Στις 6 Ιανουαρίου του 1948, το τμήμα του Θύμιου Καψή, του ΔΣΕ Εύβοιας λημέριασε στο χωριό Αγία Σοφία, όπου φιλοξενήθηκε από τους κατοίκους, που τους παρείχαν τροφή και στέγη. Την επομένη, οι αντάρτες άφησαν το χωριό και κινήθηκαν προς το διάσελο της Φτερίτσας. Εκεί σταμάτησαν, έβαλα σκοπιές και άναψαν φωτιά για να σπάσουν το βαρύ χειμωνιάτικο κρύο. Καθώς η ημέρα κυλούσε, ο σκοπός Κώστας Λούλιας, εντόπισε σε απόσταση 30 μέτρων, την κίνηση δύναμης στρατού, που κινούταν με 5 μεταγωγικά οχήματα.
Ο Λούλιας τους έριξε αμέσως, ώστε να προκαλέσει σύγχυση, να ειδοποιήσει το τμήμα του ΔΣΕ και να προλάβουν οι συναγωνιστές του να λάβουν επίκαιρες οχυρές θέσεις και να αμυνθούν. Αμέσως, το τμήμα του Αρχηγείου του ΔΣΕ Εύβοιας έλαβε αμυντική διάταξη απέναντι στον αντίπαλο.
Οι κυβερνητικές δυνάμεις αποτελούνταν από 140-160 στρατιώτες, έναν δηλαδή ενισχυμένο λόχο, με επικεφαλής τους, το λοχαγό Λυμπερόπουλο. Πρέπει να ήταν μαθητές της Σχολής Αξιωματικών της Χαλκίδας και να ήταν όλοι έφεδροι.
Με τις πρώτες ριπές. Οι έφεδροι οργανώθηκαν και με επικεφαλής το Λυμπερόπουλο ξεκίνησαν έφοδο προς τις θέσεις των ανταρτών. Ωστόσο, με τα πρώτα τους βήματα, οι αντάρτες απάντησαν με μαζικά πυρά και ο Λυμπερόπουλος έπεσε νεκρός επί τόπου. Οι στρατιώτες φώναξαν το νοσοκόμο του τμήματος να έρθει να τον πάρει, δίνοντας στους αντάρτες να καταλάβουν, ότι αφενός η έφοδος είχε ανακοπεί, αφετέρου ότι βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση. Ο Καψής διέταξε άμεση έφοδο και οι λιγοστοί μαχητές του Αρχηγείου επιτέθηκαν έναντι πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων, οι οποίες ωστόσο υποχώρησαν και κατέλαβαν νέες θέσεις άμυνας. Στην έφοδο αυτή διακρίθηκαν ο λοχαγός Κώστας Θωμόπουλος και ο αντάρτης Βασίλης Γκερμπενής για τη γενναιότητα και την παλικαριά τους.
Καθώς το φως της ημέρας έπεφτε, ο Θωμόπουλος οργάνωσε νέα έφοδο στους μουδιασμένους εφέδρους που δεν επιχειρούσαν επίθεση, αλλά αμύνονταν με σποραδικά πυρά. Τη στιγμή όμως της επίθεσης, ο Θωμόπουλος δέχτηκε ριπή που τον χτύπησε στην κοιλιακή χώρα και του έσπασε το χέρι στο ύψος του καρπού. Ο Θωμόπουλος δεν άντεξε και έπεσε κάτω, μη μπορώντας να σηκωθεί. Δύο αντάρτες, ο Γιώργης Σγάγιας και ο Βασίλης Μπεκάκος, από το Τρούπι έτρεξαν να τον βοηθήσουν, όμως ο Μπεκάκος χτυπήθηκε κι αυτός και έπεσε νεκρός. Οι έφεδροι, κατάλαβαν ότι ο τραυματίας ήταν στέλεχος του Αρχηγείου και όρμησαν επίσης να τον αιχμαλωτίσουν ή να πάρουν το νεκρό του σώμα, όμως ο Φάνης Γκερμπενής κατάφερε με τέχνασμα να τραβήξει το Θωμόπουλο κοντά του.
Ταυτόχρονα, οι αντάρτες επιτέθηκαν με έφοδο και εκπόρθησαν τις θέσεις του στρατού διαλύοντας τελείως τις δυνάμεις τους και αναγκάζοντάς τις σε υποχώρηση.
Όταν τα πράγματα ηρέμησαν, ο Θύμιος Καψής κάλεσε ομάδα ανταρτών που βρισκόταν σε παρακείμενο ύψωμα, να παραλάβει το Θωμόπουλο, που ψυχοραγούσε. Αντίστοιχα, οι έφεδροι, που είχαν αρκετούς τραυματίες, τους κατέβασαν στο Λιμιώνα και τους επιβίβασαν σε καράβι, για να μην τους δει ο κόσμος.
Ο ΔΣΕ κατέλαβε στη μάχη της Φτερίτσας, πλούσια λάφυρα σε τρόφιμα, όπλα και χειμερινό ιματισμό και τα φόρτωσε σε υποζύγια προωθώντας τα στην επιμελητεία.
Στη μάχη σκοτώθηκαν οι αντάρτες Βασίλης Μπεκάκος και ο Κώστας Ζούπας, που δεν έλαβε μέτρα προφύλαξης καθώς κατέβαινε προς τη θέση της μάχης, με το τμήμα του ΔΣΕ που κλήθηκε από τον Καψή και χτυπήθηκε από έναν κρυμένο οπλίτη.
Ο κυβερνητικός στρατός είχε 9 νεκρούς και μαζί τους το λοχαγό Λυμπερόπουλο.
Οι αστικές εφημερίδες της Εύβοιας, ανάφεραν τη μάχη, γράφοντας ψέματα για τη δύναμη των ανταρτών, την οποία και παρουσίασαν ως πολύ μεγαλύτερη, προκειμένου να μη γράψουν ότι μια χούφτα, ανταρτών του Αρχηγείου του ΔΣΕ Εύβοιας, διέλυσαν ένα ολόκληρο κυβερνητικό λόχο. Ασφαλώς δεν ανάφεραν ούτε και τον αριθμό των νεκρών εφέδρων, ούτε και τον αριθμό των τραυματιών τους.
Η τραγική μοίρα του Κώστα Θωμόπουλου
Οι αντάρτες του ΔΣΕ μετέφεραν άμεσα το λοχαγό Κώστα Θωμόπουλο, στο χωριό Αγία Σοφία, όπου τον παρέλαβε η οργάνωση του ΚΚΕ και το Κέντρο Πληροφοριών και τον περιέθαλψε σε παρακείμενη σπηλιά, προκειμένου να μην προδοθεί η θέση του.
Λίγο καιρό μετά, τμήμα στρατού, έχοντας πληροφορίες από κάποιο ντόπιο προδότη κινήθηκε στην Αγία Σοφία και περικύκλωσε το σπήλαιο που βρισκόταν ο Θωμόπουλος. Η επιχείρηση διενεργήθηκε με αιφνιδιασμό, και οι τρεις φρουροί του Θωμόπουλου δεν αντιλήφθηκαν τις κινήσεις του στρατού. Δύο από αυτούς αιχμαλωτίστηκα, κρατήθηκαν αργότερα στις Φυλακές Αίγινας και τελικώς εκτελέστηκαν στο Γουδή, ενώ ο τρίτος κατάφερε να ξεφύγει. Ο ίδιος ο Κώστας Θωμόπουλος, όταν αντιλήφθηκε την κατάσταση και τη δραματική του θέση, τράβηξε το πιστόλι του και αυτοκτόνησε.
Οι δύο εκτελεσθέντες αντάρτες, ήταν ο Δημήτρης Μέντης, από τη Μενδενίτσα και ο Δημήτρης Κακάρας, από το Ριτζέρι (Καλλίδρομο).
Οι αντάρτες πληροφορήθηκαν την τύχη του λοχαγού Κώστα Θωμόπουλου, από τις αστικές εφημερίδες της εποχής. Ο λοχαγός Γιάννης Τσάκαλος έκλαιγε ασταμάτητα για το χαμό του Θωμόπουλου, όπως και οι άλλοι αξιωματικοί του Αρχηγείου του ΔΣΕ Εύβοιας, καθώς ο Θωμόπουλος ήταν παλικάρι και αγαπητός στους άλλους συναδέλφους του και τους μαχητές του. Είχε βγει από πολύ νωρίς στο βουνό κατά την Κατοχή, και μετά από τη Βάρκιζα κυνηγήθηκε ασταμάτητα, έως ότου πέρασε ξανά στο ΔΣΕ.
Πηγή: Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Στερεάς & Ευβοίας του ΚΚΕ, Θύμιος Καψής (Ανάποδος), Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2020, σελ. 174-176.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου