Σχολιασμός στο ιστορικά απαράδεκτο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα

Παραποιώντας την πραγματικότητα, προβάλλοντας ισχυρισμούς δίχως καμία τεκμηρίωση και αναπαράγοντας συκοφαντίες και αισχρότητες μαζί με κουτσομπολιά, ο Δημοσθένης Κούκουνας έγραψε βιβλίο που το κυκλοφόρησε το Σάββατο 29 Οκτώβρη 2016 η εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», γεγονός που δείχνει και από μόνο του το στόχο του βιβλίου.

Τίτλος του βιβλίου είναι «Αρης Βελουχιώτης, το αληθινό του πρόσωπο» και στην Α' έκδοση «Ο αμφιλεγόμενος καπετάνιος του ΕΛΑΣ». Σε αυτό, ο Αρης «υμνείται» και διασύρεται, με στόχο να χτυπηθεί το ΚΚΕ, μαζί του και μια από τις μεγαλύτερες ανατάσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η ένοπλη ΕΑΜική πάλη 1941 - 1944. Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει με σωρεία εκδόσεων, οι οποίες βάλλουν κυρίως κατά της περιόδου 1941 - 1949. Γι' αυτό το λόγο και το συγκεκριμένο βιβλίο εντάσσεται στην αντικομμουνιστική συγχορδία των ημερών μας.

Είναι περιττό, ενώ θα ήταν και κουραστικό για τον αναγνώστη, να απαριθμήσουμε το σύνολο αυτών που περιέχονται και στις 350 σελίδες του. Θα περιοριστούμε, λοιπόν, σε μερικά παραδείγματα, που ωστόσο είναι αρκετά για να δείξουν το ύφος, το επίπεδο της ...επιστημονικής προσέγγισης των γεγονότων και άρα την έλλειψη σεβασμού προς αυτά.

1. Γράφει ο Δ. Κούκουνας σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ στο ξεκίνημα της τριπλής φασιστικής Κατοχής:

«Σε ό,τι αφορά την ελληνική πραγματικότητα λοιπόν, είναι αυτονόητο ότι καμμιά κομμουνιστική οργάνωση στην Ελλάδα δεν θα αποτολμούσε να διανοηθεί τη συγκρότηση αντιστασιακού κινήματος. Η ιδέα αυτή θα αρχίσει να τίθεται μόνο μετά τη γερμανική επίθεση της 22ας Ιουνίου 1941 και για την ακρίβειαμετά την έκκληση του Στάλιν προς όλους τους κομμουνιστές της κατεχόμενης Ευρώπης να βοηθήσουν τον αγώνα που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ» (σελ. 61). Τα ίδια επαναλαμβάνει και στη σελ. 92 (και αλλού), με σαφή στόχο να εμφανίσει το ΚΚΕ ως κόμμα υποταγμένο στο ΚΚ της ΕΣΣΔ, με πολιτική που δεν έπαιρνε υπόψη τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά υπηρετούσε ξένα, αντίθετα με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ ασφαλώς και ήταν το πρώτιστο καθήκον των όπου Γης Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτή η πάλη ανταποκρινόταν και στα συμφέροντα του ελληνικού λαού (όχι γενικώς των Ελλήνων, στους οποίους περιλαμβάνεται και η αστική τάξη, αλλά του λαού). Ταυτόχρονα, όμως, από την πλευρά του ΚΚΕ έλαβαν χώρα γεγονότα πριν τις 22 Ιούνη 1941, γεγονότα που σκόπιμα ο Δ. Κούκουνας αποκρύβει. Συγκεκριμένα:

Λίγες ώρες πριν την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα (27 Απρίλη 1941), η Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας πραγματοποίησε συγκέντρωση στην Ομόνοια, όπου ο επικεφαλής της Σπύρος Καλοδίκης κάλεσε το λαό σε αγώνα κατά των κατακτητών.

Στα τέλη Απρίλη 1941, το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ, που ήδη συγκέντρωνε όπλα απ' τη στιγμή κατάρρευσης του μετώπου στην Αλβανία και στη Βόρεια Ελλάδα, οργάνωσε σύσκεψη όπου αποφασίστηκε η οργάνωση της πάλης ενάντια στην Κατοχή και συντάχθηκε Μανιφέστο, το οποίο κυκλοφόρησε σε 7.000 αντίτυπα. Στις αρχές του Μάη συγκροτήθηκε, υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών, η ομάδα «Δημοκράτης» (Σπύρος Κωτσάκης κ.ά.) που κυκλοφόρησε την πρώτη προκήρυξη.

Στις 15 Μάη, με πρωτοβουλία των Κομμουνιστών, ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η οργάνωση «Ελευθερία», που στις 20 Μάη πραγματοποίησε τα πρώτα σαμποτάζ.

Το Μάη 1941, έγινε στην Αγία Παρασκευή της Αθήνας σύσκεψη ομάδας μονίμων αξιωματικών, που αποφάσισαν να συνδεθούν με το ΚΚΕ, για να οργανωθεί ο ένοπλος αγώνας (Στέφανος Παπαγιάννης, Βασίλης Βενετσανόπουλος, Γιάννης Παλάσκας, Γιώργος Σαμαρίδης κ.ά.).

Στις 28 Μάη κομμουνιστές δραπέτες συγκρότησαν την «Εθνική Αλληλεγγύη», την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση πανελλαδικής εμβέλειας.

Στα τέλη Μάη - αρχές Ιούνη 1941, ιδρύθηκαν με την καθοδήγηση των κομμουνιστών οι ημιστρατιωτικές οργανώσεις «Ιερός Λόχος» (Θράκη) και οι «Ομάδες Εφόδου» (Δυτική Θεσσαλία), ενώ στις 2 Ιούνη συγκροτήθηκε το «Πατριωτικό Μέτωπο» (Γιάννενα) και στις 15 του Ιούνη η «Νέα Φιλική Εταιρεία» (Καλαμάτα).

Ολα αυτά (και άλλα ανάλογα γεγονότα του ίδιου χρονικού διαστήματος) ο Δ. Κούκουνας όχι μόνο τα αποσιωπά, αλλά και αναφέρει ότι η κυβέρνηση Τσουδερού «βρισκόταν πλέον στην Κρήτη για να δώσει (...) την τελευταία μάχη» (σελ. 60). Δεν γράφει ότι η κυβέρνηση Τσουδερού, μαζί με το παλάτι, ανήκουν στους φυγάδες της αστικής τάξης και ότι εγκατέλειψαν και την Κρήτη προτού τελειώσει η εκεί μάχη, την ώρα που ο λαός της έχυνε το αίμα του πολεμώντας και με τα δόντια τούς Γερμανούς αλεξιπτωτιστές.

2. Η μισή αλήθεια ισούται με ολόκληρο ψέμα, κάτι που ο Δ. Κούκουνας δεν παραλείπει, επιδιώκοντας να παραπλανήσει τον αδαή αναγνώστη. Γράφει για τον Ανδρέα Τζήμα (τον μετέπειτα Βασίλη Σαμαρινιώτη) και τον Ανδρέα Τσίπα, που για ένα μικρό διάστημα ήταν Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι αποφυλακίστηκαν από την Ακροναυπλία «με παρέμβαση της βουλγαρικής πρεσβείας...» (σελ. 68).

Οταν γίνεται αναφορά σε στελέχη του ΚΚΕ ότι αποφυλακίστηκαν με παρέμβαση του βουλγαρικού κράτους, είναι επόμενο να δημιουργούνται οι συνειρμοί που επιδιώκει ο Δ. Κούκουνας, περί συνεργασίας του ΚΚΕ με τα βουλγαρικά στρατεύματα Κατοχής και περί προδοσίας του! Ποια είναι η αλήθεια;

Στις 29 - 30 Ιούνη 1941 απολύθηκαν από την Ακροναυπλία 27 στελέχη του ΚΚΕ. Ολοι κατάγονταν από τη Μακεδονία (Σλαβομακεδόνες). Επωφελήθηκαν από την προσπάθεια των Βουλγάρων κατακτητών να παραστήσουν τους «προστάτες» του λαού της Μακεδονίας και ζήτησαν να αποφυλακιστούν οι Μακεδόνες κρατούμενοι. Ανάμεσά τους ήταν ο Κώστας Λαζαρίδης, ο Ανδρέας Τζήμας, ο Ανδρέας Τσίπας, ο καπνεργάτης Ρουσαλήμ Χαριζάνης, ο Λάζαρος Τερπόφσκι - Ζησιάδης κ.ά.

Πέρα από το γεγονός ότι μια σειρά απ' αυτούς εκτελέστηκαν αργότερα (Ρ. Χαριζάνης, Λ. Τερπόφσκι - Ζησιάδης, Κ. Λαζαρίδης κ.ά.), υπάρχει και το παρακάτω γερμανικό έγγραφο που αποδείχνει το ψεύδος και την πλαστογραφία:

«Εν Θεσσαλονίκη τη 12 Απρίλη 1942, ΠΡΟΣ την Διεύθυνσιν Αστυνομίας - Γραφείο Ειδικής Ασφαλείας ΕΝΤΑΥΘΑ "Περί των απελευθερωθέντων 27 εξορίστων κομμουνιστών Ακροναυπλίας". (...) Το Κομμουνιστικόν Κόμμα διά να επιτύχη την απελευθέρωσίν των φαίνεται ότι εξεμεταλλεύθη την καταγωγήν τούτων και παρ' όλον ότι άπαντες εισίν Ελληνες την καταγωγήν και υπηκοότητα (...) παρέστησεν τούτους ως Βουλγαρίζοντας και ως εκτοπισθέντας διά πολιτικούς δήθεν λόγους (...) Οι πλείστοι τούτων (...) ήλθον εις επαφήν μετά του Κομμουνιστικού Κόμματος και έλαβον διαταγάς και οδηγίας να δράσουν μετά φανατισμού, δραστηριότητος εν Μακεδονία εις βάρος των αρχών Κατοχής (...) το Κομμουνιστικόν Κόμμα τεχνηέντως υπεισήλθεν εις την βουλγαρικήν Λέσχην και δρα φαινομενικώς μεν υπέρ των συμφερόντων και επιδιώξεων της Λέσχης ταύτης, κρυφίως δε και ουσιαστικώς υπέρ των επιδιώξεων αυτού εις βάρος των αρχών Κατοχής και της Δημοσίας Ασφαλείας του τόπου. Αναφέροντες υμίν τα ανωτέρω, παρακαλούμεν όπως προκαλέσητε την έγκυρον λήψιν των ενδεικνυομένων μέτρων παρά της αρμοδίας αρχής. ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΖΙΧΕΡ ΧΑΪΤΣ» 

(Αρχείο Συλλόγων της Εθνικής Αντίστασης, όπως παρατίθεται στο Πέτρος Ρούσος, «Η μεγάλη πενταετία», τ. Α', σελ. 99-100, Αθήνα, 1976).

3. Κατά τον Δ. Κούκουνα, ο ΕΛΑΣ αυξήθηκε χάρη στην οικονομική και στρατιωτική στήριξη που παρείχε στο ΕΑΜ ο βρετανικός παράγοντας. Γράφει για τον Αρη Βελουχιώτη:

«Ηθελε να είναι χρήσιμος σ' αυτούς (σ.σ. τους Εγγλέζους) για να μπορεί να έχει οπλισμό, εφόδια και χρυσές λίρες. Χωρίς αυτά, ούτε οι αντάρτες του θα μπορούσαν να αυξηθούν με την προσέλευση εθελοντών, ούτε θα διέθετε το απαραίτητο χρίσμα ως "ανταρτών του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής". Και την εποχή εκείνη (...) οι Σύμμαχοι (...) ενίσχυαν απλόχερα τις ανταρτικές ομάδες - όχι μόνο του ΕΑΜ (...) Από τη Μέση Ανατολή φθάνουν όπλα, εφόδια και χρήματα χωρίς φειδώ...» (σελ. 111). 

Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι και εδώ ολοφάνερη:

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ δεν έγιναν μεγάλη δύναμη χάρη στις λίρες και τον οπλισμό των Αγγλων, όπως υποστηρίζει ο Δ. Κούκουνας, αλλά χάρη στο γεγονός ότι το ΚΚΕ ηγήθηκε σ' αυτόν το μεγάλο αγώνα και το λαό που εμπιστεύθηκε αυτό το Κόμμα και όχι τους Αγγλους, τον ΕΔΕΣ, την ΕΚΚΑ κ.ά., που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ.

Αφθονα όπλα και λίρες πράγματι δόθηκαν, αλλά δόθηκαν από τους Αγγλους στον Ζέρβα (ΕΔΕΣ) και σε διάφορες άλλες αστικές οργανώσεις. Αψευδής μάρτυρας είναι ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, που έγραψε:

«Οι Αγγλοι (...) έδειχναν καθαρά την προτίμησή τους προς τις οργανώσεις ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, που προσπαθούσαν να ενισχύσουν με κάθε τρόπο σε βάρος του ΕΑΜ (...) ανακοίνωσαν ότι τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο θα σταλεί υλικό 100 περίπου αεροπλάνων (...) Τα υλικά αυτά δεν έφτασαν ποτέ παρά σε ελάχιστες ποσότητες απέναντι σ' εκείνα που υποσχέθηκαν και ήταν απαραίτητα» (Στέφανος Σαράφης, «Ο ΕΛΑΣ», σελ. 199, Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1958).

Χαρακτηριστικό είναι και το εξής: Στο διάστημα από Οκτώβρη 1943 μέχρι τα μέσα Γενάρη 1944, σύμφωνα με τον Λίπερ, Βρετανό πρέσβη στο Κάιρο, στον ΕΛΑΣ στάλθηκαν από τους Βρετανούς για ενίσχυση μόλις 927 χρυσές λίρες, ενώ υπήρχε προγραμματισμός να σταλούν μέχρι τα τέλη Φλεβάρη 8.800 χρυσές λίρες. Αντίστοιχα, στο ίδιο διάστημα η ΕΚΚΑ είχε λάβει 3.600 χρυσές λίρες και θα έπαιρνε άλλες 1.900, και ο ΕΔΕΣ είχε λάβει 18.000 χρυσές λίρες και θα έπαιρνε άλλες 7.000 (Μαρία Σπηλιωτοπούλου - Προκόπης Παπαστράτης, Χρονολόγιο γεγονότων 1940 - 1944 από τα έγγραφα του βρετανικού υπουργείου των Εξωτερικών, σελ. 104 - 105, Αθήνα, 2004).

Αυτά, βέβαια, που ο Δ. Κούκουνας αποκρύπτει, συνέβαιναν επειδή, όπως έγραψε ο Κρις Γουντχάουζ, υπαρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα:

«Αν δεν είχε υποστηριχθεί ο Ζέρβας, ολόκληρη η Ελλάδα θα είχε περιέλθει στον έλεγχο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, όταν έφυγαν οι Γερμανοί. Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση· είναι αναμφισβήτητη αλήθεια, που αποδείχνεται από ό,τι έγινε σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα» (Κρις Γουντχάουζ, «Το μήλο της Εριδος», σελ. 133, Εκδόσεις «Εξάντας», Αθήνα, 1976).

4. Υιοθετώντας τον ισχυρισμό του Ζέρβα ότι «η συμμετοχή του Αρη στο Γοργοπόταμο δεν είχε την έγκριση της κομματικής ηγεσίας» (σελ. 120), ο Δ. Κούκουνας γράφει ότι αυτή η άποψη «δεν είναι αστήρικτη και εν μέρει επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι τα έντυπα όργανα του ΕΑΜ δεν την πρόβαλαν παρά πολύ αργότερα».

Τον διαψεύδει ο παράνομος «Ριζοσπάστης» της 15ης Δεκέμβρη 1942, που τότε κυκλοφορούσε περίπου κάθε 15 μέρες, ο οποίος περιέχει σχετικό ρεπορτάζ με τον τίτλο «Οι αντάρτες ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου». Σημειώνεται ότι ο προηγούμενος «Ριζοσπάστης» είχε εκδοθεί την 1η Δεκέμβρη 1942, δηλαδή 5 μέρες μετά την ανατίναξη της γέφυρας, γεγονός που εξηγεί ότι λόγω των συνθηκών της περιόδου, η είδηση δεν έχει καταγραφεί σε αυτό το φύλλο. Ομως, ο Δ. Κούκουνας, ενώ υιοθετεί τον ισχυρισμό του Ζέρβα, αναφέρει ότι η περιγραφή των γεγονότων που έχει κάνει ο καπετάν Νικηφόρος (Δημ. Δημητρίου) και την οποία παραθέτει στο βιβλίο του, περιέχει «κάποιες μονομέρειες» (σελ. 121). Προφανώς επειδή η περιγραφή του Νικηφόρου βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Η αντικειμενικότητα, κατά τον Κούκουνα, ανήκει στον Ζέρβα, που αυτοπαρουσιάζεται (ψευδόμενος) ως ο πρωταγωνιστής του Γοργοπόταμου... Ο οποίος Ζέρβας, βέβαια, πέρα από την αγγλόφιλη δράση του, συνεργαζόταν και με τους Γερμανούς, για να χτυπηθούν το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ.

5. Για τη μάχη στον Μελιγαλά, ο Δ. Κούκουνας υιοθετεί έμμεσα αλλά και άμεσα όλη την αστική προπαγάνδα, στην οποία σήμερα πρωτοστατεί η Χρυσή Αυγή και όλη η σχετική ρυπαρογραφία. Γράφει:

«...ο Αρης ήθελε να διασφαλίσει την κυριαρχία του ΕΛΑΣ αντί πάσης θυσίας (...) Εκρινε σκοπιμότερο να εφαρμόσει εδώ την τακτική της όξυνσης, με αποτέλεσμα να γίνουν κάθε είδους ακρότητες και να βαφεί η νότια κυρίως Πελοπόννησος στο αίμα (...) Οπως είναι γνωστό, όχι μόνο στο Μελιγαλά, αλλά και στην Καλαμάτα, στον Πύργο και αλλού έρρευσε πολύ αίμα. Στην Τρίπολη, που ήταν και η έδρα του συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα, το αίμα περιορίστηκε λόγω της παρουσίας και της αποφασιστικής στάσης που τήρησε κατά την απελευθέρωση της πόλης ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος...» (σελ. 249, 251).

Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι επί τριάμισι χρόνια ο λαός της Πελοποννήσου υπέφερε τα πάνδεινα από τους ταγματασφαλίτες (εκτελέσεις, εμπρησμοί χωριών, βιασμοί γυναικών, φόνοι παιδιών, ληστείες).

Καμιά αναφορά στο γεγονός ότι οι ταγματασφαλίτες (ενισχυμένοι με βαρύ οπλισμό από τους Γερμανούς, τους οποίους προστάτευαν κρατώντας τα μετόπισθεν όταν έφευγαν) παρέμειναν και όταν ο γερμανικός στρατός είχε φύγει, περιμένοντας τους Εγγλέζους και παίζοντας ταυτόχρονα το ρόλο δύναμης που προετοίμαζε το έδαφος για την έλευση βρετανικού στρατού, με τον οποίο βρίσκονταν σε επικοινωνία.

Μετά τη μάχη της Καλαμάτας, ένα μέρος των ταγματασφαλιτών διέφυγε προς τον Μελιγαλά, σκοτώνοντας στο δρόμο όποιους συναντούσαν. Αυτό το γεγονός, μαζί με το ότι στη μάχη του Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ είχε δεκάδες νεκρούς, αύξησαν την ήδη συσσωρευμένη οργή χιλιάδων πατεράδων και μαυροφορεμένων μανάδων. Αλλά και οι ταγματασφαλίτες που διέφυγαν από τον Μελιγαλά, συνέχισαν τις σφαγές στους Γαργαλιάνους και στα χωριά της περιοχής. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έπεσε πάνω τους το βαρύ χέρι του ένοπλου λαού, που είχε ολόκληρο το δίκιο με το μέρος του.

Αυτή ήταν η πραγματικότητα που ο Δ. Κούκουνας δεν θέλει να γράψει, επιλέγοντας να παρουσιάζει τον ΕΛΑΣ σαν σφαγέα και να επαινέσει τον Π. Κανελλόπουλο. Ο τελευταίος είχε έρθει τότε στην Πελοπόννησο ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» και ελισσόταν, περιμένοντας να γίνει η Συμφωνία της Καζέρτας, που πράγματι υπογράφτηκε 11 μέρες μετά τη μάχη στον Μελιγαλά.

Στο βιβλίο του για τον Αρη, ο Δ. Κούκουνας χρησιμοποιεί την κλασική αντικομμουνιστική μέθοδο που μετέρχονται όλα τα παρόμοια έντυπα.

Πρώτα απ' όλα, διαχωρίζει τον Αρη από το ΚΚΕ, στις γραμμές του οποίου εντάχθηκε από τα νεανικά χρόνια του και για το οποίο πάλεψε όντας σάρκα από τη σάρκα του. Στο πλαίσιο αυτού του διαχωρισμού, υποστηρίζει ότι ο Αρης διέθετε όλα εκείνα τα προσόντα τα οποία, κατά τον Κούκουνα, δεν διέθετε το Κόμμα, ενώ ταυτόχρονα τον είχε «παραμερισμένο», «παραγκωνισμένο» κ.τ.λ. και βρισκόταν σε διαρκή αντιπαράθεση μαζί του.

Τα παραπάνω και πολλά ακόμα παρόμοια είναι η μία όψη του νομίσματος στο βιβλίο του Δ. Κούκουνα. Η άλλη όψη, που διατρέχει σελίδες επί σελίδων, είναι η αρνητική περιγραφή και ανάλυση της προσωπικότητας και της δράσης του Αρη Βελουχιώτη.

Αφού με τη θετική υποτίθεται διαπραγμάτευση του Αρη επιτίθεται στο ΚΚΕ, ακολουθεί η δεύτερη, στην οποία επιχειρείται η συνολική απαξίωση και του Αρη. Κι αυτό το τελευταίο δεν εξαντλείται στα επίθετα: σφαγέας, ανεξέλεγκτος τυχοδιώκτης, μαυραγορίτης, λωποδύτης, σαδιστής, ακόμα και παρ' ολίγο δολοφόνος του Τρότσκι, μαζί με τον Ν. Ζαχαριάδη (σελ. 30). Επεκτείνεται και με την αισχρή προσπάθεια να παρουσιάσει τον Αρη ως κίναιδο! Εδώ επιστρατεύονται ως μάρτυρες είτε πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις, είτε λαθρόβια έντυπα, είτε άτομα που λύγισαν, σύρθηκαν στα πόδια του εχθρού και έδωσαν τέτοια κατάπτυστη κατάθεση, όπως ο Δράκος, πρώην μαυροσκούφης του Αρη, που δέχτηκε ακόμα και να αποκεφαλίσει τους νεκρούς Αρη και Τζαβέλα.

Ο Αρης Βελουχιώτης γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΚΚΕ. Ο ίδιος είπε:

«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό, γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. (...) Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου» («Ριζοσπάστης», 9 Σεπτέμβρη 1931).

Ο Αρης ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα. Οι ικανότητές του φάνηκαν ιδιαίτερα από το ξεκίνημα του αντάρτικου αγώνα, στον τρόπο που αντιμετώπισε τις πρώτες δυσκολίες. Σήκωσε μπόι ο λαός και ανυψώθηκε και ο Αρης, έγινε θρύλος και αναδείχτηκε σε ηγετική προσωπικότητα του λαϊκού κινήματος, μέσα στις συγκεκριμένες συλλογικές και ιδεολογικές δομές του ΚΚΕ.

Θα ήταν πολύ πιο σημαντική η συμβολή του Αρη εάν, πειθαρχώντας στην απόφαση του Κόμματος για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, πάλευε ταυτόχρονα μέσα από τις γραμμές του, για να γίνει κυρίαρχη η άποψή του, θέτοντας τις οργανωτικές στρατιωτικές ικανότητες που είχε στη διάθεση του Κόμματος, αν τις υπέτασσε στις αρχές λειτουργίας της κομματικής συλλογικότητας.

Ο Αρης, ο ρόλος και η συμβολή του στο ένοπλο λαϊκό κίνημα, αποκαταστάθηκε αργότερα ηθικά και πολιτικά, ενώ η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (16 Ιούλη 2011) αποφάσισε και την επίσημη πολιτική αποκατάστασή του.

Ωστόσο, όλα αυτά, δεν αφορούν, ούτε απευθύνονται στους κάθε είδους «ΚΚΕδολόγους». Αφορούν τους κομμουνιστές και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, που βγάζουν συμπεράσματα έχοντας ταυτόχρονα σταθερό μέτωπο στην κάθε είδους επίθεση εναντίον τους. Αφορούν όλους και όλες που θέλουν να μάθουν την ιστορική αλήθεια.

Πηγή