Σαν σήμερα, 49 χρόνια πριν και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικολάου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.
Ξεκίνησε έτσι η λεγόμενη επταετία, μια ματωμένη περίοδος γεμάτη δολοφονίες, βασανιστήρια, εκτοπισμούς, λογοκρισία
Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της Αττικής, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού.
Εκείνη την ημέρα, ο παππούς του γράφοντος, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μέλος του ΚΚΕ, εξόριστος του Εμφυλίου και υποψήφιος νομάρχης της ΕΔΑ, γευμάτιζε στο σπίτι του με την οικογένειά του. Το μεσημέρι εμφανίστηκαν χωροφύλακες που τον ζήτησαν στο τμήμα της περιοχής για κάποια "υπόθεσίν του". Εκείνος κατάλαβε περί τίνος πρόκειται και ζήτησε λίγο χρόνο να ετοιμάσει μερικά πράγματα. Η γυναίκα του διαμαρτυρήθηκε έντονα. Τα παιδιά του θυμόνται ακόμα το γεγονός. Θα έκανε 3 χρόνια να τα ξαναδεί.
Στην αγορά του χωριού περίμενε ένα ΡΕΟ με στρατιώτες που μάζευε τους "υπό κράτησιν" αριστερούς και κομμουνιστές. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί στην αγορά και κανείς δεν μίλαγε. Μόνο όταν ο παππούς μου επιβιβάζονταν στο αυτοκίνητο, μια γυναίκα, μανάβισσα στο επάγγελμα, κεντρώα στην ψήφο άρχισε να φωνάζει: "Δεν ντρέπεστε; Τον Νίκο πήρατε; Τον καλό τον άνθρωπο;" και του έδωσε μια τσάντα με πορτοκάλια.
Ήταν εμφανές ότι οι ΗΠΑ είχαν βάλει τη σφραγίδα τους στην Χούντα. Εφάρμοσαν την τακτική της realpolitik ως προς τις σχέσεις τους με το νέο καθεστώς. Έτειναν να αποδέχονται ως τετελεσμένο γεγονός τη δικτατορία επικαλούμενοι διάφορα εκλογικευτικά επιχειρήματα τύπου: ο απλός κόσμος της ελληνικής υπαίθρου και των αστικών κέντρων δεν ερχόταν σε ευθεία ρήξη με το καθεστώς. Γενικά η απουσία κάποιου ισχυρού αντιπολιτευτικού κινήματος στο εσωτερικό, ή και εκ μέρους της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, υποστήριξης του καθεστώτος και οι διακηρύξεις της Χούντας για την προώθηση μέτρων εκδημοκρατισμού λειτουργούσαν ενισχυτικά για την Αμερικανική στάση. Το κλειδί για την κατανόηση της αμερικανικής στάσης «βρίσκεται στο γεγονός της φιλοατλαντικής στάσης της ηγεσίας της χούντας» και η εμπλοκή των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Ελλάδας φέρει την υπογραφή του Τζον Πάππας.
Ο παππούς μου κρατήθηκε για 1-2 ημέρες με άλλους πολιτικούς κρατούμενους στο Μεσολόγγι στις γνωστές φυλακές που βρέθηκαν εκατοντάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Μαζί με μερικές δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους της Χούντας βρίσκονταν και ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων και βουλευτής της ΕΔΑ, Γεράσιμος Αυγερόπουλος. Ήδη σε προχωρημένη ηλικία και με προβλήματα υγείας. Δεν τους ανέκριναν, δεν τους βασάνισαν, δεν τους ζήτησαν δήλωση. Ήταν εμφανές ότι πήγαιναν απευθείας για εξορία. Πού όμως;
Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από σκάνδαλα και πολλές περιπτώσεις χρηματισμού και ευνοιοκρατίας. Τα πιο γνωστά είναι το σκάνδαλο με τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά που έμεινε κοροϊδευτικά στην ιστορία ως ο κύριος "καθαρά χέρια", το σκάνδαλο με τα σάπια κρέατα του συνταγματάρχη Μπαλόπουλου και οι τεράστιες χρηματικές δαπάνες για τους κοσμικούς εορτασμούς και την πολυτελή ζωή του αντισυνταγματάρχη (ο Παπαδόπουλος τον έκανε υποστράτηγο) Μιχάλη Ρουφογάλη, που του είχε ανατεθεί η διεύθυνση της ΚΥΠ, δηλαδή του εθνικά κρίσιμου τομέα των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος επίσης εξασφάλιζε τη χορήγηση δανείων σε υποστηρικτές της χούντας, επιβαρύνοντας τις ελληνικές δημόσιες τράπεζες.
Η ευνοιοκρατία και το ρουσφέτι επί χούντας γιγαντώθηκαν: Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του Αλέξανδρο Ματθαίου Υπουργό Γεωργίας, ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του στρατηγό και διοικητή της ΑΣΔΕΝ και έναν άλλο ξάδερφό του Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, και ο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης έγινε βαθύπλουτος παίρνοντας χαριστικά δουλειές από το Δήμο Αθηναίων. Ο στρατηγός Βασίλειος Καρδαμάκης διορίστηκε διοικητής της ΔΕΗ και ο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας (πρώην αρχηγός ΚΥΠ με τεράστιες ευθύνες για το σχέδιο ΠΕΡΙΚΛΗΣ και το παρακράτος) διορίστηκε Πρόεδρος στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Στενές ήταν ακόμα οι σχέσεις της δικτατορίας με τους εφοπλιστικούς κύκλους, στους οποίους παραχωρήθηκαν περαιτέρω προνόμια, κυρίως χαμηλότερη φορολογία, για μετεγκατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά.
Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η γιγάντωση του δημοσίου χρέους.
Οι "προς εκτοπισμόν" του Μεσολογγίου φορτώθηκαν σε ένα αρματαγωγό του πολεμικού ναυτικού και πετάχτηκαν στα αμπάρια του. Στο κατάστρωμα ναύτες με πλήρη εξάρτηση και όπλα τραγουδούσαν προκλητικά το "Τι θέλουνε οι Βούλγαροι εις την Μακεδονία". Στο αμπάρι του πλοίου βρίσκονταν κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι από τις φυλακές Κέρκυρας και Κεφαλλονιάς. Το καράβι σταμάτησε στη Λευκάδα για να φορτώσει κι άλλους κρατούμενους και ανοίχτηκε στο Ιόνιο πέλαγος. Κανείς δεν γνώριζε που πηγαίνουν. Οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούσαν να κρατήσουν ψηλά το ηθικό. Παλιότεροι αγωνιστές αποφάσισαν να ενημερώσουν τους συντρόφους τους. "Ακούστε, εκεί που πάμε τώρα μπορεί να υπάρξει ξύλο και βασανιστήρια. Πρέπει να κρατήσουμε αξιοπρεπή και ενιαία στάση. Δεν πρέπει να λυγίσουμε. Δεν πρέπει να υπογράψουμε δηλώσεις ότι κι αν κάνουν." Το καράβι τελικά ξεφόρτωσε το "φορτίο" του στη Γυάρο.
Την περίοδο 1968 -1969, περίοδος που η δικτατορία έχει ριζώσει για τα καλά στα σώματα ασφαλείας, δίπλα ακριβώς, επί της οδού Μπουμπουλίνας 18, στεγάζεται η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφαλείας (κατεδαφισμένη σήμερα) στην οποία έδρασαν οι βασανιστές της χούντας. Το άντρο του Μάλλιου, του Μπάμπαλη και του Λάμπρου, χαράσσεται στη μνήμη των κατοίκων της περιοχής από τις κραυγές των αντιστασιακών που βασανίζονται στην μονίμως αιματοβαμμένη ταράτσα του. Πολλοί είναι εκείνοι θα δηλώσουν αργότερα πως τα βασανιστήρια ήταν τόσο απάνθρωπα που ακόμη κι ο θάνατος φάνταζε μια κάποια λύση.
Τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, η 29χρονη τότε ηθοποιός Κίττυ Αρσένη, συλλαμβάνεται μετά από πληροφορίες για τα αντικαθεστωτικά της φρονήματα και δράση. Αρχικά μεταφέρεται στα νταμάρια της Κυψέλης όπου γίνεται μια πρώτη επίδειξη βασανιστηρίων και εκφοβισμού με εικονικές εκτελέσεις. Όταν δεν μιλά, μεταφέρεται στην ασφάλεια. Κάπως έτσι περιέγραφε την «διαμονή» της στο περίφημο κτίριο: Από εκεί και πέρα άρχισε μία περίοδος ανακρίσεων άλλου τύπου, εξοντωτικές, αϋπνίες, αυστηρά απομόνωση, που σήμαινε ότι σε ένα κελί δεν έπινες νερό, δεν έτρωγες, δεν έβγαινες για τις σωματικές σου ανάγκες. Και βεβαίως η επίσκεψη επάνω στην περίφημη ταράτσα.[…] Εκεί ήταν το λεγόμενο πανηγύρι το λέγανε. Το λέγανε το πανηγύρι. Εκεί ήταν πιο συστηματικά τα βασανιστήρια. Δηλαδή ενώ στα Νταμάρια ήτανε κάποιοι άνθρωποι που κτυπούσαν, κλωτσάγανε και είχες την αίσθηση ότι μπορείς και να τους αντιμετωπίσεις, εκεί άρχισαν πιο συστηματικά. Ήταν ο πάγκος, ήταν το δέσιμο πάνω στον πάγκο να είσαι ακίνητος. Ήτανε τα νερά που σου ρίχνανε και δεν μπορούσες να αντιδράσεις, και η φάλαγγα η κανονική που είναι αυτό το κτύπημα στα πέλματα με ματσούκια. Φαντάζομαι, δεν τα είδα. Το σκοτάδι, οι πατσαβούρες που ήταν πίσω που σου ρίχνανε».
Στη Γυάρο οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες. Οι εξόριστοι, κοντά στους 7000 συνολικά, τοποθετούνται στις παλιές φυλακές του νησιού που είχαν φτιαχτεί κατά τον Εμφύλιο. Δεν υπάρχουν βασανιστήρια, όμως η διαβίωση είναι δύσκολη. Ποντίκια, υγρασία, αέρας και βρώμα. Το φαγητό απαρτίζεται από ζωάλευρα και κρέατα του 1949. Το νερό είναι λίγο και βρώμικο. Οι εξόριστοι πρέπει για μια ακόμα φορά να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις για να ζήσουν. Ο παππούς μου έμεινε μαζί με τους Αιτωλοακαρνάνες. Τα κρυοπαγήματα από το Αλβανικό Μέτωπο ξεκίνησαν να επιβαρύνουν την ήδη κουρασμένη καρδιά του. Και δεν ήταν μόνο αυτός. Πολλοί εξόριστοι υπέφεραν από διάφορες παθήσεις σε αυτές τις συνθήκες. Και η οικογένεια πίσω τα έβγαζε πέρα δύσκολα. Με ανήλικα παιδιά να πρέπει να πάνε σχολείο και να δουλεύουν το οικογενειακό μαγαζί. Την περίοδο του 1968 αρρώστησε σοβαρά και ο Αυγερόπουλος.
Εκτός από την Κίττυ Αρσένη εκεί φυλακίζεται και ο Ανδρέας Λεντάκης. Όπως γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο της Μπουμπουλίνας 18 :
«Εδώ έφεραν και τον Ανδρέα. Μόλις τον πιάσανε τον βάλανε στο δίπλα δωμάτιο και πρόλαβε να μας ρωτήσει: ‘Βαράνε πολύ;’. Κι εμείς τότε δεν προλάβαμε να του απαντήσουμε. Μόνο αρχίσαμε το τραγούδι. Περιμέναμε την ώρα που θα τον ανεβάζανε επάνω, τραγουδάγαμε και του χτυπάγαμε συνθηματικά στον τοίχο. Τον ξεπροβοδίζαμε…
Είχε πάθει τρεις διασείσεις. Δεν ξέραμε πώς θα ξανακατέβαινε κάτω. Τα τρανζίστορ άρχιζαν να παίζουν στη διαπασών. Το βασανιστήριο ήταν σίγουρο. Τίποτα δεν μπορούσε να το εμποδίσει. Κι όμως υπήρχε μια μάχη που θα δινόταν. Στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Τον ανέβασαν και τον κρατήσανε μέχρι να ξημερώσει. Όλο το βράδυ είμαστε μαζί του. Σε μια στιγμή έπαψαν να ακούγονται χτυπήματα ή μοτοσικλέτα… και ακούγαμε μόνο ουρλιαχτά. Τότε δεν αντέξαμε.
Η Χρυσή έβαλε υστερικές φωνές και η Αριάδνη τιναζόταν από σπασμούς. Εγώ έλεγα και ξαναέλεγα δυνατά: ‘Να πεθάνει! Να πεθάνει! Να μην βασανίζεται άλλο!’.
Ακούγαμε τα νερά που του ρίχνανε και το κιούπι που ανεβοκατέβαινε. Τα ξημερώματα ακούστηκε: ‘Φτάνει, δεν θα αντέξει άλλο!’. Τότε πέσαμε και εμείς να κοιμηθούμε. Όταν την άλλη μέρα κοιτάξαμε από την τρύπα του δωματίου του είδαμε ένα μάτσο κρέας ματωμένο. Όταν ο Ανδρέας μας ξανακοίταξε με το παραμορφωμένο πρόσωπό του ανάμεσα στα αίματα και στα γένια, χαμογελούσε, τους είχε νικήσει».
Ανάμεσα στους εξόριστους της Γυάρου οι πολιτικές οργανώσεις το 1968 έχουν πια οργανωθεί. Στέλνουν κρυφά υπομνήματα στον ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό και την Σοβιετική Ένωση. Στο ράδιο Μόσχα ανακοινώνονται κάθε μέρα εκκλήσεις για αποφυλάκιση των βαριά αρρώστων εξορίστων. Όσων πάσχουν από "ανήκεστο βλάβη". Ανάμεσά τους ο παππούς κι ο Αυγερόπουλος. Όμως ο Αυγερόπουλος δεν μπορεί να αφεθεί στη μοίρα του. Είναι επιφανής βουλευτής, στρατηγός και αντιστασιακός. Έτσι το 1968, ο Παττακός έρχεται να τον δει στο κρεβάτι του να τον δει.
Στις 09 Φεβρουαρίου του '74, συλλαμβάνεται και ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης. Μένει στην Ασφάλεια 40 ημέρες και στη συνέχεια εξορίζεται. Στην κατάθεση του ανέφερε τα εξής: «Σωματικές κακοποιήσεις δεν είχα. Μόνο ψυχικές. Είχαν συλλάβει και τη γυναίκα μου. Με ανέκρινε ο Σμαΐλης… Μια μέρα έφεραν στο κελί μου τον Τάσο Παπαδόπουλο. Τον είχαν κακοποιήσει… Τον είχαν κάψει στα γεννητικά όργανα και είχε σημάδια από χαστούκια».
Αφάνταστοι εξευτελισμοί σημειώνονταν και σε κρατούμενα κορίτσια. Οι δηλώσεις του τότε εισαγγελέα έλεγαν χαρακτηριστικά«ούτε οι ορδές του Αττίλα δεν κακοποιούσαν τραυματίες».
Η «Επιστημονική Ανάκριση» της ταράτσας περιγράφεται και στους «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση
«Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας έχει το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου. Η ασφαλίτικη επινοητικότητα, με εντελώς μηδαμινά μέσα – έναν πάγκο, ένα σκοινί και μερικά στειλιάρια-, δημιούργησε μια από τις πιο ένδοξες αίθουσες βασανιστηρίων της εποχής μας. Πριν σε πάνε εκεί την ξέρεις. Όταν μπαίνεις έχεις την εντύπωση πως την έχεις ξαναδεί. Αυτό που είναι καινούργιο για σένα, είναι ο πανικός. […] Μ’ ανεβάζανε στην ταράτσα. Η γνωστή παρέα κι ο Σπανός. Κάποιος χαφιές που τους είδε να ανεβαίνουν, τους χαιρέτησε λέγοντας «Από κυνήγι έρχεστε;»[…]
Η πινακίδα γράφει: “Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος". […] Έμοιαζε με ιεροτελεστία ανθρωποθυσίας. Κανένας δεν μίλαγε πια. Δουλεύανε. Τα βάζανε με κάποιον Μπάμπαλη και με κάποιον Μάλλιο, που είναι τσαπατσούληδες. […] Οδηγίες Σπανού προς τον χειρώνακτα βασανιστή:
«Δώσε φυστίκι, Κώστα»
«Ξύλο, σίδερο;»
«Ξύλο και βλέπουμε».
«Μάλιστα γιατρέ».
Ο Κώστας έφτυσε τα χέρια του, πήρε το ξύλο κι άρχισε.
Ο Φάλαγγας είναι μια υπερβολικά μεγάλη δύναμη που ενεργεί πάνω σου. Σου δίνει την εντύπωση πως γλιστράς σε μια μεγάλη επικλινή γυαλιστερή επιφάνεια και πέφτεις πάνω σ’ έναν σκληρό, γρανιτένιο τοίχο. Αν δεν ήξερες πως σε κοιτάνε στα πόδια θα σου ήταν δύσκολο να προσδιορίσεις από πού έρχεται…»
Οι εξόριστοι της Γυάρου μαθαίνουν την άφιξη Παττακού και αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν έντονα. Η σωματοφυλακή του και οι χωροφύλακες τους απωθούν και τους κλειδώνουν στους θαλάμους τους. Ο Παττακός επισκέπτεται τον Αυγερόπουλο. Τον χαιρετά στρατιωτικά.
"Χαίρετε στρατηγέ μου. Ήρθα να σας επισκεφτώ όταν έμαθα για την υγεία σας."
"Ήρθες να δεις έναν κομμουνιστή;"
"Ήρθα να δω τον καθηγητή μου από τη Σχολή Ευελπίδων"
Ο Αυγερόπουλος τότε τον φασκελώνει και με τα δύο χέρια και του λέει:
"Να ! Πάρε τα να μη στα χρωστάω! Τέτοια γράμματα σε έμαθα εγώ; Έτσι υπηρετείς την Πατρίδα;"
Ο Γεράσιμος Αυγερόπουλος αποφυλακίστηκε το 1969 και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Αγωνίστηκε με το ΚΚΕ ως το τέλος της ζωής του το 1981.
Ο παππούς μου αποφυλακίστηκε το 1969 και νοσηλεύτηκε για καιρό στην Αθήνα με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Δεν άφησαν την οικογένειά του να τον επισκεφθεί. Αγωνίστηκε ως το τέλος της ζωής του στις γραμμές του ΚΚΕ. Πέθανε το 1976.
Η Χούντα έπεσε το 1974. Δικάστηκαν μόνο οι πολιτικοί αυτουργοί της και τα κατώτερα στρατιωτικά της στελέχη. Δικάστηκαν επίσης ορισμένοι βασανιστές του ΕΑΤ-ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας. Η Εκκλησία, ο εφοπλιστικός κόσμος, τα βιομηχανικά κεφάλια και οι οικονομικοί υποστηρικτές της δεν λογοδότησαν ποτέ. Η ελληνική αστική τάξη επέστρεψε αναίμακτα στην αστικού τύπου δημοκρατία της. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί και τα αίματα του Πολυτεχνείου είχαν πια καθαριστεί...
Η Εκκλησία για ποιο ακριβώς πράγμα έπρεπε να λογοδοτήσει κύριε; Σε ποιους αναφέρεσαι όταν μιλάς για Εκκλησία; Στους 8.000 κληρικούς της χώρας; Στους μοναχούς; Στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α'; Τι κακό και ποινικά κολάσιμο έπραξαν οι παραπάνω; Δε βλέπετε τα χάλια σας οπαδοί του Τσαουσέσκου, Χότζα, Ζίφκοβ και ΣΙΑ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως κάθε καθεστώς κύριε μου, έτσι και η Χούντες στηρίζονται και στηρίζονταν από το πολιτικό-κοινωνικό εποικοδόμημα. Συγκεκριμένα λοιπόν αναφέρομαι στο επίσημο πρόσωπο της Εκκλησίας, ξέρετε αυτούς που όρκισαν τη Χούντα, άλλους που διάβαζαν τότε κτλ..
ΔιαγραφήΑς δούμε λοιπόν τι σύνδεση υπήρχε (θα αντιγράψω το wikipedia για να μην με λέτε δογματικό:
Κατά την περίοδο της αρχιερατείας του Ιερώνυμου -ευθέως ευνοούμενου του καθεστώτος- απομακρύνθηκαν αντικανονικά πολλοί επίσκοποι από τις μητροπόλεις τους όπως οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Παπαγεωργίου και Αττικής και Μεγαρίδος Ιάκωβος Βαβανάτσος ενώ εξωθήθηκαν σε παραιτήσεις ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κύριλλος Καρμπαλιώτης, ο Δημητριάδος Δαμασκηνός Χατζόπουλος, ο Ελασσόνος Ιάκωβος Μακρυγιάννης, ο Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης και ο Λαρίσης Ιάκωβος Σχίζας.[26] Με αυτόν τον τρόπο το δικτατορικό καθεστώς κατάφερε να απομακρύνει αφενός επισκόπους που δεν είχαν διάθεση συνεργασίας με το δικτατορικό καθεστώς και αφετέρου, στις κενές θέσεις που δημιουργήθηκαν, να τοποθετήσει νέους μητροπολίτες φιλικά διακείμενους προς αυτήν. Μάλιστα, όλοι σχεδόν οι νέοι μητροπολίτες που εξελέγησαν από την αντικανονική Σύνοδο, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονταν από τις παρα-εκκλησιαστικές οργανώσεις «Ζωή» και «Σωτήρ» και στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου είχαν υπηρετήσει ως στρατιωτικοί ιερείς-ιεροκήρυκες.
Η αλλαγή της ηγεσίας της δικτατορίας και η άνοδος του Ιωαννίδη δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την Εκκλησία. Τους Φαίδωνα Γκιζίκη και Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο ορκίζει ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκας.
Πράγματα και καταστάσεις για τα οποία δηλαδή ΠΟΤΕ δεν μπήκε στον κόπο η Εκκλησία να εκφράσει μια άποψη μεταπολιτευτικά. Να καθαιρέσει έναν μητροπολίτη της
Επίσης αν θέλετε μου στέλνετε το email σας να σας στέιλω φωτογραφίες και υλικό για να δείτε κι άλλα
Το ιερό τάμα της Χούντας
ΔιαγραφήΤο Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ...
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί ... δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του '68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του '69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του '69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του '74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ...θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Και τέλος το εξαιρετικό άρθρο του ιού
Διαγραφήhttp://www.iospress.gr/ios2001/ios20010422a.htm
Ο βασανιστης ΛΕΝΗΣ Αθανασιος.
ΔιαγραφήΠρωην χωροφυλακας και μετα ρασοσφορος.ΟΧΙ ΙΕΡΕΑΣ, ΑΛΛΑ ΡΑΣΟΦΟΡΟΣ.
Κυρηκας μισους.
Φληναφήματα και φλυαρίες των γνωστών ιών, των κυρίων που συντάχθηκαν με τους νεοταξίτες υπέρ των βομβαρδισμών της Σερβίας, που παρουσίασαν την παράδοση Οτσαλάν ως πολιτική αναγκαιότητα, που τάχθηκαν υπέρ του σχεδίου Ανάν, που μας είπαν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ τα Σκόπια δεν είναι κακό να ονομαστούν Μακεδονία και άλλα. Πάντως δεν μας είπες τι ακριβώς ποινικά κολάσιμο έκαναν οι αρχιερείς της περιόδου εκείνης εκτός του να ταχθούν υπερ του Ναί στα δημοψηφίσματα του 68 και 73, να παραστούν σε ορκωμοσίας κυβέρνησης(των Απριλιανών) που ΟΛΕΣ χωρίς εξαίρεση οι κυβερνήσεις της Γης αναγνώριζαν ως νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και να απονέμουν παράσημα στους τότε κυβερνώντες, όπως έκαναν και στους μετέπειτα(μέχρι και ο άθεος, υλιστής, μαρξιστής Τσίπρας πήρε από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων). Ποιο σοβαρό Δικαστήριο θα τους καταδίκαζε και με ποιο αιτιολογικό. Για τους μόνους που ξέρω ότι έχουν αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη στις χώρες τους ήταν κάτι απίθανοι τύποι(ομοϊδεάτες σου προφανώς) τύπου Ζίφκωβ, Αλία,Χόνεκερ(αυτός πρόλαβε και πέθανε πριν δικαστεί), Τσαουσέσκου γιαυτά που κάναν επί 45 χρόνια στους λαούς τους και ευτυχώς η Πατρίδα μας(είτε σου αρέσει είτε όχι) απέφυγε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εάν κανείς επιλέγει να εθελοτυφλεί σε ένα τέτοιο θέμα αγνωώντας τα δεδομένα της ιστορικής πραγματικότητας, δεν μπορώ να το λύσω...
ΔιαγραφήΕπίσης για πολλά πολιτικά σχόλιά σας συμφωνώ αλλά δεν σημαίνει κάτι για το δικτατορικό καθεστώς των 2.700 εξορίστων, των "αυτοκτονιών", της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Επίσης δεν θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω για τον Τσίπρα γιατί δεν τον υποστηρίζω.
Τέλος αν θέλετε να μάθετε το ποινικά κολάσιμο της υποθέσεως είναι το ΑΡΘΡΟ 120 4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Μάλιστα! Οι δεσποτάδες της τότε εποχής παρέβησαν το νόμο όπως αυτός εκφράζεται στο 120 άρθρο(114 άρθρο του Συντάγματος του 1952). Ναι έχεις δίκιο και ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί. Μιλάω σοβαρά , δεν ειρωνεύομαι. Μόνο που θα ήταν αδικία να καθίσουν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου μόνο τα 80 μέλη της Ιεράς Συνόδου. Μαζί τους στο ειδώλιο του κατηγορουμένου έπρεπε να καθήσουν και τα 9 εκατομμύρια των Ελλήνων(δημοσιοι υπάλληλοι, καθηγητές, δάσκαλοι,δικαστικοί εφοριακοί , αστυνόμοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, μικρομεσαίοι, αγρότες και γενικά όλος ο κόσμος) της τότε εποχής που ανέχθηκε(αν δεν υποστήριξε κιόλας) το καθεστώς των απριλιανών. Με αυτή τη λογική έχεις δίκαιο. Σκέψου και το εξής. Ποιοι δικαστικοί άραγε θα ήταν άσπιλοι και αμόλυντη από μια τέτοια κατηγορία ώστε να δικάσουν 9,5 εκατομμύρια Έλληνες;Επομένως το επιχείρημα σου μάλλον είναι αδιέξοδο και καταπίπτει από την ίδια την πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo επιχείρημά μου στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν έχουν όλοι ίση ευθύνη απέναντι στο κράτος. Η Ιερά Σύνοδος δεν έχει ίδια ευθύνη με τον παπά του χωριού. Όπως ο Τσίπρας δεν έχει ίδια ευθύνη για το κατάντημα της χώρας με τον εκάστοτε ψηφοφόρο του.
ΔιαγραφήΕπίσης μην παραγνωρίζουμε την αντίσταση του ελληνικού λαού. Πολυτεχνείο, Νομική, Θεσσαλονίκη, δεκάδες αντιστασιακές οργανώσεις, 2700 κρατούμενοι κι εξόριστοι. Δεν είναι λίγα.