Βρισκόμαστε στις αρχές του Φλεβάρη του 1950. Ο Δημοκρατικός Στρατός έχει από καιρό υποχωρήσει πέρα από τα σύνορα και ο Εμφύλιος έχει οριστικά τελειώσει στην Ελλάδα. Ωστόσο, πολύ μακριά από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, περίπου 150 μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού παραμένουν στο Πήλιο. Σκοπός τους είναι να κρατήσουν ζωντανή την παρουσία του ΔΣΕ και να συγκεντρώσουν όσους ξεκομμένους μαχητές και μαχήτριες μπορούν προωθώντας τους πέρα από τα σύνορα. Οι συνθήκες ζωής ή μάλλον, επιβίωσής τους είναι εξαιρετικά δύσκολες: Πείνα, κρύο, διαρκείς μετακινήσεις και ο κίνδυνος των διαρκών ανιχνεύσεων και εξορμήσεων των κυβερνητικού στρατού που θερίζουν την περιοχή για να τους εντοπίσουν.
Οι μαχητές αυτοί, διασπούνται σε μικρές ομάδες των 15-20 ατόμων για να κινούνται ευέλικτα και να μπορούν να τραφούν περισσότερο αποτελεσματικά. Κύρια τροφή τους: Χόρτα, φρούτα και το λίγο αλέυρι με το σπάνιο κρέας που θα τους τύχει.
Σταδιακά αυτές οι ομάδες έχασαν μεγάλο μέρος των μαχητών και μαχητριών τους, καθώς έπεφταν σε ενέδρες και μικροσυμπλοκές ή χάνονταν από την πείνα, τις νάρκες και τις ασθένειες.
Μια από αυτές τις μικρές ομάδες υπήρξε και αυτή των ηρώων του ΔΣΕ Αργύρη Φορτωτήρα και του Γιάννη Παπαβαγγέλη.
Στις αρχές του Φλεβάρη του 1950, η ομάδα αυτή που αποτελούταν πια 7-8 άτομα μετακινούταν προς το νότιο Πήλιο προς εξεύρεση τροφής. Η ομάδα βρέθηκε κοντά στην Αργαλαστή, στη θέση Αγία Μαρίνα, όπου συνάντησε απρόσμενα την ενέδρα ενός τάγματος στρατού. Με τα πρώτα πυρά, διατάχθηκε σύμπτυξη προς τις ορεινές πλαγιές, όμως ο Γιάννης Παπαβαγγέλης (από τη Μελίβοια) είχε ήδη τραυματιστεί βαριά από ριπή. Ο Αργύρης Φορτωτήρας πήρε στην πλάτη το σύντροφό του και υποχωρούσε καλύπτοντας τον ίδιο και τους συντρόφους του με ριπές του τόμιγκαν.
Ωστόσο, ανεβαίνοντας πιο ψηλά κουράστηκε και καθώς και αυτό αιμορραγούσε από τραύμα στο πόδι του αναγκάστηκε να αφήσει το σύντροφό του και να κρυφτεί σε μερικές κουμαριές. Σε λίγο, οι στρατιώτες εντόπισαν τον Γιάννη Παπαβαγγέλη και τον αποτελείωσαν αν και ήταν τυπικά αιχμάλωτός τους, πρακτική ιδιαίτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή. Έτσι, έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Παπαβαγγέλης ένας από τους πρώτους αντάρτες της Κατοχής, που βγήκε στο βουνό ήδη από το 1942.
Ο Αργύρης Φορτωτήρας βλέποντας τους στρατιώτες να πλησιάζουν δοκίμασε να πυροβολήσει τον λοχία που ηγούταν της επίθεσης, όμως το τόμιγκαν έπαθε εμπλοκή και έμεινε ανυπεράσπιστος. Νομίζοντας πως είχε εντοπιστεί από το στρατό, ο Αργύρης Φορτωτήρας έδωσε τέλος στη ζωή του με μια χειροβομβίδα. Την έβαλε κάτω από το σαγόνι και τράβηξε την περόνη. Υπήρξε και αυτός ένας από τους πρώτους αντιστασιακούς της Αργαλαστής που κατά την Κατοχή είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς και είχε σταλεί στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, από όπου επιβίωσε και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1944.
Τα κεφάλια των δύο ηρώων του ΔΣΕ και της Εθνικής Αντίστασης αποκόπηκαν από τους άνδρες του ΕΣ και μεταφέρθηκαν στην πλατεία της Αργαλαστής, όπου και εκτέθηκαν. Οι αξιωματικοί του στρατού έστησαν μάλιστα ολόκληρο γλέντι με τραγούδια και κρασί, κάτω από τα δύο τρόπαιά τους, κίνηση που προκάλεσε τον αποτροπιασμό των κατοίκων του χωριού, οι οποίοι δεν βγήκαν από τα σπίτια τους.
Τα νέα του χαμού των δύο παλικαριών του λαϊκού κινήματος έφθασαν στην ομάδα τους δύο ημέρες μετά, όταν η ομάδα μπήκε κρυφά στην Αργαλαστή για ανεφοδιασμό. Οι σύντροφοί τους, τους έκλαψαν πικρά.
Πηγή: Γιώργης Τρικαλινός, 292 ημέρες μετά το Γράμμο-Βίτσι, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου