Ο τιτάνας θέλησης Γιάννης Πολίτης

Τη Μεγάλη Δευτέρα του 1949 στο παράπηγμα της ΑΜ στο κολαστήριο της Μακρονήσου, ένα άγαλμα με πατερίτσες και έναν τεράστιο μπόγο φορτωμένο στους ώμους του στέκει ακίνητο. Η ζωή του, μια τραγική ιστορία πόνου και στο στόμα του μια γλώσσα κομμένη.

Την ιστορία του Γιάννη Πολίτη τη γνώριζαν όλοι στο Μακρονήσι. Τον έφεραν μια νύχτα και τον έριξαν σαν κουρέλι χωρίς κόκαλα στο "Σινεάκ", στον πρώτο θάλαμο της Ασφάλειας. Στο θάλαμο που ξέσκισαν το κορμί του Παπαρήγα. Έμεινε εβδομάδες ακίνητος και αμίλητος με τις πληγές του να στερεύουν αργά από αίμα. Όταν άρχισε να συνέρχεται χάραξε σε ένα κομματάκι χαρτί πως έκοψε στο απομονωτήριο τη γλώσσα του για να μη μιλήσει γιατί του έκαναν ενέσεις με ναρκωτικά.

Έβαλε τη γλώσσα ανάμεσα στα δόντια και χτύπησε με τη γροθιά στο σαγόνι. Θυσίασε τη γλώσσα , το όργανο του έναρθρου λόγου που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα πλάσματα του ζωικού βασιλείου  για να μην του πάρουν με κανένα τρόπο την ομολογία παρά τη θέλησή του.

Το όνομά του είναι Γιάννης Πολίτης, εργάτης από την Κερατέα. Δεν υπάρχουν άλλα στοιχεία για τη ζωή του, για τη δράση του, για την οικογενειακή του κατάσταση, αλλά τι να τα κάνουμε; Όλα αυτά τα βιογραφικά στοιχεία είναι μόνο για την εγκυκλοπαίδεια. Εκεί μέσα οι σελίδες είναι γεμάτες με ονόματα επιφανών στρατηγών, πολιτικών, διπλωματών, ζώων, φυτών και άλλων πραγμάτων. Ο Γιάννης Πολίτης είναι ο ανώνυμος πολίτης, ο άνθρωπος του λαού, είναι το δημοτικό τραγούδι που γεννιέται μέσα στην πυρκαγιά του εμφυλίου πολέμου. Αυτό το τραγούδι με τα δύο δεκανίκια και την κομμένη γλώσσα στέκει Μεγάλη Δευτέρα στο παράπηγμα της ΑΜ φορτωμένο το μπόγο του.

Έφθασε με μια μικρή αποστολή 6 κρατουμένων στη Μακρόνησο. Έκανε νόημα ότι δεν υπογράφει. Τον στήσανε σαν άγαλμα Οι αλφαμίτες τρίζουν τα δόντια αλλά δεν τον χτυπάνε. Όχι επειδή είναι Μεγάλη Δευτέρα, αλλά επειδή πήραν διαταγή από τον υποδιοικητή να μην τον ακουμπήσουν. Οι περγαμηνές του είναι πολλές, η κομμένη γλώσσα εμπνέει σεβασμό. Αυτό ή ίσως κατάλαβαν πως με το ξύλο δεν "σπάει" ένας τέτοιος άντρας.

Το απόγευμα έρχεται ο Πάτερ- Αγριανίτης και διαβάζει τα πάθη του Χριστού. Τη νύχτα οι αλφαμίτες διδάσκουν τα πάθη στους εξόριστους.

Τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Γιάννης Πολίτης ακόμα στέκει ακίνητος στο ίδιο σημείο. Δεν του έχουν επιτρέψει να κινηθεί, να φάει ή να κοιμηθεί. Στρέφει μόνο το βλέμμα στον επιτάφιο και κάνει μια στιγμή το σταυρό του.

Αργότερα, ο Σούλης, ο παιδεραστής κίναιδος στρατοπεδάρχης της ΣΦΑ τον πλησιάζει με το μαστίγιο.

_ "Τι έκανες εσύ ρε και σε έχουν εδώ;"
Ο Γιάννης μπορέι να μην έμαθε ακόμα ποιος του μιλάει. Δεν απαντά.
_ "Γιατί δε μιλάς ωρέ; Τι έκανες και σε τυρρανάνε μεγαλοβδομαδιάτικα;"

Το άγαλμα κινείται. Αργά κατεβάζει το μπόγο, σκύβει και με αργές κινήσεις βγάζει ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Γράφει "Είναι ανανδρία να βασανίζετε έτσι έναν πολιτικό σας αντίπαλο." Το άγαλμα ανεβάζει πάλι με τις ίδιες αργές κινήσεις τον μπόγο στην πλάτη. Ο Σούλης κάτι λέει στους αλφαμίτες. Πλησιάζει ο Μάκος και του λέει

_ "Ο κύριος διοικητής διατάσσει να βάλεις τον μπόγο κάτω. Έδωσε διαταγή να μη σε βασανίζουν για χατήρι της μεγαλοβδομάδας."

Ο Γιάννης Πολίτης δεν απάντησε ούτε κινήθηκε. Έμεινε στη θέση του με τον μπόγο στον ώμο. Αρνήθηκε τη "χάρη". Οι αλφαμίτες τον σήκωσαν, τον έδειραν και τον πέταξαν στην απομόνωση.

 Το Μάη του 1949, ο Γιάννης Πολίτης που χαμογελούσε πάντα στους συντρόφους του στη ΣΦΑ και έπαιζε σκάκι με μοναδικό ταλέντο, καταδικάστηκε σε θάνατο.




Ο Γιάννης Πολίτης, ο τιτάνας της θέλησης, στη γερμανική Κατοχή ήταν υπεύθυνος της διανομής του παράνομου τύπου και σύνδεσμος της Εργατικής Αχτίδας.

Στον Εμφύλιο ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία και λειτουργία ενός από τους πιο συνωμοτικούς μηχανισμούς διαφυγής από την Αθήνα και προώθησης προς το Δημοκρατικό Στρατό απλών μαχητών και στελεχών.

Ύστερα από δεκαέξι ολόκληρα χρόνια στα σίδερα, αποφυλακίζεται το 1964 για να αφιερώσει ξανά όλες τις δυνάμεις του στους ηρωικούς αγώνες των Οικοδόμων που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή.

Διαβάστε σχετικά: