"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Ο Kωνσταντίνος Μητσοτάκης που δεν γνωρίζετε


1) Ο άνθρωπος της Ιντέλιτζενς Σέρβις

Ο Αλεξάντερ «Ξαν» Φίλντινγκ (Ινδία 1918 – Παρίσι 1991) πράκτορας της Υπηρεσίας Εκτέλεσης Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) στην Κρήτη, τη Γαλλία και την Άπω Ανατολή στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο «Το Κρυφτό»:

«Ο Μάρκος Σπανουδάκης έδειχνε κομψός και πολιτισμένος όπως πάντα –το ίδιο και οι δυο σύντροφοί του, τους οποίους μέχρι τότε γνώριζα μόνο εξ ακοής: ο Μιχάλης Μποτωνάκης και ο Κώστας Μητσοτάκης. Αυτοί οι τρεις, μαζί μ’ έναν πανέξυπνο νεαρό έφεδρο αξιωματικό, τον Μανούσο Μανουσάκη, ήταν οι στυλοβάτες του δικτύου μου στα Χανιά.

Αν ήξερα πόσο σημαντικό ρόλο επρόκειτο να παίξει ο Μητσοτάκης στη μεταπολεμική ζωή της Ελλάδας, θα τον είχα προσέξει περισσότερο, αλλά ήμουν τόσο εξαντλημένος από την εικοσάωρη πορεία μου ώστε μόλις κατάφερνα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά».

2) «Μητσοτάκη Κάθαρμα-Τσιριμώκε Μασκαρά»

Ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν στους δρόμους μετά την αποστασία του 1965. Διαβάζουμε από το αφιέρωμα της εφημερίδας Το Ποντίκι:

«Τότε, στις 15 Ιουλίου 1965, μέσα από μια σειρά χαμερπών και άθλιων διαβουλεύσεων, όπου εξαγο­ράστηκαν πολιτικές συνειδήσεις σε μια στημένη και πρωτοφανούς θρασύτητας πολιτική συναλλαγή μετα­ξύ του παλατιού και μιας δράκας αποστατών, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ανετράπη η νόμιμη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση εκλεγμένη με το σαρωτικό ποσοστό του 52,72%, γεγονός που ζημίωσε ανεπανόρθωτα την πολιτική ζωή της χώρας, συνεργώντας στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τα τανκς της 21ης Απριλίου 1967».


3) Φέρτε πίσω τον βασιλιά (και τον Καραμανλή)

Μήνυμα του Μητσοτάκη στη γερμανική τηλεόραση το 1973. Ήταν ο πρώτος πολιτικός που μίλησε, ήδη από το 1968, για «λύση Καραμανλή», ο οποίος, όμως, δεν τον συμπεριέλαβε στην κυβέρνηση που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.




4) Ο πρωθυπουργός που έδωσε την ΑΓΕΤ Ηρακλής στην… κόζα νόστρα

Η πώληση στους Ιταλούς της ΑΓΕΤ Ηρακλής, που αποτελούσε έναν από τους πιο υγιής πυλώνες της ελληνικής βιομηχανίας, αποτέλεσε σημείο καμπής για την ιστορία των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων αλλά και των σκανδάλων διαφθοράς που τις συνοδεύουν. Ο Μητσοτάκης εξηγούσε τότε με υπερηφάνεια στο κοινοβούλιο ότι χαράμισε ένα δις δραχμές στους καρχαρίες της Μόργκαν Στάνλεϊ για να επιβλέπουν το ξεπούλημα. Και αυτοί παρέλειψαν για κάποιο λόγο να ενημερώσουν την Ελλάδα ότι ο όμιλος Φερούτσι, στον οποίο θα κατέληγε η ΑΓΕΤ μέσω της ιταλικής τσιμεντοβιομηχανίας Καλτσεστρούτσι, βρισκόταν από χρόνια στα πρόθυρα πτώχευσης. Όπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα ο λεγόμενος «τσιμεντάνθρωπος» της Καλτσεστρούτσι, Λορέντσο Παντσαβόλτα, συνεργαζόταν στενά με την μαφία της Σικελίας ενώ η εταιρεία του λάδωνε πολιτικούς για να προσφέρουν δημόσια έργα στην εταιρεία του. «Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι: Λάδωνε και στην Αθήνα;» αναρωτιόταν το Βήμα με πηχυαίο τίτλο του το 1997. 


5) Ο πολιτικός που εκτίναξε το δημόσιο χρέος στη μεταπολίτευση


Οι υποστηρικτές της ελληνικής δεξιάς θέλουν να πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός που ευθύνεται για την εκτίναξη του χρέους στην Ελλάδα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου μέσω της ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Παπανδρέου έλαβε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα χωρίς να φροντίσει να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες το μερίδιο που τους αντιστοιχούσε, ο Μητσοτάκης είναι αυτός που ευθύνεται για την μεγαλύτερη αύξηση του ελληνικού χρέους στη μεταπολίτευση – τουλάχιστον μέχρι να αναλάβουν οι επίγονοί του με τα μνημόνια. Διαβάζουμε σε παλαιότερο άρθρο του Γ. Δελαστίκ:

Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν… τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από… 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.

Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες – από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείαν το 1990 με… ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας).


6) Η δολοφονία Τεμπονέρα


Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Γιώργος Αλεξάτος, «Εμείς, εκτός όλων των άλλων, θα τον θυμόμαστε, τιμώντας τη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε από την πρώτη κυβέρνηση αποστατών το 1965, και του Νίκου Τεμπονέρα, που δολοφονήθηκε από την κυβέρνησή του το 1991».



7) «Τους παλιούς συναγωνιστές και συντρόφους (στη Χρυσή Αυγή) ήθελα να κινητοποιήσω να στρατευθούν στον αγώνα (για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα)»  


Η τελευταία πολιτική παρέμβαση με την οποία κάλεσε του Έλληνες να στηρίξουν τη λιτότητα, το ευρώ και την ΕΕ – έπεσε στο κενό.





Η μάχη της Ανδρίτσαινας


Στις 29/12/1947, το βράδυ όλη η δύναμη του Αρχηγείου Ταϋγέτου, συνολικά 210 αντάρτες και ένας λόχος του Αρχηγείου Μαινάλου με επικεφαλής του τον Κ. Σταυρόπουλο, ξεκίνησαν από τα δυτικά μονοπάτια του βουνού και μέσα από δασικές εκτάσεις για να χτυπήσουν τη φρουρά της Ανδρίτσαινας.

Αρχικά, οι αντάρτες έφτασαν στην περιοχή Αμπελιώνα- Σκληρού, στο όρος Λύκαιο και διημερεύσαν στην περιοχή του χωριού Κουφόπουλο. Το επόμενο βράδυ οι δυνάμεις του ΔΣΕ κύκλωσαν την κωμόπολη της Ανδρίτσαινας χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και περίμεναν ως τις πρώτες πρωινές ώρες. 

Ο ΔΣΕ είχε άρτιες πληροφορίες μέσα από τα ΚΠ της κωμόπολης και γνώριζε πως οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν εγκατασταθεί ως εξής: Ένας μηχανοκίνητος λόχος Χωροφυλακής βρίσκονταν στο Γυμνάσιο της πόλης, ο Σταθμός Διοίκησης βρίσκονταν επίσης στο Γυμνάσιο, ενώ ομάδες χωροφυλάκων και μια ισχυρή ομάδα ΜΑΥ βρίσκονταν σε περιμετρικά φυλάκια γύρω από την πόλη, καθώς και σε μια αραιή διάταξη εσωτερικών στην πόλη φυλακίων. Η διοίκηση του ΔΣΕ είχε λάβει θέσεις στο εκκλησάκι Άγιος Νικόλαος λίγο έξω από την κωμόπολη. 

Η διοίκηση της Ανδρίτσαινας ήταν στα χέρια του μοίραρχου Χωροφυλακής Ανδρικόπουλου.

Η επίθεση ξεκίνησε στις 7 το πρωί σε όλα τα εξωτερικά φυλάκια της Ανδρίτσαινας. Οι φρουρές των φυλακίων αιφνιδιάστηκαν και αμέσως σχεδόν ξεκίνησε η υποχώρησή τους προς το εσωτερικό της πόλης. Προκειμένου να εξουδετερωθούν τα εσωτερικά φυλάκια της πόλης, ο ΔΣΕ χωρίστηκε σε τριμελής ομάδες που έφεραν βαρύ οπλισμό και οδηγούνταν από κάποιον εμπειροπόλεμο μαχητή. Παράλληλα, ο Ανδρικόπουλος προσπαθούσε απεγνωσμένα να επικοινωνήσει τόσο με τα φυλάκιά του, όσο και με τα κεντρικά της Χωροφυλακής στην Τρίπολη, χωρίς όμως αποτέλεσμα αφού οι σαμποτέρ του ΔΣΕ είχαν καταστρέψει όλες τις τηλεφωνικές γραμμές. 

Οι χωροφύλακες και ΜΑΥ προσπάθησαν να αμυνθούν πιο οργανωμένα στα εσωτερικά φυλάκια της πόλης, όμως παρέμεναν απομονωμένοι και ανοργάνωτοι. Πρώτα έπεσε το φυλάκιο κοντά στον Άγιο Νικόλαο και ενώ οι λίγοι χωροφύλακες που απέμειναν από αυτό υποχωρούσαν προς το Γυμνάσιο ήρθαν σε επαφή με ομάδες του ΔΣΕ και έπεσαν από τα πυρά τους. 

Τρεις ώρες μετά όλα τα φυλάκια είχαν πέσει και οι αμυνόμενοι που απέμεναν βρίσκονταν στο Γυμνάσιο της πόλης. Ο ΔΣΕ καθήλωσε τις δυνάμεις τους στο κτίριο του σχολείου, αλλά δεν προχώρησε σε έφοδο προκειμένου να εκμεταλλευθεί επιμελητειακά την κατάσταση. Παράλληλα, ο λόχος του Σταυρόπουλου διέπραξε το μοιραίο λάθος να παρακούσει την εντολή για κατάληψη του Γυμνασίου και θεώρησε καλύτερο να ασχοληθεί με την κατάληψη του κτιρίου του Ταμείου και της Εφορίας της Ανδρίτσαινας. Σε κάποια φάση της μάχης, ο Σταυρόπουλος νόμισε πως εντόπισε κυβερνητικές δυνάμεις σε παρακείμενο δρόμο και ξεκίνησε να βάλλει ενάντια σε μαχητές του ΔΣΕ που διέσχιζαν το δρόμο. 

Σε εκείνη τη φάση ο Κονταλώνης διέταξε τη σύμπτυξη των τμημάτων με τη λογική του να μην αλληλοσκοτωθούν αντάρτες από κακή συνεννόηση. Έτσι, ο ΔΣΕ δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την ολοκληρωτική του νίκη στην πόλη, στο μέγεθος που θα ήθελε. 


Απώλειες


Οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν 15 νεκρούς και πάνω από 20 τραυματίες. Ο ΔΣΕ είχε 3 νεκρούς: Σταύρος Αθανασόπουλος, Νίκος Νικόλαρος και Σταύρος Στρατεάς και 10 τραυματίες.


Λάφυρα

Ο ΔΣΕ κατέλαβε 20 ατομικά όπλα, 1000 σφαίρες και πολλά είδη ιματισμού. Παράλληλα, κατέλαβε και το ποσό των 6 εκατομμυρίων δραχμών από το Ταμείο της Ανδρίτσαινας. 


Αποτελέσματα


Παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση εκτελέστηκε αριστοτεχνικά από το ΔΣΕ, τα λάθη του Κ. Σταυρόπουλου δεν επέτρεψαν στο ΔΣΕ να εκμεταλλευτεί επιμελητειακά πλήρως τη νίκη του. Παράλληλα, ασκήθηκε σκληρή κριτική στον Κ. Σταυρόπουλο για την τακτική που εφάρμοσε που ήρθε κόντρα στη διοίκηση της επιχείρησης, έθεσε σε κίνδυνο τους συντρόφους του και εξέθεσε το ΔΣΕ στην λαϊκή κοινή γνώμη υφαρπάζοντας μεγάλο ποσό από το Ταμείο και την Εφορία της Ανδρίτσαινας. Του δόθηκε προειδοποίηση διαγραφής από το ΚΚΕ και καθαίρεσης, ενώ η κριτική που του ασκήθηκε στάλθηκε και στο Αρχηγείο Μαινάλου στο οποίο ανήκε διοικητικά. Το Αρχηγείο Μαινάλου διενέργησε προανάκριση αλλά αποφάσισε να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία.

Στρατιωτικά, η μάχη της Ανδρίτσαινας περιόρισε σημαντικά τις κυβερνητικές δυνάμεις οι οποίες εγκατέλειψαν για σειρά μηνών την περιοχή της Ανδρίτσαινας και όλου του δυτικού Ταϋγέτου. 

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Οι προσπάθειες του Γενικού Αρχηγείου για ανεφοδιασμό του ΔΣΠ


"Νεωτεριστικές" και ασφαλώς ανιστόρητες θεωρίες "κριτικής" από τα "αριστερά" στο ΔΣΕ, στο Νίκο Ζαχαριάδη και στην κορύφωση της ταξικής πάλης στο διάστημα 1946-1949, αναφέρουν συχνά την ύπαρξη κάποιας δήθεν πολιτικής αντιπάθειας του Ζαχαριάδη προς το πρόσωπο του επικεφαλής του ΔΣΕ Πελοποννήσου Γ. Κονταλώνη. Συχνό επιχείρημα των αναθεωρητών αποτελεί η δήθεν τεκμηριωμένη άποψη ότι ο Ζαχαριάδης δεν δέχτηκε να ανεφοδιάσει τον ΔΣΕ Πελοποννήσου προκειμένου να ηττηθεί ο Κονταλώνης, ή σε μια ελαφρύτερη εκδοχή του, αδιαφόρησε. Οι "ιστορικοί" αυτοί αναλυτές προχωρούν μάλιστα και στο να κάνουν προβλέψεις σχετικά με το ποια θα ήταν η πορεία του Εμφυλίου, αν ο ΔΣΕ Πελοποννήσου είχε επαρκώς ανεφοδιαστεί από το Γενικό Αρχηγείο. 

Παρακάτω, θα αναδείξουμε τις δύο προσπάθειες του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ να ανεφοδιάσει τον ΔΣΕ Πελοποννήσου, τόσο για να απαντήσουμε με στοιχεία σε τέτοιες ανενημέρωτες θεωρίες αλλά και για να αναδείξουμε αυτά τα τρία ενδιαφέροντα περιστατικά.


Η πρώτη προσπάθεια ανεφοδιασμού του ΔΣΠ


Στις 06/09/1948, το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ απέστειλε κρυφά ένα μεγάλης χωρητικότητας καΐκι για να μεταφέρει πολεμικό υλικό για το ΔΣΠ. Το καΐκι πρέπει να απέπλευσε από τις ακτές της Αλβανίας αφού ο ΔΣΕ δεν είχε εδάφη στην ελληνική ηπειρωτική ακτογραμμή. Το καΐκι έφθασε νύχτα στον όρμο "Φωκιανού" και όχι στον όρμο "Τραχήλι", όπου ήταν το ραντεβού με τους αντάρτες (τμήμα 17 ανδρών του Αρχηγείου Πάρνωνα με επικεφαλής τον ταγματάρχη Λεωνίδα Κωστανταράκο) που θα παραλάμβαναν με μεταγωγικά το φορτίο του πλοίου που ζύγιζε περίπου 90 τόνους.

Ο καπετάνιος του καϊκιού Λευτέρης Καρακατσάνης ή Μπόρας δεν βρήκε τον όρμο "Τραχήλι", περιπλανήθηκε φτάνοντας και μέχρι τις ακτές της Κρήτης και επέστρεψε στις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου δύο μέρες μετά. Φθάνοντας στον όρμο του "Φωκιανού", το καΐκι ξεκίνησε να κάνει σήματα με το φακό προς τη στεριά με αποτέλεσμα να εντοπιστεί από το πλοίο του Ναυτικού "Πολεμιστής". Οι ναύτες και ο καπετάνιος του πλοίου αντιλαμβανόμενοι τις κινήσεις του πλοίου έπεσαν στη θάλασσα και βγήκαν στην ακτή, ενώ ο Καρακατσάνης ξέχασε το ημερολόγιό του στο καΐκι, με αποτέλεσμα πολύτιμα στοιχεία για τη δράση του ΔΣΕ να περάσουν στον εχθρό. Μάλιστα, οι ναύτες του καϊκιού ξεκίνησαν με δύο αυτόματα να βάλλουν προς το πλοίο, το οποίο βύθισε λίγο μετά το καΐκι με δύο βολές. 

Σε λίγο 2 μαχητικά της αεροπορίες ξεκίνησαν να χτυπούν με ριπές το καΐκι που είχε σταματήσει να βυθίζεται όντας σε ρηχά νερά και δίνοντας την αίσθηση ότι ήταν ακόμα στην επιφάνεια. 

Το υλικό που χάθηκε προορίζονταν για την κατάληψη των πόλεων της Πάτρας ή της Τρίπολης και της Καλαμάτας, προκειμένου ο ΔΣΠ να λύσει πια μόνος του το ζήτημα του ανεφοδιασμού του. 

Με το καΐκι χάθηκαν:

3.500 νάρκες διαφόρων τύπων
1.000 όπλα τύπου Μάουζερ
1.000 αυτόματα όπλα τύπου Στάγερ
15.000 χειροβομβίδες αμυντικές κι επιθετικές
200 μυδράλια
180 ιταλικά οπλοπολυβόλα 
15 βαριά πολυβόλα, εκ των οποίων τα 8 τύπου Βίκερς
500 αντιαρματικά Πάντσερ
4 βαρείς όλμοι με 2.000 βλήματα
1.000.000 σφαίρες πολυβόλων
2.000.000 σφαίρες οπλοπολυβόλου Μπρεν
1.000 κιλά δυναμίτη

Εκτός από το πολεμικό υλικό, το καΐκι μετέφερε επίσης ένα σύγχρονο τυπογραφείο και πολλά πολιτικά βιβλία, καθώς και σχολικά βιβλία και υλικά. 


Η δεύτερη αποστολή του Γενικού Αρχηγείου που ακολούθησε για τον ανεφοδιασμό του ΔΣΠ, σε καμιά περίπτωση δεν έφθανε το μέγεθος της πρώτης. 








Η δεύτερη προσπάθεια ανεφοδιασμού του ΔΣΠ



Στις 1/12/1948 τα τμήματα του ΔΣΕ Πελοποννήσου της 22ης και 55ης Ταξιαρχίας είχαν εγκατασταθεί στις περιοχές των χωριών Ράχες- Καρδαρίτσι και στο χωριό Ξηρόκαμπος Μαινάλου αντίστοιχα, αναμένοντας την άφιξη καϊκιού 400 τόνων που θα έφθανε σε δύο ημέρες από το Γενικό Αρχηγείο. Κατά το βράδυ πριν το ραντεβού με το πλοιάριο, οι δυνάμεις των δύο ταξιαρχιών κινήθηκαν προς το όρος Λύκαιο και τις εκβολές του Νέδα. 

Όταν οι άνδρες της 22ης Ταξιαρχίας έφθασαν στις παρυφές του όρους Μίνθη, η 55η Ταξιαρχία ενεπλάκη σε μάχη με 500 άνδρες των Ορεινών Καταδρομών, στο ύψωμα Παναγίτσα-Κορουνίου, σε μια μάχη που θα διαρκούσε μια ολόκληρη ημέρα. Παράλληλα, η 22η Ταξιαρχία έλαβε διαταγή να μην προχωρήσει στο σημείο του ραντεβού με το καΐκι, καθώς στην περιοχή αυτή είχε εγκατασταθεί η 72 Ταξιαρχία του Εθνικού Στρατού.


Η επιτυχημένη προσπάθεια ανεφοδιασμού του 1948


Εκτός από τις δύο αυτές προσπάθειες ανεφοδιασμού του ΔΣΠ από το Γενικό Αρχηγείο. Μια μικρή από θαλάσσης αποστολή όπλων κατάφερε να βρει τον στόχο της και να περάσει το φορτίο της στο ΔΣΠ. 

Στις 18/07/1948, ένα φορτίο όπλων και πυρομαχικών έφθασε από τον όρμο "Τραχήλι"στο Αρχηγείο του ΔΣΕ Πελοποννήσου, περιείχε όμως ένα ελάχιστο ποσοστό των όσων είχε ανάγκη ο ΔΣΠ για να επικρατήσει στο χώρο του. Το φορτίο περιείχε:

30 αντιαρματικά τύπου Πάντσερ
5.000 σφαίρες ατομικών όπλων
5.000 σφαίρες τυφεκίων
200 καινούργια οπλοπολυβόλα τύπου Μπρεν
2 βαριά πολυβόλα
6.000 σφαίρες πολυβόλων
2.000 χειροβομβίδες και νάρκες

Ας σημειωθεί ότι αυτή η αποστολή έδωσε τα πρώτα αντιαρματικά που θα έπιαναν στα χέρια τους οι μαχητές του ΔΣΠ δύο γεμάτα χρόνια μετά την έναρξη του Εμφυλίου. 



Ο όρμος "Φωκιανού" κοντά στο Λεωνίδιο






Η μάχη της Νέδουσας


Την ημέρα που ξεκίνησαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού, τον Ιούνιο του 1948, στο Μαίναλο, 2 τάγματα του Εθνικού Στρατού κινήθηκαν αιφνιδιαστικά από την Καλαμάτα και εγκαταστάθηκαν στον"Μοναστήρι Μαρδάκι" και στα υπερκείμενα υψώματα της τοποθεσίας "Λαγού Χάνι". 

Η κίνηση αυτή του Εθνικού Στρατού έδωσε αρχικά την εντύπωση στο επιτελείο του ΔΣΕ ότι θα ξεκινούσαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Ταΰγετο, και ο Γ. Κονταλώνης διέταξε τα τμήματά του να πάρουν τις κατάλληλες θέσεις ώστε να περάσουν στα μετόπισθεν του κυβερνητικού στρατού όταν θα ξεκινούσαν οι επιχειρήσεις. 

Όταν αργότερα διαπιστώθηκε ότι δεν είχαν σημειωθεί άλλες κινήσεις από τη Σπάρτη ή τη Μεγαλόπολη και ότι το τάγμα που είχε κινηθεί από την Καλαμάτα προερχόταν από το ΚΕΝ Καλαμάτας, φάνηκε πως μάλλον επρόκειτο για παραπλανητικές επιχειρήσεις των κυβερνητικών δυνάμεων, ώστε να παραπλανηθεί ο ΔΣΕ και να μην δώσει προσοχή στις επιχειρήσεις που ξεκινούσαν στο Μαίναλο. Έτσι, η διοίκηση του ΔΣΕ αποφάσισε να τοποθετήσει ενεδρευτικά τους άνδρες του με κατεύθυνση στην Καλαμάτα στις θέσεις Διπόταμο - Ίσαρι και Μαύρα Λιθάρια- Μάνεση- Πρίνος, ώστε να χτυπηθούν οι οπισθοφυλακές των δύο εχθρικών ταγμάτων, όταν αποσύρονταν προς Καλαμάτα ή προς το χωριό Άκοβο. 

Δύο ημέρες μετά, στις 12 Ιούνη, όταν το 75ο Τάγμα Εθνοφυλακής κινήθηκε από το Μοναστήρι Μαρδάκι προς το Άκοβο, βαδίζοντας σε μια στενωπό, ο λόχος οπισθοφυλακής του βλήθηκε με καταιγιστικά πυρά από την ενεδρεύουσα εκεί διμοιρία του ανθυπολοχαγού Δημήτρη Καστάνη και από τα βαριά πολυβόλα που ο Κονταλώνης είχε τοποθετήσει σε κατάλληλες θέσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πανικός στις γραμμές του αντιπάλου. 

Οι κυβερνητικοί στρατιώτες προσπάθησαν να αμυνθούν αλλά οι θέσεις τους δεν τους ευνοούσαν για κάτι τέτοιο, ρίχνοντας μερικές τουφεκιές προσπάθησαν να υποχωρήσουν προς τη Νέδουσα, κάτι τέτοιο όμως στάθηκε αδύνατο αφού το έδαφος ήταν απότομο. 

Στη συμπλοκή σκοτώθηκαν 15 οπλίτες και πιάστηκαν 56 αιχμάλωτοι στρατιώτες. Ο ΔΣΕ κατέλαβε πολλά λάφυρα ανάμεσα στα οποία ένας ασύρματος και λίγο-πολύ ολόκληρος ο οπλισμός του λόχου. 

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Στο ΤΑΙΠΕΔ το ιστορικό κτίριο του ΕΑΤ/ΕΣΑ;





Στο ΤΑΙΠΕΔ «περνά» σύμφωνα με δημοσιεύματα το ιστορικό κτίριο του ΕΑΤ/ΕΣΑ στο πάρκο Ελευθερίας προς «αξιοποίηση» μέσω παραχώρησης σε επιχειρηματίες. Μάλιστα, όπως αναφέρεται στα σχετικά ρεπορτάζ, επιδίωξή τους είναι στο χώρο να φτιάξουν εμπορικά κέντρα και κέντρα αναψυχής. Το συγκεκριμένο γεγονός, εάν ισχύει, γεννά πολλά ερωτήματα για τη στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τις επιδιώξεις της για το συγκεκριμένο χώρο, αφού ήταν και παραμένει ιστορικός τόπος μαρτυρίων, όπου βασανίστηκαν σκληρά κομμουνιστές, κομμουνίστριες, αγωνιστές.

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Προβολή του ντοκιμαντέρ ΦΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Προβολή του ντοκιμαντέρ ΦΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ 
στο ΑΓΡΙΝΙΟ, Δευτέρα 22 Μαΐου, ώρα 8μμ.

Την εισαγωγή θα κάνει η Έλλη Λεμονίδου, Επ. Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο "Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών στο Πανεπιστήμιο Πατρών". 

Η προβολή της ταινίας γίνεται με αφορμή διήμερο KINHMATOΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ που θα γίνει στο Αγρίνιο για φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών και μεταπτυχιακούς.



Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Σαν σήμερα- Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη


Σαν σήμερα στις 22/5/1963, κράτος και παρακράτος προχωρούν σε δολοφονική επίθεση κατά του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, στη Θεσσαλονίκη.

Ο Λαμπράκης χτυπήθηκε με λοστό στο κεφάλι από τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, που επενέβαινε σε τρίκυκλο το οποίο οδηγούσε ο Σπύρος Γκοτζαμάνης. Και οι δύο ήταν άνθρωποι του υποκόσμου, μέλη της αντικομμουνιστικής οργάνωσης Καρφίτσα, την οποία καθοδηγούσε η χωροφυλακή και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Η επίθεση με το τρίκυκλο έγινε αμέσως μετά από τη συγκέντρωση που είχε οργανώσει στην πόλη η τοπική οργάνωση της ΕΕΔΥΕ, στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Λίγα μέτρα μακρύτερα, στη διάρκεια αντισυγκέντρωσης, χτυπήθηκε επίσης από τραμπούκους ο βουλευτής Καβάλας της ΕΔΑ και στέλεχος του ΚΚΕ Γιώργης Τσαρουχάς, που στη διάρκεια της Χούντας δολοφονήθηκε στην Ασφάλεια μετά από βασανιστήρια. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα χάσει τη μάχη με τη ζωή στις 27/5 στο νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ» όπου είχε μεταφερθεί σε κωματώδη κατάσταση μετά την επίθεση.

Σαν ελάχιστη προσθήκη στα όσα ως σήμερα έχουν ειπωθεί για τη δολοφονία Λαμπράκη, παραθέτουμε και θυμίζουμε τον ορισμό του παρακράτους που δόθηκε στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη από τον αείμνηστο εισαγγελέα Παύλο Δελαπόρτα:

«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους...

Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη...

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»


Μουσική

Η ετήσια επίσκεψη της ΠΕΚΑΜ στη Μακρόνησο



Πρόσκληση

Η Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου ( ΠΕΚΑΜ) διοργανώνει επίσκεψη- προσκύνημα  στη Μακρόνησο την Κυριακή 11/6/2017.

Η αναχώρηση θα γίνει στις 7πμ από την πλατεία  Κάνιγγος



Τηλ. Επικοινωνίας 210 3247820 και

6977513165- 6974278797

Το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ



Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ (ΠΕΚΑΜ) ιδρύθηκε το Φθινόπωρο του 1987. Τα ιδρυτικά μέλη της ΠΕΚΑΜ ήταν αγωνιστές και αγωνίστριες (στρατιώτες η πολιτικοί κρατούμενοι), που βασανίστηκαν στα τρομερά στρατόπεδα της Μακρονήσου την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Σκοποί της ΠΕΚΑΜ

Οι σκοποί της ΠΕΚΑΜ (σύμφωνα με το καταστατικό της) μεταξύ άλλων είναι:

Η κατοχύρωση του ιστορικού - μνημειακού χαρακτήρα του στρατοπέδου της Μακρονήσου, η ανάδειξη και προστασία του με έργα και συμβατές με το χαρακτήρα του δραστηριότητες και η διατήρηση των χώρων εκείνων ώστε να αναδείχνεται ο τρόπος διαβίωσης και βασανισμού των κρατουμένων σ’ αυτό αγωνιστών.

Η διάδοση, η προβολή και εκλαΐκευση με όλα τα μέσα των δοκιμασιών και των θυσιών των αγωνιστών των στρατοπέδων της Μακρονήσου, για να γνωρίσουν οι νεότερες γενιές σε πόσες θυσίες πρέπει να υποβληθεί ο λαός για να κατακτήσει τη λευτεριά, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία.

Η επαφή, η καλλιέργεια και η ανάπτυξη του πνεύματος της αντίστασης κατά της βίας, υπό κάθε μορφή, για την ειρήνη, την προκοπή του τόπου, τη δημοκρατία και τη λευτεριά σε πανελλήνια πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.

Η λειτουργία, συντήρηση, διαχείριση και διοίκηση του παραχωρηθέντος από το Υπουργείο Πολιτισμού μουσειακού χώρου στο κτίσμα της οδού Αγίων Ασωμάτων 31 το οποίο αφορά την ιστορία των στρατοπέδων της Μακρονήσου. Στο μουσείο αυτό, θα συγκεντρωθούν όσα αντικείμενα υπάρχουν, που έχουν σχέση με τη ζωή των αγωνιστών της Μακρονήσου από ιστορικά βιβλία και φωτογραφίες μέχρι παντός είδους αντικείμενα, που θα κρατούν ζωντανά τα δεινά των πατριωτών και των ηρώων που θυσίασαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία του λαού.

Διεύθυνση: Αγίων Ασωμάτων 31, 10553, Θησείο - Αθήνα

H μάχη στα Μαύρα Λιθάρια και η διάλυση της "διλοχίας Λειβάδη"


Το έτος 1947, ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου βρίσκεται ήδη σε υπερέχουσα θέση σε σχέση με τις κυβερνητικές δυνάμεις του χώρου και τις παρακρατικές συμμορίες. Έτσι στις 10/08/1947, το συγκρότημα Ταϋγέτου, με παρατακτή δύναμη 180 άνδρες σχεδιάζει επιχείρηση στην περιοχή "Μαύρα Λιθάρια". Στην επιχείρηση θα συμμετέχουν και ο λόχος Σαρρήγιαννη, του 3ου Συγκροτήματος του ΔΣΕ, με δύναμη 70 ανδρών, αλλά και μια ομάδα ανταρτών που συνόδευε τη διοίκηση του Αρχηγείου Πελοποννήσου (Βαγγέλης Ρογκάκος και Κώστας Μπασακίδης). Το σύνολο των μαχητών του ΔΣΕ είναι 260. 

Οι αντάρτες θα καταλάβουν αρχικά θέσεις στην κορυφοργραμμή του βόρειου Ταϋγέτου, όντας σε απόκρυψη, στις τοποθεσίες "Σουστιανίτικος Ποτισώνας" και "Γραμμένη Πέτρα". Εκεί ο ΔΣΕ αναμένει το πέρασμα δυνάμεων της Χωροφυλακής δύναμης 200 ανδρών που είχαν στρατοπεδεύσει στον περίγυρο του μοναστηρίου "Μαρδάκι" στην περιοχή Νέδουσα-Αλαγονίας. 

Το τμήμα της Χωροφυλακής ήταν ένα από τα ελάχιστα που τολμούσε εκείνη την εποχή να διενεργεί μικροεπιχειρήσεις και είχε φθάσει στο "Μαρδάκι"  ως εμπροσθοφυλακή του 17ου και του 18ου Τάγματος Χωροφυλακής, επικεφαλής των οποίων ήταν οι αντισυνταγματάρχες Μπεσμπέρας και Γεωργίου. Τα δύο αυτά τάγματα θα επιχειρούσαν να επανεγκαταστήσουν δυνάμεις στα στρατηγικά σημεία του Ταϋγέτου και να τα διατηρήσουν μόνιμα. Θυμίζουμε ότι εκείνη την εποχή ο Ταΰγετος ήταν απάτητος από κυβερνητικές δυνάμεις, ενώ το σχέδιο του στρατηγού Στανωτά, για επανακατάληψη των θέσεων στο βουνό, είχε παταγωδώς αποτύχει μερικούς μήνες πριν. 

Η διοίκηση του ΔΣΕ είχε αποφασίσει να δώσει ισχυρό συγκεντρωτικό χτύπημα σε έναν αδύνατο κρίκο της διάταξης των κυβερνητικών δυνάμεων, αμέσως μόλις αυτές θα εμφανίζονταν στον Ταΰγετο. 

Στις 13/08/1947, ώρα 08:00, η διλοχία του 17ου Τάγματος Χωρουλακής αρχίζει να κινείται προς τον Άγιο Παντελεήμονας, σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Μερικές ώρες μετά, η διλοχία θα φθάσει στα "Μαύρα Λιθάρια", ακριβώς στο "στόμα του λύκου", όπου ο ΔΣΕ τους περιμένει υπομονετικά επί δύο μερόνυχτα. Αμέσως δίνεται το σύνθημα της επίθεσης. Η διλοχία δέχεται ομαδικά πυρά οπλοπολυβόλων απ' όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και από τα νώτα της, όπου από τη νύχτα είχε εγκατασταθεί μια διμοιρία του συγκροτήματος Ταϋγέτου, με επικεφαλής της τον ανθυπολοχαγό Δημήτρη Καστάνη. 

Στα πρώτα 3-4 λεπτά της επίθεσης, οι χωροφύλακες επιχείρησαν να αγκιστρωθούν σε θέσεις, πράγμα αδύνατο λόγω της προνομιακής θέσης των ανταρτών. Αμέσως μετά ακολούθησε πανικός. Πολλοί έτρεχαν πετώντας τα όπλα τους για να σωθούν προς την Καλαμάτα, ενώ ο κλοιός των ανταρτών έσφιγγε. Εν τω μέσω της μάχης, ο διοικητής της διλοχίας Λειβάδης εγκατέλειψε τους άνδρες του, μαζί με τους επιτελείς του, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερο χάος στις κυβερνητικές δυνάμεις. Μοναδική προσπάθεια αντίδρασης στο ΔΣΕ υπήρξε από έναν λόχο του Τάγματος "Γεωργίου" που κατέλαβε τις θέσεις "Αγία Παρασκευή", σε έναν μικρό αυχένα του βουνού και ξεκίνησε να χτυπά τις θέσεις των ανταρτών με βαριά πολυβόλα, γεγονός που δεν ανησύχησε τους αντάρτες καθώς, η θέσεις τους βρίσκονταν πάνω από 3 χιλιόμετρα μακριά από τη μάχη, ενώ ο ΔΣΕ μάχονταν και σε δασωμένη περιοχή. 

Στη μάχη αυτή σκοτώθηκαν 23 χωροφύλακες και καταλήφθηκαν ως λάφυρα: 6 πολυβόλα, 30 ατομικά όπλα, πολλά πυρομαχικά, το προσωπικό άλογο του Λειβάδη και το πολύτιμο για το ΔΣΕ αρχείο του, με πλήρεις τοπογραφικούς χάρτες της περιοχής και άλλα σημαντικά έγγραφα, καθώς και ένας μεγάλος ασύρματος. 

Μετά τη μάχη στα "Μαύρα Λιθάρια", οι κυβερνητικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από τον Ταΰγετο και δεν επιχείρησαν την κατάληψή του για μεγάλο διάστημα. 


Η Νέδουσα Αλαγονίας. Στα υψώματα βόρειά της δόθηκε η παραπάνω μάχη.

Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελευθερία" κινούμενο στον κόσμο του φανταστικού.


Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Iστορικά - πολιτιστικά στοιχεία της Ικαρίας


Το παρακάτω αρθράκι μας είναι προφανώς λίγο εκτός των γνωστών ζητημάτων που διαπραγματευόμαστε, όμως περιέχει ενδιαφέροντα ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία του πολυαγαπημένου μας νησιού, της Ικαρίας.


Το καφενεδάκι της Αργυρώς Καστανιά




Το παραπάνω κτίσμα, φτιαγμένο με βράχια και γρανίτη για σκεπή, ήταν το πρώτο καφενεδάκι στο χωριό Γιαλισκάρι, δίπλα στον Αρμενιστή. Το καφενεδάκι το άνοιξε η κα Αργυρώ Καστανιά, σύζυγος του Κώστα Κιουλάνη, ο οποίος το έχτισε. Μάλιστα ο Κιουλάνης ήταν γνωστό με το ψευδώνυμο "Παναγή" γιατί έχτιζε τις πέτρες με την τεχνική της "Παναγίτσας", δηλαδή στήνοντάς τις όρθιες, μια τεχνική που απαιτούσε μεγάλη μαστοριά. Το καφενεδάκι πρέπει να άνοιξε περίπου 230 χρόνια πριν, κοντά στο 1787. Στο καφενεδάκι σύχναζαν κι έπιναν τον καφέ τους άνδρες και γυναίκες μαζί, πράγμα που δεν συνέβαινε επ' ουδενί στις περισσότερες αστικές και επαρχιακές περιοχές της χώρας, που η γυναίκα απαγορευόταν από τους κανόνες της ηθικής της εποχής να πηγαίνει στα καφενεία. 

Το καφενεδάκι, έχει ψηλό μαντρότοιχο και φαίνεται να προστατεύει αρκετά τους θαμώνες, για αυτό το χρησιμοποιούσαν και πειρατές σαν χαγιάτι τους όταν έβγαιναν στο νησί.


Εργοστάσιο ... βυρσοδεψίας



Το παραπάνω κτίσμα που μοιάζει με πηγάδι, είναι στην πραγματικότητα ένα ... εργοστάσιο βυρσοδεψίας. Βρίσκεται και αυτό στο χωριό Γιαλισκάρι Ικαρίας και χρησιμοποιούταν για την κατεργασία, το "μαλάκωμα" των δερμάτων. Τα δέρματα τοποθετούνταν πάνω στο "καπάκι" και ο κύλινδρος κινούταν χειροκίνητα κυκλικά ώστε να τα πατά και να μαλακώνουν και να τεντώνονται. 


Φωτογραφίες και επεξηγήσεις από την κα Αριέττα Καστανιά 

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Αλληλεγγύη στον Γιώργο Κόκκινο


Για δεύτερη φορά, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου Γιώργος Κόκκινος βρέθηκε στο στόχαστρο της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα", της εφημερίδας εκείνης που έφερε στο φως της δημοσιότητας γνωστά "διαμάντια" της ειδησεογραφίας όπως το αμοντάριστο πλάνο του Παύλου Φύσσα να ψυχορραγεί στα χέρια της κοπέλας του και τα μυθικά αφιερώματα του "εθελοντικού έργου" των ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής συμμορίας που λέγεται Χρυσή Αυγή. 





Μετά το άρθρο- λίβελο του 2009 με τίτλο "Γιώργος Κόκκινος - Η Ρεπούση του Αιγαίου" (καταλαβαίνετε από τον τίτλο για ποιο επίπεδο αυριανιστικής δημοσιογραφίας μιλάμε), το "Πρώτο Θέμα" "ξαναχτυπά" με άρθρο που στοχοποιεί τον Γιώργο Κόκκινο και άλλους ιστορικούς (Κωνσταντίνα Ανδριανοπούλου, Πολυµέρης Βόγλης, Κώστας Κασβίκης, Χριστίνα Κουλούρη, Άγγελος Παληκίδης, Ζέτα Παπανδρέου, Τριαντάφυλλος Πετρίδης, Παναγιώτης Πυρπυρής, Βασιλική Σακκά) με τίτλους όπως «παραχαράκτες», «αγράμματοι», «τουρκολάγνοι», «ιδεολογικά εθελόδουλοι» και άλλους χαρακτηρισμούς βγαλμένους απευθείας από το σκοταδιστικό ντουλάπι της εθνικιστικής ναφθαλίνης.

Πρόκειται για τη "διαπίστωση" ότι τα νέα βιβλία σχολικής ιστορίας, στην επιτροπή αξιολόγησης των οποίων συμμετέχουν οι ανωτέρω ακαδημαϊκοί,  "βαφτίζουν τα Σκόπια Μακεδονία" και άλλα τέτοια ευτράπελα. Η παραπάνω άποψη στοιχειοθετείται από πλευράς "Πρώτου Θέματος" με κόψε-ράψε δηλώσεων και απόψεων και με την προσφιλή στον κιτρινισμό τακτική της αποσπασματικής αφαίρεσης μιας φράσης από το πλαίσιο στο οποίο διατυπώνεται.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου Γιώργος Κόκκινος ασχολείται με θέματα τραυματικής μνήμης, Ιστορίας της Ιστοριογραφίας και Παιδαγωγικής της Ιστορίας, έχοντας γράψει δεκάδες βιβλία με θέμα τις Πολιτικές της Μνήμης των Ευρωπαϊκών Χωρών, τη διαχείριση του τραύματος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος και την απονομή Ιστορικής Δικαιοσύνης. 

Πρόκειται για έναν πολυγραφότατο καθηγητή, που δεν δίστασε ποτέ να εμπλακεί και να θίξει ακανθώδη ζητήματα της Ιστορίας και Ιστοριογραφίας, εκεί που εύκολα και ανώδυνα θα μπορούσε να μην "ενοχλεί" κανέναν περιοριζόμενος σε ιστορικά ζητήματα ευρείας κατανάλωσης, κάτι δηλαδή σαν τα ιστορικά αφιερώματα του "Πρώτου Θέματος". 

Εκτός των παραπάνω, οι χιλιάδες μαθητές και φοιτητές του, διαφωνούσαν ή συμφωνούσαν μαζί του, σίγουρα θυμόνται το επίπεδο των μαθημάτων του, το προσωπικό του ενδιαφέρον και τη μεθοδικότητά του. Πράγματα που πήραν μαζί τους ως εφόδια στις τάξεις στις οποίες μετέπειτα δίδαξαν και συνέχισαν με τον τρόπο αυτό τον κύκλο της επιστημονικής αναμέτρησης με την Ιστορία. 

Αλήθεια τι είδους προδοσία προς το έθνος διέπραξε ο Γιώργος Κόκκινος; 

Απολύτως καμία.

Το θέμα εδώ είναι πολύ απλούστερο: Το "Πρώτο Θέμα" επιλέγει να πετάξει λάσπη, εκφράζοντας απόψεις της εθνικιστικής δεξιάς και ασκώντας μια χαμηλοτάτου επιπέδου "αντιπολίτευση" στο ζήτημα των νέων ιστορικών σχολικών βιβλίων. 

Πέραν όμως αυτού, συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις απόψεις οποιουδήποτε ακαδημαϊκού, καθηγητή ή επιστήμονα, το διακύβευμα είναι σοβαρότερο: Έχει το δικαίωμα έκφρασης γνώμης, ή πρέπει να υφίσταται προσωπικούς προπηλακισμούς και κάθε είδους βοθρολογία; 

Κι αν η επιστήμη δεν αποτελεί πεδίο γόνιμου διαλόγου, διεπαφής και ελεύθερης έκφρασης, τότε τι άραγε είναι η επιστήμη;

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Κόκκινος δεν χρειάζεται προσωπική υπεράσπιση από κανέναν. Το έργο του, μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα "συνηγορεί" για το ποιόν του. Αυτό όμως που χρήζει υπεράσπισης είναι η ελευθερία της έκφρασης και της συμφωνίας ή διαφωνίας, βασική αρχή κάθε επιστήμης και επιστήμονα. 


Διαμάντης Θεόφιλος






Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

O "αράπης" των Φυλακών Τρικάλων


Οι παλιές Φυλακές Τρικάλων χρησιμοποιήθηκαν από το 1946- 1955 για τον εγκλεισμό πολιτικών κρατουμένων προερχόμενων από τον χώρο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ, το ΚΚΕ και γενικότερα την Αριστερά. Οι πολιτικοί κρατούμενοι των Φυλακών Τρικάλων τοποθετούνταν στον 4ο θάλαμο της φυλακής, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς τουαλέτες και πόσιμο νερό. Η ομάδα συμβίωσης των κρατουμένων Τρικάλων ήταν ιδιαίτερα ολιγομελής (οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούσαν το 20% - 25% των κρατουμένων της φυλακής), για αυτό η οργάνωσή της ήταν δύσκολη και οι μέθοδοι αντίστασης όπως οι απεργίες πείνας και η αποχή συσσιτίου αναποτελεσματικές. Παράλληλα, ο 4ος θάλαμος των φυλακών βρίσκονταν σε σημείο που παρακολουθούταν εύκολα και διαρκώς από τους φύλακες. 

Πριν από κάποια χρόνια εργασίες στο παλιό κτίριο των Φυλακών Τρικάλων αποκάλυψαν ένα οθωμανικό λουτρό στο υπόγειό του, με μια μόνο μικρή είσοδο από το ισόγειο του κτιρίου. Πρόκειται για ένα χαμάμ του 16ου αιώνα, που πιθανότατα ήταν γνωστό ως το λουτρό του Οσμάν Σαχ. 

Ενδιαφέρον προκαλεί το ενδεχόμενο, ο χώρος του λουτρού να ήταν γνωστός πολύ νωρίτερα στους πολιτικούς κρατούμενους και το προσωπικό της φυλακής. 

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αναφέρουν σε βιογραφίες και μαρτυρίες τους την ύπαρξη ενός απομονωτηρίου στις Φυλακές Τρικάλων με το προσωνύμιο  "Αράπης", που παραπέμπει ευθέως στην Οθωμανική καταγωγή του λουτρού. Ο "Αράπης" αναφέρεται από τον Νίκο Γουριώτη ως ένα "σπήλαιο ανήλιαγο και υγρό, χωρίς κανέναν παράθυρο για εξαερισμό. Ένα μπουντρούμι που δοκίμασαν στην πλάτη τους πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι."

Προφανώς, η ύπαρξη απομονωτηρίου στη Φυλακή Τρικάλων σήμαινε ότι ο χώρος απομόνωσης έπρεπε να βρίσκεται κάπου μέσα στις φυλακές. Η περιγραφή του "Αράπη" ταιριάζει απόλυτα με ένα θαμμένο λουτρό, που λόγω της Οθωμανικής αρχιτεκτονικής, με τους τοξωτούς τοίχους θα θύμιζε σπήλαιο, σε όσους κλείνονταν εκεί. Επίσης, δεν υπάρχει άλλο γνωστό σπήλαιο τόσο κοντά στις παλιές Φυλακές Τρικάλων, που να μπορεί να παραπέμπει στον "Αράπη" των πολιτικών κρατουμένων. 



Τα Οθωμανικά λουτρά

Τα Οθωμανικά λουτρά

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Η συντριβή του Douglas DC-3 και ο ΔΣΕ


Κατά τις βραδυνές ώρες της 22ας προς 23ης Δεκεμβρίου του 1948, ένα τσεχοσλοβάκικο αεροπλάνο τύπου Douglas DC-3 των αερογραμμών Ceskoslovenske Aerolinie αντιμετωπίζει προβλήματα κατά την πτήση και επιχειρεί αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας. 

Το αεροπλάνο δεν θα καταφέρει να προσγειωθεί και θα προσκρούσει στον ορεινό όγκο του υψώματος Μπουρδίκα του δυτικού Ταϋγέτου, σε μικρή απόσταση βορειοδυτικά της Καλαμάτας. Στο αεροσκάφος επιβαίνουν συνολικά 23 άνθρωποι, κανείς από τους οποίους δεν γλίτωσε της συντριβής. 

Στην περιοχή κινείται κλιμάκιο της Επιμελητείας του ΔΣΕ που ασχολούνταν με την απόκρυψη τροφίμων και εφοδίων, αφού αναμένονταν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού. Οι αντάρτες έσπευσαν αμέσως στο σημείο της συντριβής για να βοηθήσουν τραυματίες και να διασώσουν επιζώντες, διαπιστώνοντας σύντομα πως κανείς δεν είχε επιβιώσει. Αναφέρει ο αντάρτης Μήτσος Πράττης:

"Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα απερίγραπτο και συγκλονιστικό θέαμα. Πτώματα ανδρών και γυναικών κρέμονταν από τα κλαδιά των δέντρων ακρωτηριασμένα, ενώ σε ένα μεγάλο σχετικά χώρο βρίσκονταν σκορπισμένες και στραπατσαρισμένες οι βαλίτσες και οι τσάντες των επιβατών του αεροπλάνου, που είχε αναφλεγεί και έκαιγε στο σκοτάδι. Εδώ κι εκεί ήταν σκόρπια χαρτονομίσματα - δολάρια Αμερικής, χρυσές λίρες, κοσμήματα και ρούχα."

Ήταν περίπου μεσάνυχτα όταν συνέβη το περιστατικό, ο καιρός ήταν βροχερός και το σκοτάδι ήταν βαθύ. Οι αντάρτες έψαξαν ώρα να βρουν κάποιο επιζώντα, χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι με τη χρήση ενός μικρού φακού αποφάσισαν να περισυλλέξουν ότι χρήματα μπορούσαν, πολύτιμο υλικό για το Δημοκρατικό Στρατό, που δρούσε σε συνθήκες μεγάλων δυσκολιών και στερήσεων. Μάζεψαν περί τις 1.500 λίρες και μερικές χιλιάδες δολάρια και βιαστικά εγκατέλειψαν το χώρο, στον οποίο πλησίαζαν βιαστικά τμήματα του κυβερνητικού στρατού. 

Οι αντάρτες κατευθύνθηκαν στην περιοχή Σουστιανικός Ποτισώνας- Καμινάρι του βορείου Ταϋγέτου, που τότε ήταν έδρα του Αρχηγείου Ταϋγέτου. Οι Κώστας Ξυδέας και Γιώργος Παπαδόπουλος σύστησαν τριμελή επιτροπή για την καταγραφή του υλικού και αργότερα το έστειλαν στο Αρχηγείο Πελοποννήσου. 

Αργότερα, την περίοδο που η διοίκηση της 3ης Μεραρχίας προσπαθούσε να διολισθήσει στο Νότο της Πελοποννήσου, οι Γκιουζέλης και Ρογκάκος μοίρασαν τις λίρες και τα χρήματα στους αξιωματικούς των τμημάτων, δίνοντας για φύλαξη 25 λίρες στον κάθε αξιωματικό και ένα ποσό δολαρίων. 

Στις 23/12/1948 το ξημέρωμα τμήμα του κυβερνητικού στρατού έφθασε στο σημείο και περισυνέλεξαν θησαυρό χρυσών λιρών και χρημάτων, οι οποίες δεν δηλώθηκαν στο επιτελείο τους, αλλά μάλλον μοιράστηκαν μεταξύ των ανδρών και των αξιωματικών του λόχου.


Αεροσκάφος τύπου Douglas DC-3.


Εφημερίδα Εμπρός

Εφημερίδα Ελευθερία

Εφημερίδα Ελευθερία

9 Mαΐου 1945


Η ημέρα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών


Ώρα 0:43 π.μ. Στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ, ναύαρχος Φρίντεμπουργκ και στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ υπογράφουν την Πράξη για τη χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων των Συμμάχων: Από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ, της Αγγλίας ο στρατάρχης της Αεροπορίας Α. Τέντερ, των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και της Γαλλίας ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινί.

Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυματίζει καρφωμένη στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους στο Ράιχσταγκ.

Η 9 του Μάη καταγράφεται στην Ιστορία ως η μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών».
Ο ελληνικός λαός μαζί με όλη την ανθρωπότητα γιόρτασε τη μέρα της Νίκης κατά του φασισμού. 

Στη Θεσσαλονίκη, τη μέρα του παλλαϊκού γιορτασμού, «παρακρατικοί» δολοφονούν 4 πολίτες.


Ο Βίλχελμ Καϊτελ υπογράφει την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας


Η κόκκινη σημαία των λαών στο Ράιχσταγκ.

Μουσική







Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Μια άγνωστη φωτογραφία


Στον διαδικτυακό τόπο "Υπάτη- Σχόλια- Ιστορία- Αναφορές" έκανε την εμφάνισή της η παρακάτω φωτογραφία, αναρτημένη προφανώς από κάποιο τοπικό ή οικογενειακό αρχείο:




Η φωτογραφία έχει ληφθεί το 1948, σύμφωνα με το διαχειριστή του ιστοτόπου και απεικονίζει άνδρα σε φορείο τοποθετημένο μπροστά από ψηφιδωτό με τα αρχικά ΕΒΧ, ενώ τέσσερις άνδρες τον κοιτούν όρθιοι. Ο διαχειριστής του μπλογκ δεν γνωρίζει άλλες σχετικές πληροφορίες. Θα επιχειρήσουμε μια απόπειρα ερμηνείας της φωτογραφίας.

Τα αρχικά ΕΒΧ αντιστοιχούν στο "Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή" και πιθανότατα η φωτογραφία έχει ληφθεί κάπου κοντά στο κτίριο που στέγαζε τον σταθμό της στην Υπάτη. Οι τέσσερις άνδρες δεν φέρουν ενιαία στολή που να παραπέμπει σε κάποιο στρατιωτικό σώμα. Δύο εξ αυτών φορούν δίκοχο, ενώ ο πρώτος από τα δεξιά πηλίκιο, πιθανότατα της Χωροφυλακής. Αν και δεν φαίνεται οπλισμός στη φωτογραφία και οι τέσσερις άνδρες φορούν τελαμώνα που πιθανόν αποτελεί μέρος πολεμικής εξάρτισης. Από τον ρουχισμό τους αποκλείουμε την περίπτωση να είναι αντάρτες του ΔΣΕ. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πρόκειται για ΜΑΥ-ΜΑΔ, παρακρατικούς ή Εθνοφύλακες. 

Το σώμα στο φορείο φαίνεται να έχει τα μάτια του κλειστά και μάλλον είναι νεκρός ή τραυματίας. Φαίνεται πως φορά στρατιωτικό χιτώνιο, παντελόνι και άρβυλα, ενώ το χιτώνιο στο στήθος του είναι ανοιχτό. 

Υπόθεση πρώτη: Πιθανολογούμε πως πρόκειται για φωτογραφία έκθεσης νεκρού διωκόμενου αντάρτη, από ΜΑΥ-ΜΑΔ, Εθνοφύλακες ή μέλη κάποιας παρακρατικής συμμορίας της περιοχής. Η πόζα της φωτογραφίας δεν δικαιολογεί την περίπτωση να πρόκειται για κάποιο τραυματία σύντροφο των εικονιζομένων, αφού το λογικό θα ήταν να του παρέχουν πρώτες βοήθειες. Η επιλογή του να εικονίζεται στη φωτογραφία και το ακρώνυμο ΕΒΧ, οδηγεί τη σκέψη στο ότι  ο νεκρός εκτίθεται δίπλα του για να υπονοηθεί η πολιτική ταυτότητα των διωκτών του. 

Υπόθεση δεύτερη: Ενδέχεται η φωτογραφία να απεικονίζει νεκρό μέλος της ομάδας των τεσσάρων ανδρών που λήφθηκε ως τελευταία αναμνηστική φωτογραφία, κάτι που συνηθίζονταν εκείνη την εποχή, σε ορισμένες περιοχές της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση, ο νεκρός τοποθετήθηκε δίπλα στο ακρώνυμο της Χωροφυλακής είτε επειδή ανήκε σε αυτή, είτε ως ένδειξη της θυσίας του. 

Εάν γνωρίζετε κάτι για τη φωτογραφία παρακαλώ επικοινωνήστε αφήνοντας σχόλιο.



Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Στα βήματα της ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας


Ο Κόκκινος Φάκελος επισκεύθηκε το Λαύριο, την πόλη της εργατιάς, των μεταλλωρύχων, των απεργιών, των δεκάδων νεκρών εργατών, σκοτωμένων είτε από τις άθλιες συνθήκες στις στοές, τις αναθυμιάσεις και την κατάρρευση των σηράγγων, είτε από τις σφαίρες των αστυνομικών και των λακέδων των εταιρειών στις μεγάλες απεργίες του προηγούμενου αιώνα. Σήμερα, ένα σεμνό μνημείο θυμίζει την ύπαρξη δεκάδων τάφων στο νεκροταφείο στις στοές, το αίμα, τη στέρηση, τον αγώνα και τον πόνο της εργατικής τάξης. 

Πιο δίπλα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστο αστείο, 100 περίπου χρόνια μετά. Δεκάδες οικογένειες προσφύγων Κούρδων της Συρίας στεγάζονται σε άθλιες πολυκατοικίες, μέσα στη φτώχεια, την στέρηση και τις ασθένειες. Στο προαύλιο κυματίζει η σημαία του PKK και του Αμπντουλάχ Οτζαλάν.