"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Στην Κεφαλλονιά της Λευκής Τρομοκρατίας


Η Κεφαλλονιά της Κατοχής έμεινε ιστορικά γνωστή για τη μεγάλη σφαγή της ιταλικής μεραρχίας Άκουι, αλλά και για το "άνδρωμα" του ΕΛΑΣ κατά το 1943, με την ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή των λαϊκών στρωμάτων αλλά και Ιταλών αντιφασιστών. Ήταν μάλιστα ο ΕΛΑΣ που απελευθέρωσε το νησί, μπαίνοντας στο Αργοστόλι, στις 16/09/1944.

Πέραν όμως αυτών των φωτεινών σελίδων του κινήματος, στο νησί, την περίοδο 1946-1949, δρούσε τμήμα του ΔΣΕ, αποτελούμενο από περίπου 70 μαχητές. Πρόκειται για όσους πρώην ΕΛΑΣίτες και μέλη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ γλίτωσαν των δικαστηρίων σκοπιμότητας, των εν ψυχρώ δολοφονιών του παρακράτους και κατάφεραν να σχηματίσουν ένοπλα τμήματα με αξιόλογη, για τα δεδομένα του νησιού δράση. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο που αφορά στο ΔΣΕ Κεφαλλονιάς, είναι πως δρώντας σε περιορισμένο χώρο, όπως και ο ΔΣΕ Σάμου, Ικαρίας, Κρήτης και Πελοποννήσου, δεν μπορούσε σαφώς να ελπίζει στην κατάκτηση του νησιού, ούτε στην επικράτηση ενάντια στον ταξικό αντίπαλο. Ωστόσο, ο ΔΣΕ Κεφαλλονιάς έπραττε το συντροφικό του καθήκον, σε αυτή την περίοδο όξυνσης ταξικής πάλης, προσπαθώντας να αποσπάσει με τη δράση του στρατιωτικές δυνάμεις του αντιπάλου και να ελαφρύνει την πίεση στο Γράμμο.

Στο άρθρο αυτό παρουσιάζουμε ένα σπανιότατο ντοκουμέντο της Λευκής Τρομοκρατίας στο νησί, που συνέχιζε να οργιάζει έως το 1949. Πρόκειται για μια φωτογραφία των κομμένων κεφαλών δύο εκ των γνωστότερων μαχητών του ΔΣΕ στο νησί. Όμως πρώτα από όλα μερικά στοιχεία για το ιστορικό πλαίσιο. 

Ο Παύλος Δελαπόρτας, γράφει στο βιβλίο του Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου, ότι στο νησί, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, όπως και στη Ζάκυνθο όπου υπηρετούσε δεν υπήρχαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά ΜΑΥ-ΜΑΔ, Εθνοφύλακες και οι άνδρες της Χωροφυλακής. 

Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κατέφθασε στην Κεφαλονιά ένας ενισχυμένος λόχος εθνοφυλακής, που διοικητής του ήταν ο κατοπινός χουντικός συνταγματάρχης και τότε λοχαγός Δημήτρης Πατίλης. Ο λόχος αυτός έσπευσε απαρχής να συνεργαστεί με τις τοπικές παρακρατικές συμμορίες, για τις οποίες λίγο αργότερα έγραφε τα εξής σε ειδική ανταπόκρισή του ο «Ριζοσπάστης»:

«Ξετρύπωσαν ήδη από τις κρύπτες, που είχαν χωθεί, φοβισμένοι μπροστά στη λαϊκή οργή, οι δεξιοί συμμορίτες, οπλίστηκαν με τα όπλα του νέου αφεντικού και ξεχύθηκαν με περισσότερη λύσσα κατά του λαού. Ο περιβόητος λήσταρχος Γάκιας έγινε πάλι ο τύραννος του νησιού».

Μέσα στους πρώτους μήνες της μεταδεκεμβριανής κρατικής και παρακρατικής φασιστικής δράσης, η Κεφαλονιά βυθίστηκε στον τρόμο και στο αίμα. Λαϊκοί αγωνιστές δολοφονήθηκαν, όπως οι οκτώ κάτοικοι των Δαυγάτων, που σφάχτηκαν από τον ίδιο τον Γάκια, ο οποίος, ωστόσο, αθωώθηκε τότε γι' αυτή την αποτρόπαια πράξη του από δικαστήριο της Λευκάδας. Πολλά χωριά ρημάχτηκαν από τους εθνοφύλακες και τους χωροφύλακες, αμέτρητες περιουσίες ληστεύτηκαν από τους παρακρατικούς, εξακόσιοι και πλέον κομμουνιστές και αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης εκτοπίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και πάρα πολλοί άλλοι γέμισαν τις τοπικές φυλακές. Την ίδια εποχή άρχισαν και οι εκτελέσεις σημαντικών κομμουνιστικών στελεχών του νησιού, όπως του υπεύθυνου σύνταξης της τοπικής ΕΑΜικής εφημερίδας «Ελεύθερη Κεφαλονιά», Βενιζέλου Κληρονόμου, που ντουφεκίστηκε ύστερα από απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου της Αλεξανδρούπολης, στηριγμένη σε χαλκευμένες κατηγορίες.

Ηταν, ωστόσο, πολύ φυσικό όλη αυτή η κατάσταση να οδηγήσει, τελικά, ορισμένους δραστήριους κομμουνιστές και ΕΑΜίτες της Κεφαλονιάς στην παρανομία και στη συνέχεια στο βουνό, όπου αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 1946 προχώρησαν στη δημιουργία ενός μικρού παρτιζάνικου συγκροτήματος. Επρόκειτο για μια πολύ δυναμική αντάρτικη ομάδα, που το αρχηγείο της αποτελούσαν ο Φώτης Σγούρος, ως αρχηγός, ο Γεράσιμος Ματιάτος ή Ρήγας, ως υπαρχηγός, και οι Γεράσιμος Γρηγοράτος ή Αστραπόγιαννος, Ματθαίος Κουλουμπής και Λεωνίδας Ζαχαράτος, ως μέλη, και η οποία συμπλήρωνε τη δύναμή της με τους Διονύση Μαρκουλάτο, Γεράσιμο Μήλα ή Λοχαγίδη, Θεοδόση Μπατιστάτο, Φειδία Μερκούρη, Γεράσιμο Μαραβέλια, Γεράσιμο Κάγκα και Ντίνο Ευθυμιάτο.

Μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 1947 πέρασαν στο Δημοκρατικό Στρατό της Κεφαλονιάς και άλλοι αγωνιστές και μεταξύ τους ο γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, του ΚΚΕ, Διονύσιος Κοζάτσας και το μέλος της εν λόγω επιτροπής Φώτης Πτολεμαίος, παλιός Ακροναυπλιώτης. Πέρασαν, επίσης, στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού και δυο γυναίκες - η Ατζουλέτα Μερκούρη, αδελφή του Φειδία, και η Διονυσία Γρηγοράτου, αδελφή του Αστραπόγιαννου.

Ο Δημοκρατικός Στρατός της Κεφαλονιάς, με δύναμη, που ποτέ δεν ξεπέρασε τους εξήντα, ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής δράσης του παρτιζάνικη τακτική, με την οποία μπορούσε να χτυπά τον αντίπαλο πάντα σχεδόν σε σημεία δικής του επιλογής. Παράλληλα, διακρινόταν για την επαναστατική πειθαρχία του, και σε μια περίπτωση, τον Απρίλη του 1949, δε δίστασε η ηγεσία του να διατάξει την εκτέλεση 5 μελών του, τα οποία είχαν καταδικαστεί από ανταρτοδικείο στην ποινή του θανάτου για βιασμούς γυναικών, ληστείες, κλοπές και προβοκατόρικες ενέργειες σε βάρος του λαϊκού αγώνα.

Η πρώτη μάχη του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς δόθηκε στις 8 του Φλεβάρη 1947 στη θέση Αγιος Ελευθέριος των Βαλσαμάτων. Εκεί ισχυρή ανταρτική δύναμη, με επικεφαλής τον Σγούρο και τον Αστραπόγιαννο, χτύπησε σε ενέδρα ομάδα 50 χωροφυλάκων, από τους οποίους οι 4 σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι.

Τις πρώτες μέρες του 1948, εξάλλου, ο Κουλουμπής απελευθέρωσε με την ομάδα του τα Δαυγάτα και ο Αστραπόγιαννος με μερικούς αντάρτες τα Γριζάτα και τα Καταποδάτα. Την ίδια, επίσης, εποχή μια σειρά από ενέδρες των ανταρτών στο δρόμο, που συνδέει το Αργοστόλι με τη Σάμη, τρομοκράτησαν σε τέτοιο σημείο τον αντίπαλο, ώστε αυτός να επικοινωνεί πια μόνο ατμοπλοϊκά με τη Σάμη, της οποίας η ύπαιθρος για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν από τον τοπικό Δημοκρατικό Στρατό ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς.

Το Φλεβάρη του 1948 όλες οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού, με επικεφαλής τον Σγούρο, προχώρησαν σε καλά μελετημένη νυχτερινή επιχείρηση στην ίδια την πόλη του Αργοστολίου, η οποία διέθετε για τη φρούρησή της ισχυρότατες δυνάμεις ΜΑΥδων και χωροφυλακής. Η επίθεση εκδηλώθηκε αιφνιδιαστικά και οι δυνάμεις των ανταρτών, κάμπτοντας τις πρώτες αντιστάσεις του αντιπάλου, προωθήθηκαν μέχρι το κέντρο της πρωτεύουσας του νησιού, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στον καταπτοημένο εχθρό.

Στη συνέχεια οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού άρχισαν να αποσύρονται, χωρίς καμιά δική τους απώλεια, και τελικά εγκατέλειψαν την πόλη. Προηγούμενα, όμως, χτύπησαν το υδραγωγείο και από τους Μύλους την ηλεκτρική εταιρία, χωρίς να συναντήσουν καμιά αντίδραση των αντιπάλων, οι οποίοι, άλλωστε, δεν αποτόλμησαν μέχρι τα ξημερώματα να βγούνε έξω από το Αργοστόλι και να καταδιώξουν τους αντάρτες.

Στις 29 του ίδιου μήνα στο Αυγό της Σάμης ισχυρή ομάδα ανταρτών υπό τον Σγούρο, τον Αστραπόγιαννο και τον Κουλουμπή συναντήθηκε με μεγάλο απόσπασμα χωροφυλάκων, που ενεργούσε ανιχνεύσεις. Η σύγκρουση που ακολούθησε υπήρξε καταστροφική για τους χωροφύλακες, οι οποίοι διαλύθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πολλούς νεκρούς - και μεταξύ τους τον επικεφαλής του αποσπάσματος Βασίλη Κουρέα.

Οι επιθετικές δραστηριότητες του Δημοκρατικού Στρατού συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1949, κυρίως με ενέδρες και εισόδους σε χωριά. Τον Ιούνη, όμως, εκείνου του χρόνου και αφού είχαν τελειώσει οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της 9ης κυβερνητικής Μεραρχίας στην Πελοπόννησο, αποβιβάστηκε στην Κεφαλονιά ένα τάγμα του κυβερνητικού στρατού, με σκοπό τη γρήγορη και ολοσχερή εξόντωση των ανταρτών του νησιού.

Οι πρώτες ενέργειες του κυβερνητικού τάγματος αναφέρονταν στη σύλληψη εκατοντάδων πολιτών, στην επιβίβασή τους σε αρματαγωγό και στην αποστολή τους για εγκλεισμό στη Μακρόνησο. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε η μέθοδος του ξεσηκώματος όλων σχεδόν των κατοίκων της υπαίθρου, που δεν είχαν συλληφθεί, και ο περιορισμός τους στα μικρά αστικά και ημιαστικά κέντρα, καθώς και η συγκέντρωση όλων των υποζυγίων των χωρικών στην καλά φρουρούμενη πεδιάδα της Παλλικής. Στις περιοχές, εξάλλου, που δρούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, έκλεισαν με τσιμέντο όλες τις στέρνες και έστησαν ενέδρες σε όλες τις πηγές, για να μη βρίσκουν ούτε νερό οι καταδιωκόμενοι αντάρτες.

Στη συνέχεια οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό, στα προσδοκώμενα εκ μέρους τους αποτελέσματα - όχι όμως σε σύντομο χρόνο. Οι αντάρτες μοιράστηκαν σε πολύ μικρές ομάδες και άρχισαν τις συγκρούσεις με τα κυβερνητικά στρατεύματα, τα οποία είχαν στο μεταξύ ενισχυθεί αποφασιστικά με ΜΑΥδες, χωροφύλακες και παρακρατικούς.

Στις 15 του Αυγούστου 1949 σκοτώθηκε στο Ακρωτήρι της Σάμης ο Διονύσης Κοζάτσας και τις ίδιες μέρες στα Δειλινάτα ο Φώτης Πτολεμαίος, ενώ στις 22 του Σεπτέμβρη έπεσαν πολεμώντας στα Μαυριώτικα της Σάμης, ο Ηλίας Κουγιανός και ο Ματθαίος Κουλουμπής. Στις 10 του Οκτώβρη, εξάλλου, έχασε τη ζωή του στην Κλεισούρα των Βλαχάτων ο Γεράσιμος Ματιάτος και ύστερα από λίγες μέρες στην Παλαμονίδα του Αίμου ο ίδιος ο Φώτης Σγούρος. Τέλος, στις 13 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε στην Παχιά Πούντα της Σάμης ο Αστραπόγιαννος - και μαζί του η αδελφή του Διονυσία Γρηγοράτου, η Ατζουλέτα Μερκούρη, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, ο Γεράσιμος Ανδρεόλας, ο Παναγάγγελος Μιχαλάτος, ο Γιάννης Καλεράντες και ο Διονύσης Μαρκουλάτος.

Συνολικά από τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς 48 σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις, 4 εκτελέστηκαν αμέσως σχεδόν μετά τη σύλληψή τους, ένας, ο Σπύρος Αντωνάτος, δολοφονήθηκε από τους χωροφύλακες και μόνο 7 κατόρθωσαν, τελικά, να επιζήσουν.


Ο "Αστραπόγιαννος"


Ο Γεράσιμος Γρηγοράτος γεννήθηκε στα Μουζακάτα Κεφαλλονιάς το 1919. Η οικογένεια του ήταν αγροτική και σύμφωνα με πληροφορίες 2 από τα αδέλφια του ανήκαν στο σώμα της χωροφυλακής στην Πάτρα. Με την έναρξη του πολέμου κατατάχθηκε στο πολεμικό ναυτικό, εκπαιδεύτηκε σαν ασυρματιστής και υπηρέτησε στην Πάτρα. Με την συνθηκολόγηση πέρασε στο νησί του και άρχισε την κομματική δουλειά με δράση στην περιοχή της Σάμης και των Ομαλών. Του δόθηκε το όνομα Αστραπόγιαννος και με αυτό έγινε ευρύτερα γνωστός σε όλο το νησί. Το χωριό του έγινε έδρα του ΕΛΑΣ. Συμμετείχε στις μάχες της Ιταλογερμανικής σύρραξης στο νησί. Οι Γερμανοί σε αντίποινα λόγω της δράσης των κατοίκων των Μουζακάτων (μικρό Σούλι ονόμαζαν οι Κεφαλλονίτες το χωριό) κατέστρεψαν το χωριό στις 23/04/1944. 

Ο Αστραπόγιαννος και ο ΕΛΑΣ Κεφαλλονιάς απελευθέρωσαν το Αργοστόλι στις 16/09/1944. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας ο Αστραπόγιαννος καταφεύγει στον Αίνο. Δεν θα αργήσει να πάρει τα όπλα και με άλλους αγωνιστές του Νησιού ιδρύουν τον θρυλικό Δ.Σ. Κεφαλλονιάς. Σαν στρατός , ποτέ δεν ξεπέρασε τους 70 αγωνιστές και ακολούθησε κυρίως παρτιζάνικη τακτική. Όμως η δράση του ήταν αξιοσημείωτη. Απελευθερώσεις χωριών , επίθεση στο Αργοστόλι κλπ. Τα εφοπλιστικά κυρίως τζάκια αλλά και μεγάλοι κτηματίες , όντας σε απόγνωση , κάλεσαν τον Παπάγο στο νησί(!!) . Μονάδες του εθνικού στρατού κατέφθασαν από την Πελοπόννησο μαζί με τον στρατηγό και προέβησαν σε μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις οι οποίες περιελάμβαναν δηλητηριάσεις πηγών και πηγαδιών αλλά και το τσιμέντωμα τους. 

Παράλληλα, εκατοντάδες κάτοικοι του νησιού στάλθηκαν στην Μακρόνησο. Σε μια "απέλπιδα προσπάθεια" να σώσουν τον αδελφό τους (παρακινούμενοι από ντόπιους παράγοντες) , τα αδέλφια του που ανήκαν στην Χωροφυλακή έφτασαν στο νησί για να σώσουν τον αδελφό και την αδελφή τους (η Διονυσία Γρηγοράτου στάθηκε μέχρι το τέλος στο πλάι του αδελφού της) ζητώντας τους να παραδοθούν. Ο Αστραπόγιαννος και η Διονυσία αρνήθηκαν. Στις 13/10/1949 το τμήμα του Αστραπόγιαννου πέφτει σε ενέδρα κοντά στην Σάμη. Ο Αστραπόγιαννος και η Διονυσία σκοτώνονται. Το κεφάλι του Αστραπόγιαννου περιφέρεται στους δρόμους και την πλατεία του Αργοστολίου μαζί με το κεφάλι του Ματθαίου Κουλουμπή.


Δεξιά το κεφάλι του "Αστραπόγιαννου" και αριστερά το κεφάλι του Κουλουμπή.




14 σχόλια:

  1. ΑΘΑΝΑΤΟΙ. Μάρτυρες ήρωες στην ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ. Την Μοναδική στην Δ.Ευρώπη....... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. .... Ο Αστραπόγιανος και ο ΕΛΑΣ Κεφαλλονιάς 16.9.44 απελευθέρωσαν το Αργοστόλι.... Τι το ήθελαν αφού υπήρχε ....σταδίο.... που με ομαλές δημοκρατκές.... διαδικασίες θα φτάναμε στον ...σοσιαλισμό..... Μετά την ..αστικοδημοκρατική επάνασταση.... ΟΥΦΦΦΦΦΦΦ........ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αθάνατες μορφές στην Ιστορία. Σε ένα κράτος που κυριάρχησαν οι δοσίλογοι και οι προδότες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα το διαβάσω με ενδιαφέρον, στην Κεφαλονιά έγιναν πράγματα (έχω γνωρίσει Κεφαλλονίτη που δεν ήθελε να ακούει για την ιδιαίτερη πατρίδα του) Αυτή η περιοχή όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η Ζάκυνθος που είναι το μόνο μέρος της Ελλάδας που δεν έγινε Εμφύλιος.

    http://pluton22.blogspot.com/2015/01/blog-post_7.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πουθενά δεν έγινε ...εμφύλιος.... παντού ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ έγινε. ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΕΣ..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Παναγιώτη μου, το 1989, στη συγκυβέρνηση ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης, ψηφίστηκε νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο, όπου υπήρχαν διαφορετικοί χαρακτηρισμοί για τον πόλεμο 1946-1949, αντικαταστάθηκαν με τον όρο,ΕΜΦΥΛΙΟΣ.και μη μου πεις το παραμυθάκι ότι σ εκείνη την κυβέρνηση δεν συμμετείχε το ΚΚΕ.Γιατι, στην ψηφοφορία για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ο Κώστας Κάππος που ψήφισε Παρών,ΔΙΑΓΡΑΦΗΚΕ...ΥΓ Και μη μου πεις ότι ο Κάππος ήταν οπορτουνιστής...

      Διαγραφή
  5. Μια ερώτηση να κάνω όταν λέμε : "...ο ΕΛΑΣ Κεφαλλονιάς απελευθέρωσαν το Αργοστόλι στις 16/09/1944...." τι ακριβώς εννοούμε, ότι δηλαδή υπήρχε Γερμανική φρουρά, έγινε έφοδος σκοτώθηκε ή αιχμαλωτίστηκε η φρουρά και ελευθερώθηκε το Αργοστόλι ή είχε αποχωρήσει η γερμανική φρουρά και εισήλθε ο ΕΛΑΣ στο Αργοστόλι;... διότι απ όσο έχω διαβάσει κανείς δεν αναφέρει ένοπλη κατάληψη Αργοστολίου. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμπλοκές υπήρξαν στο νησί κατά την αποχώρηση αλλά όχι μέσα στην πόλη, σχηματικά χρησιμοποιώ τον όρο.

      Διαγραφή
  6. Είναι πολύ τίμια η απάντησή σου, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται η ιστορία. Αν και δεν έγιναν ούτε συμπλοκές, πουθενά οι Γερμανοί δεν εκδιώχτηκαν από την Ελλάδα ενόπλως ούτε από τον ΕΛΑΣ (εξαίρεση μάχη Κερατσινίου ηλεκτρικής), ούτε από τους Άγγλους ... απεναντίας υπήρχε συμφωνία (ίσως είναι η μοναδική συμφωνία που έγινε στον Β ΠΠ) που προέβλεπε να φύγουν και οι Άγγλοι να μη τους κυνηγήσουν (το ήξεραν και οι σοβιετικοί και έκαναν ανακοίνωση από το ράδιο Μόσχα, το είπε και ο Στάλιν στον Τσώρτσιλ υπό μορφή καρφιού)... ο δε ΕΛΑΣ άφησε ατουφέκιστους και τους Γερμανούς καλά με τους Βούλγαρους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ΕΛΑΣ χτύπησε παντού τους Γερμανούς κατά την αποχώρηση τους και όχι μόνο στην ΔΕΗ στο Κερατσίνι. ΟΙ Αγγλοι ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ασφαλώς και είχαν κάνει συμφωνία με τους Γερμανούς ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ωστε να αποχωρήσουνε ανενόχλητα ωστε να χρησιμοποιηθούν στις επερχόμενες μάχες ενάντια στον ΚΟΙΝΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΗΝ ΕΣΣΔ. Τα ίδια γίνανε σε ολόκληρη την Δ.ΕΥΡΩΠΗ. Παντού οι Γερμανοί Στρατηγοί ανοίγαν δρόμο ενω πολεμούσαν με λύσσα στην Ανατολή. Ολα τα υπόλοιπα είναι καλαμπουράκια.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  7. Τα στοιχεία που αναφέρεστε για τον Αστραπόγιαννο δεν είναι σωστά και δυστυχώς είναι αυτά που επικράτησαν στο νησί να λέγονται γιατί κάποιοι δεν μίλησαν ...ή κάποιοι μίλησαν τώρα για να βεβηλώσουν αυτούς που δεν τους προσκύνησαν. Είμαι κοντινό πρόσωπο στον έναν αδελφό Βαγγέλη Γρηγοράτο (χωροφύλακας) και κατέχω ιστορικό υλικό της οικογένειας.Σύντομα θα δημοσιευθεί ο ρόλος του Βαγγέλη Γρηγοράτου στην διάρκεια 1941-1952 ,η μυστική του δράση στην αντίσταση και οι πολιτικές του διώξεις μέχρι και το 1967.Ο Σπύρος Γρηγοράτος δεν ήταν ποτέ χωροφύλακας και ήταν δημοκράτης.Επίσης στην φωτογραφία δεν είναι το κεφάλι του Αστραπόγιαννου αλλά του Ηλία Κουγιανού. .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολυ καλη δουλεια

    μια μικρη διορθωση
    Μακριωτικα και οχι Μαυριωτικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα,

    Διαβάζω αρκετό καιρό το μπλογκ. Το βρίσκω ενδιαφέρον και ιδιαίτερα ενημερωτικό αφού μαθαίνω πραγματα που δεν τα χα ξανακούσει. Μια παρατήρηση μόνο χωρίς να θέλω να προκαλέσω αντιδράσεις ούτε να "μπαχαλέψω". Η γνώμη μου είναι οτι οι φωτογραφίες/λεπτομερείς διηγήσεις από κομμένα κεφάλια και θηριωδίες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στους ανθρώπους της εποχής μας (πιο πολυ για τους νέους μιλάω) Φυσικά πρεπει να ξέρει (οποιος ενδιαφέρεται να μάθει) ποιοι τα έκαναν όλα αυτα σε άλλους Έλληνες, απλά η συστηματική προβολή μου φαινεται ότι το μόνο που μπορεί να φέρει ειναι να μην αφησει κάποια πάθη να ξεχαστούν. Θα θελα τη γνώμη σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H γνώμη μας είναι ότι τα πάθη του Εμφυλίου λίγο πολύ έχουν ξεχαστεί καθώς σήμερα είναι ελάχιστοι οι επιζώντες και των δύο στρατοπέδων και επίσης, έχει πια ξεπεραστεί το ενδεχόμενο οικογενεικακών αντιδικιών. Το να παραδώσουμε τη μνήμη της βίας στη λήθη είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο κατά τη γνώμη μας. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν και να διαχειριστούν τη μνήμη του Εμφυλίου, πρέπει να αντλήσουν συμπεράσματα και να γνωρίζουν οτι η Ισοτρία διδάσκει το μέλλον. Στη Γερμανία δεν αποσιωπούνται τα ονόματα και οι φωτογραφίες του Ολοκαυτώματος, μόνο εδώ έχουμε αυτό το "προνόμιο" της τέλειας απαλοιφής της μνήμης, που ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται σήμερα με διάφορες εκδηλώσεις. Επίσης, ο Εμφύλιος δεν σημαίνει τον ιδεολογικό διχασμό της κοινωνίας αμφίπλευρα. Αυτό είναι κάτι που καλλιέργησε και καλλιεργεί η Δεξιά, η ακροδεξιά και το κέντρο. Η ουσιαστική σύγκρουση ήταν, είναι και θα είναι ταξική και πρέπει να έχουμε υπόψη μας την εμπειρία της στη χώρα μας. Τέλος, για την περίοδο της Λευκής Τρομοκρατίας δεν υπάρχει παρά ελάχιστη ενασχόληση σε ιστορικό και ερευνητικό επίπεδο. Εμείς κρίνουμε σκόπιμο να αναδείξουμε ότι βρίσκουμε για να μην ξεχαστεί ο ρόλος της αστικής τάξης και των πρώην δωσιλόγων σε αυτή. Σήμερα που οι νεοναζί σηκώνουν κεφάλι σε όλο τον κόσμο θα ήταν ατόπημα να μην αναδεικνύουμε το ρόλο τους και το ρόλο της αστικής τάξης.

      Κάνατε καλά που στείλατε και καλά που προβληματίζεστε και διαβάζετε. Δεν διεκδικούμε την απόλυτη αλήθεια και την απόλυτη γνώση. Διεκδικούμε όμως να πούμε την ιστορική αλήθεια και σε περιπτώσεις λαθών μας σπεύδουμε να διορθώσουμε

      Διαγραφή