Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου πως σώθηκα απ’ το βέβαιο θάνατο και για αυτό σήμερα θέλω να το γράψω.. Ήμουν εθνοφρουρός του 83 ΤΕ. Λέγομαι Δάφος Βασίλειος και κατάγομαι από τον Πελεκάνο Βοίου. Στην επίθεση του ΔΣΕ στην Σιάτιστα στις 11 Νοεμβρίου βρισκόμουνα στο ύψωμα Αγίας Τριάδας. Εκεί τραυματίστηκα. Οι συνάδελφοί μου με εγκατέλειψαν κι έφυγαν. Έμεινα μόνος στην εκκλησία όπου ο στρατός την είχε μετατρέψει σε αποθήκη πυρομαχικών. Μαζί μου ήταν κι ένας άλλος τραυματίας ο Γιώργης Τζίκας από την Εράτυρα. Η εκκλησία πήρε φωτιά. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα έρθουν τραυματιοφορείς μα κανένας δεν φάνηκε. Αρχίσαμε να φωνάζουμε χωρίς καμία απάντηση. Τα πυρομαχικά άρχισαν να σκάζουν. Να σηκωθούμε ήταν αδύνατο. Σε μια στιγμή βλέπω δίπλα μου τον συχωριανό μου Νίκο Πάλλα σκοτωμένο, να καίγεται σαν λαμπάδα. Ανατρίχιασα. Έτσι θα καούμε κι εμείς σε λίγο, σκέφτηκα. Δεν μας σκότωναν καλύτερα λέω. Σκοτωμένους θα μας έβλεπαν οι γυναίκες μας ενώ τώρα.. Η φωτιά μας τριγύριζε. Τότε βάλαμε τις φωνές «βοήθεια βοήθεια» για να έρθουν οι αντάρτες να μας σκοτώσουν όπως μας έλεγαν ότι κάνουν και να μην έχουμε τον μαρτυρικό θάνατο της φωτιάς.
Σε λίγο ακούμε έξω φωνές: «Που είσαστε αδέλφια;» «Εδώ μέσα στην φωτιά» απαντάμε. Ήταν δύο συναγωνίστριες. Αψηφώντας τη φωτιά και τα πυρομαχικά που έσκαζαν, ήρθαν, μας σήκωσαν αγκαλιά και μας έβγαλαν έξω. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Ήτανε αλήθεια ή όνειρο ότι σωθήκαμε; Ύστερα μας επέδεσαν, μας έβαλαν καβάλα σε ζώα και μας έφεραν στην Ελεύθερη Ελλάδα στο νοσοκομείο τους. Κατίνα Ανδρεοπούλου την λέγανε την αντάρτισσα που με έσωσε. Τη ρώτησα το όνομά της και το έγραψα. Αυτή στάθηκε και αδελφή και μάνα μου και κάτι παραπάνω: Σωτήρας μου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου