Τα παρακάτω αποτελούν πραγματικές ιστορίες και περιστατικά από την ζωή και τα βιώματα των γυναικών πολιτικών κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ αλλά και αλλού ανά την ελληνική επικράτεια. Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε μέσω αυτών των διηγήσεων την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια που κρατήθηκε ακέραιη μέσα στην φυλακή απαντώντας στον κρατικό φασισμό της εποχής 1947-1956.
Αβέρωφ-γυναικείες φυλακές: Από το βιβλίο της Μαρίας Σιδέρη Δεκατέσσερα χρόνια μαρτυρία
Η αψίδα των γυναικών
" Την στιγμή που μια από εμάς έφευγε με απόλυση ή με την αναστολή της ποινής της χαιρόμασταν όλες. Μαζευόμασταν γύρω της και της λέγαμε πόσο όμορφα θα είναι τώρα έξω και της δίναμε κουράγιο για την ζωή που την περίμενε. Την ώρα της αποχώρησης μαζεύονταν οι συντρόφισσες μας και σχημάτιζαν δυο σειρές δεξιά κι αριστερά της πύλης της φυλακής. Υψώνανε τα χέρια και σχημάτιζαν μιαν αψίδα για να περάσει η γυναίκα που έφευγε από κάτω. Όλες μαζί τραγούδαγαν το τραγούδι της αποχώρησης και φώναζαν το "γεια σου" τόσο που αντιβούιζαν οι θάλαμοι, κι εκείνη γύρναγε και μας απαντούσε "γεια σας γυναίκες! Καλή λευτεριά! Καλή δύναμη!"
Αβέρωφ-γυναικείες φυλακές: Από το βιβλίο της Μαρίας Σιδέρη Δεκατέσσερα χρόνια μαρτυρία
Το παιδί του Νίκου
" Ήταν η εποχή που δικάζονταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Στις φυλακές είχαμε καμιά δεκαριά παιδάκια που μέχρι τα 2,5 χρόνια τους επέτρεπαν στις μανάδες τους να τα έχουν κοντά τους. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το παιδί του Νίκου Μπελογιάννη με την Έλλη Ιωαννίδου. Όσο διαρκούσαν οι δίκες μάθαμε ότι η Ασφάλεια θα έστελνε μια κλούβα να πάρει το παιδί για να το δει δήθεν η μάνα του. Όμως εμείς ξέραμε πως εάν η Έλλη ήθελε να δει το παιδί της δεν θα έστελνε κλούβα, αλλά την αδερφή της ή κάποιον γνωστό. Καταλάβαμε ότι θέλανε να το πάρουν για να εκβιάσουν με αυτό τον Μπελογιάννη. Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε μαζικά. Πήραμε το παιδί και το βάλαμε στον θάλαμο της ΕΠΟΝ που ήταν ο πιο μακρινός από τις εξωτερικές πόρτες. Το κουκουλώσαμε με κουβέρτες και του αφήσαμε μόνο μια χαραμάδα για να αναπνέει. Μέσα στον θάλαμο κάτσανε σε απόσταση δυο χειροδύναμες κοπέλες κι εμείς οι άλλες οπλιστήκαμε με τα ξύλα από τα ράντζα. Κλείσαμε τις πόρτες και φωνάζαμε με χωνιά από ακτινογραφίες από τα παράθυρα. Θέλαμε να ενημερώσουμε τον κόσμο! Αργότερα ήρθε η κλούβα και αρχίσαμε τις φωνές ξανά "Αίσχος !! Αλήτες!! " Άκουσαν κι οι άντρες από δίπλα και φώναζαν κι αυτοί. Σε λίγο ήρθε η αρχιφύλακας και μας είπε ότι στην κλούβα είναι η Έλλη και ήρθε να πάρει το παιδί της. Τότε ξεκινήσαμε να φωνάζουμε όλες μαζί " Έλλη αν θες το παιδί σου βγες έξω και πες το μας!!!" Η Έλλη που γνώρισε την φωνή της Ζώγιας απάντησε φωνάζοντας κι αυτή "Να μην δώσετε το παιδί!" Αυτό ήταν. Έγινε καταιγισμός από φωνές και διαμαρτυρίες. Τόσο που οι ασφαλίτες ντροπιασμένοι έφυγαν με την κλούβα γιατί εν τω μεταξύ είχαν βγει και κάτοικοι στα παράθυρα και τα μπαλκόνια και φώναζαν κι αυτοί. Έτσι το παιδί σώθηκε. Όταν το ξεσκεπάσαμε μας κοίταζε με δυο μάτια όλο χαμόγελο"
Αβέρωφ-γυναικείες φυλακές: Από το βιβλίο της Μαρίας Σιδέρη Δεκατέσσερα χρόνια μαρτυρία
Οι αποκριές
" Στις γιορτές οι μέρες μας στην φυλακή μας βάραιναν περισσότερο. Προσπαθούσαμε να κάνουμε μικρές γιορτές με σκετς και λίγο καλύτερο φαγητό. Τις προηγούμενες ημέρες παραγγέλναμε υλικά με το επισκεπτήριο κι ετοίμαζε κάθε μια ένα πιάτο. Οι κοπέλες που ξέρανε από καλλιτεχνικά έκοβαν λουλουδάκια από χαρτόνι, ετοίμαζαν υλικά ανάλογα την γιορτή. Κάποια αποκριά είχαμε κρυφά ετοιμάσει ένα πλυσταριό. Του είχαμε βάλει κουβέρτες στο πάτωμα και τους τοίχους να μην φαίνεται η υγρασία και κολλήσαμε αρλεκίνους και πιερότους στους τοίχους. Υπολογίζαμε ότι η φύλακας που ήταν καλή κοπέλα εκείνη την ημέρα θα έκανε τα στραβά μάτια. Όμως, έγινε μια αιφνίδια αλλαγή κι ήρθε μια κακιά φύλακας να πάρει την υπηρεσία. Αυτή είδε το πλυσταριό και χωρίς να πει μια κουβέντα μπήκε μέσα και τα έσκισε όλα. Βγήκε με ένα κακό χαμόγελο και μας κοίταξε. Εμείς τότε μαζέψαμε ότι είχε απομείνει από την γιορτή μας και τραγουδήσαμε όλες μαζί το τραγούδι της αποκριάς"
Γυναικείες Φυλακές Κοζάνης: Από το βιβλίο της Μαρίας Σιδέρη Δεκατέσσερα χρόνια μαρτυρία
Η Εκτέλεση
" Περιμέναμε την δίκη και με είχαν πάρει μαζί με τα 17 παλικάρια στις φυλακές Κοζάνης. Έμεινα μαζί με τις γυναίκες στο θάλαμο δίπλα στο κελί που κράταγαν του μελλοθάνατους την βραδιά πριν τους εκτελέσουν. Μια νύχτα φέραν μια γριά. Κάθονταν ακίνητη και σκεπτική. Της πιάσαμε κουβέντα. Είχε παιδί στο βουνό και την εκτελούσαν με την κατηγορία ότι ενίσχυε τους αντάρτες. "Τι να έκανα, δεν θα δινα νερό στο παιδί μου;" Είχε να τον δει μήνες. Αργότερα σιωπήσαμε και καθόμασταν κοντά της. Άξαφνα άρχισε να τραγουδάει μονάχη της το "έχετε γεια βρυσούλες" . Δεν ξαναμίλησε μέχρι το πρωί. Το πρωί της φωνάξαμε όλες μαζί "Αντίο! Καλή δύναμη!" Κι εκείνη όπως την έπαιρναν μας γέλασε φωνάζοντας " Γεια σας γυναίκες!" Την εκτέλεσαν αμέσως μετά.
Αβέρωφ-γυναικείες φυλακές: Από το περιοδικό Εθνική Αντίσταση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ
Η τελευταίες
Το 1966 οι φυλακές Αβέρωφ ανοίγουν τις πόρτες τους για να βγουν οι τελευταίες πολιτικές κρατούμενοι. 14 κυρίες με τα φτωχικά τους περνούν το κιγκλίδωμα. 14 τιτάνες αξιοπρέπειας που άντεξαν με την αξιοπρέπειά τους ακλόνητη. Μερικά χρόνια μετά και μετά τα σκοτεινά χρόνια της Χούντας, οι φυλακές κλείνουν οριστικά. Τα κτίρια ισοπεδώνονται και χαράσσονται οικόπεδα. Ένα νεαρό ζευγάρι θα αγοράσει το μικρό κομμάτι που κάποτε αποτελούσε το πίσω προαύλιο των φυλακών. Μια ομάδα 14 μεσόκοπων κυρίων θα πλησιάσει τους αγοραστές. Πρόκειται για τις πολιτικές κρατούμενους του Αβέρωφ. Ζητούν να πουν μια ιστορία και να ζητήσουν μια χάρη. Εκεί, στο πίσω προαύλιο φυτρώνουν 17 πευκάκια. Οι γυναίκες φύτευαν όσο κρατούνταν στην φυλακή ένα πευκάκι για κάθε μια συντρόφισσα τους που έπαιρναν για το απόσπασμα. Οι γυναίκες ζητούν από το ζευγάρι να μην τα κόψουν αλλά να τα κρατήσουν στην αυλή τους να τους δροσίζουν με την σκιά τους. Ένα περίπου χρόνο μετά στο σπιτάκι με τα 17 πευκάκια που μόλις έχει χτιστεί, ένα τραπέζι στρώνεται στον κήπο για να υποδεχτεί τις 14 γυναίκες. Έτσι απλά και ανθρώπινα θα κλείσει ο ματωμένος κύκλος πόνου των φυλακών Αβέρωφ.
Ακούστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου