Στην φωλιά του λύκου (ιστορικό περιστατικό)

Κατά το 1944 οι συνθήκες στον ελλαδικό χώρο χαρακτηρίζονταν απο πολιτική πόλωση. Οι Γερμανοί, ήδη σε δύσκολη θέση , απο τις νίκες των συμμάχων στο Στάλινγκραντ και την Αίγυπτο προσπαθούσαν να απαγκιστρωθούν απο τα διάφορα μέτωπα και να ανασυνταχθούν προς την Γερμανία. Παράλληλα οι Άγγλοι στην Ελλάδα είχαν  στραφεί ανοιχτά πιά ενάντια στο ΕΑΜ και υποστήριζαν τον δεξιό ΕΔΕΣ στις επιχειρήσεις του ενάντια στους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Άγγλοι πράκτορες και σαμποτέρ είχαν εμπλουτίσει τις ισχνές τάξεις του ΕΔΕΣ και τους παρείχαν οπλισμό, λίρες και υλικό. Ο ΕΔΕΣ στις αρχές του 1944 ξεκίνησε να στρατολογεί μισθοφορικά διάφορους κατσαπλιάδες και χωροφύλακες και να προσπαθεί να επεκταθεί απο τις ασφυκτικές θέσεις του στην Ήπειρο, στον Βάλτο και την  Στερεά Ελλάδα. Αρχηγός του ΕΔΕΣ στον Βάλτο ήταν ο ιατρός Στυλιανός Χούτας. Στα μέρη όμως αυτά ο ΕΛΑΣ ήταν ισχυρός και το ΕΑΜ ογανωμένο και σε στενή σχέση με τον λαό. Ο Ζέρβας δεν μπορούσε έτσι έυκολα να διειδύσει στον Βάλτο και περιορίζονταν σε άσκοπες αψημαχίες και τραμπουκισμούς στελεχών. Η ιστορία μας ξεκινά στην περιοχή της Αμφιλοχίας όταν ο Στυλιανός Χούτας μετά απο τυχαίο περιστατικό, συλλαμβάνει τον αντάρτη του ΕΛΑΣ , Νίκο Νεοφύτου και τον εκπρόσωπο του ΕΑΜ Βάλτου και καθηγητή στην Λευκάδα, Τάκη Βεργίνη.  Τα δύο στελέχη βρίσκονταν σε κίνηση για κάποια αποστολή του ΕΑΜ στην περιοχή. Ο Χούτας διέταξε τους άνδρες τους να τους βασανίσουν μέχρι να αποσπάσουν πληροφορίες και αφού είδε οτι εκείνοι δεν μιλούσαν διέταξε να συνεχίσουν να τους βασανίζουν μέχρι θανάτου. Σαν θαύμα όμως αξιωματικοί του ΕΔΕΣ καταφθάνουν πάνω στην ώρα για να ενημερώσουν τον Χούτα για μεγάλη κίνηση του ΕΛΑΣ προς την περιοχή. Η αναφορά μιλούσε για πολλούς άνδρες με πολυβόλα που κινούνταν περιμετρικά σε κυκλωτική κίνηση. Ο ΕΛΑΣ είχε και εκείνος τις πληροφορίες του και κινήθηκε στην περιοχή για να αποθήσει τους άνδρες του Χούτα. Ο Χούτας βλέποντας πως κινδύνευαν με άμεση περικύκλωση διατάσσει την άμεση υποχώρηση προς την Άρτα, έτσι οι ΕΛΑΣίτες βρίσκουν τους δύο άτυχους συντρόφους τους στα πρόθυρα του θανάτου.. Αποφάσεις σε σχέση με τους δύο τραυματίες έπρεπε να παρθούν άμεσα καθώς η περιοχή έβριθε απο Γερμανικές φρουρές και περιπόλους έτσι ο καπετάνιος τότε του ΕΛΑΣ, Βασίλης Τσούνης, (γνωστός και ο «γαιδάρας» λόγω του ύψους του) αποφασίζει να τους μεταφέρει στο σπίτι της αδελφής του μέσα στην πόλη της Αμφιλοχίας για να αναρρώσουν. Η αδελφή του καπετάνιου, με τον σύζυγό της τον Παπαδάκη, ήδη είχαν το σπίτι τους επιταγμένο απο δύο Γερμανούς αξιωματικούς, όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να δείξουν την στοργή τους και στους δύο τραυματίες. Οι δύο τραυματίες ντύθηκαν όπως όπως πολιτικά ρούχα και παρουσιάσθηκαν στους Γερμανούς ως δύο άρρωστοι συγγενείς του σογιού που θα έρχονταν για να αναρρώσουν στην Αμφιλοχία απο κάποια τροφική δηλητηρίαση. Οι Γερμανοί όντας ήδη φιλικοί στην οικογένεια Παπαδάκη, όπως ήταν φυσικό, ρώτησαν για τους αρρώστους, αλλά οι Παπαδάκηδες  παρέμειναν ψύχραιμοι. Έτσι πέρναγαν οι μέρες αυτής της άσπονδης συμβίωσης. Οι Γερμανοί πήγαιναν το πρωί στην θάλασσα με το μικρό Λεωνίδα Παπαδάκη ,που ήταν ξανθός σαν κι αυτούς και παίζαν μαζί του και οι αντάρτες στο σπίτι δέχονταν τις περιποιήσεις της οικογένειας και γιατρών που τους επισκέπτονταν στα κρυφά. Κάθε βράδυ ο πατέρας του Λεωνίδα , έφερνε κρασί και οι Γερμανοί γλένταγαν μέχρι τελικής πτώσης και όταν μετά είκοσι μέρες οι τραυματίες ανάρρωσαν, οι Γερμανοί αξιωματικοί δέχθηκαν μέχρι και να τους ξεπροβοδίσουν μέχρι την έξοδο απο το μπλόκο για να επιστρέψουν στα χωριά τους. Οι δε αντάρτες τους υποσχέθηκαν οτι θα έστελναν και ένα γουρούνι όταν θα γύριζαν στο χωριό τους και όντως επιτελείο του ΕΑΜ έστειλε ένα στους Παπαδάκηδες για να το δώσουν. Αυτή είναι η ιστορία της μικρής και όμως τόσο παράταιρης συμβίωσης κατακτητή και αντάρτη.