"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2021

Η βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα

 

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μια αποτίμηση της εκκίνησης της Βρετανικής επέμβασης στον ελλαδικό χώρο, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία ξεκίνησε εντός της περιόδου της Κατοχής και κορυφώθηκε στο διάστημα 1945-1946, οπότε και η Μεγάλη Βρετανία, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει οικονομικά και στρατιωτικά στην υπόθεση του Εμφυλίου, πέρασε τη σκυτάλη στις ΗΠΑ.


Η απόφαση της βρετανικής επέμβασης


Σύμφωνα με τα Απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ, η ιδέα της αγγλικής επέμβασης στην Ελλάδα γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1943, στη διάρκεια της συνάντησης στο Κεμπέκ του Καναδά του Βρετανού πρωθυπουργού και του Αμερικανού προέδρου Ρούζβελτ, οι οποίοι είχαν διαπιστώσει πως η θέση του ΕΑΜ για φιλολαϊκές και σύμφωνες με τη θέληση του ελληνικού λαού μεταπελευθερωτικές εξελίξεις είχαν κερδίσει σημαντικές θέσεις και ο ελληνικός αστικός πολιτικός κόσμος αδυνατούσε να χειραγωγήσει τις εξελίξεις. Όπως έγραφε σχετικά ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, «σκέφτηκαν στην αρχή ότι ήταν υποχρεωμένοι να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας τη στιγμή της απελευθέρωσης». Και όπως σημείωνε στις 29 του Σεπτέμβρη 1943, είχε θεωρηθεί απαραίτητη η αποστολή στην Ελλάδα πέντε χιλιάδων Βρετανών στρατιωτών, «εάν οι Γερμανοί την εγκαταλείψουν με θωρακισμένα αυτοκίνητα και πυροβόλα»

Το ζήτημα των βαρέων οχημάτων και οπλισμού των Γερμανών απασχολούσε προφανώς τον Τσόρτσιλ, καθώς αυτά θα μπορούσαν να καταληφθούν από τον ΕΛΑΣ και να τον ισχυροποιήσουν κατά πολύ απέναντι στις οργανώσεις-γέφυρες του αγγλικού ιμπεριαλισμού, όπως η ΕΚΚΑ και ο ΕΔΕΣ, θα συγκροτούνταν έτσι δε, ένας σχεδόν τακτικός στρατός, ιδιαίτερα δύσκολος στην αντιμετώπισή του.

Σε σχετικό, εξάλλου, τηλεγράφημά του προς το Βρετανό υπουργό των Εξωτερικών Αντονι Ίντεν, το Νοέμβρη του 1943, τόνιζε ότι «θα έπρεπε το χτύπημα, για να είναι αποφασιστικό, να καταφερθεί κατά του ΕΛΑΣ την κατάλληλη στιγμή».



Βρετανικό άρμα μάχης στην Αθήνα, κατά τα Δεκεμβριανά 1944.


Το "άρμα" της κυβέρνησης Ράλλη


Ήδη από την άνοιξη του 1943 είχε σχηματιστεί, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνεργασία των Αγγλων, η κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη, της οποίας βασικοί στόχοι υπήρξαν η δημιουργία των περιβόητων Ταγμάτων Ασφαλείας και η ένταση του αντικομμουνισμού, των διώξεων και των δολοφονιών αντιστασιακών στελεχών. Και ενώ οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχωρούσαν στον αφοπλισμό των ιταλικών δυνάμεων κατοχής και ενίσχυαν τον εξοπλισμό και το αξιόμαχο του αντάρτικου κινήματος, οι Γερμανοί, από τον Οκτώβρη του 1943 μέχρι το Φλεβάρη του 1944, πραγματοποιούσαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα εκκαθαριστικές επιχειρήσεις - και ταυτόχρονα οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ, υποκινούμενες από τους Βρετανούς, χτυπούσαν τον ΕΛΑΣ στην Ηπείρο.

Την ίδια εποχή, και συγκεκριμένα το Νοέμβρη του 1943, ο πράκτορας των Αγγλων Νεοζηλανδός λοχαγός Ντόναλτ Στοτ οργάνωσε στο σπίτι του διορισμένου δήμαρχου της Αθήνας Αγγέλου Γεωργάτου δύο χωριστές και αποκαλυπτικές για το περιεχόμενό τους συσκέψεις - μια με τον εξουσιοδοτημένο από το Βερολίνο Γερμανό συνταγματάρχη Λος και την ακολουθία του, ένα διπλωμάτη και έναν αξιωματικό διερμηνέα, και μια δεύτερη με τους ηγέτες των δωσιλογικών εθνικιστικών οργανώσεων X, PAN, ΕΔΕΝ, «Εθνική Δράσις», «Τρίαινα» και ΕΚΟ, των Ταγμάτων Ασψαλείας, της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας Πόλεων και του ΕΔΕΣ της Αθήνας, Παπαγεωργίου, Παθανασόπουλου, Βεντήρη, Γρίβα και λοιπούς.


Το περιεχόμενο των συσκέψεων


Η πρώτη σύσκεψη αποσκοπούσε στη διερεύνηση των δυνατοτήτων χωριστής αγγλογερμανικής συμφωνίας, με σκοπό το σταμάτημα του πολέμου, ώστε να τεθεί τέρμα στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού, στο ανατολικό μέτωπο. Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια σημαντική παρένθεση. Προφανώς μέρος του σχεδίου ανακοπής της προέλασης του Κόκκινου Στρατού, στο ανατολικό μέτωπο σχετίζεται και με την επαίσχυντη συμφωνία Βρετανών- Γερμανών, για την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από τη χώρα. 

Προκειμένου να διευκολύνει το πέρασμα της Ελλάδαςσ τη βρετανική σφαίρα επιρροής και να δυσκολέψει την προέλαση του σοβιετικού στρατού, ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουΐνστον Τσόρτσιλ δε δίστασε να προχωρήσει σε μια ενέργεια, μοναδική στα χρονικά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Πρόκειται για ένα πρωτάκουστο γεγονός, που το περιγράφει ως εξής ο υπουργός της Πολεμικής Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, Άλμπερτ Σπέερ σε συνέντευξη που είχε δώσει το 1976 στο δημοσιογράφο Βάσο Μαθιόπουλο και η οποία είχε δημοσιευτεί τότε στην εφημερίδα Το Βήμα:

«Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του [γερμανικού] Γενικού Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω, μοναδική σε όλο το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφορούσε -όπως τουλάχιστο μου είπε ο Γιοντλ- την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα, χωρίς βρετανική ενόχληση. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα, [αλλά] ποιος είχε την πρωτοβουλία, δεν ξέρω- πιστεύω [όμως] ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, παρά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομύθιες.

Η πληροφορία για το περίεργο αυτό “τζέντλμεν αγκρίμεντ” μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε, σε όσους το έμαθαν, κατάπληξη. Και πράγματι οι Άγγλοι το τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν με στρατό από τα ελληνικά νησιά που εκκένωσαν, και πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Άγγλους αμαχητί και με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις που κατείχαν τον ελληνικό χώρο.»




Ο Άλμπερτ Σπέερ.

Τα λεγόμενα του Σπέερ επιβεβαιώνονται από τα ιστορικά γεγονότα: Πρώτον, δύναμη 20.000 Γερμανών στρατιωτών παράμεινε στην Κρήτη, με όλο τον βαρύ τους εξοπλισμό, έως και το 1945. Παράλληλα, 50.000 και πλεόν, Γερμανοί στρατιώτες αποχώρησαν με όλο τον εξοπλισμό και τα οχήματά τους, σχεδόν ανενόχλητοι από τη χώρα, καθώς μόνο ο ΕΛΑΣ, παρά τις εντολές του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, διενέργησε επιχειρήσεις σαμποτάζ και συγκρούστηκε μαζί τους. Επρόκειτο για 5 μεραρχίες της Βέρμαχτ, οι οποίες  χρησιμοποιήθηκαν τους επόμενους μήνες, όχι μόνο στο ανατολικό μέτωπο, αλλά και στο δυτικό, απέναντι στις βρετανικές και τις αμερικανικές δυνάμεις - συνέπεια που προφανώς μπορούσε να την υπολογίσει η αγγλική ηγεσία, χωρίς, ωστόσο, τούτο να σταθεί εμπόδιο στην άθλια συναλλαγή της με τους χιτλερικούς.

Η δεύτερη, στην οποία παραβρέθηκε και αξιωματικός της Γκεστάπο, στόχευε στο ξεπέρασμα των διαφορών, που είχαν μεταξύ τους οι δωσιλογικές οργανώσεις, και στη συνένωσή τους στην ομοσπονδιακή οργάνωση «Πανελλήνιος Απελευθερωτικός Σύνδεσμος» - και κατέληξε στη σύνταξη και υπογραφή συμφώνου αντικομμουνιστικής συνεργασίας, που αποδέχτηκαν όλοι οι μετέχοντες αντιπρόσωποι. Ταυτόχρονα η βρετανική διπλωματία ερχόταν σε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση και παζάρευε μαζί της την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, και ειδικότερα των Αγγλων, με αντάλλαγμα την παραχώρηση σ’ αυτήν της Λήμνου και έξι νησιών της Δωδεκανήσου.

Τα σχέδια των Αγγλων, όμως, δεν καρποφόρησαν, σε όση έκταση επιθυμούσαν. Έτσι, ο Τσόρτσιλ, ολοφάνερα απογοητευμένος, έγραφε στα Απομνημονεύματά του, στο σημείο το σχετικό με τη Διάσκεψη της Τεχεράνης, ότι οι αποφάσεις της εν λόγω Διάσκεψης είχαν έμμεσα επηρεάσει τη θέση της Ελλάδας, ότι «οι σύμμαχοι δεν θα αναλάμβαναν ποτέ μια μεγάλη απόβαση στη χώρα αυτή» και ότι «ήταν απίθανο να στέλνονταν [εκεί] αξιόλογες βρετανικές δυνάμεις στην περίπτωση γερμανικής αποχώρησης».

Το γεγονός, ωστόσο, αυτό δεν πτόησε τους εκπροσώπους της βρετανικής αυτοκρατορίας. Μέσα στο 1944 πλήθυναν τις εχθρικές τους ενέργειες και εκμεταλλευόμενοι τα τραγικά λάθη του λαΐκοδημοκρατικού κινήματος, όπως οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, δημιούργησαν τις συνθήκες για την ανοιχτή ένοπλη επέμβασή τους στην Ελλάδα και τη βίαιη επιβολή των αντιλαϊκών τους σχεδίων.


Οι πρώτες ημέρες της απελευθέρωσης


Τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν τον Οκτώβρη του 1944 στις ακτές της Δυτικής Πελοποννήσου, όταν ο ΕΛΑΣ είχε απελευθερώσει ήδη ολόκληρη σχεδόν τη Νότια Ελλάδα και τα τελευταία τμήματα των χιτλερικών εγκατέλειπαν την πρωτεύουσα. Είναι, συνεπώς, φανερό πως η απόβαση των Βρετανών στη Δυτική Πελοπόννησο δεν εξυπηρετούσε κανένα σκοπό σχετικό με τον πόλεμο κατά της Γερμανίας - όπως τούτο, άλλωστε, αποδεικνύεται τόσο με την προαναφερόμενη συμφωνία των Αγγλων και των Γερμανών σχετικά με τη ν ανεμπόδιστη αποχώρηση των τελευταίων από την Ελλάδα όσο και με την εξής δήλωση του Τσόρτσιλ, στις 8 του Δεκέμβρη 1944, στη βρετανική Βουλή:

«Τα αγγλικά στρατεύματα πραγματοποίησαν εισβολή στην Ελλάδα, που δεν υπαγορευόταν από πολεμική αναγκαιότητα, επειδή η εκεί κατάσταση των Γερμανών είχε καταστεί απελπιστική.»

Τρεις μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας ήρθε στην πρωτεύουσα ο Βρετανός στρατηγός Ρόναλντ Μακένζι Σκόμπι, ενώ τα αγγλικά στρατεύματα εδραίωναν ήδη τις θέσεις τους σε διάφορες περιοχές της χώρας, χωρίς να συναντούν καμιά αντίσταση εκ μέρους των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε στην προκειμένη περίπτωση η Ζάκυνθος, όπου τα τοπικά ΕΛΑΣιτικά τμήματα δεν επέτρεψαν στους Βρετανούς να αποβιβαστούν στο νησί.

Οι στρατιωτικές ενέργειες των Αγγλων στην Ελλάδα ήταν σαφώς ενταγμένες στο από καιρό επεξεργασμένο σχέδιο επέμβασης στη χώρα, που είχε την κωδική ονομασία «Μάνα» και για το οποίο ο Τσόρτσιλ σημείωνε στα Απομνημονεύματά του:

«Το σχέδιο συνίστατο βασικά στην κατάληψη των Αθηνών και του αεροδρομίου των από μια Ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών, στο να εγκαταστήσουμε 4 σμήνη καταδιωκτικών και στο να εκκαθαρίσουμε το λιμάνι του Πειραιώς, για την αποβίβαση μεταγενεστέρως ενισχύσεων [...]. Η καθυστέρησις [όμως], που εσημείωσαν οι Γερμανοί στην εκκένωσιν των Αθηνών, μας υπεχρέωσε να τροποποιήσουμε το σχέδιό μας. Τίποτε δεν έδειχνε μια προσεχή αναχώρησιν της φρουράς, δυνάμεως 10.000 ανδρών - και γι’ αυτόν τον λόγο στις 13 Σεπτεμβρίου τηλεγράφησε στον στρατηγόν Ούίλσον, για να του είπω να ετοιμάσει μια προκαταρκτικήν κάθοδον στην Πελοπόννησον, από όπου ο εχθρός ήδη υποχωρούσε προς την διώρυγα της Κορίνθου. Από τα μεσάνυχτα της 13ης Σεπτεμβρίου τα στρατεύματα του “Μάνα” ετέθησαν σε 48ωρον επιφυλακήν. Διοικητής ήταν ο στρατηγός Σκόμπι.»

Στις 12 του Σεπτέμβρη, εξάλλου, αλλά και στις 22 του ίδιου μήνα, ο Γεώργιος Παπανδρέου, φοβισμένος από τις παλλαϊκές διαστάσεις της απελευθερωτικής δράσης του ΕΑΜ, αλλά και από την ορμητική προέλαση του σοβιετικού στρατού στα Βαλκάνια, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ:

«Ενώπιον της διαμορφωθείσης κρίσιμου καταστάσεως τα πολιτικά μέσα προς αντιμετώπισίν της δεν είναι πλέον επαρκή. Μόνον η άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών ημπορεί να μεταβάλει την κατάστασιν.»

Η συμμαχία των Αγγλων και του αστικού πολιτικού κόσμου κατά του ΕΑΜικού κινήματος δεν αποτελούσε προϊόν εκείνων των στιγμών. Βασιζόταν σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο ενέργειας, το οποίο, επεξεργασμένο από τους Αγγλους, προσαρμοζόταν κάθε φορά κάτω από την πίεση των πραγμάτων, χωρίς, όμως, να παρεκκλίνει από τη βασική του κατεύθυνση. Το σχέδιο αυτό απέβλεπε στον εξοπλισμό των παρακρατικών οργανώσεων, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν συνεργάτες των κατακτητών, στην ενίσχυση των θέσεών τους μέσα στα σώματα ασφαλείας -ενώ θα έπρεπε να εκκαθαριστούν τα σώματα αυτά από ία δωσίλογα στοιχεία- και στην καθυστέρηση των δικών των μεγαλοδωσιλόγων, για να μην υπάρξουν δυσάρεστες για τους Άγγλους και τους φίλους τους αποκαλύψεις. 

Απέβλεπε, επίσης, στην οργάνωση προκλήσεων κατά του λαού και του ΕΑΜ από τις τρομοκρατικές παρακρατικές οργανώσεις, με δολοφονικές και άλλες έκνομες ενέργειες, και στο μονομερή αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ μέσα από το βαθμιαίο και μεθοδικό περιορισμό των δικαιωμάτων του.



Βρετανοί στρατιώτες, σε οδομαχία κατά τα Δεκεμβριανά (Αθήνα 1944).



Πηγές:

1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμ. Α', σελ. 463-470.
2. Εφ. Ριζοσπάστης, φ. 27 Οκτώβρη 1996.
3. Κώστα Καραλή, Ιστορία των δραματικών γεγονότων της Πελοποννήσου, 1943-1949, τόμ. Β', σελ. 30-31 και εφ. Νεολόγος Πατρών, φ.
6 Οκτωβρίου 1944.
4. Παναγιώτη Πιπινέλη, Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β', σελ. 219.
5. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμ. Α', σελ. 471-472.
6. Γιώργη Ζωίδη κλπ., Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, 1940-1945, σελ. 200-202.
7. Εφ. Ριζοσπάστης, φ. 30 Οκτώβρη 1996.
8. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμ. Α', σελ. 485.
9. Εφ. Ριζοσπάστης, φ. 30 Οκτώβρη 1996.
10. ΝίκανδρουΚεπέση, Ο Δεκέμβρης του 1944, σελ. 41 κ.α.
11. Γεωργίου Παπανδρέου, Κείμενα. Η απελευθέρωσις της Ελλάδος, σελ. 195-196.
12. Β. Μαθιόπουλος, Ο Δεκέμβρης του 1944, σελ. 27-39.


72 σχόλια:

  1. Εξαιρετικός Oberon αυτή είναι η πραγματικότητα και καμία άλλη. Ολα μπορούσαν να είναι τελείως διαφορετικά στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν το 1943 μετά την ήττα του καπιταλισμού σε ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ και ΚΟΥΡΣΚ αν είχαμε τσακίσει όλους τους φορείς των οπορτουνιστικών απόψεων και της γραμμής που μας κατέστρεψε. Θα είχαν χάσει τα αυγά και τα καλάθια οι καπιταλιστές. Με την πλειοψηφία του λαού ένοπλη με ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ θα είχαμε τσακίσει την Αστική τάξη τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 ανατρέποντας τον καπιταλισμό. Το ίδιο θα είχε συμβεί σε πολλές άλλες χώρες. Αν δεν τσακίσεις τον Καπιταλισμό όταν είναι μπλεγμένος σε Ιμπεριαλιστικό πόλεμο πότε θα το κάνεις.... Τα σέβη μου. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετική εργασία!
    Αυτά τα πράγματα έπρεπε να τα ξέρουμε τουλάχιστον από το '74...
    Είναι ανάγκη να μάθουμε και τι τηλεγραφούσε ο Ποπώφ στην Σοβιετική Κυβέρνηση.
    Και πέρα από αυτά, το πρόβλημα δεν ήταν ακριβώς οι συμφωνίες Λιβάνου (κυρίως) και Καζέρτας, αλλά το πνεύμα, που επικρατούσε στις γραμμές του ΚΚΕ και ήταν τελείως αναντίστοιχο με την ξεκάθαρη και ταξικότατη τοποθέτηση του Τσώρτσιλ. Ελπιζαν (;!) πως "θα βρούν άκρη" με τους ιμπεριαλιστές! Γι αυτό και οι συμφωνίες, που ήταν το αποτέλεσμα και όχι η αιτία.
    Κι ενώ είναι γνωστό, πως κορυφαία στελέχη, ιδίως του ΕΛΑΣ, όπως ο Αρης και ο Κ. Κανελλόπουλος (μετέπειτα επιτελάρχης της ΙΙΙ Μεραρχίας/ΔΣΕ), ακόμη και ο κεντρώος Ευαγ. Μαχαίρας είχαν ξεκάθαρη εικόνα για το που το πηγαίνανε οι εγγλέζοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σεχτάρ. Πολύ σωστά αλλά δεν γινόταν να τα μάθουμε το 1974... Επρεπε να φρενάρουμε μπροστά στο γκρεμό το 1991... να ξεκαθαρίσουμε και με τον κεντρίστικο οπορτουνισμό για να μπορέσουμε να τα μάθουμε. Δυστυχώς δεν γινόταν αλλιώς.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. «Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του [γερμανικού] Γενικού Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω, μοναδική σε όλο το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφορούσε -όπως τουλάχιστο μου είπε ο Γιοντλ- την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα, χωρίς βρετανική ενόχληση. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα, [αλλά] ποιος είχε την πρωτοβουλία, δεν ξέρω- πιστεύω [όμως] ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, παρά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομύθιες.

    Η πληροφορία για το περίεργο αυτό “τζέντλμεν αγκρίμεντ” μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε, σε όσους το έμαθαν, κατάπληξη. Και πράγματι οι Άγγλοι το τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν με στρατό από τα ελληνικά νησιά που εκκένωσαν, και πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Άγγλους αμαχητί και με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις που κατείχαν τον ελληνικό χώρο.»...... Είπαμε ..άλλο καπιταλισμός ...άλλο φασισμός ...εθνική ενότητα αδελφοσύνη και άλλα τέτοια κουραφέξαλα απο τα καρακόλια του καπιταλισμού. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα λεγόμενα του Σπέερ επιβεβαιώνονται από τα ιστορικά γεγονότα: Πρώτον, δύναμη 20.000 Γερμανών στρατιωτών παράμεινε στην Κρήτη, με όλο τον βαρύ τους εξοπλισμό, έως και το 1945..... Με αυτή την συμφωνία έμειναν στην Κρήτη μέχρι 10 Μάη του 1945 και συνέχισαν μέχρι τα μέσα Ιούλη με την συμφωνία της Κνωσού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10574802 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ενδιαφέρον άρθρο με πλήθος ιστορικά στοιχεία και μπράβο και για την βιβλιογραφία.

    Υπάρχουν και αρκετά πράγματα στα οποία θα έπρεπε να το "δεις" καλύτερα πχ η υπόθεση του Νεοζηλανδού Ντόναλντ Τζoν Στoτ (Ντoτ Στoτ, Donald Stott) στην οποία οκτώ οργανώσεις υπέγραψαν συμφωνία που έθετε τις οργανώσεις τους υπό τις διαταγές του Γενικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής για την εκτέλεση αντιστασιακών πράξεων και «να προστατεύσωσι και να φρουρήσωσι την πόλιν ευθύς ως εκκενωθή και μέχρι της αφίξεως των συμμαχικών στρατευμάτων»... από που πηγάζει ότι αυτός που συνεργαζόταν με ΣΜΑ ήταν δωσίλογος;

    Ακόμα θα πρέπει να ξέρεις ότι τα «Ταγμάτα Ασφαλέιας» στην πραγματικότητα είχαν ιδρυθεί νωρίτερα από την σύσκεψη που αναφέρεις.
    ...
    Ο Στοτ δεν είχε καμία εξουσιοδότηση για την συνάντηση με τους Γερμανούς, ανακλήθηκε από την SOE, ενώ έχει σταλεί σήμα από τον Απόλλωνα, που έλεγε: «Ο Στοτ ... θυμίζει σε μικρογραφία την υπόθεση Hess (επαναλαμβάνω Hess)». Οργάνωση Απόλλων σήμα 22.11.43 προς την S.O.E στο Κάιρο όπου του χρεώνεται «τεράστια αφέλεια».

    Ο Στοτ συνοδευόταν από τους διερμηνείς Κυρτάτο και Μπακούρο και οι γερμανοί απότελείτο από τον Λοος με διερμηνέα τον Βάλτερ και τον διπλωμάτη Ρούντι Σταίρκερ (σαν εκπρόσωπος του Νωυμπάχερ - Neubacher) που ο Χίτλερ του είχε απαγορεύσει να παρίσταται.

    Τέλος πάντων αυτό που αναφέρεις είναι μεγάλη ιστορία και εσύ το παρουσιάζεις έτσι που να βολεύει κάποια συμπεράσματα....

    Υπάρχουν και άλλα πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στα ιστορικά στοιχεία.... δεν σε κουράζω άλλο (επαναλαμβάνω ότι μιλώ πάντα ιστορικά χωρίς βέβαια να διεκδικώ κανένα αλάθητο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εχεις το αλάθητο απο την μεριά της εκπροσώπησης των καπιταλιστών σε αυτός δεν υπάρχει αμφιβολία. Εχουμε το αλάθητο εκπροσωπόντας την εργατική τάξη και τον λαό. ΤΑΞΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΤΑΞΗ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Ο Στοτ δεν είχε καμία εξουσιοδότηση για την συνάντηση με τους Γερμανούς, ανακλήθηκε από την SOE, ενώ έχει σταλεί σήμα από τον Απόλλωνα, που έλεγε: «Ο Στοτ ... θυμίζει σε μικρογραφία την υπόθεση Hess (επαναλαμβάνω Hess)». Οργάνωση Απόλλων σήμα 22.11.43 προς την S.O.E στο Κάιρο όπου του χρεώνεται «τεράστια αφέλεια».

      Ο Στοτ συνοδευόταν από τους διερμηνείς Κυρτάτο και Μπακούρο και οι γερμανοί απότελείτο από τον Λοος με διερμηνέα τον Βάλτερ και τον διπλωμάτη Ρούντι Σταίρκερ (σαν εκπρόσωπος του Νωυμπάχερ - Neubacher) που ο Χίτλερ του είχε απαγορεύσει να παρίσταται....... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Υπάρχουν και αρκετά πράγματα στα οποία θα έπρεπε να το "δεις" καλύτερα πχ η υπόθεση του Νεοζηλανδού Ντόναλντ Τζoν Στoτ (Ντoτ Στoτ, Donald Stott) στην οποία οκτώ οργανώσεις υπέγραψαν συμφωνία που έθετε τις οργανώσεις τους υπό τις διαταγές του Γενικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής για την εκτέλεση αντιστασιακών πράξεων και «να προστατεύσωσι και να φρουρήσωσι την πόλιν ευθύς ως εκκενωθή και μέχρι της αφίξεως των συμμαχικών στρατευμάτων»... από που πηγάζει ότι αυτός που συνεργαζόταν με ΣΜΑ ήταν δωσίλογος;.... Για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό λαό και να προλάβουν να αλλάξουν ρούχα οι καπιταλιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  7. Για την υπόθεση Στοτ υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία, εγώ έχω αντλήσει πράγματα από:

    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
    ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ του Σ Ν Γρηγοριάδη εκδόσεις Κ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
    Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Μιχάλης Λυμπεράτος, "Οι οργανώσεις της Αντίστασης" Τόμος Γ', Μέρος Β' Κατοχή - Αντίσταση, 2007, εκδόσεις Βιβλιόραμα
    Χάγκεν Φλάισερ Στέμμα και σβάστικα, η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, 1941-1944, Αθήνα 2009, Το Βήμα βιβλιοθήκη.
    Από την Αντίσταση στον Εμφύλιο, Υπόθεση Don Stott πρελούντιο για μια ξεχωριστή αγγλογερμανική ειρήνη; Χάγκεν Φλάισερ εκδόσεις Νέα Σύνορα Α.Λιβάνης, Αθήνα 1982
    Ιάσονας Χανδρινός:Το τιμωρό χέρι του λαού Η δράση της ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944,εκδόσεις Θεμέλιο σελ 257
    ΠΕΑΝ (1941-1945): Πανελλήνιος Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων Ευάνθης Χατζηβασιλείου Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, 2004
    Αλέξανδρος Λ. Ζαούσης, Λέλα Καραγιάννη. Η Μπουμπουλίνα της Κατοχής 1941 - 1944, Ωκεανίδα, Αθήνα 2004.
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ επιμέλεια Μάριον Σαράφη εκδόσεις ΑΑ ΛΙΒΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο Χίτλερ και ο Ναζισμός ήταν συνειδητή επιλογή των Γερμανών Καπιταλιστών για να αναβαθμίσουν την θέση τους στην Ιμπεριαλιστική πυραμίδα μετά τις Βερσαλίες και ταυτόχρονα η αιχμή του δόρατος ενάντια στο Δ.Κ.Κ και την ΕΣΣΔ. Ο Δεύτερος στόχος ήταν κοινός και με τους δυτικούς καπιταλιστές. Ενίσχυσαν τον Χίτλερ σις παραμονές του πολέμου με όλους τους τρόπους. Το 1938 στο Μόναχο του παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία ανοίγοντας τον δρόμο για την Ανατολή. Ταυτόχρονα το 1939 Φιλανδία και Ιαπωνία χτύπησαν την ΕΣΣΔ. Την ίδια περίοδο αποκαλύφθηκε συνωμοσία στο Κόκκινο στρατό απο τους ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ ΤΡΟΤΣΚΙ ΖΗΝΟΒΙΕΦ για την ανατροπή των Μπολσεβίκων σε συνεργασία με ΧΙΤΛΕΡ ΙΑΠΩΝΙΑ. Αν δεν τους είχαν τσακίσει το 1938 θα είχαν χτυπήσει όλοι μαζί την ΕΣΣΔ. Υπογράφοντας τον ΕΛΙΓΜΟ ΜΟΛΟΤΟΦ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ διέσπασαν τους Καπιταλιστές μπλέχτηκαν σε πόλεμο μεταξύ τους πριν χτυπήσουν την ΕΣΣΔ και τους νίκησε. Τον ενίσχυαν και έδειχναν ανοχή μέχρι την συντριβή σε Στάλινγκραντ και Κούρσκ το 1943 Απο εκεί και πέρα οι Γερμανοί στρατηγοί άνοιγαν το μέτωπο στην δύση πολεμώντας με λύσσα στην ανατολή με τους δυτικούς να τρέχουν να προλάβουν να φτάσουν πρώτα αυτοί στο Βερολίνο για να σώσουν ότι προλάβουν για τον Καπιταλισμό. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η πείρα διδάσκει

    Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.

    Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

    Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.

    Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).

    Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).

    Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).

    Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:

    «Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».

    Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).

    Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
    Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έβαλες πάρα πολλά θέματα Παναγιώτη και για να σου απαντήσει κάποιος θα πρέπει να γράψει μια βιβλιοθήκη πράγματα.

    Επιπλέον δεν έβαλες καθόλου βιβλιογραφία και στοιχεία... όλα τούτα για α τα ξέρεις δύο τρόποι υπάρχουν:

    Α Να τα έχεις διαβάσει κάπου (σ αυτή την περίπτωση πρέπει να αναφέρεις πηγή).
    Β Να τα έχεις ζήσει και να έχεις παίξει ρόλο στην διαμόρφωσή τους πχ να ήσουν στο Μόναχο ο Νταλαντιέ ή ο Μουσολίνι κλπ ή άμεσος συνεργάτης τους.

    Μιας όμως και αναφέρθηκα στο Μόναχο στο οποίο αποφασίστηκε η τύχη της Τσεχοσλοβακίας θα πρέπει να ξέρεις ότι:

    Η Τσεχοσλοβακία είχε κοινά σύνορα με την ΕΣΣΔ και αμυντική συμφωνία....
    ΕΡΩΤΩ γιατί ο Στάλιν δεν εισέβαλε να προασπίσει τη ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας μετά το ανέντιμο Μόναχο;

    Δες τώρα τι σημαίνει κατευθυνόμενη ιστορία:

    Την συμφωνία Γ Ράιχ και ΕΣΣΔ την ονομάζεις ΕΛΙΓΜΟ ΜΟΛΟΤΟΦ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ

    Ενώ το Μόναχο, (Το 1938 στο Μόναχο του παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία ανοίγοντας τον δρόμο για την Ανατολή). Ξεχνώντας εντελώς τις δεσμεύσεις της ΕΣΣΔ.

    Τέλος λες το ανεπανάληπτο ( το 1939 Φιλανδία και Ιαπωνία χτύπησαν την ΕΣΣΔ.) ...
    Ώστε η Φιλανδία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ! ΑΧΤΥΠΗΤΟ και ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ μπράβο σου (γι αυτό είμαι φανατικός αναγνώστης σου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πάλι σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πάντα είσαι πυξίδα. Η Κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας δεν δέχτηκε την βοήθεια της ΕΣΣΔ βασίστηκε στους δυτικούς καπιταλιστές συμμάχους της στον κοινό αντικομουνιστικό στόχο που είχαν και συμμάχησε με τον Χίτλερ. Φιλανδία και Ιαπωνία χτύπησαν την ΕΣΣΔ μόνο που χάσανε την 5η Φάλαγγα ΤΡΟΤΣΚΙ ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ ΖΗΝΟΒΙΕΦ και απέτυχαν. Οποιος νομίζει πως οι Καπιταλιστές θα ετοίμαζαν επίθεση και η ΕΣΣΔ δεν θα έκανε ελιγμούς για να τους διασπάσει να αλλάξει πλευρό γιατί ...πιάστηκε.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Βρε Παναγιώτη τελεσίγραφο έστειλε η ΕΣΣΔ για προσάρτηση εδαφών από την Φιλανδία, και μετά άρχισε επίθεση στους αμυνόμενους... Γούστο έχει να ακούσω ότι επιτεθήκαμε εμείς στους Ιταλούς στην Β Ήπειρο...

      Διαγραφή
    3. ΙΑΠΩΝΙΑ και ΦΙΛΑΝΔΙΑ επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ σαν μέλη του Αντικομιντέρν συμφώνου. Αυτή είναι η πραγματικότητα και την πάτησαν γιατί τσάκισαν τους συνωμότες. Ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν Ιμπεριαλιστικός και απο τις δύο πλευρές των Καπιταλιστικών χωρών. Συνέχισε... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. Αλβανία λέγεται. Μπερδεύτηκες.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Και το τελεσίγραφο που έστειλαν απαιτώντας από μια μικρή χώρα εδάφη της, τι να το κάνουμε να το ξεχάσουμε επειδή δεν βολεύει; Μήπως επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ και η Βεσσαραβία; Μήπως επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ και τα Βαλτικά κράτη, μήπως επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ και η Πολωνία; Μήπως επιτεθήκαμε και εμείς στην Ιταλία στην Βόρειο Ήπειρο (την οποία ελευθέρωσε ο ελληνικός στρατός ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές;)

      Διαγραφή
    6. Είπαμε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν Ιμπεριαλιστικός και απο τις δύο μεριές των καπιταλιστικών χωρών. Αλβανία λέγεται μπερδεύτηκες.... Ιαπωνία και Φιλανδία επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ στα πλαίσια του Αντικομιντέρν. Την πάτησαν γιατί οι Μπολσεβίκοι τσάκισαν του συνωμότες. Η ΕΣΣΔ πήρε πίσω τα εδάφη της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας που είχε αρπάξει η Ιμπεριαλιστική Πολωνία το 1918 με το ΜΠΡΕΣΤ ΛΙΤΟΦΣΚ. Το 1938 στο Μόναχο παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ ανοίγοντας δρόμο για την ανατολή με την αστική τάξη της χώρας να κάνει συμμαχία με τον Χίτλερ. Ολα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    7. Στα Βαλτικά κράτη γίνανε επαναστάσεις και νίκησαν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  11. https://atexnos.gr/%CE%B7-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-1945-%CF%83%CF%84%CE%B7/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί έβαλες αυτό το άρθρο με την νίκη των εργατικών του Κλ Άτλυ (Clement Richard Attlee) απέναντι στους συντηρητικούς του Ο Τσώρτσιλ; Δηλαδή τι νομίζεις ότι επειδή λέγονται εργατικοί διέφεραν σε τίποτα από τους συντηρητικούς;

      Σε τίποτα δεν άλλαξε η αγγλική πολιτική σε σχέση με το ΕΑΜ - ΚΚΕ....

      Για να καταλάβεις την ομοιότητα της πολιτικής και των δύο σου λέω ότι:

      "Ο Βρετανός υφυπουργός Εξωτερικών Μακνήλ δήλωσε στην Βουλή των Κοινοτήτων ότι τα βρετανικά στρατεύματα θα ματαίωναν κάθε απόπειρα είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς να καταλάβει την εξουσία με την βία" (ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ του Γουντχάουζ σελ 379).

      Και φυσικά η προειδοποίηση δεν είχε να κάνει με την δεξιά, διότι αυτή ήδη κατείχε την εξουσία.

      Διαγραφή
    2. Αντιλαμβάνομαι την ζαλάδα σου αλλά εγώ το έβαλα για να δείξω τι φταίει και ο λαός δεν πήρε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 και ο λόγος είναι πως το ΚΚΕ δεν είχε στόχο τον Σοσιαλισμό άρα δεν υπήρχε ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Οσο για το τι θα ματαίωναν η Αστική Τάξη και οι Αγγλοι σύμμαχοί της το παραδέχονται πολύ ξεκάθαρα οι Καπιταλιστές....«Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948)..... Κουράγιο.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  12. Σεχτάρ ο Τρομερός σήμερα ξέρουμε πάρα πολλά πράγματα σε σχέση με την σοβιετική ανάμιξη στα ελληνικά πράγματα, υπάρχουν πλήθος στοιχεία. Ο Ποπώφ στα Δεκεμβριανά ζούσε στην Μ Βρετανία μαζί με τον Σκόμπυ και τον Γ Παπανδρέου (και όλη την ηγεσία, ελληνική και ξένη).

    Είχε μάλιστα για ασυρματιστή τον Έλληνα Νίκο Βαβούδη, Σοβιετικό πολίτη και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, τον γνωστό από τη υπόθεση των ασυρμάτων του ΚΚΕ.

    Μαζί ήταν και το πολιτικό στέλεχος Νικ. Τσερνίτσεφ, ειδικό στα ελληνικά πράγματα, αλλά μόνο τον Ν Βαβούδη που είχε με τον ασύρματο φτάνει.... στην σοβιετική ηγεσία είχε μεταφερθεί ότι συνέβαινε και φυσικά δινόντουσαν οι ανάλογες εντολές.... εξ άλλου υπάρχουν έγραφα που φανερώνουν ότι υπήρχε καθοδήγηση από την Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία και την ΕΣΣΔ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλλα λόγια να ...αγαπιόμαστε.... Αντικομουνισμός και προβοκάτσιες μόνο που δεν πιάνουν... Δεν γνωρίζουμε τίποτα μέχρι στιγμής για την ενημέρωση του Ποπώφ στην Μόσχα. Τον ήρωα Κομμουνιστή Βαβούδη δεν μπορείς να τον λερώσεις επειδή δεν ήταν με τον καπιταλισμό. Η Οπορτουνιστική γραμμή της Κ.Δ μετά το 1935 φταίει που το ΚΚΕ με ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ δεν πήρε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944. Η Πραγματικότητα είναι πεισματάρα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Κύριε Πλούτωνα, ο λόγος, που πρέπει να μάθουμε τι τηλεγραφούσε ο Ποπώφ στην υπηρεσία του ελάχιστη σχέση έχει να κάνει με ό,τι εξελισσόταν την ίδια εποχή στην Ελλάδα. Γι αυτά την αποκλειστική ευθύνη είχε το ΚΚΕ. Ο Ποπώφ, όπως γνωρίζουμε, εδώ ήταν "Σφίγγα", δεν έλεγε τίποτε γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά του, να δίνει "γραμμή"(!) στο ελληνικό κίνημα. Υποθέτω ήταν παρατηρητής εκ μέρους της ΕΣΣΔ στα πλαίσια του συμμαχικού αγώνα κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Σημασία για το παγκόσμιο κομμ. κίνημα (από αυτή τη θέση εγώ μιλάω) έχει τι πληροφορίες μετέδιδε για να εκτιμήσουμε πως διαμορφωνόταν η στάση της ΕΣΣΔ στον Β' ΠΠ και σε σχέση με "πολύ ειδικά" ζητήματα, όπως και το ελληνικό.
      Οπως ξεκάθαρα φαίνεται στην εξαιρετική ανάρτηση εδώ, ΚΑΙ στην Ελλάδα/Μ. Ανατολή, ήδη από το '43 είχε αρχίσει ένας, γνωστός και από πριν, "Παράξενος Πόλεμος", κύρια εκ μέρους των Αγγλων, αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης. Να το πω με απλά λόγια, γι αυτούς ήδη από τις αρχές του '43, όταν ο Χίτλερ έφαγε τα μούτρα του στο Στάλινγκραντ, το "αντιφασιστικό" είχε τελειώσει και ξανάρχιζε το "ταξικό" με φούλ μηχανές.
      Τώρα αυτά τα περί Βαβούδη, που υπαινίσσεσαι, δεν τα θεωρώ σοβαρά. Αλίμονο αν ο ασυρματιστής ήταν σε θέσει να διαβάσει τα κρυπτογραφημένα μηνύματα, που του δίναν να μεταβιβάσει! Προφανώς και πρέπει να ήταν έμπιστος ο ασυρματιστής, γι αυτό και ο Ποπώφ ζήτησε από το ΚΚΕ τέτοιο άτομο, αλλά μέχρις εκεί. Εκτελεστικό όργανο ήταν.
      Για τα υπόλοιπα, που έγραψες περί Τσεχίας, Φιλλανδίας κλπ., τα θεωρώ κωμικά και ανάξια συζήτησης - αυτά είναι λυμένα, και, τουλάχιστον για μένα, δεν παρουσιάζουν κανένα σκοτεινό σημείο και ενδιαφέρον.

      Διαγραφή
    3. Γεγονός είναι ότι ο Ποπώφ ήταν σφίγγα στο να λέει πράγματα προς δημοσίευση, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι από την σοβιετική αποστολή ο σημαντικός δεν ήταν ο Ποπώφ αλλά ο Νικ. Τσερνίτσεφ και ο Νικ Βαβούδης (αυτοί ήταν η μηχανή που κινούσε το ΚΚΕ).

      Τώρα οι οπαδοί του ΚΚΕ πιστεύουν ότι το κόμμα λειτουργούσε με δικές τους αποφάσεις, οι διάλογοι που πλέον γνωρίζουμε (αυτό το μικρό μέρος που γνωρίζουμε) δείχνουν ότι το ΕΑΜ - ΚΚΕ λειτουργούσε σε διατεταγμένη αποστολή.

      Διαγραφή
    4. Θα πρέπει να σου πω ότι 2-3 ημέρες πριν την έναρξη των Δεκεμβριανών ο Ποπώφ επισκέφτηκε στο νοσοκομείο τον Γ Ιωαννίδη (έχει γράψει αυτός ότι συζήτησαν για το κίνημα που είχαν αποφασίσει, πιστεύω ότι είπαν πολλά πράγματα που δεν τα έβαλε στο βιβλίο του ο Γ Ιωαννίδης).

      Τι λες τώρα εσύ ο Ποπώφ μετά την επίσκεψη στο νοσοκομείο δεν έστειλε κανένα μήνυμα στην Μόσχα;

      Εξ άλλου το ΚΚΕ είχε απ ευθείας επαφή με ραδιοτηλεγραφήματα και με τον Δημητρώφ και με την ηγεσία της ΕΣΣΔ (υπάρχουν ραδιοτηλεγραφήματα τι να κάνουμε;)

      Διαγραφή
    5. Είπαμε δεν τσιμπάμε σκέψου κάτι άλλο. Η Ευθύνη βαραίνει το ΚΚΕ και την Κ.Δ μετά το 1935.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    6. Συνέχισε να γράφεις σε έχουμε για οδηγό και πυξίδα. Σε αντίθετη περίπτωση θα ψάξουμε τι λάθος κάναμε. Προσφέρεις άφθονο γέλιο... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  13. Με ΚΚΕ να έχει Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ θα έκαναν όσους Ελιγμούς χρειαζόταν και στην διάρκεια του 1944 θα τσάκιζαν τα Τάγματα και τις οργανώσεις γέφυρα ΕΚΚΑ ΚΑΙ ΕΔΕΣ ο ΕΛΑΣ θα αποτελούσε τμήμα του Κόκκινου στρατού και Σεπτέμβρη Οκτώβρη του 1944 θα συνδύαζαν την αποχώρηση των Γερμανών με το τσάκισμα του Αστικού κράτους και την ανατροπή του καπιταλισμού σε επαναστατικές συνθήκες και με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. https://gkagkarin.blogspot.com/2021/01/blog-post_614.html ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι να λερώσω και τι προβοκάτσιες και οπορτουνισμούς και κοινωνικές συμμαχίες μου τσαμπουνάς, εδώ έχουν βγει από Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία οι διάλογοι που γίνηκαν, έχουν γράψει ΚΚΕδες για τις συζητήσεις με τον πρέσβη στο Κάιρο, γνωρίζουμε τις συμφωνίες Άγγλων και σοβιετικών για το μοίρασμα σε ζώνες επιρροής, ξέρουμε τι έπραξε η ΕΣΣΔ όταν γίνηκαν τα Δεκεμβριανά.... Δηλαδή ξέρουμε τα πάντα.

    Όσο αφορά τον Ν Βαβούδη αφού ήταν στην Μ Βρετάνια παρέα με όλη την αστική τάξη και τους Άγγλους στα Δεκεμβριανά με ασύρματο, μαζί ήταν και ο Νικ. Τσερνίτσεφ δεν είχαν πληροφορηθεί όλοι στην ΕΣΣΔ τι γινόταν και δεν δινόντουσαν από πολλούς δρόμους πληροφορίες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσυ υπηρετείς την τάξη σου των Καπιταλιστών και εγώ την δική μου των εργατών. Οτι γράφω είναι απο Κομμουνιστική πλευρά και είναι απόλυτα σωστά. Σου απαντάει και ο Σεχτάρ με τα οποία συμφωνώ απόλυτα. Οπορτουνιστές έχουν γράψει που υπηρετείτε παρέα την αστική τάξη με μοιρασμένους ρόλους. Η Ευθύνη βαραίνει την Οπορτουνιστική γραμμή της Κ.Δ μετά το 1935 το ΚΚΕ στην ίδια βάση και το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. ΚΚΕ με στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και με Κοινωνική συμμαχία θα συνδύαζε την αποχώρηση των Γερμανών με την ανατροπή του Καπιταλισμού τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 και θα σας τσάκιζε. Ολα τα άλλα είναι ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ. Συνέχισε σε έχω για πυξίδα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Δεν υπηρετώ τίποτα βρε Παναγιώτη, μη βλέπεις παντού εχθρούς... προσωπικά θες να σου πω με τον χαρακτήρα που έχω το πιθανότερο είναι αν ζούσα να σκοτωνόμουνα άδικα των αδίκων διότι θα ήμουνα πρώτος και καλύτερος...

      Πάντως διαολίζομαι ειλικρινά ποια εργατική τάξη μου γράφεις; Ο ΔΣΕ αποτελείτο από αγρότες, η εργατική τάξη γύρισε την πλάτη στο κίνημα που λες...

      Και τέλος μη ζεις με ψέματα, το ΕΑΜ και ο ΔΣΕ δεν είχε ΠΟΤΕ δυνατότητα επικράτησης για πολλούς λόγους, ένας από τους πολλούς λόγους ήταν η ανικανότητα των στελεχών του... Πως θα νικούσε δηλαδή ο Σιάντος τον Γ Παπανδρέου; ο Ν Ζαχαριάδης τον Σοφούλη; Ο Β Μπαρτζιώτας τον στρατηγό Σκόμπυ; Ο Μάρκος ή Γούσιας τον Παπάγο ... δεν το βλέπεις ότι το ειδικό τους βάρος δεν συγκρίνεται; Για να μη σου πάω στα κατώτερα στελέχη έπρεπε ο Πυθαγόρας ή Στ Γκιουζέλης να αντιμετωπίσει τον Τσακαλώτο, είναι δυνατόν;

      Άσε λοιπόν τις ονειροφαντασίες.

      Διαγραφή
    3. Χα! Ωραία παραμυθάκια για μικρά παιδιά!
      Μόνο, που, π.χ. ο Πέρδικας, πολεμώντας με πέντε σφαίρες στην τσέπη, τον έστειλε τον στρατηγό Στανωτά (στον Αδη), ο δε Παπάγος ήταν γνωστός χέστης και άκαπνος "στρατηγός"! Τώρα για τη σύγκριση π.χ. Ζαχαριάδη-Σοφούλη και τους άλλους τί να πούμε! Σαφώς και ήταν ικανότεροι και σπουδαιότεροι άνθυρωποι οι κομμουνιστές. Γι αυτό και ταλαιπώρησαν τα γκεσέμια του κεφαλαίου για περίπου 8 χρόνια.
      Με ένα καίκι ελαφρά όπλα κράτησε η Τρίτη Μεραρχία δυό χρόνια στα βουνά του Μωριά.
      Για να τα έβλεπα τα σαϊνια σου, αν είχαν και το ΕΑΜ/ΔΣΕ τις ίδιες πλάτες, σε όπλα, ναπάλμ, βαρέα όπλα, τεθωρακισμένα, ναυτικό, αεροπορία κλπ. και ...λίρες;!
      Εκεί θα γέλαγε ο κάθε πικραμένος....

      Διαγραφή
    4. Πολύ πολύ σωστά να τις αφήσεις δεν σε βοηθάνε η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. ΚΚΕ με στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και ΕΑΜ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 θα έπαιρναν την εξουσία σε επαναστατικές συνθήκες και με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό. Συνέχισε να υπηρετείς την τάξη των καπιταλιστών που ανήκεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Δεν κουράστηκες καλέ ποιμένα να μπαίνεις εδώ και να κατεβάζεις τα λογιδρία σου;
      Την μια μας λες, ότι τα στελέχη του ΔΣΕ ήταν άκαπνα φουγάρα που στην καλύτερη κάνουν για διοικητές λόφων!!!
      Την άλλη μπαίνεις και γράφεις ότι με βάση τα γερμανικά αρχεία (αλήθεια;), οι απώλειες των κατακτητών την περίοδο της κατοχής από τους αντάρτες προσέγγιζαν τους 400-500 άνδρες.
      Τώρα κάνεις και μια διάλεξη για τους Ζαχαριάδη, Βαβουδη και το ρόλο της ΕΣΣΔ.
      Ρε, τι καπνό φουμαρεις;;;

      Διαγραφή
  16. Οι τροτσκιστές και οι Καλυβομαραντζίδηδες καταπίνουν αμάσητο τον "Παράξενο Πόλεμο" γιατί τους χαλάει μιαν ωραία ιμπεριαλιστική αφήγηση.
    Δεν έχουμε να πούμε τίποτε περισσότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Φανατικοί είστε, μέχρι και το τέλος του 1947 ο ατομικός οπλισμός του ΔΣΕ ήταν καλύτερος από τον ατομικό οπλισμό του ΕΣ.... μετά άλλαξαν τα πράγματα.

    Τώρα δεν σου κάνει εντύπωση ότι ο ΔΣΕ δεν κατάφερε σε καμιά περίπτωση να κερδίσει καμιά μάχη; Ακόμα και η κατάληψη του Καρπενησίου ήταν αφορμή για να καταστραφούν πλήρως δύο μεραρχίες του, η μεραρχία του Γιώτη και η μεραρχία του Διαμαντή.

    Πάντως με αυτά τα μυαλά δεν είναι καθόλου παράξενο η οικτρή τύχη ήττας όλων των γύρων που ξεκίνησε το ΚΚΕ.

    Θα ήθελα να συγκρίνεις τις ικανότητες των ηγετών της μιάς και της άλλης παράταξης:

    Ο Σιάντος ήταν καπνεργάτης, αγράμματος. Και έπρεπε να αντιμετωπίση τον καθηγητή της πολιτικής Γ Παπανδρέου.

    Ο Γ Ιωαννίδης ήταν κουρέας αναλφάβητος. Και έπρεπε να αντιμετωπίσει τον καθηγητή Πανεπιστημίου Π Κανελλόπουλο.

    Ο Β Μπαρτσώτας ήταν της ΑΣΟΕΕ, δεν είχε δουλέψει ποτέ του, αιώνια τρόφιμος φυλακών καμιά σχέση με την πολεμική τέχνη και στα Δεκεμβριανά έπρεπε να αντιμετωπίσει τον στρατηγό Σκόμπυ.

    Ο Ν Ζαχαριάδης είχε γραμματικές γνώσεις δύο τάξεων Γυμνασίου, πολιτική πείρα κομμουνιστικής μονολιθικότητας. Και έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Σοφούλη (δηλαδή τον διάδοχο του Ε Βενιζέλου).

    Ο Μάρκος ήταν κουλουριτζής και ο Γούσιας μπαλωματής και οι δύο αγράμματοι και έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον στρατηγό Παπάγο (τον νικητή της Πίνδου).
    Ο Πυθαγόρας ήταν υπαξιωματικός του τακτικού στρατού και ο Στ Γκιουζέλης μωσαικατζής και έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον Τσακαλώτο Ττον διοικητής της 3ης ΟΤ του Ρίμινι).
    Θες να προχωρήσω σε άλλους συσχετισμούς;
    Οι πιό ικανοί ηγέτες του ΔΣΕ ήταν ο Γιαννούλης και Γεωργιάδης και τους εκτέλεσαν ούτε καν ανταρτοδικείο δεν τους πέρασαν. Και ο Διαμαντής τον οποίο θυσίασαν σε μια αποστολή αυτοκτονίας χωρίς λόγο.
    Τώρα μου μιλάς για τον Πέρδικα ο οποίος ήταν ένας αγράμματος γιδοβοσκός παντελώς ανίκανος να ηγηθεί σε οτιδήποτε, του ανέθεσαν μονάδα στην μάχη της Δημητσάνας και την μακέλεψε, αναγκάστηκαν να τον αντικαταστήσουν κατά την διάρκεια της μάχης.... ας μη σου γράψω τίποτα άλλο θα πικραθείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσυ υπηρετείς την τάξη σου των Καπιταλιστών και εγώ την δική μου των εργατών. Οτι γράφω είναι απο Κομμουνιστική πλευρά και είναι απόλυτα σωστά. Σου απαντάει και ο Σεχτάρ με τα οποία συμφωνώ απόλυτα. Οπορτουνιστές έχουν γράψει που υπηρετείτε παρέα την αστική τάξη με μοιρασμένους ρόλους. Η Ευθύνη βαραίνει την Οπορτουνιστική γραμμή της Κ.Δ μετά το 1935 το ΚΚΕ στην ίδια βάση και το ΕΑΜ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. ΚΚΕ με στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και με Κοινωνική συμμαχία θα συνδύαζε την αποχώρηση των Γερμανών με την ανατροπή του Καπιταλισμού τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 και θα σας τσάκιζε. Ολα τα άλλα είναι ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ. Συνέχισε σε έχω για πυξίδα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Τίτλος τιμής για τους Κομμουνιστές. Πυξίδα και οδηγό σε έχουμε Φουκαριάρη. Οταν σταματήσεις να σκούζεις θα ψάξουμε τι λάθος κάναμε. Συνέχισε προσφέρεις άφθονο γέλιο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Μπα, από πίκρες ξέρουμε, αλλά εσύ γράψε, γράψε...
      Μολογάς χωρίς ξύλο!
      Μπαλωματήδες, κουλουρτζήδες, καπνεργάτες (μπρρρρ!) και αγράμματοι (μπλιάχ!), άοπλοι και ξυπόλητοι, αντιμετώπισαν τρείς αυτοκρατορίες, δυο ξένους στρατούς (αφήνω τους Βουλγάρους έξω) και τα ντόπια δωσιλόγια τους οπλισμένα σαν αστακούς και με πλήρη κάλυψη σε πολεμοφόδια, φάρμακα, επιμελητεία και ....λίρες!
      Μαζί με τον άκαπνο ..."νικητή" που δεν ήξερε καν κατά πού πέφτει η Πίνδος, αλλά ήξερε, που ήταν η ...Φρειδερίκη!
      Μωρέ, πλάκα έχετε!

      Διαγραφή
    4. Βρε παπατζη ωραία μας τα λες. Σε 2-3 σειρές ξεπετάς όλα τα τεκταινόμενα μιας ολόκληρης δεκαετίας και μάλιστα κάνεις κρίσεις για πρόσωπα που δεν έπαιζαν με κανενός την πλάτη καβάτζα.
      Αλήθεια ρε φίλε, από ποιες πηγές αντλείς τα στοιχεία σου;
      Μιλάς για μονολιθικότητα, την στιγμή που δεν ξέρεις ή αποφεύγεις εσκεμμένα να αναφέρεις πόσες δυνάμεις απέκοψε ο Ε.Σ. από την Βόρεια Ελλάδα για να τις μεταφέρει στην Πελοπόννησο. Μήπως γνωρίζεις άραγε πόσο σκούρα τα έβρισκαν μέχρι τα τέλη του '48, μέχρι να φτάσουν να παρατάξουν δύναμη κοντά 50.000 απέναντι σε μόλις 3.500-4.000 και μάλιστα με πενιχρά μέσα στην διάθεση τους οι τελευταίοι;
      Πρωτού παίξεις τον έξυπνο λοιπόν την επόμενη φορά, καλό θα ήταν να ανοίξεις κανά βιβλίο.

      Διαγραφή
    5. Θα ήθελα να σου πω ότι οι πηγές μου προέρχονται κυρίως από αναμνήσεις των ίδιων των αγωνιστών του ΔΣΕ, τα βιβλία τους τα έχω εν πολλοίς στην βιβλιοθήκη μου.

      Διαγραφή
    6. Οι πηγές είναι απο τους καπιταλιστές και τα φιλαράκια τους του προδοτικού ....εσωτερικού.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    7. Εντάξει οκ ότι πεις, με έπεισες τώρα.

      Διαγραφή
  18. Εντάξει σας έπεσε βαρύ το πιλάφι, έρχομαι εγώ τώρα ο βάρβαρος και όπως είστε ζεστοί από τον σοσιαλιστικό ύπνο, σας βάζω στην ντουζιέρα και σας κάνω ντουζ με παγωμένο νερό... ειλικρινά συγνώμη σας αφήνω να κάνετε νάνι με γλυκά εύπεπτα παραμύθια...
    Επειδή όμως δεν θέλω να αφήνω πράγματα έτσι στην μέση, να σας δώσω μια διευκρίνηση.... είπα: (μέχρι και το τέλος του 1947 ο ατομικός οπλισμός του ΔΣΕ ήταν καλύτερος από τον ατομικό οπλισμό του ΕΣ.... μετά άλλαξαν τα πράγματα).

    Πράγματι μέχρι και την μάχη της Κόνιτσας δηλαδή πρώτο δεκαήμερο 1948 ο ατομικός οπλισμός του ΔΣΕ ήταν ανώτερος του ατομικού οπλισμού του ΕΣ
    Ατομικός οπλισμός
    Το βασικό όπλο του φαντάρου του ΕΣ ήταν το εντφλιντ (Lee- Enfield SMLE ) Διαμέτρημα: 7.7 x 56 mm Ταχυβολία: 15-20 σφαίρες το λεπτό.

    Ενώ του αντάρτη του ΔΣΕ ήταν το γερμανικό υποπολυβόλο MP 38 και το MP 40
    Ταχυβολία 550 φ.α.λ.
    Βεληνεκές 100 m
    Αναχορηγία Γεμιστήρας των 32 φυσιγγίων.

    Στό πυροβολικό
    Ο ΕΣ ήταν οπλισμένος με το πεδινό πυροβόλο των 25 λιβρών, πυροβόλο παντελώς άχρηστο στον ορεινό πόλεμο, ο ΕΣ διάθετε ελάχιστα ορειβατικά πυροβόλα.

    Ενώ οι αντάρτες του ΔΣΕ ήταν οπλισμένοι με τον PANZERFAUST την αντιαρματική γροθιά της γερμανικής πολεμικής μηχανής κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αποτελεσματικό όπλο για να χτυπούν φυλάκια, θωρακισμένους στόχους, οχυρωμένες τοποθεσίες κλπ

    Αυτά και συγνώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μη χαθείς σε χρειαζόμαστε. Είσαι η πυξίδα πως βαδίζουμε σωστά και προσφέρεις άφθονο γέλιο μέσα στην καπιταλιστική ζούγκλα με 2000000 δολοφονημένους ανθρώπους απο την πανδημία παγκόσμια. Σε περιμένουμε.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Το πρώτο (και τελευταίο) φορτίο οπλισμού έφτασε στον όρμο του Φωκιανού με ένα καϊκι από το Δυρράχι της Αλβανίας στις 14/7/1948. τότε ήρθαν και τα μπαζούκας, και μάλιστα η εκπαίδευση των ανταρτών σε αυτά είχε και κάποιο θύμα, που δεν ήξερε να μην κάθεται από πίσω. Μέχρι τότε οι αντάρτες πολεμούσαν με τα σκουριασμένα, που είχαν κρύψει από την κατοχή και εκείνα, που άρπαζαν "εκ του εχθρού".
      Απέναντί τους είχαν άρτια εξοπλισμένο στρατό από αγγλοαμερικάνους. Μπαζούκας είχε και ο μοναρχοφασιστικός στρατός, αλλά, άμα καταλάβαινες αυτά, που σκαλίζεις, θα ήξερες πως τα μπαζούκας εναντίον ανταρτών είναι άχρηστα λόγω έλλειψης αντικειμένου...
      Γράψε κι άλλα!

      Διαγραφή
    3. Παπατζήδες σοσιαλδημοκράτες και επαναστάτες οπορτουνιστές της κωλάρας, όχι μόνο προκαλείτε γέλιο. Είστε ότι πιο σάπιο και βρώμικο υπάρχει στο πολιτικό τοπίο.
      Γι'αυτό και καταφεύγετε σε παλαιολιθικά επιχειρήματα. Γι'αυτό και σκαλίζετε συνεχώς το παρελθόν βουτηγμένοι στην λαθολογία, το ψέμα, την ψευτο-αναλυση χαρακτήρων μέσα από το πρίσμα της βολικής κριτικής και της αποποίησης οποιασδήποτε ευθύνης από πάνω σας.
      Αδειάσατε τόσο πολύ από το 2015 μέχρι σήμερα, που δεν μπορείτε να ανοίξετε κουβέντα πλέον.
      Σας έχει πάει το σκατό στην κάλτσα, που δεν κάνετε απολύτως τίποτα τον τελευταίο 1 χρόνο.

      Διαγραφή
    4. RedFist31 Ιανουαρίου 2021 - 12:01 π.μ..... Το πέτυχες διάνα. Ολα τα παραμύθια τους περιστρέφονται γύρω απο το πως δεν θα πέσει επάνω τους το έγκλημα της καταστροφής της Κ.Δ μετά το 1935 της ΕΣΣΔ μετά το 1953 και το έγκλημα που μας στέρησε την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944. Και πολύ σωστά λες πως μετά το 2015 ξεβρακώθηκαν τελείως. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Redfist, είτε είσαι μορφωμένος είτε είσαι αγράμματος, από επίπεδο... δάπεδο με τόσες ύβρεις. Παναγιώτη, χίλιες φορές τα τίμια τσιτάτα σου, όπου κάποιος μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί σου. Και ναι, είμαστε η πυξίδα σου...

      Διαγραφή
    6. Ασφαλώς και ο οπορτουνισμός είναι η πυξίδα για τους κομμουνιστές. Οταν σταματήσεις θα ψάξουμε τι λάθος κάναμε. Συνέχισε... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  19. ...Επειδή όμως δεν θέλω να αφήνω πράγματα έτσι στην μέση, να σας δώσω μια διευκρίνηση.... είπα: (μέχρι και το τέλος του 1947 ο ατομικός οπλισμός του ΔΣΕ ήταν καλύτερος από τον ατομικό οπλισμό του ΕΣ.... μετά άλλαξαν τα πράγματα)... ΧΑΧΑΧΑΧΑ Ετσι τώρα σε παραδέχομαι. Μέσα στον πανικό και την απόγνωση σου παραδέχτηκες πως όλα θα είχαν τελειώσει για τον καπιταλισμός τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 η αν είχε πέσει όλο το βάρος στον ένοπλο αγώνα τέλη 45 αρχές 46. Μπράβο Φουκαριάρη... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Παρακολουθώ τα σχόλια και των τριών σας εδώ και καιρό. Θα ήθελα να πω κάτι: Νομίζω οτι διαφωνείτε σχεδόν στα πάντα και προς αυτό δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναπαγεται μια συζήτηση που τώρα πια έχει αγγίξει το προσωπικό. Επίσης, θα επιθυμούσαμε να σταματήσουν τα δηκτικά και υβριστικά σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ admin, μπορεί να διαφωνήσεις εσυ και οι υπόλοιποι με όσα θα πω, αλλά είναι η άποψη μου.
      Εγώ εδώ δεν μπαίνω για να κάνω ιστορική/πολιτική αντιπαράθεση με κανέναν. Ούτε γιατί θέλω να πω πως η πλευρά που υποστηρίζω ιστορικά στο χθες και το σήμερα τα κάνει ΟΛΑ καλά. Γι'αυτό κι άλλωστε δεν έχετε δεί παλιότερες τοποθετήσεις δικές μου.
      Παρακολουθώ τα λεγόμενα του κυρίου αυτου από το αφιέρωμα στην μάχη της Καλλιθέας και την κατάληψη στου Μαργαρίτη. Από κει κι υστερα λοιπόν, έχει ξεκινήσει να μπαίνει εδώ και να γράφει τάχα μου κολακευτικά σχόλια για την προσπάθεια και τον κόπο σου (π.χ το άρθρο εδώ στο οποίο γράφουμε) και μετά να ξεκινάει να εξαπολύει μια ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ κι ΑΤΕΚΜΗΡΙΩΤΗ λασπολογία κατά αυτών των ανθρώπων και των αγώνων τους.
      Αγαπητέ Oberon, σε διαβεβαιώνω ότι σε οιαδήποτε άλλη περίπτωση (απλή πολιτική διαφωνία), δεν θα έμπαινα στον κόπο να έγραφα. Το ψέμα και η βρωμιά όμως, έχουν κοντά ποδάρια.
      Καλή εβδομάδα και καλό μήνα!

      Διαγραφή
    2. Oberon συμφωνώ και, αν θες, να συμπληρώσω και οι χυδαιότητες, πράγμα ξένο με το ύφος του blog. Σας παρακολουθώ ανελλιπώς, πάρα ταύτα, και εγώ με τη σειρά μου κάνω σπάνια σχόλια. Και εγώ διαφωνώ σε κάποια με τον pluton (με αποκορύφωμα το, εν πολλοίς, ύποπτο επιχείρημά του περί μηδαμινών απωλειών των Γερμανών στην Ελλάδα - με το οποίο, δυστυχώς, έχει "κολλήσει" δίχως να ασχοληθώ περαιτέρω εφόσον δεν χρειαστεί), τα περισσότερα, όμως, σχόλια του δίνουν, πράγματι, αφορμή για διάλογο. Από κει και πέρα, καλοδεχούμενες και ικανές για διάλογο και οι τίμιες απόψεις (αν και πολλές φορές μονόλογοι) του Παναγιώτη αλλά και οι έντονες απόψεις του Σεχτάρ, δίχως ύβρεις και με χρήση ιστορικών γεγονότων(αν και ο Παναγιώτης ξέφυγε λίγο και εκείνος τελευταία). Από τον "εκνευρισμένο" redfist κρατάω την από 1.2.21 ανάρτησή του, που μπορεί μεν να μην δικαιολογεί και να ανακαλεί τις χυδαιότητες που εξαπέλυσε, καταδεικνύει, όμως, μια εντιμότητα στις σκέψεις του, ως εκ τούτου και ανακαλώ το σχόλιό μου περί "επιπέδου" με την παράκληση, από δω και πέρα, ό,τι έχει να πει να το λέει χωρίς προσωπικές επιθέσεις και χυδαίες ύβρεις.
      Υ.Γ. Pluton, ψάξε επίσης να δεις μήπως αν ζούσες στη Γερμανία του μεσοπολέμου (και με την αγνότητα που ως νεαρός είχες,όπως δηλώνεις), αν θα γινόσουν και μέλος της χιτλερικής νεολαίας. Και δεν εννοώ - για να μην παρεξηγηθώ - ότι είσαι φασίστας (αν και για τον Παναγιώτη και το οπουρτουνιστής είναι εφάμιλλο), αλλά βλέπω ότι σου αρέσουν τα αφηγήματα της κάθε "Μεγάλης Ιδέας". Μ.Γ.

      Διαγραφή
    3. Μία διευκρίνηση που την έχω κάνει πολλές φορές αλλά χρειάζεται μία ακόμα. Θεωρώ ίδιο το φασίστας με τους φορείς των οπορτουνιστικών απόψεων που αυτό δεν αφορά τον απλό άνθρωπο που εγκλωβίστηκε εκεί. Οτι ξέφυγα και εγώ είμαι σύμφωνος αλλά θα συμφωνείς πως δεν ξεκίνησα πρώτος. Μία ματιά στα σχόλια φτάνει. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. https://atexnos.gr/%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ba%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1-%ce%b2%ce%b5%ce%bd%ce%b5%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%ad%ce%bb%ce%b1%cf%82-%cf%80%cf%81/?fbclid=IwAR0uMdAGBfym6Pg9jPH9ohhk--v6d6S4nPkgV0x9kPe-kvMODsrFD_31sVI... Δεν νομίζω πως χρειάζεται κανένα σχόλιο απο εμένα. ...ΑΥΤΑ.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Αγαπητέ Μ. Γ. θα ήθελα να σταθώ σε ένα και μόνο σχόλιο από αυτά που έγραψες.
      Σου φαίνονται ακραία και υπερβολικά αυτά που διαρκώς τονίζει ο Παναγιώτης σχετικά με την στάση της Σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στο φασισμό; Γιατί;
      Μπορείς αν θέλεις να ρίξεις μια ματιά στο παρακάτω:

      https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/

      Για να αποκαταστήσουμε ορισμένα πράγματα λοιπόν. Κανένας δεν είπε ότι αυτά τα δυο είναι ένα και το αυτό. Υπηρετούν το ίδιο σύστημα όμως, πως να το κάνουμε τώρα. Και υπάρχουν, πάρα πολλά παραδείγματα που αφορούν και την εποχή μας και παλιότερα.
      Είναι ψέμα δηλαδή, ότι τα σοσιαλ δημοκρατικά κόμματα/κυβερνήσεις τους δίνουν τον αναγκαίο "ζωτικό χώρο" για να υπάρχουν;

      Διαγραφή
    6. Αγαπητέ Redfist, δεν νομίζω ότι σε ένα ιστορικό, πολιτικό blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς με κύρια αιχμή τα γεγονότα 1941 - 1949 ενδιαφέρει η προσωπική μου άποψη για ένα πολιτικό σχόλιο που θέλει και ανάπτυξη (και δεν υπεκφεύγω με αυτό, άλλωστε έμμεση απάντηση θα λάβεις παρακάτω). Έχει άλλα blogs, που θα μπορούσαμε να κουραστούμε να αντιλέγουμε. Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, είμαι απέναντι στο φασισμό και σέβομαι τους κομμουνιστές (κυρίως, τους απλούς, όπως εκφράστηκε ο Παναγιώτης). Αυτό σημαίνει ότι ψηφίζοντας ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, δίνουμε ζωτικό χώρο στο φασισμό ;Και τι θα εισφέρει, άλλωστε, έστω και αυτή η άποψη/στάση μου αφού για τον Παναγιώτη (για να τον βάλω στο διάλογο)και, μάλλον, και για εσένα (συγχώρεσέ με αν αυθαιρετώ), ο οπουρτουνισμός/"συμμαχία" με σοσιαλδημοκρατία είχε επικρατήσει στο ίδιο το Κ.Κ.Ε. με τα "φωτεινά" διαλείμματα της ηγεσίας Ζαχαριάδη από την επιστροφή του στην Ελλάδα και μέχρι την αποκαθήλωσή του (κατ` εμέ προδοτική στάση για την Ελλάδα, καθώς δεν είμαι κομμουνιστής για να κρίνω για το Κ.Κ.Ε.)και, κατόπιν, από το 1991 και επέκεινα ; Πολιτικά, ίσως, να με απασχολούσε ποιες κοινωνικές δυνάμεις και ποιες δυναμικές έφεραν στο προσκήνιο και στην πρωτοκαθεδρία σε ένα επαναστατικό κόμμα τον λεγόμενο οπουρτουνισμό (σε διεθνές επίπεδο αλλά και στη χώρα μας), όπως και γιατί επί 30 χρόνια στη χώρα μας και αλλού όχι μόνο δεν "απεγκλωβίστηκε" κόσμος αλλά και "εγκλωβίστηκαν" και περισσότεροι.
      Μάλλον, αξία και σημασία σε όλα αυτά τα παιχνίδια της ιστορίας που παίζονται ερήμην του απλού ανθρώπου (πολύ σωστά το έθεσε ο Παναγιώτης σε σχέση με τους φορείς και είναι το κύριο θέμα που με απασχολεί στην ανάγνωση των ενδιαφερόντων θεμάτων του blog,ήτοι, ο απλός άνθρωπος και το πόσο αίμα χύθηκε πάντα απλών ανθρώπων στις σκοτεινές περιόδους), έχει η τιμή που επιφυλάσσουμε στη δική μας περπατησιά. Προσωπική πορεία απλών ανθρώπων, όπως εσύ, εγώ, ο Παναγιώτης κ.α., που συναντιόμαστε απέναντι στο φασισμό, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι με θέλετε δίπλα σας. Μ.Γ.
      Υ.Γ. Θα δεχτώ καλοπροαίρετα τις απαντήσεις σας και μην με παρεξηγήσετε αν δεν απαντήσω περαιτέρω, άλλωστε το παράκανα.

      Διαγραφή
    7. Ξεκινάμε απο το τέλος. Θέλουμε μαζί μας στην κοινωνική συμμαχία τον κάθε εργάτη αυτοαπασχολούμενο και φτωχό αγρότη με μοναδικό κριτήριο το Ταξικό και κανένα άλλο. Αντιφασιστικό αγώνα διεκδίκηση προσωρινών μέτρων ανακούφισης και όλα τα υπόλοιπα θα λυθούν στην Ιδεολογική πάλη και ζύμωση. Δεν θα γίνει ποτέ μέτωπο πολιτικών κομμάτων. Ο Φασισμός είναι το μακρύ ανοιχτά δολοφονικό χέρι του καπιταλιστικού συστήματος και υπηρετεί με λύσσα την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Το ίδιο ισχύει και για τους Φορείς των Οπορτουνιστικών απόψεων και όχι για τους απλούς ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν εκεί. Φασισμός οπορτουνισμός είναι Μαστίγιο καρότο για να έχουμε καπιταλισμό για πάντα. Ο Οπορτουνισμός είναι η ιδεολογία του Καπιταλισμού στις γραμμές του εργατικού και Κομμουνιστικού κινήματος. Η Ζημιά που έχει γίνει διεθνώς απο τον οπορτουνισμό με την καταστροφή της Κ.Δ μετά το 1935 και της ΕΣΣΔ την περίοδο 1953 1991 είναι τεράστια δεν διορθώνεται σε μία μέρα είναι μία πολύχρονη και συνεχόμενη μάχη. Δεν υπήρχε κανένα διάλειμμα στην λάθος στρατηγική με τον Ζαχαριάδη μετά της 30 ΜΑΗ του 1945. Δεν μπορούσε ένας άνθρωπος να αλλάξει τσιμενταρισμένες οπορτουνιστικές καταστάσεις σε μία μέρα. Για να γίνει αυτό έπρεπε στο 7ο Συνέδριο τον Οκτώβρη του 1945 να ρίξει όλο το βάρος στον ένοπλο αγώνα τέλη 1945 και όχι τέλη 47. Η Προσπάθεια για την αλλαγή γραμμής έγινε απο το 1949 ψηφίστηκε το 1953.. αλλά το 1955 τους σταμάτησαν απο το ...ΚΚΣΕ... πρώην Μπολσεβίκων ...χρουτσόφ... Και μετά το 1991 δεν διορθώθηκαν όλα σε μία μέρα στο ΚΚΕ. Μας πήρε μέχρι το 18ο Συνέδριο το 2013.. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    8. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

      Όπως και στις περισσότερες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου, έτσι και στην Ιταλία, ο Α΄ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος και η Οκτωβριανή Επανάσταση είχαν διαμορφώσει συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, επιδρώντας καταλυτικά στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ένα κόμμα μαζικό (που στις εκλογές του 1919 ήρθε πρώτο σε ψήφους με 32,3%, δίχως ωστόσο να σχηματίσει κυβέρνηση), εμφάνιζε διαφοροποιήσεις από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της εποχής, καθώς ήταν από τα ελάχιστα εκείνα τα οποία τάχτηκαν κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου - αν και η στάση που κράτησε ήταν μια μεσοβέζικη στάση που συνοψιζόταν στο σύνθημα «ούτε συμμετοχή, ούτε σαμποτάζ», δηλαδή ούτε υπέρ, αλλά ούτε κι ενεργά κατά του πολέμου. Σημειώνεται πως στην αστική τάξη της Ιταλίας είχαν εκδηλωθεί τότε δύο διαφορετικές τάσεις, μ’ ένα τμήμα της (κυρίως αυτό που συνδεόταν με τις βιομηχανίες της μεταλλουργίας και της μηχανουργίας) να τάσσεται υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ κι ένα άλλο να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας.

      Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, που ενυπήρχε και διατηρούνταν στο κόμμα λόγω της μη οργανωτικής ρήξης, της μη αποβολής των οπορτουνιστικών-συμβιβαστικών στοιχείων από τις γραμμές του, συνεχίστηκε και τα αμέσως επόμενα χρόνια, οδηγώντας -σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο- σε μια αντιφατική πορεία, χαρακτηριζόμενη από ταλαντεύσεις που θ’ απέβαιναν καθοριστικές. «Αν και ύστερα από τον πόλεμο το κύρος των ρεφορμιστών στις εργατικές μάζες έπεσε», αναφέρει η «Παγκόσμια Ιστορία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, «και στο σοσιαλιστικό κόμμα οι ρεφορμιστές ήταν μειοψηφία, ωστόσο, όπως και πριν έτσι και τώρα, κρατούσαν στα χέρια τους την κοινοβουλευτική ομάδα και μαζικές οργανώσεις όπως ήταν η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας και η Εθνική Ένωση των Συνεταιρισμών. Οι ρεφορμιστές ηγέτες κατείχαν και ηγετικές θέσεις σε πολλούς δήμους. Με στήριγμα τις οργανώσεις αυτές και με τη σημαντική πολιτική τους πείρα οι ρεφορμιστές επηρέαζαν πολλές φορές αποφασιστικά την πολιτική του σοσιαλιστικού κόμματος».1

      Τον Αύγουστο-Σεπτέμβρη του 1920 ξέσπασε στη χώρα ένα μεγάλο απεργιακό κύμα που ξεκίνησε από τους εργάτες στη μεταλλουργία κι επεκτάθηκε αστραπιαία σ’ όλα τα βιομηχανικά κέντρα. Το ιταλικό προλεταριάτο ξεσηκώθηκε, κατέλαβε εκατοντάδες εργοστάσια (τα οποία διηύθυνε πλέον το ίδιο), συγκρότησε ένοπλα τμήματα (κόκκινες φρουρές) κ.ο.κ.

      Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, επιφυλακτική έως και τρομαγμένη από τις επαναστατικές διαθέσεις του ιταλικού προλεταριάτου, έσπευσε ν’ αναλάβει το ρόλο του πυροσβέστη της επαναστατικής πυρκαγιάς που αμφισβητούσε την εξουσία της αστικής τάξης. Το επαναστατικό κίνημα καταλάγιασε και οι εργάτες επέστρεψαν με συντετριμμένο ηθικό στις δουλειές τους. Οι υποσχέσεις που έλαβαν οι σοσιαλδημοκράτες γύρω από τη θεσμοθέτηση δήθεν του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ - και ούτε ήταν δυνατό να πραγματοποιηθούν. Οι όποιες μικρές αυξήσεις στους μισθούς εξανεμίστηκαν γρήγορα από την όξυνση της ακρίβειας και της ανεργίας. Το πιο σημαντικό όμως: Δόθηκε στην αστική τάξη ο απαραίτητος χρόνος ώστε να περάσει στην αντεπίθεση. Την επιβολή της «εργασιακής ειρήνης και τάξης» ανέλαβαν οι συμμορίες του Μπ. Μουσολίνι, πρώην στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος διαγράφτηκε το 1914, ιδρύοντας στη συνέχεια την πρώτη φασιστική οργάνωση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    9. Στο ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι εξελίξεις απέδειξαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ανάγκη ύπαρξης ενός επαναστατικού, μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, επιδρώντας αποφασιστικά ως προς τον οριστικό ιδεολογικό κι οργανωτικό διαχωρισμό των επαναστατικών δυνάμεων από τους ρεφορμιστές. Έτσι, στις 21 Γενάρη 1921 πραγματοποιήθηκε το Ιδρυτικό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο προσχώρησε στη Γ΄ Διεθνή.2

      Την ίδια περίοδο, ο Μουσολίνι, διαβλέποντας δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ φασισμού και σοσιαλδημοκρατίας, είχε τονίσει σχετικά: «Στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της βελτίωσης του επιπέδου ζωής των εργατικών τάξεων, οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν απροσδόκητους συμμάχους στα πλαίσια του φασισμού. Η σωτηρία της χώρας δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με την καταστολή της αντίθεσης ανάμεσα στο φασισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά με τη συνδιαλλαγή τους μέσα στο κοινοβούλιο. Είναι πολύ πιθανή μια τέτοια συνεργασία με τους σοσιαλιστές, ιδιαίτερα σε μεταγενέστερο στάδιο, μετά το ξεκαθάρισμα των ιδεών και των τάσεων, βάσει των οποίων δουλεύει τώρα το σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη των αδιάλλακτων και ρεφορμιστών σοσιαλιστών στο ίδιο κόμμα θα γίνει ανέφικτη με τον καιρό. Από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας απορρέει είτε επανάσταση είτε μεταρρύθμιση»3.

      Στο μεταξύ, η καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε μέσα στο 1920 συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια, προκαλώντας από τη μια τον τριπλασιασμό των ανέργων και από την άλλη την ολοένα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την ισχυροποίηση των μονοπωλιακών συγκροτημάτων ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας και της χημικής βιομηχανίας. Με την ανοιχτή υποστήριξη της αστικής τάξης και την «ανοχή» της κυβέρνησης Τζ. Τζιολίτι (ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που είχε έρθει τέταρτο στις εκλογές του 1919 με 10,9%) οι φασιστικές συμμορίες πολλαπλασιάστηκαν κι ενέτειναν την τρομοκρατική τους δράση, με επιθέσεις κατά συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων, δολοφονίες πρωτοπόρων εργατών κ.ο.κ.

      Στις εκλογές της 15ης Μάη 1921 το Σοσιαλιστικό Κόμμα διατήρησε την πρώτη θέση, με μειωμένα όμως ποσοστά (24,7%), το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε το 4,6% των ψήφων, ενώ το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα μόλις το 0,4%. Τον Τζ. Τζιολίτι διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία ο επίσης σοσιαλδημοκράτης Ι. Μπονόμι (του Ρεφορμιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος), «που στην κυβέρνηση του Τζιολίτι ήταν υπουργός των στρατιωτικών και είχε βοηθήσει ενεργά στη συγκρότηση και στον εξοπλισμό των φασιστικών σωμάτων»4.

      Σύντομα, η «συνεννόηση» μεταξύ φασισμού και σοσιαλδημοκρατίας, που είχε «διαβλέψει» ο Μουσολίνι, έγινε πραγματικότητα: «Τον Ιούλιο του 1921 ο πρόεδρος της βουλής Ντε Νικόλα πρότεινε την υπογραφή ενός συμφώνου ειρήνευσης ανάμεσα στους φασίστες και τους σοσιαλιστές… Ο Μουσολίνι και η ηγεσία του σοσιαλιστικού κόμματος δέχτηκαν την πρόταση του Ντε Νικόλα και υπέγραψαν τη συμφωνία» (3 Αυγούστου 1921), με την οποία σοσιαλδημοκράτες και φασίστες δεσμεύονταν ν’ αποφεύγουν τις μεταξύ τους εχθρικές ενέργειες (μεταξύ άλλων, με το «σύμφωνο ειρήνης», το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποκήρυξε όλες τις αντιφασιστικές δράσεις και οργανώσεις, όπως π.χ. η «Arditi del Popolo»5). Η πολιτική της «παθητικής αντίστασης» μετατράπηκε πια σε πολιτική παθητικής συνεργασίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα «ξεσκέπασε τις συνθηκολογικές διαθέσεις των σοσιαλιστών και το δημαγωγικό χαρακτήρα των συνομιλιών για “ειρήνευση”. Τα γεγονότα δεν άργησαν να επαληθεύσουν τη σωστή θέση των κομμουνιστών. Το “σύμφωνο ειρήνης” δεν σταμάτησε την φασιστική τρομοκρατία ούτε και για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα». Συνέτεινε όμως σε μεγάλο βαθμό στον αποπροσανατολισμό, την εξουδετέρωση και τον παροπλισμό σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση Μπονόμι και η κυβέρνηση Φάκτα που την αντικατέστησε το Φλεβάρη του 1922 συνέχισαν την πολιτική Τζιολίτι, συνδράμοντας «με όλα τα μέσα» τις δυνάμεις του φασισμού.6 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    10. Οι μάχες που έδωσαν οι Ιταλοί εργάτες με τους φασίστες ήταν σφοδρότατες, αναγκάζοντάς τους μάλιστα σε υποχώρηση σε μια σειρά πόλεις. Την 1η Αυγούστου 1922 τα συνδικάτα κήρυξαν απεργία διαμαρτυρίας απέναντι στη φασιστική τρομοκρατία, η οποία εξελίχτηκε σε σκληρή σύγκρουση με την αστυνομία και τις ένοπλες φασιστικές ομάδες. Οι ρεφορμιστές ηγέτες των συνδικάτων, κατά τη γνωστή τους τακτική, ανακάλεσαν την απεργία. Ωστόσο χιλιάδες εργάτες αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές των συνδικαλιστών, συνεχίζοντας την απεργία. Η διαλυτική στάση των τελευταίων όμως αποδιοργάνωσε σημαντικά το απεργιακό μέτωπο, οδηγώντας στην ήττα του. Η αγανάκτηση των εργατών ήταν τέτοια, που η «κεντριστική» πλειοψηφία του Σοσιαλιστικού Κόμματος αναγκάστηκε πια να διαγράψει τη ρεφορμιστική μειοψηφία από το κόμμα (Οκτώβρης 1922).7 Η εξέλιξη αυτή επηρέασε ελάχιστα τα γεγονότα που ακολούθησαν. Πατώντας στην τελευταία ήττα της εργατικής τάξης, οι κεφαλαιοκράτες προχώρησαν στην επιβολή και ανοιχτής πια δικτατορίας. Έχοντας το «πράσινο φως» από την Ιταλική Συνομοσπονδία της Βιομηχανίας, το αστικό πολιτικό σύστημα και το Βατικανό, ο Μουσολίνι εξέδωσε στις 27 Οκτώβρη 1922 διαταγή για «πορεία εναντίον της Ρώμης» και την επόμενη μέρα εισήλθε στην πρωτεύουσα ανενόχλητος, καταλαμβάνοντας την εξουσία για λογαριασμό της ιταλικής άρχουσας τάξης.

      Στην Ιταλία, αναφέρει ο Ρ. Π. Ντατ, «η σοσιαλδημοκρατία προετοίμασε ιδεολογικά το δρόμο για το φασισμό: Πρώτον, με την εγκατάλειψη ή τη διαφθορά του μαρξισμού. Δεύτερον, με την άρνηση του διεθνισμού και την προσκόλληση των εργατών στην υπηρεσία του “δικού τους” ιμπεριαλιστικού κράτους. Τρίτον, με τον πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό και την προλεταριακή επανάσταση. Τέταρτον, με τη διαστρέβλωση του “σοσιαλισμού” ή τη χρήση αόριστων “σοσιαλιστικών” φράσεων (“η νέα κοινωνική τάξη”, η “κοινωνική ευημερία”, η “βιομηχανία ως δημόσια υπηρεσία” κλπ.), για να συγκαλύψουν το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Πέμπτον, με την υπεράσπιση της ταξικής συνεργασίας και την ενοποίηση των οργανώσεων της εργατικής τάξης με το καπιταλιστικό κράτος. Όλα αυτά παρέχουν την ιδεολογική βάση του φασισμού, που αποτελεί το τελικό στάδιο της πολιτικής της πλήρους αφομοίωσης της εργατικής τάξης, δεμένης χειροπόδαρα, από τον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος. Όλη αυτή η προπαγάνδα και η γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας προκάλεσε σύγχυση, αποδυνάμωσε και γκρέμισε την ταξική, σοσιαλιστική θεώρηση των εργατών εκείνων που ήταν υπό την επιρροή της, απέτρεψε τη διάδοση της επαναστατικής μαρξιστικής αντίληψης, καλλιέργησε τις ημι-φασιστικές ιδέες του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και της ταξικής συνεργασίας και κατέστησε τις μάζες εύκολη λεία στο φασισμό»8. Το «παράδειγμα» της Ιταλίας θα επαναληφθεί λίγο-πολύ κατά τον ίδιο τρόπο σε μια σειρά χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου το αμέσως επόμενο διάστημα.

      Τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πάντως δεν απαγορεύτηκαν αμέσως. Το φασιστικό καθεστώς χρειάστηκε έναν ορισμένο χρόνο προκειμένου να δημιουργήσει ερείσματα και ν’ αποκτήσει τον ολοκληρωτικό έλεγχο της χώρας. Το κύμα της τρομοκρατίας (με αποκορύφωμα τη δολοφονία του σοσιαλιστή ηγέτη Τζ. Ματεότι στις 10 Ιούνη 1924) έφερε το καθεστώς στα πρόθυρα της πολιτικής κρίσης (1924-1925). «Αλλά τα αστικά και τα δύο σοσιαλιστικά κόμματα9 της αντιπολίτευσης ενεργούσαν αναποφάσιστα. Φοβήθηκαν να καλέσουν τις μάζες σε επαναστατική εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης και να βγουν έξω από τα πλαίσια της “συνταγματικής”, στην ουσία ακίνδυνης για το φασισμό αντιπολίτευσης. Συνενώθηκαν στον λεγόμενο συνασπισμό του Αβεντίνο … και, αφού ανακάλεσαν τους αντιπροσώπους τους από τη βουλή, τα κόμματα αυτά περιορίστηκαν στο να προπαγανδίζουν την παθητική αναμονή και καλλιεργούσαν στις λαϊκές μάζες την αυταπάτη πως τάχα το φασιστικό καθεστώς θα χρεοκοπήσει μόνο του γιατί σπαράζεται από εσωτερικές αντιθέσεις. Η προπαγάνδα αυτή ωφελούσε το φασισμό, γιατί αποπροσανατόλιζε τις μάζες από την ενεργό πάλη εναντίον της τρομοκρατικής δικτατορίας του Μουσολίνι»10. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    11. Η πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος για την άμεση κήρυξη γενικής απεργίας απορρίφτηκε από το συνασπισμό του Αβεντίνο. Το καθεστώς, εκμεταλλευόμενο την τάση συνθηκολόγησης των αστικών κομμάτων -ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (την οποία έλεγχαν οι ρεφορμιστές)- ήρε και τα τελευταία υπολείμματα των αστικών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών που είχαν απομείνει, θέτοντας εκτός νόμου τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (1926). Οι σοσιαλδημοκράτες ρεφορμιστές ηγέτες των συνδικάτων έσπευσαν να διευκολύνουν το φασιστικό καθεστώς προχωρώντας από μόνοι τους στην αυτοδιάλυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας, ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη τους, όπως οι Ντ’ Αραγκόνα, Ρίγκολα, Μαγκλιόνε κ.ά., δήλωσαν «δημόσια την παράδοσή τους στον νικηφόρο φασισμό», καθώς και την προθυμία τους «να προσφέρουν τη συνεργασία τους στον Μουσολίνι».11.... Τα σέβη μου στον οικοδεσπότη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    12. https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  21. RedFist1 Φεβρουαρίου 2021 - 10:54 π.μ..... Με όλο το σεβασμό θα μου επιτρέψεις να πω κάτι. Ασφαλώς δεν τα έχουμε κάνει όλα καλά στο παρελθόν και σήμερα. Υπάρχει όμως μία καθοριστική διαφορά. Στο παρελθόν μέχρι το 1991 ήταν λάθος η γραμμή για αυτό και αναγκαστικά υπήρχαν τα προβλήματα. Απο εκεί και μετά με την καινούργια Μπολσεβίκικη γραμμή ασφαλώς και δεν έχουν γίνει όλα σωστά αλλά είναι άλλου είδους λάθη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οικοδεσπότη, ν' απολογηθώ κι εγώ για κάποια δικά μου δηκτικά σχόλια, αλλά υβριστικά και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο νομίζω τα απέφυγα.
    Κι όπως είπε και ο RedFist, χρειάζεται πολύ ψυχραιμία για ν' ακούς ότι οι αντάρτες είχαν καλύτερα(!) όπλα από τους μοναρχοφασίστες και παρατρεχάμενους, η για το άστρο του ...Παπάγου!
    Επειδή, σε κάθε περίπτωση τέτοια, δεν θα μπορώ να σχολιάσω πιο ήπια, θα προσπαθήσω ν' αποφύγω στο εξής τους σχολιασμούς τέτοιων σχολιαστών. Ακόμη και αν προκληθώ, όπως εδώ από τον κύριο Πλούτωνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή