Πολλά έχουν γραφεί και αναφερθεί για τους ήρωες της Μακρονήσου και ακόμα περισσότερα για τις συνθήκες ζωής, τα βασανιστήρια και την φρίκη που επικράτησε εκεί. Ελάχιστα είναι όμως τα όσα έχουν ειπωθεί για τους ενορχηστρωτές της φρίκης του νησιού και συγκεκριμένα για τα πρόσωπα που στελέχωσαν και δημιούργησαν την κόλαση της ΑΜ (Αστυνομία Μονάδας) και της διοίκησης του νησιού.Ένα από τα πρόσωπα αυτά, του οποίου την σύντομη πορεία θα περιγράψουμε εδώ υπήρξε και ο συνταγματάρχης Θωμάς Σούλης.
Ο επονομαζόμενος από τους κρατούμενους ως "Γέρος", Θωμάς Σούλης, ξεκίνησε την "λαμπρή του πορεία" στο πεζικό ως ανθυπολοχαγός. Κατά την διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας τα ίχνη του μας είναι άγνωστα. Παρόλα αυτά το όνομα Θωμάς Σούλης αναδύεται με την επιβολή της τριπλής κατοχής στην χώρα. Ο Σούλης έχοντας την ατυχία να έχει το ίδιο όνομα και επίθετο με έναν γνωστό αγωνιστή του ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται το 1943 από τους Ιταλούς και στέλνεται στις φυλακές Λάρισας. Κατά τα Δεκεμβριανά και την περίοδο ανασύστασης του Εθνικού Στρατού, ο Σούλης "εργάζεται" τίμια στο πλευρό των Άγγλων ως μισθοφόρος, αμειβόμενος με μια λίρα το δεκαπενθήμερο για τις υπηρεσίες τραμπούκου που προσέφερε. Αργότερα, με την δημιουργία του στρατοπέδου Μακρονήσου, τοποθετείται στην διοίκησή του με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Κατά την ομολογία πολλών κρατούμενων αλλά και φαντάρων, ο Σούλης αγαπούσε κυρίως τρία πράγματα, τα ανήλικα αγόρια, το χασίς και το χρήμα. Αποτελούσε σαν να λέμε, ιδανική περίπτωση για την "εθνική αναμόρφωση" που γίνονταν εκεί. Γνωστή φυσιογνωμία στους Μακρονησιώτες ήταν και ο εκάστοτε παρακοιμώμενος του Σούλη (με γνωστότερο κάποιον Μάκο) που τον συνόδευε πάντα και παντού. Ο συνταγματάρχης, που λέγεται ότι είχε υποστεί μερική παράλυση από τα ναρκωτικά, κλήθηκε στα τέλη του 1948 να λογοδοτήσει στην Αθήνα για δύο δικογραφίες σε βάρος του. Η μία προέρχονταν από τις οικογένειες κακοποιημένων αγοριών που κατάγγειλαν την συμπεριφορά του και η δεύτερη από το ίδιο το ΓΕΣ, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο Σούλης τσέπωνε τεράστια ποσά για "δημιουργία εγκαταστάσεων" στο νησί και έβαζε τους κρατούμενους να τα τις χτίζουν με τρομακτικά ωράρια εργασίας, βασανιστήρια, μαστίγιο και ελάχιστο φαγητό.
Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της υπόθεσης ήταν απλά και μόνο η μετακίνηση του Σούλη και η εν συντομία αποστράτευσή του (δηλαδή σύνταξή του).
Χαρακτηριστική εικόνα του κτήνους, είναι αυτή που παρουσιάζει πληρέστερα ο Μακρονησιώτης Βαρδής Βαρδινογιάννης: " Κυκλοφορούσε καβάλα στο κόκκινο καλοθρεμμένο στρατιωτικό άλογο που του έστειλαν οι προϊστάμενοι του για δώρο. Όταν είναι καλοκαιριά προβάλλει στις κορφές του λόφου ίδιος Αληπασάς. Φέρνει γύρω, επιθεωρεί τους κλωβούς, τα φυλάκια, τις αγγαρείες ή πάει στα τάγματα να ανταλλάξει την "πείρα" του με άλλους συνδιοικητές. Ο Αληπασάς στέκεται καβάλα στο άλογο κάμποση ώρα τώρα. Παρακολουθεί τις επιχειρήσεις. Με σαδισμό, με ένα χαμόγελο απάνθρωπο, σατανικό. Ύστερα χτυπά το μαστίγιο, κάνει στροφή και καλπάζει προς τα φυλάκια."
Έχομε γνώση και πικράν πείραν για ότι έγινε στο Μακρονήσι.Δοκιμάσαμε στο ΕΣΑΓ (Ειδικό Σχολεί Αναμόπφωσης Γυναικών)την απάνθρωπη μεταχείρηση
ΑπάντησηΔιαγραφήτων αλφαμιτών του Α΄ Τάγματος Μακρονήσου.Στις 26 Γενάρη 1950,περίπου 15ΟΟ Γυναίκες,μεταφερθήκα
με στα αμπάρια ενός οπλιταγωγού,για αναμόρφωση.
Πεντακόσιες εξήντα περίπου γυκαίκες,ανεπίδεκτες
μαθήσεως, αντισταθήκαμε στη βία,αντέξαμε και επιστρέψαμε στο στρατόπεδο του Τρικερι,αρχές Αυγούστου 1950.