Ωδή στον Γρηγόρη Λαμπράκη

Το παρακάτω ποίημα μας το έστειλε κάποιος αναγνώστης μας και το αναδημοσιεύουμε εδώ με συγκίνηση . Τον ευχαριστούμε πολύ...

ΠΟΡΕΙΑ ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ

Δεν είμαι ο κατάλληλος εγώ,
ως αθλητή,ή ως γιατρό,για να τον κρίνω.
Τη λεβεντιά,ενός ανθρώπου,ιστορώ,
κι ευλαβικά,εμπρός σ' αυτή,το γόνυ κλείνω.

Είδε,τα βάσανα,η μάνα,που τραβά,
και τη χαρά που δοκιμάζει σα γεννήσει,
και σκεύτηκε,πως είν' αποκοτιά,
ο πόλεμος,το γιό να της στερήσει.

Ο πόλεμος,ανθρώπινο χτικιό.
Απάτης λάβαρα,πατρίδες και θρησκείες.
Να διαφωτίσει,προσπαθούσε,το λαό,
και ήταν πρώτος στης ειρήνης τις πορείες.

Τον είπαν άθεο,τρελό κουμουνιστή.
Ατρόμητο τον εύρησκαν μπροστά τους.
[- Να σκοτωθεί!Ομως..τροχαίο να φανεί.]
Κινήσαν,τον εσμό του παρακράτους.

Αισχροί κιοτήδες,την αντρεία λοιδορούν.
Με θάρρος,προχωρεί το παληκάρι.
Απότομα,με τρίκυκλο ορμούν,
και του συντρίβουν το κρανίο,με λοστάρι.

Στο ίδιο του το αίμα κολυμπά.
Στο άκουσμα,βουβός ο κόσμος στέκει.
Αλλος,σε αναθέματα ξεσπά,
κι άλλος,με προσευχές,συμπαραστέκει.

Αντρες,τον κλαίνε σαν ανήλικα παιδιά.
Γυναίκες,σαν παιδί τους τον θρηνούνε.
Αντρεία,τόλμη,αρετή και λεβεντιά,
το φέρετρο,στους ώμους τους,κρατούνε.