Αντώνης ο Ιταλός - Λεωνίδας ο Γερμανός

Ο Αντώνιο Παρτίνι , ο Ιταλός λοχίας που οι σύντροφοί του στον ΕΛΑΣ τον φώναζαν Αντώνη, βρίσκονταν στο πανεπιστήμιο της Νάπολης όταν τον άρπαξε η επιστράτευση του Μουσολίνι. Η μητέρα του λέγονταν Κλεοπάτρα και ο πατέρας του Τσέζαρε. " Παιδί μου όπου κι αν σε πάνε, να μην ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος και ότι εμείς και οι Έλληνες είμαστε ένας λαός και ένας πολιτισμός." Αυτά του είπε ο πατέρας του όταν έφευγε για την Ελλάδα και αυτά έλεγε στους αντάρτες του ΕΛΑΣ ο Αντώνης όταν ξεκουράζονταν στις πλαγιές του Ταΰγετου. Οι Ιταλοί και ειδικά οι Ιταλοί φοιτητές μισούσαν και αυτοί τους φασίστες του Μουσολίνι και ο Αντώνιο από τα πρώτα του βήματα είχε οργανωθεί στο αντιφασιστικό κίνημα των φοιτητών που αργότερα το διέλυσαν οι μελανοχίτωνες.

Όταν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα απέκτησε γερές βάσεις και στην Πελοπόννησο, η μονάδα του Αντώνη στρατοπέδευσε στο Γύθειο. Εκεί ο Αντώνης ήρθε κρυφά σε επαφή με μέλη του τοπικού ΕΑΜ και παίρνοντας μαζί του όσα περισσότερα πυρομαχικά, χειροβομβίδες και όπλα μπόρεσε φυγαδεύτηκε στο βουνό. Ο Αντώνης πολέμησε στο κλιμάκιο του ΕΛΑΣ στον Ταύγετο. Οι σύντροφοί του τον περιγράφουν σαν ένα θαρραλέο και ψύχραιμο παρτιζάνο. Γρήγορα του έδωσαν το βαθμό του λοχία και αργότερα του διμοιρίτη, βαθμούς που υπηρέτησε επάξια.

Στις 24 Απριλίου του 1944, ο Αντώνης οδήγησε τη διμοιρία του στη μάχη των Ανωγείων και τραυματίστηκε σοβαρά στην ωμοπλάτη. Το τραύμα του του άφησε μερική ακινησία στο δεξί χέρι. Νοσηλεύτηκε στο αντάρτικο νοσοκομείο στην Άρνα. Μετά τη Βάρκιζα έμεινε ως πολίτης για μικρό χρονικό διάστημα στο Γύθειο και αργότερα έφυγε για την Ιταλία.


Ο Λέοπολντ Σμόνικαλ ήταν ένας Γερμανός κομμουνιστής που αγωνίστηκε στο πλευρό του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Κατάγονταν από την Κολωνία και ήδη από τα εφηβικά του χρόνια οργανώθηκε στο KPD και φυλακίστηκε με γνωστούς κομμουνιστές της εποχής του όπως ο Τέλμαν. Όταν ο γερμανικός στρατός για να καλύψει τις μεγάλες του απώλειες στο ανατολικό μέτωπο επιστράτευσε αδιακρίτως νέες δυνάμεις, ο Λεωνίδας (όπως τον βάφτισαν οι αντάρτες) βρέθηκε στην Ελλάδα στρατιώτης της Βέρμαχτ. Οι γονείς του κρατούνταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο Λεωνίδας δεν μπορούσε να αντιδράσει και να διαφύγει στο βουνό φοβούμενος για την τύχη τους. "Ήταν για εμένα μεγάλη δοκιμασία να βλέπω τους ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα και του Κατσαρέα να εκτελούν τους Έλληνες πατριώτες χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Κάποια στιγμή, ο Λεωνίδας, έμαθε ότι οι γονείς του σκοτώθηκαν σε αγγλικό βομβαρδισμό και πια τίποτα δεν τον κράταγε από το να περάσει στο βουνό. Ένα πρωί οι Γερμανοί και οι Ταγματαλήτες έκαναν μπλόκο σε μια συνοικία της Καλαμάτας. Έπιασαν πολλούς αγωνιστές και ο Γερμανός αξιωματικός των Ες-Ες διέταξε να εκτελεστούν επί τόπου μερικοί νέοι. Το έργο ανατέθηκε στον Λεωνίδα και δυο ακόμη στρατιώτες. Ο Λεωνίδας όμως όπλισε το αυτόματό του και το έστρεψε πρώτα στους ενάντια στους στρατιώτες που ετοιμάζονταν για το "πυρ" και μετά στον αξιωματικό των Ες-Ες. Οι ταγματασφαλίτες είχαν τραπεί ήδη σε φυγή. Ο Λεωνίδας χωρίς να χάσει καιρό εξήγησε σε σπαστά ελληνικά ότι επιθυμούσε να ενωθεί με τους παρτιζάνους, ότι ήταν κομμουνιστής και ότι έπρεπε αμέσως να φύγουν για το βουνό. Μαζί του πήρε και τον εκπαιδευμένο του στρατιωτικό σκύλο, τον Μπίλο, που αγαπούσε τους αντάρτες και μισούσε τους ναζί. Ο Μπίλο ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος σαν ανιχνευτής ενώ επιτίθονταν άμεσα σε όσους ο Λεωνίδας έδειχνε με το δάχτυλο και αποκαλούσε "Ναζί". Ο Λεωνίδας πήρε μέρος σε μια μεγάλη σειρά από μάχες στο πλευρό του ΕΛΑΣ. Κοντά του και ο Μπίλο.

Με το τέλος του πολέμου, ο ΕΛΑΣ Πελοποννήσου ετοίμασε όλα τα απαραίτητα χαρτιά για τον Λεωνίδα ώστε να περάσει στην πατρίδα του. Του είπαν να διαλέξει ανάμεσα σε μια ομάδα Γερμανών αιχμαλώτων να πάρει μαζί του μερικούς δημοκράτες για να περάσουν τα σύνορα. Όμως όταν ο Λεωνίδα έφθασε στα σύνορα ξέσπασαν τα Δεκεμβριανά της Αθήνας. Εκείνος ως γνήσιος κομμουνιστής-διεθνιστής, επέστρεψε και πολέμησε στο πλευρό του ΕΛΑΣ και του μαχόμενου ελληνικού λαού. Με το τέλος των Δεκεμβριανών συνελήφθη από τους Άγγλους. Το 1947 στάλθηκε στην Ικαρία κι από εκεί και πέρα τα ίχνη του χάνονται.

Ο Γερμανός Λεωνίδας και ο σκύλος του Μπίλο