H δολοφονία του Σωτήρη Μίχου (Ζαχαριάς)

Στα μέσα του Ιούνη του 1946, ενώ η Ελλάδα μαστίζεται από μοναρχικές παρακρατικές συμμορίες που δημιουργούν ένα κλίμα μονόπλευρου εμφυλίου, ο λαϊκός ήρωας της Καρδίτσας, Σωτήρης Μίχος (Ζαχαριάς) εγκαταλείπει την πόλη κατευθυνόμενος προς τα Άγραφα. Ο πρώην καπετάνιος της 16ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ, επιθυμεί να διαφύγει στα βουνά προκειμένου να γλιτώσει των απειλών κατά του προσώπου του, που ήξερε καλά ότι σύντομα θα γίνονταν πράξη.

Ο Ζαχαριάς, συλλαμβάνεται στο δρόμο για το βουνό από απόσπασμα της Χωροφυλακής που ενεδρεύει στο δρόμο του. Οι αρχές των μεταφέρουν στην Καρδίτσα προσπαθώντας να κρατήσουν μυστική τη σύλληψή του. Ωστόσο, το νέο μαθαίνεται και σύντομα ξεκινούν μαζικές κινητοποιήσεις για την απελευθέρωσή του. Το ΕΑΜ και οι τοπικές οργανώσεις αγωνίζονται να προλάβουν την "εξαφάνιση" του. Οι ντόπιες αρχές για να προλάβουν τα γεγονότα, μεταφέρουν τον Ζαχαριά στην Υποδιοίκηση της Χωροφυλακής Καρδίτσας που τότε στεγάζονταν στο οίκημα Ψάρρα στο τελευταίο πάτωμα. Μια ομάδα χωροφυλάκων αναλαμβάνει την εκτέλεση του εγκλήματος. Οι βασανιστές μπαίνουν στο κρατητήριο το βράδυ. Αρκετοί πολίτες της πόλης που μένουν κοντά στο κτίριο θα βιώσουν τις τελευταίες στιγμές του αγωνιστή. Ένας από αυτούς ο Τάκης Ψημμένος, μετέπειτα αντάρτης του ΔΣΕ αναφέρει στο βιβλίο του:

" Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ στο μπαλκόνι του σπιτιού μου που απείχε 200 μέτρα από το κτίριο της Υποδ/σης της Χωροφυλακής. Ξάφνου, την ησυχία της νύχτας διαταράσσουν μερικοί παράξενοι ήχοι. Δυνατά γκαπ-γκαπ και αδύνατα επιφωνήματα πόνου που έρχονται διαδοχικά από την κατεύθυνση αυτή. Πολλοί σηκωθήκαμε και παρακολουθούσαμε με αγωνία το μαρτύριο. Η κυκλοφορία απαγορεύεται. Για κάμποση ώρα τα βασανιστήρια και οι γογγυσμοί του βασανιζόμενου ακούγονται ταυτόχρονα. Οι πορωμένοι βασανιστές δεν βγάζουν μιλιά. Ούτε τον βρίζουν, ούτε του ζητούν να ομολογήσει κάτι. Συνεχίζουν να τον βασανίζουν έτσι στα μουλωχτά. Κάπου-κάπου κάνουν ένα μικρό διάλειμμα, προφανώς για να ξεκουραστούν. Όσο οι ώρες περνούν, όλο και πιο αραιά ακούγονται οι γογγυσμοί που βγαίνουν με δυσκολία από τον βασανιζόμενο Ζαχαριά. Προς τα ξημερώματα, ακούγεται, αραιά τώρα πια, ο κρότος από τα ρόπαλα που εξακολουθούν να πέφτουν με ορμή στο μαρτυρικό κορμί του καπετάνιου. Τελικά επικράτησε ησυχία. Τότε φαίνεται οι δήμιοι διαπίστωσαν ότι το θύμα τους ξεψύχησε και εγκατέλειψαν το κορμί του στο κρατητήριο."

Η είδηση για τη δολοφονία του Ζαχαριά μαθεύτηκε πρωί-πρωί σε όλη την πόλη. Ένας βουβός θρήνος απλώθηκε από σπίτι σε σπίτι. Παρέες- παρέες οι πολίτες της Καρδίτσας μαζεύονται σε μια βουβή πορεία. Επιτροπές ζητούν από τις αρχές να παρέμβει και να ερευνήσει ο εισαγγελέας. Άλλοι διαμαρτύρονται, άλλοι ζητούν το κορμί του νεκρού. Με μεγάλη δυσκολία ειδοποιούνται οι συγγενείς του νεκρού στα Τρίκαλα. Ο αδελφός του ζητά με επιμονή το σώμα του Ζαχαριά. Τελικά του δίδουν μια άδεια εκταφής. Οι αρχές τον είχαν παραχώσει σε ένα λάκκο δίπλα στο χωνευτήρι. Το νεκροταφείο είναι μπλοκαρισμένο από χωροφύλακες. Παρά την τρομοκρατία πλήθος κόσμου συρρέει στο χώρο. Το κατάμαυρο κορμί του νεκρού αποδεικνύει τη φρικτή του κακοποίηση. Οι συγγενείς θα υποβάλλουν μήνυση και θα ζητήσουν νεκροψία. Το αποτέλεσμά τους μιλάει για "ελαφρές επιπόλαιες αμυχές και αιτία θανάτου την καρδιακή ανακοπή". Ο Ζαχαριάς θα ταφεί μερικές ημέρες μετά παρουσία δεκάδων πολιτών. Έως σήμερα δεν έχουν αναγνωριστεί οι δολοφόνοι του.