"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Περί Γκίκα, Γκέμπελς και σύγχρονης αστικής πτωματολογίας


Πρόσφατα στο διαδίκτυο, διαφημίζεται κιόλας από διάφορους ιστορικούς, επανεμφανίστηκε ένα παλιό άρθρο "απάντηση" στο άρθρο του ιστορικού Αναστάση Γκίκα με τίτλο: Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές, στο οποίο, ο Αναστάσης Γκίκας, μέλος του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ εκθέτει σοβαρούς προβληματισμούς σε όσα αναφέρονται περί κάθαρσης του σοβιετικού κράτους από τους Έλληνες Πόντιους, στο διάστημα 1937-1938, από κύκλους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.

Το άρθρο "κόσμημα", του κυρίου Θράσου Ευτυχίδη, και λέω "κόσμημα" γιατί και μόνο ο τίτλος του: Γκίκας όπως Γκέμπελς, τι άλλο αποτελεί παρά απόδειξη του πολιτισμού και του επιπέδου, ενός εκπαιδευτικού, δημοσιεύθηκε στο μπλογκ Πόντος και Αριστερά και μπορείτε να το δείτε εδώ

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το ποιόν του Αναστάση Γκίκα ως ιστορικού, κομμουνιστή και επιστήμονα, άλλωστε κατά τη γνώμη μου θα ήταν ανάρμοστο να επικεντρώσω στην προσωπική επίθεση που δέχεται, χωρίς την συγκατάθεσή του.

Πάμε όμως να δούμε την ιστορική τεκμηρίωση, της "κάθαρσης" των Ελλήνων Ποντίων που επιχειρεί ο κύριος Ευτυχίδης:

1) Το έγγραφο- τηλεγράφημα της NKVD (πρόδρομος της KGB). Στο οποίο, ο κύριος Ευτυχίδης αναφέρει πως αναγράφεται χονδρικά το εξής:

"η Ελληνική αντικατασκοπεία, αναπτύσει ενεργά κατασκοπευτικές δραστηριότητες και δραστηριότητες δολιοφθοράς εκτελώντας εντολές από την Αγγλική, την Γερμανική και Ιαπωνική αντικατασκοπεία. Καθορίζει τις περιοχές όπου συμβαίνει αυτό. Λέει ότι πέραν αυτού αναπτύσσει αντισοβιετική εθνικιστική δραστηριότητα. Και γι αυτό διατάσσει … τη σύλληψη …"

Ρώσικα δεν γνωρίζω και να με συγχωρέσετε για αυτό, αλλά έχω μερικούς προβληματισμούς: Πρώτον, τα τηλεγραφήματα αναγράφουν ημερομηνία, αποστολέα, παραλήπτη. Εδώ βλέπουμε απλώς κείμενο, με την ένδειξη "τηλεγράφημα" στον τίτλο του. Τηλεγράφημα αυτό δεν είναι, αλλά προφανώς μετεγγραφή κάποιου τηλεγραφήματος. Δεύτερον: Αν αυτό αποτελεί μετεγγραφή, προφανώς είναι εσωτερικό έγγραφο είτε της NKVD, είτε άλλης υπηρεσίας. Σφραγίδα και υπογραφή δεν υπάρχει. Έχοντας μια σχετική εμπειρία με σοβιετικά έγγραφα, ουδέποτε έχω δει ένα τέτοιο, σαφώς όχι πλαστό, που δεν φέρει τουλάχιστον σφραγίδα και μονογραφή. Τρίτον: Πάγιο "φετίχ" πολλών ιστορικών ήταν και είναι η εμμονή με τα έγγραφα. Έγγραφο λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εκτός σώματος αρχείου, δομημένου μάλιστα, δεν αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη για οτιδήποτε. 

Ας μας ενημερώσουν λοιπόν, σε ποιο αρχείο βρίσκονται τα έγγραφα, στο πρωτότυπο για να τα διερευνήσουμε και εμείς. 

Άλλωστε, στο διαδίκτυο και σε εκδόσεις νεοναζιστικών κύκλων έχουν κάνει την εμφάνισή τους ουκ ολίγα "έγγραφα" και "ντοκουμέντα", από πλαστές φωτογραφίες Γερμανών αξιωματικών με αντάρτες του ΕΛΑΣ, έως και το γνωστό εξάμβλωμα του συμφώνου του Πετριτσίου. 

Θα πείτε: Δηλαδή το έγγραφο είναι πλαστό; 

Δεν γνωρίζω, όμως έγγραφα και μάλιστα διαβαθμισμένα, και μάλιστα της NKVD, χωρίς μονογραφή ή υπογραφή και σφραγίδα, εύκολα μπορώ να παράξω κι εγώ.

Και οι εποχές μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού παρήγαγαν δεκάδες πλαστά έγγραφα. Ας θυμηθούμε μόνο απλώς, τα πλαστογραφημένα έγγραφα "ντοκουμέντα" για την υπόθεση του Κατίν που κατατέθηκαν σε δίκη που έλαβε χώρα στις 26/05 - 30/11/1992, στη Ρωσία και στα οποία, η κλίκα Γιέλτσιν είχε πλαστογραφήσει έως και τις σφραγίδες (Δείτε σχετικά εδώ)


2) Το επιχείρημα της προσωπικής/οικογενειακής εμπειρίας

Θα ξεκινήσω με κάθε κατανόηση στον πόνο που μπορεί να νιώθει ο κάθε άνθρωπος για έναν συγγενή του που σκοτώθηκε/εκτελέστηκε κτλ, οπουδήποτε και οποτεδήποτε και σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμώ να θίξω νεκρούς. 

Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να αποτελεί, όχι για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά για καμία περίπτωση, απόδειξη και ιστορικό τεκμήριο, ένα περιστατικό και ειδικά όταν αυτό δεν εντάσσεται επ' ουδενί σε μια ευρύτερη εικόνα. Ούτε στατιστικά, ούτε ιστορικά στέκει μια τέτοιου είδους αφαίρεση. 

Κι επειδή δεν επιθυμώ να θίξω κανέναν, θα συνεχίσω με ένα δικό μου οικογενειακό περιστατικό:

Το 1947-1948, το συγγενικό μου ζεύγος Κατσιγιάννη εξαφανίστηκε στην περιοχή των Ιωαννίνων. Αυτό που τότε η οικογένεια έμαθε είναι ότι απήχθησαν από τους αντάρτες και εκτελέστηκαν. Δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη και ποτέ δεν βρέθηκε ίχνος τους. 

Απήγαγε, ο ΔΣΕ γενικά πολίτες για να τους εκτελέσει; Όχι. Τίποτε δεν συνηγορεί προς αυτό. Αντίθετα, ακόμα και ΜΑΥ και παρακρατικοί αφήνονταν πολλές φορές ελεύθεροι, εάν δεν βαρύνονταν με φόνους.

Τι συνέβη στους συγγενείς μου;

Ίσως σκοτώθηκαν από παρακρατικούς που αφθονούσαν στην περιοχή. Ίσως πάλι όντως εκτελέστηκαν από τον ΔΣΕ. Ίσως εκτελέστηκαν μάλιστα και άδικα. Ίσως ανάμεσα στις τάξεις των ανταρτών του ΔΣΕ βρέθηκε ένας ή δύο που τράβηξαν εκείνη την ημέρα την σκανδάλη του όπλου και τους σκότωσαν. 

Τι λέει αυτό για το ΔΣΕ; Τι λέει αυτό για τις αποφάσεις των στρατοδικείων του ΔΣΕ που αντιμετωπίζουν με μεγάλη αυστηρότητα την αυτοδικία, το βιασμό και την κλοπή, και είναι τόσο πολύ λίγες; Λέει κάτι για τους λαογέννητους θεσμούς του; 

Απολύτως τίποτε. 

Αποτελεί μάλλον ένα μεμονωμένο περιστατικό που οδηγεί στο πανανθρώπινο συμπέρασμα για τον πόλεμο: Στον πόλεμο σκοτώνονται και αθώοι.


3) Πτωματολογία και αντικομμουνισμός


Επισκεπτόμενος το Μουσείο Κομμουνισμού στην Τσεχία, εντόπισα έναν χάρτη ανάμεσα στα εκθέματα. Δεκάδες κόκκινες τελείες και δίπλα νούμερα, 500.000, 250.000 κτλ. Όταν ρώτησα τι δείχνει, πήρα την απάντηση, ότι έδειχνε τα εκατοντάδες γκουλάγκ και τους νεκρούς, που ως γνωστόν ήταν περί τα 20.000.000, νούμερο στρογγυλό όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ο αντικομμουνισμός είναι γνωστό ότι αρέσκεται στην πτωματολογία. Ας θυμηθούμε το "λιμό της Ουκρανίας" που κατασκευάστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τις αμερικανικές εφημερίδες της εποχής και τις πλαστές εφημερίδες που τον συνόδευαν. Ας θυμηθούμε και τους νεκρούς της Τιμισοάρα, αμέσως μετά τις ανατροπές στη Ρουμανία. Μια ασύδοτη πτωματολογία κατασκευασμένη από τα μίντια της εποχής. 

Γράφει ο Αναστάσης Γκίκας:

"Συνεχίζοντας ο πρόλογος του εν λόγω κειμένου, δεν θα μπορούσε να μην ξεπέσει και στη γνωστή όσο και προσφιλή στον αντικομμουνισμό πτωματολογία. «Ειδικά στην περιοχή του Σότσι», αναφέρεται σχετικά, «όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα του κειμένου, μέσα σε έξι μόλις μήνες συλλαμβάνεται το 70% των ενηλίκων Ελλήνων ανδρών, που στη συνέχεια βασανίζεται και τουφεκίζεται. Αλλοι καταδικάζονται σε καταναγκαστικά έργα και στέλνονται στη Σιβηρία, ενώ 20.000 περίπου Ελληνίδες με τα παιδιά τους, πιεζόμενες από τις σοβιετικές αρχές να εγκαταλείψουν τη χώρα, καταφθάνουν την άνοιξη του 1938 ως πρόσφυγες στα ελληνικά λιμάνια».

Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν έμεινε κανείς Ελληνας στον Καύκασο μετά το 1938! Αν είναι έτσι, τότε πού βρέθηκαν οι χιλιάδες Ελληνες μαχητές του Κόκκινου Στρατού (13.000 μόνο από την Τσάλκα), που το 1941 - 1945 μαζί με τους άλλους σοβιετικούς λαούς συνέτριψαν τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή γράφοντας με χρυσά γράμματα την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών; Σε ποιους αναφέρονται τα ηρώα των πεσόντων, που ακόμα στέκονται περήφανα στην περιοχή; Και γιατί έδωσαν τη ζωή τους;"

Όμοια όπως και στην Τιμισοάρα και τα γκουλάγκ, τα δημογραφικά νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα μόλις 3 χρόνια μετά, από τις υποτιθέμενες σφαγές, εκτοπίσεις, δολοφονίες και εκκαθαρίσεις. 

Αντιθέτως, αυτό που "βγαίνει" είναι η εικόνα μιας ενιαίας πολιτικής πτωματολογίας που εξυφαίνεται σταθερά και με μεγάλη συνέπεια, αμέσως μετά τις ανατροπές στα κράτη του σοσιαλισμού, από τις επόμενες αστικές κυβερνήσεις και αναπαράγεται διαρκώς από τότε, εμπλουτισμένη με "νέα στοιχεία" και πολλές φορές και με "αριστερό επίχρισμα". 


4) Η βία του σοσιαλισμού 


Μια πτυχή του παραπάνω θέματος που θα μας οδηγήσει σε μια πιο θεωρητική σκέψη αφορά στο περιεχόμενο της βίας και την προέλευσή της. Η βία, που κατά τη γνώμη μας είναι η "μαμή" της Ιστορίας δεν έχει ίδια απόχρωση. 

Είναι μέγα ιστορικό και αναλυτικό σφάλμα να αποκόπτουμε τη βία από τις συνθήκες της και κυρίως από το ποιος την ασκεί ενάντια σε ποιον. 

Δεν είναι λοιπόν ίδια η βία της αστικής τάξης απέναντι στις λαϊκές μάζες, με τη βία του προλεταριάτου απέναντι στην αστική τάξη, όπως ακριβώς δεν είναι ίδια η βία του ναζί κατακτητή και του μαχητή του ΕΛΑΣ.

Όταν λοιπόν το σοβιετικό κράτος, των λαών (και όχι του ενός λαού όπως πολύ θέλουν) της ΕΣΣΔ άσκησε βία ενάντια στους Έλληνες της επικράτειάς του ήταν για την αυτοπροστασία του μετά από έναν ιμπεριαλιστικό, επεμβατικό πόλεμο, κατευθυνόμενο από τις αστικές τάξεις πολλών ευρωπαϊκών κρατών, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. 

Και για τι έκτασης βία μιλάμε;

Σύμφωνα με το ελληνικό Υπουργείο Εσωτερικών, οι συλλήψεις Ελλήνων στο διάστημα 1937-1939 ανέρχονται σε 2.177 (αριθμός ακριβής και όχι στρογγυλός), εκ των οποίων 726 αφέθηκαν ελεύθεροι λίγο αργότερα. (Πηγή: Φάκελος Β/3/Ρ, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών).

Το άρθρο του κυρίου Ευτυχίδη αναφέρεται σε 5.000 ονόματα Ελλήνων Ποντίων νεκρών, τους περίπου 20.000 συνολικά νεκρούς και τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν το 1991, από τη "Ρωσική Σοβιετική Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία" για "αποκατάσταση των λαών που υπέστησαν διώξεις". Ας ενημερωθεί, ότι ο σοσιαλισμός ανετράπη το 1989 και θα μας συγχωρέσει αν δεν λάβουμε τις απόψεις των θλιβερών κυβερνήσεων που τον ακολούθησαν στα σοβαρά, ειδικά γιατί έχουν αποδείξει την αγωνιώδη τους προσπάθεια να αμαυρώσουν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, με κάθε λογής ιστορικό ψέμα, ανακρίβεια και πλαστογραφία.


Η πρακτικές της αντικομμουνιστικής "Αριστεράς"


Κλείνοντας και τελειώνοντας εδώ, θα ήθελα απλώς να προσθέσω ότι καθώς και το εν λόγω μπλογκ και ενδεχομένως και ο κύριος Ευτυχίδης (ας με συγχωρέσει αν κάνω λάθος) θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, η πολιτική τους προσέγγιση σε αυτό το ζήτημα, σε τίποτε δεν θυμίζει μαρξισμό, αλλά ούτε καν την αριστερή ηθική του 1930-1950. 

Ξέρετε, το 1948, μια χούφτα τροτσκιστών του ΚΔΚΕ βρέθηκε στη Μακρόνησο. Εκεί τους ζητήθηκαν οι γνωστές "δηλώσεις" και μάλιστα επιχείρημα των βασανιστών και των "ηθικών αναμορφωτών" τους ήταν το εξής: Αφού διαφωνείτε με το ΚΚΕ, γιατί δεν υπογράφετε;

Η γραμμή τους τότε, ήταν ότι με το ΚΚΕ μπορεί να διαφωνούμε, όμως δεν θα βάλουμε την αστική τάξη και τους εκφραστές της στο ρόλο του δικηγόρου. Οι διαφωνία λοιπόν για αυτούς ήταν μια ενδοταξική υπόθεση, στην οποία δεν δέχονταν στο ρόλο του διαιτητή την κυρίαρχη τάξη. 

Ακόμα κι αν λοιπόν συνέβησαν τα όσα αναφέρονται σχετικά με τους Έλληνες Ποντίους, που δεν συνέβησαν. Στο σήμερα, πώς αριστεροί άνθρωποι, επιστήμονες και εκπαιδευτικοί δέχονται ως άποψη, θέση και επιχείρημα, τα όσα ο διεθνής αντικομμουνισμός προβάλλει και μάλιστα χωρίς καμιά κριτική; Πώς δέχονται σε ρόλο "δικηγόρου" ή μάλλον σε ρόλο "κατήγορου", απέναντι στον υπαρκτό σοσιαλισμό, την αντίπαλη τάξη; 


Θ.Δ.





3 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχει τίποτα παράξενο με την ΑΡΙΣΤΕΡΑ και τους ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ. Είναι το καλύτερο εργαλείο του Καπιταλισμού. 66 χρόνια μετά τον ....θάνατο... του και 139 που γεννήθηκε σαν χτες ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ με το Μουστάκι ΖΕΙ και σπέρνει εφιάλτες στους Καπιταλιστές και στα ΚΑΡΑΚΟΛΙΑ ΤΟΥΣ τους ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ. Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ ΑΘΑΝΑΤΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει βέβαια μια σύγχυση στον Οπορτουνιστικό Στάβλο για το αν είμαστε ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ η ....τροτσκιστές..... αλλα αυτά είναι δικά τους προβλήματα. Ορος ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΣ δεν υπάρχει αλλά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟ. Τίτλος τιμής για τους Κομμουνιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. Ο "Πόντος και Αριστερά" ζέχνει εδώ και πολλά χρόνια.. Και, ας είμαστε σοβαροί, ουδείς τους θεωρεί αξιόπιστους

    ΑπάντησηΔιαγραφή