Ο θάνατος του Δημήτρη Καραντζά

Ο Δημήτρης Καραντζάς αντάρτης και καπαπίτης του ΔΣ σκοτώθηκε τα Χριστούγεννα του 1949 στον Παρνασσό μαζί με την γυναίκα του την Πανωραία. Τα δύο τους παιδιά σκοτώθηκαν αργότερα μαχόμενα τον φασισμό.

Αρκετά χρόνια αργότερα η κόρη του Ελένη θα βρει και θα εκδόσει ένα απο τα ημερολόγιά του. Φέτος το Βήμα επανεξέδοσε το ημερολόγιο αυτό. Διαβάζοντας κανείς το ημερολόγιο αυτό θα δει μέρα την μέρα το χρονικό ενός ανθρώπου κυνηγημένου, που ζεί την κάθε μέρα σε έναν αδυσώπητο αγώνα για επιβίωση. Το ημερολόγιο τελειώνει απότομα μιας που αρκετές σελίδες του είναι κατεστραμμένες, αφήνοντας τον αναγνώστη να περιμένει με αγωνία να δει την τύχη του συγγραφέα. Ο Μήτσος Καραντζάς είναι, όπως τον καταλάβαμε μέσα απο το ημερολόγιό του, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, φορές φορές τον βλέπουμε να χαιρετάει τον ήλιο γράφοντας "καλημέρα ήλιε", δακρύζει κρυφά κάθε φορά που βλέπει το παιδί του Κομνά, μετά απο καιρό που βρίσκεται σε διάφορες αποστολές. Σε κάποια άλλη στιγμή σκέπτεται με τρυφερότητα τα δύο του σκυλιά που είναι μόνα τους στα δάση χωρίς φαγητό και την φροντίδα του. Το ημερολόγιό του είναι γεμάτο απο ανθρωπιά, τρυφεράδα και γενναιότητα. Παρακάτω παραθέτουμε τηνμαρτυρία ενός συναγωνιστή του για τον θάνατό του ως φόρο τιμής στο πρόσωπο του τόσο ανθρώπινου Μήτσου Καραντζά... (δείτε το βιογραφικό του στο thread Βιογραφικά Αγωνιστών)


" Ήμασταν κρυμμένοι στο χωριό, Δεκέμβρης του 1948. Είχε πολύ χιόνι-και εβδομήντα πόντους ! Καθόμασταν σε δύο καλύβια. Ο Μήτσος , η Πανωραία, ο Αργύρης Πανάγου και ο Δήμος Τούντας στο καλύβι του Γκουμοτάκη. Οι Γκουμαίοι ήταν απο καιρό όλοι φευγάτοι. Η άλλη παρέα έμενε στου Αργύρη του Βελεντζά το καλύβι. Εκεί ήταν ο Βασίλης, ο Γιώργος και η Γιαννούλα. Ξύπνησε ασύχαστος ο Αργύρης και βγήκε στην ράχη και άκουσε κουβέντες στην Αγία Παρασκευή. Ηρθε σκουντουφλώντας πρώτα σε μάς.
_ "Σηκωθείτε! Σηκωθήτε! έσκουξε πνιχτά. Μην κάθεστε άκουσα κουβέντες στην Αγία  Παρασκευή ! Και δεν είναι δικοί μας! Είναι στρατός! "
Έφυγε λαχανιασμένος, να πάει δίπλα στην δική του παρέα. Ο μπαρμπα- Μήτσος με τον Βασίλη είχανε βγεί να κυνηγήσουν λαγούς. Περιμέναμε έτοιμοι και μετά απο λίγο φάνηκαν έξω στο χιόνι. Ήταν κι οι άλλοι εκεί πλήν του Αργύρη.
_ "Γιατί μωρέ μπάρμπα αργήσατε? " είπα όλος αγωνία. Είχε φεξει στο μεταξύ.
_" Λάτε κοντά" Είπε ο Μήτσος και κάναμε προς Διαλεττάς στα Μαυροδημέικα. Οι στρατιώτες είχαν όμως πεταχτεί στην Ράχη. Μας είδαν και έριχναν με ριπές. Ευτυχώς εκεί δεν έπαθε κανένας τίποτα. Πρωτού την Δραγασιά κάναμε αριστερά, στους Δυσσέου το τριφύλλι για να πάμε για Παλιάμπελα. Εκεί μας είδαν πάλι απο τις ράχες και μας έριξαν με πολυβόλα. Φαινόμασταν καθαρά στην ασπρίλα του χιονιού. Μπροστά πήγαινε ο Μήτσος. Εκεί τον ακούμε που έβγαλε ένα "Ωχ". Τον είχαν βαρέσει.  Έπεσε στο χιόνι κι η Πανωραία έπεσε πάνω του κι άρχισε να φωνάζει. " Παραδοθείτε να μην σας σκοτώσουν" ήταν η τελευταία του κουβέντα. Τρέξαμε προς Σκασμένο Λιθάρι. Εκεί είχαμε κάλυψη καλή. Φτάσανε σε λίγο ο Δήμος και η Γιαννούλα.
_" Που είσαστε μωρέ? Γιατί αργείτε? Θα μας πιάσουν. Που είναι οι άλλοι?"
_" Τραυματίσθηκαν" μου είπαν
_" Μωρέ τόσο βαριά και μείνανε?"
_Μείνανε επιτόπου"
Η Πανωραία είχε χτυπηθεί στο πόδι και ο Βασίλης στην σπονδυλική στήλη. Αργότερα ελιχθήκαμε απο τον Κούκουρα και γλιτώσαμε τον κλοιό. Φθάσαμε στο Ζάμπειο, Γριάς Σπηλιά και τέλος βγήκαμε στο Νεραιδάλωνο. Βρήκαμε εκεί την καλύβα που την είχαμε νοσοκομείο. Κάτσαμε τρεις μέρες εκεί."

"Εκεί που κοιτάγαμε βλέπυμε σε κάποια στιγμή έναν να ανεβαίνει μέσα στην ασπρίλα. Κοίταζε γύρω του σαν υπνωτισμένος. Έρχονταν αργά προς εμάς. Βγήκαμε τότε κι εμείς και πιάσαμε θέση να δούμε ποιός είναι. Ήταν αντάρτης τον είχε στείλει ο Παρνασσός να πάρει πληροφορίες. Είχαν ακούσει τα πυρά στο χωριό και θέλανε να μάθουν τι έγινε. Του είπαμε τελος πάντων τι έγινε και εκείνος μας λέει:

"Στο χωριό δεν υποάρχει στρατός. Πήραμε να κατεβαίνουμε να πάμε στου Δήμου το σπίτι που είχε μέσα τραυματισμένους κρυμμένους στα σπίτια. Ήθελε να δει τι γίνανε. Περάσαμε τον Κούκουρα. Στο αμπέλι λοπόν του Παναγιώτη Βακράκη βρίσκουμε το πτώμα του Βασίλη πρώτα. Πατήματα τριγύρω πολλά και αίματα γεμάτο το χιόνι. Το πτώμα ήταν χωρίς κεφάλι. Πέντε μέτρα παραδίπλα και το κορμί της Πανωραίας, ακέφαλο κι αυτό. Κατηφορισαμε και στου Ηλία του Λιάπη το χωράφι είδαμε και το πτώμα του Μήτσου τεντωμένο στο χιόνι, ακέφαλο κι αυτό. Γύρω του ήταν τα δυό του σκυλιά και κάναν σαν να κλαίγανε. Τρέμανε τα μισοζώντανα και ρίχνονταν σε κάτι κοράκια που έρχονταν τριγύρω να ριχτούν στο σώμα. Πέντε μέτρα πιο κάτω είδαμε το κορμί του Αργύρη. Χρίς κεφάλι επίσης. Δίπλα ήτανε πεταμένα τα χιονοπέδιλά του. Είχε καθίσει να τα φορέσει και τον σκότωσαν (...)" 

"Ο ένας τραυματίας που βρήκαμε ήταν ο Κομνάς, το παιδί του Μήτσου. Ρώτησε αμέσως ο Κομνας που είναι ο πατέρας του. Του είπαμε οτι σκοτώθηκε. Έμεινε κόκαλο το παιδί. 
_" Σκοτώθηκε, μωρέ ο πατέρας μου?"
_" Ναι Κομνά, σκοτώθηκε"
_" Η μάνα μου?" είπε αμέσως
_"Σκοτώθηκε κι η μάνα σου, Κονά"
Και άρχισε να κλαίει το παλικάρι. Πήραμε τους τραυματίες και φύγαμε μέσα στο χιόνι για το Ζάμπειο. Έκλαιγε στον δρόμο ο Κομνάς ασταμάτητα. Σε λίγο καιρό σκοτώθηκε κι αυτός. Αργοτερα μάθαμε και για τον αδερφό του τον Ήλια-είχε σκοτωθεί κι αυτός."