλιογραφία 2 περίπου σελίδων διαπιστώνει εύκολα ότι ο Αβδούλος δεν παραθέτει σκόπιμα καθόλου βιβλιογραφία για την κράτηση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, μα ούτε και τις υπάρχουσες μαρτυρίες, για να μπορεί έτσι να λασπολογεί εκ του ασφαλούς, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των αναγνωστών.
Κι εμείς λοιπόν έχουμε πλήρως την ελευθερία να θεωρήσουμε την παραπάνω άποψη ως άκυρη και λασπολογική, αφού άλλωστε ο κ. Αβδούλος εκεί ακριβώς στοχεύει.
Έλλη Παππά: Η Έλλη Παππά είναι γνωστή περίπτωση. Προφανώς στο βιβλίο της κάνει έξυπνα έναν ισχυρισμό τον οποίο δεν τεκμηριώνει. Επίσης το γεγονός ότι έδωσε εντολή στο Μουσείο Μπενάκη να δημοσιεύσει μόνο μετά το θάνατό της τα βιβλία αυτά, της προσφέρει και τη δυνατότητα αποφυγής του διαλόγου. Δεν είναι όμως η Έλλη Παππά που χαρακτήρισε τον ήρωα Νίκο Βαβούδη ως προδότη και συνεργάτη της Ασφάλειας; Δεν είναι η Έλλη Παππά που αποκαλούσε τη Ρόζα Ιμβριώτη αντικομματικό και επικίνδυνο στοιχείο; Δεν είναι η Έλλη Παππά που κατηγορούσε πάλι εικάζοντας τον Ζαχαριάδη για τον θάνατο του Μπελογιάννη; Δεν είναι η Έλλη Παππά για την οποίο πληθώρα συγκρατούμενών της έχουν γράψει ωκεανούς μελάνης για την απαράδεκτη και διαλυτική στάση της στις φυλακές;
Όπως και να έχει τα παραπάνω είναι στην καλύτερη περίπτωση απόψεις (αν όχι λάσπη). Απόψεις και όχι ντοκουμέντα.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε λοιπόν αθώος όλων των παραπάνω αισχρών κατηγοριών. Αθώος απέναντι σε μια σκευωρία που στήνονταν από τη Χρουτσοφική ηγεσία σε βάρος του. Χαρακτηριστικό δε είναι το γεγονός ότι μόνο κατά την 11η Ολομέλεια του 1967, ξεκαθαρίζεται ότι ο Ζαχαριάδης δεν υπήρξε ποτέ πράκτορας κανενός άλλου παρά μόνο της εργατικής τάξης.
Για τη δράση του στο Νταχάου σημειώνει στο βιογραφικό του το 1945: "Εκεί η πολιτική μου απασχόληση ήταν α) Να οργανώσω τους Γερμανούς κομμουνιστές κομματικά… β) Η πάλη για την καθαρότητα της γραμμής και πάλης μας: 1) Στο ζήτημα της πραχτικής δουλειάς (σαμποτάζ, βλάβες, κλπ., με όλες τις δυνατότητες, στους χιτλερικούς), 2) στο θεωρητικό-πολιτικό τομέα σωστή τοποθέτηση κατά των Αγγλοαμερικανών στον πόλεμο (αναφέρω ειδικά τα σημεία αυτά γιατί και στα δυο ήρθα σε σύγκρουση με τους συντρόφους που καθοδηγούσαν τους Αυστριακούς κομμουνιστές, που ήταν και οι καλύτεροι, οι πιο πολλοί και πιο καλά οργανωμένοι στο Νταχάου. Οι Αυστριακοί σύντροφοι… είχαν βαθιές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες σχετικά με τους Αγγλοαμερικάνους και το ρόλο τους".
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηγήθηκε του ΚΚΕ σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και σε συνθήκες διάβρωσης του κομματικού μηχανισμού του. Λαϊκός ηγέτης, με επαναστατική επαγρύπνηση (π.χ. ορθά εντοπίζει την σοσιαλδημοκρατική ροπή των κομμουνιστών της Αυστρίας, ήδη από το Νταχάου και τους ασκεί κριτική), ταχύτητα ανάληψης πρωτοβουλιών και σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του.
Πρωτοπόρα και επαναστατική ήταν η θέση του για τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας και ανάλογα πρωτοπόρα και επαναστατική ήταν και η θέση του για την ανάγκη οργάνωσης των Γερμανών και Αυστριακών κομμουνιστών σε επαναστατική κατεύθυνση ακόμα και μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ασφαλώς ως άνθρωπος και πολιτική προσωπικότητα δεν υπήρξε αλάθητος. Υπήρξε όμως θύμα της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Ο εξορισμός του στο Σοργκούτ της Σιβηρίας, που είχε ως συνέπεια την αυτοκτονία του υπήρξε ο πιο ακραία άδικος επίλογος στην πολιτική και προσωπική του δράση.
Βιβλιογραφία
Συλλογικό έργο, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Β, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012.
Βαγγέλης Παπανίκος, Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου, μαρτυρία μιας εποχής, Φιλίστωρ, Αθήνα 1999.
Christoph U.Schminck-Gustavus, ΝΤΑΧΑΟΥ, Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, Μαρτυρίες και τεκμηρίωση, Φιλίστωρ, Αθήνα 2004.
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Έλληνες κρατούμενοι στο Νταχάου, Μαρτυρία Δημήτρη Σωτηριάδη, Φιλίστωρ, Αθήνα 2002.
Ο Λάντισλας Κοπσίβα αναφέρει στη μακροσκελή του έκθεση: "Από όσα εγώ ξέρω ο σύντροφος Ζαχαριάδης στο στρατόπεδο του Νταχάου σε όλο το διάστημα φέρθηκε σαν υπεύθυνο κομμουνιστικό στέλεχος και Έλληνας πατριώτης, αφοσιωμένο στην υπόθεση της εργατικής τάξης και τη νίκη του κομμουνισμού."
Ο Όσκαρ Χίνκελ είπε τα παρακάτω όπως τα αναφέρει η έκθεση του Ζήση Ζωγράφου: "Τον θεωρούσαμε αυθεντία. Ιδεολογικά και πολιτικά ήταν ο πιο ικανός. Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαριστούν οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Τον γνώρισα προσωπικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον σεβόμουνα πολύ. Για αυτό έδωσα και το όνομά του στον γιο μου. Λέω ακόμα για μια φορά ότι για μένα τότε ήταν υπόδειγμα. (...)"
Ανάλογα στοιχεία παρουσιάζει και η μαρτυρία του Παναγιώτη Καραπιπέρη, μηχανικού που κρατήθηκε με τον Ζαχαριάδη στο Νταχάου (δόθηκε το 2014 στον δημοσιογράφο-συγγραφέα Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη για τη Μηχανή του χρόνου).
Λέει λοιπόν ο Καραπιπέρης για τη συνάντηση με τον Ζαχαριάδη που του έσωσε τη ζωή:
"Έπειτα με πήγαν στο λουτρό. Όταν γδυνόμουν, κάποιος Γερμανός με ερώτησε όταν άκουσε το όνομά μου αν γνώριζα έναν κομμουνιστή αρχηγό. Εγώ δεν ήξερα γερμανικά. Όταν όμως άκουσα το όνομα «Ζαχαριάδης Νίκος» κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Όταν λοιπόν βγήκα από το λουτρό βλέπω τον Νίκο Ζαχαριάδη. Με ρώτησε....
– Είσαι Έλληνας;
– Ναι του είπα. Βαδίζοντας με ρώτησε.
– Αρρώστιες πέρασες;
– Ναι, ελονοσία.
– Δεν θα πεις ελονοσία. Αν ακούσουν «ελονοσία», που στη γερμανική γλώσσα λέγεται «μαλάρια» τότε… Τις βλέπεις εκείνες τις παράγκες που είναι με συρματόπλεγμα, περιτυλιγμένες. Έχουν κλειστά παράθυρα, δηλαδή παντζούρια. Θα σε ρίξουν μέσα εκεί δίχως άλλη εξέταση. Αν θα πας εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ, θα γίνεις πειραματόζωο. Γι’ αυτό μην πεις ελονοσία.
– Να πω κρυολόγημα;
– Ναι ,κρυολόγημα.
– Αλήθεια, τι δουλειά έκανες πριν;
– Δούλευα σε συνεργείο αυτοκινήτων.
– Ωραία, θα πεις αούτο σλόσε…
– Όντως δήλωσα αυτό. Το θυμάμαι καλά..."
Κατά τις εργασίες της 7ης Ολομέλειας φυσικά δεν παρουσιάστηκε κανένα κείμενο που να στοιχειοθετεί επιστολή του Ζαχαριάδη στην ελληνική Ασφάλεια.
Επιστέγασμα των παραπάνω αποδεικτικών αποτελεί η ίδια η κατάθεση του Νίκου Ζαχαριάδη στην Γκεστάπο Βιέννης:
Προς τη Μυστική Κρατική Αστυνομία.
Βιέννη.
Κύριε ανακριτά.
Επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπον πού γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια κάνω τη δήλωση μου αυτή πού θεωρώ και μόνη έγκυρη.
ΙΙρώτ' απ' όλα διαμαρτύρομαι για τη μεταφορά μου στη Γερμανία, τη θεωρώ παράνομη και ζητώ την άμεση επιστροφή μου στην πατρίδα μου.
Στα ζητήματα πού μου θέσατε για πρόσωπα και οργανωτικά ζητήματα του ΚΚΕ, δεν έχω να απαντήσω τίποτε.
Σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ έχω να πω τα παρακάτω: βασικό και κύριο στοιχείο στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι ή απόλυτη και ασυμφιλίωτη αντίθεση και πάλη του ενάντια στη Φασιστική (εθνικοσοσιαλιστική) θεωρία, πολιτική και πράξη. Το ΚΚΕ τάχθηκε, πάλεψε και παλεύει ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική βία και κατάχτηση της Ελλάδας και για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας. Το ΚΚΕ πάλεψε πάντα ενάντια σε κάθε προσπάθεια υποδούλωσης είτε εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο σε οποιαδήποτε ξένη δύναμη και αν ανήκει. Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει καμιά εδαφική μεταβολή πού η γερμανική κατάχτηση πραγματοποίησε στην Ελλάδα, δεν θα αναγνωρίσει καμιά μελλοντική τέτοια μεταβολή και θα παλέψει με όλα τα μέσα για την ματαίωση της, για την απελευθέρωση της χώρας απ' την ξένη κατάχτηση και για την ακεραιότητα της. Το ΚΚΕ θεωρεί σαν βασικό στοιχείο της πολιτικής του την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης από κάθε ξενική απειλή, πού προβάλλει τελευταία άμεσα.
Παρακαλώ όπως στη μετάφραση της δήλωσης αυτής παρευρεθώ και εγώ.
Βιέννη Φυλακές Γκεστάπο 18.6.41.
Ν. Ζαχαριάδης Γραμματέας της Κ.Ε. και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ.
Σε συνέχεια, η ανάκριση του Ζαχαριάδη συνεχίστηκε ως εξής:
Ερώτ.: Ώστε εξακολουθείτε νάστε κομμουνιστής;
Απάντ.: Ούτε συζήτηση.
Ερώτ.: Αν σας αφήσουμε λεύτερο, θα συνεχίσετε την πάλη ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό;
Απάντ.: Αυτό είναι αυτονόητο.
Ας δούμε όμως και τα στοιχεία που φέρουν στο φως οι σύγχρονοι επικριτές του:
Σταύρος Αβδούλος: Ο προσεκτικός αναγνώστης ξεφυλλίζοντας τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και συγκεκριμένα τις 327-329 όπου παρατίθεται βιβλιογραφία 2 περίπου σελίδων διαπιστώνει εύκολα ότι ο Αβδούλος δεν παραθέτει σκόπιμα καθόλου βιβλιογραφία για την κράτηση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, μα ούτε και τις υπάρχουσες μαρτυρίες, για να μπορεί έτσι να λασπολογεί εκ του ασφαλούς, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των αναγνωστών.
Κι εμείς λοιπόν έχουμε πλήρως την ελευθερία να θεωρήσουμε την παραπάνω άποψη ως άκυρη και λασπολογική, αφού άλλωστε ο κ. Αβδούλος εκεί ακριβώς στοχεύει.
Έλλη Παππά: Η Έλλη Παππά είναι γνωστή περίπτωση. Προφανώς στο βιβλίο της κάνει έξυπνα έναν ισχυρισμό τον οποίο δεν τεκμηριώνει. Επίσης το γεγονός ότι έδωσε εντολή στο Μουσείο Μπενάκη να δημοσιεύσει μόνο μετά το θάνατό της τα βιβλία αυτά, της προσφέρει και τη δυνατότητα αποφυγής του διαλόγου. Δεν είναι όμως η Έλλη Παππά που χαρακτήρισε τον ήρωα Νίκο Βαβούδη ως προδότη και συνεργάτη της Ασφάλειας; Δεν είναι η Έλλη Παππά που αποκαλούσε τη Ρόζα Ιμβριώτη αντικομματικό και επικίνδυνο στοιχείο; Δεν είναι η Έλλη Παππά που κατηγορούσε πάλι εικάζοντας τον Ζαχαριάδη για τον θάνατο του Μπελογιάννη; Δεν είναι η Έλλη Παππά για την οποίο πληθώρα συγκρατούμενών της έχουν γράψει ωκεανούς μελάνης για την απαράδεκτη και διαλυτική στάση της στις φυλακές;
Όπως και να έχει τα παραπάνω είναι στην καλύτερη περίπτωση απόψεις (αν όχι λάσπη). Απόψεις και όχι ντοκουμέντα.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε λοιπόν αθώος όλων των παραπάνω αισχρών κατηγοριών. Αθώος απέναντι σε μια σκευωρία που στήνονταν από τη Χρουτσοφική ηγεσία σε βάρος του. Χαρακτηριστικό δε είναι το γεγονός ότι μόνο κατά την 11η Ολομέλεια του 1967, ξεκαθαρίζεται ότι ο Ζαχαριάδης δεν υπήρξε ποτέ πράκτορας κανενός άλλου παρά μόνο της εργατικής τάξης.
Για τη δράση του στο Νταχάου σημειώνει στο βιογραφικό του το 1945: "Εκεί η πολιτική μου απασχόληση ήταν α) Να οργανώσω τους Γερμανούς κομμουνιστές κομματικά… β) Η πάλη για την καθαρότητα της γραμμής και πάλης μας: 1) Στο ζήτημα της πραχτικής δουλειάς (σαμποτάζ, βλάβες, κλπ., με όλες τις δυνατότητες, στους χιτλερικούς), 2) στο θεωρητικό-πολιτικό τομέα σωστή τοποθέτηση κατά των Αγγλοαμερικανών στον πόλεμο (αναφέρω ειδικά τα σημεία αυτά γιατί και στα δυο ήρθα σε σύγκρουση με τους συντρόφους που καθοδηγούσαν τους Αυστριακούς κομμουνιστές, που ήταν και οι καλύτεροι, οι πιο πολλοί και πιο καλά οργανωμένοι στο Νταχάου. Οι Αυστριακοί σύντροφοι… είχαν βαθιές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες σχετικά με τους Αγγλοαμερικάνους και το ρόλο τους".
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηγήθηκε του ΚΚΕ σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και σε συνθήκες διάβρωσης του κομματικού μηχανισμού του. Λαϊκός ηγέτης, με επαναστατική επαγρύπνηση (π.χ. ορθά εντοπίζει την σοσιαλδημοκρατική ροπή των κομμουνιστών της Αυστρίας, ήδη από το Νταχάου και τους ασκεί κριτική), ταχύτητα ανάληψης πρωτοβουλιών και σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του.
Πρωτοπόρα και επαναστατική ήταν η θέση του για τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας και ανάλογα πρωτοπόρα και επαναστατική ήταν και η θέση του για την ανάγκη οργάνωσης των Γερμανών και Αυστριακών κομμουνιστών σε επαναστατική κατεύθυνση ακόμα και μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ασφαλώς ως άνθρωπος και πολιτική προσωπικότητα δεν υπήρξε αλάθητος. Υπήρξε όμως θύμα της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Ο εξορισμός του στο Σοργκούτ της Σιβηρίας, που είχε ως συνέπεια την αυτοκτονία του υπήρξε ο πιο ακραία άδικος επίλογος στην πολιτική και προσωπική του δράση.
Βιβλιογραφία
Συλλογικό έργο, Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμος Β, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012.
Βαγγέλης Παπανίκος, Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου, μαρτυρία μιας εποχής, Φιλίστωρ, Αθήνα 1999.
Christoph U.Schminck-Gustavus, ΝΤΑΧΑΟΥ, Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, Μαρτυρίες και τεκμηρίωση, Φιλίστωρ, Αθήνα 2004.
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Έλληνες κρατούμενοι στο Νταχάου, Μαρτυρία Δημήτρη Σωτηριάδη, Φιλίστωρ, Αθήνα 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου