Η αξέχαστη Μόρφω Τσατίρα

Για την Μόρφω Τσατίρα ελάχιστα μας είναι γνωστά για την ζωή της πριν βγει αντάρτισσα με τον ΔΣΕ.

Γνωρίζουμε μόνο ότι ήταν 28 ετών και μητέρα 2 μικρών παιδιών. Η Μόρφω Τσατίρα ανήκει στους λεγομένους αφανείς ήρωες του εμφυλίου και είναι από μια μονάχα ηρωική της πράξη που συνθέτουμε ένα μικρό κομμάτι της προσωπικότητάς της.

Η Μορφω ανήκε στην 2η Μεραρχία του ΔΣΕ μαζί με την αξέχαστη Μαρία Μπέικου, και χώρος δράσης της ήταν η ορεινή Ρούμελη. Στα μέσα του 1948, η ομάδα της Μόρφως έπεσε κοντά στο Καρπενήσι σε ενέδρα των ΛΟΚ. Είχε μόλις ξημερώσει και οι αντάρτες έβγαιναν από την λούφα και ετοιμάζονταν για τις μακριές ώρες της πορείας στα βουνά. Οι άνδρες των ΛΟΚ είχαν κυκλώσει από παντού τον μικρό καταυλισμό. Όταν πέσαν οι πρώτες σφαίρες, οι αντάρτες έτρεξαν να βρουν  κάλυμμα στα δέντρα και τα βράχια. Μερικά λεπτά μετά όσοι από αυτούς μπόρεσαν να οργανώσουν ένα στοιχειώδες μέτωπο δοκίμασαν με επιτυχία να διασπάσουν τον κλοιό. Ανάμεσά τους και η Μόρφω. Καθώς η ομάδα έτρεχε στα δάση με τα λαγωνικά του φασισμού από πίσω τους μια ριπή αυτόματου θέρισε την πλάτη της Μόρφως. Οι σφαίρες την βρήκαν σε όλο το μήκος της πλάτης και μετά από ένα δυο βήματα, η κοπέλα σωριάστηκε σε ένα θάμνο.

Ήταν τέτοιο το χτύπημα του αυτόματου που οι ΛΟΚατζήδες δεν γύρισαν καν να δουν αν η κοπέλα ζούσε ή πέθανε. Το είχαν σίγουρο πως η αντάρτισσα ήταν νεκρή και έτρεξαν να προλάβουν την φυγή των ανταρτών. Η Μόρφω έμεινε πεσμένη στο ίδιο σημείο μέχρι την νύχτα.

Την νύχτα η Μόρφω ξύπνησε με φρικτούς πόνους από το λήθαργο του πόνου. Βρίσκονταν μπρούμυτα με την πληγή ανοιχτή σε όλο το μήκος της πλάτης της. Αναγκάστηκε να συρθεί μπρούμυτα και κατάλαβε μετά από μερικές απόπειρες ότι μόνο έτσι μπορούσε να κουνιέται. Για τέσσερις ημέρες η Μόρφω Τσατίρα προσπαθούσε σερνόμενη μπρούμυτα να βρει τμήματα του ΔΣΕ και να ζητήσει βοήθεια. Φορές φορές έχανε τις αισθήσεις της από τον πόνο. Στο σωματικό της μαρτύριο ήρθε να προστεθεί η πείνα και το κρύο. Είχε μαζί της ένα κλαράκι και προσπαθούσε να βγάλει καμιά ρίζα να φάει η να χτυπήσει τίποτα λιγοστούς καρπούς να πέσουν. Πολλές φορές προσπαθούσε ώρες χωρίς αποτέλεσμα. Την νύχτα κρυψώνα δεν υπήρχε πουθενά εκεί γύρω και ούτε σε κανέναν μπορούσε να φωνάξει αφού δεν μπορούσε να είναι σίγουρη για το αν τριγύρω υπήρχαν τμήματα του ΔΣΕ ή των ΛΟΚ. Προχώραγε έτσι μονάχη με το κόκκινο αμπέχονο της να δίνει εύκολo στόχο για τα αεροπλάνα.

Παρόλα αυτά η Μόρφω τα κατάφερε. Σε τέσσερις ημέρες ένα μικρό κλιμάκιο του ΔΣΕ την εντόπισε και την περιέθαλψε. Οι γιατροί της είπαν ότι όχι μόνο ήταν θαύμα πως δεν πέθανε από την αιμορραγία, την δίψα και τις μολύνσεις, αλλά και ότι η πληγή είχε ήδη αρχίσει να θρέφει! Η Μόρφω με το τέλος του εμφυλίου πέρασε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στο βιβλίο της η Μπείκου αναφέρει: "Η Μόρφω επί τέσσερις ημέρες μιλούσε νοερά με τα παιδιά της τα χορτάρια και τα δέντρα". Από αυτά πήρε δύναμη και επέζησε κάνοντας το σύνθημα του ΔΣΕ πράξη: Θριάμβευσε η ζωή.