Το ΚΚΕ αποκαθιστά κομματικά τρία του στελέχη

Για την ευρύτερη συζήτηση γύρω από την αποκατάσταση των Κλάρα, Γιαννούλη και Γεωργιάδη

Θα ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο λέγοντας καταρχήν ότι η αυτοκριτική και η ανασκόπηση της Ιστορίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί θεμιτή και αναγκαία διαδικασία για κάθε άνθρωπο και κάθε οντότητα, αρκεί να μην "υπολειτουργεί" δρώντας αυτοδικαιωτικά για αυτόν που την κάνει. Τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ έχει μπει στη διαδικασία μιας αυτοκριτικής και αναλυτικής ανασκόπησης της ιστορίας του εκδίδοντας δύο δοκίμια ιστορίας μαζί με πλήθος πολιτικών και ιστορικών βιβλίων που φέρνουν στο φως πτυχές της ιστορίας του κόμματος και του κινήματος και ασκώντας γόνιμη και απολύτως αναγκαία κριτική. Την περίοδο αυτή, το ΚΚΕ βρίσκεται στη διαδικασία αναθεώρησης του πρώτου ιστορικού του δοκιμίου, προσθήκης σε αυτό σημαντικών ντοκουμέντων και ιστορικών τμημάτων και διαφοροποίησης του ύφους συγγραφής του σε πιο επιστημονικό και λιγότερο αφηγηματικό. 

Εντός αυτής της διαδικασίας, το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά ή/και κομματικά μέλη και στελέχη του που στη διάρκεια της όξυνσης της ταξικής πάλης και στον μεγάλο ταξικό αγώνα του 1946-1949, διαγράφηκαν άδικα, βάσει εσφαλμένων εκτιμήσεων και λανθασμένων πληροφοριών, ανάμεσά τους οι Νίκος Ζαχαριάδης (κομματική και πολιτική αποκατάσταση), Νίκος Βαβούδης (κομματική και πολιτική αποκατάσταση) και Αθανάσιος Κλάρας (πολιτική αποκατάσταση).

Εν όψει της έκδοσης του αναθεωρημένου πρώτου δοκιμίου, έργου που θα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια κάθε ιστορικού και κάθε εργαζομένου, το ΚΚΕ προχώρησε στην ανακοίνωση της κομματικής αποκατάστασης τριών ακόμα στελεχών του. Πρόκειται για τους Γιώργο Γεωργιάδη, Γιώργο Γιαννούλη και τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Αθανάσιο Κλάρα.

Με αφορμή τα παραπάνω, διάφοροι κονδυλοφόροι του αριστερού και δεξιού οπορτουνισμού, δημοσιογράφοι και ιστορικοί της πεντάρας έσπευσαν να "στηλιτεύσουν", απουσία άλλου πολιτικού επιχειρήματος, την επιλογή αυτή του ΚΚΕ, με δημοσιεύματα που κινούνται από τον κιτρινισμό μέχρι τη γελοιότητα. Απόψεις τύπου: "Τώρα είναι πολύ αργά", "Ακόμα το ΚΚΕ με αυτά ασχολείται", "Δεν έχει αξία η αποκατάσταση μετά θάνατο για αυτούς τους ανθρώπους" φιγουράρουν σε διάφορες εφημερίδες, περιοδικά και κυρίως στο διαδίκτυο, και ας είμαστε προετοιμασμένοι θα τις βλέπουμε να αναμασιούνται και να μηρυκάζονται για καιρό. 

Ας είμαστε όμως κι από τη μεριά μας αντικειμενικοί:

Πρώτον, είναι σίγουρα σαφές, ότι πολλοί από τους παραπάνω αναφερόμενους αγωνιστές του κόμματος και του κινήματος έφυγαν από τη ζωή πικραμένοι. Ορισμένοι εκτελέστηκαν με σαθρές κατηγορίες από στρατοδικεία του ΔΣΕ και τίποτε δεν μπορεί να αποκαταστήσει τον προσωπικό τους πόνο. Είναι όμως ακραία μεταφυσικό να συζητάμε 70 χρόνια μετά για τον προσωπικό πόνο και τη δικαίωση ανθρώπων που δεν βρίσκονται στη ζωή και να παρακάμπτουμε την πολιτική και ιστορική αναγκαιότητα που υπάρχει στην ανασκόπηση της κομματικής ιστορίας. Με άλλα λόγια: Κάθε κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου οφείλει να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος και με γενναιότητα και αποφασιστικότητα να προχωρά στην επίπονη και επίμονη κριτική προσέγγιση της ιστορίας του. Αν άλλωστε και τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα έπρατταν αναλόγως, σήμερα η πολιτική τους στρατηγική και τακτική θα ήταν ενδεχομένως αποτελεσματικότερη. 

Δεύτερον, η επανερμήνευση και επανεκτίμηση του παρελθόντος αποτελεί για τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά και για ολόκληρο το κίνημα μια αναγκαία συνθήκη για την ανάλυση του παρόντος και τη χάραξη στρατηγικής και τακτικής γραμμής. Αν άλλωστε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πρώτα σαν φάρσα και μετά σαν τραγωδία, τότε ούτε τα ίδια τα αστικά κράτη θα έμπαιναν στη διαδικασία επανασυγγραφής της Ιστορίας, διαμόρφωσης ιστορικής διδακτικής στα εκπαιδευτικά συστήματα και σύνθεσης των λεγόμενων μεγάλων αφηγημάτων, αλλά και των πιο πρόσφατων εκδοχών της αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας μέσα από τη Νέα Ιστορία. Δεν είναι λοιπόν δυνατό να ψέγεται το ΚΚΕ για μια διαδικασία την οποία κάθε κράτος από καταβολής της ανθρωπότητας χρησιμοποιεί, προκειμένου να προσδιορίζει τη γραμμή πλεύσης του για το μέλλον. Σαφώς, η λογική και η σκοπιμότητα δεν είναι ίδια ανάμεσα στα αστικά κράτη και τα κομμουνιστικά κόμματα, όμως η αναγκαιότητα για μια τέτοια διαδικασία παραμένει.

Τρίτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μακρά και επίπονη διαδικασία συντήρησης και αποκατάστασης του αρχείου του ΚΚΕ, η οποία συνεχίζεται με μεγάλο κόπο έως και σήμερα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία συνεχίζεται η επανα-ανακάλυψη παλαιών εγγράφων, κομματικού τύπου και διαφόρων ντοκουμέντων που φωτίζουν πτυχές της δράσης του ΚΚΕ, των μελών και των στελεχών του. Από αυτή την μακρόχρονη διαδικασία αποκατάστασης προκύπτει εν μέρει και το γεγονός ότι η συγκρότηση μιας πλήρους εικόνας για τη δράση, το ήθος και τις συνθήκες διαγραφής ορισμένων μελών και στελεχών του ΚΚΕ και του ΔΣΕ καθυστέρησε αρκετά και αναλόγως λοιπόν, καθυστέρησε και η αποκατάστασή τους. 

Tέταρτο και τελευταίο: Για όσους από διάφορα πολιτικά πόστα του αριστερού οπορτουνισμού, αλλά και από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να γράψουν και να δηλώσουν χυδαιότητες και ανοησίες σχετικά με την υπόθεση της κομματικής αποκατάστασης των μελών του ΚΚΕ και ειδικά αυτή του Άρη Βελουχιώτη έχουμε να πούμε μόνο αυτό: Αιδώς Αργείοι ! Ας ασχοληθούν πρώτα με τα του οίκου τους. Ας ασκήσουν κριτική στο ρεβιζιονισμό δεκαετιών, τον λινκβινταρισμό των κομμάτων τους, την μεταπήδηση στελεχών τους, δίκην ποντικιών, στο μεγάλο βαπόρι του ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 "έπλεε" για την κυβέρνηση, ας μιλήσουν λίγο για την παντελή τους ανυπαρξία στο εργατικό κίνημα και μετά σχολιάζουν και την κομματική αποκατάσταση Βελουχιώτη. Όσο για τα μέλη της ΛΑΕ, που θα έπρεπε ταπεινά να σκύβουν το κεφάλι και να ερυθριούν μπροστά στον λαό, μετά το Μάαστριχτ, τη Gazprom και τα άλλα αίσχη επί κυβερνητικών τους ημερών, ας κοιταχτούν καλά μπροστά στον καθρέπτη πριν μιλήσουν για "Άρηδες" και το κόμμα των 100 χρόνων αδιάλλακτης ταξικής πάλης. 

Τέλος, σε ότι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσουμε την κριτική σας στο 4ο Μνημόνιο, τους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και στα άλλα αίσχη. Δεν αναγνωρίζουμε δικαίωμα γνώμης σε όσους δοκίμασαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, έβαλαν το κίνημα σε θέση άμυνας και εν ολίγοις εκπροσωπούν σήμερα, ως σύγχρονοι νενέκοι την αστική τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οι αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την την αποκατάσταση των Κλάρα, Γιαννούλη και Γεωργιάδη

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1916 στον Πόντο. Ήταν αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων. Πήρε μέρος στον ιταλο-ελληνικό πόλεμο, ενώ συμμετείχε στον ΕΛΑΣ, όπου αναδείχθηκε σε διοικητή τάγματος. Το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Πήρε μέρος και στις μάχες του Δεκέμβρη 1944. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πήγε στο Μπούλκες και το 1946 κατετάγη στον ΔΣΕ. Διετέλεσε επιτελάρχης του Αρχηγείου Ρούμελης και τον Αύγουστο του 1947 διευθυντής του 3ου Γραφείου του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας. Συνόδεψε τη μεγάλη «πορεία των χιλίων αόπλων» και το Φλεβάρη του 1948 πήγε στον Γράμμο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 14ης Ταξιαρχίας. Διακρίθηκε στη μεγάλη μάχη του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948, ενώ συνέβαλε στην επιτυχία του ελιγμού του ΔΣΕ προς το Βίτσι.

Στις 22 Δεκέμβρη 1948, ο ΔΣΕ πραγματοποίησε επιχείρηση για την κατάληψη της Εδεσσας, η οποία απέτυχε. Για την ευθύνη της αποτυχίας στην Έδεσσα ο Γεωργιάδης οδηγήθηκε το Φλεβάρη 1949 στο στρατοδικείο του ΔΣΕ, όπου κρίθηκε ένοχος για παραβίαση διαταγής της Μεραρχίας του και για παράλειψη καθήκοντος στο πεδίο της μάχης. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 24 Φλεβάρη 1949.

Το 1958, προετοιμάστηκε Σχέδιο Απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που εισηγούταν την αποκατάσταση του Γιώργου Γεωργιάδη. Το Σχέδιο ανέφερε:

«...η VΙΙΙ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ θεωρεί άδικη και προμελετημένη δολοφονία την παραπομπή σε στρατοδικείο, καταδίκη και εκτέλεση του τίμιου αγωνιστή και αξιωματικού του Δημοκρατικού Στρατού Γ. Γεωργιάδη με την ψεύτικη και συκοφαντική κατηγορία του ύποπτου και υπεύθυνου για την αποτυχία της επιχείρησης της Εδεσσας (...) Η VΙΙΙ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ καταδικάζει τις εγκληματικές αυτές ενέργειες, (...) αποκαθιστά την τιμή του Γιώργη Γεωργιάδη ως αφοσιωμένου στο λαό και στο ΚΚΕ αγωνιστού».

Στο Αρχείο του ΚΚΕ δεν έχει βρεθεί η σχετική Απόφαση. Ωστόσο, στην πράξη το ΚΚΕ έχει αποκαταστήσει εδώ και πολλά χρόνια τον Γιώργο Γεωργιάδη, ως τίμιο και γενναίο μέλος του. Η κατηγορία ότι ο Γεωργιάδης συνεργαζόταν με τον εχθρό δεν είχε καμιά βάση, επομένως ήταν άδικη.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποκαθιστά και επίσημα τον Γιώργο Γεωργιάδη ως άξιο κομμουνιστή.

23/06/2018

Ο Γιώργος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι Καστοριάς. Το 1935 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Το 1938, μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπηρέτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σύρο. Το 1940 πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και στην Κατοχή πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντάρτικων ομάδων στα χωριά της περιοχής του, όπου αναδείχθηκε σε διοικητή τάγματος του ΕΛΑΣ. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κατέφυγε στο Μπούλκες, όπου δούλεψε ως διευθυντής της εφημερίδας «Φωνή του Μπούλκες». Τον Ιούλη του 1946 ανέλαβε τη διοίκηση της πρώτης Ομάδας Δημοκρατικών Ενοπλων Καταδιωκόμενων (ΟΔΕΚ) στον Γράμμο, ενώ τελειώνοντας το καλοκαίρι ανέλαβε διοικητής του πρώτου Συγκροτήματος Ανταρτών Γράμμου. Διακρίθηκε για τις στρατιωτικές του ικανότητες και αναδείχθηκε σε διοικητή της 102 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ.

Μετά από τη μεγάλη μάχη του Γράμμου, κοινοποιήθηκε διαταγή με ημερομηνία 4 Σεπτέμβρη 1948 και με την υπογραφή του Μάρκου Βαφειάδη, όπου γνωστοποιούνταν η εκτέλεση του Γιώργου Γιαννούλη. Η διαταγή ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:

«(...) Στις 20 του Αυγούστου 1948, δικάστηκε από το Στρατοδικείο της 670 Μονάδας σε θάνατο και εκτελέστηκε ο πρώην Αντι/ρχης Πεζικού του Δ.Σ.Ε. Γεώργιος Γιαννούλης. Ο Γιαννούλης Γεώργιος είναι ο άμεσος Υπεύθυνος για τον αιφνιδιασμό και την απώλεια του Κάμενικ, για την απώλεια του Γκόλιο, επίσης και για την απώλεια της Μπάτρας (...) Ο ΔΣΕ πολλές φορές βοήθησε το Γιαννούλη για να διορθώσει τις αδυναμίες του, αυτός όμως συνέχισε τα λάθη του και έφτασε μέχρι τις παραπάνω πράξεις που αποτελούν πραγματική προδοσία. (...)».

Στον Γιαννούλη είχε γίνει αυστηρή κριτική, όταν ο κυβερνητικός στρατός πήρε το Κάμενικ, που υπερασπιζόταν η Ταξιαρχία του, ενώ υπήρχαν και υποψίες σε βάρος του για συνεργασία με τον εχθρό. Οι υπόνοιες αυτές, που έγιναν στην πράξη άτυπη κατηγορία, ήταν αβάσιμες και επομένως άδικες. Αδικη ήταν και η εκτέλεσή του, με δεδομένο και το αγωνιστικό του παρελθόν.

Στις 6 Νοέμβρη 1957, δόθηκε στο ΠΓ το «Πόρισμα για τον σ. Γιαννούλη Γιώργη του Κώστα», το οποίο απέρριπτε όλες τις κατηγορίες εναντίον του, ενώ ακύρωνε και την απόφαση της καθαίρεσής του από το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ.

Το Πόρισμα υπογράμμιζε ότι «ο σ. Γιαννούλης στην πολύχρονη πάλη του συνειδητά και με συνέπεια εκτέλεσε το καθήκον του μπροστά στο Κόμμα και το λαό».

Το 1958, ετοιμάστηκε Σχέδιο Απόφασης προς την 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στο οποίο περιλαμβανόταν η πρόταση για την αποκατάσταση του Γιαννούλη κ.ά.

Στο Αρχείο του ΚΚΕ δεν έχει βρεθεί τέτοια Απόφαση της ΚΕ.

Ο Γιώργος Γιαννούλης έχει αποκατασταθεί στην πράξη και στην κομματική συνείδηση εδώ και πολλά χρόνια, ως άξιο μέλος του ΚΚΕ. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει και την επίσημη αποκατάσταση του Γιώργου Γιαννούλη.

23/06/2018

Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (16 Ιούλη 2011) «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη», αναφερόταν μεταξύ άλλων:

«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».

Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α' τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 - 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.

Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.

Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Αρης Βελουχιώτης.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του.

23/06/2018