Το άρθρο αυτό δεν γράφεται για να υμνήσει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του Γερμανού στρατηγού Έρβιν Ρόμελ, της "αλεπούς της ερήμου", ούτε για να αποδείξει όπως πολλά φασιστοειδή την δήθεν "ανωτερότητα του Γερμανικού στρατού". Γράφουμε αυτό το άρθρο για να αναδείξουμε μια άλλη πτυχή της υπόθεσης ενός εκ των ικανότερων στρατηγών του Δευτέρου Παγκοσμίου.
Ο Έρβιν Ρόμελ γεννήθηκε το 1891 στο Χάιντενχαιμ της Γερμανίας και υπήρξε διοικητής της 7ης μεραρχίας τεθωρακισμένων του γνωστού Afrika Korps.
Ο Έρβιν Ρόμελ ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με το Ορεινό Τάγμα Βυρτεμβέργης, που υπαγόταν στο Σώμα των Αλπινιστών (Alpen Korps).
Η πρώτη μεγάλη ένδειξη της στρατιωτικής του μεγαλοφυΐας φανερώθηκε στη Μάχη του Καπορέττο στις Βορειο-Ανατολικές Άλπεις στο μέτωπο του ποταμού Ισόντζο όταν στις 26 Οκτωβρίου του 1917, διοικώντας μόλις 200 Γερμανούς, κατανικά με έφοδο τους Ιταλούς, συλλαμβάνει αιχμαλώτους 150 αξιωματικούς και 9.000 στρατιώτες (μία ολόκληρη Ιταλική μεραρχία) και κυριεύει 200 πολυβόλα, 18 ορεινά κανόνια, 2 ημιαυτόματα κανόνια, περισσότερα από 600 υποζύγια, 250 φορτωμένα οχήματα, 10 φορτηγά και 2 ασθενοφόρα της φρουράς του Λονγκαρόνε.
Κατά το Μεσοπόλεμο και την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Ρόμελ δεν ενεπλάκη με την πολιτική, δεν εκτιμούσε το ναζιστικό κόμμα και ποτέ δεν έγινε μέλος του. Παρόλα αυτά, οι αδιαμφισβήτητες δεξιότητές του στον πόλεμο τον έφεραν στην υπηρεσία του ναζιστικού στρατού στη Γαλλία και μετέπειτα στην Αφρική, όπου έδωσε συνολικά 13 μεγάλες μάχες, πολλές από τις οποίες νικηφόρες.
Ένα άλλο στοιχείο της στρατιωτικής συμπεριφοράς του Ρόμελ ήταν το γεγονός ότι αγνόησε χαρακτηριστικά όλες τις εντολές που έλαβε σχετικά με την εκτέλεση Εβραίων στρατιωτών, άμαχου πληθυσμού και κομμάντος που αιχμαλωτίστηκαν από τις δυνάμεις του. Επίσης, δεν κατηγορήθηκε ποτέ για εγκλήματα πολέμου και οι στρατιώτες των Συμμάχων, που αιχμαλωτίστηκαν στην Αφρικανική εκστρατεία, ανέφεραν ότι έτυχαν ανθρώπινης μεταχείρισης, στα πλαίσια του δυνατού.
Το πρόβλημα με τον Ρόμελ ήταν ότι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στο Γερμανικό λαό, τόσο δημοφιλής που ο Χίτλερ είχε αρχίσει να υποβλέπει τη στρατιωτική δόξα του και να τον θεωρεί ως πολιτικά επικίνδυνο, παρά το γεγονός ότι ο Ρόμελ ουδέποτε ενεπλάκη με την πολιτική.
Στις 20 Ιουλίου του 1944 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ. Εκτελεστής είναι ο συνταγματάρχης Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, στη συνωμοσία, όμως, που έχει εξυφανθεί, συμμετέχουν και αρκετοί αξιωματικοί κοντά στον Ρόμελ, όπως ο επιτελάρχης του Χανς Σπάιντελ. Η απόπειρα αυτή κατά της ζωής του Χίτλερ ξεκίνησε από την συνειδητοποίηση της στρατιωτικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει το Ράιχ και υποκινήθηκε σαφώς από μερίδα της αστικής τάξης που επιθυμούσε την απεμπλοκή της Γερμανίας από έναν τόσο γενικευμένο πόλεμο, την υπογραφή ειρήνης με τους Συμμάχους και τη στροφή προς το ανατολικό μέτωπο, όπου ο Κόκκινος Στρατός προέλαυνε ασταμάτητα.
Ως σήμερα, καμιά ένδειξη δεν υπάρχει για την εμπλοκή του Έρβιν Ρόμελ στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ το 1944, όμως στο περιστατικό αυτό, ο Χίτλερ διείδε μια καλή ευκαιρία να ξεφορτωθεί μια για πάντα, έναν λαοπρόβλητο στρατηγό που θα μπορούσε να αποτελεί τη "διάδοχη κατάσταση" μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Παρά την έλλειψη στοιχείων κατά του Ρόμελ, αρκετά ανώτατα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος, όπως ο Μάρτιν Μπόρμαν, τον υποπτεύονται, και το στρατοδικείο που θα εξετάσει την υπόθεσή του είναι στελεχωμένο με αντιπάλους του, και τον παραπέμπει στο διαβόητο "λαϊκό δικαστήριο". Ο Ρόμελ όμως, ήρωας στα μάτια του γερμανικού λαού, δεν είναι δυνατό να περάσει από δημόσια δίκη για προδοσία. Ο Χίτλερ του προσφέρει εναλλακτική λύση, στέλνοντας δύο στρατηγούς με μια επιστολή του και μια κάψουλα στο Χέρλιγκεν, όπου ο Στρατάρχης ανάρρωνε από τον σοβαρό τραυματισμό του στη Γαλλία: Να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μη κινδυνεύσουν με αντίποινα η σύζυγός του και ο γιος τους. Ο Ρόμελ δέχεται και στις 14 Οκτωβρίου 1944, σε ηλικία 52 ετών, καταπίνει μια κάψουλα υδροκυανίου.
Όπως είναι βεβαίως φυσικό, το ναζιστικό καθεστώς φόρεσε μετέπειτα την φτιασιδωμένη μάσκα του και κήδευσε το Ρόμελ με τιμές ήρωα πολέμου.
Το παραπάνω περιστατικό αποδεικνύει περίτρανα την κατάληξη ανθρώπων που παρά την αξία τους για αυτού του τύπου τα καθεστώτα, καταλήγουν στο χώμα όταν γίνουν πολιτικά επικίνδυνοι ή δημοφιλείς, εγείροντας το λαϊκό αίσθημα.
Θα αναρωτηθείτε βεβαίως: Υπηρετώντας ένα τέτοιο καθεστώς, ο Ρόμελ δεν γνώριζε σε τι συνδράμει; Δεν γνώριζε τι επιφυλάσσει η πιο ακραία μορφή του καπιταλισμού για οποιονδήποτε μη αρεστό;
Φυσικά, θα έχετε δίκαιο. Φυσικά ο Ρόμελ υπηρέτησε ως στρατιώτης το ναζιστικό καθεστώς, πιθανότατα γνώριζε για τη Νύχτα των Κρυστάλλων, τις δολοφονίες των κομμουνιστών, τις διώξεις των Εβραίων και των άλλων νοουμένων ως "υπανθρώπων". Υπήρξε ενδεχομένως και αυτός μια μορφή ηπιότερου Άλμπερτ Σπέερ, που ως "τεχνολόγος της επιστήμης του" έκανε καλά τη δουλειά του, χωρίς να εμπλέκεται περισσότερο με την πολιτική.
Ο Ρόμελ όμως είναι και αυτός μια απόδειξη της μορφής αυτο-κανιβαλλισμού που διέπει τον φασισμό, που σε αυτή την περίπτωση προτίμησε την αποκοπή του δεξιού του χεριού, παρά το ενδεχόμενο της αντικατάστασης της εξουσίας του. Μιαν ατράνταχτη απόδειξη του ότι κανείς δεν είναι τελικά ασφαλής σε τέτοια καθεστώτα, παρά μόνον οι γεννήτορές τους.
Ο Ρόμελ φυσικά πλήρωσε το τίμημα των επιλογών του. Στην περίπτωσή του ο ναζισμός επιφύλαξε κηδείες τύπου "τευτονικού διθυράμβου". Σε εκατομμύρια άλλους επιφύλαξε την καμινάδα των κρεματορίων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου