Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας το παρακάτω κείμενο από την επίσημη ιστοσελίδα του ΝΑΡ. Ένα κείμενο που, κατά τη γνώμη μας πάντα, επιχειρεί να γράψει την ιστορία του κόμματος αυτού, μόνο που η "τσούλα" η ιστορία πεισμώνει και τα θυμάται λίγο διαφορετικά και θέλει και μια ριμάδα μέθοδο...μαρξιστική.
Μεταφέρουμε το κείμενο με τις δικές μας ενστάσεις (κόκκινο)
Η ανταρσία της ΚΝΕ 1989 - Χρονικό
Φυσικά η λέξη ανταρσία δεν τοποθετείται σε εισαγωγικά, για να δοθεί μια αίσθηση επαναστατικότητας για αυτό που αποτέλεσε αργότερα ένα κόμμα (ΝΑΡ) ολοκληρωτικά παραδομένο στον οπορτουνισμό, με πιο πρόσφατη τη δεξιά του οπορτουνιστική στροφή (Ας ρίξει κανείς μια μόνο ματιά στο πρόγραμμα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που "βρωμάει" καπιταλιστική διαχείριση)
Άνοιξη του 1989:
- Στους κόλπους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ επικρατεί υπόγειος αναβρασμός, καθώς χιλιάδες μέλη και στελέχη διαφωνούν με το «κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ» (Δεκέμβρης 1988) και τη δεξιά γραμμή που έχει χαράξει η ηγεσία του ΚΚΕ. Το πόρισμα αυτό μεταξύ ΚΚΕ και της ανανεωτικής «Ελληνικής Αριστεράς»- Ε.ΑΡ του Λ. Κύρκου στρώνει το δρόμο για σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές υποχωρήσεις, για τον κυβερνητισμό της επίσημης αριστεράς και τη συναίνεση στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Αποτελεί τη βάση για την ίδρυση του «Συνασπισμού της αριστεράς και της προόδου» που πραγματοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα.
Δεν γνωρίζω πραγματικά από που προκύπτει το γεγονός ότι στην ΚΝΕ επικρατούσε τότε "αναβρασμός" υπόγειος κιόλας, αλλά θα το προσπεράσω. Όντως το ΚΚΕ υποχωρούσε σε σοβαρές και πάγιες θέσεις του (πχ ΕΟΚ). Όμως εδώ κάπου χάνεται η σύνδεση του γενικού με το ειδικό και ο Μαρξ κουνάει απογοητευμένος το κεφάλι του. Αυτό λοιπόν που οι συγγραφείς του άρθρου αυτού ξεχνούν να πουν είναι ότι την ίδια χρονική περίοδο, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, έχει ήδη αρχίσει να γράφεται η αρχή του τέλους. Σταθερά υποσκάπτεται και το σοσιαλιστικό οικοδόμημα στη Σοβιετική Ένωση, όπου βρίσκονται σε εξέλιξη τα «μεταρρυθμιστικά» σχέδια του Γκορμπατσόφ και των δυνάμεων της αντεπανάστασης.
Ωστόσο, καμιά προσπάθεια ανάλυσης δεν γίνεται για το πώς η κατάσταση αυτή προφανώς εκφράζεται και με τις οπορτουνιστικές τάσεις μέσα στο ΚΚΕ. Έχουμε λοιπόν, όντως, το ΚΚΕ να υιοθετεί την ιστορικά αποτυχημένη θεωρία των μετώπων. Κρατήστε το όμως αυτό γιατί θα μας χρειαστεί πιο κάτω.
-Την ίδια περίοδο, οι σχέσεις ΚΚΕ και ΚΝΕ βρίσκονται στο χειρότερο σημείο τους, καθώς η οργάνωση νεολαίας αρνείται να προσαρμοστεί στη γραμμή του ΚΚΕ και επιμένει στη γραμμή που χάραξε το πρόσφατο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ (1988) για το «Ενιαίο Μέτωπο Πάλης της νεολαίας» και την αριστερή συσπείρωση από τα κάτω. Οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις ΚΚΕ-ΚΝΕ έχουν ξεκινήσει βέβαια πολλά χρόνια πριν, με αφορμή παρεμβάσεις και κινηματικές πρωτοβουλίες στη νεολαία, αλλά και την πολιτική που χαράζει η ΚΝΕ, ιδιαίτερα με το 4ο Συνέδριό της. Ωστόσο οι διαφωνίες αυτές δεν ήταν δημόσιες και ανοικτές μέχρι τώρα. Με την ίδρυση του «Συνασπισμού της Αριστεράς» (Φλεβάρης-Μάρτης 1989) οι διαφωνίες πολλαπλασιάζονται και στη βάση των οργανώσεων της ΚΝΕ.
Εδώ λοιπόν υποκειμενοποιείται η ιστορία. Προβάλλει μια εικόνα επαναστατημένων νέων που τα έβαλαν με την κομματική γερουσία, βασισμένη φυσικά και σε μια στρεβλή αντίληψη. Η μελέτη σχέσεων κόμματος- νεολαίας του στη βάση της συμπάθειας είναι ξεκάθαρα αντιεπιστημονική αφού παραλείπει:
- Ξανά το γενικό: Τις ίδιες δηλαδή τις νίκες της αντεπανάστασης στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό τους σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.
- Τα ειδικά χαρακτηριστικά της νεολαίας (και δη της σπουδάζουσας) που δεν είναι προφανώς πρωτοπόρα τάξη, ούτε έχει μεγάλη σχέση με τον κόσμο της εργασιακής εκμετάλλευσης (όσο κι αν το ΝΑΡ διαφωνεί με τον Μαρξ σε αυτό).
Τον Αύγουστο του '89, όντως σημειώνεται η πρώτη - περιορισμένη για το ΚΚΕ, τεράστια για την ΚΝΕ - διάσπαση, με την παραίτηση από την ΚΕ των Ν. Κοτζιά και Κ. Μπατίκα (Μαντέψτε την μετέπειτα πολιτική τους πορεία). Η ΚΝΕ δέχεται μεγάλο πλήγμα και το Σεπτέμβρη του 1989 το ΠΓ του Κόμματος συζητά για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η Οργάνωση. Το ΠΓ καταγγέλλει τη στάση μελών του ΚΣ της ΚΝΕ, τα οποία, με επικεφαλής τον τότε Γραμματέα της ΚΝΕ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ Γ. Γράψα, περνούν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το Κόμμα και εξουσιοδοτεί την ΚΕ να προβεί σε άμεση λύση του προβλήματος.
Το πιο προβληματικό όμως στην παραπάνω ανάλυση δεν είναι η ερμηνευτική.
Είναι η βαθιά αίσθηση του ΝΑΡ, ότι υπάρχει πολιτική νομιμοποίηση από μέλη κομμουνιστικών κομμάτων να διασπούν το κόμμα τους όταν διαφωνούν. Τα κόμματα νέου τύπου, όπως περιγράφει ο Λένιν, και οι κομμουνιστές μέσα σε αυτά, λειτουργούν με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Τα υπόλοιπα είναι οπορτουνισμός.
- Οι βουλευτικές εκλογές στις 18 Ιουνίου 1989 δεν βγάζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Μετά από διαβουλεύσεις και συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών στις 1 Ιουλίου σχηματίζεται η κυβέρνηση συνεργασίας ενιαίου ΣΥΝ-ΝΔ υπό τον Τζ. Τζαννετάκη, με τη συμφωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η ανοιχτή σύγκρουση περνάει πλέον στους κόλπους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Οι Κώστας Κάππος, Κώστας Μπατίκας και Νίκος Κοτζιάς (μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ) διαφοροποιούνται με δηλώσεις τους δημόσια από την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Κύριος στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι το «ξεκαθάρισμα» της κατάστασης στην ΚΝΕ, όπου όσοι ενστερνίζονται την πολιτική του «τζαννετακισμού» και τα παρόμοια αποτελούν ασήμαντη μειοψηφία.
Το μεγάλο ψέμα εδώ είναι η συμφωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ με τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη ΝΔ υπό το Τζαννετάκη, αλλά ας το πούμε ιστορική άγνοια.
Έχουμε λοιπόν 28 βουλευτές του Συνασπισμού. Τους εξής: Ανδρουλάκης Μίμης, Γαλανός Νίκος, Γιάνναρος Γρηγόρης, Γιώτας Στάθης, Δαμανάκη Μαρία, Δραγασάκης Γιάννης, Δρεττάκης Μανώλης, Καλούδης Νίκος, Κάππος Κώστας, Κατσαρός Γιάννης, Κόρακας Στρατής, Κοσιώνης Παναγιώτης, Κοταμανίδου Εύα, Κύρκος Λεωνίδας, Κωστόπουλος Μήτσος, Λεβέντης Θανάσης, Λεντάκης Ανδρέας, Μπιτσάνης Ηλίας, Νέστωρ Στέλιος, Παφίλης Θανάσης, Ρήγας Κώστας, Σκοτινιώτης Παναγιώτης, Σκυλλάκος Αντώνης, Σπαθής Θόδωρος, Στριφτάρης Σπύρος, Φαράκος Γρηγόρης, Φλωράκης Χαρίλαος, Χατζηδημητρίου Τραϊανός.
Από τους 28 βουλευτές του Συνασπισμού, οι "σκληροπυρηνικοί" (που κράτησαν δηλαδή αξιοπρεπή στάση), 12 στον αριθμό ψηφίζουν όχι στην συνεργασία, οι υπόλοιποι δεκάξι ψηφίζουν ναι. Οι υπέρμαχοι του ναι επιχειρηματολογούν τονίζοντας ότι, αν δεν διαλυθεί η βουλή και ασκηθούν διώξεις, το ΠΑΣΟΚ θα οδηγηθεί στην διάλυση, οπότε ο Συνασπισμός θα αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση στην επόμενη βουλή. Όμως, οι διαφωνούντες εμμένουν ανυποχώρητα στις θέσεις τους, με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Κάππο. Όταν ο Φλωράκης παρατηρεί ότι ο Συνασπισμός θα διαλυθεί αν δεν βρεθεί λύση, κάποιοι επιμένουν "να διαλυθεί" και κάποιοι αρχίζουν να το ξανασκέφτονται, μη θέλοντας να δυναμιτίσουν την περιβόητη ενότητα της αριστεράς. Τελικά, η κοινοβουλευτική ομάδα αποφασίζει κατά πλειοψηφία την συμμετοχή τού Συνασπισμού σε κυβέρνηση συνεργασίας με την Νέα Δημοκρατία, υπό τον όρο ότι η θητεία αυτής της κυβέρνησης θα είναι τρίμηνη και θα εστιαστεί στην άσκηση διώξεων κατά των πολιτικών προσώπων που είχαν οποιαδήποτε εμπλοκή σε οποιοδήποτε σκάνδαλο.
Έτσι, δυο βδομάδες μετά τις εκλογές, στις 2 Ιουλίου ορκίζεται ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης συνεργασίας ο Τζαννής Τζαννετάκης. Στην κυβέρνησή του συμμετέχουν τέσσερα στελέχη τού Συνασπισμού αλλά κανένας από τους "σκληροπυρηνικούς". Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος αναλαμβάνει το υπουργείο εσωτερικών, ο Φώτης Κουβέλης το δικαιοσύνης και ο Γιώργος Μυλωνάς το πολιτισμού, ενώ ο Γιάννης Δραγασάκης τοποθετείται αρχικά υφυπουργός εμπορίου και κατόπιν υφυπουργός εθνικής οικονομίας.
Άλλο εύλογο ερώτημα φυσικά προκύπτει από το ποιος μέτραγε εκείνη την εποχή τους ΚΝίτες που συμφωνούσαν και διαφωνούσαν με την πολιτική επιλογή αυτή.
- Σοκ προκαλεί η τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Κ. Κάππου στη Βουλή ότι θα καταψηφίσει την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Ο Κ. Κάππος δηλώνει: «Ψήφισα λευκό γιατί είμαι αντίθετος στη συνεργασία του Συνασπισμού με τη Νέα Δημοκρατία»,. «Πιστεύω επίσης ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ… Το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές “εκσυγχρονιστικές” θέσεις… Αποκορύφωμα αυτής της στάσης υποταγής είναι η στήριξη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας από τον Συνασπισμό… Βεβαίως, είμαι κατά της συνεργασίας του Συνασπισμού και με το ΠΑΣΟΚ».
Η αλαζονεία της εξουσίας που έχει αποχαλινώσει τις κυρίαρχες δεξιές δυνάμεις της ηγεσίας του ΚΚΕ τις κάνει να επιζητούν την πάση θυσία πολιτική εξόντωση των «διαφωνούντων», ενώ ταυτόχρονα η ίδια προχωράει σε όλο και πιο δεξιές επιλογές. Στο «ξεκαθάρισμα» και την εξόντωση των φωνών αμφισβήτησης και αριστερής κριτικής μέσα στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ συμφωνούν τόσο οι «ανανεωτικοί» (που αργότερα θα αποτελέσουν την ηγεσία του ΣΥΝ) όσο και η «ορθόδοξοι» (που αποτέλεσαν την μετέπειτα ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ). Μαζί εισηγούνται και μαζί ψηφίζουν μέτρα και επιτίθονται.
Ο Κώστας Κάππος με τη στάση του προφανώς διαφωνεί ανοιχτά. Ακόμα όμως και αν πολιτικά έχει δίκιο, η πολιτική επιλογή του ανοιχτού διαχωρισμού δεν ταιριάζει σε κομμουνιστές, ούτε σε κόμματα νέου τύπου. Η ηρωοποίηση του Κάππου προφανώς βολεύει την οπορτουνιστική ανάλυση του άρθρου, όχι όμως τη λενινιστική θεωρία, η οποία όπως φαίνεται στο ΝΑΡ, έχει πεταχτεί στην κάλαθο των αχρήστων.
Τα τραγελαφικά όμως, είναι τα περί πολιτικής εξόντωσης. Άραγε με ποιο μέσο επιχείρησε το ΚΚΕ να εξοντώσει πολιτικά τον Κάππο; Προφανώς με κανένα, απλά πράττοντας όπως και κάθε άλλο κόμμα (πλην της ΑΡΑΝ) στη βάση της κοινής λογικής, διέγραψε τον διαφωνούντα. Ίσως βέβαια για το ΝΑΡ με τις 162 τάσεις, η πολιτική διαφωνία με την πολιτική γραμμή να μην αποτελεί λόγο διαγραφής.
Ο Κώστας Κάππος, στη ζωή του δεν γνώρισε παρά το σεβασμό του ΚΚΕ. Μετά την αποχώρησή του συνεργάστηκε ανοιχτά με το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, του οποίου ήταν και μέλος του ΔΣ και δεν έλειψε ποτέ από τις γραμμές των αγώνων που το ΚΚΕ έδωσε, έως το θάνατό του.
Τέλος, τα περί μέτρων που η ηγεσία του ΚΚΕ τάχα μου ψήφιζε στη Βουλή βρίσκονται μόνο στη φαντασία του ΝΑΡ. Κανένα νομοσχέδιο ή νόμος της κυβέρνησης Τζαννετάκη δεν φέρει την υπογραφή ή την ψήφο των "σκληροπυρηνικών" βουλευτών του ΚΚΕ, κανείς εκ των οποίων δεν κατείχε υπουργική θέση.
Συνεχίζεται ...
Πηγή: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου