"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Για την υπόθεση Μαραθέα


Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μια κριτική προσέγγιση στην υπόθεση της δολοφονίας του ανήλικου τέκνου της οικογένειας Μαραθέα, Γιώργο, που έχασε τη ζωή του όντας αιχμάλωτος του ΕΛΑΣ. Πρόκειται για ένα ζήτημα που παραμένει ελάχιστα διερευνημένο και σημαντικές του πτυχές σκιάστηκαν και σκιάζονται από την εμφυλιακή αστική προπαγάνδα. Το άρθρο αυτό θα επιχειρήσει να φωτίσει ορισμένες πτυχές της υπόθεσης.


Το ιστορικό της οικογένειας Μαραθέα πριν και κατά την Κατοχή


Η οικογένεια Μαραθέα υπήρξε μια από τις γνωστότερες οικογένειες μεγαλοτσιφλικάδων της εποχής του Μεσοπολέμου, με έδρα το χωριό Τσόμπα (σημερινό Νέο Μοναστήρι Δομοκού). Στην κατοχή της βρίσκονταν πολλά χωράφια στα οποία εργάζονταν εκατοντάδες κολίγοι σε συνθήκες πείνας. Το 1925, ο Νίκος Μαραθέας είχε χάσει με αναγκαστική απαλλοτρίωση μέρος των κτημάτων του, τα οποία είχαν δοθεί σε 216 οικογένειες προσφύγων από το Μεγάλο Μοναστήρι Βουλγαρίας. Η οικογένεια Μαραθέα είχε απαντήσει με βία, εξοπλίζοντας τραμπούκους που επιτέθηκαν στους πρόσφυγες και χύθηκε αίμα. Η Επιτροπή Προσφύγων αποφάσισε κατόπιν να εγκαταστήσει τους πρόσφυγες στα χωριά Τσόμπα και Μπικλερέρ, σε σπίτια που είχαν εγκαταλειφθεί από Τούρκους. 

Σταδιακά, οι πρόσφυγες, αλλά και πολλοί μικροϊδιοκτήτες και φτωχοί αγρότες της περιοχής μετατράπηκαν σε φτωχούς κολίγους της οικογένειας Μαραθέα.

Στα πρώτα χρόνια της Κατοχής, ο Μαραθέας ξεκίνησε να συνεργάζεται και να σχετίζεται με τις ιταλικές αρχές κατοχής, ενώ οι κολίγοι στα κτήματά του έμεναν απλήρωτοι και λιμοκτονούσαν. Το καλοκαίρι του 1942, πεινασμένοι κολίγοι του Μαραθέα έσπασαν τις πόρτες των αποθηκών του και πήραν τρόφιμα τα οποία μοιράστηκαν, καθώς η πείνα, στην οποία ο Μαραθέας τους είχε υποβάλλει είχε φθάσει στο απροχώρητο. Ο Μαραθέας κάλεσε τους Ιταλούς και υπέδειξε τους πρωταίτιους της μικρής αυτής εξέγερσης. Οι Ιταλοί έσπευσαν να κάψουν τα σπίτια όσων ο Μαραθέας υπέδειξε και εκτέλεσαν έντεκα χωρικούς. Οι εκτελεσθέντες ήταν οι εξής:

Σιδέρης Γιαλαμούδης
Ιωάννης Γκανίδης του Κυριάκου
Ιωάννης Γκανίδης του Στεργίου
Μόσχος Γκανίδης
Λάμπρος Γκανίδης
Στέργιος Γκανεολούδης
Νικόλαος Νατούδης
Στέφος Στεφούδης
Μιχάλης Τερζίδης
και δύο ακόμα των οποίων τα ονόματα παραμένουν άγνωστα.

Καθώς τα νέα της εκτέλεσης έγιναν γνωστά στον ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης και η ομάδα του έφθασαν βράδυ στο υποστατικό του Μαραθέα και αφού το κύκλωσαν εκτέλεσαν επί τόπου τον πατέρα της οικογένεια και αυτουργό της εκτέλεσης Νίκο Μαραθέα. Την εκτέλεση ανέλαβε σύμφωνα με τις πηγές, ο Θεσσαλός αντάρτης του ΕΛΑΣ, Κωσταράς, πρώην εργάτης γης της οικογένειας Μαραθέα. Φεύγοντας, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πήραν ως ομήρους τους, τον ανήλικο γιο της οικογένειας Μαραθέα, καθώς και τον Αλέκου Τράκα, επίσης ανήλικο γιο του επιστάτη της οικογένειας.

Παράλληλα, ο Άρης άφησε πίσω του επιστολή στη χήρα Μαραθέα, στην οποίο απαιτούσε να δοθούν, όχι λύτρα, όπως θα το ήθελαν πολλοί "μελετητές" της υπόθεσης, αλλά αποζημιώσεις για τις οικογένειες των εκτελεσθέντων κολίγων. Η εκτέλεση έγινε ταχύτατα γνωστή στον αγροτικό κόσμο της περιοχής, ο οποίος σχεδόν στο σύνολό του, την αντιλαμβανόταν ως απονομή δικαιοσύνης. Μια ακόμα πτυχή της απαγωγής σχετίζεται, από το Διονύση Χαριτόπουλο, και κατά τη γνώμη μας ορθά, με την αποφυγή αντιποίνων των Ιταλών και της οικογένειας Μαραθέα, στους χωρικούς της περιοχής.


Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ


Η είδηση για τη δολοφονία Μαραθέα και την απαγωγή των δύο ανηλίκων έφθασε γρήγορα στις αθηναϊκές αστικές εφημερίδες, οι οποίες αλλοίωσαν το περιεχόμενο της επιστολής του Άρη και τον κατηγόρησαν ότι, ως άλλος "Νταβέλης" και "κατσαπλιάς" ζητά λύτρα για τα δύο ανήλικα παιδιά. Την είδηση της δολοφονίας και της απαγωγής ενημερώνεται και το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Το παραπάνω προκαλεί ευθεία και άμεση ρήξη του Άρη Βελουχιώτη με τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ Ρούμελης, καθώς και αυτές του ΕΑΜ, οι οποίες ζητούν την άμεση απελευθέρωση των δύο παιδιών. Πρόκειται για μια ακόμα πτυχή της υπόθεσης Μαραθέα, που συσκοτίζεται ή παραλείπεται, κυρίως από όσους "μελετητές" επιθυμούν να τραβήξουν ευθείες γραμμές ανάμεσα στην απαγωγή Μαραθέα και το ΚΚΕ, εκεί που αυτές δεν υπάρχουν.

Καθώς ο Άρης αρνείται την απελευθέρωση των δύο παιδιών, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ ζητούν την άμεση αντικατάστασή του στην αρχηγεία του ΕΛΑΣ. Πρόκειται για μια βαθιά ρήξη, όχι η πρώτη, που δημιουργείται ανάμεσα στον Άρη και το κόμμα του, αλλά και στο ΕΑΜ. 

Ωστόσο, ο Άρης είναι και θα παραμείνει επικεφαλής του ΕΛΑΣ, όποιες ενστάσεις και αν έχει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Τα χωριά της Ρούμελης και της Θεσσαλίας τον θεωρούν ως μοναδικό αρχηγό των ανταρτών και ο ΕΛΑΣ μαζικοποιείται ακόμα και αν ο Άρης βρίσκεται σε κακές σχέσεις με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Παράλληλα, οι οργανώσεις της Ρούμελης και της Θεσσαλίας εξακολουθούν να προφυλάσσουν τον Άρη και την ομάδα του και να τους τροφοδοτούν.

Στην υπόθεση Μαραθέα θα εμπλακεί τη στιγμή αυτή ένα νέο πρόσωπο: Ο Άθως Ρουμελιώτης.



Ο Άθως Ρουμελιώτης


Ο Άθως Ρουμελιώτης ή Σωκράτης Γκέκας ήταν έφεδρος ανθυπολοχαγός του τακτικού στρατού και από τα πρώτα μέλη της ομάδας του Άρη Βελουχιώτη. Ο ίδιος ενστερνιζόταν πλήρως αρκετά αστικά ιδεολογήματα περί ιεραρχίας, που προέρχονταν κυρίως από τη θέση του στον προπολεμικό κυβερνητικό στρατό. Ο Διονύσης Χαριτόπουλος αναφέρει ότι ο Άθως πληροφορήθηκε από έναν ηγούμενο ότι ο Άρης ήταν κομμουνιστής και μέλος του ΚΚΕ και συγκλονίστηκε βαθιά. Από τη στιγμή εκείνη, ο Άθως έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να αποσχιστεί από τον ΕΛΑΣ και τον Άρη, πιστεύοντας παρόλα αυτά στην υπόθεση της απελευθέρωσης, η οποία όμως δεν συνεπαγόταν και την κοινωνική απελευθέρωση.

Τον Αύγουστο του 1942, οι επικεφαλής του ΕΛΑΣ συσκέπτονται για τη συγχώνευση των αρχηγείων Δομοκού- Ευρυτανίας. Σε κάποια στιγμή, ο Άρης θα πάρει παράμερα το Νάκο Μπελλή και θα του δηλώσει ότι ανησυχεί για τον Άθω, ο οποίος επιθυμεί το δικό του καπετανάτο και επιβουλεύεται την ενότητα του ΕΛΑΣ. Ο Μπελλής, πρόσφατο μέλος του ΚΚΕ επιβεβαιώνει τις υποψίες του Άρη και του επισημαίνει ότι από τότε που ο Άθως πληροφορήθηκε την κομματική του ιδιότητα, φέρνει διαρκώς αντιρρήσεις και είναι ιδιαίτερα επικριτικός. 

Τον Οκτώβριο του 1942, οι υποψίες του Άρη θα επιβεβαιωθούν. Ο Άθως Ρουμελιώτης θα κάνει επίσημη πρόταση στο Νάκο Μπελλή για ανεξαρτητοποίησή τους από τον ΕΛΑΣ και τη δημιουργία του δικού τους καπετανάτου. Κατά την άποψη ορισμένων πηγών, ο Μπελλής αρνήθηκε την πρόταση και αποχώρησε, ενώ κατά άλλες, ο Μπελλής δέχθηκε την πρόταση, έως ότου συνειδητοποίησε και αυτός, ότι το κύρος του Άθου ήταν μικρό ανάμεσα στους μαχητές του ΕΛΑΣ και διαχώρισε τη στάση του, αποχωρώντας με τους μαχητές του, στο Δομοκό.

Σε κάθε περίπτωση, οι ΕΑΜικές οργανώσεις της Ρούμελης έθεσαν τον Άθω Ρουμελιώτη ως επικεφαλής του Αρχηγέιου Ρούμελης, μαζί με τον Ερμή (Βασίλη Πριόβολο) και τον Καπλάνη, αναθέτοντάς τους τη δημιουργία τακτικού απελευθερωτικού στρατού. Όποια όμως και αν ήταν η απόφαση του ΕΑΜ, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική: Ο Άρης συγκέντρωνε σταδιακά δεκάδες νέους μαχητές, είχε μεγάλο κύρος στον αγροτικό κόσμο και έδινε ήδη μικρές αλλά νικηφόρες μάχες με τον κατακτητή. Από την άλλη πλευρά, ο Άθως δεν διέθετε κανένα κύρος και αδρανούσε για μεγάλο διάστημα. Τελικώς, η ομάδα του Άθου Ρουμελιώτη θα αποκοπεί τελείως από τον ΕΛΑΣ, από τον οποίο θα διαλυθεί το 1944. Ο ίδιος ο Άθως θα καταφύγει στην Αθήνα, όπου θα παραμείνει αμέτοχος σε οποιαδήποτε ιστορική εξέλιξη της εποχής, μέχρι το τέλος της ζωής του.


Το σχέδιο δολοφονίας του Άρη Βελουχιώτη


Ένα ακόμα στοιχείο, το οποίο πολλοί "μελετητές" της υπόθεσης Μαραθέα παραλείπουν, αποτελεί το γεγονός ότι μετά την απαγωγή των δύο ανηλίκων, η οικογένεια Μαραθέα δεν έπαψε το δωσιλογικό της έργο. Το 1942 και για ένα μικρό διάστημα, ο ληστής Θανάσης Βουρλάκης, αδελφός του μετέπειτα παρακρατικού συμμορίτη του Εμφυλίου, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Ωστόσο, συνέχιζε αδιάκοπα τα πλιάτσικα και τις ληστείες σε διάφορα χωριά του Δομοκού, γεγονός που έφθασε στον ΕΛΑΣ και τον Άρη. Σε κάποια στάση της ομάδας του Άρη στο χωριό Γιαννιτσού, οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ έστειλαν μήνυμα στον Άρη σχετικά με το Θανάση Βουρλάκη και την οικογένεια Μαραθέα. Ο Βουρλάκης και ο φίλος του και συνεργός των Ιταλών Πατακιάς σχεδίαζαν, μαζί με την οικογένεια Μαραθέα και τους Ιταλούς τη δολοφονία του Βελουχιώτη. Ο Βουρλάκης θα δολοφονούσε τον Άρη και με τους Ιταλούς θα εγκλώβιζαν τους αντάρτες σε κάποια κοντινή τοποθεσία, διαλύοντας τον ΕΛΑΣ και απελευθερώνοντας τον γιο Μαραθέα. Εν τέλει, ο Βουρλάκης εκτελέστηκε άμεσα από τον ΕΛΑΣ και τα σχέδια των Ιταλών και της οικογένειας Μαραθέα τελείωσαν άδοξα.

Σαφώς, το παραπάνω περιστατικό δεν δικαιολογεί τη δολοφονία του γιου Μαραθέα, που όπως θα δούμε παρακάτω δεν επιθυμούσε ούτε ο Άρης, ούτε ο ΕΛΑΣ, ούτε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, απλώς ως στοιχείο παρατίθεται εδώ, προκειμένου να αναδειχθεί το γεγονός ότι ακόμα και μετά την προειδοποιητική εκτέλεση του Νίκου Μαραθέα, η οικογένεια συνέχισε τη δωσιλογική της δραστηριότητα.


Η δολοφονία Μαραθέα 


Ο μικρός Γιώργος Μαραθέας φαίνεται πως δολοφονήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1942, από τα χέρια κάποιου αντάρτη του ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Αχιλλέας. Η δολοφονία Μαραθέα, κατά ορισμένους "μελετητές" αποδίδεται στην ίδια την εντολή του Άρη, ενώ υπάρχουν ακόμα και αισχρές και ατεκμηρίωτες εικασίες ότι ο Άρης είχε βιάσει τον 13χρονο και εξ αιτίας αυτού επιθυμούσε το θάνατό του.

Ωστόσο, δεκάδες πηγές τεκμηριώνουν με σαφήνεια ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν βρισκόταν καν κοντά στο χωριό Κολοκυθιά Φθιώτιδος, όπου έγινε η δολοφονία, καθώς επίσης και το γεγονός ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας δεν υπήρξε ο Άρης, αλλά ο Άθως Ρουμελιώτης. Απουσία του Άρη ο Άθως Ρουμελιώτης έδωσε την εντολή αυτή δικαιολογώντας την με το επιχείρημα ότι η μάνα του Μαραθέα δεν είχε ακόμα καταβάλλει το ποσό αποζημίωσης στις οικογένειες των εκτελεσθέντων.

Σαφώς όμως, το ζήτημα αυτό είναι ένα ζήτημα πηγών. Πρώτη σημαντική πηγή για την ηθική αυτουργία του Ρουμελιώτη προέρχεται από τις δύο ξεχωριστές και αξιόλογες έρευνες των Γιάννη Χατζηπαναγιώτου και Διονύση Χαριτόπουλου, σύγχρονων βιογράφων του Άρη Βελουχιώτη, οι οποίοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η ηθική αυτουργία της δολοφονία βαραίνει το Ρουμελιώτη, ενώ το παιδί δολοφονείται απουσία του Άρη. Το παραπάνω υποστηρίζει επίσης ο συμπολεμιστής του Άρη, Ηλίας Αρμάγος, ο οποίος όντας ο ίδιος μέλος της ομάδας του Άρη, έζησε από κοντά τα γεγονότα. Τέλος, σημαντικότερη ενδεχομένως μαρτυρία είναι αυτή του Αλέκου Τράκα, του δεύτερου ανήλικου αιχμαλώτου του ΕΛΑΣ, ο οποίος επέζησε του πολέμου και σπούδασε στη Νομική. Ο ίδιος ο Τράκας υποστήριξε ότι είχε προσωπικά ακούσει τον Άρη να δίνει κατηγορηματική εντολή στον Άθω Ρουμελιώτη, να μην πειραχθεί κανένα από τα δύο παιδιά.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που δημιουργούνται εδώ είναι το γιατί ο Άθως Ρουμελιώτης επιθυμούσε τη δολοφονία Μαραθέα. Προφανώς, ο Ρουμελιώτης δεν έδωσε μια τέτοια εντολή, λόγω κάποιας στρεβλής αίσθησης ταξικής συνείδησης. Μια πρώτη και ίσως η ορθότερη σκέψη πάνω στους σκοπούς του Ρουμελιώτη, που εξυπηρετούσε η δολοφονία Μαραθέα είναι ότι ανάμενε τη κατακραυγή του Βελουχιώτη από τις λαϊκές μάζες της Ρούμελης και της Θεσσαλίας για το έγκλημα, που έτσι κι αλλιώς οι αστικές εφημερίδες του είχαν χρεώσει. Το παραπάνω θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στο ηθικό των ανταρτών και στο κύρος του Άρη ανάμεσά τους. Ασφαλώς, η αποτρόπαια πράξη του Ρουμελιώτη επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς φαίνεται ότι πολλοί γνώριζαν τις προθέσεις του απέναντι στο παιδί. Παράλληλα, αν ο Ρουμελιώτης κατόρθωνε να στοχοποιήσει τον Άρη, οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που ήδη είχαν τεταμένες σχέσεις μαζί τους, ενδέχεται να τον διέγραφαν και να τον αποκήρυσσαν, ενισχύοντας έτσι τη θέση του Ρουμελιώτη ως επικεφαλής των ανταρτών. Μια δεύτερη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, σχετίζεται με το γεγονός ότι τα δύο παιδιά παρέμειναν αρκετό καιρό μαζί με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, ώστε να γνωρίζουν πρόσωπα και δεδομένα. Η απελευθέρωσή τους εγκυμονούσε λοιπόν κινδύνους, καθώς αυτά θα μπορούσαν να αποκαλύψουν πρόσωπα και δίκτυα που στήριζαν τον ΕΛΑΣ, μέσω του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ωστόσο, η εκδοχή αυτή μάλλον δεν ευσταθεί, καθώς ο Ρουμελιώτης θα επέλεγε τη δολοφονία και των δύο παιδιών και όχι μόνο αυτή του Γιώργου Μαραθέα.

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση Μαραθέα χρήζει εκτενέστερης και βαθύτερης έρευνας. Αποτελεί ένα μελανό σημείο στην ιστορία της Κατοχής, όχι ωστόσο σε αυτή του ΕΑΜικού κινήματος. Ο Γιώργος Μαραθέας δολοφονήθηκε από έναν αστό αξιωματικό, άσχετο ιδεολογικά με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Σαφώς μπορεί κανείς να προσάψει στον Άρη Βελουχιώτη λανθασμένες επιλογές, που εκτείνονται κυρίως σε δύο ζητήματα: 

Πρώτον, την επιλογή του Άθου Ρουμελιώτη στη διοίκηση των ανταρτών του ΕΛΑΣ.
Δεύτερον, την επιλογή του μέσου της απαγωγής για την εξασφάλιση των πολιτών απέναντι στην οικογένεια Μαραθέα και τους Ιταλούς.

Ας εξετάσουμε όμως αυτά τα δύο ζητήματα εκτενέστερα.

Στη γέννησή του, ο ΕΛΑΣ έπρεπε να αντιμετωπίσει αναγκαστικά πολλούς ληστές της Ρούμελης και της Θεσσαλίας, ορισμένοι από τους οποίους εντάχθηκαν στις γραμμές του, ενώ άλλοι διαλύθηκαν από αυτόν. Οι λόγοι για το παραπάνω είναι πολλοί. Οι ληστές, σε συνθήκες πείνας αποτελούσαν πληγή για τον κόσμο της επαρχίας, κατείχαν όπλα και πολύτιμα δίκτυα τροφοδοσίας, γνώριζαν καλά τη γεωγραφία της περιοχής τους, ενώ εύκολα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και από τον κατακτητή ενάντια στον ΕΛΑΣ. Παράλληλα, ο ΕΛΑΣ είχε απελπιστική ανάγκη από αξιωματικούς και στελέχη του τακτικού στρατού, που θα του προσέφεραν την πολύτιμη οργάνωση και τις γνώσεις τους προκειμένου αυτός να εξελιχθεί σε πραγματικό τακτικό στρατό. Έτσι, το 1942, ένας αξιωματικός του στρατού, όπως ο Άθως Ρουμελιώτης ήταν πολύτιμο κεφάλαιο για τον ΕΛΑΣ και η ένταξή του στη διοίκηση των ανταρτών αποτελούσε λογικό και φυσικό βήμα. Ας σημειωθεί ότι στα πρώτα βήματα του ΕΛΑΣ, ο Άθως Ρουμελιώτης και ο Άρης Βελουχιώτης ήταν οι δύο μοναδική αξιωματικοί με στρατιωτική πείρα.

Κατά δεύτερον, το μέσον της απαγωγής των οικείων αποτελούσε πάγια πρακτική της ληστείας την περίοδο του Μεσοπολέμου και πράγμα φυσικό για τον κόσμο της επαρχίας. Η πρακτική αυτή που εφαρμοζόταν ήδη από την εποχή του 1840, όσο ασύμβατη και αν φαίνεται με τον κοινωνικό-εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τις επαναστατικές πρακτικές του ΚΚΕ, αποτελούσε μοναδική σίγουρη θωράκιση απέναντι στις κατοχικές αρχές και τους τσιφλικάδες συνεργάτες τους. Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση που χρησιμοποιήθηκε, από έναν στρατό που ενσωμάτωνε ενόπλους, περιορισμένου αριθμού, σε συνθήκες ζωής και δράσης σχεδόν ίδιες με αυτές των ληστών (ανάγκη για ελιγμούς, διαμονή στην ύπαιθρο, περιορισμένος οπλισμός, πανοπλία του αντιπάλου κτλ). Απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του μέσου της απαγωγής αποτελεί το γεγονός ότι αυτή χρησιμοποιήθηκε από τον ΕΛΑΣ και σε άλλες περιπτώσεις, αρκετά μεταγενέστερα, όπως η απαγωγή της συζύγου Τσικνιά στην Αιτωλοακαρνανία. Τέλος, απόδειξη για την ποιότητα και την ηθική ανωτερότητα του ΕΛΑΣ προς τον αντίπαλο αποτελεί το γεγονός ότι σε καμιά άλλη περίπτωση, απαχθέντα μέλη οικογενειών που σχετίζονταν με τον κατακτητή δεν κακοποιήθηκαν ή δολοφονήθηκαν. Αντιθέτως, απελευθερώθηκαν με την αποχώρηση των κατακτητών.

Τέλος, δεν πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός ότι η δολοφονία Μαραθέα εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της βίας ενός πολέμου, της πείνας, των μαζικών θανάτων και του σταδιακού εγκλιματισμού των ιστορικών υποκειμένων με την απώλεια της ζωής. Ο τραγικός θάνατος του Γιώργου Μαραθέα δεν αποτελεί άλλωστε παρά έναν ακόμα θάνατο παιδιού, στην περίοδο της Κατοχής, όπου δεκάδες άλλα παιδιά έχασαν τη ζωή τους στα αντίποινα, από την πείνα, από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες, τις ασθένειες και τις σφαίρες του κατακτητή και των ντόπιων συνεργατών του.







Πηγές


Διονύσης Χαριτόπουλος, Άρης ο αρχηγός των ατάκτων, Τόπος, τόμος Α, Αθήνα 2013, 52-53 και 56-58.
Γιάννης Χατζηπαναγιώτου, Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη, Δωρικός, Αθήνα 1997.
Συλλογικό έργο, Εγώ είμαι ο Νάκος Μπελλής καμάρι της Ομβριακής, ΤΟ ΚΚΕ Φθιώτιδας, Αθήνα 2017, 34-35 και 37-38
Μαρτυρία Ηλία Αρμάγου, συμπολεμιστή του Άρη Βελουχιώτη, "Ριζοσπάστης", 03/10/1997, 10.
Περικλής Ροδάκης, "Τότε", 122. 


5 σχόλια:

  1. Το 2008 ο Συνασπισμός γιόρτασε τα 40 χρόνια του προδοτικού ...εσωτερικού... Λέει ο Τρίκκας με αναφορές στον ...παρτσαλίδη... Είχαμε έτοιμη την μετατροπή του ΚΚΕ σε ...ΟΜΟΣΠΟΝΔΟ... απο το 1944 ήρθε ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ και μας τα χάλασε όλα με τον ΔΣΕ. Τα είπε όλα. Με την Κ.Δ στα χέρια του Οπορτουνισμού απο το 1935 το ΚΚΕ σμπαραλιασμένο απο το 1936 απο τον Μανιαδάκη δεν ορθοπόδησε ποτέ ιδεολογικά και ήταν χωρίς Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό αλλά την ...λαοκρατία.... ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Οτι έγινε ήταν ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΟ απο την στιγμή που Εγκλωβιστήκαμε σε ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Ολα θα είχαν τελειώσει με το ΕΓΚΛΗΜΑ στην Βάρκιζα. Ολα τα υπόλοιπα με την ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ τα χρωστάμε στον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που αφήνοντας γερές παρακαταθήκες μας χρειάστηκαν το 1968 το 1991 και το 2012. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "...ενώ υπάρχουν ακόμα και αισχρές και ατεκμηρίωτες εικασίες ότι ο Άρης είχε βιάσει τον 13χρονο και εξ αιτίας αυτού επιθυμούσε το θάνατό του." Καλά,η αναφορά τού πατέρα Ανυπόμονου (Αρχιμ. Γερμανού Κ. Δημάκου « Στο βουνό με τον σταυρό κοντά στον Άρη», Αθήνα 2004, σελ. 364-369), δέν λαμβάνεται καθόλου υπόψη; "ο βιαστής του παιδιού ήταν ο «καπετάν φονιάς» «Αχιλέας» (Τάσος Ελευθερίου), πρόσφυγας από τήν Μ. Ασία, καί συνένοχος στήν εκτέλση τού παιδιού ο ίδιος ο Αρης…"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επιπλέον λείπει το όνομα του Καμηλούδη Παναγιώτη ο οποίος επίσης εκτελέστηκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η μαρτυρία του πατέρα Ανυπόμονου δεν αποτελεί απόδειξη ενοχής του Άρη. Η δολοφονία του γιού Μαραθέα έγινε τον Αύγουστο του 1942 ενώ ο πάτερ Ανυπόμονος κατετάγη στον ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του 1943.

    ΑπάντησηΔιαγραφή