Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939-1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Οπως ο Α', έτσι και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο, εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929-1933). Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν και η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.
Την 1η Μάη 1945 η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε στη Γερμανική Βουλή (Ράιχσταγκ). Τη νύχτα της 8ηςπρος 9η Μαΐου η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις μήνες αργότερα (2 Σεπτέμβρη 1945) η Ιαπωνία συνθηκολόγησε, μετά τη νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων επί της στρατιάς της στη Μαντζουρία. Νωρίτερα οι ΗΠΑ, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη και διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού κατά της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα, έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945). Η προσφορά του σοβιετικού λαού, του σοβιετικού κράτους και των Κόκκινων Ενόπλων τους Δυνάμεων καταγράφτηκε οριστικά και αμετάκλητα ως αθάνατη εποποιία.
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός
Αυτή τη μέρα, λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης». Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, από τη συνείδηση λαού και νεολαίας την ανεξάντλητη δύναμη των λαών, που, όταν θέλουν μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους. Και αυτό, επίσης, δεν είναι τυχαίο. Γιατί το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι θεμελιακές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων. Η Σοβιετική Ενωση, λόγω του αποφασιστικού ρόλου που είχε διαδραματίσει στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών, βγήκε από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένο το κύρος της και με διευρυμένη την επιρροή της. Συνέβαλε, παράλληλα, στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία, που ακολούθησαν πολύ γρήγορα το δρόμο του σοσιαλισμού. Καθώς και στην άνοδο του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος.
Ολα αυτά θέλουν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη. Και ανέλαβαν έργο οι πλαστογράφοι της Ιστορίας, που έχουν εκκολαφθεί από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία.
Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών αποτελεί ένα τεράστιο, αδιαμφισβήτητα ιστορικό γεγονός στον 20ό αιώνα. Οχι μόνο γιατί έβαλε τέρμα σε έναν ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο, το έγκλημα των εγκλημάτων του καπιταλισμού, στην έκβαση του οποίου καθοριστικό ρόλο είχε η ΕΣΣΔ μαζί με τα λαϊκά κινήματα στις κατεχόμενες χώρες από τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του φασιστικού άξονα. Μα γιατί η λήξη του πολέμου συνοδεύτηκε από το άνοιγμα του δρόμου για το πέρασμα στο σοσιαλισμό μιας σειράς χωρών της Ευρώπης και της Ασίας.
Αυτό, ο διεθνής ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να το ανεχτεί. Ηταν καρφί στο μάτι του, αλλά πάνω απ' όλα το διεθνές σοσιαλιστικό σύστημα, ως αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελούσε το αντίπαλο δέος στο διεθνή καπιταλισμό, ήταν το καθοριστικό εμπόδιο στην εκμεταλλευτική δράση του, στα πολεμοκάπηλα σχέδιά του. Αυτή η πραγματικότητα όξυνε την ταξική πάλη σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.
Στο έδαφος αυτής της διαπάλης δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, να γίνεται αντικείμενό της και η Ιστορία γενικά, ή ακόμη και διάφορα ιστορικά γεγονότα παγκόσμιας σημασίας όπως και η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Η διαπάλη αυτή στις μέρες μας οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, μετά την αντεπανάσταση και την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η επέτειος για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών αποτελεί ένα πεδίο ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που πήρε τεράστιες διαστάσεις. Και που ως περιεχόμενό του μπορεί να έχει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στο βάθος αυτής της διαπάλης, μέσα από τη διαστρέβλωση και παρερμηνεία της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τους πολιτικούς τους εκφραστές και τα ιδεολογικά και προπαγανδιστικά τους επιτελεία, που επιδιώκουν να ξαναγράψουν την Ιστορία στα μέτρα τους, βρίσκεται η πιο επικίνδυνη επιθετική προπαγάνδα. Που επιδιώκει να καταστρέψει την ιστορική μνήμη για το τότε, για εκείνη την εποχή, αλλά κυρίως βλέπει στο σήμερα και το αύριο, με σκοπό τη διαιώνιση του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Και χτυπά τις λαϊκές συνειδήσεις και ιδιαίτερα τη συνείδηση στις νεότερες γενιές, εκείνες που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη ή ιστορική γνώση για τα γεγονότα, προκειμένου να «σκοτώσει» τη δύναμη της ανατρεπτικής πάλης των λαών για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ακριβώς επειδή η γνώση της Ιστορίας είναι πηγή πολιτικής αφύπνισης.
Πλαστογράφοι της Ιστορίας, από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό. Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, προκειμένου να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα που στα κύτταρά του γεννιούνται και αναγεννιούνται οι αιτίες των πολέμων.
Λένε ότι το φασιστικό άξονα που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η δημοκρατία. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία που κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτή που κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι' αυτό και συνεχίζουν ότι δε νίκησε παντού σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία, αφού μια σειρά χώρες υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Γι' αυτό και πανηγυρίζουν για την επανένωση της Ευρώπης μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας.
Μιλούν για την ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών, κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις βαλτικές χώρες αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες.
Επιχειρούν να σβήσουν από την Ιστορία:
- Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας.
- Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων ενάντια στον εγχώριο φασισμό, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η εγχώρια αστική τάξη.
- Το ρόλο του Κομμουνιστικό Κόμματος που υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης.
Μετά την αντεπανάσταση
«Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989-1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991.
Τα ιμπεριαλιστικά "κέντρα" συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη "διέξοδο" από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο. Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Ταυτόχρονα αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη, ότι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο από αυτή είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία. Εχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είχε καταργήσει και το κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Σοβιετική Ενωση υποχρεώθηκε να διεξάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός.
Κρύβουν επίσης επιμελώς ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους Γερμανούς. Τα αντικομμουνιστικά "κέντρα" ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση "τρομοκρατία"! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την παραδειγματική τιμωρία των "δωσίλογων". Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου "Ταγμάτων Ασφαλείας" και της συνεργασίας με τους κατακτητές την ανάγκη "αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Κομμουνιστές"!
Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του "Αξονα" που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι και οι κυβερνήσεις των "δημοκρατικών" ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα των ΗΠΑ - Βρετανίας ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης (13 προς 14 Φεβρουαρίου 1945), στη διάρκεια του οποίου η πόλη μεταμορφώθηκε σε σωρούς ερειπίων, χάθηκαν πάνω από 120.000 άνθρωποι και καταστράφηκε ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστικός πλούτος. Κι αυτό, παρότι ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν είχε στρατιωτική σημασία. Σήμερα δεν λείπουν και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η Δρέσδη βομβαρδίστηκε μετά από απαίτηση του Στάλιν!! Ομως τα εργοστάσια της Γερμανίας, που οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.
Η έκρηξη αυτενέργειας, που έδειξε το μεγαλύτερο τμήμα του σοβιετικού λαού, η τέτοια προσήλωση στο στόχο και η συνειδητή πειθαρχία δεν μπορούσαν να υπάρξουν σε συνθήκες τρόμου σε βάρος του λαού, όπως ισχυρίζονται ότι υπήρχαν η ιμπεριαλιστική και η οπορτουνιστική προπαγάνδα. Δεν ήταν δυνατό να δράσουν σε συνθήκες τρόμου οι οικοδόμοι του σοσιαλισμού, που μετέφεραν στα ενδότερα της Σοβιετικής Ενωσης χιλιάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις των δυτικών περιοχών, για να συνεχιστεί η παραγωγή. Οι οικοδόμοι του σοσιαλισμού που, μεσούντος του πολέμου, έχτιζαν από την αρχή τις ερειπωμένες περιοχές, όταν οι γερμανικές στρατιές τις εγκατέλειπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες έπιασαν δουλειά στα εργοστάσια, αντικαθιστώντας στην παραγωγή τους άντρες που πολεμούσαν στο μέτωπο. Περισσότερες από 1 εκατομμύριο γυναίκες στα κολχόζ απέκτησαν τα επαγγέλματα της οδηγού και της μηχανικού. Πάνω από 200 χιλιάδες έγιναν υπεύθυνες συνεργείων και πρόεδροι κολχόζ, ενώ 1 εκατομμύριο πήραν μέρος στις μάχες, στο μέτωπο και στα αντάρτικα τμήματα.
Αλλά και οι τέτοιας έκτασης και βάθους γιγάντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως αυτές που διεξήγαγε ο Κόκκινος Στρατός, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν δίχως την αυτοθυσία, την πρωτοβουλία και την ατομική υπευθυνότητα από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες κάθε χώρου.
Οι ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις υπάρχουν αντικειμενικά, είναι ασυμφιλίωτες και καμιά εκστρατεία για την εμπέδωση της «ταξικής συνεργασίας» δεν είναι σε θέση να τις εξαφανίσει. Είναι όμως σε θέση να επιβραδύνει την ταξική πάλη, αν δεν υπάρξει έγκαιρη αποκάλυψη και θωράκιση του εργατικού κινήματος.
Από αυτή την άποψη κρίνεται και αποκαλύπτεται η σκοπιμότητα μιας από τις βασικές μεθοδολογικές αρχές των "αναθεωρητών" της Ιστορίας, να "εξηγήσουν" τα ιστορικά γεγονότα με τον εξορκισμό της πάλης των τάξεων, που την ονοματίζουν ξεπερασμένη μετά την κορύφωση των αντεπαναστατικών εξελίξεων του 1989-1991. Ετσι υπηρετούν το νέο συσχετισμό υπέρ του κεφαλαίου, καλυπτόμενοι πίσω από μια δήθεν αταξική θεώρηση της Ιστορίας. Σήμερα στα κράτη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αναστύλωση των χιτλερικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών, τις διακρίσεις σε βάρος τους, την εκτός νόμου θέση οργανώσεων. Παρ' όλα αυτά έρευνες σε διάφορες χώρες αποκαλύπτουν ότι μεγάλο ποσοστό των λαών τους επιθυμούν να ζήσουν στο σοσιαλιστικό καθεστώς.
Εξέχοντα ρόλο στη στρέβλωση της ιστορικής μνήμης παίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Πρωτοστατώντας στην αντικομμουνιστική υστερία καθιέρωσε την 9ηΜαΐου ως "Ημέρα της Ευρώπης", απαλείφοντας την "Ημέρα της Νίκης των Λαών"! Καθόλου τυχαίο ότι η εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ονοματίζεται κατοχή! Στη Γερμανία και στην Αυστρία οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού, που αυτομόλησαν στους αντιπάλους, κυρίως στο Σοβιετικό Στρατό, ουσιαστικά θεωρούνται "εθνική ντροπή"!
Καμία πλαστογραφία δεν θα σβήσει τις εποποιίες: Του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, της Μόσχας, του Κουρσκ, της Σεβαστούπολης, όλων των ηρωίδων πόλεων. Των μικρότερων και μεγάλων μαχών του Κόκκινου Στρατού, του Κόκκινου Ναυτικού, της Κόκκινης Αεροπορίας, των παρτιζάνων στα μετόπισθεν, τον απίστευτο ηρωισμό εκατομμυρίων.
Αποτελούν μέρος του ιμπεριαλιστικού ιδεολογικού πολέμου η παραχάραξη της Ιστορίας, η επιχείρηση "αποϊδεολογικοποίησης" της ιστοριογραφίας, η συκοφαντική ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό, του Στάλιν με τον Χίτλερ, για να διαμορφωθούν υποταγμένες συνειδήσεις, να συκοφαντηθεί η ταξική πάλη και η προοπτική της.
Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, που ο Χίτλερ και γενικότερα το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του εξέφρασαν και υπηρέτησαν τα συμφέροντά τους. Αντίθετα ο Στάλιν και γενικά η σοβιετική εξουσία εξέφρασαν και υπηρέτησαν τα συμφέροντα των εκατομμυρίων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς.
Παράλληλα συνεχίζεται η αναπαραγωγή των προπαγανδιστικών αστικών επιχειρημάτων, που υποστηρίζονται ένθερμα από τον οπορτουνισμό, για το "μοίρασμα του κόσμου", που δήθεν συμφωνήθηκε στη Γιάλτα (11 Φεβρουαρίου 1945) ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στις ΗΠΑ - Βρετανία.
Στο υποτιθέμενο "μοίρασμα του κόσμου" ανακαλύπτουν την αιτία που ο Κόκκινος Στρατός δεν μπήκε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα το ΕΑΜ να νικηθεί από την ντόπια άρχουσα τάξη και τους Εγγλέζους.
Ετσι αποενοχοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ενώ ενοχοποιούν τον Κόκκινο Στρατό και τον προλεταριακό - σοσιαλιστικό διεθνισμό, την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946-1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της. Ο ηρωικός αγώνας του λαού της Αθήνας και του Πειραιά τον Δεκέμβρη 1944, όπως και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) είναι ορόσημα.
Τα μονοπώλια ανέβασαν τον Χίτλερ
Αλλά οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν και δικές τους ανύπαρκτες ιστορικές επετείους για να ενσταλάζουν το δηλητήριο του αντικομμουνισμού ως όπλο στον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά των λαών. Πολύ περισσότερο συγκαλύπτουν ότι τα μονοπώλια ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία, ότι σ' αυτό συνέβαλαν αποφασιστικά και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ενάντια στα οποία πολέμησε ο ναζισμός, με στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Εδώ σημαντικό ρόλο έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία που συνεχίζει και σήμερα στα ίδια χνάρια. Εχει σημασία να το υπενθυμίζουμε και ακριβώς αυτό θα κάνουμε.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και οι κυβερνήσεις τους. Οι τράπεζες και τα άλλα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας επένδυσαν δισεκατομμύρια δολάρια στην ανόρθωση του δυναμικού της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, έχοντας υπόψη να χρησιμοποιήσουν τη χώρα αυτή στον αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οι μεγάλοι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, αρκετά χρόνια ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα. ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία υπολόγιζαν ότι θα πετύχαιναν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, ώστε και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί και η αποδυναμωμένη Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί τους δικούς τους όρους μετά το τέλος του πολέμου στο μοίρασμα της λείας, έτσι ώστε να βγουν κερδισμένα τα δικά τους μονοπώλια και χαμένα τα γερμανικά.
Ετσι εξηγούνται ενέργειες που φαντάζουν ως ανεξήγητες ή ως αντιφατικές όπως:
- Η στήριξη που διέθεταν τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας προς τη Γερμανία καθ' όλη την περίοδο της στρατιωτικής προετοιμασίας της, αλλά και την ίδια περίοδο του πολέμου, βομβαρδίζοντας άμαχο πληθυσμό αλλά όχι την πολεμική βιομηχανία, κάνοντας μυστικές συνεννοήσεις με τον Χίτλερ για συμφωνία μαζί του κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
- Η ανοχή απέναντι στις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις Γερμανίας - Ιταλίας στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική.
- Η αρνητική στάση των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας στο κάλεσμα της ΕΣΣΔ για συμφωνία, όταν ήδη είχε συγκροτηθεί το αντικομμουνιστικό Σύμφωνο Βερολίνου - Τόκιο - Ρώμης.
- Η καθυστέρηση στο άνοιγμα του Δυτικού Μετώπου, μόλις τον Ιούνη του 1944, τρία ολόκληρα χρόνια μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης!
- Η στρατολόγηση Γερμανών, Βουλγάρων, Τσέχων από τους Δυτικούς κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκοπεία και υπονομευτική δράση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
- Ο «ψυχρός πόλεμος», οι θερμοί πόλεμοι και όλα τα σχέδια οικονομικά, στρατιωτικά, κατασκοπευτικά, περικύκλωσης και υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος, μετά τον πόλεμο.
Αλλά και την ίδια περίοδο του πολέμου συνέχιζαν στην ίδια ρότα, βομβαρδίζοντας στη Γερμανία άμαχο πληθυσμό (η περίπτωση της Δρέσδης είναι η πλέον χαρακτηριστική), αλλά όχι την πολεμική βιομηχανία, κάνοντας μυστικές συνεννοήσεις με τον Χίτλερ για συμφωνία μαζί του κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Ανέχτηκαν τις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις Γερμανίας - Ιταλίας στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική. Κράτησαν αρνητική στάση στο κάλεσμα της ΕΣΣΔ για συμφωνία ενάντια στο Χίτλερ, όταν ήδη είχε συγκροτηθεί το αντικομμουνιστικό Σύμφωνο Βερολίνου - Τόκιου - Ρώμης. Ακόμη και μετά το Σύμφωνο του Μονάχου, όπου παρέδωσαν στον Χίτλερ την Αυστρία, την Τσεχία. Την περίοδο του πολέμου προχώρησαν σε στρατολόγηση Γερμανών, Βουλγάρων, Τσέχων για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκοπία και υπονομευτική δράση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Πώς και ποιοι επέλεξαν τον Χίτλερ; Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν (σοσιαλδημοκράτες), τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στους φασίστες.
Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν με την ανοχή της αστυνομίας μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου, με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν, πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες.
Στις 30 Γενάρη του 1933, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος. Η δράση της σοσιαλδημοκρατίας αποδείχτηκε χρήσιμη, στρώνοντας το δρόμο για το φασισμό.
Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας
Στα χρόνια της κρίσης 1929 - 1933 η σοσιαλδημοκρατία προωθούσε πολιτική σωτηρίας του καπιταλισμού. Καλούσε τους εργάτες να περιμένουν να περάσει η κρίση, να συμφωνήσουν να κάνουν θυσίες, να δεχτούν να χάσουν πολλές από τις κατακτήσεις τους. Στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λειψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού, όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».
Τα βασικά χτυπήματα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τα κατεύθυναν ενάντια στους επαναστάτες εργάτες, ενάντια στους κομμουνιστές, κατηγορώντας τους ότι επιδιώκουν το χάος. Εκείνος όμως που οδήγησε στο οικονομικό χάος, στην αθλιότητα και την πείνα ήταν ακριβώς ο καπιταλισμός που τον υπεράσπιζε η σοσιαλδημοκρατία. Στο IV Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Εργατικής Διεθνούς (Ιούλης - Αύγουστος 1931) η βασική προσοχή δεν είχε στραφεί στο ζήτημα της πάλης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, αλλά στο πώς θα σωθεί η Γερμανία από την οικονομική χρεοκοπία.
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Στην πραγματικότητα όμως η γραμμή συνεργασίας με τους μετριοπαθείς κύκλους της μεγαλοαστικής τάξης οδηγούσε από τη μια παραχώρηση στην αντίδραση στην άλλη, στην παραίτηση από τον αποφασιστικό αγώνα κατά της επίθεσης του φασισμού.
Την αλήθεια για το ζωντανό παράδειγμα του σοσιαλισμού, στην ΕΣΣΔ, οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προσπαθούσαν να την πνίξουν με ψέματα και συκοφαντίες. Προπαγάνδιζαν εντατικά τη θέση ότι στην ΕΣΣΔ οικοδομείται «όχι ο σοσιαλισμός, αλλά ο κρατικός καπιταλισμός» και ότι το πεντάχρονο σχέδιο (τότε εφαρμόστηκε το πρώτο πεντάχρονο) είναι απλώς μια προσπάθεια να κάνουν με τη βία αυτό που έχει γίνει πια στις άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Ο Κ. Κάουτσκι επιτιθόταν ενάντια στην ΕΣΣΔ και το κομμουνιστικό κίνημα. Στο βιβλίο του «Ο μπολσεβικισμός σε αδιέξοδο», έχοντας χάσει κάθε ιδέα για την πραγματική ταξική πάλη στον κόσμο, υποστήριζε ότι η λευκοφρουρίτικη αντεπανάσταση είναι λιγότερο επικίνδυνη από τον μπολσεβικισμό. Ο Κάουτσκι έφτασε στο σημείο να θεωρεί μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης στον κόσμο την κυριαρχία του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, την απόσπαση της αγοράς της από τη βιομηχανική Ευρώπη και παρακινούσε ανοιχτά: «Το να βγάλουμε τον μπολσεβικισμό από τη μέση... - σημαίνει να ανοίξουμε το δρόμο προς την άνθηση όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης». Πάνω στο έδαφος του αντικομμουνισμού, ο αποστάτης Κάουτσκι συνενώθηκε με τους ανοιχτούς οπαδούς του αντισοβιετικού ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Στην Αγγλία το "εργατικό κόμμα" όταν ερχότανε στην εξουσία υποσχέθηκε ελάττωση της αεργίας και καλλιτέρευση της θέσης των αέργων, αγώνα ενάντια στην ελάττωση του ζωικού επιπέδου των εργατών, ειρήνη με την Ινδία, σταθερή πολιτική αφοπλισμού. Στην πραγματικότητα, εκτελώντας τη θέληση της ιμπεριαλιστικής κεφαλαιοκρατίας, η "εργατική" κυβέρνηση εφαρμόζει την καπιταλιστική συστηματοποίηση, ελαττώνει με τη διαιτησία το μεροκάματο, αυξάνει τις ώρες δουλειάς (νομοσχέδιο βιομηχανίας κάρβουνου), ελαττώνει τον προϋπολογισμό της κοινωνικής ασφαλείας, πνίγει μέσα σε κατακλυσμούς αιμάτων το επαναστατικό - απελευθερωτικό κίνημα στις Ινδίες, στην Αίγυπτο και στην Αραβία, ξεπερνά την Κυβέρνηση Μπάλτουιν στη ναυπήγηση και τον εξοπλισμό του πολεμικού ναυτικού, προπαρασκευάζει μαζύ με τον γαλλικό ιμπεριαλισμό το ενιαίο μέτωπο της στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στην ΕΣΣΔ (ρόλο της εργατικής κυβέρνησης στη ναυτική συμφωνία Γαλλίας και Ιταλίας).
Στην Γερμανία η σοσιαλδημοκρατία στο διάστημα της τελευταίας ανόδου της στην εξουσία με τα χέρια της κυβέρνησης Μύλλερ άνοιξε πρώτη την επίθεση ενάντια στην κοινωνική ασφάλεια, άρχισε πρώτη τη ναυπήγηση νέων θωρηκτών, τουφέκισε τους εργάτες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς το 1929 στο Βερολίνο, απαγόρεψε το "Σύνδεσμο των Κόκκινων Πολεμιστών", καταδίωξε τον εργατικό Τύπο, έπνιξε τις εργατικές απεργίες. Διωγμένη με τη θέληση της κεφαλαιοκρατίας από την κυβέρνηση, αφού εφάρμοσε με τα χέρια της το σχέδιο Γιουγκ, τον αντεργατικό νόμο της "άμυνας της δημοκρατίας", αφού ξεκαθάρισε το δρόμο με διάφορα αντιδραστικά μέτρα στην κυβέρνηση της εφαρμογής της φασιστικής διχτατορίας (Μπρούνιγκ) η σοσιαλδημοκρατία και μέσα στην κυβέρνηση (Πρωσσία) και έξω από την κυβέρνηση ψηφίζει όλους τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης Μπρούνιγκ, είναι ο οργανωτής των απεργοσπαστών και ο πρωτοπόρος της αστυνομικής τρομοκρατίας ενάντια στους απεργούς και τους αέργους, υποστηρίζει ενεργά τον εξοπλισμό του Γερμανικού ιμπεριαλισμού (ναυπήγηση νέων θωρηκτών), παίζει το ρόλο του αρχηγού της αντισοβιετικής προπαγάνδας και της προπαρασκευής της στρατιωτικής επέμβασης...
Ολα αυτά κι άλλα παρόμοιά τους γεγονότα ξεσκεπάζουν ολοκάθαρα τον αντεπαναστατικό ρόλο της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας ως του κυριώτερου κοινωνικού στηρίγματος της κεφαλαιοκρατίας στον αγώνα της ενάντια στο προλεταριάτο.
Γι' αυτό το ξέσπασμα της σοσιαλδημοκρατίας, το ξέσπασμα της ΙΙ Διεθνούς, η απελευθέρωση των εργατικών μαζών από την επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας είναι άμεσο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς δε την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού είναι αδύνατη μια νικηφόρα πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του από τις αλυσσίδες του καπιταλισμού.
Ηταν η κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου» στη Γαλλία, όταν οι φιλογερμανικές δυνάμεις της γαλλικής αστικής τάξης στρατολογούσαν, προκαλούσαν, εξοπλίζονταν ανενόχλητες. Η κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου» με την ταχτική της βοήθησε τον Φράνκο, για να νικήσει τον «Δημοκρατικό Στρατό της Ισπανίας», αφού στο όνομα της μη ανάμειξης εμπόδισε το πέρασμα κάθε υλικής βοήθειας στον Ισπανικό λαό την ίδια ώρα που Χίτλερ και Μουσολίνι, μαζί και και η καθολική Εκκλησία βοηθούσαν τον Φράνκο ακόμη και με στρατό και όπλα για να τσακίσει τη λαϊκή κυβέρνηση της Ισπανίας.
Σήμερα, οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε διαδοχικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. Βρίσκονται μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου που σαρώνει κατακτήσεις δεκαετιών. Σήμερα η οικονομική κρίση και οι τεράστιες δυσκολίες διαχείρισής της από το αστικό πολιτικό σύστημα, φανερώνουν ακόμη πιο ανάγλυφα ότι ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και πρέπει να ανατραπεί, να αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό.
Ενα από τα συμπεράσματα της πείρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είναι το εξής:
Ο διεθνής ιμπεριαλισμός, το κάθε καπιταλιστικό κράτος, η κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία είναι πρώτ' απ' όλα σταθερά προσηλωμένοι απέναντι στον ταξικό της αντίπαλο: Πρώτα απ' όλα έχει στραμμένα τα πυρά της απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας ή της συμμαχίας, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Κινούνται με ελιγμούς προκειμένου να εξουδετερώσουν και να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να αποπροσανατολίζουν τον ταξικό τους αντίπαλο, επιδιώκοντας ακόμη και να παροπλίζουν με ενσωμάτωση την πολιτική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, τα ίδια τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Ενα, επίσης, βασικό δίδαγμα από τα πολλά που προσφέρει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, είναι ότι: Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος κι ας φαίνεται ότι είναι πανίσχυρος. Η δύναμη που έχει είναι ταυτόχρονα η μεγάλη αδυναμία του. Μπορεί να κυριαρχεί, όσο ο ίδιος και τα κόμματα που τον υπηρετούν και τον στηρίζουν καταφέρνουν να κρατάνε εγκλωβισμένη την εργατική τάξη, την μικρομεσαία αγροτιά, τα άλλα μεσαία στρώματα και να τα χειραγωγούν. Οταν θα φύγουν από αυτά τα κόμματα και παλέψουν κατά της πολιτικής τους, τότε η δύναμή του θα είναι πολύ μικρή και θα τον νικήσουν.
 |
| Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τους κρατούμενους του Άουσβιτς |
 |
| Ο στρατάρχης Ζούκοφ με το επιτελείο του έξω από το Ράιχσταγκ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου