Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Kατίν : Από τον Γκαίμπελς στα Media (μέρος 1)

    Ναζιστική αφίσα προπαγάνδας για το Κατίν



  • «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια-δυο βδομάδες» (Τζ. Γκαίμπελς για το Κατίν, «Απομνημονεύματα», 14 Απριλίου 1943).

  • «Αισθήματα έκπληξης και μετάνοιας θα νιώσουν εκείνοι οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τόσο καλά την υπουλότητα και ιδιοφυΐα της προπαγανδιστικής μηχανής του Γκαίμπελς, πέφτουν θύματα της παγίδας που η ίδια έστησε» («The Times», 28 Απριλίου 1943, αντιδρώντας στην αβίαστη και άμεση υιοθέτηση της ναζιστικής προπαγάνδας από την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου)

  • «Υπολογίζουμε το ενδεχόμενο να πάμε την αντισοβιετική καμπάνια πολύ μακριά, αλλά αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη Γενική Συνέλευση (του ΟΗΕ) για ένα τόσο πολύτιμο προπαγανδιστικό σκοπό. Μπορούμε να αναδείξουμε τη σφαγή στο Κατίν...» (Ντοκουμέντα του US Department of State / Foreign Relations of the United States, «Σχέσεις ΗΠΑ-ΟΗΕ», τόμος ΙΙΙ, 1952-1954, σελ. 13).

  • «Η σφαγή στο δάσος του Κατίν υπήρξε μια εγκληματική πράξη ιστορικής εμβέλειας με μακρόχρονες πολιτικές συνέπειες» (Benjamin B. Fisher, Τμήμα Ιστορίας του Κέντρου Ερευνας Πληροφοριών της CIA, 14 Απριλίου 2007).

  • «Πολιτικοί και συγγενείς θυμάτων στην Πολωνία υπήρξαν οι πρώτοι που παρακολούθησαν την παγκόσμια πρεμιέρα του "Κατίν", μιας ταινίας για τη σοβιετική σφαγή 22.000 Πολωνών στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (United Press International, 18 Σεπτεμβρίου 2007).


«Οι Πολωνοί ξαναζούν τη σφαγή στο Κατίν»! Με αυτό τον τίτλο η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» αναδημοσίευσε (στο φύλλο της 22-23 Σεπτεμβρίου 2007) το σχετικό άρθρο της γαλλικής «LE MONDE», βάζοντας υπέρτιτλο: «Τον Μάιο του 1940 η μυστική αστυνομία του Στάλιν εκτέλεσε εν ψυχρώ 22.000 Πολωνούς. Η νέα ταινία του κορυφαίου σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα ρίχνει αλάτι σε μια ανοιχτή πληγή». Οπως διαβάζουμε στη συνέχεια, η εν λόγω ταινία, «φωτίζει ένα από τα πιο δραματικά επεισόδια της ιστορίας της χώρας». Πράγματι φωτίζει; ΄Η μήπως προάγει την ιστορική τύφλωση ως προϊόν μαζικής κατανάλωσης, αναπαράγοντας με όρους μεγάλης οθόνης ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα το οποίο αξιοποιήθηκε διαχρονικά εξίσου από όλες τις πολιτικές εκφάνσεις του αντικομμουνισμού, από το φασισμό ως την αστική «δημοκρατία», τις αντεπαναστατικές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη κλπ.; Για να απαντήσουμε όμως επί της ουσίας στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν, εκεί που ξεκίνησαν όλα.



Βρισκόμαστε στις 13 Απριλίου 1943. Περίπου δύο μήνες μετά τη συντριβή της φασιστικής στρατιωτικής μηχανής στο Στάλινγκραντ - που σηματοδότησε τη ριζική στροφή στον ρου του πολέμου - ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου ανακοίνωσε την «ανακάλυψη» από την Wehrmacht (Βέρμαχτ) ενός μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ (στη συνέχεια ο αριθμός αυτός ανέβηκε στις 15.000 με 22.000-25.700, σύμφωνα με τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού»!). Ενοχος αυτού του εγκλήματος: Ο εβραιομπολσεβικισμός. Το μήνυμα της ανακάλυψης που διατρανώθηκε σε όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα: Ο κίνδυνος του προελαύνοντος κομμουνιστικού τέρατος, το οποίο απειλούσε πλέον να πατήσει το πόδι του στις περιοχές του δυτικού πολιτισμού.



Η σοβιετική «Πράβντα» απάντησε άμεσα και στις 19 του ίδιου μήνα έγραψε: «Εχοντας συνείδηση της οργής ολόκληρης της προοδευτικής ανθρωπότητας για τις σφαγές που διέπραξαν σε βάρος ειρηνικών (σ.σ. φιλήσυχων) πολιτών και ιδιαίτερα Εβραίων, οι Γερμανοί προσπαθούν τώρα να εγείρουν το μίσος ευκολόπιστων ανθρώπων ενάντια στους Εβραίους. Γι' αυτό τον λόγο εφηύραν μια ολόκληρη συλλογή από "Εβραίους κομισάριους", οι οποίοι, όπως ισχυρίζονται, συμμετείχαν στη δολοφονία των 10.000 Πολωνών αξιωματικών. Για τόσο έμπειρους παραχαράκτες δεν ήταν και δύσκολο να εφεύρουν ονόματα ανθρώπων, που ποτέ δεν υπήρξαν - Λεβ Ρίμπακ, Αβραάμ Μπορίσοβιτς, Πάουλ Μπροντνίσκι, Χάιμ Φίνμπεργκ. Αυτά τα πρόσωπα δεν υπήρξαν ποτέ, είτε στο "Παράρτημα Σμολένσκ της OGPU" είτε σε κανένα άλλο τμήμα της NKVD (σ.σ. όργανα του σοβιετικού κράτους που κατηγορήθηκαν για το έγκλημα)». Ακόμα και αναλύσεις της CIA αναγνώρισαν το «ελάττωμα» στην επιχειρηματολογία των Ναζί περί «εβραιομπολσεβικικών σφαγών», παραδεχόμενοι το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα των θυμάτων ήταν Πολωνοί εβραϊκής καταγωγής. Και δεν ήταν μόνο αυτό.

Οπως ήδη αναφέραμε, ο ίδιος ο Γκαίμπελς, σε καταχώριση στο ημερολόγιό του (14 Απριλίου 1943), εξέφρασε την πεποίθηση ότι η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης για τουλάχιστον «μια-δυο βδομάδες». Σε μια άλλη καταχώριση με ημερομηνία 8 Μαΐου 1943 ανέφερε πως «δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε». Και όμως, έξι δεκαετίες και πλέον μετά, η προπαγάνδα του Γκαίμπελς καλά κρατεί...



Eπιδιώκοντας να προσδώσουν διεθνή διάσταση και «αντικειμενικότητα» στα αποτελέσματα της «έρευνας», οι ναζιστικές αρχές ενσωμάτωσαν στο εγχείρημα τον Πολωνικό Ερυθρό Σταυρό (ο ίδιος ο Ερυθρός Σταυρός, αν και εκλήθη, αρνήθηκε να συμμετάσχει), καθώς και μια 12μελή «Διεθνή Επιτροπή», οι οποίοι και επικύρωσαν τα πορίσματα αυτής. Αξίζει να σημειωθεί πως η πολυεθνική σύνθεση της Επιτροπής αποτελεί ακόμα και σήμερα επιχείρημα στο οπλοστάσιο του ιστορικού αναθεωρητισμού κατά των Σοβιετικών. Επιχείρημα που σημειωτέον διατυπώθηκε για πρώτη φορά από την ομάδα υπεράσπισης των Ναζί στις Δίκες της Νυρεμβέργης.

Προφανώς το γεγονός ότι όλα τα μέλη της προέρχονταν από κράτη - δορυφόρους του Γ΄ Ράιχ (πλην της Ελβετίας) δε θεωρήθηκε ούτε τότε, ούτε και σήμερα, άξιο προβληματισμού. Ούτε το ότι η Επιτροπή παρέμεινε στο χώρο μόλις δύο μέρες εξετάζοντας 9 (!) προεπιλεγμένα από τους Ναζί πτώματα προτού συντάξει την έκθεσή της. ΄Η το γεγονός ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες στη λεγόμενη «Διεθνή Επιτροπή», όπως ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής της ιατροδικαστικής F. Hajek ή ο Βούλγαρος ιατροδικαστής M. Markov ανακάλεσαν αργότερα, καταθέτοντας ότι τα πορίσματα ήταν προκατασκευασμένα και υπεγράφησαν υπό καθεστώς πίεσης και φόβου (ο τελευταίος μάλιστα κατέθεσε σχετικά ως μάρτυρας κατηγορίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης). Ακόμα και ο Τσόρτσιλ είχε δηλώσει στις 24 Απριλίου 1943 πως «είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη "έρευνα" που θα διεξαγόταν από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας». Αυτά βέβαια ειπώθηκαν τότε. Ωστόσο, δε θα περάσει πολύς χρόνος ωσότου το Κατίν μεταφερθεί από το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των Ναζί σε εκείνο του «ελεύθερου κόσμου».


Ηδη από την επομένη κιόλας της ανακοίνωσης του Ραδιοφώνου του Βερολίνου, η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του στρατηγού Σικόρσκι είχε αποδεχτεί πλήρως τα συμπεράσματα των Ναζί αναφορικά με τη σοβιετική ενοχή. Το ίδιο έτος δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο από τον Πολωνό κόμη Geoffrey Potocki de Montalk το «Μανιφέστο του Κατίν», που επίσης κατηγορούσε τους Σοβιετικούς για τη σφαγή. Η στάση αυτή των Πολωνών εμιγκρέδων να αποδεχτούν τόσο αβίαστα τη γερμανική προπαγάνδα προκάλεσε ακόμα και την αντίδραση του αστικού Τύπου της Αγγλίας (βλέπε απόφθεγμα των «Times» στην εισαγωγή). Ο Αμερικανός καθηγητής G. Furr είναι πιο κατηγορηματικός: «Η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Ναζί έσφαζαν τους Πολωνούς σε τεράστιους αριθμούς, επέλεξαν να πιστέψουν την εκδοχή των Ναζί!


Ουδέποτε έθεσαν ερωτήματα γύρω από την ιστορία των Ναζί. Απλά την αποδέχτηκαν. Αν πραγματικά νοιάζονταν για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί να το κάνουν αυτό;

Επραξαν κατ' αυτό τον τρόπο γιατί υπήρξαν πολύ πιο εχθρικοί έναντι των Σοβιετικών απ' ό,τι υπήρξαν ποτέ για τους Γερμανούς. Η πολωνική κυβέρνηση ήταν οι ίδιοι φασίστες».



Η σοβιετική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα και στις 25 Απρίλιου 1943 ο λαϊκός επίτροπος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων Β. Μολότοφ επέδωσε στον Πολωνό απεσταλμένο Ρόμερ κείμενο, στο οποίο τόνιζε μεταξύ άλλων: «Η εχθρική προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση συκοφαντική εκστρατεία που άρχισαν οι Γερμανοί φασίστες με το ζήτημα των από τους ίδιους διαπραχθέντων φόνων Πολωνών αξιωματικών στην περιοχή Σμολένσκ στο κατεχόμενο από τα γερμανικά στρατεύματα έδαφος, υποστηρίχθη εξ αρχής από την Πολωνική Κυβέρνηση και με κάθε τρόπο υποδαυλίζεται από τον πολωνικό Τύπο. Η Πολωνική Κυβέρνηση όχι μόνο δεν απέκρουσε την ελεεινή συκοφαντία κατά της ΕΣΣΔ, μα ούτε καν θεώρησε αναγκαίο να απευθύνει προς τη Σοβιετική Κυβέρνηση μια οιαδήποτε ερώτηση ή διευκρίνιση για το ζήτημα αυτό...


Την εποχή που οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης χύνουν το αίμα τους σε τραχείς αγώνες με τη χιτλερική Γερμανία και με σκληρές μάχες κατορθώνουν τη συντριβή και την ήττα του κοινού εχθρού του ρωσικού και του πολωνικού λαού και την απελευθέρωση όλων των φιλελεύθερων δημοκρατικών χωρών, η Πολωνική Κυβέρνηση για να εξευμενίσει την τυραννία του Χίτλερ καταφέρνει το προδοτικό χτύπημα κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Η Σοβιετική Κυβέρνηση γνωρίζει πως η εχθρική αυτή εκστρατεία κατά της Σοβιετικής Ενωσης διεξάγεται από την Πολωνική Κυβέρνηση η οποία αποβλέπει με τη χρησιμοποίηση της χιτλερικής συκοφαντίας να ασκήσει πίεση κατά της Σοβιετικής Κυβέρνησης με σκοπό να της αποσπάσει εδαφικές παραχωρήσεις και να σφετεριστεί μέρος της σοβιετικής Ουκρανίας, της σοβιετικής Λευκορωσίας και της σοβιετικής Λετονίας».



Η Επιτροπή Burdenko



Γερμανοί αξιωματικοί "ανακαλύπτουν" το Κατίν
Με την απελευθέρωση της περιοχής από τον Κόκκινο Στρατό το Σεπτέμβριο του 1943 συστάθηκε μια ειδική επιτροπή υπό τον πολωνό ακαδημαϊκό N. Burdenko προκειμένου να ερευνήσει το ζήτημα. Το πόρισμα της Επιτροπής ολοκληρώθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1944 και αντέκρουε ένα προς ένα όλα τα σημεία της γερμανικής έρευνας. Ενδεικτικά, μπορούμε να σταθούμε στα εξής:

  • Αναφορικά με τη θέση των μαζικών τάφων: Οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν ότι το δάσος του Κατίν ήταν μια απομονωμένη περιοχή που χρησίμευε ως τόπος εκτελέσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, όμως, το Κατίν υπήρξε ένας πολυσύχναστος χώρος, τον οποίο οι ντόπιοι κάτοικοι επισκέπτονταν συχνά ως τόπο αναψυχής και διακοπών. Ειδικότερα, η ακριβής περιοχή όπου ανακαλύφθηκαν οι τάφοι αποτελούσε δημοφιλή προορισμό για τους Πιονιέρους για θερινές κατασκηνώσεις. Βρισκόταν δε μόλις λίγα μέτρα από την εθνική οδό Σμολένσκ - Βιτέμπσκ, την οποία διέσχιζαν χιλιάδες άνθρωποι σε καθημερινή βάση. Πώς θα μπορούσε λοιπόν μια τέτοια περιοχή να αποτελεί τόπο μαζικών εκτελέσεων και τάφων; Ηταν δυνατό να μην το αντιληφθεί κανείς; Τουναντίον, με την έλευση των γερμανικών στρατευμάτων, το δάσος του Κατίν έκλεισε για τον κόσμο προκειμένου να «φιλοξενήσει» τις στρατιωτικές μονάδες που φρουρούσαν την περιοχή.



  • Οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο των εκτελέσεων είχαν παραχθεί στη Γερμανία (γεγονός που επιβεβαιώνεται, όπως είδαμε νωρίτερα, και από τις ημερολογιακές καταχωρίσεις του Γκαίμπελς). Το δε διαμέτρημά τους δεν ανταποκρινόταν σε κανέναν τύπο όπλου που παρήγε η Σοβιετική Ενωση. Τα χέρια των εκτελεσθέντων ήταν δεμένα με σκοινί που επίσης δεν παραγόταν τότε στην ΕΣΣΔ

  • Στα πτώματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις, κ.ά. με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής (οι Γερμανοί είχαν ισχυριστεί πως οι Σοβιετικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς την Ανοιξη του 1940). Αξίζει να σημειωθεί και πως στην ίδια τη Γερμανική Εκθεση Amtliches Material zum Massenmord von Katyn (Berlin: Zentralverlag der NSDAP, Franz Eher Nachf. G. m.b. H., 1943) αναπαράγεται στη σελίδα 330 ένα έγγραφο από πτώμα στο Κατίν με καταχωρημένη ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941», όταν δηλαδή η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή εδώ και μήνες.

  • Επιπλέον, η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως ο βαθμός αποσύνθεσης των θυμάτων δεν δικαιολογούσε τους γερμανικούς ισχυρισμούς. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώθηκαν και από την αμερικανική αποστολή (από την Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα) που παρευρίσκονταν στην έρευνα. Ο Βρετανός ιστορικός G. Roberts παραθέτει στο έργο του «Stalin's Wars» ορισμένα αποσπάσματα από τα ιδιωτικά έγγραφα του Πρέσβη Harriman. Στην υποσημείωση αρ. 29, σελ. 400 ο Roberts καταγράφει τον Harriman να συνοψίζει τα συμπεράσματα της κόρης του (που μετείχε στην αποστολή) ως εξής: «Από τα αποδεικτικά στοιχεία γενικά και από την κατάθεση, η Kathleen και το μέλος της Πρεσβείας πιστεύουν ότι σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι παρατηρήσεις της Kathleen Harriman αναφορικά με το πόσο «φρέσκα» φαίνονταν τα πτώματα, στοιχείο που αποτέλεσε μείζον ζήτημα και για την Επιτροπή Burdenko. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Γερμανών τα πτώματα βρίσκονταν θαμμένα επί τρία ολόκληρα καλοκαίρια, όταν το υπέδαφος ήταν ζεστό και η αποσύνθεση θα υπήρξε ραγδαία. Αντίθετα, οι Σοβιετικοί συμπέραναν πως οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς το Φθινόπωρο του 1941, οπότε βρίσκονταν θαμμένοι μόνο ένα καλοκαίρι (1942)

  • Δεκάδες μάρτυρες κατέθεσαν στην Επιτροπή, μεταξύ των οποίων και ορισμένοι οι οποίοι είχαν καταναγκαστεί από την Γκεστάπο να υπογράψουν ως «μάρτυρες» στη Γερμανική έκθεση. Ωστόσο, η Εκθεση Burdenko θα απορριφθεί εν συνεχεία στο σύνολό της από την αστική ιστοριογραφία ως «σοβιετικό προπαγανδιστικό κατασκεύασμα», ενώ αντίστοιχα τα συμπεράσματα του ναζιστικού πορίσματος θα υιοθετηθούν ασυζητητί.



Η σφαγή του Κατίν και ο σύγχρονος αντικομμουνισμός


Μέχρι και το 1945 διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ αναφέρονταν στην υπόθεση Κατίν ως «προπαγάνδα των Ναζί».

Στις 19 Ιουνίου του 1945, οι «New York Times», δημοσίευσαν μια ανταπόκριση από τη Στοκχόλμη με τίτλο «Η ιστορία με τους τάφους του Κατίν χαρακτηρίστηκε μαύρη απάτη». Το άρθρο βασιζόταν στις καταθέσεις του τελευταίου επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών (κατασκοπίας) των SS, Walter Schellenberg, σε ανακρίσεις των Συμμάχων, και συγκεκριμένα έγραφε:

«Στοκχόλμη, Σουηδία, Ιούνιος 28 - Η ιστορία με τους μαζικούς τάφους στο Κατίν, που προκάλεσε το παγκόσμιο αίσθημα πριν δύο χρόνια, υπήρξε μια προπαγανδιστική παράσταση που έστησαν οι Γκαίμπελς και Ρίμπεντροπ ώστε να προκληθεί ρήγμα μεταξύ της Ρωσίας και των Δυτικών Συμμάχων, αναφέρει μια έκθεση που λάβαμε μέσω ειδικών καναλιών και επιβεβαιώνεται από ένα μήνυμα από το Οσλο απόψε. Ανακοινώθηκε πως ένας στενός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός μονάδας των SS Schellenberg, κατέθεσε αυτή την απίστευτη πληροφορία κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης στο Αρχηγείο των Συμμάχων στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη...Απόψε, λάβαμε από το Οσλο μια έκθεση που επιβεβαιώνει τα παραπάνω, κατά την οποία ο Eric Johansen - ένας φυλακισμένος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sachsenhausen της Γερμανίας που πρόσφατα επαναπατρίστηκε - καταθέτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία αναφορικά με τη γερμανική παραγωγή ψευδών ντοκουμέντων αναγνώρισης για τα πτώματα των μαζικών τάφων στο Κατίν.»

Στον ίδιο τόνο και η γερμανική εφημερίδα «Nordwest - Nachrichten», που εκδιδόταν στη βρετανική ζώνη κατοχής, η οποία δημοσίευσε στο φύλλο της 4ης Ιανουαρίου 1946 (έτος 2ο, αρ. φύλλου 1) πρωτοσέλιδο με τίτλο: «Ετσι ήταν το Κατίν. Μαζική δολοφονία στην Πολωνία αποκαλύφθηκε ως ναζιστικό έγκλημα».

Σύντομα, όμως, τα πράγματα θα λάμβαναν άλλη τροπή... Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, Roman A. Rudenko, πρότεινε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, με το σκεπτικό πως αποτελούσε «μια από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου...». Ωστόσο, η αμερικανική και βρετανική πλευρά αρνήθηκαν να στηρίξουν το αίτημα, περιορίζοντας τη διαδικασία της ανάκρισης σε έξι μόλις καταθέσεις (3 υπέρ της σοβιετικής ενοχής και 3 υπέρ της ναζιστικής) μπλοκάροντας ουσιαστικά την εκδίκαση της υπόθεσης.

Για ποιο λόγο η Σοβιετική Ενωση να θέσει την υπόθεση στην αρμοδιότητα ενός διεθνούς δικαστηρίου τη στιγμή που υποτίθεται ότι πάσχιζε να συγκαλύψει την «ενοχή» της, διεξάγοντας έρευνες που χαρακτηρίστηκαν παρωδία και κατασκευάζοντας Εκθέσεις που απορρίφθηκαν ως χαλκευμένες; Γιατί να μπλοκάρουν οι «Σύμμαχοι» τη διαδικασία;

Οι Δίκες της Νυρεμβέργης μπορεί να μην κατέληξαν σε απόφαση για το Κατίν αυτό καθαυτό, ανέδειξαν, ωστόσο, ορισμένα επιμέρους στοιχεία που σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με την υπόθεση:

Πρώτον, έφεραν στο φως έγγραφα που αποτύπωναν την πολιτική των ναζί έναντι των Πολωνών και έκαναν λόγο για προσχεδιασμένες «εκτελέσεις χιλιάδων» αντιπροσώπων της πολωνικής ελίτ (γιατρών, διανοούμενων, κλπ. - οι αξιωματικοί του πολωνικού στρατού, όπως αυτοί που εκτελέστηκαν στο Κατίν, προέρχονταν αποκλειστικά από τέτοια στρώματα) με σκοπό τη μετατροπή της Πολωνίας σε αγροτική αποικία «σκλάβων της Μεγάλης Γερμανικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας».

Το δεύτερο έχει να κάνει με την εκδίκαση της υπόθεσης του «Γκέτο της Βαρσοβίας». Τον Απρίλη του 1943 οι ναζιστικές αρχές αποφάσισαν να «ξεμπερδέψουν» με τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης. Στο εγχείρημα αυτό, προσπάθησαν να παρασύρουν και Πολωνούς από τις λεγόμενες «Αριες συνοικίες», προβάλλοντας ως «κίνητρο» τις «τρομοκρατικές ενέργειες» των αντιστασιακών της Βαρσοβίας και τα «εγκλήματα του εβραιομπολσεβικισμού» στο Κατίν. Ωστόσο, η προπαγάνδα δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Εκπληκτος, ο Γερμανός διοικητής των SS στην έκθεσή του στο Βερολίνο, ανέφερε πως κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του γκέτο, «οι μονάδες μας δέχτηκαν πυρά ξανά και ξανά απ' έξω από το γκέτο, από το Αριο τμήμα της Βαρσοβίας. Ομάδες εφόδου επιτέθηκαν αμέσως στις εν λόγω περιοχές πετυχαίνοντας τη σύλληψη 35 Πολωνών συμμοριτών, κομμουνιστών, οι οποίοι εξολοθρεύτηκαν χωρίς αναβολή. Σήμερα επαναλήφθηκε το ίδιο και θεωρήσαμε απαραίτητο να εκτελέσουμε και άλλους συμμορίτες, οι οποίοι πέφτοντας από τις σφαίρες ζητωκραύγαζαν «Ζήτω η Πολωνία!», «Ζήτω η Σοβιετική Ενωση!» Αυτούς τους πραγματικούς ήρωες επιχειρούν σήμερα οι ποικιλόμορφοι θιασώτες του ιστορικού αναθεωρητισμού να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου...

              5 σχόλια:

              1. Κατίν – εκτέλεση σοβιετικών από τους πολωνούς. Το ψευδές ισοζύγιο εγκλημάτων

                Πολύ καλή επιλογή τώρα που η αντικομουνιστική προπαγάνδα για το Κατίν κάπως εξαντλήθηκε εν αναμονή άλλου γεγονότος για να προβληθεί μετά την ομώνυμη ταινία και το γνωστό αεροπορικό ατύχημα (σαν θεία δίκη στους παραχαράκτες φαντάζει).

                Δεν θα κάνω τώρα σχόλιο επί του Κατίν αλλά θα ήθελα να ρωτήσω περιπαικτικά σε όσους τόσο πρόθυμα αναφέρουν το Κατίν. Είναι πασίγνωστο παρά την αποσιώπηση, ένα έγκλημα που έκανε το πολωνικό καθεστώς κατά των σοβιετικών. Εκτέλεσε εν ψυχρώ 32.000 σοβιετικούς αξιωματικούς και στρατιώτες αιχμαλώτους του σοβιετιοπολωνικού πολέμου το 1920.

                Γιατί οι εκτελεσμένοι του Κατίν, όποιος και αν τους εκτέλεσε, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ενώ η εκτέλεση των σοβιετικών στρατιωτών δεν είναι; Οι πολωνοί και οι ανά τον κόσμο αντικομουνιστές έχουν να μας πουν κάτι όπως πχ ότι δικαίως οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν και αποσιωπήθηκαν και αδίκως οι πολωνοί αιχμάλωτοι; Ζήτησαν ποτέ συγνώμη, αναγνώρισαν ότι είναι εξίσου στυγερό έγκλημα;

                Τουλάχιστον για το Κατίν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση το ποιος είναι ο εγκληματίας. Αλλά για τους σοβιετικούς είναι σίγουρα οι Πολωνοί. Αυτό είναι μια ποιοτική διαφορά που αποκρύπτεται μαζί με το έγκλημα.

                Μήπως θα πρέπει πρώτα να απολογηθούν παγκοσμίως πρώτοι οι πολωνοί για το δικό τους έγκλημα που προηγήθηκε του Κατίν;

                Ωστόσο όλοι πνίγουν αυτό το έγκλημα, κάνουν ότι «δεν ήταν τίποτα»!!!

                *Γιατί ανεβάζουν συνεχώς τον αριθμό, από περίοδο σε περίοδο; Μήπως ήθελαν μια «ισοφάριση» ξεκινώντας τις 3.00 και πλησιάζοντας στον αριθμό 32.000; Ισοζύγιο εγκλημάτων και αθώωσης του εαυτού τους κάνουν οι Πολωνοί αντικομουνιστές; Μιλάμε όμως για ένα κυνικό και απολύτως ψευδές ισοζύγιο εγκλημάτων.

                **Και κάτι απίστευτα χοντρό. Διάφοροι ανιστόρητοι γράφουν ότι το ΚΚΕ στην Ελλάδα «έπνιξε» την είδηση για το Κατίν προκείμενου να μη μάθουν τίποτα για το… σοβιετικό έγκλημα οι Έλληνες κομμουνιστές! Οι γελοίοι αποκρύπτουν ότι πριν από όλους ο παράνομος Ριζοσπάστης που εκδίδονταν επί κατοχής, στο φύλο νο 46 της 1ης Μαΐου 1943 και στο φύλλο νο 47 της 10ης Μάιου 1943 κάνει εκτενή αναφορά από την 1η σελίδα αναγράφοντας τους χιτλερικούς ισχυρισμούς και την σοβιετική ανακοίνωση που τους διέψευδε. Αν το αμφισβητούν τα γραπτά υπάρχουν…

                ΑπάντησηΔιαγραφή
                Απαντήσεις
                1. Το γεγονός ότι το σοβιετικό έγκλημα στο Κατίν, το εκμεταλλέυτηκαν οι ναζί και οι συνεργάτες τους δεν σημαίνει πως έγκλημα δεν έγινε. Ολόκληρες περιοχές της ΕΣΣΔ συνεργάστηκαν με τους ναζί λόγω σταλινικών εγκλημάτων, αυτό δεν σβήνει ούτε το σταλινικό έγκλημα ούτε δικαιώνει φυσικά κάθε παρανοϊκό φασίστα που το χρησιμοποίησε για προπαγάνδα.

                  Διαγραφή
                2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

                  Διαγραφή
                3. Αναφέρουμε καθαρά ότι ο Γκαίμπελς στην αυτοβιογραφία του μιλ΄για στημένο περιστατικό

                  Διαγραφή
              2. Λάθος αγαπητέ Oberon. Πουθενά στο αφιέρωμά σας, δεν αναφέρεται ο Γκαίμπελς να μιλά για "στημένο περιστατικό". Αν το ομολογούσε έτσι ο Γκαίμπελς στην αυτοβιογραφία του, δεν θα συζητούσαμε σήμερα για το Κατίν. Δεν το αντιλαμβάνεστε;


                Δυστυχώς τα δύο άρθρα σας, φίλοι του "Κόκκινου Φακέλου", αναπαράγουν κατ' ουσίαν παλαιότερο αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη", το οποίο παίζει ξεκάθαρα με τις εντυπώσεις.


                Ο Γκαίμπελς εμφανίζεται να δίνει εντολή να γίνει "η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση του προπαγανδιστικού αυτού υλικού" - χρησιμοποιεί δηλαδή τη λέξη "προπαγάνδα". Την ίδια λέξη ωστόσο χρησιμοποιεί και το ΚΚΕ για τα δικά του μέσα ενημέρωσης, τα οποία αποκαλεί "μέσα προπαγάνδας του κόμματος". Μήπως αυτό σημαίνει πως ό,τι γράφεται στο "Ριζοσπάστη" είναι ψέματα; Αγνοείτε πως η λέξη "προπαγάνδα" αρχικά είχε την έννοια της επικοινωνιακής προβολής και όχι της διαστρέβλωσης;


                Ακόμα κι έτσι, όμως, αν ήταν "στημένο" το περιστατικό, γιατί να εκφράζει ο Γκαίμπελς την απογοήτευσή του που βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες στην περιοχή; Λέτε να σκότωσαν οι ναζί 20.000 Πολωνούς αξιωματικούς εν αγνοία του Γκαίμπελς και να ενημερώθηκε αυτός αργότερα; Ή μήπως, αν όντως είχε στήσει το σκηνικό ο Γκαίμπελς, δεν θα μπορούσε να βρει 20.000 ρωσικές ή πολωνικές έστω, σφαίρες, ώστε να πετάξει από πάνω του την κατηγορία;


                Το παιχνίδι των εντυπώσεων του "Ριζοσπάστη" και του αφιερώματός σας, συνεχίζεται με όλες αυτές τις δηλώσεις Βρετανών, Αμερικανών, ακόμα και Πολωνών, που έγιναν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τι μας προτείνετε άραγε να σκεφτούμε; Πως θα ήταν δυνατόν, μεσούντος του πολέμου να αρχίζουν οι σύμμαχοι να ερίζουν για τους Πολωνούς; Είναι επιχείρημα το ότι μια πολωνική Επιτροπή το '43 που δρούσε υπό τις διαταγές των Σοβιετικών, εξέδωσε πόρισμα υπέρ των Σοβιετικών; (Παρεμπιπτόντως, χιλιάδες Πολωνοί αστοί είχαν ήδη μεταφερθεί στη Σιβηρία - αποδεδειγμένα και με σφραγίδα).

                Τα υπόλοιπα επιχειρήματα, μου θυμίζουν έντονα την προπαγάνδα της ακροδεξιάς αναθεώρησης - και μάλιστα της ελληνικής. Επειδή οι παρακρατικοί κατέθεσαν στον ΟΗΕ το χαλκευμένο σύμφωνο "Κίτσου-Φένσκε" και ο ΟΗΕ δεν έβγαλε πόρισμα πως είναι πλαστό, άρα είναι γνήσιο - κι ας έχει αποδειχθεί η πλαστότητά του με χίλιους τρόπους.

                Το ίδιο και εδώ. Ρωτάτε: "Γιατί να ζητήσει η Σοβιετική Ένωση να ενταχθεί και το Κατίν σε αρμοδιότητα διεθνούς δικαστηρίου;" Η απάντηση είναι προφανής: Δεν υπήρχε κανένα ανεξάρτητο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο την εποχή εκείνη που να μπορούσε να σταθεί πάνω από τον Στάλιν και τον Τσώρτσιλ. Όσο τιμωρήθηκε κάποιος για τους βομβαρδισμούς της Λειψίας από τους Δυτικούς, και για τους ομαδικούς βιασμούς Γερμανίδων από τους Σοβιετικούς, άλλο τόσο θα βρισκόταν διεθνές δικαιοδοτικό όργανο το '46 που να καταδίκαζε τους Σοβιετικούς για την αναίτια σφαγή 20.000 Πολωνών αμάχων. Η απόφαση του δικαστηρίου, θα ήταν μια πολιτική απόφαση - και με βάση τους συσχετισμούς των ζωνών επιρροής, η Πολωνία δινόταν στον ανατολικό συνασπισμό. Η Σοβιετική Ένωση, δεν είχε να φοβηθεί τίποτε από ένα τέτοιο δικαστήριο. Εκείνος που θα είχε να φοβηθεί, ήταν οι Δυτικοί, οι οποίοι θα καλούνταν, είτε να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τη Σοβιετική Ένωση προτού κάτι τέτοιο καταστεί αναγκαίο στην πράξη, είτε να απαλλάξουν τους Σοβιετικούς από μια βαριά κατηγορία, την οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν στο μέλλον (διασφαλίζοντας και την αξιοπιστία τους).

                Ο Στάλιν είχε κάνει αίτηση να μπει η Σοβιετική Ένωση στο ΝΑΤΟ. Δεν φαντάζομαι να είναι και αυτό επιχείρημα υπέρ του Βορειοατλαντικού Συμφώνου - ή μήπως όχι;

                ΑπάντησηΔιαγραφή