Ο Μποστ για το παρακράτος

Το παρακάτω άρθρο του Μέντη Μποστατζόγλου (Μποστ), αποτελεί σατιρικό κείμενο για το προσκήνιο και το παρασκήνιο της υπόθεσης και της δολοφονίας Λαμπράκη. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην συλλογική έκδοση των πεζών κειμένων του Μποστ της περιόδου 1960-1965. Το παραθέτουμε ολόκληρο

ΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ

Ένα φλέγον ζήτημα το οποίον όλοι οι Έλληνες πρέπει να προσέξομεν και να διαφυλάξομεν ως κόρην οφθαλμού είναι ο θεσμός των Παρακρατικών Οργανώσεων, διότι η συμβολή των εις την πρόοδον της Πατρίδος μας είναι τεραστία.

Άνευ των Παρακρατικών είναι πολύ αμφίβολον εάν θα απερροφώντο 3000 στέφανα αυθημερόν και θα μας έδιδον τόσην ώθησιν εις την ανθοκομίαν μας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι εάν μέχρι στιγμής μέγα τμήμα των ανθοπωλών δεν έχη μεταναστεύσει εις την Ολλανδίαν τούτο οφείλεται εις το τόσο ευρύ σχέδιον που έχουν αναπτύξει αυταί αι χρήσιμοι οργανώσεις που εδρεύουν, αναπτύσσονται και πετούν κλώνους αειθαλείς εις τα ωραία θερμοκήπια του Θερμαικού. Χώρις θόρυβον και τυμπανοκρουσίας, μία δραξ φιλασθένων ανθρώπων, εκ των οποίων άλλος είναι καρδιοπαθής, άλλος είναι ψυχοπαθής και άλλος πτερνοπαθής, έχουν αποδυθή εις ένα τιτάνιον αγώνα με ελάχιστα πένιχρα μέσα. Με λοστόν την πίστιν των και υπομόχλιον μίαν μοτοσυκλέτταν εντός μηνός κατώθρωσαν να ευημερήσουν τους ανθωπώλας, να δώσουν κέρδη εις τας εφημερίδας, να ανθήσουν τας αεροπορικάς συγκοινωνίας, να δώσουν εργασίαν σε ιατρούς της Υφηλίου και ο διεθνής τύπος να κινηθή και να γράφη για μας εις μίαν εποχήν που μετά την Αμπατιέλου μας είχον εντελώς ξεχάσει. 

Και προκαλεί θλίψιν εις το σύνολον των υγιειώς σκεπτόμενων Ελλήνων, η πράξις των καλλιτεχνών, λογοτεχνών και συνθετών, που έγραψαν τόσα πράγματα δια τον Λαμπράκην και όμως δεν εύρον δύο λόγους συμπαθείας δια τους καρδιοπαθείς αυτούς πρωτεργάτας της ευημερίας μας. Φαεινήν εξαίρεσιν τας ζοφεράς εκείνας ημέρας, αποτέλεσεν μόνον η δήλωσις του γλύπτου Χατζιδάκι δια την σύνθεσιν του κυρίου Τρούμαν και η βαρύνουσα γνώμη του ηκούσθη ως δρόσος διαυγής και άσμα μαντολίνων διά τον υπέροχο φιλέλληναν πολιτικόν, που προειδών τι τεράστιαν συμβολήν διά την πρόοδον της Ελλάδος θα επέφεραν αι Παρακρατικαί Οργανώσεις, διορατικότατα επροτίμησε να ρίψη την βόμβαν του και να θάψη την Χιροσίμα, παρά να την ρίψη εν Θεσσαλονίκη και να διαλύσει την στοάν Μοδιάνο. 

Δυστυχώς η προσπάθεια των Παρακρατικών Οργανώσεων ευρίσκει πολλά εμπόδια, διότι ανέκαθεν εις την πατρίδα μας από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερον εμφιλοχέυει ο φθόνος και η συκοφαντία και ανακόπτεται προσωρινώς μια δράσις η οποία, εις ορισμένας περιπτώσεις αριθμεί περίπου 50000 μέλη. Έφθασαν δε εις το σημείον ορισμένοι εχθροί του Έθνους να συκοφαντίσουν αυτάς τας οργανώσεις με ένα ατύχημα που συνέβη εις έναν υφηγητήν ο οποίος ατυχώς εξέπνευσεν, διά να σπιλώσουν μιάν οργάνωσιν ακίνδυνον που μοχθεί διά το σύνολον. Πόσον δε αδίκος ήτο η συκοφαντία εκείνη, απεδείχθη όταν μετ'ολίγον εξέπνευσεν και ο Πάπας που ήτο ειρηνιστής και όλοι ηννόησαν αυτομάτως οτι επρόκειτο περί επιδημίας και αι Παρακρατικαί Οργανώσεις δεν είχον καμμίαν ανάμιξιν εις τας θανατηφόρους αυτάς υποθέσεις. Εκτός τόυτου, και οι δύο θάνατοι είχον διαφορετικά συμπτώματα, παρόλον που αμφότεροι επροκάλεσαν παγκόσμιον Θλίψιν και απεβίωσαν μετά τετραήμερον μαρτύριον. Διότι ενώ εις το Μαραθώνιον αυτό διάστημα ο ηρωικός υφηγητής δεν μιλούσε, αντιθέτως ο Πάπας από καιρού εις καιρόν ήτο λαλίστατος και ωμίλει και εις την διάλεκτον Μπεργκάμο. Εν πάσει περιπτώσει, εχάθησαν αμφότεροι. Καθολικός ο ένας, διαμαρτυρόμενος ο άλλος.   

Η στάσις των Παρακρατικών Οργανώσεων κατά τας κρισίμους εκείνας ημέρας που τα πλήθη εκόχλαζαν ήτο άψογος. Όλα τα συκοφαντηθέντα μέλη παρέμενον μακράν από το προσκήνιον και επενθούσαν μόνοι και ανωνύμως, χωρίς επιδεικτικάς φωνάς και αντιδρώντες με τον τρόπον των, ως αισθητικοί, εις μίαν πε΄ριοδον που πέριξ του νεκρού έριζον τα κόμματα αγρίως, τόσον που και ο αρχηγός των εθνικοφρόνων κ Τουρκοβασίλης εις την εκκλησίαν ηναγκάσθη να το καυτηριάση καθώς έβλεπε μιαν μονοπώλησιν του πένθους. Και αυτό που επρόλαβεν και είπεν ο κ Τουρκοβασίλης ήτο ορθόν, διότι πράγματι πολλοί βασιλόφρονες ήθελον να παρουσιάσουν τον Λαμπράκην για δικό τους άνθρωπον κι επίσης και τα Ανάκτορα εκινούντο υπόπτως δια να παρουσάσουν τον υφηγητήν ως ειρηνικόν αυλικόν, πεσόντα εν τη εκτελέσει του καθήκοντος. Τελικώς με έναν ελιγμόν, ο Πρόεδρος της Βουλής τον ανεγνώρισεν ως Κεντρώον και έτσι ο συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ φιλειρηνικός βουλευτής εκηδεύθη από την Μητρόπολιν δημοσία σαπάνη με 8000 αστυφύλακας ετοίμους να προτάξουν τα στήθη των διά να προστατεύσουν το φέρετρον του νεκρού, ο οποίος εις όλην του την ζωήν κατετρύχετο από την ψύχωσιν ότι θα τον εδολοφόνουν και επέπρωτο να πάη από φυσιολογικόν θάνατον.

Το πλήγμα δια τας Παρακρατικούς Οργανώσεις της βορείου Ελλάδας υπήρξεν βαρύ. Όλα τα ειρηνικά μέλη επίστευον ελπιδοφόρα μέχρι τελευταίας στιγμής ότι ο νεκρός θα εκηδεύετο από τον Άγιον Δημήτριον της Θεσσαλονίκης. Όταν όμως είδαν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται, αγανάκτησαν διά την προσβολήν και πολλοί έφυγαν από τας Στοάς κλείσαντες τα γραφεία των. Βγήκε μάλιστα και η διάδοσις ότι πολλοί εξ αυτών τράβηξαν για το Τρίκερι απελπισμένοι ώστε να πέσουν στα νερά και να τους φάνε οι καρχαρίες. Ο πανδαμάτωρ όμως χρόνος που αμβλύνει τας πρώτας εντυπώσεις επέδρασεν ως βάλσαμον εις τις αγνές ψυχές των και ολίγον κατ ολίγον άρχισαν να επανέρχονται εις τους πάγκους των. Αλλά αι φήμαι των βασιλοφρόνων στο διάστημα αυτό είχαν οργιάσει και τα μέλη των Παρακρατικών Οργανώσεων, που ίσταντο υπεράνω κομμάτων εδέχθησαν τα συντονισμένα πυρά των φανατικών αυλικών που έχοντες συμφέροντα με την Φανέλλα και την Πρόνοια έριξαν το βάρος τους για να συντρίψουν ολίγους επαγγελμαστίας και πτωχούς βιοπαλαιστάς ιδεολόγους των οποίων μόνη περιουσία ήτο ένα τρίκυκλο.

Αυτή είναι η αλήθεια δια τα συκοφαντηθείσας Παρακρατικάς Οργανώσεις αι οποίαι λόγω αστοργίας της Κυβερνήσεως και άνευ πόρων δεν ημπορούν να αποσείσουν τας κατηγορίας. Διαότι και αν ακόμη υποθέσομεν ότι τα μέλη αυτά διέπραξαν έναν φόνον, τούτο έγινε διότι χωρίς θυσίας δεν νοείται πρόοδος. Εάν δεν μάθωμεν δια έναν νεκρόν πως θα παραγγείλωμεν άνθη εις τα καλά καθούμενα; Εξετάζουν καλώς με μεγάλην προσοχήν και μελέτην όλους τους υποψηφίους επιστήμονας και αποφασίζουν την εκτέλεσιν εκείνου ο οποίος εγγυάται μεγίστην απορρόφησιν στεφάνων, εξησφαλισμένην κινητοποίησιν μεταφορικών μέσων και ο οποίος θα δώση εργασίαν εις ανακριτάς, εισαγγελείς, δικαστάς, φωτογράφους τσιγκογράφους, δημοσιογράφους, πρακτικογράφους, πολυγράφους ακόμη δε και τάφους. Και αι Παρακρατικαί Οργανώσεις, προκειμένου να ευημερήσουν τόσοι κλάδοι, δεν εξετάζουν με στενά κριτήρια, αλλά βλέπουν πολύ μακρυά και με κάποιαν ευρύτητα.

Παρόλον που οι περισσότεροι στερούνται πτυχίον ανώτερων σπουδών, εν τούτοις με σαφήνειαν και διάυγειαν πρωτοφανή οι ανήκοντες εις τας οργανώσεις έχουν συλλάβει το όλον θέμα της προόδου της χώρας μας, καταλήξαντες εις το συμπέρασμα ότι δύναμις ανωτέρα και του πετρελαίου και του αλουμινίου και του εξηλεκτρισμού, είναι ο θάνατος. Εάν από καιρού εις καιρόν υπάρχει ένας θάνατος εντυπωσιακός, η χώρα θα προχωρή με άλματα. Βεβαίως και ο ξυλοδαρμός ωφελεί αλλά η ωφέλεια είναι μικρά. Με ολίγα τσιρότα και επιδέσμους, δεν ημπορούν να πληρωθούν οι ξένοι ομολογιούχοι και το κράτος θα είναι αναγκασμένον να φορολογή αγρίως τα σπίτια της οδού Αχαρνών. Ενώ με την ύπαρξην νεκρών, κινούνται οι καφεπώλαι, τα ανθοπωλεία, οι ιερείς, οι τυπογράφοι, τα ταξί, οι κατασκευασταί κολλύβων, αυτοί που πουλούν μάυρες γραβάτες, οι βιομηχανίες μαύρων κορδονιών, μαύρων καλτσών, μαύρων πλερέζων και ακόμη και τα υαλοπωλεία δίοτι όλο και θα σπάση κανένα φλιτζάνι του καφέ και ο τεθλιμμένος θα το αντικαταστήση. Εφόσων λοιπόν, ο Χάρων ως ατομική δύναμις κινεί εκτάκτους αμαξοστοιχίας και ανυψώνει αεροσκάφη πλήρη με ιατρούς, νομίζω ότι όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να ανυψώσουν φωνήν διαμαρτυρίας ώστε όχι μόνον να μην διαλυθούν οργανώσεις πολύτιμοι, αλλά αντιθέτως να ενισχυθούν σημαντικώς ώστε κάθε 7 Έλληνες να ημπορούν να ιδρύουν ένα σωματείον δια να τονώνεται εις ύψιστον βαθμόν η ευημερία μας.

Εάν κυνηγόμεν τα παρακρατικά πρόσωπα και μέλη είναι ωσάν να τραυματίζωμεν θανασίμως τα ατομικά μας συμφέροντα.  Πρέπει να επιδιώκωμεν να εφοδιαστούν όλοι με μίαν ταυτότητα, ένα ρόπαλον και να γνωρίζουν που να ημπορούν να κατευθυνθούν διά να εύρουν ένα τρίκυκλον διά τας εκτάκτους ανάγκας εις τας κρισίμους στιγμάς, προκειμένου να ορθοποδήση το έθνος. Πόροι διά τα Σωματεία αυτά ημπορούν να εξευρεθούν με μίαν μικράν φορολογίαν των μη εγγεγραμμένων με μιαν υπεραξίαν επί των αυτοκινήτων συγχρόνως με έναν έρανον όπως του Καραισκάκη δια να κτισθή εν καιρώ κι ένα Γηροκομείον, ένα Πιτσώκειον Ιδρυμα διά τα φιλάσθενα επίτιμε μέλη. Δεν θέλω να γίνω Κασσάνδρα και μία μάντις των κακών διά να προαναγγείλω τι αποτελέσματα θα έχη μία αδιαφορία μας είς αυτό το φλογερόν θέμα. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, διότι βλέπω μίαν τάσιν διαλύσεως των χρησίμων αυτών οργανώσεων που μοχθούν διά το σύνολον και αντιμετωπίζουν παρόλα αυτά μίαν αστοργίαν πρωτοφανή. Μία ιδιωτική πρωτοβουλία που ήρχισεν επί Μεταξά και συνεχίζεται επί σειράς ετών με τας φροντίδας και την αυταπάρνησιν του κυρίου Γιοσμά, πρέπει να τύχη πάσης ηθικής υποστηρίξεως και όχι να ρίπτεται εις τον κάλαθον των αχρήστων. Δυστυχώς μας διακρίνει μία επιπολαιότης και είμεθα πρόθυμοι υπακούοντες εις τους αριστερούς, να κλείσωμεν τα Στοάς όπου οι άνθρωποι αυτοί έχουν τα γραφεια των και τους δικηγόρους των. Αυτό το ρπάγμα δεν πρέπει επ' ουδενί λόγω να συμβή.

Επειδή μόνον εις την Θεσσαλονίκην παρουσιάσθη ένας φόνος και μία αξιοζήλευτος δραστηριότης, δεν έπεται ότι αι οργανώσεις των άλλων πόλεων αδρανούν. Μόλις τους δοθή η ευκαιρία θα εκδηλωθούν και αυταί. Είναι πολύ συγκινητικόν να βλέπη κανείς 10 ημέρας μετά τον φόνον του Γρηγόρη Λαμπράκη να υπάρχη αγωνιστική άμιλλα και ενθουσιασμός εις την Ελευσίνα όπου εκλήθη ο ιερεύς Πειρουνάκης εις απολογίαν για να δόση εξηγήσεις διότι εχαιρέτησε το Πανσπουδαστικόν Συνέδριον. Επίσης υγιή συμπτώματα βλέπομεν και εις τας Αθήνας με τηλεφωνήματα διαφόρων μελών εις τας εφημερίδας που εκφοβίζουν τους κακούς διευθυντάς. Μήπως εις την Νίκαιαν δεν ετρίβουν εις την μούρην γερόντων 90 ετών εφημερίδας με φωτογραφίας της κηδείας όπου εικονίζονται ρίπτοντες άνθη εις το φέρετρον του νεκρού; Λοιπόν; Τι δείχνουν όλα αυτά; Κάμψιν ή ακατάβλητον ακμήν; Πώς λοιπόν θα τα κλείσωμεν και θα πληγώσωμεν την υπερηφάνειας τόσων μελών;

Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς πάντως εγώ πυδέποτε θα υπογράψω διά να κλείσουν αι Παρακρατικαί Οργανώσεις που μας διαφυλάττουν από τους δράκους κι ένα σωρό κακά. Από την ημέραν που τα μέλη αυτά ανέλαβαν και την καταδίωξην των δράκων απόλυτος ηρεμία βασιλεύει εις την Θεσσαλονίκν. Όλοι κινούνται ελεύθερα και ο κ. Ράλλης με τον κ. Βέρρον βγαίνουν εις τον περίπατον χωρίς να φοβούνται τίποτα. Χιλιάδες ταξίαρχοι της Χωροφυλακής, ιατροδικαστί, αρεοπαγίται, πηγαινοήρχοντο ελευθέρως και τακτοποίησαν του κόσμου τις δουλειές, χωρίς ένας δράκος να τολμίσει να εμφανισθή, ούτε για δείγμα. Φαντασθήτε να εμφανίζετο ένας δράκος και να εχάνετο καμμία δικογραφία ή από τον φόβον τους οι μάρτυρες να αναιρούσαν χρησίμους πληροφορίας και καταθέσεις. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ομαλά. Και όλα αυτά τα οφείλομεν εις τας Παρακρατικάς Οργανώσεις, που εμπνέουν σεβασμόν εις τους φίλους και τρόμον εις τους εχθρούς.

Εάν λοιπόν διάφοροι κινούνται δια να κλείσουν τα γραφεία των εν Θεσσαλονίκη, δεν θα το δεχθώ. Διότι αυτό θα δείξη μεροληψία. Η όλαι θα κλείσουν χωρίς εξαίρεσιν ή όλαι θα μείνουν ανοικταί. Αδικίας εις βάρος της Θεσσαλονίκης δεν δέχομαι. Και εις αυτήν την άποψιν μάλλον θα καταλήξω.