Οι προσπάθειες του Γενικού Αρχηγείου για ανεφοδιασμό του ΔΣΠ

"Νεωτεριστικές" και ασφαλώς ανιστόρητες θεωρίες "κριτικής" από τα "αριστερά" στο ΔΣΕ, στο Νίκο Ζαχαριάδη και στην κορύφωση της ταξικής πάλης στο διάστημα 1946-1949, αναφέρουν συχνά την ύπαρξη κάποιας δήθεν πολιτικής αντιπάθειας του Ζαχαριάδη προς το πρόσωπο του επικεφαλής του ΔΣΕ Πελοποννήσου Γ. Κονταλώνη. Συχνό επιχείρημα των αναθεωρητών αποτελεί η δήθεν τεκμηριωμένη άποψη ότι ο Ζαχαριάδης δεν δέχτηκε να ανεφοδιάσει τον ΔΣΕ Πελοποννήσου προκειμένου να ηττηθεί ο Κονταλώνης, ή σε μια ελαφρύτερη εκδοχή του, αδιαφόρησε. Οι "ιστορικοί" αυτοί αναλυτές προχωρούν μάλιστα και στο να κάνουν προβλέψεις σχετικά με το ποια θα ήταν η πορεία του Εμφυλίου, αν ο ΔΣΕ Πελοποννήσου είχε επαρκώς ανεφοδιαστεί από το Γενικό Αρχηγείο. 

Παρακάτω, θα αναδείξουμε τις δύο προσπάθειες του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ να ανεφοδιάσει τον ΔΣΕ Πελοποννήσου, τόσο για να απαντήσουμε με στοιχεία σε τέτοιες ανενημέρωτες θεωρίες αλλά και για να αναδείξουμε αυτά τα τρία ενδιαφέροντα περιστατικά.

Η πρώτη προσπάθεια ανεφοδιασμού του ΔΣΠ

Στις 06/09/1948, το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ απέστειλε κρυφά ένα μεγάλης χωρητικότητας καΐκι για να μεταφέρει πολεμικό υλικό για το ΔΣΠ. Το καΐκι πρέπει να απέπλευσε από τις ακτές της Αλβανίας αφού ο ΔΣΕ δεν είχε εδάφη στην ελληνική ηπειρωτική ακτογραμμή. Το καΐκι έφθασε νύχτα στον όρμο "Φωκιανού" και όχι στον όρμο "Τραχήλι", όπου ήταν το ραντεβού με τους αντάρτες (τμήμα 17 ανδρών του Αρχηγείου Πάρνωνα με επικεφαλής τον ταγματάρχη Λεωνίδα Κωστανταράκο) που θα παραλάμβαναν με μεταγωγικά το φορτίο του πλοίου που ζύγιζε περίπου 90 τόνους.

Ο καπετάνιος του καϊκιού Λευτέρης Καρακατσάνης ή Μπόρας δεν βρήκε τον όρμο "Τραχήλι", περιπλανήθηκε φτάνοντας και μέχρι τις ακτές της Κρήτης και επέστρεψε στις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου δύο μέρες μετά. Φθάνοντας στον όρμο του "Φωκιανού", το καΐκι ξεκίνησε να κάνει σήματα με το φακό προς τη στεριά με αποτέλεσμα να εντοπιστεί από το πλοίο του Ναυτικού "Πολεμιστής". Οι ναύτες και ο καπετάνιος του πλοίου αντιλαμβανόμενοι τις κινήσεις του πλοίου έπεσαν στη θάλασσα και βγήκαν στην ακτή, ενώ ο Καρακατσάνης ξέχασε το ημερολόγιό του στο καΐκι, με αποτέλεσμα πολύτιμα στοιχεία για τη δράση του ΔΣΕ να περάσουν στον εχθρό. Μάλιστα, οι ναύτες του καϊκιού ξεκίνησαν με δύο αυτόματα να βάλλουν προς το πλοίο, το οποίο βύθισε λίγο μετά το καΐκι με δύο βολές. 

Σε λίγο 2 μαχητικά της αεροπορίες ξεκίνησαν να χτυπούν με ριπές το καΐκι που είχε σταματήσει να βυθίζεται όντας σε ρηχά νερά και δίνοντας την αίσθηση ότι ήταν ακόμα στην επιφάνεια. 

Το υλικό που χάθηκε προορίζονταν για την κατάληψη των πόλεων της Πάτρας ή της Τρίπολης και της Καλαμάτας, προκειμένου ο ΔΣΠ να λύσει πια μόνος του το ζήτημα του ανεφοδιασμού του. 

Με το καΐκι χάθηκαν:

3.500 νάρκες διαφόρων τύπων

1.000 όπλα τύπου Μάουζερ

1.000 αυτόματα όπλα τύπου Στάγερ

15.000 χειροβομβίδες αμυντικές κι επιθετικές

200 μυδράλια

180 ιταλικά οπλοπολυβόλα 

15 βαριά πολυβόλα, εκ των οποίων τα 8 τύπου Βίκερς

500 αντιαρματικά Πάντσερ

4 βαρείς όλμοι με 2.000 βλήματα

1.000.000 σφαίρες πολυβόλων

2.000.000 σφαίρες οπλοπολυβόλου Μπρεν

1.000 κιλά δυναμίτη

Εκτός από το πολεμικό υλικό, το καΐκι μετέφερε επίσης ένα σύγχρονο τυπογραφείο και πολλά πολιτικά βιβλία, καθώς και σχολικά βιβλία και υλικά. 

Η δεύτερη αποστολή του Γενικού Αρχηγείου που ακολούθησε για τον ανεφοδιασμό του ΔΣΠ, σε καμιά περίπτωση δεν έφθανε το μέγεθος της πρώτης. 

Η δεύτερη προσπάθεια ανεφοδιασμού του ΔΣΠ

Στις 1/12/1948 τα τμήματα του ΔΣΕ Πελοποννήσου της 22ης και 55ης Ταξιαρχίας είχαν εγκατασταθεί στις περιοχές των χωριών Ράχες- Καρδαρίτσι και στο χωριό Ξηρόκαμπος Μαινάλου αντίστοιχα, αναμένοντας την άφιξη καϊκιού 400 τόνων που θα έφθανε σε δύο ημέρες από το Γενικό Αρχηγείο. Κατά το βράδυ πριν το ραντεβού με το πλοιάριο, οι δυνάμεις των δύο ταξιαρχιών κινήθηκαν προς το όρος Λύκαιο και τις εκβολές του Νέδα. 

Όταν οι άνδρες της 22ης Ταξιαρχίας έφθασαν στις παρυφές του όρους Μίνθη, η 55η Ταξιαρχία ενεπλάκη σε μάχη με 500 άνδρες των Ορεινών Καταδρομών, στο ύψωμα Παναγίτσα-Κορουνίου, σε μια μάχη που θα διαρκούσε μια ολόκληρη ημέρα. Παράλληλα, η 22η Ταξιαρχία έλαβε διαταγή να μην προχωρήσει στο σημείο του ραντεβού με το καΐκι, καθώς στην περιοχή αυτή είχε εγκατασταθεί η 72 Ταξιαρχία του Εθνικού Στρατού.

Η επιτυχημένη προσπάθεια ανεφοδιασμού του 1948

Εκτός από τις δύο αυτές προσπάθειες ανεφοδιασμού του ΔΣΠ από το Γενικό Αρχηγείο. Μια μικρή από θαλάσσης αποστολή όπλων κατάφερε να βρει τον στόχο της και να περάσει το φορτίο της στο ΔΣΠ. 

Στις 18/07/1948, ένα φορτίο όπλων και πυρομαχικών έφθασε από τον όρμο "Τραχήλι"στο Αρχηγείο του ΔΣΕ Πελοποννήσου, περιείχε όμως ένα ελάχιστο ποσοστό των όσων είχε ανάγκη ο ΔΣΠ για να επικρατήσει στο χώρο του. Το φορτίο περιείχε:

30 αντιαρματικά τύπου Πάντσερ

5.000 σφαίρες ατομικών όπλων

5.000 σφαίρες τυφεκίων

200 καινούργια οπλοπολυβόλα τύπου Μπρεν

2 βαριά πολυβόλα

6.000 σφαίρες πολυβόλων

2.000 χειροβομβίδες και νάρκες

Ας σημειωθεί ότι αυτή η αποστολή έδωσε τα πρώτα αντιαρματικά που θα έπιαναν στα χέρια τους οι μαχητές του ΔΣΠ δύο γεμάτα χρόνια μετά την έναρξη του Εμφυλίου. 

Ο όρμος "Φωκιανού" κοντά στο Λεωνίδιο