« Πήγαμε το βραδάκι κοντά, και μόλις πήρε να νυχτώνει, πιάσαμε θέση απέναντι από το ύψωμα Ουγγρατίνα. Τους μίλησα πρώτος εγώ. «Φαντάροι ακούστε με, σας παρακαλώ. Απόψε ο σκοπός μας είναι ειρηνικός, ψυχαγωγικός. Ακούστε, και αν δεν σας αρέσουν τα τραγούδια μας βάλτε μας κανέναν όλμο. Αν όμως σας αρέσουν, αφήστε μας να φύγουμε ήσυχα. Ακούστε τώρα το πρώτο μας τραγούδι «Αθήνα μας γλυκιά» από το ντουέτο Χρυσούλα-Στέλλα! Αλήθεια κανείς δεν φαντάζεται τι ομορφιά είχε το τραγούδι εκείνο που έλεγαν οι δύο κοπέλες. Ήταν απόλυτη ησυχία και κάπου κάπου ακούγονταν κάνας γκιώνης που φώναζε μέσα στο δάσος, σαν να κρατούσε χρόνο στο τραγούδι που τόσο όμορφα το συνόδευε με την φυσαρμόνικα ο Μιχαλάκης. Οι γλυκές φωνές κυμάτιζαν στ’ ανοιχτά του Μπέλες περνώντας από βαθιές χαράδρες για να φτάσουνε στ’ αυτιά των φαντάρων που κι αυτοί, όπως κι εμείς, ήταν δικασμένοι να κάθονται εκεί ψηλά να φρουρούν τα τσουγκάρια. Τι κατάρα! Κι εκείνοι κι εμείς φρουροί της πατρίδας, να τη ματώνουμε τόσο, για να την προστατεύσουμε οι μεν από τους δε.! Τα φανταράκια δεν πυροβόλησαν κανείς τους. Μόνο όταν τελειώσαμε πυροβόλησαν, αλλά όχι επάνω μας, παρά στον αέρα από ενθουσιασμό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου