Κλείνουμε το αφιέρωμα στις θυσίες της ΕΣΣΔ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παραθέτοντας ένα τρίτο μέρος από το βιβλίο του λόρδου Ράσελ, Η μάστιγα του αγκυλωτού σταυρού.
Απόσπασμα 4ο - H βία
"Πολλές περιπτώσεις βιαιοπραγίας σε βάρος Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου ερευνήθηκαν και εξακριβώθηκαν. Μερικοί βασανίστηκαν με πυρακτωμένα σίδερα. Τους έβγαλαν τα μάτια, έσχισαν και άνοιξαν τα στομάχια τους, απέκοψαν τα πόδια, τα χέρια, τα δάκτυλα, τα αυτιά και τις μύτες τους. Ακρωτηριασμοί που θα άρμοζαν περισσότερο στην αγριότητα των Μάου-Μάου παρά στη γερμανική "κουλτούρ".
Με την υποχώρηση των Γερμανών στο Δνείπερο βρέθηκαν τα πτώματα ενός Ρώσου ταγματάρχη και του πολιτικού του επιτρόπου του. Τα χέρια και τα πόδια τους ήταν καρφωμένα σε ξύλα και επάνω στα σώματά τους είχαν κοπεί με σουγιάδες αστέρια με πέντε ακτίνες. Κοντά τους βρισκόταν το πτώμα ενός άλλου Ρώσου στρατιώτη με κομμένα πόδια και κομμένα αυτιά. Γυναίκες νοσοκόμες που αιχμαλωτίστηκαν είχαν συχνά βιαστεί. Τραυματισμένοι Ρώσοι αιχμάλωτοι στο Σμολένσκ λογχίστηκαν και τουφεκίστηκαν στο σημείο που περιμέναν περίθαλψη. Κατά το χειμώνα, οι Γερμανοί στρατιώτες και οι αξιωματικοί τους, συνήθιζαν να γδύνουν όλους τους αιχμαλώτους, περιλαμβανωμένων και των γυναικών, από τα ζεστά τους ρούχα. Έγδυναν ακόμη και τους νεκρούς αφήνοντάς τους ολόγυμνους.
Στο μικρό χωριό Ποπόβκα της περιοχής της Τούλας, Γερμανοί στρατιώτες οδήγησαν 140 Ρώσους αιχμαλώτους μέσα σε μια σιταποθήκη και έβαλαν φωτιά σε αυτή. Κοντά στο Λένινγκραντ, κατά την υποχώρησή τους, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν εκρηκτικές σφαίρες για να σκοτώσουν 150 σοβιετικούς αιχμαλώτους, τους οποίους είχαν προηγουμένως δείρει και βασανίσει φρικτά. Έπειτα ακρωτηρίασαν τα πτώματα.
Το Δεκέμβριο του 1941 πάλι κοντά στο Σμολένσκ, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 200 αιχμαλώτους τους οποίους είχαν περάσει μέσα από την πόλη Κόβιτροβο γυμνούς και ξυπόλητους, σκοτώνοντας στο δρόμο όσους ήταν πολύ εξαντλημένοι για να περπατήσουν, καθώς και μερικούς κατοίκους που τους είχαν προσφέρει ψωμί κατά την πορεία τους δια μέσου των δρόμων. Διαταγές δόθηκαν επίσης για τον στιγματισμό αιχμαλώτων. Σχετική διαταγή έλεγε:
"Οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου θα στιγματίζονται με ένα σαφώς διακρινόμενο και ανεξίτηλο στίγμα. Το στίγμα θα συνίσταται σε μια οξεία γωνία 45 μοιρών περίπου. Το ένα από τα σκέλη της θα έχει μάκρος ενός εκατοστού, με κατεύθυνση προς τα κάτω, στον αριστερό γλουτό και σε απόσταση πέντε δακτύλων περίπου από το απευθυσμένο. Ινδική μελάνη θα χρησιμοποιείται για το χρωματισμό."
Aκολουθούν σκληρές εικόνες
Τα παρακάτω είναι λήψεις από το χωριό Ossipenko όπου η οικογένεια Τολστόι εκτελέστηκε μαζικά από τους Ναζί.
Οι Ναζί σκάλισαν ένα κόκκινο αστέρι στο μέτωπο του μικρού Βίκτωρ
Απόσπασμα 5ο - Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σοβιετικών αιχμαλώτων
"Οι συνθήκες ζωής στα γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων στη Ρωσία ξεπερνούν κάθε περιγραφή. Οι έγκλειστοι σε αυτά θανατώνονταν κατά χιλιάδες. Όσοι ήταν άρρωστοι δεν είχαν ποτέ ιατρική περίθαλψη. Σε ένα στρατόπεδο κοντά στο Σμολένσκ, πέθαιναν καθημερινά 200 από την πείνα, τον τύφο, τη δυσεντερία και την ψύξη. Σκελετωμένοι άρρωστοι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν σε εργασία στο εργοστάσιο ηλεκτρικού ρεύματος της πόλης και όσοι κατέρρεαν από την εξάντληση, θανατώνονταν από τους φύλακές τους.
Ένας γιατρός που εργαζόταν εκεί κατά τους πρώτους μήνες του 1942 μέσα στην καρδιά του ρωσικού χειμώνα, δήλωσε ότι το νοσοκομείο δεν είχε θαλάμους, θέρμανση, όλοι οι τραυματίες έμεναν χωρίς επιδέσμους επάνω στα γυμνά σανίδια και ότι τα ρούχα και τα κρεβάτια τους ήταν γεμάτα με πύο και περιττώματα.
Ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων εγκαταστάθηκε στην πολιτική φυλακή του Ορέλ. Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν, μια επιτροπή από γιατρούς ανέκρινε μερικούς από τους υγειονομικούς του στρατοπέδου. Το καθημερινό διαιτολόγιο των αιχμαλώτων αποτελούταν από 200 γραμμάρια ψωμί και 1 λίτρο σούπας από σόγια και αλεύρι. Το αλεύρι από το οποίο γινόταν το ψωμί το ανακάτευαν με πριονίδι. Η ανώτατη θρεπτική αξία της ημερήσιας μερίδας ήταν 700 θερμίδες. Με τέτοια δίαιτα, οι αιχμάλωτοι έπρεπε να εργαστούν 11-12 ώρες την ημέρα. Φυσικά αυτό ήταν αδύνατο και πολλοί από αυτούς πέθαιναν από εξάντληση. Εκατοντάδες αιχμαλώτων στο στρατόπεδο αυτό πρήστηκαν λόγω της αβιταμίνωσης και μόνο. Αλλά απαγορευόταν να γίνει τέτοια διάγνωση. Το πρήξιμο αποδιδόταν πάντοτε σε πάθηση της καρδιάς ή των νεφρών, απαγορευόταν δε ακόμα και η απλή μνεία του όρου "οίδημα λιμού".
Καύσιμα και φρέσκο νερό έλειπαν εντελώς και το στρατόπεδο ήταν γεμάτο ζωύφια. Η θνησιμότητα πήρε μαζικές διαστάσεις και τουλάχιστον 3000 πέθαναν από την ασιτία και μόνο. Οι αιχμάλωτοι πέθαιναν με ρυθμό 6 την ημέρα και οι ζωντανοί κοιμούνταν μαζί με τους νεκρούς. Το στρατόπεδο αυτό δεν ήταν το χειρότερο από οποιοδήποτε άλλο, διότι κατά τους πρώτους μήνες της εκστρατείας στη Ρωσία, η Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση δεν ενδιαφερόταν για το εάν οι Ρώσοι αιχμάλωτοι ζούσαν ή πέθαιναν. Μόνο αργότερα όταν έγινε αντιληπτή η αξία τους ως σκλάβων εργατών, έγιναν κάποιες προσπάθειες για τη διατήρησή τους στη ζωή.
Το κατώτατο όριο μερίδας τροφής που είχε οριστεί από το OKW για κάθε αιχμάλωτο για μια περίοδο 28 ημερών δεν ήταν υψηλό. Οι μερίδες ήταν οι εξής: ψωμί κιλά 6, κρέας 400 γραμμάρια, λίπος 400 γραμμάρια, ζάχαρη 600 γραμμάρια. Για τους αιχμαλώτους που εργάζονταν οι μερίδες ήταν ελαφρώς μεγαλύτερες. Από τους αιχμαλώτους αφαιρούνταν επίσης ο ιματισμός. Μια διαταγή που εξεδόθη από τη διοίκηση μιας γερμανικής μεραρχίας και έφερε τον τίτλο "Κατάσταση Ιματισμού" όριζε ότι όλες οι αρβύλες ή μπότες που ήταν χρησιμοποιήσιμες θα έπρεπε να αφαιρούνται χωρίς δισταγμό από τους Ρώσους αιχμαλώτους. Λιμοκτονούντες, χωρίς τα ρούχα τους και αφημένοι να ζουν στο ύπαιθρο μέσα στο δριμύτατο κρύο του χειμώνα του 1941-1942, δεν είναι εκπληκτικό που πέθαιναν σαν τις μύγες.
Δεν πέθαιναν όμως μόνο από πείνα, εγκατάλειψη και την έκθεση στο κρύο. Την 24η Ιουλίου 1941, ένα μήνα μετά την εισβολή των στρατιών του Χίτλερ στο σοβιετικό έδαφος, η Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων εξέδωσε μια θεμελιώδη διαταγή για τη μεταχείριση των Ρώσων αιχμαλώτων στο θέατρο των επιχειρήσεων. Αναφερόταν το "κοσκίνισμα" στην κατάταξη και στη χρήση τους. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να διαιρούνται σε 5 κατηγορίες μια από τις οποίες θα αποτελούταν από "στοιχεία πολιτικώς απαράδεκτα: υπόπτους, πολιτικούς επιτρόπους και ταραξίες". Όλους αυτούς έπρεπε να τους μεταχειρίζονται σύμφωνα με "ειδικές οδηγίες". Αυτό σήμαινε ότι τα "ειδικά αποσπάσματα" της Γκεστάπο και της SD που ήταν προσκολλημένα σε κάθε στρατόπεδο αιχμαλώτων διάλεγαν αυτά τα "πολιτικώς απαράδεκτα στοιχεία". Κατά τη φρασεολογία της ίδιας διαταγής, οι μονάδες αυτές έπρεπε να ενεργούν "όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα" και η εξόντωση των αιχμαλώτων εκείνων έπρεπε να γίνεται χωρίς καθυστέρηση και σε τέτοια απόσταση από τα στρατόπεδα μεταγωγών και τα χωριά, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή από άλλους αιχμαλώτους ή από τον ντόπιο πληθυσμό.
Αυτές ήταν οι οδηγίες. Αλλά στην πρακτική όλοι σχεδόν οι αιχμάλωτοι στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Δύση. Για το τελευταίο τους ταξίδι στοιβάζονταν μέσα σε κλειστά βαγόνια σαν να ήταν κιβώτια, συχνά χωρίς τροφή και νερό και έμεναν κλεισμένοι εκεί επί τρεις ή τέσσερις ημέρες. Σε μια περίπτωση, όταν μια αμαξοστοιχία αιχμαλώτων με 50 βαγόνια έφθασε στον προορισμό της και τα βαγόνια ανοίχτηκαν, η δυσοσμία των πτωμάτων γέμισε τον χώρο. Οι μισοί από τους αιχμαλώτους ήταν νεκροί, πολλοί ακόμη ήταν ετοιμοθάνατοι, ενώ λίγοι ήταν αυτοί που είχαν τη δύναμη να σηκωθούν. Οι τελευταίοι, όταν ζήτησαν νερό από τους φρουρούς εκτελέστηκαν επί τόπου. Μια άλλη αμαξοστοιχία με 30 βαγόνια που πήγαινε για την Τρεμπλίνκα δεν περιείχε κατά το τέλος του ταξιδιού της ούτε έναν ζωντανό. 1500 πτώματα ξεφορτώθηκαν από αυτή."
Κλείνοντας το αφιέρωμά μας, θα σας αφήσουμε με το τραγούδι που συνδέθηκε με τους νεκρούς του Κόκκινου Στρατού, "Όταν περνούν οι γερανοί"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου