Η πυραμίδα του Χαιδαρίου

Βρισκόμαστε το 1943 στις κατοχικές φυλακές Χαΐδαρίου. Οι γερμανικές αρχές μόλις ξεκίνησαν να εφαρμόζουν ένα νέο βασανιστήριο. Αυτή την φορά στοχεύουν στο να τσακίσουν την ψυχολογία των κρατουμένων και όχι το κορμί τους. ..

Ο μήνας είναι Ιούλιος και η ζέστη κατακαίει τον προαύλιο χώρο. Όλα ζεματάνε, πέτρες, τσιγκοροφές και κεραμίδια. Ο αξιωματικός Ραντόμσκι έχει στείλει τον υποτακτικό του Κοβάτς να εφαρμόσει το βασανιστήριο. Ο ίδιος παραμένει στην δροσιά των γραφείων του και παρακολουθεί. Ο Κοβάτς, Ούγγρος στην υπηρεσία των Ες-Ες, μαζεύει του κατάδικους. Τους ανακοινώνει την εργασία τους: Θα μαζέψουν όλες τις πέτρες και τα χαλίκια της αυλής, ένα προς ένα σε ένα σημείο του χώρου. Όποιος σταματήσει έστω και για λίγο ή τεμπελιάσει θα μαστιγώνεται. Το στρατόπεδο ξεκινά το άχαρο έργο. Περνούν πέντε ώρες μέχρι να να γίνει η δουλειά κάτω από τον καυτό ήλιο. Σε μια γωνιά βρίσκονται πεσμένοι όσοι λιποθύμησαν από την ζέστη και την κούραση. Όλοι έχουν πληγές από το βούνευρο του Κοβάτς. Στο τέλος δίνεται η εντολή : "Ξανασκορπίστε τις και ξαναμαζεύτε τις". Το μαρτύριο κρατά μέχρι του βράδυ.

Η πτέρυγα 20 των κομμουνιστών συνεδρίασε εκείνο το βράδυ. Ο Ναπολέων Σουκαντζίδης εκθέτει την κατάσταση στην αυλή. "Το μαρτύριο", τους λέει, "δεν στοχεύει τόσο στην διάλυση του σώματος, όσο του μυαλού. Η ιδέα του να κοπιάζεις καθημερινά για το τίποτα σου κατατρώει την σκέψη." Μέτρα έπρεπε να παρθούν για την νοητική επιβίωση των καταδίκων. Ο Ναπολέων Σουκαντζίδης εκείνο το βράδυ βρίσκει έναν πολιτικό μηχανικό, κατάδικο του Χαΐδαρίου και έναν φιλόλογο. Ο πολιτικός μηχανικός καταπιάνεται να ετοιμάσει ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Το πρωί το σχέδιο μια αιγυπτιακής πυραμίδας είναι έτοιμο. Ο φιλόλογος έχει εξιστορήσει αποβραδίς στους κατάδικους ότι ξέρει και δεν ξέρει για τις αιγυπτιακές πυραμίδες. "Σήμερα με τις πέτρες του προαυλίου θα κατασκευάσουμε μια" ανακοινώνει ο Σουκαντζίδης. Οι κρατούμενοι στρώνονται στην δουλειά. Ο σκοπός της εργασίας τους δίνει νόημα σε αυτό που κάνουν. Κανείς δεν μένει απέξω. Κανείς δεν σταματά ούτε για λίγο. Οι Γερμανοί χαζεύουν με το στόμα ανοιχτό και στο τέλος της ημέρας μια μεγάλη πυραμίδα υψώνεται στο προαύλιο. Στην βάση της, οι κρατούμενοι σκάλισαντην λέξη "Χαιδάρι". Ο Ραντόμσκι σαστίζει και βγαίνει να επιθεωρήσει το έργο. Ακόμα και εκείνος δεν βρίσκει τίποτα να πει.. Φεύγει άπραγος αφού τιμωρήσει τους Γερμανούς σκοπούς που δεν πρόσεξαν το έργο... Για μια ακόμα φορά στο Χαιδάρι η Ζωή νικάει τον Θάνατο.

Η πυραμίδα του Χαιδαρίου έμεινε στην θέση της μέχρι την απελευθέρωση. Το βασανιστήριο του Ραντόμσκι δεν επαναλήφθηκε ξανά. Πολλοί Γερμανοί φαντάροι τράβηξαν φωτογραφίες της πυραμίδας. Δυστυχώς δεν σώζεται καμία.