"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Εύα Καϊλή: «Τίνος εγγονή εισ’ εσύ παιδάκι μου»;

Του Νίκου Μπογιόπουλου


Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».

    Είναι γνωστή η παραπάνω κραυγή πολιτικής (και ιστορικής) απόγνωσης που πρόσφατα βγήκε από τα χείλη της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ κυρίας Εύας Καϊλή, η οποία με την μαρτυρία της πρόσθεσε το δικό της λιθαράκι αλήθειας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι τα… εγκλήματα των κομμουνιστών.

    Που έγιναν αυτά που λέει η κυρία Καϊλή; Στην Κωνσταντία Μακεδονίας, όπως μας πληροφόρησε.

    Μόνο που, ξέρετε, με την διήγηση της κυρίας Καϊλή υπάρχουν μερικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια: Δεν συμφωνούν οι ημερομηνίες…

    Εξηγούμαστε:

    1) Το μόνο γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο συμβάν την περίοδο του Εμφυλίου στην Κωνσταντία Μακεδονίας (έργο του μεταβαρκιζιανού κράτους, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω το μυαλουδάκι  της κυρίας Καϊλη) λαμβάνει χώρα τον Φλεβάρη του 1947. Τότε, λοιπόν, θα ήταν που οι «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού» της Εύας. Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να της «σκότωσαν τον παππού», να «έκαψαν» και «καταλήστεψαν σπίτια» μετά το ’49, αφού μετά το 1949 οι «εγκληματίες κομμουνιστές» είχαν βρει αυτό που τους άξιζε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα Μακρονήσια και στον Αη Στράτη – και ουχί… Αη Στρατή (!) όπως τον εκφωνούσε στο MEGA η κυρία Καϊλή.

    2) Όπως μαθαίνουμε η κυρία Καϊλή γεννήθηκε το 1978 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AE). Και τώρα θα πείτε και τι μας νοιάζει και γιατί ασχολούμαστε με την ηλικία μιας κυρίας. Απάντηση: Περιμένετε…

    3) Στις 9/6/2014 δημοσιεύτηκε άρθρο αφιερωμένο στην κυρία Καϊλή στο «Πρώτο Θέμα» με προσωπικές της φωτογραφίες και περιγραφές από την προσωπική της ζωή (http://www.protothema.gr/politics/article/385706/o-europaradeisos-ehei-plana-gia-tin-eua/). Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

    α) «Ο πατέρας της, Αλέξανδρος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Λύκειο και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ. Στα 23 του χρόνια έχει ήδη γίνει πατέρας της Εύας…»

    Αλλά: Αν ο πατέρας της Εύας – που, παρεμπιπτόντως  παλιότερα ρεπορτάζ ανέφεραν ότι ο πρωην υπουργός Υγείας Αδωνης Γεωργιαδης τον είχε διορίσει πρόεδρο του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου (http://www.koutipandoras.gr/article/resital-axiokratias-apo-adoni-poy-diorise-ton-patera-tis-kaili-proedro-toy) –  το 1978 που γεννήθηκε η Εύα ήταν 23 ετών, τότε εκείνος γεννήθηκε το 1955. Συνεπώς τον μπαμπά του μπαμπά της Εύας δεν μπορεί να τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» το 1947, γιατί τότε εκείνος δεν θα μπορούσε – οχτώ χρόνια αφότου τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» – να έχει γεννήσει τον μπαμπά της Εύας και έτσι η Εύα δεν θα είχε παππού…

    Μήπως, όμως, οι εγκληματίες κομμουνιστές «σκότωσαν τον (άλλον) παππού» της Εύας, τον παππού, δηλαδή, από την μεριά της μαμάς της;

    Αυτή η εκδοχή θα ήταν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, αλλά και πάλι το ίδιο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», στηριγμένο σε διηγήσεις της ίδιας της Εύας, περιπλέκει τα πράγματα. Ιδού πως μας λέει το δημοσίευμα ότι η Εύα περνούσε σαν παιδάκι τα καλοκαίρια της:

β) «…τα ξένοιαστα καλοκαίρια στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου ζούσε ο παππούς και η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, ήταν οι στιγμές όπου αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της».

    Τι μαθαίνουμε εδώ; Μα ότι μετά το 1978 που γεννήθηκε η Εύα, η Εύα ζούσε ξένοιαστα καλοκαίρια με τον ολοζώντανο παππού (και την γιαγιά) από την μεριά της μαμάς της.

    Συνεπώς – από το 1978 και μέχρι τουλάχιστον που η Εύα ήταν παιδούλα – ούτε αυτόν τον παππού της Εύας τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές». Εκτός αν η Εύα τα ξένοιαστα καλοκαίρια, όταν και «αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της», τα περνούσε με το φάντασμα του παππού της…

    Βεβαίως δεν αρνούμαστε ότι η κυρία Καϊλή γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την οικογενειακή της κατάσταση. Ίσως όχι τόσο καλά όσο κατέχει την ιστορία περί τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», αλλά (θα πρέπει να) την γνωρίζει.

    Την επόμενη φορά, συνεπώς, που θα μιλήσει για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ας κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις σε εκείνο το αφιέρωμα που της είχε κάνει το «Πρώτο Θέμα».

    Μέχρι τότε, πάντως, εμείς ενθυμούμενοι πως αντιμετώπιζαν τέτοια θέματα οι δικοί μας παππούδες, δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε: «Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»;

Πηγή: εδώ

Στον Δομοκό δικάζουν ακόμα καπετάνιους του ΕΛΑΣ


Aρνήθηκε κατά πλειοψηφία το δημοτικό συμβούλιο Δομοκού την τοποθέτηση πλάκας προς τιμήν του καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, Νάκου Μπελλή.

Το «πολιτικό δικαστήριο» που προκάλεσε το αίτημα που υπέβαλε η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ για τη διεξαγωγή εκδήλωσης και την τοποθέτηση πλάκας προς τιμήν του καπετάνιου, στη γενέτειρά του, Ομβριακή Δομοκού, απεφάνθη πως ο Μπελλής εγκλημάτησε, διότι με την ομάδα ανταρτών του εκνεύρισαν τους Ιταλούς και αυτοί εκτέλεσαν ως αντίποινα δέκα κατοίκους.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ήταν 30 Νοεμβρίου του 1942. Ο καπετάν Μπελλής και μια μικρή ομάδα ανταρτών, επιστρέφοντας στην περιοχή από την επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, κλήθηκε από συγχωριανό του να επιλύσει μια υπόθεση απώλειας-κλοπής ζώου.

Συνηθισμένο φαινόμενο για τους άνδρες του ΕΛΑΣ, που είχαν αναλάβει να προστατεύσουν τους φτωχούς κατοίκους της περιοχής από τις κλοπές και τις λεηλασίες. Τελικά ο υπαίτιος της απώλειας του ζώου βρέθηκε και οδηγήθηκε στην πλατεία του χωριού, χωρίς όμως να εκτελεστεί όπως προβλεπόταν, καθώς μεσολάβησε ο δάσκαλος του χωριού, που έπεισε τον Νάκο Μπελλή να δείξει επιείκεια.

Μετα από αυτό ο καπετάν Μπελλής και η ομάδα του δεν έφυγαν από το χωριό, αλλά παρέμειναν στην πλατεία μαζί με άλλους κατοίκους του χωριού που γιόρταζαν τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα. Σύμφωνα μάλιστα με την εκδοχή που παρουσίασε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Ομβριακής, στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, ο Μπελλής δεν άκουσε τις παραινέσεις Ομβριακιτών να μην προκαλεί με την παρουσία του τους Ιταλούς που βρίσκονταν στον Δομοκό, αλλά αντίθετα «πάνω στο κέφι και το κρασί διεμήνυε στους Ιταλούς να έρθουν να δουν “πώς καθαρίζει ο Μπελλής”».

Τελικά οι Ιταλοί ήρθαν, όχι βέβαια γιατί τους κάλεσε ο Μπελλής, αλλά, όπως τόνισε ο ίδιος ο πρόεδρος τοπικής κοινότητας Ομβριακής, «ήρθαν με τη βοήθεια ενός Δομοκίτη ιταλόφιλου», ο οποίος μάλιστα τους έβαλε στο χωριό κρυφά. Ακολούθησε μάχη, με την ομάδα των ανταρτών να καταφέρνει να ξεφύγει. Ωστόσο το πρωί της επόμενης ημέρας δύναμη Ιταλών περικύκλωσε το χωριό και εκτέλεσε ως αντίποινα δέκα κατοίκους.

Στο σήμερα λοιπόν και σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών, αρχικά, στην πρώτη συνεδρίαση που έγινε στο τέλος Ιουλίου, για να εξετάσει το αίτημα του ΚΚΕ, η δημοτική αρχή Δομοκού και ο δήμαρχος Δημήτρης Τζαχρήστας, που προέρχεται από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ήταν θετικοί στη διεξαγωγή της εκδήλωσης και στην τοποθέτηση τιμητικής πλάκας, αφήνοντας ωστόσο το τοπικό συμβούλιο Ομβριακής να αποφασίσει το ακριβές σημείο τοποθέτησής της.

Η εκδήλωση προγραμματίστηκε για το απόγευμα του Σαββάτου 2 Σεπτεμβρίου, παρουσία του γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, όπου μεταξύ άλλων θα γίνει και παρουσίαση βιβλίου για τον Νάκο Μπελλή, με στοιχεία από τη συμμετοχή του στον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ, αλλά και για τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τον θάνατό του το 1952 στη Ρουμανία.

Από την πλευρά, ωστόσο, του τριμελούς τοπικού συμβουλίου, αν και δεν υπήρξε άρνηση για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης, ο πρόεδρος και ακόμη ένα μέλος ήταν αρνητικοί στην τοποθέτηση της τιμητικής πλάκας, καθώς κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε προβλήματα με διχόνοιες και αντιπαραθέσεις στο χωριό, όπως τόνισε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας στη δεύτερη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.

Έτσι, το δημοτικό συμβούλιο Δομοκού αποφάσισε να αλλάξει την απόφασή του και να αρνηθεί κατά πλειοψηφία την τοποθέτηση πλάκας προς τιμήν του καπετάνιου, διατηρώντας ωστόσο τη θετική απόφαση για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης.

Για κάποιους λιγοστούς κατοίκους της Ομβριακής, υπεύθυνος για την εκτέλεση των δέκα συντοπιτών τους ήταν ο Μπελλής και όχι οι φασίστες και οι ναζί κατακτητές.

Η άποψη ότι οι θηριωδίες και τα ολοκαυτώματα που άφησαν πίσω τους οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν ήταν προϊόν της ιδεολογίας τους αλλά αποτέλεσμα του «εκνευρισμού» που τους προκαλούσαν η παρουσία των αντάρτικων ομάδων αποτελεί ένα από τα βασικά επιχειρήματα μιας προσπάθειας «εξωραϊσμού» των ναζιστικών γερμανικών δυνάμεων και των δωσίλογων συνεργατών τους.



Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Σχετικά με την υποτιθέμενη συνεργασία ΕΛΑΣ- Γερμανών


Με αφορμή τις πρόσφατες διαδικτυακές συζητήσεις σχετικά με μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι απεικονίζει στελέχη του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με Γερμανούς αξιωματικούς, ο Κόκκινος Φάκελος θεωρεί σκόπιμο να παραθέσει μια ανάλυση της υπόθεσης, που έβγαλε πολλούς λάτρεις του Χίτλερ από τις διαδικτυακές τους τρύπες, μαζί με μπόλικο ακόμα κόσμο που δέχεται αβίαστα τέτοιες απόψεις και θεωρίες που δεν στέκουν στην κριτική σκέψη.




Ξεκινώντας από το γεγονός ότι μια μόνο φωτογραφία δεν μπορεί να αποτελεί απόδειξη για τίποτε ,ιδιαίτερα όταν δεν εντάσσεται σε κάποιο αρχείο και δεν συνοδεύεται από άλλα στοιχεία, όπως ντοκουμέντα, μαρτυρίες κτλ, θα ξεκινήσουμε με μια απλή ανίχνευση του από που προήλθε η εν λόγω φωτογραφία. 

Η παρακάτω λοιπόν φωτογραφία φαίνεται πως αναδύθηκε στο διαδίκτυο τον Μάιο του 2011 από το blog Φιλονόη Πόντου. Αργότερα αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα σημεία του διαδικτύου. Αρχικά η φωτογραφία εμφανίζεται στο βιβλίο του Χρίστου Γούδη, Αίμα και Χώμα, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη. 

Όπως το Blog αναφέρει και όπως συνήθως συμβαίνει με όλες τις χαλκευμένες πηγές, η φωτογραφία σώθηκε χάρη σε μια "άγνωστη νοικοκυρά", στο σπίτι της οποίας ζούσε ένας Γερμανός φωτογράφος. Το πώς αυτή η φωτογραφία έφθασε στο διαδίκτυο φυσικά κανείς δεν το αναφέρει, ούτε και το όνομα της εν λόγω γυναίκας που τυχαίνει να διαθέτει έναν πραγματικό θησαυρό της σύγχρονης ιστορίας, ο οποίος αξίζει σίγουρα χιλιάδες ευρώ και ξαναγράφει την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης... αν ισχύει...


Από το μπλογκ Φιλονόη Πόντου

Ας δούμε τώρα ποιους απεικονίζει η φωτογραφία. Και εδώ, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα ιστορικά ψευδοντοκουμέντα τα ονόματα είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Στη συγκεκριμένη λοιπόν φωτογραφία, εικονίζονται "Ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως (αριστερά) και ο διοικητής της Γκεστάπο Σπάρτης (δεύτερος από δεξιά)". Τα ονόματά τους άγνωστα και αυτό γιατί εάν διασταυρωθούν τα ονόματα των εν λόγω διοικητών με τα πρόσωπα, πιθανότατα θα είναι διαφορετικά. Οι τρεις τώρα αντάρτες του ΕΛΑΣ αναφέρεται ότι είναι οι: Μαρινάκης, Μπαρμαπλιάς και Γιάτρας, χωρίς να αναφέρεται ο βαθμός τους ή εάν τα ονόματα που δίδονται είναι ψευδώνυμα ή πραγματικά. Για τον Μαρινάκη, αναφέρεται ότι λέγονταν Κωνσταντίνος. Ένας ταγματάρχης και όχι στέλεχος του επιτελείου του ΕΛΑΣ με το όνομα Κώστας Μαρινάκης είχε σκοτωθεί στη μάχη της Μεσοχώρας αρκετούς μήνες πριν.

Και εδώ φίλες και φίλοι ξεκινάνε τα σοβαρά προβλήματα τεκμηρίωσης. 


Πρώτον: Ρουχισμός και οπλισμός


Κανείς από τα εικονιζόμενα "Στελέχη του ΕΛΑΣ" δεν φορά στρατιωτική στολή που αναδεικνύει το βαθμό του. Δεδομένου ότι τα στελέχη του ΕΛΑΣ που ήταν στρατός έφεραν με κανονισμό διακριτικά του βαθμού τους, και σε αυτή τη φωτογραφία οι υποτιθέμενοι αξιωματικοί θα έπρεπε να φορούν τη στολή τους με τα αντίστοιχα διακριτικά. Ο τελευταίος από τα αριστερά δε, φορά μια μίξη πολιτικών και στρατιωτικών ρούχων. 




Στην παραπάνω φωτογραφία του Γ.Α. του ΕΛΑΣ όλοι οι αξιωματικοί φορούν τα γαλόνια τους. Σε όσους δεν είναι ορατά, βλέπετε ότι εμφανούς φορούν από πάνω από το αμπέχονό τους στρατιωτικό παλτό. Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης δεν φοράει γαλόνια καθώς υπήρξε πολιτικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και όχι βαθμοφόρος. Γιατί άραγε στην αντίστοιχη φωτογραφία με τους υποτιθέμενους ΕΛΑΣίτες κανείς δεν φορά στολή ή διακριτικά βαθμού; Επιπροσθέτως, όπως φαίνεται από την παραπάνω φωτογραφία, στάνταρ εξοπλισμός των αξιωματικών του ΕΛΑΣ είναι το δίκοχο και όχι ο μπερές. Στο κάθε δίκοχο είναι ραμμένη σφαίρα με το έμβλημα του ΕΛΑΣ, που φαίνεται καλύτερα στο παρακάτω σκίτσο του Δημήτρη Μεγαλίδη, σκιτσογράφου του Γενικού Αρχηγείου:



Παραδόξως, κανένας από τους εικονιζόμενους "ΕΛΑΣίτες" δεν φορά δίκοχο, αλλά μπερέ με κάποιο απροσδιόριστο σύμβολο που δεν μοιάζει με το διακριτικό του ΕΛΑΣ. 

Σε ότι αφορά τον οπλισμό που φαίνεται στη φωτογραφία, εντοπίζουμε ότι δύο εκ των "ΕΛΑΣιτών" φέρουν επιδεικτικά αγγλικού τύπου αυτόματα όπλα Sten μια παραλλαγή του αυτόματου Thompson. Φαίνεται μάλιστα πως τα όπλα είναι οπλισμένα με τη δεσμίδα τους. Από την άλλη μεριά, οι Γερμανοί δεν φαίνεται να κρατούν όπλα, φέρουν απλώς στη θήκη τους τα ατομικά τους περίστροφα και μάλιστα σε θέση της ζώνης που δεν εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση των χεριών. Σε μια λοιπόν υποθετική συνάντηση με τον εχθρό, θα περιμέναμε αφενός οι Γερμανοί να μην δεχτούν οι συνομιλητές τους να φέρουν όπλα και μάλιστα οπλισμένα, ή εάν έφεραν τότε κι εκείνοι θα είχαν σε ετοιμότητα τα δικά τους. Από την πόζα των εικονιζόμενων προσώπων καταλαβαίνουμε ότι οι "ΕΛΑΣίτες" είναι κατά πάσα πιθανότητα οπλισμένη συνοδεία των Γερμανών αποτελούμενη από ντόπιους Πελοποννήσιους συνεργάτες τους, αν έχει τραβηχτεί στην Ελλάδα...



Δεύτερον: Τα πρόσωπα της φωτογραφίας


Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας ξεκινά να καταρρέει δραματικά όταν κανείς εξετάσει τα πρόσωπά της. Καταρχήν, οι αναφερόμενοι ως "ΕΛΑΣίτες" της φωτογραφία δεν εντοπίζονται ως ονόματα πουθενά στον επίσημο κατάλογο των αξιωματικών του Κεντρικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, όπως αποτυπώνεται στα βιβλία:

Γιάννης Πριόβολος, Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. - Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009.

Γιάννη Λεων. Λέφα, Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου ( Δημιουργία -Ανάπτυξη - Ήττα ), εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα 1998. 

Δεν υπάρχουν επίσης τέτοια ονόματα στο πλούσιο αρχειακό υλικό που διατίθεται για τον ΕΛΑΣ από τον Στέφανο Σαράφη στο βιβλίο του Ο ΕΛΑΣ. Πρόκειται λοιπόν για στελέχη του ΕΛΑΣ ουρανοκατέβατα, που κανείς από τους πρωταγωνιστές του ΕΛΑΣ της εποχής δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ. Το να πιστοποιήσουμε σε δεύτερο επίπεδο τους Γερμανούς αξιωματικούς της φωτογραφίας στάθηκε τιτάνιο έργο. Καταρχήν, οι Γερμανοί εν υπηρεσία αξιωματικοί και στελέχη των δυνάμεων Κατοχής υπήρξαν στην Ελλάδα οι εξής:

Günther Altenburg, 
Hermann Neubacher, 
Jürgen Stroop, 
Walter Schimana, 
Captain Anton Burger, 
Colonel Walter Blume, 
General Alexander Löhr, 
General Hubert Lanz, 
General Hellmuth Felmy, 
General Walter Stettner, 
General Karl von Le Suire, 
General Hartwig von Ludwiger, 
General Friedrich-Wilhelm Müller, 
General Heinrich Kreipe, Commander, 
Dr. Max Merten, 
Dieter Wisliceny, 
Friedrich Schubert

Προσπαθήσαμε λοιπόν να ταυτοποιήσουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και την τοποθεσία της υπηρεσίας τους την εν λόγω φωτογραφία. Mοναδική ομοιότητα υπάρχει ανάμεσα στον πρέσβη της Γερμανίας και μετέπειτα διοικητή της Ελλάδας Gunther Altenburg με τον από αριστερά Γερμανό αξιωματικό. 



Φυσικά το θέμα της ομοιότητας είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, όμως ο Altenburg σαν πολιτικό στέλεχος του Τρίτου Ράιχ δεν θα έφερε στρατιωτική στολή. Όμως ποιοι είπαμε ότι είναι οι εικονιζόμενοι αξιωματικοί; Kατά τα αναφερόμενα είναι οι διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης. Προσέξτε όμως το χρώμα της στολής:



Οι εικονιζόμενοι "ΕΛΑΣίτες" φορούν μάλλον χακί χιτώνιο όπως ακριβώς και ο από αριστερά Γερμανός. Αντίθετα ο δεξιά εικονιζόμενος "ΕΛΑΣίτης" φορά εμφανώς μαύρο παντελόνι. Είναι γνωστό ότι οι αξιωματικοί της Γκεστάπο και μάλιστα οι διοικητές της φορούσαν μαύρες στολές και όχι χακί. Χακί ήταν η στολές των Waffen SS και της Wehrmacht. 


Στολή αξιωματικού της Γκεστάπο

Έτσι οι "διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης" μάλλον είναι Γερμανοί αξιωματικοί των Waffen SS αφού φέρουν και τη νεκροκεφαλή στα πηλήκιά τους. 


Τρίτον: Το ιστορικό πλαίσιο


Η φωτογραφία που παρουσιάζεται ως απόδειξη της συνεργασίας Γερμανών- ΕΛΑΣ αναφέρεται πως έχει ληφθεί στις 30-03-1944. Ως γνωστό εκείνη την εποχή, ο ΕΛΑΣ και το Γενικό του Αρχηγείο υπάγεται άμεσα στο Συμμαχικό Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί του. Ποιον λόγο είχε λοιπόν ο ΕΛΑΣ για μια τέτοια συνεργασία; Προφανώς κανέναν. Παράλληλα, οι Γερμανοί είχαν ήδη θέσει σε δραστήρια εθνοπροδοτική λειτουργία τα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία στην Πελοπόννησο άλωσαν την ύπαιθρο σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Είχαν λοιπόν ανάγκη από κάποια συνεργασία με τον ΕΛΑΣ, αφού έτσι κι αλλιώς διέθεταν τάγματα ντόπιων προδοτών στις υπηρεσίες τους; Προφανώς όχι. Κι αν όντως υπήρξε μια τέτοια συνεργασία ή συμφωνία μη επίθεσης. Πως εξηγείται ιστορικά η σειρά μεγάλων συγκρούσεων ανάμεσα σε Γερμανούς και ΕΛΑΣίτες μετά τις 30-03-1944 στην Πελοπόννησο; Μάχες όπως αυτή της Αγορέλιτσας (19/07/1944) δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί ποτέ...


Τέταρτον: Ο συγγραφέας Χρίστος Γούδης


Αν ακόμα δεν σας έχουμε πείσει για την πλαστότητα της φωτογραφίας, ίσως σας πείσει η πολιτική προέλευση του συγγραφέα που την πρωτοδημοσίευσε στο βιβλίο του. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρίστο Γούδη, που παρά το γεγονός ότι ειδικεύεται στην Αστροφυσική, είναι πιθανότατα ειδικός και σε ιστορικά θέματα, όπως φαίνεται από την σοβαρή έρευνα που έχει διεξάγει. Με "ιστορικά" βιβλία που εκδίδονται σε εκδοτικούς οίκους που υμνούν τον ταγματασφαλιτισμό, όπως ο Πελασγός και φέρουν τίτλους όπως Νέος ΠατριωτισμόςΗ αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908, Η κουλτούρα της δεξιάς και  Η σύγχρονη Δεξιά ως ιδεολογία και πράξη, ο Χρίστος Γούδης εθεάθη σε ομιλία Χρυσαυγιτών στην Αρεόπολη, όπου προσφωνούμενος από τον Ηλία Κασιδιάρη μίλησε και ο ίδιος. 


Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html

Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html





Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Στα βήματα της Ιστορίας: Η εκκλησία Παναγιά Κιουρά στη Λέρο


Ο επισκέπτης στο όμορφο νησί της Λέρου δεν πρέπει να παραλήψει  μια βόλτα στην εκκλησία Αγία Ματρώνα-Κιουρά, πίσω από τον κόλπο του Παρθενίου, λίγο πιο κάτω από το αεροδρόμιο. Εδώ οι εξόριστοι της περιόδου της Χούντας είχαν τη δική τους εκκλησιά, μια εκκλησιά διαφορετική: Ένα ξεχασμένο ερημοκλήσι σε μικρή απόσταση από το στρατόπεδο δίπλα στη θάλασσα, που το 'δερναν ο αέρας κι η βροχή το χειμώνα και το 'ψηνε ο ήλιος το καλοκαίρι. 

Η Αγία Ματρώνα, σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση ήτανε μια αρχοντοπούλα της Χίου που πριν 550 περίπου χρόνια έφυγε κρυφά από τους δικούς της και έγινε μοναχή. Αγία Κιουρά την ονόμασαν οι κάτοικοι της Λέρου (παραφθορά της κυράς) και έτσι την ξέρουνε όλοι πάνω στο νησί. Μέσα στο εκκλησάκι σώζεται και η εικόνα της που σύμφωνα με την παράδοση έχει φιλοτεχνηθεί κι αυτή στη Χίο. Οι εικόνες ξεφεύγουν από την κλασική ορθόδοξη αισθητική. Ο Χριστός είναι θυμωμένος σε μια από τις τοιχογραφίες που έφτιαξαν οι εξόριστοι πολιτικοί κρατούμενοι και τα συναισθήματα που σου προξενεί η διαφορετική αυτή αγιογράφηση του ναού είναι ανάμεικτα, σε άλλη εικόνα ο Χριστός δεν εμφανίζεται στον κήπο της Γεσθημανής αλλά κοιτά τη φουρτουνιασμένη θάλασσα όπως οι εξόριστοι. Η Αγία Κιουρά αγιογραφήθηκε στα χρόνια '69-'70, από τον Σαλονικιό Αντώνη Καραγιάννη και τους Τάκη Τζανετέα, Γιάννη Ρίτσο και Κυριάκο Τσακίρη. 

Ανάμεσα στους κρατούμενους της Λέρου στελέχη του ΚΚΕ, της Αριστεράς και άλλων πολιτικών χώρων, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ανάπηροι, ηλικιωμένοι, μωρομάνες. Στο νησί τους φέρανε το καλοκαίρι του 1967 κι αμέσως τους κλείσανε στα δύο στρατόπεδα που είχαν ετοιμαστεί. Το ένα στρατόπεδο - φυλακή βρίσκονταν στο Λακκί, λίγα χιλιόμετρα πέρα απ' το λιμάνι. Πρόκειται για μερικά κτίρια τετραώροφα, που οι Ιταλοί τα είχαν χτίσει για στρατώνες. Το δεύτερο στρατόπεδο βρισκότανε στην άλλη άκρη του νησιού, δίπλα στο χωριό Παρθένι. Εδώ οι εξόριστοι ζούσαν μέσα σε μεγάλους τσίγκινους θαλάμους, σ' ένα χώρο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα και ελεγχόμενο αυστηρά από το στρατό και τη Χωροφυλακή. Μέσα σ αυτές τις δύσκολες συνθήκες πολλοί κρατούμενοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες συνέχισαν μ' όποιον τρόπο μπορούσαν να δημιουργούν. Στο Παρθένι πρωτοεμπνεύστηκε ο Γιάννης Ρίτσος τα «18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας», που μελοποιημένα από το Μίκη Θεοδωράκη έγιναν από τα πιο αγαπημένα τραγούδια εκείνης της εποχής.














Στα βήματα της Ιστορίας: Μνημείο πεσόντων του Εμφυλίου στην Ευρυτανία


Πεζοπορώντας στην Ευρυτανία, ο επισκέπτης θα βρει πολλά μνημεία όπως αυτό του Δήμου Κτημένου που κατασκευάστηκε το 2006. Πρόκειται για ένα μνημείο τυπικό της λογικής αχταρμαδοποίησης των νεκρών, καθόλα χαρακτηριστικό της προσπάθειας του Ελληνικού αστικού κράτους να ξεχάσει. Το μνημείο αναφέρεται σε "έξη νεκρούς" άγνωστο ποιους και από ποιο στρατόπεδο, που έχασαν τη ζωή τους το 1947. Έτσι, σε μια κακώς νοούμενη προσπάθεια "εθνικής συμφιλίωσης" που ξεκινά ήδη από την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οι νεκροί τσουβαλιάζονται σωρηδόν σε μνημεία που στην πραγματικότητα δεν τιμούν κανέναν. 




Στα βήματα της Ιστορίας- Τμήμα Χωροφυλακής Αγίας Άννας


Ο Κόκκινος Φάκελος βρέθηκε στην Αγία Άννα Ευβοίας, ένα όμορφο χωριό που το 1947- 1948 βρέθηκε εντός της δίνης του Εμφυλίου πολέμου. Στο χωριό σε μια τοποθεσία λίγο έξω από αυτό και κοντά στον κεντρικό δρόμο βρίσκεται το κτίριο της Χωροφυλακής το οποίο στέγαζε και ένα μικρό κρατητήριο. Σε αυτό κρατήθηκαν δεκάδες κομμουνιστές του νησιού, μέλη της Εθνικής Αντίστασης και των οργανώσεών της, καθώς και δημοκρατικοί πολίτες. 

Το 1948, σε επιχείρησή του, ο ΔΣΕ Εύβοιας έδωσε μάχη και διέλυσε την φρουρά του τμήματος, απελευθερώνοντας και τους κρατούμενούς του, πολλοί από τους οποίους πέρασαν στο ΔΣΕ, ενώ άλλοι επέστρεψαν σπίτια τους. Το τμήμα βρίσκεται σε οχυρή τοποθεσία, δύσκολο στο να προσβληθεί από επιτιθέμενους χωρίς βαρέα όπλα. Οι μαχητές του ΔΣΕ χρησιμοποίησαν ένα αντιαρματικό τύπου PIAT για να ρίξουν έναν από τους κεντρικούς τοίχους του κτιρίου και να εισέλθουν σε αυτό χωρίς να χρειαστεί να το πολιορκήσουν και να θέσουν τους εαυτούς τους κάτω από καθηλωτικά πυρά. 

Σήμερα το κτίριο βρίσκεται σε εγκατάλειψη, ενώ από όσο φαίνεται κάποια περίοδο είχε χρησιμοποιηθεί ως αποθήκη. Στα παράθυρα του κρατητηρίου φαίνονται ακόμα τα κάγκελα. 


To κτίριο σήμερα

Το κρατητήριο με τα κάγκελα στα παράθυρα



Σημείο του τοίχου που πιθανώς γκρεμίστηκε από τη βολή του αντιαρματικού των ανταρτών και επισκευάστηκε μεταγενέστερα.

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Μήτσος Μακρυνιώτης - ένα υπόδειγμα αγωνιστή του Μωριά


Ο Δημήτρης Γεωργίου Μακρυνιώτης γεννήθηκε στο χωριό Δάρα Πυλίας το 1917 σε οικογένεια φτωχών αγροτών. Τελείωσε το Γυμνάσιο Μεσσήνης το 1935 και πήγε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να εργάζεται σε μεσιτικό γραφείο. Το 1940 επιστρατεύθηκε και υπηρέτησε στην Κρήτη. Με την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου το 1941 επέστρεψε στο χωριό. Την ίδια χρονιά με τη βοήθεια του νομικού Ηλία Χάντζου γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Κατά την Κατοχή υπήρξε στέλεχος του Γραφείου ΕΑΜ της Πελοποννήσου με γραμματέα το Νίκο Μπελογιάννη. Εξέδιδε την εφημερίδα "Λαϊκή Φωνή".

Για την εκτενέστατη και πολύπλευρη δράση του φυλακίστηκε στο Ναύπλιο το 1945 με κατασκευασμένες κατηγορίες. Μετά την απόλυσή του πήγε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως κομματικό στέλεχος. Το καλοκαίρι του 1947 λαμβάνει εντολή του ΚΚΕ και κατεβαίνει στην Καλαμάτα για να ανασυντάξει την κομματική οργάνωση της πόλης, η οποία είχε αποδιοργανωθεί μετά από το πραξικόπημα του Μαγγανά. Σε σύσκεψη που έγινε στο σπίτι της Βούλας Πιερράκου καταρτίστηκε το πλάνο δουλειάς των στελεχών. Επικεφαλής της δουλειάς στην Καλαμάτα τέθηκε ο Μακρυνιώτης. Τον Σεπτέμβριο του 1948, ο Μακρυνιώτης συλλαμβάνεται και οδηγείται στην Ασφάλεια Καλαμάτας, πιθανότατα μετά από προδοσία. Βασανίζεται και στέλνεται στην Ικαρία.

Μερικούς μήνες μετά επιστρέφει στην Καλαμάτα, όπου λαμβάνει ξανά την εντολή της αναδιοργάνωσης της κομματικής δουλειάς στην πόλη, μετά από τις συλλήψεις και εκτελέσεις των Γιώργου Γιαννακόπουλου και Γιάννη Ευαγγελάκου που ήταν οι αντικαταστάτες του. Τον Ιούνιο του 1949 πιάνεται ξανά από τη Γενική Ασφάλεια της πόλης μαζί με 28 μέλη του ΚΚΕ. Στις 5 Αυγούστου και μετά από βασανιστήρια παραπέμπεται στο Στρατοδικείο Καλαμάτας, το οποίο τον καταδικάζει παμψηφεί σε θάνατο. 

Στην πορεία της δίκης ο αδελφός του, αξιωματικός της Αστυνομίας του προτείνει να αποκηρύξει το ΚΚΕ για να σώσει τη ζωή του. Ο πρόεδρος του στρατοδικείου μερικές μέρες πριν την εκτέλεσή του θα τον επισκευθεί στο κελί του και θα του προτείνει το ίδιο. Μια αποκήρυξη του ΚΚΕ θα τον άφηνε ελεύθερο. Ο πρόεδρος μάλιστα εγγυάται ότι η οικογένειά του δεν θα πειραχτεί, ο ίδιος θα αφεθεί αμέσως ελεύθερος και θα του βρουν δουλειά στο Δημόσιο. Η απάντηση είναι η ίδια: Όχι.

Στις 18 Αυγούστου 1949 οδηγήθηκε μαζί με τα στελέχη του ΚΚΕ Παναγιώτη Καούνη και Γιάννη Τσαβλή στο εκτελεστικό απόσπασμα όπου έπεσε με τη γροθιά υψωμένη.


Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

«Εγώ είμαι ο Νάκος ο Μπελλής, καμάρι της Ομβριακής»

Βιβλίο - αφιέρωμα στον καπετάνιο του ΕΛΑΣ και ταγματάρχη του ΔΣΕ Νάκο Μπελλή, εκδόθηκε από την ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ

«Εγώ είμαι ο Νάκος ο Μπελλής, καμάρι της Ομβριακής
​Εγώ κι αν βγήκα στο κλαρί, βγήκα για αιτία σοβαρή
Εχω γυναίκα και παιδιά, μα βγήκα για τη λευτεριά
Κλάψε με μάνα μου γλυκιά, κλάψε τα έρμα μου παιδιά
Τρέμουνε σαν ακούν Μπελλή, προδότες, βλάχοι κι Ιταλοί»


Το τραγούδι αναφέρεται σ' έναν από τους θρύλους του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, τον Νάκο τον Μπελλή, «κλαρίτη» πριν ακόμα φουντώσει για τα καλά το αντάρτικο στην πρώτη κατοχή. Μια από τις σπουδαίες μορφές του λαϊκού αγώνα, που ενώ έχουν γίνει θρύλος και τραγούδι δεν έχουν βρει ακόμα τη θέση τους στην έντυπη Ιστορία. Μένει ο θρύλος μόνο. Κι αυτός κινδυνεύει να ξεθωριάσει. Τούτες οι μορφές, όμως, έχουν δύναμη, είναι δύναμη για τη συνέχεια του λαϊκού κινήματος, ειδικά για τα παιδιά που κάνουν τα πρώτα βήματά τους στον αγώνα, ακόμα και για τα παιδιά που δεν παίρνουν μέρος στον αγώνα αλλά ψάχνουν να βρουν τα βήματά τους.

Την αποτύπωση της ιστορίας του Νάκου Μπελλή, με απόφαση της ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ, ανέλαβαν μια σειρά σύντροφοι από την περιοχή και ήδη είναι έτοιμη μια ειδική έκδοση που επί της ουσίας είναι φόρος τιμής για εκατοντάδες μαχητές της Ρούμελης. Παίρνει αφορμή από τον Νάκο και ιστορεί ολουνούς. Παράλληλα, αναδεικνύει με γλαφυρό τρόπο πώς ένας απλός «κλαρίτης», κάτω από την επίδραση του ΚΚΕ, οργανωμένος ο ίδιος τελικά σ' αυτό, αναδεικνύεται κορυφαία προσωπικότητα του επαναστατικού κινήματος.

Ας πάρουμε μια «γεύση» από το ίδιο το βιβλίο:

«1941. Οι Γερμανοί στις 6 Απρίλη εισβάλλουν στην Ελλάδα. Η ηρωική αντίσταση του ελληνικού στρατού στα οχυρά της Μακεδονίας σπάζει μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις του γερμανικού στρατού, που ήταν εξοπλισμένες με τα πιο σύγχρονα μέσα.
(...) Στις 18 του Απρίλη 1941 βομβαρδίστηκε και η Λαμία. Από το βομβαρδισμό σκοτώθηκαν κάμποσοι άνθρωποι και γκρεμίστηκαν μερικά κτίρια. Στις 20 Απρίλη οι Γερμανοί μπαίνουν στη Λαμία (...) Από πίσω τους έρχονται και εγκαθίστανται στην πόλη και οι Ιταλοί (...) Φασίστες γερμανόφιλοι και πεμπτοφαλαγγίτες έχουν μπει στην υπηρεσία των στρατευμάτων κατοχής και καλούν το λαό να συνεργαστεί με τον ...περήφανο γερμανικό στρατό, για να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το καθεστώς της χιτλερικής τάξης πραγμάτων, που θα πατάξει την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Την ίδια εποχή, πάνω από 50 κομμουνιστές στη Λαμία, όλοι αυτοί που είχαν χάσει την επαφή τους με το Κόμμα στη διάρκεια της 4ης Αυγούστου και μετά το χτύπημα της Οργάνωσης απ' την ασφάλεια το 1938, δραστηριοποιήθηκαν απ' τις πρώτες ακόμη μέρες της Κατοχής.

Στα μέσα του Μάη του 1941 ξεκινάει στη Λαμία από πέντε - έξι κομμουνιστές, ανάμεσα στους οποίους ο Γιώργος Φράγκος κι ο Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής), μια προσπάθεια ανασυγκρότησης των Οργανώσεων του ΚΚΕ στη Φθιώτιδα, που κατά τη μεταξική δικτατορία 1936 - '39 υπέστησαν βαρύ πλήγμα με τους διωγμούς, τις εξορίες και τις φυλακίσεις εκατοντάδων μελών και στελεχών τους.

Με πλήρη μυστικότητα δημιουργούνται οι πρώτοι κομματικοί πυρήνες στη Λαμία και γίνεται μια μεγάλη και γεμάτη κινδύνους προσπάθεια ανασυγκρότησης των Οργανώσεων της υπαίθρου και πρώτα απ' όλα των Οργανώσεων της επαρχίας Δομοκού, που είχε καλή κομμουνιστική παράδοση.

(...) Τον Ιούνη του 1941, που επέστρεψε στη Λαμία, δραπετεύοντας απ' την εξορία του στη Φολέγανδρο, ο Γιώργος Γιαταγάνας πήρε εντολή απ' την ΚΕ του ΚΚΕ να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων αλλά και στη συγκρότηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) στην περιοχή της Φθιώτιδας. Συγκροτήθηκε η Περιφερειακή Επιτροπή Φθιωτιδοφωκίδας του Κόμματος με γραμματέα τον Γιαταγάνα, που για το λόγο αυτό εγκαταστάθηκε στη Λαμία, και το καθήκον της ανασυγκρότησης των Οργανώσεων της υπαίθρου ανέλαβαν ο Φράγκος με τον Χουλιάρα (...) Ακολούθησε μια περιοδεία του Θανάση Κλάρα (Αρη Βελουχιώτη) στο τέλος του Νοέμβρη του 1941 στην ίδια περιοχή Δομοκού, που είχε πάρει εντολή απ' την ΚΕ του ΚΚΕ να καταπιαστεί με την προπαρασκευή του ένοπλου αγώνα στη Ρούμελη αλλά και στη Θεσσαλία.
Ο Νάκος Μπελλής, οι ρίζες του, η προσωπική του περιπέτεια

Ο Νάκος Μπελλής ήταν γιος του ακτήμονα αγρότη Ανέστη Μπελλή, που καλλιεργούσε τα χωράφια του τσιφλικά Πλατανιώτη και σκοτώθηκε πολεμώντας ως στρατιώτης στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο το 1912, στις μάχες Σαρανταπόρου - Σερβίων (...) Από την ηλικία των 12 ετών η χήρα και φτωχή μάνα του τον έστειλε να δουλέψει στα κτήματα των νοικοκυραίων του χωριού για να ζήσουν. Οταν ενηλικιώθηκε, αρχικά άσκησε το επάγγελμα του ψαρά στη λίμνη Ξυνιάδας και αργότερα του ζωέμπορα - κρεοπώλη και το μαγαζί του ήταν απέναντι από την πλατεία της Ομβριακής. Συνεταιρίστηκε με τον Γιώργο Φλωρή από τον Πειραιά, που παντρεύτηκε την κόρη του τσιφλικά Γιάννη Ζαρίμπα από το Δομοκό. Ο Μπελλής αγόραζε τα ζώα και τα μετέφερε στην Αθήνα με το τρένο και ο Φλωρής τροφοδοτούσε τα μαγαζιά των Αθηνών. Στην πορεία δημιουργήθηκαν οικονομικές διαφορές μεταξύ τους, γιατί ο Φλωρής τον έκλεβε και δεν του απέδιδε τα οφειλόμενα. Κάποια μέρα, στις αρχές του 1942, λογομάχησαν έντονα στην πλατεία του Δομοκού. Ο Ζαρίμπας, πεθερός του Φλωρή, ακούγοντας τις φωνές πετάχτηκε έξω και σήκωσε τη μαγκούρα για να χτυπήσει τον Μπελλή. Γυρνώντας αυτός, βλέπει την κίνηση του Ζαρίμπα, βγάζει το πιστόλι και τον σκοτώνει. Αμέσως τρέχει τον κατήφορο για να μην τον συλλάβουν η αστυνομία και οι ιταλικές κατοχικές δυνάμεις.
Στο βουνό

Οταν κατέφυγε στο βουνό, για να ξεφύγει από τους χωροφύλακες, πήγε σε μια στάνη που γνώριζε.

-- Τράβα να ξεπαραχώσεις τον γκρα, διατάζει τον τσοπάνο, θα τον χρειαστεί η πατρίδα.

Ο τσοπάνος του 'φερε δυο τουφέκια. Ο Μπελλής κρατάει το ένα και με το άλλο οπλίζει τον Κώστα Κέντρο, ένα νεαρό από τη Λουτροπηγή Σμοκόβου, καταδιωκόμενο από τις αρχές για σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι του.

Από το σημείο αυτό αρχίζει η ιστορία του Νάκου Μπελλή, καταρχήν ως φυγόδικου, που τον κυνηγούσαν οι διωκτικές αρχές και το οικογενειακό περιβάλλον του Ζαρίμπα και στη συνέχεια με την προσχώρησή του στις αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΛΑΣ, κοντά στον πρωτοκαπετάνιο Αρη Βελουχιώτη.

Ο Νάκος Μπελλής ήταν τότε γύρω στα 33 χρόνια του. Μέτριο ανάστημα, γεροδεμένος, με μουστάκι τσιγκέλι και καρδιά ατρόμητη. Απλός, δυνατός, πήρε τα βουνά ύστερα απ' την προσωπική του περιπέτεια (...) έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με τις πολιτικές ιδέες και τα στελέχη του παράνομου τότε ΚΚΕ, όπως γράφει ο ίδιος σε βιογραφικό του, από το 1937, και το συμπάθησε από τις κουβέντες που έκανε με τον Γιώργο Γιαταγάνα, στέλεχος του Κόμματος. Εδινε συχνά ενίσχυση στο ΚΚΕ, μέσω του Βαγγέλη Λέβα, μέχρι το 1941. Οταν, αφού αναγκάστηκε να βγει στο βουνό, οι άνθρωποι των Οργανώσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ του προτείνουν να ενταχθεί σ' αυτές και στον αγώνα, δε δίνει ιδιαίτερη σημασία. Πιστεύει ότι κάνει το εθνικό του χρέος με το δικό του τρόπο (...) Απ' όσα είχε ακούσει ο Μπελλής παλιότερα και τον τελευταίο καιρό, είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι δύο οργανώσεις, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, θέλουν τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη. Θέλει όμως λευτεριά και δικαιοσύνη κι ο Μπελλής. Ετσι, πιάνει και γράφει στα πουκάμισά του με κόκκινη μπογιά αυτά τα γράμματα. Πότε μόνο ΕΑΜ, πότε μόνο ΚΚΕ, πότε ΕΑΜ και ΚΚΕ μαζί. Καμιά φορά ζωγραφίζει και ένα σφυροδρέπανο, όπως το είδε σε κάποιον τοίχο.

Για την απονομή της δικαιοσύνης και της ισότητας ο Μπελλής έχει δική του αντίληψη. Μπαίνει στα χωριά και μαζεύει όλους τους χωριανούς. Ξέρει τους πλούσιους χωρικούς, τους νοικοκυραίους. Τους διατάζει να φέρουν εκεί τόσο καλαμπόκι ή σιτάρι, ανάλογα με τη σοδειά που είχε ο καθένας, κι ύστερα κάθεται και το μοιράζει ο ίδιος στους φτωχούς. Ηταν ο "Ρομπέν των δασών" της περιοχής.
Η πρώτη συνάντηση

Το Φλεβάρη του 1942, ανέβηκε εκ μέρους της Οργάνωσης Φθιώτιδας του ΚΚΕ στην επαρχία Δομοκού ο Γιώργος Φράγκος, για να έχει μια ακόμη επαφή με τις νέες Οργανώσεις και με τους συντρόφους, που ήταν διάσπαρτοι στα 35 χωριά της επαρχίας (...) Το βράδυ έφτασε στα Μεταλλεία. Του παραχώρησαν ένα δωμάτιο δικό τους και συνεδρίασε αμέσως με την κομματική επιτροπή (...) Η νύχτα είχε προχωρήσει. Τα σκυλιά έξω είχαν τρελαθεί από το γάβγισμα. Οι σύντροφοι αλληλοκοιτάχτηκαν και είπαν στον Γιώργο Φράγκο ότι στο διπλανό δωμάτιο έρχονταν συχνά ο Νάκος Μπελλής με τον Τζανή, κλαρίτες κι οι δυο καταδιωκόμενοι, που ανέπτυσσαν δράση στην περιοχή. Του είπαν ότι εκβιάζουν οι δυο τους την εταιρεία Ξυνιάδας να τους δίνει σιτάρι για να το μοιράσουν στον κόσμο. Μάλιστα, ο Μπελλής τοιχοκολλούσε και προκηρύξεις με έμβλημα το σφυροδρέπανο και βρισκόταν σε επαφή με την Οργάνωση. Ο Γ. Φράγκος τους είπε ότι το Κόμμα είναι αντίθετο μ' αυτές τις ενέργειες, να εκβιάζουν την εταιρεία και κάποιους ανθρώπους, και τους παρακάλεσε να μιλήσουν με τον Μπελλή και τον Τζανή και την επόμενη μέρα να κανονίσουν ένα ραντεβού μαζί τους σε κάποιο σπίτι στην Ομβριακή (...) 

Κατά τις 11 το βράδυ μπήκαν μέσα ο Μπελλής με τον Τζανή. Φορούσαν μαύρους ντουλαμάδες με τα φυσεκλίκια σταυρωτά και τις αραβίδες στα χέρια. Στη μέση τους είχαν πιστόλια και μαχαίρια. Χαιρετήθηκαν και κάθισαν κάτω στο πάτωμα. Εδωσαν γνωριμία πως ο Γ. Φράγκος ήταν εκπρόσωπος της περιφερειακής του Κόμματος και αυτός τους εξήγησε το λόγο της συνάντησης. Τους είπε πως αυτά που κάνουν, να εκβιάζουν την εταιρεία και τους νοικοκυραίους, ανεξάρτητα αν τα δίνουν στους φτωχούς, το Κόμμα δεν τα εγκρίνει και δεν είναι στις προθέσεις του αγώνα που κάνει, πολύ δε περισσότερο που μεταχειρίζονται την ταμπέλα του ΚΚΕ. Τους υπέδειξε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να αγωνιστούν, να πιάσουν, για παράδειγμα, ένα αυτοκίνητο γερμανικό με τρόφιμα και να τα μοιράσουν στον κόσμο, όπως και να αγωνιστούν με τα όπλα για τη λευτεριά ενάντια στον κατακτητή.

Οταν τ' άκουσε αυτά ο Νάκος δεν του καλοφάνηκαν, αγρίεψε και τινάχτηκε όρθιος.

-- Ακουσε Νάκο, του είπε ο Γ. Φράγκος. Εμείς δε φοβόμαστε κανέναν. Ούτε εσένα. Πίσω από μένα υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές και πραγματικά παλικάρια. Σε λίγο θα γιομίσουν τα βουνά από πατριώτες που δε θα ληστεύουν αλλά θα πολεμάνε τον κατακτητή και σεις δε θα 'χετε θέση στα βουνά. Σκέψου λογικά και παραμέρισε, ώσπου να σε χρειαστούμε. Την οικογένειά σου μπορούμε να την αναλάβουμε εμείς και πάψε να μεταχειρίζεσαι την ταμπέλα του Κόμματος με τα σφυροδρέπανα, γιατί δεν είσαι καν μέλος του. Εμείς δεν κάνουμε τέτοιες δουλειές σαν τις δικές σου, ούτε κομματικό αγώνα αλλά αγώνα για τη λευτεριά, για το ξεσκλάβωμα της πατρίδας. Αν συνεχίσεις, θα αναγκαστούμε να δώσουμε εντολή σ' όλες τις Οργανώσεις μας να μη σε προστατεύουν πια, όπως κάνανε μέχρι τώρα.
Το ξεκίνημα του ένοπλου αγώνα

Στις 14 Μάη του 1942 στο σπίτι του παλιού συντρόφου, καπνεργάτη, Μήτσου Μυρεσιώτη, στη Νέα Σφαίρα της Λαμίας, συγκεντρώθηκαν στελέχη των Οργανώσεων Φθιώτιδας, Φωκίδας και Ευρυτανίας (...) 

Τη σύσκεψη άνοιξε ο Γ. Γιαταγάνας και στη συνέχεια μίλησε ο Αρης για πάνω από δυο ώρες, αναλύοντας την απόφαση του Κόμματος να προχωρήσει στον ένοπλο αγώνα ενάντια στον κατακτητή απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα και τον τρόπο που αυτή θα γίνει πράξη στην περιοχή της Φθιωτιδοφωκίδας (...) 

Ομόφωνα εγκρίθηκε από τη σύσκεψη και η διακήρυξη προς το λαό της Ρούμελης για το ξεκίνημα του αντάρτικου, που είχε γράψει ο ίδιος ο Κλάρας με το χέρι του (...) 

​Στις 22 Μάη, στην καλύβα του Στεφανή, συγκροτήθηκε η πρώτη ομάδα του ΕΛΑΣ, αποτελούμενη από τους: Θανάση Κλάρα, Φώτη Μαστροκώστα και τρεις αντάρτες απ' την περιοχή Δομοκού, τ' αδέρφια Νίκο και Βαγγέλη Λέβα απ' το Δερελί και τον Βασίλη Ξυνοτρούλια από Βελεσιώτες. Εως τις 25 Μάη είχαν μαζευτεί 15 άντρες.

Η συνάντηση του Νάκου Μπελλή με τον Αρη

Στις 22 Ιούλη του 1942, ύστερα από το χτύπημα του Μαραθέα, ο Αρης με τους αντάρτες του έχουν τραβήξει κατά τη Νέα Μάκριση. Το λημέρι τους είναι στην τοποθεσία Στρογγυλή, όπου τους τροφοδοτεί ο Ηλίας Μπάκας. Λίγο πιο κάτω είναι το λημέρι του Μπελλή και του Κέντρου, που ήταν μέλος της ΟΚΝΕ. Ούτε ο Αρης ούτε ο Μπελλής υποψιάζονταν ότι βρίσκονται τόσο κοντά. Ο Κέντρος, που υπέφερε από ένα τραύμα που είχε, ανέβηκε προς τη Στρογγυλή και, χωρίς να το καταλάβει, έπεσε πάνω στους αντάρτες. Τον περικύκλωσαν και τον ρώτησαν ποιος είναι. Εκείνος τους είπε ποιος είναι και ότι είναι παρέα με τον Νάκο τον Μπελλή. Ο Αρης ζήτησε από τον Βάσο να πάει να τον φέρει. Εκείνος πήγε, τον βρήκε και πήγαν μαζί στο λημέρι των ανταρτών. Οταν έφτασαν ο Μπελλής ρώτησε:

-- Ποιος είναι ο καπετάνιος σας, ορέ;

Ολοι κοίταζαν προς τη μεριά του Αρη. Εκείνος του είπε:

-- Ελα κοντά μου Νάκο.

-- Εσύ είσαι ο Αρης;

Τον κοίταξε προσεκτικά και προχώρησε προς το μέρος του.

-- Καλωσόρισες καπετάν Μπελλή, τόκα και μπέσα.

Εδωσαν τα χέρια.

-- Μπέσα, καπετάν Αρη, μαζί σου μπορώ να κουβεντιάσω.

Στρώνονται κάτω οι δυο άντρες, στρίβουν τσιγάρο και συζητούν ώρα πολλή. Ο Αρης μιλάει με θέρμη και κείνος τον ακούει με προσοχή. Τον σταματά κάπου κάπου για να τον ρωτήσει, να του ζητήσει περισσότερες εξηγήσεις γι' αυτά που του έλεγε.

Εκτός από τη λεβεντιά ο Μπελλής δείχνει να έχει και κρίση κι εξυπνάδα. Το μυαλό του παίρνει στροφές. Αυτό το διακρίνει ο Αρης και η επιθυμία του να τον κερδίσει για τον αγώνα γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.

-- Θα έρθεις μαζί μας. Μαζί μπορούμε να πολεμήσουμε καλύτερα τους εχθρούς της πατρίδας. Δεν κάνεις τίποτα γυρίζοντας μοναχός σου σαν αγρίμι στα βουνά. Θα γίνεις καπετάνιος εδώ στο λαϊκό στρατό και θα μπορέσεις έτσι να δώσεις περισσότερα στην πατρίδα. Κι αν δεν έρθεις μαζί μας γύρνα σπίτι σου. Το βουνό δε μας χωράει και μας και σας και πρέπει να ξέρεις ότι θα σε πολεμήσουμε.

Ο Μπελλής κατάλαβε καλά τι του έλεγε ο αρχηγός των ανταρτών. Οπως κατάλαβε και τον ίδιο πόσο ζύγιζε. Δεν άργησε ν' απαντήσει:
-- Σύμφωνοι καπετάνιε. Μαζί θα συνεννοηθούμε.

Από κείνη τη στιγμή ο Νάκος Μπελλής εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ και στο αρχηγείο της ομάδας του Αρη προστέθηκε άλλο ένα μέλος.

Είναι γνωστό ότι οι αντάρτες, όταν έβγαιναν στο βουνό, συνήθως έπαιρναν ένα ψευδώνυμο, για να μπερδεύουν τους εχθρούς τους και να είναι πιο ασφαλείς οι οικογένειές τους. Ο Νάκος Μπελλής, όταν του έγινε τέτοια πρόταση απ' τον Αρη, αρνήθηκε να πάρει άλλο όνομα και μάλιστα κράτησε το υποκοριστικό που είχε στο χωριό του, δηλαδή Νάκος (από το Γιάννης ), γιατί, όπως έλεγε, ήταν περήφανος για το όνομά του και για τον τόπο καταγωγής του.

Η αφομοίωση του Μπελλή με τους άλλους αντάρτες δεν ήταν εύκολη. Ενιωθε στενάχωρα. Δεν ήταν πια ο αφέντης του εαυτού του. Είχε συνηθίσει να πηγαίνει όπου και όταν του κάπνιζε, ρωτώντας μόνο τον εαυτό του. Τώρα δεν μπορούσε να το κουνήσει ρούπι, χωρίς την άδεια του Αρη. Ζούσε και υπέφερε όπως ο Αρης και οι άλλοι αντάρτες. Ούτε κότα ούτε πίτα ούτε κανένα σφαχτό, όταν το γύρευε η όρεξή του. Αυτά όλα απαγορεύονταν τώρα.

-- Ορέ όλο γυφτοφάσουλα θα τρώμε, έλεγε γελώντας...

Οι αντάρτες κι ο Αρης έβλεπαν τα καμώματά του με υποψία και συλλογίζονταν χίλια δυο...

Ενα βράδυ ο Μπελλής το 'σκασε και πήγε να δει τη γυναίκα του. Γύρισε, χωρίς να δώσει σε κανέναν εξηγήσεις. Αλλά το αρχηγείο τον είχε καταδικάσει στο διάστημα της απουσίας του σε θάνατο. Δεν του είπαν τίποτα και αποφάσισαν να τον προσέξουν μην το ξανασκάσει, ώστε να βρουν την ευκαιρία να εκτελέσουν την καταδικαστική απόφαση.

Το βράδυ ο Αρης, βλέποντας τον Νάκο να κοιμάται ήσυχος, ύστερα από πολλή και ήρεμη σκέψη, αποφάσισε να μιλήσει το πρωί με τους συντρόφους του να μην εκτελέσουν την απόφαση.

-- Δεν πρέπει να του κάνουμε κακό αυτού του ανθρώπου, τους είπε. Αφήστε να τον κουβεντιάσω. Μπορεί να έχουμε κάνει λάθος.

Οταν ξύπνησε ο Μπελλής, ο Αρης τον πήρε και κατέβηκαν στη ρεματιά. Ωρες ολόκληρες του μίλησε για τον αγώνα, για το ΕΑΜ, για τον ΕΛΑΣ, για το ΚΚΕ. Ο Μπελλής άκουγε με προσοχή. Ποτέ δεν είχε κουβεντιάσει μ' έναν άνθρωπο που να ξέρει τόσα πολλά γι' αυτά τα πράγματα. Ακουγε, ρωτούσε, ήθελε να μη μείνει τίποτα σκοτεινό στο μυαλό του. Ολα αυτά τον είχαν αναστατώσει. Ο απλός, τίμιος γιος της ελληνικής υπαίθρου είδε μέσα σε κείνο το ρέμα της πατρίδας του ότι μπορούσε να παλέψει για την πραγματοποίηση ενός ονείρου που πάντα μένει ζωντανό στα βάθη της σκέψης όλων των απλών, των τίμιων, των δουλευτάδων. Αρχισαν να τον φλογίζουν τα ιδανικά μιας καλύτερης ζωής για όλους τους ανθρώπους. Ο Αρης ήταν κι αυτός φλογισμένος. Τα λόγια του κυλούσαν ανεμπόδιστα, γεμάτα ουσία, γεμάτα από την ομορφιά που δίνουν η αλήθεια και το δίκιο.

-- Είσαι σύμφωνος, καπετάν Μπελλή, σε όσα σου είπα;

-- Ναι.

-- Τότε δώσ' μου το χέρι σου να συνταυτίσουμε την τύχη μας στην οργάνωση του ΕΑΜ.

-- Τη συνταυτίζουμε, Αρη, αλλά εσύ δε μου μοιάζεις για επαναστάτης.

-- Γιατί; Πώς το κατάλαβες; Μήπως επειδή δε φορώ τόσα άρματα που φοράς εσύ;

-- Ναι. Μοιάζεις σα διευθυντής μηχανοστασίου...

-- Το ξέρω γιατί μου το λες. Γιατί εγώ φοράω τραγιάσκα κι άρβυλα, ενώ εσύ έχεις πολλά μπιχλιμπίδια, καπετάν Μπελλή. Αλλά όταν γνωριστούμε καλύτερα και δράσουμε μαζί θα τα ξαναπούμε. Τι γράμματα ξέρεις;

-- Τετάρτη Δημοτικού. Εσύ;

-- Τελειόφοιτος Γυμνασίου αλλά έχω περάσει από τη Σχολή Ευελπίδων. Είμαι αξιωματικός.

-- Τι βαθμό έχεις;

-- Ταγματάρχης πυροβολικού. Αλλά μην αμφιβάλλεις. Θα περάσουμε καλή ζωή και θα φτάσουμε στο τέρμα του σκοπού μας, όταν συνεργαζόμαστε. Καπετάνιος θα είσαι εσύ, στρατιωτικός ο Αθως, γιατί είναι ανθυπολοχαγός, και πολιτικός καθοδηγητής εγώ.

-- Γιατί στρατιωτικός να είναι ο Αθως κι όχι εσύ που είσαι ταγματάρχης;

-- Δεν πειράζει. Και οι τρεις την ίδια αξία θα έχουμε, θα συνεργαζόμαστε. Λοιπόν, τι λες;

-- Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι στη διάθεσή σου.

-- Στην τιμή σου, Νάκο. Θα κρατήσεις το λόγο σου;

-- Ο Μπελλής δεν είναι παιδί, Αρη.
Ο Αρης έχει λύσει το πρόβλημα του Μπελλή οριστικά. Εχει εμπιστοσύνη στο λόγο του. Και δεν είχε άδικο, γιατί ο Νάκος Μπελλής έμεινε έως το τέλος πιστός αγωνιστής στις αρχές του ΕΑΜ, ηρωικός μαχητής του ΕΛΑΣ και αργότερα του Δημοκρατικού Στρατού. Λίγο μετά αλλά μέσα στο 1942, με πρόταση το Αρη και του Μήτσου Μπακόλα, ο Νάκος έγινε τακτικό μέλος του ΚΚΕ».
Μαχητής έως το τέλος

Η πορεία του από κει και πέρα είναι η πορεία χιλιάδων αγωνιστών που έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες σ' αυτόν τον τόπο. Στο βιβλίο καταγράφονται εξαιρετικές λεπτομέρειες από αυτή τη δράση. Οπως η ιστορία για τη διάλυση της Λεγεώνας του Πριγκιπάτου των Ιταλόφιλων Βλάχων. Ο σκούφος τους, το απλό αυτό καλπάκι, έμελλε να γίνει, από σύμβολο προδοσίας, σύμβολο της λευτεριάς, σύμβολο του επίλεκτου αντάρτικου τμήματος των Μαυροσκούφηδων. Είναι το λάφυρο - δώρο που έφερε ο Μπελλής στον Αρη, μετά τη διάλυση των Λεγεωνάριων.

Ο Μπελλής με το τάγμα του πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά και δεν συμφώνησε με τη Βάρκιζα. Οταν ο Αρης ξαναβγήκε στο βουνό, του πρότεινε να τον ακολουθήσει. Παρά τη μεγάλη εκτίμηση και πίστη που του είχε, αρνήθηκε να τον ακολουθήσει κόντρα στην απόφαση του Κόμματος. Δεν παρέδωσε το όπλο και δε γύρισε στο χωριό του, γιατί κινδύνευε απ' τις ληστοσυμμορίες της περιοχής (Βουρλάκηδες), αλλά έμεινε στα βουνά μονάχος του και περίμενε το σύνθημα του Κόμματος για νέο αγώνα. Το Κόμμα τού πρότεινε να τον φυγαδεύσει στις Λαϊκές Δημοκρατίες (στο Μπούλκες) για να προστατευτεί αλλά δε δέχτηκε να φύγει.

Το Μάρτη του 1946 το Κόμμα τον χρέωσε με το καθήκον να ηγηθεί της πρώτης ανταρτοομάδας ένοπλων καταδιωκόμενων (ΟΕΚ) της Ρούμελης. Ενα μήνα μετά ανέβηκε στο βουνό με κομματική εντολή κι ο Κώστας Παλαιολόγου και μαζί με τον Νάκο και τους Πελοπίδα και Λευτέρη, που συμμετείχαν στην ομάδα του Αρη και είχαν γυρίσει, μετά την αυτοκτονία του, στην περιοχή Δομοκού, αποτέλεσαν την πρώτη ΟΕΚ. Είναι η μαγιά για το Αρχηγείο Ρούμελης και αργότερα για τη δημιουργία της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ.

Στον πρόλογο του βιβλίου η ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ σημειώνει:
«Η περίπτωση του Νάκου Μπελλή δεν είναι η μοναδική στη Ρούμελη, είναι όμως χαρακτηριστική για το πώς οι ιδέες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, τα πανανθρώπινα ιδανικά, οι αξίες και τα οράματα των κομμουνιστών αποτέλεσαν τον καταλυτικό παράγοντα αλλαγής, τόσο του χαρακτήρα όσο και της συνείδησης ανθρώπων που ήταν απείθαρχοι, που είχαν ιδιαίτερους τρόπους αντιμετώπισης της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας. Το μπόλιασμα της συνείδησής τους μ' αυτά τα ιδανικά τούς μετέτρεψε σε λαϊκούς αγωνιστές, σε λαϊκούς ηγέτες, σε πρότυπα».

Εκδήλωση στις 2 Σεπτέμβρη

Η ΤΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ, το Σάββατο 2 Σεπτέμβρη στις 7 το απόγευμα, στην πλατεία της Ομβριακής, οργανώνει πολιτική εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Νάκο Μπελλή. Θα παραστεί ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση με προσωπικά αντικείμενα του Νάκου Μπελλή, έκθεση φωτογραφίας και βιβλίου στην οποία θα διατίθεται και το βιογραφικό βιβλίο για τον Μπελλή. Μετά τις ομιλίες θα υπάρξει μουσικό αφιέρωμα στο αντάρτικο τραγούδι, όπου θα ακουστεί και το τραγούδι του Μπελλή.