Mια άλλη πτυχή της εκκαθάρισης

Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στον τρόπο με τον οποίο το αστικό κράτος του Εμφυλίου και οι Βρετανοί και Αμερικάνοι πατρόνες του, προσπάθησαν να εκκαθαρίσουν την ελληνική κοινωνία από τα ταξικά επαναστατικά στοιχεία της, που "γέννησαν" την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και πολέμησαν την τριπλή Κατοχή στη χώρα. Εκτός λοιπόν από τα ξερονήσια, τα αποσπάσματα, τη Λευκή Τρομοκρατία, τις φυλακές και φυσικά την κορύφωση της ταξικής πάλης- τον πόλεμο- ένα όπλο στο οπλοστάσιό τους, υπήρξε η σταδιακή θανάτωση των κρατουμένων και εξορίστων.

Με τη λήξη του Εμφυλίου του αστικό κράτος σχεδόν ολοκληρωτικά είχε νικήσει, σε πρακτικό και όχι σε συνειδησιακό επίπεδο. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες εξορίστων και κρατουμένων όμως, βρίσκονταν ακόμα σε φυλακές και ξερονήσια. Αυτοί φυσικά οι ταξικοί αντίπαλοι δεν μπορούσαν απλώς να αφεθούν πίσω στην κοινωνία. Από την άλλη μεριά, η ΕΣΣΔ, οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και άλλα κράτη (πχ. η γκωλική Γαλλία) δεν θα επέτρεπαν τις μαζικές εκτελέσεις, αλλά και οι ίδιες οι ελληνικές κυβερνήσεις πάσχιζαν να προβάλλουν ένα προφίλ ομαλοποίησης. Η μέθοδος λοιπόν ήταν απλή: Οι πολιτικοί κρατούμενοι, έχοντας ήδη περάσει ένα ή δύο αντάρτικα, βασανιστήρια, εγκλεισμό σε απάνθρωπες συνθήκες και πολλά άλλα, ήταν στο σύνολό τους σωματικά καταπονημένοι. Το απαράδεκτο συσσίτιο, η ανύπαρκτες εγκαταστάσεις υγιεινής και η μηδενική σχεδόν ιατροφαρμακευτική φροντίδα εκτόξευσαν στα ύψη τη νοσηρότητα. Η φυματίωση θέριζε.

Ο πιο ήπιος λοιπόν τρόπος θανάτωσής τους ήταν απλά να αφεθούν στη μοίρα τους. Στους αρρώστους, αναπήρους και υπερήλικες δεν χορηγούταν απολυτήριο και μόνο όταν έφθαναν σε τελικά στάδια, δινόταν ένα απολυτήριο για να πεθάνουν έξω από τη φυλακή ή το νησί εξορίας και να μην αμαυρωθεί η εικόνα της χώρας. Η τακτική αυτή καταγγελλόταν διαρκώς από τις ομάδες συμβίωσής τους, γαλλικές, ρωσικές και άλλες ξένες εφημερίδες, αλλά και από τις ενώσεις για την αμνηστία τους ΑΣΟΠΕΦ και ΠΕΟΠΕΦ. Η μηνιαία επιθεώρηση της ΑΣΟΠΕΦ, τον Ιούνιο του 1962, παρουσιάζει πολλά περιστατικά κρατουμένων των οποίων η ζωή βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο. 

Παρουσιάζουμε ένα από τα πιο τραγικά:

Γιάννης Βλάχος: Γεννήθηκε στην Αγυιά Λάρισας το 1906. Από το 1942 κατατάχθηκε σστο αντάρτιο του Κατσαβού και πολέμησε ολόκληρη την κατοχή από τις γραμμές του ΕΛΑΣ τους κατακτητές. Διωκόμενος μετά την απελευθέρωση από τις παρακρατικές οργανώσεις βγήκε ξανά στο βουνό. Καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Ιωαννίνων σε ισόβια. Οι στερήσεις, οι κατατρεγμοί και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές κλόνισαν σοβαρά την υγεία του και τελευταία, ύστερα από 4μηνη σοβαρή κρίση που την πέρασε στο κραβάτι της φυλακής μεταφέρθηκε στον Άγιο Παύλο, όπου διαπιστώθηκε ότι πάσχει από καρκίνο του ήπατος. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης υπέγραψε την αποφυλάκισή του την τελευταία στιγμή. Πέθανε στις 22-12-62. Το αποφυλακιστήριο καρφιτσώθηκε στο φέρετρό του. Άλλος του αδελφός εκτελέστηκε το 1949 και ένας άλλος βρίσκεται εκπατρισμένος στην Τασκένδη.

Το 1968, παρέμεναν ακόμα μια δεκάδα πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές της χώρας, οι οποίοι πέρασαν χωρίς να απελευθερωθούν ούτε για μια ώρα, στην κράτηση της Δικτατορίας, περίπου όπως το αστικό κράτος παρέδωσε τους κομμουνιστές κρατουμένους στους Γερμανούς κατακτητές...