Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης

Κατά την διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και με βάση τη στρατηγική της κυβέρνησης της Αθήνας για την εκκένωση της υπαίθρου ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός κάθε δυνατότητα στήριξης για εφεδρίες ή υλικό, στον ντόπιο πληθυσμό, οργανώθηκε παράλληλα η μαζική συγκέντρωση και μεταφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα των παιδιών από τα χωριά της Ηπείρου, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης.

Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση υπολόγισε σε 150.000 τα παιδιά που εκτοπίστηκαν από τις περιοχές τους κι από τα οποία ένα μικρό μονάχα μέρος ακολούθησε τους γονείς στις πόλεις ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης που η ίδια αποκαλούσε "Παιδουπόλεις". Ο δρόμος των παιδιών του εμφυλίου διακλαδώνονταν στην φρίκη και την εκμετάλλευση.

Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται στους φακέλους του Ιδρύματος της Βασιλικής Πρόνοιας και βρίσκονται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλη του 1947 εγκαινιάστηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάζονται τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Το Γενάρη του 1948 σ' ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες έχουν «μαντρώσει» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν στρατιώτες. Ο αριθμός αυτός των κρατούμενων-παιδιών, αυξάνεται για να φτάσει αργότερα γύρω στο 1949 στις 28.000. Ο αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562.

Ο τίτλος του σχεδίου της φρίκης ήταν κομψός και αθώος: «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών». Το εγκληματικό σχέδιο της αρπαγής των παιδιών απ' τις αγκαλιές των μανάδων τους εφαρμόστηκε ένα μήνα πριν την ίδρυση του Οργανισμού με την επωνυμία «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος», που είχε τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Συμπληρώθηκε, δε, με τη σύσταση Ερανικής Επιτροπής με την επωνυμία «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Εράνων». Αργότερα, μετονομάστηκε «Βασιλική Πρόνοια». Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούσαν στο πλαίσιο του «Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος», που ξεκίνησε τη «δράση» του στις 25 του Μάη 1947. Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το Βασιλικό Ιδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων παιδουπόλεων, για ν' αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα όμως είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα - αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000.

Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου, που είχαν καταστρώσει στην Αθήνα οι Αμερικανοί με εκτελεστές το Γενικό Επιτελείο Στρατού, που, μαζί με τη «μετακίνηση» του πληθυσμού των χωριών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ απ' τους κατοίκους, οι οποίοι βοηθούσαν τα τμήματα των ανταρτών με τρόφιμα. Πρωταρχικός όμως στόχος του βασιλικού και κυβερνητικού μηχανισμού ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια στους γονείς τους, που είχαν ενταχθεί στο ΔΣΕ, που ανήκαν στο ΚΚΕ και γενικά στους αριστερούς, προοδευτικούς ανθρώπους. Το βασιλικό ζεύγος με την ευλογία της κυβέρνησης επιχειρούσε αυτό που και η Χιτλερική προπαγάνδα προσπάθησε: Μια νέα γενιά τυφλά υποταγμένη χωρίς αμφισβήτηση και διεκδικήσεις. Ας σημειώσουμε εδώ οτι ακόμα και το χιτλερικό καθεστός δεν προέβη σε παιδομαζώματα. Η χιτλερική παιδαγωγική έφθανε μέχρι τα σχολεία και τις ομάδες νέων. Δίκαια λοιπόν ο ελληνικός λαός μετονόμασε την Φρειδερίκη, από μητέρα του έθνους (που πρότεινε η ίδια και η αυλή της) σε "Φρείκη".

Απέναντι σε αυτή την απάνθρωπη κατάσταση ήρθαν να απαντήσουν ο Δημοκρατικός Στρατός, το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, οργανώνοντας τη μεταφορά των παιδιών που κινδύνευαν απ' τον πόλεμο, το ανελέητο κυνηγητό των «μπουραντάδων», τα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης. Με τη συγκατάθεση των γονιών τους - κι όπου δεν υπήρχαν, των στενότερων συγγενών - μεταφέρονταν τα παιδιά στις Σοσιαλιστικές, Λαϊκές Δημοκρατίες. Ηταν μια οργανωμένη προσπάθεια, που είχε την εποπτεία κρατικών οργανώσεων των Λαϊκών Δημοκρατιών και είχε στόχο να σωθούν τα παιδιά. Επρόκειτο για ένα παιδοσώσιμο, την ώρα που η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση οργάνωνε το παιδομάζωμα. Για την δράση τους αυτή, οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού βρίσκονταν σε επαφή και με ειδική επιτροπή του ΟΗΕ.

Η κατάσταση που επικρατούσε από την άλλη μεριά στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης ήταν απαράδεκτη και απάνθρωπη. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ' τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ενας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ' την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν' αναπτύξουν την προσωπικότητά τους εύκολη λεία της εργοδοσίας του Παπαστράτου και του Κεράνη. Οσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια όπως αυτά του Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου και του Κεράνη. Σε πολλές περιπτώσεις, οικογένειες της "υψηλής" κοινωνίας επισκέπτονταν τις παιδουπόλεις για να αγοράσουν, στην κυριολεξία, υπηρετικό προσωπικό. Ενώ πολλά παιδιά δόθηκαν παράνομα και με το αζημιώτο, φυσικά, σε υιοθεσία. Πολλά από τα παιδιά αυτά είχαν ήδη οικογένειες και συγγενείς εν ζωή. Τέλος τα περιστατικά κακοποίησης ανηλίκων και ξυλοδαρμών, είχαν και αυτά την θέση τους στον μακρύ κατάλογο της φρίκης των παιδουπόλεων.

Ασφαλώς όσο συνέβαιναν τα παραπάνω, τα «ιδρύματα» αυτά, αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 - 1957, τα κέρδη του ιδρύματος «Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος» απ' την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι μόνο σ' ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας - με τιμές 1949 - είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ' την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος, όλα παραχθέντα από παιδιά! Στα 22 ταπητουργεία - κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ' το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968, τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα 65.

Την κατάσταση, όμως, που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα παρά ένα απ' τα παιδιά. Να πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ο οποίος ήταν απ' τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης και που οδηγήθηκε σε μιά τέτοια παιδούπολη:

"Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ' τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων.

Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ' την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη "μάνα μας" τη Βασίλισσα. Νύχτα - μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν ..."

Εξίσου διαφωτιστική ήταν και η μαρτυρία της Σταυρούλας Ιωάννου που πέρασε και αυτή από την φρίκη της παιδούπολης:

" Μας είχανε μαζεμένα μιά μέρα όλα μαζί στην Αθήνα Χειμώνα. Ήταν Γενάρης ή Φλεβάρης και χιόνιζε αραιά, αλλά το κρύο τρύπαγε ως το μεδούλι. Έκοβες καρφί. Μας είχαν στοιβαγμένα σε σειρά δίπλα στον δρόμο με τις στολές μας για να χαιρετίσουμε την Φρειδερίκη που θα περνούσε με το αυτοκίνητο από μπροστά μας. Νομίζω ήταν αφού είχε γεννήσει το παιδί της και γύρναγε απο το μαιευτήριο. Τουρτουρίζαμε και μπλαβιάζαμε δύο ώρες όρθια και μερικά κορίτσια είχαν και πυρετό. Μετά ήρθε και ο υπεύθυνος και μεις κάτσαμε "προσοχή". "Έρχεται η Βασίλισσά μας", μας είπε και μας ορμίνεψε να φωνάξουμε "μάνα, μάνα" όταν την δούμε. Αργότερα πέρασε το αμάξι της και την είδαμε μέσα με την γούνα της και τα γάντια της και όλα, και φωνάξαμε όπως μας είπαν, αλλά εκείνη δεν γύρισε καν να μας χαιρετίσει..." 

Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά. μια αυθεντική μαρτυρία, για την τύχη των παιδιών του Εμφυλίου, που βρέθηκαν στη φιλοξενία των Λαϊκών Δημοκρατιών δίνει το παρακάτω κείμενο της Ελλης Ερυθριάδου που τυπώθηκε στον Ριζοσπάστη:

"...Ζούσαμε τότε παράνομα σ' ένα σπίτι προς το Βαρδάρη. Απέναντι από το σπίτι μας, βλέπαμε το εργοστάσιο μακαρονοποιίας ΑΒΕΖ και τα καπνομάγαζα, που μέσα στοιβάζονταν οι συλληφθέντες και γέμιζαν και άδειαζαν αστραπή. Λύση για μας, ήταν μόνο μία. Το βουνό.

Ετσι, βρέθηκα με ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα στην κοιλιά στο Δημοκρατικό Στρατό και από κει στη συνέχεια στο Μπούλκες, όπου γέννησα το δεύτερο παιδί μου. Πριν γίνει 40 ημερών, έφυγα για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας στον Παιδικό Σταθμό Καρλόβου. 689 παιδιά ηλικίας από 6, 7 μέχρι 17 χρονώ από το "παιδομάζωμα", τα παιδιά μας ψωριασμένα από τις δυσκολίες που πέρασαν στις ακριτικές περιοχές, ακούρευτα, όπως μου έλεγαν οι συναγωνιστές που βρίσκονταν ήδη εκεί, ντύθηκαν, πλύθηκαν, έγιναν σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Είχαν εξασφαλιστεί οι δάσκαλοι, το προσωπικό που ανέλαβε τη φροντίδα τους, Ελληνες και Βούλγαροι. Ήτανε ακόμη δύσκολη η πρώτη περίοδος για τον ίδιο το βουλγάρικο λαό, μα από τα παιδιά δε λείπει τίποτα για τη σωστή διατροφή τους. Για τους ντόπιους, είναι η περίοδος των δελτίων τροφίμων. Οι εργάτες του Καρλόβου, σε συνέλευσή τους, αποφασίζουν να μην πάρουν για κάποιο διάστημα το κασέρι του δελτίου, για να χορηγηθεί στα παιδιά του παιδικού σταθμού. Στο Σταθμό λειτουργεί το σχολείο από την 1η μέχρι την 6η τάξη με Ελληνες δασκάλους, που, αν θυμάμαι καλά, ξεπερνούν τους 20. Επίσης, νοσοκομείο με γιατρό και νοσηλευτικό προσωπικό για τις πρώτες βοήθειες. Στο σχολείο τα παιδιά διδάσκονται την ελληνική γλώσσα.

Στο Κάρλοβο, με τη βοήθεια της ΕΒΟΠ οργανώνεται τρίμηνη σχολή δασκάλων και διοχετεύονται σε όλες τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Αλήθεια, τι τραγική αντίθεση με τα παιδιά, που έζησαν το πραγματικό παιδομάζωμα της βασίλισσας Φρειδερίκης στη σχολή της Λέρου, όπου τα παιδιά υποχρεώνονταν να πηδούν τους μαντρότοιχους της Σχολής για να καταγγείλουν στον κόσμο τις τραγικές συνθήκες που ζούσαν, με ξυλοδαρμούς, βιασμούς και όλα τα φοβερά εγκλήματα που έγιναν σε βάρος τους.

Υστερα από μακρόχρονη απουσία μου στις φυλακές Αβέρωφ, στη Γυάρο, στην Αλικαρνασσό, ξαναπήγα στη ΛΔ της Βουλγαρίας, για να δω τα παιδιά μου παλικάρια και την κόρη μου φοιτήτρια.
Οι δυσκολίες που είχαν ξεπεράστηκαν και ο βουλγάρικος λαός έχτιζε σπίτια, σχολειά, πανεπιστήμια, τεχνικές σχολές. Σε μια συγκέντρωση που οργανώθηκε για να ξανασυναντηθούμε με τα παιδιά αυτά είχα τόσο συγκινηθεί, που δεν πίστευα σ' αυτά που έβλεπα και άκουγα. Ο σταθμός του Καρλόβου είχε 17 επιστήμονες και επιστημόνισσες. Τα άλλα κορίτσια και αγόρια είχαν τελειώσει μέσες σχολές ή τεχνικές, δούλευαν στην παραγωγή, κάνανε οικογένειες."

Μιά άθλια προπαγάνδα

Εν όσο συνέβαιναν αυτά στο Μπουλγκές, για το ελληνικό κράτος ίσχυε μιά άλλη αλήθεια: Τα παιδιά "αρπάχθηκαν", παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν "κομμουνιστές γενίτσαροι" που θα μισούσαν την χώρα τους... Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για "διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας".

• Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του '49 κατακεραύνωνε τους "άπιστους" για το "έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά"
• Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι "η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας"
• Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε "μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων... και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος..."
• Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη, στις 28/9/48, την επιστροφή των "χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών... και... εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων"... (Ν. Μπογίοπουλος)

Η αλήθεια, φυσικά, ήταν όπως είπαμε πολύ διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του "Διεθνή Ερυθρού Σταυρού" για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα...

Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της ..."κομμουνιστικής θηριωδίας". Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο "σιδηρούν παραπέτασμα" οργιάζει, η κ. Κόλμπι, παρατηρήτρια του ΟΗΕ - μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: "Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ' όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη".Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν, γενικός διευθυντής του "Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού", γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: "Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές". Από το σύνολο δε των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 13.786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ( "Μείναμε Ελληνες", Θ. Μητσόπουλου).

Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του "παιδομαζώματος" βρίσκονται και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις συνήθειες, άσβεστες. Από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, που ξεκίνησε από το παλάτι, ο συντριπτικός τους αριθμός δε γνωρίζει ακόμα ότι υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Οσοι ανακάλυψαν την αλήθεια, ανακάλυψαν - για πρώτη, ίσως, φορά - και την Ελλάδα! Το λιγότερο που υποχρεούται προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος είναι να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν τα θύματα της εμφυλιακής λαίλαπας να ξαναενώσουν το χαμένο παρελθόν τους.

Τύπος καταγγέλει σκάνδαλα υιοθεσίας στις παιδουπόλεις



Τύπος καταγγέλει σκάνδαλα υιοθεσίας στις παιδουπόλεις

Τύπος καταγγέλει σκάνδαλα υιοθεσίας στις παιδουπόλεις



Η Φρειδερίκη με τα αδέλφια της με στολή των ναζί...