Μαρτυρία Λεόντιου Παπά για τη Μακρόνησο

Στις 7 Απρίλη του 1948 μας ειδοποίησαν να ετοιμαστούμε για να μπούμε στο σύρμα. Από το Α Τάγμα όσοι δεν είχαμε κάνει δήλωση, είχαμε μείνει 45. Μέσα στο σύρμα ο ξυλοδαρμός ήταν συστηματικός, «σκάψε λάκκο», «βάλε το κεφάλι μέσα» και να αρχίζουν να σε χτυπάνε στις 12 τη νύχτα. Σκοτάδι ερημιά. Χρησιμοποιούσαν όλες τις μορφές βασανισμού, φάλαγγα, χτυπήματα σε όλο το σώμα με συρματένια πλεξούδα και ότι άλλα μέσα σοφίζονταν τα εγκληματικά τους μυαλά, με αποτέλεσμα να έχουμε σπασμένα χέρια, πόδια κλπ.

Στο θέατρο είχαν ήδη αρχίσει οι εξωραϊσμοί. Κουβαλούσαμε αφάνες και μεγάλα λιθάρια τρέχοντας. Από τη μέρα που μας μάντρωσαν στο σύρμα πάρθηκαν επιπρόσθετα μέτρα σε βάρος μας. Αυστηρή απομόνωση από το υπόλοιπο τάγμα και μισή μερίδα συσσιτίου. Από τα χαράματα στην αγγαρεία, κάθε βράδυ όλη η χαράδρα βοούσε από τα βογκητά των βασανισμένων.

Μετά το Πάσχα φέραν στο σύρμα από τη ΣΦΑ και άλλη μια ομάδα 35 ατόμων που είχαν απαλλαγεί από τη δίκη του Λαυρίου. Η ίδια υποδοχή από τους βασανιστές. Η αγάπη και η συντροφικότητα μέσα στο σύρμα δεν είχε όρια. Μείναμε μέσα στο σύρμα τώρα 117. Οι μισοί περίπου με βαριά χτυπήματα στα χέρια, τα πόδια ακόμα και το κεφάλι.

Αυτή τη μεγάλη δοκιμασία της απομόνωσης την παρακολούθησαν και την έζησαν με πόνο και σφιγμένη καρδιά όλα τα παιδιά στους λόχους που είχαν κάνει υποχώρηση. Η απομόνωση για αυτούς ήταν τα άγια των αγίων. Η σκέψη τους, η καρδιά τους συνέχιζε να χτυπά αγωνιστικά. Είχε μεγάλο λάθος το γενικό Επιτελείο τότε ότι το σύρμα μπορούσε να γίνει το φόβητρο των έξω. Ήταν ο φάρος που μέσα στη θύελλα φώτιζε, έδινε ελπίδα και κουράγιο. Το μήνυμα του σύρματος στους συντρόφους μας έξω στους λόχους ήταν πάντα ένα και σταθερό: «Αντισταθείτε σύντροφοι ατομικά και ομαδικά. Εδώ στη Μακρόνησο θα παλέψουμε.»

Στις πρώτες μέρες του Ιούνη του 1948 έφεραν στον κλωβό μια ομάδα 29 δηλωσίες που είχαν ανακαλέσει τις δηλώσεις τους. Μας είχαν ειδοποιήσει και τους περιμέναμε με αγωνία. Τους έφεραν με τα ρόπαλα οι βασανιστές στην πύλη του κλωβού αργά με το ηλιοβασίλεμα. Όλοι έξω από τα αντίσκηνά μας τους περιμέναμε να μπούνε στο σύρμα. Μόλις έφυγε η κουστωδία των Αλφαμιτών, τους αγκαλιάσαμε, τους φιλούσαμε  και τους δείχναμε την αγάπη και τη συντροφικότητα για αυτή την θαρραλέα πράξη. Γίναμε ένα σώμα. Ήταν τα πληγωμένα μας αδέλφια. Η θέληση και γροθιά της απομόνωσης είχε γίνει πιο δυνατή. Φώτιζε, έδινε κουράγιο και δύναμη σε όλο το στρατόπεδο.