Η Πανελλήνια Ενωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου(ΠΕΚΑΜ) και η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) διοργανώνουν, την Κυριακή 7/9, στη Μακρόνησο, εκδήλωση τιμής και μνήμης για τις «Αγωνίστριες Εξόριστες Γυναίκες». Θα γίνει ξενάγηση στο μαρτυρικό νησί όπου βασανίστηκαν δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνίστριες και αγωνιστές της Αντίστασης και μαχητές του ΔΣΕ, πολλοί από τους οποίους εξοντώθηκαν και άφησαν την τελευταία τους πνοή στο νησί.Για την εκδήλωση, θα αναχωρήσουν πούλμαν από την πλατείαΚάνιγγος ώρα 7.30 το πρωί της ίδιας μέρας.
Κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα της ΠΕΚΑΜ (210.3247.820 - 6974.278.797) και της ΟΓΕ (210.3629.460 - 6977.120.661). Επίσης, στους κατά τόπους Συλλόγους της ΟΓΕ.
Πήγαμε στο προσκύνημα μνήμης & τιμής. Για τον αγαπημένο μου πατέρα, αρχικά, αλλά και για τον κάθε άντρα, γυναίκα, ανήλικο που μαρτύρησε στα βρωμόχερα των υπανθρωπίσκων βασανιστών. Τα συναισθήματα; Πλημμύρα. Το Άγαλμα του Μακρονησιώτη, δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ...όπως τις κακοτράχαλες πλαγιές, τις εικόνες που σχημάτιζε το μυαλό, προσπαθώντας να αναπαραστήσει, για το ΒΕΤΟ μιλάω, που ήταν οι σκηνές, που μπορεί να είχε καθήσει ο πατέρας μου. Άραγε σε ποιόν κολπίσκο πάσχισε να ξεπλύνει το αίμα; Που βρισκόταν ο φίλος του, που το πουκάμισο είχε κολλήσει στις πληγές του, πάλι από το αίμα κι εκείνος του το έβγαλε κι έριχνε νερό από τη θάλασσα επάνω; Όταν ξέπλυνε το πουκάμισο & το έριξε πάλι στην πλάτη του, εμφανίστηκε ο ΑΜίτης με το μπαμπού στα κουλά του. ''Τι τον βοηθάς ρε τον ΕΑΜοβούλγαρο; Τα ίδια σκατά είσαστε όλοι...'', λέξεις και φράσεις που αρνούμαι να χρησιμοποιήσω. Δεν είχε χορτάσει αίμα το πρεζάκι ...έτσι ξεθύμανε με δεύτερο γύρο. Κοίταζα γύρω μου κι αναρωτιόμουν..Που έμεναν οι ΑΜίτες που μέσα στη νύχτα, με καταρρακτώδη βροχή, πήραν τον μπαμπά μου και δυό άλλους, από την σκηνή τους, για να τους ...διασκεδάσουν με κάνα τραγουδάκι. Ο πατέρας μου τραγουδούσε καλά. Τα γομάρια ήπιαν την λίμνη του Μαραθώνα, έφαγαν τον άμπακο -στους κρατούμενους ούτε νερό- και λόγω της καταιγίδας που ακόμα μαινόταν, τους πέταξαν σε ένα αποθηκάκι για να ''ψοφήστε ρε εδώ..άντε για να δείτε ότι είμαστε και καλά παιδιά'', είπαν. Εκείνοι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, διψασμένοι, αποκοιμηθηκαν. Το πρωί, τους έβγαλαν και είδε ο πατέρας μου τα μάτια τους. Κατακόκκινα απο την αϋπνία. Θαρραλέος ήταν πάντα, οπότε αυθόρμητα ρώτησε ''Τι πάθανε τα μάτια σας, ρε παιδιά;'' Η απάντηση σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενη. ''Δεν κοιμήθηκαμε ρε ...εκείνο..τούτο..όλη τη νύχτα. Σας φυλάγαμε..ρε..πείξε....δείξε..''. Απορημένοι οι τρείς φίλοι, τους κοιτούσαν καλά-καλά. Λέει ο πατέρας μου ''Μα..γιατί να μας φυλάτε...τι θα σας κάναμε;'' - ''Παλιοκουμούνια...κι αν μας σφάζατε στον ύπνο μας με κάνα κονσερβοκούτι; ....'' Αυτά κι άλλα πολλά συλλογιζόμουν κοιτώντας το πάλαι ποτέ ΒΕΤΟ. Μάζεψα μερικές μαυρόπετρες, λίγο θυμάρι ...να τα βάλω δίπλα στην φωτογραφία του πατέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφάσισα να καθιερώσω αυτή την εκδήλωση μνήμης και τιμής. Οφείλουμε πολλά ευχαριστώ στην ΠΕΚΑΜ, στην ΟΓΕ Καλλιθέας.
Και σε εσένα Oberon. Πολλά από τα κείμενα σου, συμπλήρωσαν τις γνώσεις μου. Να είσαι πάντα καλά.
Για τους πρώτους και εντελώς άγνωστους Μακρονησιώτες:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://pontosandaristera.wordpress.com/2010/02/02/makronisi/