Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Μια σειρά μύθων για τον Ιωσήφ Στάλιν - Μέρος 2ο


Συνέχεια


Ο «ουκρανικός λιμός»



Για τον περίφημο «ουκρανικό λιμό» και την ιμπεριαλιστική, αντισοβιετική προπαγάνδα, ο συγγραφέας πιάνει το νήμα απ’ τις ανυπόστατες διαδόσεις των Ναζί οι οποίες, τα επόμενα χρόνια, χρησιμοποιούνται στις αντικομμουνιστικές σταυροφορίες των ΗΠΑ του Ψυχρού Πολέμου. 

Επί παραδείγματι, ο Λούντο Μάρτενς αναφέρει λεπτομερώς πως ένα προπαγανδιστικό βιβλίο ενός γερμανού δόκτωρα (Έβαλτ Άμεντε) που εκδόθηκε το 1935 και έχει ως πηγές το γερμανικό ναζιστικό τύπο και διηγήσεις Ουκρανών φασιστών της εποχής, επανεκδίδεται το 1984 – εν μέσω προεδρίας Ρίγκαν – από τον καθηγητή του Χάρβαρντ Τζέιμς Μέις. Οι ψεύτικες διαδόσεις για τον «ουκρανικό λιμό» ακολουθούν μια περίεργη πορεία η οποία, σύμφωνα με την ανάλυση του Μάρτενς εμπλέκουν τόσο το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ όσο και το μεγάλο κεφάλαιο στις ΗΠΑ. Γράφει, μεταξύ άλλων, για τις σχέσεις των Ναζί με τους Αμερικανούς βαρώνους του Τύπου της δεκαετία του ’30:


«Ο πολυεκατομμυριούχος Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ είχε συναντήσει τον Χίτλερ στα τέλη του καλοκαιριού του 1934 για να κλείσει μαζί του μια συμφωνία που προέβλεπε ότι η Γερμανία θα αγόραζε στο εξής τις διεθνείς ειδήσεις της από την International News Service, μια εταιρία που ανήκε στον Χερστ. Την εποχή εκείνη, ο ναζιστικός τύπος είχε ήδη ξεκινήσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία για το «λιμό στην Ουκρανία». Ο Χερστ θα συνεισφέρει στο έργο αυτό χάρη στη φαντασία του μεγάλου εξερευνητή του, του κυρίου Ουόκερ». 

Σε άρθρα-υποτιθέμενα επιτόπια ρεπορτάζ- του Τόμας Ουόκερ, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Chicago American το Φλεβάρη του ’35, βασίζονται πολλές απ’ τις μετέπειτα προπαγανδιστικές πληροφορίες σχετικά με τον «ουκρανικό λιμό». Μόνο που, όπως αποδεικνύει το βιβλίο, ο Ουόκερ όχι μόνο είχε στήσει ένα κάλπικο ρεπορτάζ με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία, αλλά επιπροσθέτως δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία.

Η παραποίηση στοιχείων και ντοκουμέντων είναι, όπως αποδεικνύει στο βιβλίο του ο Μάρτενς, βασικό συστατικό της αντικομμουνιστικής, αντισταλινικής προπαγάνδας. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από Ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα».

Ο Μάρτενς μας δίνει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν»». 

Στη δημιουργία του αντισταλινικού  πονήματος είχαν συνεισφέρει, μεταξύ άλλων, άνθρωποι όπως ο Αλεξάντρ Χάι-Χολόφκο, διατελέσας υπουργός προπαγάνδας στην κυβέρνηση των Ουκρανών εθνικιστών του φασίστα Στεπάν Μπαντέρα, ο γνωστός Βρετανός θεωρητικός του αντικομμουνισμού Ρόμπερτ Κόνκουεστ (που μεταξύ άλλων θεωρούσε τον κομμουνισμό ως ψυχική νόσο) και ο Ανατόλ Μπιλοστερκίφσκι, πρώην αξιωματικός της ναζιστικής αστυνομίας στη Μπίλα Τσέρκβα.



Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν και η "ακαδημαϊκή" έρευνα


Τα στοιχεία που παραθέτει ο Μάρτενς, στα οποία περιλαμβάνεται πληθώρα μη σοβιετικών, δυτικών πηγών, καταρρίπτουν μια σειρά αντικομμουνιστικών μύθων και συκοφαντιών απέναντι στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. 

Πηγές της αντισοβιετικής μυθοπλασίας και ιστορικής διαστρέβλωσης υπηρξαν, μεταξύ άλλων, τα γραπτά προσώπων όπως ο αμερικανοβρετανός ιστορικός (και πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών) Ρόμπερτ Κόνκουεστ και ο αντιδραστικός ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Τόσο οι ακαδημαϊκές μελέτες του Κόνκουεστ όσο και τα βιβλία-«μαρτυρίες» του Σολζενίτσιν αποτέλεσαν για δεκαετίες «ευαγγέλια» της αντικομμουνιστικής, αντισοβιετικής προπαγάνδας. Να θυμήσουμε σε αυτό το σημείο ότι ο Σολζενίτσιν απέκτησε ιδιαίτερη φήμη στη Δύση κυρίως λόγω των ημιαυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων του «Αρχιπέλαγος Γκουλαγκ» και «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς».


Στο βιβλίο του, ο Μάρτενς δίνει βάρος περισσότερο στην αποδόμηση των δήθεν έγκυρων ιστορικών μελετών του Κόνκουεστ, ενώ αφιερώνει τρεις σελίδες για τον Σολζενίτσιν. 

Για τον – καταδικασμένο  για φιλοναζιστική προπαγάνδα το 1946 – Σολζενίτσιν ο Μάρτενς γράφει: «Ο άνθρωπος αυτός έγινε η επίσημη φωνή του 5% των τσαρικών, των αστών, των κερδοσκόπων, των κουλάκων, των προαγωγών, των μαφιόζων και των βλασοφικών που δίκαια διώχτηκαν από την σοσιαλιστική εξουσία […] Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Σολζενίτσιν: ο άνθρωπος που θα ενσάρκωνε κατά τον καλύτερο τρόπο τα «εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού» είναι συνεργάτης των ναζί!».

Ενώ, όμως, ο Σολζενίτσιν υπήρξε ένας διαπρεπής ακροδεξιός μυθιστοριογράφος του αντισταλινισμού, ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ (1917-2015) ήταν ο πρωταθλητής του ακαδημαϊκού αντικομμουνισμού. Αναφερόμενος στο ζήτημα της κολλεκτιβοποίησης και του «ουκρανικού λιμού», ο Μάρτενς μας αποκαλύπτει πως μια σειρά πηγών του έγκριτου ιστορικού Κόνκουεστ υπήρξαν οι μαρτυρίες των ουκρανών ναζί της εποχής. Οι λαθροχειρίες του Κόνκουεστ, με τις οποίες πλαισιώνει τις εμβριθείς ακαδημαϊκές του μελέτες, αποτελούν ένα κράμα ανώνυμων, ανεπιβεβαίωτων μαρτυριών Ουκρανών φιλοναζί, παραχαραγμένων ντοκουμέντων και αντικομμουνιστικής παραπληροφόρησης. Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου που δείχνει, αν μη τι άλλο, το ρόλο του Κόνκουεστ:

«Το Γενάρη του 1978, ο Ντέιβιντ Λέι δημοσίευσε ένα άρθρο στην Guardian του Λονδίνου, στο οποίο αποκάλυπτε ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ είχε εργαστεί στην υπηρεσία παραπληροφόρησης, επίσημα ονομαζόμενη Information Research Department (IRD) των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Στις αγγλικές πρεσβείες, ο υπεύθυνος του IRD έχει ως καθήκον να διαθέτει στους δημοσιογράφους και στα δημόσια πρόσωπα «παραποιημένο» υλικό. […] Με πρόταση του IRD, ο Κόνκουεστ γράφει ένα βιβλίο για τη Σοβιετική Ένωση. Το ένα τρίτο της έκδοσης αγοράστηκε από τον Πρέγκερ που συχνά δημοσιεύει και διανέμει βιβλία κατά παραγγελία της CIA. Το 1986, ο Κόνκουεστ συνέβαλε σημαντικά στην καμπάνια του Ρίγκαν για τη κινητοποίηση του Αμερικανού λαού γύρω από την ενδεχόμενη κατάληψη των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Κόκκινο Στρατό! Το βιβλίο του Κόνκουεστ τιτλοφορείται "Τι να κάνετε όταν έρθουν οι Ρώσοι: εγχειρίδιο επιβίωσης".» 

Ο ίδιος αυτός σημαιοφόρος του αντικομμουνισμού θα «μαγειρέψει», όπως αποδεικνύεται, αρκετές φορές τα στατιστικά στοιχεία περί των «θυμάτων» της σταλινικής περιόδου. Το 1973, π.χ. στο βιβλίο του «Η μεγάλη τρομοκρατία» υπολογίζει των αριθμό των νεκρών κατά την κολλεκτιβοποίηση (1932-1933) σε πέντε με έξι εκατομμύρια, ενώ δέκα χρόνια αργότερα κρίνει σκόπιμο να… ανεβάσει τις «εκτιμήσεις» του στα 14 εκατομμύρια νεκρούς. Προσέξτε τα πάντα ολοστρόγγυλα νούμερα.

Εκεί που χάνεται κάθε επιστημονική εγκυρότητα για τον Κόνκουεστ είναι στον αριθμό των κρατούμενων στα λεγόμενα γκούλαγκ. Με τη νίκη της αντεπανάστασης και τη διάλυση της ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα κρατικά αρχεία που ήρθαν στο φως γκρέμισαν τα τερατώδη μυθεύματα της αντικομμουνιστικής, αντισταλινικής προπαγάνδας. Σημειώνει, μεταξύ άλλων ο Μέρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντιεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».

Τα γκούλαγκ, λοιπόν, αυτή η αγαπημένη λέξη των αντικομμουνιστών, φιλοξενούσαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και πολιτικούς κρατούμενους. Παραγνωρίζοντας σκοπίμως τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, την αντεπαναστατική δραστηριότητα εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική απειλή, οι επιστήμονες του αντισταλινισμού φόρτωσαν στις πλάτες του Στάλιν κάποια επιπλέον… εκατομμύρια κρατούμενους και νεκρούς. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επί Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία».


Συνεχίζεται

8 σχόλια:

  1. Η ηγετικη τετραδα των πρωτων χρονων της επαναστασης ηταν Λενιν,τροτσκυ,καμενεφ,ζηνοβιεφ.Αυτοι ηταν οι παραγωγοι ιδεολογιας και κατευθυνσεων στο νεοσυστατο κομουνιστικο κρατος.Για λογους καλυτερης λειτουργιας και συντονισμου μεταξυ κε.πολγραφειου ,επιτροπων κλπ θεσπισανε τη θεση του γραμματεα και βαλανε τον σταλιν,αποτελεσματικου στα μερεμετια και στις δευτερες ας πουμε εργασιες.Παπαδοπαιδι ηταν αγραμματος και αξεστος και βαθεια κρυψινους.Οταν πηρε τα πανω του λογω της θεσης του,ο λενιν ειδε οτι επρεπε να φυγει απο αυτη τη θεση.Γιαυτο εγραψε -εν μεσω της ασθενειας του- το λεγομενο"γραμμα προς το συνεδριο",μεσα στο οποιο ζηταγε καθαρα να φυγει ο σταλιν απο τη θεση αυτη γιατι δεν εκανε λογω συγκεκριμμενων χαρακτηριστικων του.Δυστυχως τον προλαβε ο θανατος και το τραινο οδηγησε ο σταλιν με τροπο που και σεις αραπανω περιγραφετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς ούτε άξεστος ήταν, ούτε τυχαίος στο ΚΚΣΕ, ούτε αγράμματος. Φοίτησε στη θεολογική σχολή της Τιφλίδας, σχολή ιδιαίτερα γνωστή για το επίπεδό της εκείνη την εποχή. Επίσης, το ΚΚΣΕ δεν απέκτησε θέση γ.γ. για πρακτικούς λόγους, αλλά επειδή το όριζε το καταστατικό του ως κόμμα νέου τύπου. Πρώτος του γραμματέας ήταν ο Λένιν. Τα περί της γνωστής διαθήκης του Λένιν αμφισβητούνται έντονα, 1ο) Γιατί ως κομμουνιστής ηγέτης δεν θα άφηνε κληρονομιά σε κάποιον οφίτσια και θέσεις 2ο) Γιατί ποτέ δεν βρέθηκε τέτοιο κείμενο. Είναι γνωστη τροτσκιστική θέση για να υποστηρίξει τα όσα επακολούθησαν. Τώρα, με το άρθρο μας αυτό δεν επιχειρήσαμε να δείξουμε ότι ο Στάλιν ήταν δικτάτορας, αλλά το αντίθετο και πραγματικά δεν ξέρω από που βγάλατε τέτοιο συμπέρασμα

      Διαγραφή
    2. Ζηνόβιεφ Μπουχάριν Τρότσκι συνομωτήσανε μαζί με τον ΠΡΟΔΟΤΗ Κουλάκο Στρατηγό Τσουχατσέφσκι για την Ανατροπή των Μπολσεβίκων σε Συνεργασία με τον Χίτλερ. Το Βιβλίο του Αμερικάνου Πρέσβη στην Μόσχα και του Λούντο Μαρτένς είναι καταπέλτης για την Οπορτουνιστική Αντεπανάσταση. Ο Στάλιν ανέλαβε την ηγεσία και με την σύμφωνη γνώμη του ΛΕΝΙΝ το 1922 πριν τα εγκεφαλικά. Διαθήκες του Λένιν σε κατάσταση παραλυσίας και Εγκεφαλικών αποτελεί Αθλιότητα. Οπως αθλιότητα αποτελεί η κατηγορία του Προδότη στον ΛΕΝΙΝ απο τον τρότσκι για το Μπρεστ Λίτοφσκ. 64 περίπου χρόνια μετά τον ....θάνατό...του ο Μεγάλος Γεωργιανός με το Μουστάκι ζει αναμεσά μας και σπέρνει εφιάλτες σε Αστούς και Οπορτουνιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Αυτό το δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος τον Λένιν δεν είναι ακριβώς έτσι. Επαιξε καθοριστικό ρόλο η Δολοφονική επίθεση απο την ΜΕΝΣΕΒΙΚΑ Καπλάν που εκεί άνηκε και Ο τροτσκι μέχρι τον Ιούλη του 1917 που ξεβρακώθηκαν και μπήκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων για να συνεχίσει με Φραξιονισμό την Αντεπαναστατική του δράση.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. oberon,δεν μιλαω για τη διαθηκη του λενιν,μιλαω για το γραμμα προς το συνεδριο που υπαγορευε σε δοσεις λογω της ασθενειας του.Δες "Θριαμβος και τραγωδια ι.β.Σταλιν" πολιτικο πορτρετο βιβλιο πρωτο του ντμιτρι βολκογκονοφ εκσ συγχρ.εποχη 1989.
    Υπαγορευει συγκεκριμμενα
    "Ο Σταλιν ειναι πολυ σκαιος και αυτη του η αδυναμια εντελως ανεκτη στις μεταξυ των κομμουνιστων σχεσεις,γινεται ανυποφορη για το αξιωμα του γενικου γραμματεα.Γιαυτο προτεινω στους συντροφους να μελετησουν καλα τον τροπο της μεταθεσης του Σταλιν απάυτη τη θεση και της τοποθετησης αλλου προσωπου που να διαφερει απο τον σταλιν,να ειναι πιο υπομονετικος,πιο προσιτος πιο ευγενικος και πιο προσεκτικος προς τους συντροφους.Αυτο ας μην φαινεται σαν λεπτομερεια γιατι και λογω της κοντρας του με τον τροσκυ μια τετοια λεπτομερεια μπορει να αποκτησει αποφασιστικη σημασια
    4 γεναρη 1923 εγραψε Λ.Φ. για λενιν"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ολα αυτά με τον ΛΕΝΙΝ παράλυτο με απανωτά εγκεφαλικά προκαλει άφθονο γέλιο. Ο ΣΤΑΛΙΝ ανέλαβε Γ.Γ το 1922 με την σύμφωνη γνώμη και του ΛΕΝΙΝ πριν τα εγκεφαλικά. Οσο για το βιβλίο του ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ Βολγκογκόνοφ απο την Σύγχρονη εποχή σε συνθήκες Περεστρόικας Συνασπισμού και με Γ.Γ τον .....φαράκο.... δεν νομίζω οτι χρειάζεται κανένα Σχόλιο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Μιλάμε για το ίδιο πράγμα: Για τη "διαθήκη" του Λένιν που αποτελείται ουσιαστικά από τα καθημερινά σημειώματά του την περίοδο του εγκεφαλικού του επεισοδίου.

      Ο Λένιν λοιπόν ασκούσε κριτική σε όλους τους συντρόφους της ΚΕ του ΚΚΣΕ, γιατί έχοντας επίγνωση των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων στους κόλπους του κόμματος έπρεπε να εκφράσει γνώμη και να συνεισφέρει στην επίλυσή τους. Είναι λοιπόν ο ίδιος ο Λένιν που στις 23 Απριλίου του 1922 προτείνει τον Στάλιν για ΓΓ του ΚΚΣΕ (Ιan Grey, Stalin a man of History, Abacus, Sphere books ltd, London 1982), ακολουθεί ψηφοφορία και ο Σταλιν εγκρίνεται.

      Γράφει λοιπόν ο Λένιν εκείνες τις ημέρες:

      Για τον Τρότσκι: Έχει πολύ άσχημες πλευρές, όπως έδειξε ο αγώνας του κατά της ΚΕ στην υπόθεση της στρατιωικοποίησης των συνδικάτων. Έχει υπερβολική ιδέα για τον εαυτό του και προσεγγίζει τα προβλήματα με γραφειοκρατικό τρόπο, ενώ ο μη-μπολσεβικισμός του δεν είναι τυχαίος.

      Για τους Ζινόβιεφ και Κάμενεφ: Το πράγμα που συγκρατώ περισσότερο είναι η προδοσία τους τη στιγμή της εξέγερσης, περιστατικό όχι τυχαίο.

      Για τον Μπουχάριν: Είναι μεγάλος θεωρητικός... Οι ιδέες του δυστυχώς δεν είναι απόλυτα μαρξιστικές, αλλά μάλλον σχολαστικές και μη διαλεκτικές.

      Για το Στάλιν: Είναι υπερβολικά τραχύς (αναφέρεται σε περιστατικό επίπληξης της Κρούπσκαγια από το Στάλιν 12 μέρες πριν), και αυτό το ελάττωμα, απόλυτα ανεκτό στον κύκλο μας και στις μεταξύ μας σχέσεις, τις σχέσεις μεταξύ κομμουνιστών, δεν ταιριάζει με τα καθήκοντα του ΓΓ.

      Παρακάτω δηλώνει καθαρά ότι αν πρόκειται να αντικατασταθεί κάποια στιγμή ο Στάλιν με κομματικές διαδικασίες, θα πρέπει να βρεθεί ΓΓ με όλες του τις πολιτικές αρετές, αλλά πιο ευγενικός και ανεκτικός.


      (Λούντο Μάρτενς, Μια άλλη ματιά στο Στάλιν, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1997)

      Αν λοιπόν είχε κάποιον άλλο στο μυαλό του ο Λένιν να προτείνει, σίγουρα δεν ήταν κανείς από την ΚΕ ή το ΠΓ του ΚΚΣΕ.

      Τώρα το πώς ο Λένιν είχε επιλέξει τον Τρότσκι, βρίσκεται μάλλον στη φαντασία των τροτσκιστών...

      Διαγραφή
    3. Tώρα βέβαια είναι παράξενο... να υποστηριζώ εγω τον ΣΤΑΛΙΝ ....τροτσκιστής.. άνθρωπος. Κανονικά θα έπρεπε να το κάνουνε ...γνήσιοι ..σταλινικοί... σαν τους Πετρόπουλο και Αραβανή του Αντικομμουνιστικού αγώνα αλλα δεν πειράζει ας υποστηρίξουμε τον ΣΤΑΛΙΝ εμείς οι ...τροτσκιστές... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή