KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ: Αγκόλα: Μισθοφόροι και επαναστάτες (μέρος 2ο)

Γκουστάβο Μαρσέλο Γκρίγιο, ο Αργεντίνος μισθοφόρος

Τμήμα της συνέντευξης που έδωσε το 1976 στον Ραούλ Βαλντές Βίβο:

Η συνάντηση με τον Γκουστάβο Μαρσέλο Γκρίγιο έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λουάντα, σε ένα δωμάτιο που το μοιραζόταν με άλλους τρεις αιχμαλώτους της FNLA επίσης τραυματισμένους. Με το πόδι στο γύψο στη μια άκρη του κρεβατιού, μια αραιή γενειάδα, ο Γκρίγιο δέχθηκε αμέσως να μας μιλήσει. 26 ετών σήμερα γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες και μετανάστευσε ως παιδί στις ΗΠΑ με τη μητέρα του.

"Άρχισα να δουλεύω στις οικοδομές στο Μαϊάμι, έκανε παρέα με "ρακετέρος" (μαφιόζους) για να βγάζω λίγα περισσότερα χρήματα. Πάντα βρισκόμουν μπλεγμένος σε κάποια βρωμιά. Μια μέρα κάποιος μίλησε κάτω από πίεση στην αστυνομία κι εγώ έκανα ενάμιση χρόνο φυλακή για κοπή με απειλή όπλου. Μετά το να συνεχίσω τη δουλειά ήταν πολύ δύσκολο. Δούλεψα μετά για λίγο, για 10-12 ώρες σε ένα εστιατόριο που έπλενα κατσαρόλες. Μια μέρα με πήραν τηλέφωνο κάτι φίλοι και μου είπαν ότι υπήρχε ένας αριθμός στο κανάλι 7 της τηλεόρασης για αυτούς που ενδιαφέρονται να δουλέψουν σαν μισθοφόροι. Τότε κάλεσα το κανάλι και ζήτησα τον αριθμό τηλεφώνου. Ανήκε σε κάποιον που ονομάζεται Ντέιβ Μπούφκιν. Ήρθα σε επαφή μαζί του και του είπα ότι ενδιαφέρομαι. Μου είπε να στείλω 35 δολάρια ταχυδρομικά και μια περίληψη της πείρας μου. Ύστερα από 3-4 μέρες με κάλεσε από άλλο τηλέφωνο και μου είπε να αγοράσω έναν βασικό στρατιωτικό εξοπλισμό. Εγώ τον αγόρασα και μια βδομάδα μετά φύγαμε για Κινσάσα. Παρόλο που δεν είχα βίζα και αμερικανική υπηκοότητα, με μερικά τηλεφωνήματα ο Μπούφκιν κατάφερε να με ξεμπλέξει από κάθε υπηρεσία αεροδρομίου.

Ήξερα φυσικά ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται σίγουρα η CIA. Aπό το αεροδρόμιο πήγαμε με ταξί στα γραφεία της FNLA. Χρειάστηκε να δωροδοκήσουμε για να βγούμε από το τράνζιτ. Όταν φθάσαμε στα γραφεία μου εξήγησαν την κατάσταση και με στείλαν σε ένα ξενοδοχείο που μέναμε όλοι οι μισθοφόροι. Τρεις μέρες μετά μας πήγαν στο παλάτι του Χόλντεν Ρομπέρτο (επικεφαλής της FNLA) και μας έδωσαν ειδικά στρατιωτικά ρούχα. Φύγαμε για το Σαν Σαλβαδόρ με καμιόνια.

Εκεί βρήκαμε μια κατάσταση αποδιοργάνωσης. Δεν είχαμε καλό πυροβολικό και σωστά πολεμοφόδια. Με όρισαν διοικητή των αμερικανικών τμημάτων και μου χρέωσαν 11 Άγγλους στρατιώτες και 360 Αγκολέζους. Τρεις μέρες μετά μας έδωσαν εντολή να πάμε για αναγνώριση στην Κουίμπα. Πήρα δύο τζιπ και με 5 λευκούς στρατιώτες και 6 μαύρους. Στο δρόμο πέσαμε σε ενέδρα του MPLA. Το ένα τζιπ διαλύθηκε και έπεφταν πυκνοί πυροβολισμοί. Καθώς περνούσα το δρόμο με βρήκε μια σφαίρα στο πόδι. Άρχισα να ρίχνω με το τουφέκι. Κατάλαβα σύντομα ότι δεν μπορούσαν να κινηθώ για πολύ και ότι οι άλλοι είτε είχαν σκοτωθεί, είτε είχαν πιαστεί. Έτσι πιάσαν κι εμένα. Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, δεν έχω τίποτα με κανέναν. Ήρθα εδώ μόνο για ένα πράγμα: Για τα χρήματα."

Ουφόλο και Κισουέιρα, οι επαναστάτες

Τμήμα άρθρου του Ραούλ Βαλντές Βίβο για την Αγκόλα (1976):

"Oι δύο αξιωματούχοι του MPLA Ουφόλο και Κισουέιρα ("Λευτεριά" και "εκδικητής" στην γλώσσα Κιμπούντο) που τώρα βρίσκονται υπεύθυνοι των αιχμαλώτων, είχαν κλειστεί στην ίδια φυλακή που τοποθετήθηκαν οι 13 μισθοφόροι. Είχαν τότε χτυπηθεί και βασανιστεί με σαδιστική φινέτσα, είχαν ταπεινωθεί με πολλαπλούς τρόπους από τους Πορτογάλους αποικιοκράτες. Είχαν τότε προχωρήσει σε δεκάδες εξεγέρσεις που πνίγηκαν στο αίμα. Ακολούθησαν πορείες του λαού της Αγκόλα με χαρακτήρα εξέγερσης. 30.000 νεκροί ήταν ο απολογισμός τους. Οι αποικιοκράτες Πορτογάλοι χρησιμοποίησαν μυδράλια, μπουλντόζες και ναπάλμ ενάντια στο λαό της Αγκόλα.

Χωριά σε ολόκληρη τη χώρα ισοπεδώθηκαν.

Οι τραυματίες αιχμάλωτοι νοσηλεύονται στο ίδιο νοσοκομείο με τους επαναστάτες του MPLA και άλλους πολίτες. Η ανάκριση δεν περιλαμβάνει χτυπήματα ή προσβολές. Μόνο συζήτηση. Τα πολλά ψέμματα που λέγονται από τους αιχμαλώτους αντιμετωπίζονται με ντοκουμέντα. Σύντομα οι αιχμάλωτοι παραδέχονται τη δράση και την ταυτότητά τους.

Οι συνθήκες στη φυλακή είναι αρκετά καλές. Οι 13 προαυλίζονται τακτικά στο κήπο με το δέντρο στο οποίο δένονταν και βασανίζονταν τακτικά οι Αγκολέζοι κρατούμενοι επί αποικιοκρατίας. Τώρα απλά προσφέρει σκιά.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου ποτέ δεν είδα κανέναν "Ουφόλο" και "Κισουέιρα" ή κανέναν Κουβανό στρατιώτη τρομαγμένο. Μόνο αποφασισμένους. Η μόνη φορά που είδα τον τρόμο στα μάτια τους ήταν όταν ο σύντροφος Γκουστάβο Χερνάντεζ, Κουβανός εθελοντής στο πλευρό του MPLA, είδε ένα παιδί να παίζει με μια πεσμένη οβίδα..."

Ο Ριζοσπάστης της εποχής για τους μισθοφόρους στην Αγκόλα