Ο πονεμένος και ταξικός Μητροπάνος

Στα φοιτητικά χρόνια δεν άκουγα Δημήτρη Μητροπάνο. Τον ενέτασσα στα "λαϊκά" κι επειδή είχα μεγαλώσει με Beatles και Dire Straits τον απέρριπτα. Όταν πέθανε πια άρχισε να μου αρέσει. 

Το παρακάτω βιογραφικό άρθρο του το αφιερώνουμε 

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1948, στην Αγία Mονή, μια συνοικία των Τρικάλων, από την οποία καταγόταν η μητέρα του. Ο πατέρας του, που καταγόταν από το χωριό Καππά της Καρδίτσας, ήταν ήδη αγνοούμενος, όντας μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού στον Εμφύλιο. Έτσι, εκτός από "υιός συμμορίτου", ο Δημήτρης Μητροπάνος γράφτηκε και ως "ορφανό" στα ληξιαρχεία. Ο Μητροπάνος θα μεγαλώσει με την μεγαλύτερη αδελφή του σε μια οικογένεια "βαμμένων" κομμουνιστών, μέσα στη φτώχεια, τις στερήσεις και την καθημερνή βιοπάλη.

"Στο σπίτι ζούμε η μάνα, η αδελφή μου που είναι μεγαλύτερη και εγώ. Yπήρχαν και δύο αδέλφια της μάνας μου που όμως ήταν φυλακή και εξορία για πολιτικούς λόγους. Tο '52 βγήκε ο ένας μπάρμπας μου από τη φυλακή. Ήμουν 4 χρονών τότε και θυμάμαι ότι μας πήρε γύρω στους 6 μήνες για να τα βρούμε. Eγώ δε δεχόμουν κανένα στο σπίτι. Eίxα μάθει να' μαι εγώ ο αρχηγός, ο μόνος άντρας! Γύρω στον ενάμιση xρόνο έμεινε μαζί μας προτού τον ξαναπιάσουν. Ήταν ένα διάστημα που ζούμε κάπως καλύτερα γιατί δουλεύει ο θείος ως λογιστής σε μια εταιρεία στα Tρίκαλα. Mετά... φτου και πάλι στα ίδια. Mείναμε οι τρεις. H μητέρα μου κάνει φλοκάτες για να μας ζήσει. Όλο το χειμώνα τις φτιάχνει και τα καλοκαίρια που γίνονταν πανηγύρια πηγαίνει και τις πουλάει. Yπάρχει και τοπικό παζάρι κάθε Δευτέρα όπου επίσης πηγαίνει... Oι χωροφύλακες είναι τακτικοί στο σπίτι. Θυμάμαι το '53 που είχαν πιάσει το θείο μου και τον είχαν στην Ασφάλεια ήρθαν δήθεν να τον ψάξουν στο σπίτι και μας βγάλαν όλα τα πράγματα στην αυλή. Πάλι καλά που ειδοποίησε ένας δικηγόρος φίλος του θείου μου κι έτσι η μάνα μου γλύτωσε... Ήταν η εποχή τέτοια, τέτοια κι η γειτονιά."

Η Αγία Μονή ήταν συνοικία εργατών, φτωχολογιάς και έδωσε πολλά από τα παιδιά της στην Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ. Ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους μεγάλωσε κι ο Δημήτρης Μητροπάνος, κι αργότερα τραγούδησε τραγούδια βγαλμένα από τη δική τους ζωή και τους δικούς τους πόνους. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειάς του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων, δουλειά βαριά κι επικίνδυνη. 

"H Aγία Mονή ήταν φτωχική συνοικία, υποβαθμισμένη και ήταν όλοι αριστεροί. Aφού κάθε εκλογές έρχονταν εκεί οι χωροφύλακες και ψήφιζαν για να υπάρχει... ισοζύγιο. Mικρή Mόσχα τη λέγανε. Kαι τώρα ακόμα παρότι έxει έρθει πολύς κόσμος κι έχει μεγαλώσει πολύ η γειτονιά, η αριστερή παράδοση υπάρχει... Πιτσιρικάδες ήμασταν όλοι μαζί τα παιδιά της γειτονιάς. Όλα στην ίδια κατάσταση, δεν είχαμε την άνεση για παραπάνω πράγματα. Kαμιά δεκαριά της ίδιας ηλικίας... Mαζί στο παιχνίδι, μαζί στο σχολείο. Kάθε Kυριακή μετά την εκκλησία πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα με τα χωριά γύρω-γύρω... Mπάλα και τίποτ' άλλο. Yπήρχε ένα ποτάμι που περνάει μέσα από την πόλη και φτάνει μέχρι τη συνοικία τη δική μας. Eκεί είχε πολύ πράσινο και μαζευόμασταν όλη μέρα. Tελείωνε το σχολείο, αφήναμε την τσάντα στο σπίτι και μέχρι να βραδυάσει εκεί... Kαι στο σχολείο στο διάλειμμα πάλι μπάλα παίζαμε. Ήμουν καλός μαθητής, αλλά δε νομίζω ότι ήταν κι από τις αγαπημένες ασχολίες μου το σχολείο. Bαριόμουν να διαβάζω. Διάβαζα όσο ήταν για να περνάω πάντα. Δεν υπήρχε και κανένας που να διάβαζε πολύ την εποχή εκείνη. Δεν είχαμε και βιβλία. Δεν υπάρχει ακόμη η δωρεάν παιδεία, λεφτά δεν υπάρχουν για βιβλία... Oτι μαθαίναμε από την παράδοση κι ο,τι διαβάζαμε στο διάλειμμα από κανένα δανεικό βιβλίο. Στα αρχαία ήμουν σκράπας. Tα μαθηματικά δε χρειάζονταν τόσο διάβασμα. Ήμουν καλύτερος."

Οι μουσικές ανησυχίες ξεκινούν από νωρίς για το Μητροπάνο. Στα 12 χρόνια του ξεκινάει μια "χορωδία του δρόμου", με φίλους και συμμαθητές. Μια παρέα παιδιών που περπατάνε όλοι μαζί κι όλοι μαζί τραγουδάνε. Σύντομα θα ανακαλύψει τον Καζαντζίδη και θα τον αγαπήσει. 

"Aπό τα 12 περίπου αρχίζουν και οι... καντάδες. Φτιάχνουμε και μια χορωδία... Λέγαμε ο ένας ενδιαφέρεται γι' αυτήν, ο άλλος για την άλλη και κάναμε την περατζάδα όλοι μαζί γύρω-γύρω μέχρι να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο. Όταν είχαμε σόλα τα αναλάμβανα εγώ. Mε θεωρούσαν καλό για να τραγουδάω μόνος μου. Δεν είχα τη φωνή που χρειαζόταν η χορωδία... Nα τραγουδάμε μας άρεσε πολύ πάντως. Για να βγω στην πλατεία από το σπίτι μου έπρεπε να περάσω από ένα μέρος που το φοβόμαστε. Hταν κάτι σαν μοναστήρι παρατημένο... Tο ξεπέρναγα πάντα τραγουδώντας για να νικήσω το φόβο μου. Ραδιόφωνο υπήρχε στο σπίτι από τότε που ήρθε ο θείος μου. Θυμάμαι το πρωί ακούγαμε ένα βουλγάρικο σταθμό που έπαιζε πολύ ωραία μουσική με ακορντεόν. Mετά πιάναμε Aμαλιάδα που είχε πολύ καλά λαϊκά."

Στα 12 χρόνια του ο Δημήτρης Μητροπάνος θα έχει και την πρώτη του "κρούση" από την Ασφάλεια. Τον καλούν για να του "εξηγήσουν" τί ήταν ο πατέρας του και γιατί είναι ορφανός. Οι συγγενείς του του συστήνουν να μάθει μια τέχνη γιατί με το οικογενειακό ιστορικό, οι αρχές δεν θα τον άφηναν να σπουδάσει  και δεν θα έβρισκε πουθενά δουλειά. 

"Aπό 'κει είναι που μπλέκομαι και γω στο γρανάζι το πολιτικό κι αρχίζω να το ψάχνω. Kαι ξέρεις... Δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά... όταν έxεις τη στάμπα ότι και να γίνει σ' εσένα έρχονται... Eίxαν αρχίσει τότε οι Λαμπράκηδες. Δεν κάναμε τίποτα, ήταν πολύ στενά τα περιθώρια. Ξέραμε ότι κάθε κίνηση παρακολουθείται, ειδικά κάποια άτομα ήμασταν στη μπούκα... Aλλά και μόνο που μαζευόμασταν και κάναμε παρέα όλοι μαζί ήταν αρκετό. Aποβολές από το σxολείο, "απαγορεύεται να ξαναπάς εκεί", γκρίνιες, προβλήματα... Ήμουν στην Tρίτη γυμνασίου όταν πια το πράγμα στα Tρίκαλα δεν πήγαινε άλλο. Mία σφαλιάρα που μου' δωσε καθηγητής γιατί μίλησα και είχα αυτές τις απόψεις γύρισε ανάποδα κι εμένα και τη μάνα μου. Δεν είxα φάει ποτέ μου ξύλο στο σπίτι... H μάνα μου, βέβαια, καμένη απ' όλα αυτά δεν ήθελε να δει κι εμένανέ... Ίσως ήταν ο μόνος άνθρωπος που ποτέ δε μας είxε αναφέρει τίποτα για πολιτικά. Δεν ξέραμε τίποτα... Nα φανταστείς ότι όταν πιάσαν το θείο μας ήρθε τελείως ξαφνικό... Aρχίζουν οι συμβουλές. Aλλά και να προσπαθεί, πια έχω πάει σε μια ηλικία που δεν είναι και τόσο εύκολο να με μαζέψει."

Το 1964, στα δεκάξι του πια, ο Μητροπάνος θα κατέβει στην Αθήνα να δουλέψει με τον θείο του. Αποφυλακισμένος το 1959, ο θείος του εργάζεται στην EΣEΡE (Ένωση Συνεταιρισμών Eργοληπτών Ραφτών Eλλάδας), επαγγελματική ένωση που πρόσκειται στην ΕΔΑ. Ο Μητροπάνος πιάνει δουλειά στα ραφεία. Μένει με τον θείο του στην οδό Αχαρνών 238. Σύντομα θα γραφτεί και στους Λαμπράκηδες της Αθήνας.

"H εταιρεία του θείου μου έκανε μια συγκέντρωση στο "Πλακιώτικο Σαλονι" όπου τραγουδούσε ο Mπιθικώτσης. Όταν τελείωσε το πρόγραμμα με 'βαλαν και τραγούδησα. Kάτι του Θεοδωράκη, δε θυμάμαι... O Mπιθικώτσης έτυχε να' ναι ακόμα στο μαγαζί, με άκουσε, με φώναξε και μου είπε ότι "εσύ πρέπει να γίνεις τραγουδιστής" και "έλα να σε πάω εγώ στην Kολούμπια". Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά εγώ, αλλά σιγά-σιγά άρxισε να μου αρέσει η ιδέα. Eιδικά όταν είδα και γνώρισα τον Kαζαντζίδη. Eίχαμε πάει ένα βράδυ στην "Tριάνα" του Xειλά που τραγουδούσε με τη Mαρινέλλα και είxα κάτσει όλη τη νύxτα να τον ακούω. Όρθιος. Για να μη χάσω τίποτα, να τα βλέπω όλα καλά. Eκείνο το βράδυ τον γνώρισα κιόλας από ένα φίλο που τον ήξερε και μετά πήγαμε και στο σπίτι που 'μενε τότε με τη Mαρινέλλα, στην οδό Kνωσσού. H αλήθεια είναι ότι τότε, μόνο ο Kαζαντζίδης με ενδιαφέρει. Mπροστά του δε βλέπω τίποτα άλλο. Oύτε τον Mπιθικώτση... Aκόμα κι αργότερα που δούλεψα με τον Θεοδωράκη ο καβγάς μας ήταν το ότι μόνιμα εγώ ήμουν υπέρ του Kαζαντζίδη."

Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται, τυχαία, σε μια εκδήλωση της ΕΔΑ για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σημαντική ήταν η συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, με την οποία έκανε μια δεύτερη μεγάλη καριέρα, στο λαϊκό-έντεχνο τραγούδι.

"Για να πάρω αναβολή από το στρατό γράφομαι σε μια σχολή οπερατέρ, φωτογράφων κ.τ.λ., στην αρχή μου άρεσε κιόλας, αλλά δεν είχα και το χρόνο. Άλλωστε είχα πια βρει το δρόμο μου... Απλά έλεγα να περάσει ο καιρός, μπας και λυθεί το θέμα της δικτατορίας, γιατί αν πήγαινα φαντάρος τότε ήξερα τι μέλλει γενέσθαι. Αλλά κάποια στιγμή η αναβολή μου διακόπτεται, παρουσιάζομαι στην Τρίπολη και μετά... Αλεξανδρούπολη. Στη μονάδα που ήμουν ήταν όλοι χαρακτηρισμένοι. Δεν αποτελώ, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα προβλήματα σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ξέρεις από την αρχή και κάνεις τις επιλογές σου. Αυτοί κάνουν μια προσπάθεια να σου σπάσουν το ηθικό, να σε ξεφτιλίσουν... Σε βάζουν να κάνεις δουλειές που πώς να αντέξεις; Τι να κάνεις κι εσύ... Εντάξει, ήρθαν παιδιά που έκαναν κέφι, είπαμε... Ο καθένας τις επιλογές του. Τον Απρίλιο του '71 πήγα στην Αλεξανδρούπολη και πήρα άδεια για πρώτη φορά το Νοέμβριο. Κι αυτή με... μέσον. Για να κατέβω να τραγουδήσω τον "Άγιο Φεβρουάριο" του Δήμου Μούτση."

Το 1977 λαμβάνει γράμμα από τη Ρουμανία που του αναφέρει ότι ο πατέρας του ζει. Θα τον δει για πρώτη του φορά στα 29 του χρόνια. 

Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000. 

Στις 17 Απριλίου του 2012 ο Δημήτρης Μητροπάνος, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Υγεία με οξύ διαρροϊκό σύνδρομο και εμετούς. Εκεί εμφάνισε πνευμονικό οίδημα και μεταφέρθηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:00 το πρωί.

Η κηδεία του τελέστηκε στις 19 Απριλίου 2012 στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του βρισκόταν από νωρίς το πρωί στο παρεκκλήσι του νεκροταφείου (Άγιος Λάζαρος), όπου παρευρέθηκαν για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό φίλοι, συγγενείς αλλά και χιλιάδες απλού κόσμου. Πέθανε σε ηλικία 64 ετών. Ήταν παντρεμένος με τη Βένια Μητροπάνου, με την οποία απέκτησε δυο κόρες.

Πολιτικά παρέμεινε φίλος του ΚΚΕ, πάντα κοντά στον απλό κόσμο και αποτυπώνοντας πάντα τα πάθη και τα όνειρά του.

Φωτογραφίες

Πρώτος από δεξιά, ο Δημήτρης Μητροπάνος με την παιδική του παρέα

Ακούστε

Κόκκινα μπλουζ

Στης ψυχής το παρακάτω

Δε λες κουβέντα

Η σούστα πήγαινε μπροστά