Έσπευσα στον τόπο της έκρηξης και αντίκρισα τη Ρούλα, τη Ρούλα τη Ρογκότη, σακατεμένη κι απ' τα δυο της πόδια. Πάνω απ' τα γόνατα δυο κολοβώματα -δυο φρικιαστικά καμένα υπόλοιπα από την έκρηξη σκέλη- και η Ρούλα να οδύρεται τραβώντας τα μαλλιά της. Σοκαρισμένη, μισοπεθαμένη, ξαπλωμένη στο έδαφος, εκλιπαρούσε να την αποτελειώσουμε. Μόλις με είδε, μ' άρπαξε απ' τα χέρια και με ικέτευε: -Τίναξέ μου τα μυαλά στον αέρα, Βλάση, σκότωσέ με σε παρακαλώ, Βλάση, λυπήσου με, πυροβόλησέ με, σκότωσέ με, Βλάση, Βλάση. . . Έσβησε καθώς τη μεταφέραμε στα χέρια προς το λημέρι! Αυτή μ' έσωσε, εγώ δεν μπόρεσα -ώσπου να πεθάνω, θ' ακούω τις φωνές της: «Σκότωσέ με, Βλάση, σε παρακαλώ!». Πόσο θα 'θελα -και τι δε θα 'δινα- αυτό μου το βιβλίο να το διαβάσουν νέοι άνθρωποι. Πόσο θα 'θελα να διάβαζαν τις παραπάνω σειρές και να μαθαίνανε πως ένα νέο κορίτσι, η Ρούλα η Ρογκότη, πέθανε για μια ιδέα.
Bλάσσης Γωγούσης
Γιατί δεν αυτοκτόνησες;
Εκδόσεις Ιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου