Συνεχίζοντας στο πνεύμα του προηγούμενου άρθρου και θέλοντας να προσφέρουμε μερικά σπαράγματα μνήμης που σχετίζονται με τον ιστορικό τόπο της Μακρονήσου, παραθέτουμε μέρος του βιογραφικού βιβλίου της Νίτσας Γαβριηλίδου, Μακρόνησος - Απόψε χτυπάνε τις γυναίκες, Αυτοέκδοση, Αθήνα 2004.
Στη Μακρόνησο πολλοί ήταν οι εγκέφαλοι που μελετούσαν και υπολόγιζαν τις ανθρώπινες δυνάμεις. Ζύγιζαν την κάθε λεπτομέρεια της αντοχής μας και προγραμματισμένα κατέστρωναν τα σχέδιά τους. Γιατί ποιο λόγο είχε το να μας βάζουν φορτωμένες σε μια σκηνή και, μόλις κατεβάζαμε τα πράγματά μας, σφυρίζανε την καινούρια τους διαταγή να βγούμε αμέσως από τις κάτω σκηνές και να πάμε φορτωμένες στις επάνω; Μήπως δεν κάνανε το ίδιο και με την αποβίβασή μας; Μας κράτησαν 24 ώρες πάνω στο κατάστρωμα, άυπνες, διαλυμένες από τη ναυτία μ' εκείνη τη φουρτουνιασμένη θάλασσα για να εξαντληθούμε από την κούραση και το κρύο, ν' αηδιάσουμε από τις ακαθαρσίες που βρίσκονταν ανάμεσά μας. να αγχωθούμε από τις αιμοπτύσεις των αρρώστων συνεξορίστων μας και να μας σπάσουν. Να μας οδηγήσουν έτοιμε στα γραφεία του Α2 να τους κάνουμε τη "δήλωση".
Μέσα σε εκείνον τον πανζουρλισμό και την απόγνωση ξεχώριζες ιδιαίτερα το κλάμα των μικρών παιδιών. Με το πήγαινε-έλα μερικά από αυτά είχαν χάσει τις μανάδες τους. Οι γυναίκες που είχαν παιδιά στην εξορία ήταν διπλά ηρωίδες. Αυτές δεν είχαν μόνο να νοιαστούν για τον εαυτό τους, όπως οι περισσότεροι από μας. Αυτές έπρεπε πρώτα να φροντίσουν για το παιδί τους, που θα το κοιμήσουνε και αν θα βρουν κάτι να του δώσουν να φάει. Το κράτος τις ψωροδεκάρες που χορηγούσε για τη συντήρησή μας, δηλαδή 3000 δρχ το μήνα ( σημερινές 3 δρχ) τις έδινε μόνο για όσες είχαν απόφαση εκτόπισης και όχι για τα παιδιά τους.
Στη Μακρόνησο όλα ήταν προσχεδιασμένα. Με τα καψόνια τους αυτά η απόγνωση έιχε φθάσει στο κορύφωμά της. Μες στην παραζάλη και τα κλάματα των παιδιών εντείνεται η αμηχανία μας. Δεν ξέρουμε αν θ πρέπει να κατεβάσουμε τα πράγματα από την πλάτη μας ή να περιμένουμε καμιά καινούρια διαταγή. Ακόμη δεν είχαμε πάρει την ανάσα μας και τα μεγάφωνα μετέδιδαν ήδη τους κανονισμούς της καινούριας μας ζωής: " Παραδίδονται τα ράντζα, τα βιβλία κ.λπ." Το καθημερινό μας πρόγραμμα εις το εξής θα είναι το ίδιο με αυτό των σκαπανέων. Εγερτήριο στις 6, τσάι στις 7, προσκλητήριο στις 7:30, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής στις 10-11, συσσίτιο στις 12, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής, στις 2:30, συσσίτιο στις 5:30, προσκλητήριο στις 7΅30 και σιωπητήριο στις 8. Μετά δε τις 8 αλίμονο σε όποια τολμήσει να μιλήσει ή να ανάψει φως. Οι Αλφαμίτες σκοποί επαγρυπνούσαν.
Τελικά μας διατάζουν να μπούμε στις σκηνές 30 γυναίκες σε κάθε μία, χωρίς να αφήσουμε το παραμικρό αντικείμενο έξω. Μας ρίχνουν μέσα να ξαπλώσουμε καταγής μες στην παγωνιά και την υγρασία, αφού τα ράντσα μας τα έχουν απαγορέψει. Ούτε ζώα να ήμασταν. Έτσι αρχίζουμε όλες να ξεσκίζουμε τα χαρτόκουτα που μέσα είχαμε τα λίγα πράγματά μας και να τα στρώνουμε κάτω στο χώμα για να κοιμηθούμε. Εκείνη τη νύχτα τα μεγάφωνα δεν σταμάτησαν να μεταδίδουν γλυκές μελωδίες. Στη Μακρόνησο το κάθε τι που συνέβαινε είχε τη δική του σημασία, κι ο σκοπός τους ήταν να μας κάνυον ψυχολογικό πόλεμο, να μας θυμίσουν την έξω ζωή και να μας ξυπνήσουν κοιμισμένες αισθήσεις. Η πρώτη εκείνη νύχτα στη Μακρόνησο πέρασε γεμάτη εφιάλτες.
Η Μακρόνησος επεφύλαξε και σε εμάς τις γυναίκες την ίδια υποδοχή που είχε ετοιμάσει και για τους άντρες.
Την επομένη ακόμη από τα χαράματα μας ξυπνά απότομα η σάλπιγγα με το εγερτήριο. Είναι 6 η ώρα το πρωί κι εμείς θέλουμε ακόμη να κοιμηθούμε. Να ανακτήσουμε λίγες δυνάμεις. Τα μεγάφωνα μας πληροφορούν, πως μετά το ρόφημά μας όλες οι γυναίκες του ΕΣΑΓ θα πρέπει να συγκεντρωθούμε στο χώρο του θεάτρου. Είναι ένας αμφιθεατρικός χώρος χωρίς κερκίδες κοντά στη θάλασσα με μια εξέδρα από όπου γίνονταν οι ομιλίες. Εκεί θα μας μιλήσει ο Παπαγιαννόπουλος, λοχαγός του Α2. Θα γίνουν οι επίσημες γνωριμίες. Για την περίσταση έχει φορέσει ένα πέτσινο σακάκι και με τις κινήσεις του προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει. Μας λέει πως η διοίκηση του ανέθεσε το συγκρότημα των γυναικών και θα πρέπει να μάθουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε εις το εξής:
" Πάει πια το Τρίκερι. Εδώ είναι Μακρόνησος και αυτό σημαίνει ότι υπάγεστε σε ένα λόχο με έναν διοικητή. Εδώ σας φέραμε για να ανοίξετε τα μάτια σας. Να καταλάβετε τα λάθη και τις πλάνες σας και να ανανήψετε. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος της Μακρονήσου και για για τον σκοπό αυτό έχουν παρθεί όλα τα ανάλογα μέτρα. Να μην έχετε αυταπάτες και να κοιτάξετε να ξεκαθαρίσετε τη θέση σας. Οίκτος δεν θα υπάρξει επειδή είσαστε γυναίκες. Στη Μακρόνησο δεν υπάρχουν εύνοιες και διακρίσεις. Σας περιμένει αυτό που πάθανε χιλιάδες άντρες. Στο χέρι σας είναι να διαλέξετε.
Να ξέρετε πάντως: Εδώ είναι Μακρόνησος και όποις δεν υπογράφει πεθαίνει!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου