Πέντε λεπτά προθεσμία (μαρτυρία από τη Μακρόνησο)

Την άλλη μέρα, 1η Μαρτίου του 1948, κατά την 9η ώρα περίπου, δεν θυμάμαι, άξαφνα παρουσιάζεται ένα καράβι του πολεμικού στόλου και αρχίζει με τον τηλεβόα: " Εδώ Μπαϊρακτάρης. Σας δίνω πέντε λεπτά προθεσμία να αποχωρίσετε από τους κομμουνιστάς και να συγκεντρωθείτε στο χώρο του 7ου Λόχου. Τέσσερα λεπτά ακόμη. Μην παρασύρεστε από τους προδότες." Εν τω μεταξύ άρχισαν να καταφθάνουν καμιόνια γεμάτα στρατιώτες από τα άλλα τάγματα με πλήρη πολεμική εξάρτηση και ο λόχος ασφαλείας έστηνε τα πολυβόλα και έπαιρνε θέσεις μάχης. Όταν τελείωσε η προθεσμία των 5 λεπτών, το τι έγινε έπειτα δεν περιγράφεται. Ο λόχος ασφαλείας από το ύψωμα έβαζε με πολυβόλα και αυτόματα, ο στρατός των ξένων ταγμάτων και το καράβι από τη θάλασσα με τον Μπαϊρακτάρη ρίχναν στο ψαχνό. Εμείς σφιχταγκαλιασμένοι περιμέναμε το τέλος. Όσοι σκορπίσανε στα κοντινά βράχια και χαράδρες για να σωθούν δεν γλίτωσε κανείς και σε κάτι χαντάκια που είχαμε σκάψει επί Κωνσταντόπουλου για "Σπίτι του Στρατιώτη" να μην "τρώμε στον ήλιο και στη σκόνη", όσοι πέσανε εκεί μέσα για να γλιτώσουν από τις σφαίρες όπως ήταν πεσμένοι πήγανε και τους εκτελέσανε όλους έναν-έναν στο κεφάλι με το πιστόλι.

Ένας ανθυπολοχαγός δεν ξέρω από ποιο τάγμα ήταν, είχε ένα στρογγυλό κάλυμμα μαύρο στο μάτι, όπως ο μαύρος κουρσάρος, αυτός εξετέλεσε πολλούς με το περίστροφο. Αφού καμιά φορά κουραστήκανε και κόρεσαν τη μανία τους, σταματήσανε. Να μην τους αντίκριζε ανθρώπινο μάτι. Αγριεμένοι όπως οι καννίβαλοι και καλά αιματωμένοι σαν μακελάρηδες στα σφαγεία, συνέχεια και όλη τη νύχτα, όποιον βρίσκανε κρυμμένο δεν γλίτωνε. Μετά το σταμάτημα εδόθη το σύνθημα: "'Ολοι στον 7ο Λόχο" Και όποιος βραδυπορών έπεφτε στα χέρια τους, τον καθαρίζανε. Φθάσαμε στον 7ο Λόχο. Μας περικυκλώσανε όλους και με μεγάλα καδρόνια και μπαμπού μας ρίχνανε με κλειστά τα μάτια και φωνάζανε: "Όλοι μέσα στις σκηνές ινχτρούχτορες." Και δώστου ξύλο. Αυτό το καψόνι βάσταξε κάμποση ώρα. Έπειτα φωνάζουν: " Όλοι στις χαράδρα. Προδότες. Βούλγαροι." Εκεί στη χαράδρα που αργότερα την ισοπεδώσαμε από τις δύο μεριές, είχανε στήσει πολυβόλα. Όλοι λέγαμε: "Εδώ θα μας ξεκάνουν όλους να μην κουραστούνε να μας θάψουνε μετά" Μας δείρανε εκεί αλύπητα. Μετά μας πήγαν έξω από τις σκηνές. Εκεί άρχισε η διαλογή. Άρχισαν να φωνάζουν ονόματα και ο καθένας που σηκώνονταν έπεφταν πάνω του σαν κόρακες στο ψοφίμι. Ο διοικητής του 7ου Λόχου έφεδρος ανθυπολοχαγός, καλή ώρα του αν ζει ο άνθρωπος, δεν θυμάμαι το όνομά του, μόλις βγήκαμε από τη χαράδρα άρχισε να φωνάζει: "Εδώ ο 7ος Λόχος. Μη χτυπάτε τα παιδιά, αυτά είναι δικά μου". Και άπλωνε τα χέρια του και εάν ήταν δυνατό να ήταν τόσο μεγάλα θα μας αγκάλιαζε όλους για να μας προστατεύσει.

Το βράδυ μας έκλεισαν μέσα στις σκηνές. Νηστικοί, διψασμένοι ούτε και για σωματική μας ανάγκη δεν μας άφηναν να βγούμε έξω. Ή σάμπως και κοιμηθήκαμε να ξεχαστούμε λιγάκι? Όλη τη νύχτα τα φορτηγά κουβαλάγανε τους σκοτωμένους. Πόσους σκοτώσανε και που τους πήγανε εμείς δεν το μάθαμε. Αυτοί μόνο το ξέρουν.

Δ.Τ.

Πηγή: Η Ιστορία της Μακρονήσου, Νίκος Μάργαρης