Kλείνοντας την κριτική μας για το βιβλίο ΕΛΕΝΗ, του Νίκου Γκατζογιάννη και το βόρβορο της ιστορικής ανακρίβειας και του εσκεμμένου ψεύδους θα θέλαμε να παραθέσουμε μερικές ακόμα ιστορικές απόψεις και θέσεις του συγγραφέα, που δεν έχουν άμεση σχέση με την υπόθεση της μητέρας του, αγγίζουν όμως ιστορικές προσωπικότητες και ζητήματα.
Η πείνα και η ψείρα, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού
Με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες του, ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ακόμα και στις χειρότερες εποχές του προσέφερε παιδεία, υγεία και υψηλό επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες του. Ακόμα και αναθεωρητές της χειρότερης ποιότητας σιωπούν όταν πρόκειται για την τεράστια προσφορά των σοσιαλιστικών κρατών στους Έλληνες πρόσφυγες του Εμφυλίου και ιδιαίτερα, όταν πρόκειται για τα παιδιά που ο ΔΣΕ μετακίνησε εκεί, για να τα γλιτώσει από τη φρίκη και τη βία του Εμφυλίου.
Μόνο ο μεγάλος ιστορικός Νίκος Γκατζογιάννης, παρόλα αυτά, μας παραθέτει την έγκυρη γνώμη του σχετικά με την ποιότητα της ανθρωπιστικής βοήθειας που παρείχε το κράτος της Αλβανίας στα παιδιά και τους ενήλικες του χωριού Λιας που κατέφυγαν εκεί το 1948:
"Στην Αλβανία, στο στρατώνα τρώγανε ίσα ίσα για να επιβιώσουμε, κατά κανόνα σούπα από πράσα και ωμές πικραλίδες που τις μαζεύανε από τα γύρω χωράφια. Το παιχνίδι τους ήταν να οργανώνουν κούρσες με τις ψείρες τους".
Ας δούμε όμως τι λένε τα παιδιά εκείνα που έζησαν την υποδοχή των σοσιαλιστικών λαών ερχόμενα από την Ελλάδα του Εμφυλίου και όχι αυτόκλητοι ιστορικοί όπως ο Γκατζογιάννης:
Κώστας Κατσιαβάλος: «Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν στις πρώην ΛΔ ήταν εγκάρδια. Η φιλοξενία που έδειξαν οι λαοί τους ήταν απερίγραπτη. Αυτοί οι λαοί που οικοδομούσαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, κάτω από την καθοδήγηση των λαϊκών τους κυβερνήσεων, με επικεφαλής τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματά τους, ήταν υπόδειγμα διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης. Μας προσφέρανε ό,τι καλύτερο μπορούσαν εκείνους τους χαλεπούς μεταπολεμικούς καιρούς, κόβοντας από το υστέρημά τους, τις καλύτερες διαθέσιμες κτιριακές εγκαταστάσεις, την καλύτερη δυνατή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη μεγαλύτερη δυνατή φροντίδα και στοργή, τα καλύτερα νοσοκομεία και σανατόρια, τις καλύτερες αίθουσες διδασκαλίας και άθλησης, τους καλύτερους δασκάλους και παιδαγωγούς».
Επίσης, αν και δημοσιογράφος στις ΗΠΑ, ο Γκατζογιάννης δε φαίνεται να διάβασε ποτέ τον Τύπο της εποχής σχετικά με την επίσκεψη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στις χώρες υποδοχής παιδιών και τα πορίσματα της επιτροπής. Παραθέτουμε ενδεικτικά:
Η Manchester Gardian στις 17/1/1950 έγραψε μεταξύ άλλων: «ήταν απλά όπως πρέπει, ντυμένα, καλοθρεμμένα και τα φροντίζουν διπλωματούχες παιδαγωγοί».
Ο ίδιος ο Τζορτζ Μάρσαλ τόσο στις 24/4/1948 όσο και στις 14/8/1948 έγραψε ότι «υπήρχε "ανεπαρκής τεκμηρίωση" του ισχυρισμού πως μεγάλος αριθμός παιδιών είχε απομακρυνθεί με τη βία και πως υπήρχαν λίγα ή καθόλου τεκμήρια για άμεση ανάμειξη των κρατών δορυφόρων» (Lars Baerenzen, Μελέτες για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945 - 1949, σελ.152).
Έτσι, όχι απλώς μένει ατεκμηρίωτο το ψέμα της άθλιας ζωής στις σοσιαλιστικές χώρες, αλλά διαψεύδεται κατηγορηματικά από τους πρωταγωνιστές της εποχής, αλλά και τον ίδιο των αστικό τύπο των συμμαχικών χωρών των ελληνικών κυβερνήσεων.
Οι σαχλαμάρες περί Κολιγιάννη και εκτελέσεων
Στο κεφάλαιο 17 του βιβλίου ΕΛΕΝΗ, ο Γκατζογιάννης αναφέρει ότι ο Κώστας Κολιγιάννης, στέλεχος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ στην Ήπειρο έλεγχε καθημερινά τις καταστάσεις εκτελέσεων της Λαϊκής Πολιτοφυλακής στο χώρο ευθύνης του και η τελική διαταγή για τη διενέργεια των εκτελέσεων περνούσε από το δικό του χέρι. Μάλιστα, ο Γκατζογιάννης αναφέρει ότι επί διοίκησης Κολιγιάννη διενεργήθηκαν πάνω από 300 εκτελέσεις, στις οποίες αναλογούσαν τουλάχιστον 5 πολίτες από κάθε χωριό της Ηπείρου.
Χωρίς να να ασχοληθούμε με το ερώτημα του πως γνωρίζει την αναλογία αυτή ο Νίκος Γκατζογιάννης, όταν μάλιστα τότε ήταν σχεδόν μωρό κι ενώ η ιστορική έρευνα μόλις 90-95 περιστατικά εκτελέσεων έχει καταγράψει να διενεργούνται από το ΔΣΕ, προχωράμε στο εμφανώς γελοίο της υπόθεσης:
Ο επίτροπος του ΔΣΕ Ηπείρου, ενός από τα πιο δραστήρια τμήματα του ΔΣΕ στην Ελλάδα έως το 1948, ασχολούταν καθημερινά με τις εκτελέσεις των πολιτοφυλάκων στα χωριά ελέγχου του. Αν αναλογιστούμε τα έγγραφα και μόνο των πρακτικών των δικών που ο Κώστας Κολιγιάννης θα έπρεπε να διαβάσει για κάθε υπόθεση, ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει τα στρατιωτικά του καθήκοντα και να ασχολείται αποκλειστικά με τη στρατιωτική δικογραφία.
Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε ότι την περίοδο ως το 1948, ο ΔΣΕ Ηπείρου διενεργούσε μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις, μάχες και ενέδρες που προφανώς χρειάζονταν εκτενή σχεδιασμό και εποπτεία. Αλλά όχι. Κατά το Γκατζογιάννη, η μέριμνα του Κολιγιάννη ήταν στις εκτελέσεις.
Πιο κάτω, στο κεφάλαιο 18, ο Γκατζογιάννης αναφέρει ότι ο Κώστας Κολιγιάννης ασχολήθηκε προσωπικά με την εκτέλεση και της μητέρας του. Ως κομμουνιστής και άρα de facto κακός άνθρωπος, ο Κολιγιάννης εμφανίζεται υπέρ της εκτέλεσης, με το στρατοδίκη του ΔΣΕ Αναγνωστάκη που είναι κατά της εκτέλεσης.
Πρώτο ερώτημα: Πώς γνωρίζει ο Γκατζογιάννης για αυτό διάλογο, όταν και ο Κολιγιάννης και ο Αναγνωστάκης ήταν νεκροί πολύ πριν την έναρξη της έρευνας του Γκατζογιάννη;
Δεύτερο ερώτημα: Τι ακριβώς έκανε την υπόθεση της Ελένης να είναι τόσο σημαντική για το στρατοδίκη Αναγνωστάκη και τον Κολιγιάννη, άνθρωπο που μάλιστα εκτελούσε τακτικά και σωρηδόν πολίτες; Ήταν τόσο μεγάλη υπόθεση δέκα ακόμα πολιτών που ήθελαν να εγκαταλείψουν τη Μουργκάνα;
Αναπάντητα αφήνονται τα ερωτήματα αυτά, όπως και το πώς ο Γκατζογιάννης γνωρίζει τόσα πολλά για τη δράση του Κολιγιάννη, ώστε να μπορεί ακόμα και στατιστικά δεδομένα να παρουσιάσει για αυτή.
Πρόκειται προφανώς για χονδροειδή ψέματα.
Ο Άρης που έσφαζε στην Πελοπόννησο υπό τις ευλογίες του Κανελλόπουλου
Σε ένα από τα πρώτα κεφάλαιο του βιβλίου ΕΛΕΝΗ, ο Γκατζογιάννης εντυπωσιάζει με ένα τρομερά χονδροειδές ψέμα και συνάμα μια απόδειξη της ιστορικής του άγνοιας. Ισχυρίζεται, στο κεφάλαιο "Ο δρόμος με τη ρεματιά", ότι το Σεπτέμβρη του 1944, ο Άρης Βελουχιώτης πέρασε στην Πελοπόννησο, συνοδεία των "μαυροσκούφηδών" του για να καθυποτάξει το λαό της περιοχής, "εξαπολύοντας τρομακτικές σφαγές πρωτοφανούς κλίμακας".
Η ιστορική "μπανανόφλουδα" εδώ είναι πολύ μεγάλη για την αγνοήσουμε.
Είναι γνωστό ότι ο Βελουχιώτης βρέθηκε στην Πελοπόννησο, σε στενή συνεννόηση με το Συμμαχικό Στρατηγείο και παράγοντες της εξόριστης κυβέρνησης όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ένας καθόλα αστός πολιτικός. Μάλιστα ο Κανελλόπουλος είχε ζητήσει στον Άρη, εκ μέρους και του Γεωργίου Παπανδρέου, να ανασταλεί η λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, αίτημα που ο Βελουχιώτης σεβάστηκε και εφάρμοσε.
Αυτό που χωρίς να καταλαβαίνει υπονοεί ο Γκατζογιάννης είναι ότι οι "σφαγές" αυτές του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο επικροτήθηκαν σιωπηρά τόσο από τους Συμμάχους, στο στρατηγείο των οποίων εντασσόταν και ο ΕΛΑΣ, όσο και από μετέπειτα υπουργούς και πρωθυπουργούς της χώρας, όχι σε κάποιο σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά σε κυβερνήσεις καθόλα φιλοαστικές.
Η σιωπή λοιπόν του Κανελλόπουλου αλλά και του Παπανδρέου για τις "σφαγές" που ο ΕΛΑΣ διέπραξε στην Πελοπόννησο, μόνο ως συνενοχή μπορεί να εκληφθεί. Αυτό ή ως χτυπητό και χονδροειδές ψέμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου